donderdag 24 april 2014

De tomatenketchup van John Kerry



Door de problemen in andere delen van de wereld is de situatie in het Midden Oosten een beetje ondergesneeuwd geraakt. Dat is jammer want er voltrekken zich daar ontwikkelingen die de regio binnenkort voor goed kunnen veranderen. Tenminste, als alle betrokkenen eindelijk de moed hebben om de Amerikanen buiten het proces te zetten en met eigen oplossingen te komen. De Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, John Kerry, is al maanden bezig om de zogenaamde vredesbesprekingen tussen Israel en de Palestijnen weer op gang te brengen. Hij pendelt heen en weer tussen de partijen en komt steeds vaker met dreigementen van kommer en kwel als de partijen niet instemmen met de zaken die hij naar voren brengt.

Op het eerste gezicht zou je natuurlijk zeggen dat de activiteiten van Kerry lovenswaardig zijn, want het conflict in het Midden Oosten heeft al onnoemelijk veel levens geëist, en wordt over het algemeen gezien als een bedreiging voor de wereldvrede. Maar zoals gebruikelijk is Kerry natuurlijk niet belangeloos bezig. In alles wat hij doet in de onderhandelingen, speelt vooral het Amerikaanse belang de hoofdrol. De Amerikanen willen in feite niets liever dan zich uit het Midden Oosten terugtrekken, maar dan moeten ze wel weten dat ze een situatie hebben achtergelaten dit ze nog steeds van een afstand kunnen controleren. Washington zal altijd een vinger in de pap willen houden en natuurlijk ziet men ook de groeiende kracht van Rusland. Rusland heeft al eerder laten zien dat er weer interesse in het Midden Oosten is. Hierdoor komen de Amerikanen er steeds meer achter dat het moeilijk is om van twee walletjes te eten.

Zowel de Palestijnen als ook Israel hebben zich tot nu toe niet laten verleiden door de ouvertures van Kerry. Er is nog steeds een mogelijkheid dat hij zijn plannen kan doorzetten, maar die mogelijkheid neemt wel steeds verder af. In plaats van de twee partijen tot elkaar te brengen lijkt het er steeds meer op dat Kerry met dreigementen en steken onder water de hele situatie probeert te vergiftigen. Misschien dat hij als plan B de tactiek van de verschroeide aarde heeft. De Amerikanen zijn immers overal toe in staat. Als Kerry de boel echt laat ontploffen omdat het in Amerikaans belang is zal het Midden Oosten rood kleuren. Dat rood zal geen tomatenketchup zijn, maar het bloed van de verschillende volkeren in de regio. Het wordt hoogtijd dat de partijen in het Midden Oosten conflict zich dat realiseren. Kerry schrikt er nu al niet voor terug om Israel, wat toch een bondgenoot is, met boycots en andere zaken te bedreigen. Dat geeft aan dat hij tot alles in staat is. Daar komt nog bij dat de klok tikt.

Beiden partijen, zowel Israel als de Palestijnen, moeten zich realiseren dat alleen zij zelf voor een oplossing kunnen zorgen. Dit zal alleen mogelijk zijn als het Amerikaanse imperialisme met zijn vele belangen, buiten spel wordt gezet. De volgende vraag is dan hoe zo’n oplossing er uit zou moeten zien. Er is immers al zo veel gebeurd, en steeds zonder succes. Toch zou het best wel eens zo kunnen zijn dat het proces tot nu toe steeds is mislukt omdat de Amerikanen buiten beeld zand in de machine gooien. Het doel hiervan is waarschijnlijk dat Amerika Israel aan zich wil blijven binden. Dat is alleen mogelijk als Israel geen andere bondgenoten heeft. Maar ook dit is aan het veranderen. Rusland heeft de laatste tijd een steeds nauwere relatie met Israel aangeknoopt en ook Saudi Arabie doet nu zaken met Israel zonder tussenkomst van de Amerikanen. Er is dus een tendens die op een andere koers wijst en het zou nog best eens zo kunnen zijn dat Israel binnenkort Amerika, inclusief Kerry, helemaal niet meer nodig heeft. Precies dan komt er ruimte voor echte oplossingen.

