donderdag 24 september 2015

VLUCHTELINGENCRISIS; MISSCHIEN WAT ANTWOORDEN



Kort geleden hebben we een aantal vragen gesteld over het ontstaan en de reacties op de huidige vluchtelingencrisis, die Europa in zijn greep houdt. Om die vragen echt te kunnen beantwoorden moeten we in de papieren kunnen kijken van de zogenaamde “machtigen der aarde”. Dat kunnen we echter niet, dus moeten we ons behelpen met de informatie die we voor handen hebben en dit mengen met ons gezond verstand. Als we hierbij als basis onze socialistische ideologie gebruiken, moeten we in staat zijn om in ieder geval een deel van de antwoorden te reconstrueren.

Een dergelijke reconstructie kan alleen maar een theorie zijn, omdat het ons aan de bewijzen ontbreekt. Maar ondanks dat moeten we toch in staat zijn om in ieder geval een stukje dichter bij de waarheid te komen. Om tot wat antwoorden te komen moeten we terug gaan naar het begin, eerder deze zomer. De oorlog in Syrië was toen al 4 jaar aan de gang en is op zich niet veranderd. De enige escalatie is geweest dat de Amerikanen en anderen, waaronder Nederland, zijn begonnen met het bombarderen van de stellingen van de IS. Sommige landen doen dit in Irak en Syrië, anderen alleen in Irak. Er zijn overigens wel plannen om dit uit te breiden, omdat de huidige strategie niet werkt. Ondanks het feit dat er dus wel iets is verandert, kunnen we niet zeggen dat de oorlog daardoor een volledig ander gezicht heeft gekregen.

Dit betekend dat er in Syrië zelf dus geen echte verklaring is voor het toenemend aantal vluchtende mensen. We schreven al eerder dat de meeste vluchtelingen niet direct uit Syrië komen, maar uit de vluchtelingenkampen in Turkije. Het zijn dus voor het grootste deel wel Syriërs, maar ze hebben het oorlogsgebied al tijden geleden verlaten. Het verschil is dat deze mensen in eerste instantie Turkije niet uit mochten. Plotseling veranderde dit beleid en mocht men wel naar andere landen reizen. Dat was het begin van de huidige volksverhuizing.

Dat brengt ons bij de vraag waarom Turkije plotseling de hekken van de kampen openzette, terwijl dit eerder niet het geval was. Wie gaf het signaal om dit te doen en wat wil men er mee bereiken? Dat is lastig te achterhalen omdat de Turkse overheid wel meer vreemde besluiten neemt. Om toch verder te komen moeten we kijken wat er in die tijd verder is gebeurd in het gebied. In feite gaat het dan om twee dingen; ten eerste verloor de AKP van Erdogan zijn meerderheid tijdens de verkiezingen en ten tweede werd er een overeenkomst gesloten tussen Amerika en Turkije over het bestrijden van de IS. We kunnen niet uitsluiten dat de verkiezingsnederlaag een rol heeft gespeeld in de besluitvorming, Erdogan is immers niet blij met de Europese kritiek op zijn beleid.

Maar het lijkt er toch veel meer op dat de deal tussen Amerika en Turkije over de IS bestrijding doorslaggevend is geweest. Amerika was al tijden bezig om Turkije er toe te bewegen om actief deel te nemen aan de strijd tegen de IS. Turkije bleef dit weigeren, gebruikmakend van allerlei uitvluchten. De ware reden was dat Turkije de IS al jaren steunt en ook heeft bewapend, samen met anderen. Erdogan had dus niet veel zin om zijn eigen broeders nu aan te vallen. Maar de Amerikaanse druk nam toe en zo kwam het toch tot een deal. Deze overeenkomst zag er zo uit: Turkije zou gaan deelnemen aan de luchtaanvallen op de IS stellingen en Amerika zou voor het zelfde doel gebruik mogen maken van de Turkse luchtmachtbasis Incirlik. In ruil hiervoor mocht Turkije weer de stellingen van de PKK aanvallen. Iets wat de Amerikanen eerder hadden verboden omdat de Koerden de enige zijn die echt tegen de IS vechten.

De aanvallen op de PKK gebieden begonnen meteen na de deal en de aanvallen die Turkije op de IS zou uitvoeren zijn nog nauwelijks waargenomen. Maar de kans is groot dat de deal nog een ander element kent. Turkije zat al tijden met 1 a 2 miljoen vluchtelingen in de maag. Toch hield men de mensen in de kampen. We kunnen niet uitsluiten dat de Amerikanen de Turkse regering toestemming heeft gegeven om de vluchtelingen te laten uitreizen. Het is onwaarschijnlijk dat Turkije zo’n beslissing alleen heeft genomen. Erdogan heeft wel een appeltje te schillen met Europa, maar hij heeft niet echt veel belang bij chaos op het continent, waar hij ooit zelf onderdeel van wilde uitmaken.

We hebben al veel eerder, in verband met de Oekraïne en Griekenland, geschreven dat Amerika wel degelijk belang heeft bij chaos in Europa. Men heeft immers een zwak Europa nodig om de strijd tegen Rusland te kunnen voortzetten en uitbreiden. In de meeste gevallen volgen de Europese leiders wel de orders uit Washington, maar de Minsk II Akkoorden, gesloten in de Oekrainecrisis tegen de wil van Amerika in, geven aan dat Europa wel een eigen wil heeft als het gevaar echt groot wordt. Die wil moet vanuit Amerikaans zicht gebroken worden omdat het de Amerikaanse plannen kan dwarsbomen op cruciale ogenblikken. De deal met Turkije is dus voor de Amerikanen een prima oplossing.

