donderdag 30 mei 2013

Het aangeschoten wild van Rutte II

Het gaat er steeds meer op lijken dat het kabinet Rutte II langzaam aan in zwaar weer aan het terechtkomen is. Na een wat rustige periode dienen er zich steeds weer nieuwe brandjes aan. En vooral de gevallen van fraude vliegen de regering, en dan vooral de VVD om de oren. Het resultaat is dat er intussen behoorlijk wat aangeschoten wild in de regering zit. En dat aantal lijkt nog toe te nemen. Het begon al met minister Blok die op zijn knieën door de Haagse kamers moest kruipen om er toch nog maar een woningakkoord uit te slepen. Dat akkoord kwam er wel. Maar het leek totaal niet meer op de hervorming van de woningmarkt die in het regeerakkoord had gestaan. Van dat hele regeerakkoord is trouwens toch weinig over, maar dat is weer een ander verhaal.

Vervolgens kregen we staatssecretaris Weekers, ook een VVD’er, die niet had gemerkt dat criminele bendes arme Bulgaren hadden gebruikt om een miljoenenfraude met toeslagen uit te voeren. Nu is Weekers een arrogant smeerlapje die dacht dat hij gewoon zijn schouders kon ophalen en zeggen dat hij totaal van niets wist. En wat je niet weet kan ook niet je verantwoordelijkheid zijn, moet hij gedacht hebben. Jammer genoeg voor hem dacht de Kamer daar anders over en na veel touwgetrek werd hij gedwongen openlijk uitleg te geven. Er kwam zelfs een motie van wantrouwen. Die overleefde hij nog wel omdat de VVD en de PvdA achter hem bleven staan. Maar het is duidelijk dat zijn jas aan een wankele spijker hangt. Nog een klein foutje en hij kan zijn biezen pakken. Dat foutje zal zeker komen want arrogante smeerlapjes leren natuurlijk nooit iets. Ook niet van hun eigen fouten.
Verder was er ook nog staatssecretaris Teeven, iemand die toch al als een fascist overkomt, en hoe kan het ook anders, opnieuw een VVD ‘er. Hij deed niets om te voorkomen dat een Russische asielzoeker zelfmoord pleegde terwijl hij in vreemdelingendetentie zat. Wat het nog erger maakte is dat de man eigenlijk helemaal niet vast hoorde te zitten. Nu komt dat heel vaak voor, maar normaal gesproken kraait daar geen haan na. Maar deze Russische asielzoeker was een tegenstander van Putin en ook nog iemand met familieleden die wisten waar ze mee bezig zijn. Al snel bleek dus dat er een hele serie fouten waren gemaakt en dat Teeven daar persoonlijk verantwoordelijk voor was. Het is immers zijn dienst. Hij bood zijn excuses aan en zette meteen hervormingen in gang. Van dat laatste zal wel weinig terechtkomen want de hele vreemdelingendetentie en iedereen die daar bij betrokken is, is door en door verrot. Maar Teeven mocht toch blijven en zijn criminele carrière voorzetten. Of dat lang zal duren is de vraag, want de volgende crisis over de hongerstakende asielzoekers in Rotterdam volgende al snel.

Ook hiervoor is Teeven verantwoordelijk. Dat hier minder bonje over komt is het gevolg van het feit dat de betrokken asielzoekers minder bekend zijn dan de Russische dissident, en Teeven er dus makkelijker op zijn kisten overheen kon lopen. Wat wel opviel was de ongelofelijke hypocrisie van veel kamerleden die deden als of ze voor het eerst van de misstanden in de vreemdelingendetentie hoorden. Het is al jaren bekend dat mensen in deze detentiecentra worden geslagen, geïntimideerd, vernederd en in isoleercellen gestopt als ze even protesteren. In de Nederlandse vreemdelingendetentie moet je meewerken aan je eigen ondergang, anders word het gewoon afgedwongen. Woordvoerders van justitie en de verschillende instellingen staan over wat er allemaal gebeurd gewoon openlijk te liegen voor de televisiecamera’s. Als het allemaal zo goed gaat, en mensen worden niet mishandeld, waarom is het dan nodig dat er gemaskerde bendes in deze centra aanwezig zijn die mensen tot van alles dwingen als ze niet willen meewerken met het systeem. Dit soort regime past natuurlijk perfect bij een figuur als Teeven. Hopelijk komt hij ooit zelf in een isoleercel terecht. Dan zullen we zien of hij daarna nog steeds zo arrogant is. Maar ook Teeven bleef dus op zijn post, en er was weer een manke staatssecretaris bij.