Op zich staat al zo’n beetje vast hoe een oplossing er uit moet zien. Het gaat er nu alleen om dat de elementen die er voor nodig zijn zo snel mogelijk in stelling worden gebracht. De Palestijnen zijn hier al een beetje mee begonnen. Abbas heeft voor de Palestijnen lidmaatschap aangevraagd van een aantal verdragen en instellingen die inhouden dat dit de eerste stappen zijn richting de oprichting van een Palestijnse staat. Dit is gebeurd naar aanleiding van het vast zitten van het vredesproces, en het ontbreken van een perspectief op een doorbraak. Israel kan nu zelf ook stappen ondernemen, en het zou goed zijn als de Israëlische regering de plannen van voormalig premier Sharon zou uitvoeren. Dit betekend het ontruimen van de West Bank zoals eerder de Gazastrook werd ontruimd. Er moet dan een oplossing voor de nederzettingen worden gevonden. Maar ook daar lijkt wat hoop te gloren. Netanyahu heeft recentelijk gezegd dat sommige nederzettingen in Palestijns gebied kunnen blijven. De grote blokken zouden dan bij Israel kunnen worden gevoegd waarbij de Israëlische regering in ruil hiervoor stukken land zou afstaan aan de nieuwe Palestijnse staat. Gewoon een uitruil dus. Voor de kleinere problemen die hier verband mee houden is zeker een oplossing te vinden. Dan is er natuurlijk nog Jeruzalem, maar ook hiervoor zijn opties. Jeruzalem kan een internationale stad worden, of een stad in twee delen. Dat zal vooral van de bewoners afhangen. Het belangrijkste is dat er met de belangen van de verschillende bevolkingsgroepen rekening wordt gehouden. Deze dingen zijn niet onmogelijk en kunnen door beide partijen worden uitgevoerd zonder inmenging van buiten af. Er is zelfs geen echte overeenkomst voor nodig. Het belangrijkste is dat er feiten op de grond worden geschapen waar de internationale gemeenschap, inclusief de Amerikanen, niet omheen kunnen.

Het voordeel van deze dingen regelen zonder echte overeenkomst is dat een paar obstakels uit de weg kunnen worden geruimd. De Palestijnen zouden Israel niet hoeven te erkennen als Joodse staat en Israel hoeft het recht op terugkeer niet te accepteren. Beide punten zijn onnodig en alleen maar ingebracht om het proces extra moeilijk te maken. Palestijnen die terugkeer blijven eisen kunnen een financiële regeling krijgen.
Dan blijft er nog de kwestie van veiligheid. Het is logisch dat Israel geen zin heeft om naast raketten uit Gaza ook nog eens raketten uit de West Bank te krijgen. De Palestijnen zouden een veiligheidsgarantie kunnen geven in ruil voor de vrijlating van alle politieke gevangenen in Israel. Als dit gebeurd zouden er belangrijke knopen zijn doorgehakt. Het is ook nog mogelijk dat de twee staten een niet-aanvalsverdrag sluiten, zoals dat tussen staten gebruikelijk is. Het spreekt voor zich dat niet iedereen blij zou zijn met deze voorstellen. Er zal altijd oppositie zijn, aan beide kanten. Maar het is wel duidelijk dat zelfs dit gecompliceerde probleem vrij gemakkelijk kan worden opgelost. Dan moeten er wel snel stappen gezet worden en dat kunnen alleen de twee partijen zelfstandig doen. Als we nuchter naar de zaak kijken is het allemaal niet zo moeilijk, als de belangen van buiten geen rol meer spelen.
 
Om dit soort dingen door te drijven is moed nodig en heel veel wilskracht. Als Abbas vasthoudt aan de route die hij nu heeft ingeslagen en Netanyahu kruipt voor een poosje in de huid van Sharon kan dit alles binnen heel kort werkelijkheid worden. Het alternatief is een door Amerika geregisseerde chaos, en daar zit niemand in de regio op te wachten. De wereld is aan het veranderen en dat biedt veel nieuwe kansen. Laten we hopen we hopen dat Israel en de Palestijnen hier goed gebruik van maken. Maar zo als gezegd; ze moeten het zelf doen. Ook in deze kwestie geldt dat eigen kracht de enige uitweg is.

donderdag 17 april 2014

Hillsborough 25 jaar verder; hoe gewone mensen het hele systeem konden verslaan



Het is deze week precies 25 jaar geleden dat 96 Liverpool voetbalsupporters om kwamen tijdens een beker halve finale in het stadion van Sheffield Wednesday, Hillsborough. Gelijktijdig was deze ramp het begin van een gevecht tussen de mensen in Liverpool en het complete Britse systeem. Een gevecht dat nog steeds voortduurt, ook vandaag nog. De overwinning, als je daar tenminste van kunt spreken na een ramp, is intussen binnen, maar het gevecht gaat nog steeds door. Tot het bittere einde.