Washington kijkt met genoegen naar de ontwikkelingen op het oude continent. Natuurlijk veinst men bezorgdheid, maar dat is maar schijn. Van helpen is praktisch geen sprake. Er wordt wat geld gegeven en men wil 10.000 vluchtelingen opnemen. Dat is een druppel op een gloeiende plaat en gewoon een schijngebaar. Dat de Amerikaanse interventies in het Midden Oosten voor de vluchtelingen stroom verantwoordelijk zijn wordt angstvallig doodgezwegen, ook door de Europeanen. Toch zullen de Europese leiders achter gesloten deuren de ware redenen niet kunnen ontkennen. Maar er iets tegen ondernemen durven ze niet.

In feite zitten de Europese leiders in de Amerikaanse val. Als ze de vluchtelingen allemaal toelaten krijgen ze problemen met de eigen bevolkingen. Als ze hard optreden en de vluchtelingen buiten de deur zetten breken ze hun eigen regels en worden als onmenselijk gezien. Er is dus geen uitkomen aan, tot groot plezier van Washington. Met iedere stijging van de verwarring en paniek komt het Amerikaanse doel van een nog zwakker en slaafser Europa dichterbij. Precies daar is men al jaren op uit. Europa zal immers binnen niet al te lange tijd het kanonnenvlees voor de Amerikanen moeten leveren.

Intussen gaat de Europese worsteling door en kan men niet veel meer doen dan liegen tegen de eigen bevolking. De vluchtelingencijfers waar de politici mee schermen kloppen totaal niet en zijn door de actualiteit achterhaalt. Terwijl de Europese leiders ruzie maken over tussen de 120.000 en 160.000 vluchtelingen zullen er in Duitsland dit jaar alleen al 800.000 of een miljoen aankomen. Er wordt gezegd dat Nederland 9.200 vluchtelingen zal opvangen, maar er komen er nu al 700 per dag binnen. Er klopt dus allemaal niets van, maar de Europese leiders proberen het nog enigszins klein te houden om tegenstand te minimaliseren. Dat streven zal echter maar een beperkte houdbaarheidsdatum kennen.

Dan is er natuurlijk nog Wilders, die in de Tweede Kamer en daarbuiten moord en brand schreeuwt. Toch zie je van hem geen duidelijk analyse over de herkomst en de wortel van het probleem. Als hij dat wel deed kon hij de regering veel meer onder druk zetten. Toch laat hij het na, en de reden is waarschijnlijk dat uiteindelijk zijn baas dezelfde is als die van Rutte. De fascisten en opportunisten hebben geen enkel antwoord op wat voor probleem dan ook, omdat ze uiteindelijk zelf onderdeel van het kapitalistische systeem zijn en dus niet gaan zagen aan de tak waar ze op zitten. Veel verder dan schreeuwen en schelden komt men dan ook niet. Nog nooit hebben Wilders en zijn soort een militaire interventie afgekeurd. Sterker nog; ze zijn over het algemeen de eersten die om militair ingrijpen roepen. Hiermee maken ze zich niet alleen medeschuldig aan het komen van de vluchtelingen, maar ook aan het lot van deze mensen.

In de Russische media wordt er intussen openlijk gezegd dat we nu getuigen zijn van de laatste dagen van het oude Europa. Europa zal na deze crisis nooit meer hetzelfde zijn, zeggen de meeste analisten. Zij leggen steeds opnieuw de link tussen de westerse interventies in het Midden Oosten en elders, en de toestroom van vluchtelingen. Naar onze mening is dit een juiste benadering. Het westen, met de Amerikanen voor op, zal moeten stoppen met het ingrijpen in het Midden Oosten en andere landen, waarbij regime verandering meestal het doel is. Al deze oorlogen hebben in plaats van de zogenaamde westerse waarden van vrijheid en democratie alleen maar bloed, tranen en slachtoffers gebracht. We kunnen er van uitgaan dat voor iedere gegooide bom honderd vluchtelingen deze kant op komen. Je kunt geen land naar het stenentijdperk terugbombarderen en verwachten dat de bevolking in de puinhopen blijft leven. De oplossing is dus veel eenvoudiger dan de politici ons doen geloven. Inmenging en interventies moeten gewoon worden afgeschaft.

Zoals we aan het begin al schreven is dit alles alleen maar een theorie, maar wel een theorie die volgens ons een grote kern van waarheid bevat. Het kan natuurlijk ook zijn dat het om een serie toevalligheden gaat. Wijze mensen hebben echter ooit gezegd dat in deze context het toeval niet bestaat. Dat is een mening waar we ons graag bij aan sluiten.

donderdag 17 september 2015

EEN MILITANTE ZATERDAG



Afgelopen zaterdag was het weer eens een ouderwetse militante zaterdag. Een dag zo als we die heel lang niet meer hebben gezien. Bijna overal was wel iets aan de hand, en het is dus tijd voor een overzicht van de gebeurtenissen. Gebeurtenissen die hoop geven en gelijktijdig een waarschuwing in zich dragen. We zijn op weg naar andere tijden, maar het ligt aan ons allemaal of dat ook daadwerkelijk betere tijden worden.