De volgende fraude. Kort geleden bleek dat ook in de zorg op grote schaal wordt gefraudeerd. Operaties en andere behandelingen die nooit zijn uitgevoerd worden wel in rekening gebracht. Hiervoor zijn specialisten, andere doktoren en zorginstellingen verantwoordelijk. Ook dit was al jaren bekend, maar er werd nooit iets aan gedaan. Immers de personen die hierbij betrokken zijn, zijn over het algemeen professionals die de zaken slim aanpakken. Dit soort figuren worden door ministers niet snel ter verantwoording geroepen. Nu het de spuigaten uit begon te lopen en er een campagne is gestart om de zorg transparanter te maken kwam er wel het een en ander aan het licht. Ook hier gaat het weer om miljoenen. En weer moest een VVD minister uitleggen hoe het zat. Dit keer minister van volksgezondheid Schippers. Ook zij beloofde beterschap, en overleefde een motie van wantrouwen. Maar de poten onder haar stoel beginnen ook al aardig te kraken.

Kortom, de VVD kan zich in de coalitie nog maar net staande houden. En dan te denken dat dit nog een rustige tijd is. Als het kabinet echt in de problemen komt zal er van dit soort bewindslieden weinig of niets meer over blijven. Rutte heeft dus nog maar heel weinig om over te lachen. Hij is constant bezig met over zijn schouder kijken om te zien wie van zijn kompanen nu weer in het gras dreigt te bijten. Hij verbergt dit achter de bewering dat zijn kabinet misschien wel de beste ooit is. Dat zegt natuurlijk het een en ander over de realiteitszin van de premier.

Tot nu toe komt de PvdA er vrij genadig van af. Maar er is natuurlijk wel een groot probleem over het wetsvoorstel om illegalen zonder papieren strafbaar te stellen. De partij zelf is hier tegen en het congres nam een motie aan die het wetsvoorstel schrapte. Maar Samsom zei meteen dat hij deze motie naast zich neer zou leggen uit respect voor de VVD. Over democratie gesproken. De onrust blijft intussen wel en de PvdA wil het wetsvoorstel nu humaner maken. Een onzinnig idee omdat het voorstel totaal niet humaan is en het ook nooit kan worden. Het is namelijk een principekwestie, en dat betekend dat een mens nooit illegaal kan zijn. Dat kan alleen in de ogen van fascisten en reactionairen. De PvdA houdt zich vast aan de bewering dat de wet er wel mag komen omdat hij toch nooit gebruikt zal worden. Dat is een gevaarlijk koers, want zelfs al zou dit kabinet de wet niet gebruiken, kunnen anderen dit wel doen. Het gaat er immers om wat er zwart op wit staat, niet om vage beloften die morgen gebroken kunnen worden. Over dit alles is dus het laatste woord nog niet gesproken.


De vraag of het kabinet de rit uit zal zitten is nog niet te beantwoorden. Men is kampioen in het vooruit schuiven en uitstellen, maar dat kan natuurlijk niet eeuwig doorgaan. Op een zeker moment zullen er op een aantal punten knopen moeten worden doorgehakt, en dan kan de zeepbel die Rutte II heet wel eens heel snel uit elkaar spatten. Het vraagteken boven het hoofd van Rutte wordt dus steeds maar groter. Voor dit moment is het een kwestie van wachten tot de pleuris uitbreekt, en als het dan begint te regenen kon het wel eens heel hard gaan. 