De Hillsborough ramp voltrok zich op zaterdag 15 april 1989, in het stadion van Sheffield Wednesday waar Liverpool tegen Nottingham Forest speelde in de halve finale van de FA Cup. Het was het einde van de jaren 80, toen Thatcher nog oppermachtig was en het Britse kapitalistische systeem continue aanvallen uitvoerde tegen de arbeidersklasse. Sheffield, de plaats van de ramp, ligt in het zuiden van Yorkshire, het gebied waar zich de grootste veldslagen hadden afgespeeld tijdens de mijnwerkersstaking 5 jaar eerder. Het Noorden werd door de regering als een reusachtige achterbuurt beschouwd, dat alleen diende om te worden uitgebuit en dat massawerkloosheid als dank kreeg. Dat er hier ook mensen van vlees en bloed woonden interesseerde niemand in Londen. Om de Hillsborough ramp en de nasleep goed te kunnen begrijpen zijn dit onmisbare feiten.

Over de ramp zelf is veel geschreven en gezegd; dit zijn de feiten op een rijtje. Omdat er wegwerkzaamheden waren tussen Liverpool en Sheffield arriveerden veel Liverpool fans laat in Sheffield. Normaal gesproken werd in zo’n situatie de aftrap een kwartier uitgesteld. Dit om gedrang en andere problemen te voorkomen. Deze keer gebeurde dit niet omdat de bureaucraten van de Engelse voetbalbond besloten dat de twee halve finales gelijktijdig moesten beginnen. De andere wedstrijd werd in Birmingham gespeeld. Het was een beslissing met verstrekkende gevolgen, want nu ontstond er wel degelijk gedrang buiten het stadion. De politie van Zuid Yorkshire, die dit in goede banen had moeten leiden, deed een tijd lang niets tot de leiding opdracht gaf om een hek te openen. Dit was het begin van de tragedie, want hele stromen fans konden nu naar binnen zonder verdere controle of begeleiding. Zo als je zou verwachten koos iedereen de kortste weg naar het veld en kwamen de meesten in de middelste van 3 zogenaamde kooien terecht. Dit vak werd zo vol dat mensen stikten, onder de voet gelopen werden of gewoon platgedrukt. Uit deze paar zinnen valt al op te maken waar de verantwoordelijkheid lag.

Maar het ging nog verder. Terwijl het sterven in het vak al was begonnen deed de politie niets en liet de wedstrijd gewoon beginnen. Mensen die probeerden te ontsnappen werden zelfs teruggedreven het vak in. Pas toen Liverpool supporters het recht in eigen hand namen en het veld op gingen moest men toegeven dat er iets aan de hand was en werd het spel stilgelegd. De reddingsoperatie kwam heel laat en moeilijk op gang en constant werden er fouten gemaakt door de politieleiding, die tot chaos was vervallen. Hierdoor stierven nog meer mensen die gered hadden kunnen worden. Uiteindelijk waren er 96 doden te betreuren plus nog vele gewonden en getraumatiseerde mensen die niet konden verwerken wat ze hadden gezien.

De politie, maar al te goed op de hoogte van de fatale fouten die ze zelf had gemaakt, startte meteen een operatie om de Liverpool fans in diskrediet te brengen en zich zelf schoon te praten. Eerst werd gezegd dat de fans zelf het hek hadden geforceerd, maar dit werd na het opduiken van bewijzen snel teruggetrokken. Toen werd er beweerd dat dronken fans het vak hadden bestormd. Vanaf de eerste minuut wilde de politie aangeven en bewijzen dat de fans zelf schuldig waren aan de ramp en dus ook aan het grote verlies aan levens. Van de slachtoffers, zelfs de kinderen, werd bloed afgenomen, in een poging om te bewijzen dat ze dronken waren geweest.