In feite begon het allemaal al een dag eerder, toen duizenden mensen in Catalonie de straat op gingen om onafhankelijkheid van Spanje te eisen. De opkomst was groter dan verwacht en de kleuren van de Catalaanse vlag waren overal zichtbaar. De bevolking van Catalonie voelt zich al jaren achter gesteld door de heersers in Madrid en het lijkt er nu op dat het moment is aangebroken dat de roep voor onafhankelijkheid niet meer te dempen is. Binnenkort zijn er plaatselijk verkiezingen in Spanje en de Catalaanse bevolking is van plan om deze verkiezingen tot een referendum over onafhankelijkheid te maken.

De zaterdag zelf zat vol acties en hoopgevende evenementen. Ten eerste werd bevestigd wat eigenlijk al heel lang duidelijk was; Jeremy Corbyn werd gekozen tot leider van de Labour Party in Groot Brittannië. Het is de eerste keer in de geschiedenis van de Labourbeweging dat een echte socialist tot leider is gekozen. Dat al maakt het bijzonder. Maar nog veel bijzonderder was de manier waarop hij won. Jeremy Corbyn kreeg 59.5% van de stemmen en de rivaal die hem het dichtste naderde, Andy Burnham, kwam niet verder dan 19%. Een ongelooflijk overwinning die aan het begin van de campagne totaal onmogelijk leek.

Jeremy heeft nu een mandaat om de Labour Party om te vormen tot de stem van de Britse arbeidersklasse. Dat zal niet makkelijk zijn, want hij zal veel tegenstand ontmoeten. Maar in zijn campagne heeft hij getoond dat hij confrontaties niet uit de weg gaat, en dat hij het onmogelijk mogelijk kan maken. De grote verliezers in dit alles zijn Blair en zijn New Labour klassenverraders. De laatste poot onder de stoel van Blair is nu gesneuveld en hij kan weer terug naar zijn banketspeeches waar hij een vermogen voor vraagt. Het is een schande voor Labour dat deze oorlogshitser en massamoordenaar ooit leider van de partij is geweest.

Jeremy Corbyn rekende meteen na zijn verkiezing af met de jaren van Blair. In plaats van naar een directeurskamer te gaan, waar Blair zich zo thuis voelde, vertrok hij naar een pub om samen met vakbondsmensen de overwinning te vieren. Hierbij werd “The Red Flag” gezongen, het oude Labour strijdlied dat door Blair was afgeschaft. Blair mocht zijn tranen plengen in een glas rode wijn. De volgende stap voor Jeremy Corbyn is nu de samenstelling van zijn schaduwkabinet. Aan alle kanten zal de bezem door de partij moeten. Dat zal een lange strijd zijn, maar het is een strijd die het waard is om gewonnen te worden.

Op dezelfde dag verzamelde zich 15.000 mensen op het Damrak in Amsterdam voor de “Red de Zorg” demonstratie. Het FNV wilde de regering tonen dat de afbraak van de zorg niet langer gepikt zal worden en dat een overeenkomst zoals Rutte II het voorstelt niet acceptabel is. Naast het FNV waren ook GroenLinks en de SP bij de actie aanwezig. Het CNV bleef weg omdat men de onderhandelingen met de regering niet in gevaar wilde brengen. Op deze wijze bevestigde het CNV opnieuw haar imago als een onderkruipersbond en een scheurmaker.

Aan de actie deed het niets af en de strijdbaarheid werd pas goed zichtbaar tijdens de grote manifestatie in Westerpark. De sociaal democratische staatsecretaris van Rijn, die druk bezig is met de afbraak van de zorg en ook wel bekend staat als de uitgestelde moordenaar, probeerde de menigte toe toespreken. Hij kwam weer met zijn gebruikelijke mantra over “moeilijke keuzes”, maar werd weggehoond. Iemand stelde zelfs voor om zijn kop er af te trekken. De daad werd niet meteen bij het woord gevoegd, nog niet, maar wie weet.

In Den Haag demonstreerde gelijktijdig de Koerdische gemeenschap tegen de moordpartijen van de Turkse staat in de Koerdische plaats Cizre en andere gebieden. Een paar uur eerder gooide Turkse fascisten een groot raam van de Koerdische vereniging in Amsterdam in en richtte vernielingen aan. Een poging tot brandstichting liep gelukkig op niets uit. Maar het laat wel zien dat Erdogan ook zijn kettinghonden in Europa los heeft gelaten. Bij Koerdische demonstraties in Duitsland waren er ook aanvallen door Turkse fascisten met Grijze Wolven vlaggen. Er werden zelfs auto’s gebruikt door fascisten om op Koerden in te rijden. Erdogan wil zijn oorlog naar Europa verplaatsen, maar dat zal hem duur te staan komen. De Koerden zijn klaar voor wat er ook komen mag.

Het was in Duitsland sowieso onrustig. In Hamburg waren fascisten en hooligans van plan om een demonstratie door de stad te houden onder het motto: “De dag van de Duitse Patriot”. De demonstratie werd door de rechter verbonden nadat de politie in Hamburg had gemeld dat er kans was op grote ordeverstoringen. Verschillende rechters moesten over het verbod oordelen, maar het bleef uiteindelijk wel gehandhaafd.