donderdag 23 mei 2013

Heerts nieuwe voorzitter FNV; de doodsteek voor de vakbeweging


Afgelopen week werd bekend gemaakt dat Ton Heerts als nieuwe voorzitter van de FNV is gekozen. Zijn meerderheid over Corrie van Brenk was duidelijk en onaanvechtbaar. Ook over het stemproces valt eigenlijk weinig aan te merken. Voor het eerst konden de gewone FNV leden kiezen en dat heeft een groot aantal ook gedaan. Toch kunnen we de overwinning van Heerts alleen maar zien als een nederlaag voor een strijdbare vakbeweging. Een nederlaag waar de leden zelf voor hebben gekozen. Tenminste, op het eerste gezicht. Je kunt je namelijk afvragen of het wel echt een eerlijke strijd was.

Het was van af het begin duidelijk dat de politieke elite Heerts als FNV leider wilde zien. Hij was immers de man die de vakcentrale in de laatste paar jaar een gezicht had gegeven en dat gezicht kwam vrij goed overeen met wat de elite van iemand in zijn positie verwacht. Heerts is immers de man die het pensioenakkoord ging uitvoeren en die niet of nauwelijks protesteerde toen de nieuwe regering van VVD en PvdA het akkoord openbrak. Vervolgens was hij de man van het sociaalakkoord. Dit gaf heel veel media belichting en ook met dit akkoord viel Heerts wel bij de elite in de smaak. Hij deed veel moeite om het akkoord er door te drukken en stelde zich in alles heel redelijk op. Redelijk voor de bazen en de overheid natuurlijk. Niet voor de arbeiders.

Heerts is de typische vakbondsbestuurder die zich meer thuis voelt in de directiekamer of op een ministerie dan op de werkvloer of een stakingspost. Kortom, een vakbondsbureaucraat uit het boekje die zijn rol ziet als politieagent van de arbeidersklasse. Iedere confrontatie moet vermeden worden en over alles moet een akkoord te bereiken zijn. Wat al deze akkoorden betekenen voor zijn achterban kan hem weinig schelen. Toch hebben veel leden op hem gestemd en dus eigenlijk tegen een strijdbare vakbeweging. We moeten vaststellen dat Corrie van Brenk hier niet helemaal onschuldig aan is. Om Heerts te verslaan had ze een veel meer strijdbare lijn moeten voeren en duidelijk laten zien dat er een groot verschil is tussen haar en Heerts. Dit heeft ze niet gedaan. In feite was er nauwelijks een echte verkiezingsstrijd. Het was veel meer een zaak van ik kan het net een klein beetje beter. Dat was duidelijk niet voldoende en heeft niemand overtuigd.

Van Brenk heeft als voorzitster van de Abva Kabo een vrij militante reputatie en in de kapitalistenpers wordt de bond vaak neergezet als de laatste militante vakbond. Dit wordt als ouderwets gezien en niet meer van deze tijd. In feite is het natuurlijk gewoon een strijdbare bond die echt probeert voor haar leden op te komen. Jammer genoeg was van deze strijdbaarheid weinig te merken tijdens de verkiezingscampagne voor het voorzitterschap. Dat heeft uiteindelijk zijn tol geëist. Omdat er toch weinig verschil leek te zijn hebben veel leden maar voor de zittende interim voorzitter gekozen. En dat betekend dat de kans op een strijdbare vakbeweging voorlopig verkeken is.

Dat een strijdbare vakbeweging meer dan nodig is bewijzen de problemen die veel mensen dagelijks meemaken. Steeds minder mensen kunnen van hun inkomen rond komen, hoe hard ze ook werken. Daar bij komt dat steeds vaker banen op de tocht komen te staan en de werkloosheid iedere maand een nieuwe record breekt. Verder worden de veiligheidsregels steeds verder uitgehold zodat het in sommige beroepen weer levensgevaarlijk wordt om er in te werken. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de bazen die steeds brutaler worden. Werknemers worden geïntimideerd, gefilmd, bespioneerd en in de val gelokt. Al deze zaken vragen om een strijdbaar antwoord. Maar daar heeft de vakbeweging steeds minder interesse in. Polderen en akkoorden sluiten vindt men veel leuker, en daarna wordt iedere akkoord weer beklonken met een glaasje rode wijn. Precies in die cultuur past Heerts als of het voor hem is uitgevonden. Het is nu al zeker dat er ergens een mooie baan op hem wacht als zijn tijd bij de FNV er op zit. Het systeem beloont altijd haar trouwe dienaars.