In de dagen die volgden werd dit verhaal steeds opnieuw naar buiten gebracht. De politie sprak met de pers en strooide constant met leugens. De rioolkrant The Sun bracht een groot verhaal dat “Liverpool vandalen” de ramp zelf hadden veroorzaakt en nu probeerden om de oprechte politie de schuld te geven. De verhalen in het stuk kwamen van de politie en conservatieve politici die zich achter de politie opstelden. Terwijl Liverpool rouwde, nam de leugenfabriek steeds grotere vormen aan. Tijdens de onderzoeken werd besloten dat de fans een ongeluk ten offer waren gevallen. Van kritiek op de politie, Sheffield Wednesday en de verantwoordelijke politici was geen enkele sprake. Zeker waren er ook politieagenten die het ware beeld beschreven. Maar zij werden onder druk gezet om het verhaal van de leiding te volgen, en als ze dat niet deden werden hun verklaringen gewoon veranderd door onderzoekende collega’s. We kunnen dus gerust vaststellen dat er sprake was van een enorme samenzwering waarvan de slachtoffers, hun nabestaanden en eigenlijk heel Liverpool slachtoffer werden gemaakt. De strijd voor de waarheid leek hopeloos en niet te winnen.

Precies dat was ook de uitkomst die het systeem steeds opnieuw schetste. De nabestaanden, gesteund door heel Liverpool, vochten door. Achter gesloten deuren kregen zij te horen dat ze gelijk hadden, maar dat ze het systeem nooit zouden verslaan. Ondanks dit werd de strijd niet opgegeven. Bij iedere wedstrijd van Liverpool en tijdens de herdenkingen werd er aandacht gevraagd voor de schandalige manier waarop de slachtoffers en de nabestaanden waren behandeld. Er waren rechtszaken en picketlines. Contacten met politici en heel veel solidariteit. Nooit kregen de autoriteiten de kans om de zaak helemaal in de doofpot te stoppen. Onder heftige druk kwam er uiteindelijk een nieuw onderzoek en deze keer kwamen alle geheime documenten op tafel. De uitkomst, in 2012, was een complete overwinning voor de nabestaanden, de hele stad, en vooral voor de 96 slachtoffers.

Het nieuwe rapport maakte duidelijk dat de fouten van de politie en Sheffield Wednesday verantwoordelijk waren voor de ramp en dat de fans geen enkele blaam trof. De Britse premier Cameron was gedwongen zijn excuses aan te bieden en diep door het stof te gaan. In deze mate was dit nog nooit voorgekomen. Hij bood excuses aan voor zowel de fouten als de doofpot en de zwarte propaganda, die op de ramp volgden, en die bijna 24 jaar stand hielden. Er lopen nu zaken tegen de verantwoordelijk politiefunctionarissen en er zijn nieuwe onderzoeken gaande naar de doodsoorzaak van de slachtoffers. Van een ongeluk kan geen sprake meer zijn, en de uitspraken die voor het einde van dit jaar zullen volgen, zullen waarschijnlijk met het ware beeld van de ramp overeen stemmen.

Hoe is het mogelijk dat deze hele doofpot 25 jaar stand heeft kunnen houden? De hoofdoorzaak moet bij Thatcher en haar criminele kornuiten worden gezocht. De politie in Zuid Yorkshire had Thatcher tijdens de mijnwerkersstaking vijf jaar eerder aan een overwinning geholpen. Nu dat de politie door haar eigen fouten in het nauw kwam zocht men de steun van Thatcher. En die steun kwam er, en hield jaren stand. Ook Labour regeringen deden niets om de zaak op te lossen. Hillsborough en de doofpot is dus een van de vele misdaden die Thatcher en haar regering hebben begaan. Jammer genoeg zal deze heks nooit voor haar daden voor een rechtbank hoeven te verschijnen. Ze is intussen dood en dat is een kleine troost, maar lang niet voldoende.