Gelijktijdig waren er grote tegendemonstraties die wel doorgingen. Voor het raadhuis kwamen meer dan 25.000 mensen samen in een demonstratie die werd georganiseerd door de vakbonden en die ook de ondersteuning had van het gemeentebestuur. De menigte demonstreerde voor een kleurrijk Hamburg en tegen de bruine horde. Een van de sprekers was de burgermeester van de havenstad die duidelijk maakte dat er voor fascisten in Hamburg geen plaats is.

Er was ook een tweede demonstratie georganiseerd door links Hamburg die zich concentreerde op het gebied voor het hoofdstation. Men was er namelijk niet gerust op dat de fascisten zich aan het demonstratieverbod zouden houden. Inderdaad kwamen er toch een aantal fascisten opdagen, die het echter niet aandurfde om de stad in te gaan omdat ze zo veel tegenstanders zagen. De fascisten besloten om hun demo te verplaatsten naar Bremen. Toen de linkse demonstranten dit in de gaten kregen werden de spoorlijnen bestormd en bezet zodat er geen treinen naar Bremen konden vertrekken. De politie vond het toen mooi genoeg en 34 fascisten werden opgepakt. Zij werden in een bus onder begeleiding naar Schwerin gebracht.

In Hamburg bleef het nog wel een poosje onrustig. De demonstranten die bij het station waren geweest trokken naar de Rote Flora en daar werden traditiegetrouw flessen en stukken vuurwerk naar de politie gegooid. De politie liet daarna een waterkanon aanrukken, maar raakte in opspraak toen een groep smerissen een man omverrende die gewond bleef liggen. Gelukkig bleek het later mee te vallen, maar het was wel weer een bewijs van het overdreven gewelddadig optreden van de politie.

In Zwitserland reed op zaterdagmiddag een Turkse fascist met zijn auto op demonstrerende Koerden in. Verschillende mensen werden over de weg geslingerd en raakte gewond. De fascist werd later gepakt door Koerdische en Zwitserse kameraden en kreeg daarbij een flink pak slaag. Dat is immers de enige taal die dit soort figuren verstaat.

We hopen in de toekomst meer van dit soort militante zaterdagen te beleven, en dan hoeft het ook niet bij alleen zaterdagen te blijven. Het is nog te vroeg om te zeggen of dit het begin van de omslag is, maar als dit soort acties door gaan en de mensen weer de straat veroveren, stijgt de hoop op die andere wereld. Een wereld waar duidelijk weer meer mensen in beginnen te geloven.

donderdag 10 september 2015

HARDE VRAGEN OVER DE VLUCHTELINGENCRISIS



Dag en nacht is de media in het Westen er mee bezig; de grote stroom van vluchtelingen die uit het Midden Oosten naar Europa trekt. Duizenden mensen die vooral naar Duitsland of de Scandinavische landen willen. Meer vluchtelingen dan vandaag de dag hebben we sinds het einde van de Tweede Wereld Oorlog niet meer gezien. De media zetten deze hele situatie neer als een humanitaire crisis. Dit alles bereikte een hoogtepunt toen een kleine jongen van 3 jaar verdronken op een Turks strand aanspoelde. De emoties die deze foto’s opriepen golfde over het hele continent, en schokte de wereld. De mensheid had gefaald, werd er gezegd.

Deze emoties, zoals altijd als er mensen in nood zijn, kunnen echter ook beletten dat we op een heldere manier naar het hele drama kijken. Het spreekt voor zich dat het juist is om emoties te voelen als er dit soort dingen gebeuren. Maar dat houdt niet in dat we harde vragen over de hele crisis uit de weg moeten gaan. Het is immers niet uitgesloten dat de vluchtelingen speelbal zijn van bepaalde politieke machten die een heel andere agenda hebben dan die humanitaire agenda waar op dit moment overal mee wordt gezwaaid.

Wij willen deze vragen niet uit de weg gaan ondanks het feit dat dit misschien niet populair zal zijn. We willen voorop stellen dat ieder mens het recht heeft op een goed leven in vrede en veiligheid, en dat mensen die vervolgt of bedreigd worden asiel moeten krijgen. Ook heeft iedereen recht op zijn eigen overtuiging of religie. We maken dit duidelijk omdat we niet in de hoek van de PVV of andere neonazi clubs terecht willen komen. Maar als wij vanuit onze socialistische overtuiging geen harde vragen stellen over deze situatie, zal het die zelfde neonazi’s alleen maar in de kaart spelen. Vooral dat mag niet gebeuren.

Dat gezegd hebbende gaan we over tot de kern van de zaak. De stroom van vluchtelingen uit vooral Syrië, maar ook Irak, Libië en andere landen in het Midden Oosten en Afrika, lijkt met de dag toe te nemen. Honderdduizenden mensen zijn op de vlucht en lijken maar een doel te hebben: Europa. Ze komen met boten, treinen, vrachtwagens en soms zelfs te voet. Geen enkel midden en geen enkele route blijft onbeproefd. Ze worden “geholpen” door mensensmokkelaars, die hier goud aan verdienen en zich verder niets aantrekken van het lot van de mensen in kwestie.