Dat niet iedereen het met de lijn Heerts eens zal zijn is duidelijk. Het wordt dus tijd dat er een tegengeluid komt. En dan een echt tegengeluid, niet het krachteloze gesputter dat we tijdens de verkiezing hebben gehoord. Dat lost niets op en maakt alles alleen maar erger. Onder alle omstandigheden, maar zeker in een crisis, moet de vakbeweging een politieke strijdorganisatie zijn die door de arbeiders kan worden ingezet om hun rechten te verdedigen en verder uit te bouwen.Om de strijd aan te gaan om de onbetaalde arbeid waar de kapitalisten zich mee volvreten. We zien iedere dag wat de onzinnige bewering van ‘samen uit de crisis komen’ als resultaat heeft; de kapitalisten worden steeds rijker en wij mogen de rekening betalen.

Het is natuurlijk geen wonder dat Samsom een snelle felicitatie naar Heerts stuurde toen de uitslag bekend werd. De beide polderaars hebben elkaar weer gevonden en kunnen door gaan met het belazeren van hun eigen achterban. En ook gezamenlijk kruipen voor de VVD natuurlijk, zoals het echte dienaren van het systeem betaamt. De beloning is aan de horizon al te zien. Als je in die positie zit staat er echt een pot goud aan het einde van de regenboog. We hebben in het verleden al genoeg van dit soort praktijken gezien. Alleen even terugdenken aan klasseverrader Lodewijk de Waal is al voldoende.

Het spreekt voor zich dat het niet zo hoeft te zijn. Wij zijn de vakbeweging en als we dat willen is Heerts met al zijn lakeien morgen vertrokken. Verkiezing of geen verkiezing. Als er niet snel iets gedaan word is er weinig meer om voor te vechten. Nu al neemt het aantal leden steeds verder af. Als er niet word ingegrepen zal de FNV in Beweging in de komende tijd maar een beweging maken, en dat is heel hard achteruit hollen. Dat mag niet gebeuren, dus organiseer en sla terug! Ook in de vakbeweging! 

donderdag 16 mei 2013

Na de Meidagen; is Nederland zijn helden waardig?


De Meidagen van herdenken en het vieren van de bevrijding zijn weer voorbij. Tijd om even terug te kijken en te bezinnen over hoe het verder moet. Immers ook deze Meidagen zijn weer niet onopgemerkt voorbij gegaan. Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling, maar helaas moeten we weer de nodige negatieve klanken vaststellen. Als we verder willen komen, en nieuwe onsmakelijke incidenten vermijden, moeten we terug gaan naar de basis. De 4de Mei, is bedoeld om te denken aan de slachtoffers van de naziterreur. En ook om te denken aan de mensen die verzet hebben geboden en die intussen niet meer onder ons zijn. Nederland kende een aantal helden, die weigerden om zich bij de bezetting en de heerschappij van Hitler en zijn moordenaarsbenden neer te leggen. Zij vochten terug, sommige met het wapen in de hand, anderen via ontelbare andere manieren. Maar stuk voor stuk riskeerden zij hun leven.

We moeten hierbij denken aan mensen als Theo Dobbe, Hannie Schaft, Gerrit Kleinveld, Annie Averink, Dick van der Meer, Roel Wolthuis, Jan Dieters, Lou Jansen en nog heel veel anderen. Sommige van hen overleefden de oorlog niet, anderen haalden wel het einde. Juist deze verzetshelden hadden iets gemeen. Ze streden niet alleen tegen de naziterreur, hoewel dat op zich al een enorme opgave was. Ze vochten er ook voor dat Nederland een ander land zou worden. Een land van sociale rechtvaardigheid, waar de oude privileges niet meer telden en de oude elites van voor de oorlog van het toneel waren verdwenen. Niemand wilde immers terug naar het Nederland van de jaren 20 en 30, toen de werkloosheid en de armoede grote delen van de bevolking in haar grip hielden. Niemand wilde terugkeren naar het Nederland van Colijn, het neerslaan van het Jordaanoproer, en het vernederende fietsplaatje met een gat er in dat aan werklozen werd uitgereikt. Er moest een andere wereld komen, en vaak brengt de onzekerheid van een oorlog mogelijkheden met zich mee om iets blijvend te veranderen. Daar hebben de bovengenoemde verzetshelden voor gestreden.