Nu, 25 jaar later, krijgen de slachtoffers en hun nabestaande eindelijk de erkenning en de rechtvaardigheid die hen vanaf de eerste dag toekwam. De les uit deze hele zaak is dat het systeem te verslaan is. Ook al is er lange adem voor nodig. Gewone mensen kunnen triomferen over de heersende klasse door volharding en moed. Die mogelijkheid hebben we allemaal. We hebben meer macht dan we zelf denken. De mensen uit Liverpool hebben, ondanks hoge kosten, gebruik gemaakt van hun eigen macht en kracht, en het resultaat is een klinkende overwinning. Zoals de Ierse revolutionair James Connolly het uitdrukte: “De groten dezer aarde lijken alleen groot omdat wij op onze knieën leven. Sta op!!”  

donderdag 10 april 2014

De Koerden en de Turkse verkiezingen



Als we de Westerse media mogen geloven heeft de Turkse premier Erdogan tijdens de recente Turkse gemeenteraadsverkiezingen een overwinning gescoord en is daarmee de kous af. Maar dit is verre van het ware beeld. Het klopt dat de AKP van Erdogan veel steun kreeg en de grootste partij is gebleven. Ook Ankara en Istanboel bleven in handen van de AKP. Maar er zitten veel meer kanten aan deze verkiezingen die in het algemeen niet worden benoemd. Zo kunnen we vaststellen dat het niet Erdogan was die de verkiezingen won, maar dat het de Turkse oppositie was die de stembusgang verloor. De grootste Turkse oppositie partij was de CHP, de Republikeinse Volks Partij. Dit is de oude partij van Ataturk en een organisatie die van corruptie aan elkaar hangt. Het was niet onlogisch dat deze stoffige club niet tot de verbeelding van de meeste kiezers sprak.
Daar kwam ook nog eens bij dat de CHP een bepaalde steun heeft uitgesproken voor Fethullah Gulen, de vijand van Erdogan. Erdogan en Gulen zijn loten van dezelfde stam, ook al hebben ze ruzie gekregen, en de steun van de CHP voor Gulen creëerde dan ook de situatie dat de kiezers moesten kiezen uit de islamistische agenda van de AKP en de semi-islamistische agenda, met een nationalistisch sausje, van de CHP. De meeste kozen uiteindelijk voor de AKP onder het motto beter het origineel dan een goedkope kopie. Voor de AKP was er dan ook in grote delen van Turkije geen vuiltje aan de lucht.

Men zal zich afvragen hoe dit eigenlijk mogelijk is. In de laatste maanden zijn er handenvol bewijzen geweest dat Erdogan corrupt is tot op het bot. Als zakkenvuller staat hij zeker in de top10 in de wereld. Daar komt nog bij dat hij de Gezi opstand, die wel degelijk een Turkse opstand was, bloedig heeft laten neerslaan. Sinds die tijd slaat de politie constant iedere demonstratie uit elkaar met grof geweld. Het ging zelfs nog verder; Twitter en YouTube werden afgesloten omdat ze de vuile was van Erdogan buiten hingen en Facebook werd bedreigd. Dit zijn niet de actie van een gewone premier, maar die van een ongeremde dictator, die bang is dat zijn macht in gevaar komt. Als we naar zijn woorden luisteren, moet het ook duidelijk zijn dat Erdogan een groene fascist van het ergste soort is. Toch werd deze dictator door een groot deel van het Turkse volk opnieuw gekozen. Dat is eigenlijk te gek voor woorden.

Tegen alles in heeft Erdogan zijn steun behouden. Niet onder de intellectuelen en de meer ontwikkelde klassen die bij Gezi betrokken waren, maar het gewone volk heeft nog steeds geen echte problemen met de AKP. Turkije is voor een groot deel een conservatief, behoudend land, en de gewone mensen luisteren naar hun maag en hun portemonnee als het tijd is om naar de stembus te gaan. Erdogan heeft een beetje welvaart gebracht en met cadeautjes gestrooid. Precies dat is het waar de kiezers gevoelig voor zijn. De algemene overtuiging is dat je van mooie woorden niet kunt leven. Erdogan mag dan een corrupte dictator zijn, maar hij zorgt er nog steeds voor dat er een klein beetje eten op tafel gezet kan worden. Dat is voor de meesten voldoende. Het gebrek aan een echte en oprechte oppositie maakt de keus dan makkelijk.

Natuurlijk is dit in de Koerdische gebieden totaal anders. Daar scoorde de Koerdische BDP een stevige overwinning die eigenlijk neer komt op een stem voor autonomie. De BDP won meer steden en provincies, hoewel de AKP met hertellingen en zelfs opnieuw gehouden verkiezingen zoals in Agri, de overwinning van de Koerden probeert te minimaliseren. Dat zijn ijdele pogingen want de stem in de Koerdische gebieden voor autonomie is overduidelijk. Dat is een mooie Koerdische overwinning en ook een reactie op het gebrek aan voortgang in het vredesproces dat door de AKP is veroorzaakt. Het is nu zaak om dit autonomieproces voort te zetten en los te komen van het vredesproces dat allang geen proces meer is.