Maar waarom neemt deze crisis juist nu zulke vormen aan? Wat was de trigger die deze stroom in gang zette, die in sommige kringen al voorzichtig een volksverhuizing wordt genoemd? Als we de media mogen geloven vluchten de meeste mensen voor de oorlog in Syrië. We zien voordurend beelden van gevechten in steden als Aleppo en andere gebieden. Maar de oorlog in Syrië is nu al 4 jaar aan de gang en de situatie is nu niet echt verschillende vergeleken met die in de laatste 4 jaar. Er wordt gevochten tussen het Syrische leger en verschillende rebellen legers waarvan een deel door het Westen is bewapend. Een van die legers is de IS. Maar we moeten zonder meer vaststellen dat de gevechten nu niet heviger zijn dan in de laatste jaren. Daar komt nog bij dat de gebieden waar wordt gevochten op zich nog maar spaarzaam bevolkt zijn. De meeste mensen zijn daar allang gevlucht. Vaak al jaren geleden.

Waar zijn deze “interne” vluchtelingen gebleven. In eerste instantie gingen zij naar gebieden in Syrië waar het minder gevaarlijk was. Toen de gevechten op steeds meer plaatsen uitbraken vertrokken vele duizenden naar de buurlanden; Turkije, Jordanië en Libanon. In de laatste twee landen zijn de vluchtelingen nog steeds in kampen en andere onderkomens gehuisvest. De vluchtelingen die naar Turkije waren gevlucht kwamen ook in kampen en mochten die niet verlaten. Tot de laatste paar weken. Plotseling werd hen niets meer in de weg gelegd en konden ze vertrekken naar Europa. Waarom precies nu? En wie heeft het signaal gegeven dat de weg nu vrij is? Dat zijn vragen waarop nog niemand een antwoord heeft gegeven.

Maar het gaat nog verder; het lijkt als of alle vluchtelingen dezelfde route volgen, van Turkije, via Servië en Hongarije naar Oostenrijk en Duitsland. Een aantal trekt daarna door naar Scandinavië. Je zou bijna zeggen dat het een georganiseerde vlucht is. Nog even voor alle duidelijkheid; de meeste mensen die Europa op dit moment bereiken komen dus niet meer uit het oorlogsgebied in Syrië maar uit Turkije, waar geen oorlog heerst en men dus in feite veilig is. Het mag dan geen prettig verblijf zijn, maar gevochten wordt er niet.

Dan komen we aan het volgende punt dat moeilijk te verklaren is. Het lijkt wel als of vooral Duitsland staat te trappelen om de vluchtelingen op te vangen. Men verwacht er zelfs bijna een miljoen. Natuurlijk weten we allemaal dat het huidige Duitsland in de laatste 70 jaar veel is verandert, maar een bepaalde vorm van nationalisme is veel Duitsers niet vreemd en je zou dus verwachten dat de Duitse regering heel terughoudend zou zijn als het gaat om het binnenhalen van zoveel mensen. Maar het tegendeel is waar. Merkel staat met open armen aan de grens en blijft zeggen dat er voor iedereen een plaats is. Klachten over deze gang van zaken uit haar eigen achterban negeert ze grotendeels. Er wordt zelfs 10 miljard Euro gereserveerd om de opvang te bekostigen. Wat is het motief van Merkel om zo ver te gaan? Andere landen trekken mee, maar lang niet in dezelfde mate als Duitsland.

Wat denkt de Duitse regering hier mee te bereiken? Net als de andere landen in het Westen is Duitsland een kapitalistische economie en we weten allemaal dat de kapitalisten niets voor niets doen. Wil Merkel de vluchtelingen uiteindelijk gebruiken om een verdeel en heers spel te spelen met haar eigen volk? Of is de Duitse regering opzoek naar nieuwe goedkope arbeidskrachten? Een humanitaire gedachte op zo’n grote schaal kunnen we eigenlijk gewoon uitsluiten als het om het kapitalisme gaat. Er moet dus een andere reden zijn en dan komen de bovengenoemde motieven toch steeds terug.

Als we naar het huidige schouwspel in Duitsland kijken wordt de zaak eigenlijk steeds vreemder. Er zijn incidenten van vreemdelingenhaat, en die nemen toe. Maar gelijktijdig is er enorme sociale druk op de Duitsers om de vluchtelingen te verwelkomen. Bekende voetballers en showbusinesssterren worden ingeschakeld. De media brengen die druk over, en zelfs de rechtse Springer kranten die altijd als eerste misbaar maken als het om immigratie gaat, steunen nu Merkel in haar verwelkomingsbeleid. Dat is meer dan genoeg bewijs dat er iets niet klopt. Intussen groeit de aanhang van de neonazi’s, iets wat ons allemaal bedreigd. Is men daar misschien op uit?

Uiteindelijk zullen de vluchtelingen die nu Merkel als hun heldin beschouwen zelf slachtoffer worden van deze hele zaak. Ze denken een land van melk en honing te vinden, maar als de hype zo meteen verdwijnt, zullen zij met de realiteit worden geconfronteerd en die confrontatie zal keihard zijn. Toch wil nu niemand daar iets van weten. Iedereen speelt het spel mee en negeert de signalen dat er iets niet klopt. Op kleinere schaal zien we hetzelfde in andere landen, waaronder ook Nederland. Waar het allemaal zal eindigen is onzeker. Maar omdat er veel dingen niet kloppen moeten we het ergste vrezen.

