Wie in de laatste weken de Britse
politiek heeft bijgehouden weet dat er enorm veel gerommel is in het kabinet van
premier May. Soms leek het er zelfs op dat het hele kabinet in elkaar zou
storten als gevolg van de onderlinge conflicten, en de onenigheid tussen
verschillende groepen. Inzet van al deze furieuze activiteit was natuurlijk de
Brexit, en de vraag wanneer Groot Brittannië eindelijk de Europese Unie gaat
verlaten, zoals het Britse volk in een referendum heeft besloten. Maar was er
wel onenigheid, of zijn we getuigen geweest van een bizar theater dat is
opgevoerd om de beslissing van het volk teniet te doen via de achterdeur? Tijd
dus om te kijken wat er werkelijk aan de hand is, en wat de toekomst zal
brengen.
Het is niet nodig om alle
ontwikkelingen sinds het referendum van 2016 te bekijken, maar we moeten wel
vermelden dat we toen al zeiden, dat het nog maar de vraag was of de uitslag
van het referendum wel zou worden uitgevoerd. Immers de Britse en der Europese
heersende klasse zijn tegen, en dan kunnen er hele vreemde dingen gebeuren.
Toen al dachten wij dat May er wel eens toe zou kunnen overgaan om het hele
proces zo moeilijk te maken, dat de Brexit niet door zou gaan. Er zijn nu tekenen,
dat daar op aangestuurd wordt. We moeten ook niet vergeten dat May vanaf het
begin tegen de Brexit is geweest. Ze beloofde toen ze aantrad dat ze de
beslissing van het volk zou uitvoeren, maar we weten allemaal dat politici dik
betaald worden om te liegen en bedriegen.
Met deze zaken in het achterhoofd
kunnen we naar de ontwikkelingen van de laatste weken kijken. Het begon er mee
dat May aankondigde dat het kabinet een compromis had uitgewerkt om een
zogenaamde “harde” Brexit te voorkomen. Bij een “harde” Brexit zal Groot
Brittannië uit de EU stappen zonder een overeenkomst met de rest van de Unie.
Het compromis werd door May als een doorbraak beschreven, die er voor zou
zorgen dat de Brexit nu zonder problemen kon worden doorgevoerd. Er was
besloten dat het land de Unie zal verlaten, maar wel lid zal blijven van de
Europese markt. Eigenlijk is dit maar een halve Brexit. Dat werd ook door
anderen zo gezien, want kort na de doorbraak stapte de Brexit minister David
Davis op. Hij werd al snel gevolgd door de leidende Brexiteer, Boris Johnson.
Beiden, en ook verschillende anderen die een zelfde weg bewandelden, zeiden dat
de Brexit die May voor ogen heeft geen recht doet aan de uitslag van het
referendum. Ze konden dan ook niet in het kabinet blijven en deze koers
uitvoeren. Waarschijnlijk hopen ze nu dat May in haar eigen zwaard zal vallen,
en dat zij een nieuwe kans krijgen. Maar dat kon nog best eens een misrekening
zijn.
Even leek het of het kabinet wankelde,
maar er kwamen nieuwe ministers en alles gaat gewoon door. Gelijktijdig loopt
er een campagne om een nieuw referendum te houden. Deze koers wordt vooral
bepleit door de oorlogsmisdadiger Tony Blair, die de Brexit ten koste van alles
wil vernietigen. We weten natuurlijk dat hij goed is in vernietigen, de sporen
in Afghanistan en Irak zijn nog duidelijk te zien. Dat geldt ook voor de
zogenaamde vluchtelingen die door zijn toedoen naar Europa zijn gekomen. Blair
wil dus een tweede referendum, maar de kans dat dit gaat gebeuren is klein. Het
is voor May een groot risico om opnieuw te laten stemmen, want wat gaat er
gebeuren als het volk opnieuw voor de Brexit stemt? Dan is een harde Brexit
niet meer te voorkomen. Dat risico zal ze waarschijnlijk niet nemen.