Toch zijn er wat zaken die de BDP in de gaten moet houden als met wil vasthouden aan de voortgang die er nu is geboekt. Ten eerste zijn er meer gebieden gewonnen, maar gelijktijdig zijn in andere gebieden, waar de BDP al aan de macht is, minder stemmen op de partij uitgebracht. Dat is een zorgelijke trend die zo snel mogelijk moet worden omgedraaid. Verder zijn er nog steeds delen van Koerdistan die in handen van de AKP zijn. Als de partij werkelijk op autonomie zet, moeten ook deze gebieden op de groene fascisten worden veroverd. Dat moet de prioriteit van de komende periode zijn. Als alle Koerdische provincies eensgezind op de BDP stemmen en de AKP en andere Turkse partijen compleet verwerpen kan er sprake van echte autonomie zijn. Pas dan zal er een belangrijke stap worden gezet die uiteindelijk tot een vrij Koerdistan moet leiden.

Dit betekend wel dat er een einde moet komen aan ongewenste experimenten. Zo moet er niet tegen beter weten in vastgeklampt worden aan het zogenaamde vredesproces dat door de AKP regering op geen enkele manier serieus is genomen. Erdogan heeft duidelijk gezegd dat er geen legaal kader komt voor gesprekken met PKK leider Abdullah Öcalan. Voor hem is Öcalan niet meer dan een gewone gevangene. Dit zegt meer dan genoeg. Als er geen partner voor vrede is, zijn alle stappen in deze richting vruchteloos en onnodig. Dan is eerst autonomie en daarna complete onafhankelijkheid de enige realistische weg om het conflict op te lossen. Een overeenkomst met de Turkse staat is een gevaarlijke illusie die gewoon van tafel moet.

Een ander experiment was het opzetten van de HDP door leden van de BDP. De HDP moest een soort Turkse protestpartij worden die het in de Turkse gebieden kon opnemen tegen de AKP en de CHP. Men rekende op veel steun van de kiezers, maar dit bleek een ijdele hoop. Voor de HDP waren de verkiezingen een grote teleurstelling. Nergens kreeg men voet aan de grond en het excuus van de HDP leiding dat dit kwam door aanvallen van de staat kan de enorme mislukking niet ongedaan maken. De rampzalige resultaten van dit experiment waren te verwachten. Een zogenaamde Turkse protestpartij opgezet door Koerden, zal de Turkse kiezers echt niet overtuigen. Men zag de HDP als een BDP deel 2, en dat was het natuurlijk ook. Dit soort experimenten zijn schadelijk en leiden af van het ware doel; het verder ontwikkelen van de Koerdische identiteit in de Koerdische gebieden.

Er zijn stemmen die zeggen dat de BDP minder Koerdisch moet worden, meer een mainstream partij. Dat is een totaal verkeerde opvatting. De BDP zou zich vervreemden van de eigen achterban terwijl nu al duidelijk is dat er in de rest van Turkije voor de BDP niets te halen is. De blikken van de Koerden moeten gericht zijn op Koerdistan en niet op Ankara of Istanboel. Het is juist de taak van de BDP om de rest van Koerdistan te winnen en dat kan alleen met een onverzettelijk geloof in de Koerdische identiteit en de eigen slagkracht. Er liggen ongekende mogelijkheden als de weg van de autonomie verder wordt gevolgd. De andere delen van Koerdistan zijn volop in beweging en de uitkomst van dit alles is nog volledig open. Als de Koerden uit het Noorden (de gebieden in Turkse handen) vasthouden aan de juiste richting zal dit een enorme stimulans zijn voor stappen richting een verenigd Koerdistan. De dynamiek is er, en deze kans mag niet gemist worden. De Koerden hebben hun toekomst in eigen hand, en hebben zo gelijktijdig de kans om Erdogan te maken tot het onbeduidende miezerige mannetje dat hij eigenlijk is.

donderdag 3 april 2014

Weer een nieuwe wereldorde?