Er zijn nog twee andere zaken die vragen oproepen. Bijna alle vluchtelingen die nu naar Europa komen, stammen uit landen die door Amerikaanse interventies in chaos zijn gestort. Nog steeds roepen de Amerikanen om meer bommen en meer aanvallen. Zeker ook Europa heeft hier aan mee gedaan, maar dat was op Amerikaanse orders. Het zou dus normaal zijn dat de Amerikanen worden opgeroepen om hun verantwoordelijkheid te nemen, en een groot deel van de door hun acties veroorzaakte vluchtelingen op te vangen. Amerika is toch het “land of the free”, waarom dan niet voor deze vluchtelingen? Waarom brengt niemand dit naar voren? Waarom wordt er niet op de deur geklopt in Washington? Waarom worden de Amerikanen niet aangesproken op hun rol in het ontstaan van de IS en andere moordenaarsbenden? Durven de Europese leiders dit niet, of willen ze niet? Ook hier moet een antwoord op komen.

Natuurlijk is het vreselijk om foto’s van dode kinderen te moeten zien. Niemand wil dat en iedereen wordt er door geraakt. Maar gelijktijdig blijkt maar weer dat er ook op dit gebied met twee maten wordt gemeten. Terwijl de foto’s van vorige week over de hele wereld gingen, werden de foto’s van de kinderen die door het Oekraïense leger in Novorossia werden vermoord gewoon genegeerd. Die foto’s waren zeker zo schokkend, maar paste niet in het westerse propagandabeeld. Blijkbaar is voor het westen het ene kind meer waard dan het andere. Precies voor die mentaliteit zijn geen woorden.

We komen nu aan het tweede punt. Het valt op dat onder de vluchtelingen heel veel jonge mannen zijn tussen de 20 en 30 jaar. Je zou van hen verwachten dat ze niet op de vlucht slaan maar hun families en hun land zouden verdedigen tegen de IS en de andere bendes. Dat doen immers de mannen in Koerdistan en Novorossia ook. Niet allemaal, maar wel voldoende om een behoorlijk verschil te maken. Waarom doen deze Syrische mannen dit niet, maar kiezen ze voor de makkelijke weg? Dat zou kunnen aangeven dat hun motieven toch meer economisch zijn. Een land verlaten en weglopen lost niets op. Zo als een PKK kader ooit zei: “We willen niet dat de mensen vluchten, want aan een leeg Koerdistan heeft niemand wat. We willen dat de mensen vechten voor hun rechten en hun land. Iedereen vecht waar hij of zij staat”. Ware woorden, waar veel jonge Syriërs een voorbeeld aan kunnen nemen.

Een ander punt is dat het ook niet duidelijk is wie deze mannen allemaal zijn. Hoeveel van hen behoren tot de IS of een ander rebellengroep? In Hongarije zijn al 2 IS leden tussen de vluchtelingen gevonden. Er wordt geregistreerd, maar niet gescreend, daar is geen tijd voor en ook de middelen ontbreken. Hoeveel IS leden zullen dus met de stroom mee komen om in de toekomst, samen met de IS sleepers die hier al zijn, Europa onveilig te maken? Ook over deze vraag wil niemand praten, maar ook hier op moet een antwoord komen.

Conclusie

Wij kunnen de bovenstaande vragen niet beantwoorden, maar vinden wel dat ze moeten worden gesteld. Er moet een reden zijn voor deze hele situatie. Er is wel iets wat een beetje in een bepaalde richting wijst. Terwijl de vluchtelingen binnenstromen wordt er steeds meer gesproken over veilige plekken in Syrië zelf. Als die er inderdaad zouden komen zou dit een grote militaire operatie noodzakelijk maken, inclusief een vliegverbod. De Amerikanen en sommige Europeanen proberen al jaren om militair in te grijpen in Syrië om de Syrische leiding af te zetten. Dit is steeds niet gelukt omdat er een VN mandaat nodig is en Rusland dit blokkeert. Zou het niet zo kunnen zijn dat men het nu opnieuw probeert, via een achterdeur, met de vluchtelingen als willige pionnen? Moet Europa daar voor klaar worden gemaakt?
 
Zoals gezegd kunnen we dit niet met zekerheid beantwoorden. Maar als de westerse imperialisten zo warmlopen voor een zaak die al jaren speelt zonder dat men er echt naar omkeek, is er iets serieus mis aan het gaan. Dat wilde we toch onder ogen brengen. Het gevaar van oorlog en chaos in Europa neemt met de dag toe, en het wordt tijd dat de Europese volkeren dit beseffen. Een goed begin zou zijn om de antwoorden op de bovenstaande vragen op te eisen. Misschien dat er dan eindelijk een aantal ogen open gaan.

donderdag 3 september 2015

VAN DE WERELD NAAR DE STAD



Nog maar kort geleden hebben we geschreven over het gebrek aan verzet in Nederland tegen de aanvallen van de heersende klasse. We spraken toen over het land der blinden. Maar de vraag is wel hoe zich dat vertaald naar het leven van alle dag. Is er nog actiebereidheid in de Nederlandse steden of is het een hopeloze zaak? Om een antwoord op die vraag te vinden kijken we naar een gemiddelde stad. In dit geval Amersfoort, een stad in midden Nederland met ongeveer 150.000 inwoners. Een meer gemiddelde stad kun je eigenlijk niet vinden. Amersfoort was al nooit een actiestad. Er werd vroeger wel gezegd dat de stad aan de Eem te rood was voor Koninginnedag, en te oranje voor 1 Mei. Maar hoe zat het met de actiebereidheid in het recente verleden, en hoe staan de zaken op dit moment?