Helaas heeft het niet zo mogen zijn. De oorlog was nog niet afgelopen of de oude heersers keerden terug. De hele oorlog hadden ze zich schuilgehouden en niets uitgevoerd, of ze nu in Nederland zaten of in Engeland. Maar na de bevrijding zagen ze hun kans al weer schoon. Ze zaten binnen de kortste keren weer op hun oude posities en ze zorgden er ook voor dat er van de zuivering maar heel weinig terecht kwam. De mensen die echt tegen de Duitsers hadden gevochten mochten toekijken en werden geïsoleerd. Het was dan ook geen wonder dat zij zich diep teleurgesteld voelden over de gang van zaken in het naoorlogse Nederland.

Het ging zelfs nog verder; de communisten die als eerste georganiseerd in verzet gingen, werden opnieuw vervolgd, uitgesloten en getreiterd. Er kwam een grote geschiedvervalsing op gang die moest aantonen dat eigenlijk iedereen die niet echt fout was, een goede vaderlander was geweest. Bijna iedereen had in het verzet gezeten en niemand had echt met de Duitsers gecollaboreerd, op een handje vol NSB’ers na. En gelijktijdig werd de rol van de communisten en de CPN naar beneden geschreven. Helemaal ontkennen was niet mogelijk, daar was het communistische verzet veel te groot voor. Maar er werd een stevige poging gedaan om de betrokkenheid zoveel mogelijk weg te poetsen, een proces dat ook vandaag nog steeds gaande is. Verzetshelden die 5 jaar lang hun leven hadden geriskeerd kregen te maken met de geheime diensten die probeerden om hen brodeloos te maken, en in feite ook monddood. Gelukkig werd er ook toen teruggevochten en is de opzet van de elite nooit helemaal geslaagd.

Maar de jaren vergaan en veel van de helden zijn er niet meer. De meeste hebben hun teleurstelling en frustraties mee het graf in genomen. Aan hen zouden we moeten denken tijdens 4 Mei. Maar in plaatst daarvan worden we gedwongen om te denken aan de gevaarlijk domme burgemeester van Vorden, die bijna toch weer langs nazigraven was geparadeerd. Aan de kleinburgerlijke bewoners van Vorden, die de bloedgang langs de Duitse graven toch maakten, tegen alles in. Aan het stuk verdriet die op dezelfde graven een kaartje achterliet met de tekst “Jullie werden ook maar gestuurd.” En hier mee houd de lijst van onbegrijpelijk incidenten niet op.
Twee jaar geleden was er bijna een gedicht op De Dam over een gesneuvelde SSer. En dit jaar probeerden de neofascisten van TROTS in Tilburg allochtonen bij de herdenking weg te houden. Dit is het droevige resultaat van bijna 70 jaar herdenken. Daar komt nog bij de het antisemitisme weer mode aan het worden is en dat mensen zonder papieren strafbaar worden gesteld omdat ze als illegaal zijn bestempeld. Als of een mens illegaal zou kunnen zijn waar ook ter wereld. Ooit zaten onze verzetshelden in de illegaliteit en deden ze illegaal werk. Toen waren het de Duitsers die dit werk strafbaar stelde, met de doodstraf in het vooruitzicht. Nu is het de Nederlandse regering die mensen illegaal en dus strafbaar verklaard, met volle medewerking van de leiding van de PvdA. En ook dit keer is er de doodstraf in het vooruitzicht, in sommige landen van herkomst.