Hoe zal het dan verder gaan? De kans
is groot dat May van de Britse heersende klasse opdracht heeft gekregen om de
Brexit zo veel mogelijk te beperken. De uitslag helemaal opzij schuiven zal
moeilijk zijn omdat veel Britten de politici nu al zien als volksverraders.
Vooral in de arbeidersklasse is dat gevoel sterk. Als de Brexit helemaal niet
door zou gaan kan er vanuit deze hoek een echte opstand ontstaan. Daarom koerst
May aan op een halve Brexit die de markt open houdt, maar bijvoorbeeld wel het
personenverkeer aan banden zal leggen. Ze moet natuurlijk nog wel de EU
fanatici overtuigen van de juistheid van haar koers. Als het allemaal lukt, zal
Groot Brittannië de EU verlaten zonder weg te gaan. De elite zal dan tevreden
zijn, en Labour zal deze koers steunen, omdat de partij zelf nog steeds niet
weet wat het beleid op dit gebied moet zijn. Ook zij zullen dus de kiezers weer
in de steek laten. Van sociaal democraten zijn we niet anders gewend.
Het lijkt er steeds meer op dat alles
op een verbleekte Brexit zal uitdraaien, iets wat tot grote woede onder de
Britten zal leiden. Men stemde immers voor een volledige breuk met de EU, en
dat lijkt nu niet te gaan gebeuren. Brussel zal nog steeds een stem hebben in
Britse zaken, en waarschijnlijk moet er ook nog steeds betaald worden. Maar er
is ook nog een ander, veel belangrijker, punt. Veel mensen stemden voor de
Brexit omdat ze de massa migratie, opgelegd door Brussel, meer dan zat zijn. Ze
zien de chaos die de zogenaamde vluchtelingen in Europa veroorzaken, en daar
zit niemand op te wachten. Nu al beginnen de grote Britse steden steeds meer op
getto’s te lijken. Er zijn no-go gebieden, de criminaliteit is bijna niet meer
te stoppen, bendevorming neemt een hoge vlucht, en het aantal moorden zal dit
jaar alle records breken. Vooral in Londen, dat wordt geregeerd door een moslim
burgemeester, zijn de straten nog nooit zo onveilig geweest.
Voor al deze zaken maken veel Britten
de EU medeverantwoordelijk. Een correcte constatering omdat we een zelfde beeld
in de hele EU waarnemen. De burgers, en vooral de arbeiders, voelen zich
machteloos en in de steek gelaten. Weliswaar zijn de grenzen in Groot
Brittannië beter beveiligd dan in de rest van de EU, toch denken veel mensen
dat de invasie van vreemde culturen en de islamisering alleen te stoppen zullen
zijn buiten de EU. Dat is een juiste inschatting. Ieder land heeft het recht
zichzelf te beschermen, zonder steeds naar het verbiedende vingertje van
Brussel te hoeven kijken. Het zijn de volksverraders van de systeempartijen die
steeds het eigen volk een dolk in de rug jagen. Aan deze situatie kan alleen
een einde komen als er ook aan de EU een einde komt.
De strijd tegen de EU dictaten zal de
komende jaren hoog op de agenda staan, en met de Brexit hebben de Britten een
machtig wapen in handen. Een wapen dat ons allemaal tot voorbeeld kan zijn.
Maar dan moeten ze wel de volksverraders uitschakelen, die het programma van de
elite uitvoeren. Ook in deze strijd gaat het weer om traditie, identiteit en
het recht om zelf te beslissen hoe men wil leven. Ook in Groot Brittannië ziet
men de dreiging van de bevolkingsuitwisseling. Er zal dus nog harder gevochten
moeten worden om de plannen van de elite van tafel te vegen. Het einddoel is
duidelijk; een Europa van onafhankelijke staten, die de belangen van de eigen
volkeren in ere houden en verdedigen. Geen Verenigde Staten van Europa! Nu
niet, later niet, nooit!