Velen zullen zich nog de juichverhalen herinneren uit de kranten van begin jaren 90. De Sovjet Unie was net opgeheven en het kapitalisme vierde de overwinning. Na jaren van twee machtsblokken, die elkaar in balans hielden, leek de strijd beslist in het voordeel van het zogenaamde “vrije” Westen. De verhalen in de kranten en de media in het algemeen gaven de indruk dat er nu een gouden toekomst zou aanbreken waar iedereen zijn voordeel mee kon doen. De verhalen over vrijheid, democratie en een zogenaamd “vredesdividend” waren niet van de lucht. Kortom; de corrupte politici van het Westen, met achter hun de tot de tanden gewapende generaals van de NAVO, konden er niet genoeg van krijgen om elkaar schouderklopjes uit te delen en hun overwinning te beklinken met dure wijn op nog veel duurdere banketten en andere vreetpartijen. Men kon het zich immers nu permitteren.

Veel volkeren werden meegesleept in dit buitensporig gedrag. De bomen groeide toch tot in de hemel? Wat was er dan nog te vrezen? We zijn intussen meer dan 20 jaar verder en we kunnen nu zien wat er van die zogenaamde “nieuwe wereldorde” is terecht gekomen. Later we even de balans opmaken. Meteen na het vallen van het Warschaupact trokken de roofridders van het kapitalisme massaal richting Oost Europa. Hier was immers een vette buit te halen. Alles wat los en vast zat werd weggesleept voor een appel en een ei en de roofridders maakten fortuin op fortuin. De volkeren in deze gebieden dachten dat ook zij in een nieuwe toekomst konden delen. Hun dividend bestond uit werkloosheid, armoede en achterblijven in leeggeroofde landen. Daar is nog steeds geen verandering in gekomen. De roofridders zijn naar huis met hun buit, en ze hebben rokende puinhopen achter zich gelaten. Zelfs in het zogenaamde herenigde Duitsland is de ongelijkheid tussen West en Oost nog steeds enorm. Nog steeds worden de mensen in het Oosten als tweedeklas burgers gezien. Niet is het opgeleukte Berlijn natuurlijk, maar trek vanuit de hoofdstad naar het Oosten en de armoede slaat je als een golf tegemoet.

Hetzelfde en nog veel erger gebeurde in alle landen die ooit tot het Warschaupact behoorden. Een kleine minderheid heeft zich verrijkt en de anderen mogen op een houtje bijten. Kijken naar Hongarije, Bulgarije, het voormalig Joegoslavië, en Roemenie. Dit hele gebied is tot het armenhuis van Europa gemaakt. Er is geen werk, geen geld en geen eten. Daarom proberen zo veel mensen uit die gebieden naar West Europa te komen. Dit is ook de reden waarom de dochters van deze landen massaal dienst doen in de bordelen van Europa. Verkocht, rechteloos gemaakt en uitgebuit. Natuurlijk wil niemand zo’n toekomst. Maar als er geen eten is en geen zicht op werk? Wat doe je dan? Het resultaat zien we dagelijks, direct onder onze neus.
De Amerikanen spraken over vrijheid en democratie. Wat echter niet werd begrepen was dat zij met vrijheid, de vrijheid om te verhongeren bedoelden. De vrijheid om je te prostitueren, of de vrijheid om je uit wanhoop maar gewoon van het leven te beroven. Dat was en is de vrijheid die de Amerikanen en hun West Europese handlangers bieden. En democratie? Dat is democratie op hun voorwaarden en wie daar dan weer mee aan het kortste einde trekt is niet moeilijk te raden. Van al die juich verhalen kwam dus niets terecht tenzij je al miljardair was of een van de roofridders natuurlijk.

Het werd zelfs nog erger. In 2008 kwam de crisis en toen werd de aanval ingezet op de levensstandaard van iedereen. Die aanval is nog steeds gaande en de sporen zien we overal in heel Zuid Europa en ook voor onze eigen voordeur. Jarenlang zijn de Westerse leiders bezig geweest om de crisis maar enigszins te boven te komen. Dit is nog steeds maar ten dele gelukt en de kosten waren enorm. De hogere werkloosheid en de teruggesnoeide gezondheidszorg zijn maar een paar voorbeelden. Ze hebben zich vergrepen aan de pensioensfondsen, steeds meer publieke bedrijven in de uitverkoop gezet en het aantal faillissementen tot ongekende hoogten opgedreven. En dan hebben we het nog over het Westen, in het Zuiden van Europa is praktisch niet meer te leven, zeker niet als je werkloos bent of gepensioneerd. De prijs om de grote heren en dames aan het vreten te houden is enorm hoog geweest, en neemt nog met de dag toe. Omdat er nauwelijks tegenstand of oppositie is geweest in deze periode konden de oplichters en bandieten, die zich vermommen als regeringsleiders, zonder veel problemen hun gang gaan.