Hoe snel is men vergeten wat er in het verleden allemaal is gebeurd. Sterker nog, velen kan het gewoon helemaal niets schelen. Dat is er geworden van het land waar het verzet ooit met het wapen in de hand voor op de bres stond. De vraag of het al het lijden en de ellende waard is geweest komt steeds sterker naar voren. Zouden ze het weer doen, als ze de huidige resultaten van te voren hadden geweten? Iedereen mag het antwoord zelf invullen. En voor iedereen zal het ook een persoonlijk antwoord moeten zijn.

Maar de strijd voor een betere wereld gaat door, moet doorgaan. Want we kunnen onszelf niet veroorloven dat de generatie van snotneuzen en neofascisten die nu de dienst uitmaken blijvend onze toekomst kan bepalen. In het verleden zijn er enorme offers gebracht om dit niet te laten gebeuren. Het is aan ons om die fakkel over te nemen en de strijd aan te binden tegen het onrecht en de uitbuiting. We kunnen dat alleen op de juiste wijze doen met de lessen uit het verleden in de hand. Alleen dan hebben we een garantie voor de toekomst. Laat de eerlozen dus niet winnen, organiseer en sla terug! 

donderdag 9 mei 2013

Vorden ging toch over stag, maar de toekomst blijft onzeker


Het is een hele strijd geweest, maar uiteindelijk besloot Vorden toch maar om de Duitse herdenking op 4 Mei te schrappen. De druk was groot van vele kanten, en er was ook angst voor het geplande protest. Dit gaf de burgemeester uiteindelijk gewoon toe. Natuurlijk had hij toen al een hele serie kansen om het conflict op te lossen laten liggen. Tegen domheid valt nu eenmaal niet te werken. Maar of de strijd nu echt voorbij is valt nog te betwijfelen. Er zijn nog steeds plaatselijke stemmen die een gang langs de Duitse graven in het programma willen hebben. Dat was ook tijdens de herdenking zelf te zien. Een behoorlijk deel van het publiek ging toch langs het Duitse grafmonument. Niet de gemeente en ook niet het plaatselijke comité, maar bij het publiek zit er toch wel een duidelijk gevoel voor deze bezettingssoldaten.

Omroep Gelderland maakte zelfs een hele documentaire om de verzoening te prediken en de geschiedenis te vertellen van de begraven Duitsers. Volgens de makers zijn er geen bewijzen dat de mannen die daar begraven liggen betrokken waren bij oorlogsmisdaden. Maar dat is een onzinnige bewering want deze soldaten van Hitler, die in de nadagen van de oorlog omkwamen, hadden al meer dan 5 jaar oorlog achter de rug voordat ze in de buurt van Vorden sneuvelden. Wat ze in die 5 jaar allemaal hebben uitgespookt valt niet meer te achterhalen. Maar dit gaat ook voorbij aan het principe waar het eigenlijk allemaal om gaat. Met verzoening is niets mis. Dat wordt ook iedere dag in praktijk gebracht. Maar waar het omgaat, is dat je op de dag waarop de slachtoffers worden herdacht, ook niet nog eens de daders gaat herdenken. Het is precies dit punt dat in Vorden nog steeds niet doordringt. De Duitse herdenking werd nu geschrapt door de dreiging van protest, maar de intentie is niet veranderd. Dat maakt het ook zo droevig.

Wel moeten we hierbij vaststellen dat het niet allemaal de schuld is van Vorden. Het 4/5 Mei Comité heeft het begrip herdenken zo ver opgerekt uit angst voor verwatering, dat iedereen er zijn gang mee kan gaan. En juist door dit oprekken slaat de verwatering nu toe. Niemand weet nu meer wat wel en wat niet kan. Dat is vragen om problemen. Het feit al dat het Comité een paar dagen voor de herdenking nog een speciale verklaring moet uitgeven, om iedereen te laten weten wie er nu eigenlijk herdacht moeten worden geeft al aan hoe men over de hele linie heeft gefaald. En zelfs met deze verklaring gaat men verder de boot in. Want er werd wel gezegd dat alleen slachtoffers van de Tweede Wereld Oorlog mogen worden herdacht en geen Duitsers en foute Nederlanders. Maar er werd ook aan toegevoegd dat ook slachtoffers van andere conflicten en interventies in de herdenking worden meegenomen. Dat blijft een foute benadering.