Als we tussen de 20 en 30 jaar terug gaan zien we dat er in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw in Amersfoort toch wel een soort strijdtraditie was, hoewel het om een beperkte variant ging. Vanaf het einde van de Tweede Wereld Oorlog heeft de stad altijd een CPN afdeling gekend, die wel niet enorm groot was, maar wel actief. Ook was de partij vertegenwoordigd in de gemeenteraad. Dat gaf een zeker houvast aan iedereen die zich tegen het systeem wilde verzetten. Er was ook een bescheiden kraakbeweging, die nooit Amsterdamse vormen heeft aangenomen, maar wel een aantal panden kraakte en zich verzette tegen de leegstand en de huisjesmelkers in de stad. We spreken dan vooral over de jaren 80, met nog een staartje in de jaren 90. Activisten die zich hier mee bezig hielden hadden zich deels verenigd in het Collectief Avanti. In de jaren 90 zakte dat allemaal een beetje in om zo’n jaar of 10 geleden een kleine revival door te maken.

Toen de CPN in 1991 werd opgeheven en opging in GroenLinks zakte ook de actiebereidheid, om dat GroenLinks zich weliswaar in het begin als een actiepartij wilde promoten, maar uiteindelijk een wat meer elitaire club werd waar de CPN bloedgroep, zoals het werd genoemd, nog nauwelijks was terug te vinden. Die situatie is niet veranderd tot op de dag van vandaag. Er was dus, zo midden jaren 90, een vacuüm ontstaan en mensen die zich wilde verzetten tegen Den Haag of Brussel of beiden, moesten opzoek naar alternatieven. Die kwamen er. Er ontstond een afdeling van de Socialistisch Arbeiderspartij (SAP), de Nederlandse vleugel van de 4de Internationale. Daarnaast kwam er een afdeling van de Nieuwe Communistische Partij Nederland (NCPN), een voorzetting van de VCN, die ooit in Amersfoort aan de Tweede Kamer verkiezingen deelnam.

De NCPN was wat breder dan de VCN en bestond vooral uit vrij jonge leden met wortels in de kraakbeweging. Bij de SAP lag de gemiddelde leeftijd wat hoger, maar daar was de actiebereidheid niet minder om. Voor beide partijen was de strijd tegen het opnieuw opkomende fascisme een hoofddoel, en er werd dan ook behoorlijk actie gevoerd tegen Naziepartijen zoals de CD en CP’86. Er werden folders verspreid en met kraampjes in het centrum gestaan. In die tijd sprong links dus wel behoorlijk in het oog in Amersfoort. Overigens werd dat niet bepaald uitgedrukt in aanhang, want die bleef beperkt. Maar er gebeurde in ieder geval wat, en in tijden van spanningen of nood wist men elkaar te vinden.

Buiten deze partijen was er nog meer. Er bestond een antifascisme comité, waarin verschillende groepen waren vertegenwoordigd. Later, in 1994, ontstond ook het Agri Koerdistan Comité, dat zich bezig hield met het ondersteunen van de Koerden tegen de onderdrukking door de Turkse staat. Actiebereidheid was er ook bij de Turkse Arbeiders Vereniging Atigd, niet alleen voor de eigen achterban, maar ook in samenwerking met de bovengenoemde groepen en partijen. Er werd druk samengewerkt tegen de fascisten, met als hoogtepunt de protesten tegen de installatie van een paar fascisten in de Amersfoortse gemeenteraad in 1994. Toen kwam zelfs de ME naar Amersfoort om dat men bang was voor rellen, die er overigens niet kwamen.

We zien dus dat er in de jaren 90 behoorlijk werd samengewerkt door de verschillende groepen en partijen in de stad en dat leverde een aantal activiteiten op. Er waren informatieavonden in “De Instee” op de Singel over verschillende onderwerpen, er waren picketlines bij het gemeentehuis en het centraal station, en werd een mooi Koerdistan Festival georganiseerd in de “Drietand” bij het Neptunisplein. Omdat dus ook de Koerden zich in Amersfoort begonnen te roeren kwam er een reactie van fascistische Turken, de zogenaamde Grijze Wolven. Er waren bedreigingen en pogingen tot intimidatie. Er werd aangifte gedaan, maar de Amersfoortse politie vond dit niet interessant en weigerde in eerste instantie om de aangiften op te nemen. Pas na een klacht bij de burgemeester lukte dit wel. Dat de Koerden actief waren was te zien aan de vele kleurige PKK posters die overal in de stad verschenen.

De SAP deed verschillende keren mee met verkiezingen en de NCPN deed dat in eerste instantie niet. Pas nadat de afdeling uit elkaar was gevallen en er wat nieuwe mensen aan het roer kwamen ging de NCPN zich richten op de Amersfoortse gemeenteraad. In 1998 leverde dat rond de 700 stemmen op. Niet voldoende voor een zetel, maar wel genoeg voor een woede uitbarsting van de VVD wethouder van der Werf, die bijna zijn niet karige snor op at. Er was toen nog geen SP in Amersfoort, omdat deze partij verschillende valse starts had gemaakt. Toen de NCPN het in 2006 nog eens probeerde, met wel de SP als concurrent, viel het stemmenaantal terug. Maar dat is op de zaak vooruit lopen.