Als het Comité zijn verstand gebruikt zal het een veel duidelijker lijn trekken. 4 Mei moet alleen voor de slachtoffers van der Tweede Wereld Oorlog zijn. Zowel militaire als burgerslachtoffers, slachtoffers van vervolging en de gevallenen uit het verzet. Daar moet het bij blijven. Gevallenen uit andere conflicten en interventies kunnen worden herdacht op Veteranendag. Als deze lijn wordt getrokken is het afgelopen met de verwarring en kunnen pijnlijke conflicten zoals in Vorden worden vermeden. Wie dan Duitsers wil herdenken mag dat op andere dagen doen. Het gaat er om dat de scheiding tussen slachtoffers en daders weer duidelijk wordt getrokken. Dan kan er niemand meer met de herdenking aan de haal gaan.

Waakzaamheid blijft dus geboden want de keuzes van het Comité in het verleden waren op zijn zachtst gezegd niet bepaald de beste. De druk moet dus op de ketel blijven en eigenlijk moeten we het Comité onder curatele stellen. Laten ze eerst maar eens bewijzen dat ze van de problemen van de laatste jaren daadwerkelijk iets hebben geleerd. Als we ze gewoon hun gang laten gaan is de kans groot dat over een paar jaar niemand meer weet wat we op 4 Mei nu precies aan het doen zijn. En dat zou een tragedie zijn.

Ter afsluiting; hulde aan de Joodse organisaties en de antifascisme organisaties, uit Nederland en Duitsland, die er voor hebben gezorgd dat Vorden uiteindelijk de juiste weg vond. Protest en demonstratie werken nog steeds. Dat is misschien wel de belangrijkste les van deze hele droevige geschiedenis. 

donderdag 2 mei 2013

1 Mei in Istanbul


Al diegenen die er van uit gaan dat Turkije aan het veranderen is kunnen hun mooie illusies weer in pakken. Op 1 Mei 2013 liet de Turkse staat wederom haar ware gezicht zien, in hoe er werd omgegaan met de jaarlijkse 1 Mei demonstratie van de vakbonden. Al van te voren was duidelijk dat er moeilijkheden zouden komen. In de laatste jaren is 1 Mei zonder veel problemen gevierd op het Taksimplein in Istanbul. Maar dit jaar werd de demonstratie door de Turkse premier Erdogan verboden. Zijn reden was dat er teveel renovatiewerkzaamheden in uitvoer zijn en dat daarom het plein niet geschikt was voor zo’n grote demonstratie. Hij zei dat hij verwachtte dat de vakbonden begrip zouden hebben voor hem en voor zijn staat. Vooral dat laatste deel van de zin geeft aan waar Erdogan eigenlijk naar toe wil. Hij ziet Turkije als zijn staat, en dan natuurlijk een islamistische AKP staat. Niet de staat van alle burgers, maar zijn staat. Dat maakt eigenlijk alles duidelijk.

Natuurlijk lieten de arbeiders en de bonden niet toe dat hun strijddag werd afgepakt door Erdogan en trawanten. Ondanks het stilleggen van het openbaar vervoer in Istanbul door de autoriteiten trokken de arbeiders op naar Taksim. Zij werden massaal door de politie aangevallen. Er werd met traangas geschoten, waterkannonen werden ingezet en de politie voerden wilde charges uit. Hierbij raakte 200 mensen gewond, een aantal ernstig. Er werden 70 mensen gearresteerd. De politie ging ook naar het hoofdkantoor van de vakbondscentrale DISK en gooide traangas granaten in de kantoren. Ook hierbij viel slachtoffers. Het was moeilijk om de gewonden naar ziekenhuizen te vervoeren want de politie liet ambulances niet door de blokkades. De arbeiders sloegen terug met stenen en molotovcocktails. Er werden ook barricaden gebouwd. Immers 1 Mei is de dag van alle arbeiders en dan worden politieblokkades en dictaten niet geaccepteerd. Keihard terugslaan is dan het enige antwoord.

De situatie rond Taksim roept veel vragen op. Is dit het gezicht van het zogenaamde nieuwe Turkije? Zijn dit de veranderingen die Erdogan beweerd te willen doorvoeren? Is dit een regering om een vredesproces mee tot een goed einde te kunnen brengen? Het antwoord op al deze vragen lijkt te zijn dat het gaat om oude wijn in nieuwe zakken. De Turkse staat is nog steeds reactionair tot op het bot, en de fascisten hebben nog steeds grote invloed. Natuurlijk staat al lang vast dat de islamist Erdogan niet blij is met 1 Mei, maar als hij werkelijk een ander Turkije wil dan had hij tenminste respect moeten hebben voor de arbeiders en de demonstratie niets in de weg moeten leggen. Dat heeft hij niet gedaan en dat is een teken aan de wand.

Het is niet de eerste keer overigens dat de Turkse staat 1 Mei in bloed probeert te smoren. In 1977 werden 37 arbeiders door politie en soldaten in Taksim doodgeschoten. Ook dat was het ware gezicht van de Turkse staat. Toen waren het de kemalisten die de dienst uitmaakten, nu zijn het de islamisten. Maar in feite is er geen enkel verschil. Nog steeds zien we de vijandigheid tegen de arbeiders, en eigenlijk tegen het hele volk. Erdogan heeft zijn eigen AKP staat opgebouwd, een staat die wat slimmer is dan de staat van de kemalisten en het leger. Maar een staat die daarom ook een stuk gevaarlijker is. Met mooie woorden en beloften probeert de AKP haar project door te drukken. Maar het moderne en het democratische waarna men beweert te streven zijn niets meer dan camouflage. En dan ook nog een heel dunne camouflage. 1 Mei heeft aangetoond hoe snel dit doek weer kan worden weggetrokken. En dan zien we weer het oude beeld; wapenstokken, traangas en geweerlopen. Kortom, er is niets verandert. In tegendeel, de situatie is er alleen maar gevaarlijker op geworden.

Als vanzelf brengt dat ons naar het Koerdische vredesproces. De PKK heeft een wapenstilstand afgekondigd en vanaf 8 mei zullen de strijders uit Turkije worden teruggetrokken. Dat zijn concrete maatregelen. Wat heeft de regering Erdogan hier tegenover gesteld. Het antwoord is kort: niets. Helemaal niets. Alleen maar mooie woorden en beloften, waar in de praktijk nog niets van is gezien. Sterker nog, er zijn weer militaire operaties gaande en het is maar een kwestie van tijd voordat dit weet tot gevechten zal leiden. Een vredesproces kan alleen functioneren als het vertrouwen door beide kanten stap voor stap wordt opgebouwd. De PKK heeft laten zien dat men dit begrijpt en handelt er ook naar. Maar de Turkse regering heeft nog geen enkele stap gezet.

De reactie van de staat op de 1 Mei demonstratie in Istanbul geeft aan dat de AKP en de Turkse staat in het algemeen nog steeds niet te vertrouwen zijn. Dit is niet verbazingwekkend, want de kern van de staat is niet veranderd. Die kern is nog steeds vijandig tegenover de arbeiders, tegen over de Koerden, tegenover andere minderheden en in feite tegenover het hele volk. De AKP elite droomt van de volledige heerschappij, in Turkije, maar ook in andere grote delen van het Midden Oosten. Het heeft veel weg van het zogenaamde “grote Turkije” waar de kemalisten ook altijd van droomden.

Net als de dromen van de kemalisten nooit zijn uitgekomen, zal dit ook met de AKP niet gebeuren. Het is juist dat de PKK probeert tot een oplossing te komen. Maar het is ook juist om de wapens heel goed vast te houden tot die oplossing er ook werkelijk is. En ze opnieuw te gebruiken als dit nodig mocht zijn. Het zijn niet de arbeiders en ook niet de Koerden die kiezen voor oorlog. Het zijn Erdogan en zijn AKP staat. Als dit niet snel veranderd zullen deze reactionairen hier een hoge prijs voor betalen. Een hele hoge prijs.