We blijven nog even in de jaren 90 om te kijken naar het hoogtepunt van links Amersfoort in die jaren; de demonstratie tegen fascisme, en vooral fascisten op de straat, op 5 mei 1995. De aanleiding voor deze demo was een onaangekondigde mars door een zootje ongeregeld van CP’86 door de Amersfoortse binnenstad een paar maanden eerder. De Amersfoortse actiescene, die door deze mars was verrast, wilde het er niet bij laten zitten. Er moest een tegengeluid komen, en omdat Nederland in mei 1995 50 jaar bevrijding van het fascisme vierde, werd deze gelegenheid aangegrepen om een demonstratie te organiseren. Niet iedereen zag het idee zitten omdat men bang was voor een kleine opkomt. Maar er werd doorgezet en onder de naam “Amersfoort Solidair” kwam de demonstratie toch van de grond. Het werd voor Amersfoortse begrippen een ongekend succes, want er waren rond de 200 deelnemers. Er kwamen ondermeer delegaties uit Utrecht en andere omliggende plaatsen op af. Er was zelfs een klein opstootje, zeer ongewoon voor politiek Amersfoort.

Na de demo ging de groep “Amersfoort Solidair” door en er kwamen ondermeer campagnes rond Kamp Amersfoort. Een daarvan had als doel om het golfspelen op de massagraven rond het kamp te stoppen. Golfbaan de “Hoge Kleij” wilde daar echter niets van horen, dus de elite slaat nog steeds een balletje op deze tragische plek. Het vredes en herdenkingspark dat Amersfoort Solidair voor ogen had is er nooit gekomen. Maar door als lont in het kruitvat te fungeren werd wel afgedwongen dat Kamp Amersfoort uiteindelijk een nationaal monument werd.

Na verloop van tijd hield Amersfoort Solidair op te bestaan, omdat de leden andere dingen gingen doen. Dit gebeurde kort na de eeuwwisseling. Van de andere groepen in de stad was toen al bijna niets meer over. De SAP afdeling hield op te bestaan, en ook het antifascisme comité en het Agri Koerdistan comité verdwenen uit beeld. De NCPN hield het langer vol, en is nooit helemaal uit Amersfoort verdwenen. Op dit moment is alleen de SP nog over als enigszins linkse kracht.

Zoals eerder gezegd was de SP al in de jaren 90 bezig om een afdeling in de stad op te zetten. Dat gaf veel moeilijkheden en pas in de laatste 15 jaar kwam de partij in Amersfoort echt van de grond. Men heeft nu een vaste plaats in de gemeenteraad en in het begin waren er ook wel campagnes om burgers te mobiliseren. Maar dat komt nu praktisch niet meer voor. De SP is in de greep van het parlementarisme en heeft daar veel principes voor opgeofferd. Men komt nu nog nauwelijks het stadhuis uit.

Een goed voorbeeld waren de recente bezuinigingen van 19 miljoen euro. Deze bezuinigingen werden opgelegd omdat het hopeloze gemeentebestuur, na jaren van financieel wanbeleid en uit de hand gelopen prestige projecten, door de provincie onder curatele was geplaatst. Door de bezuinigingen zijn nog meer voorzieningen uitgekleed of gewoon gesloten. Daar komt nog bij dat de gemeentelijk belastingen de pan uit stijgen. Je zou denken dat dit voor de SP een unieke kans was om het gemeentebestuur aan de schandpaal te nagelen, maar dat zat er niet in. De SP stemde tegen, maar bleef “constructief”, wat in gewone woorden betekend dat men er niets tegen ondernam. Links Amersfoort blijft dus achter zonder stem, en van de oude activisten is niemand blij met de SP. Een oud CPN’er sprak het zo uit: “Ik ben lid geworden van de SP, terwijl ik weet dat het eigenlijk niets is. Ik wilde gewoon weer ergens bij horen.”

Ook Amersfoort kent zijn lokale partijen, maar daar is niets progressieves onder te vinden. De meest bekende is de Burger Partij Amersfoort (BPA). Deze club bestaat uit reactionairen en teleurgestelde leden van de elite die vinden dat ze iets beters verdiend hadden. Ze munten uit door een grote bek, super opportunisme en de vele onderlinge ruzies. Als gewone burger heb je van de lokalen niets te verwachten, alleen af en toe wat politiek theater.

Dus is het stil geworden in Amersfoort als het gaat om actiebereidheid, net als in veel andere plekken in Nederland. Laatst was er wel een kleine demonstratie tegen landelijk politiegeweld en er werden zelfs stenen naar een stadsbus gegooid. Een kleine opleving of gewoon baldadigheid, dat zal in de toekomst moeten blijken. Misschien zullen er mensen zijn die zeggen dat er wel degelijk dingen in de stad gebeuren. Dat zou mooi zijn, want het zouden lichtpuntjes zijn in de vele momenten van duisternis. Maar intussen slapen de Amersfoorters gewoon verder, een kleine groep met een steeds dikker wordende portemonnee, en een veel grotere groep met een toenemend gevoel van honger en armoede. Ze zijn daarbij ook niet alleen. Amersfoort als graadmeter van Nederland anno 2015.