Nu het groot kapitaal denkt dat het weer iets beter gaat worden de oude plannen weer opgevat. Daaronder valt het uitbreiden van de invloedsfeer van het Westen, inclusief de NAVO, tot aan de grenzen van Rusland. Dat verklaart de rechtse fascistische coup in de Oekraïne, en de plannen om in Georgië en Wit-Rusland hetzelfde te doen. Maar men heeft Rusland onderschat. Jarenlang is dit onmetelijke land met zich zelf bezig geweest. Men keek meer naar binnen dan naar buiten. Hier is nu verandering in gekomen. Poetin wil de oude macht van de Sovjet Unie herstellen en Rusland weer tot een macht maken waar het Westen rekening mee moet houden. Dat was al duidelijk toen hij ingreep in de Syrië crisis en voorkwam dat de Amerikanen hun bommenwerpers zouden sturen. Zonder veel moeite was hij Obama te slim af, die als een kind zo blij was dat hij door zijn eigen domme uitspraken niet verder in de problemen was gebracht. Eigenlijk wilde hij immers geen oorlog meer voeren in het Midden Oosten. Precies dat vacuüm werd door Poetin gevuld. Over de hele linie maakt Amerika een terugtrekkende beweging en dat komt Rusland prima van pas.

Syrië bewees ook dat de Amerikanen geen oorlog meer willen. Dat zal Poetin zeker in gedachten hebben gehad toen hij de coup in Oekraïne zag plaatsvinden. Hij deed het enige correcte en bezette de Krim. Dit is nu na een succesvol referendum onderdeel van de Russische Federatie. Het Westen mag van geluk spreken dat hij nog niet verder is gegaan. Ze hebben immers geen enkel antwoord, op de paar zielige sancties na.
De wereld is opnieuw aan het veranderen en het zou best eens zo kunnen zijn dat er weer een nieuwe wereld orde op komst is. Rusland laat niet meer met zich sollen en heeft het aanstormende Westen een halt toegeroepen. Dat proces, dat ook in ons belang is, zal zeker nog verder gaan. Amerika kan of wil hier niets tegen doen en Europa is zo als altijd hopeloos verdeeld. Er zijn dus voldoende kansen om het tij van de Westerse roodridders voorgoed te keren. Hiernaast is ook nog een andere factor die we niet over het hoofd moeten zien. China gaat een steeds grotere rol in de wereld spelen. Het huidige China is vol zelfvertrouwen en heeft langzaam aan een behoorlijk machtsbasis opgebouwd. Ook op het economische vlak. Het Westen is op dit moment heel hard bezig om China te paaien. De Chinese leiding kijkt hier met veel plezier naar, en grijpt de kansen die zich voor doen.

Toch heeft China zich niet tegen Rusland gekeerd en voor het Westen gekozen. Men is over het algemeen neutraal. In de VN heeft China zich van stemmen onthouden toen het over de Krim ging en ook in de Syrië crisis werd een gelijksoortige houding aangenomen. Maar tot nu toe heeft China geen enkele keer tegen Rusland gestemd. Rusland vindt dit op het moment voldoende en probeert niet om China tot een echte bondgenoot te maken. Maar de kans bestaat nog steeds dat onder de juiste omstandigheden Rusland en China een alliantie zullen vormen. Een dergelijk alliantie zou een alles overtreffende wereldmacht zijn, waar het Westen nooit tegen op zou kunnen. Natuurlijk kennen zowel China als ook Rusland deze mogelijkheid, maar dit wordt nog niet de juiste tijd voor een grote alliantie geacht.

Als deze alliantie er komt zullen Rusland en China in feite de wereld domineren. De VS en de EU zullen hier niet tegen op kunnen en het initiatief zal in het Oosten komen te liggen. Voor de arbeiders in West Europa zal dit geen ramp zijn. In tegendeel, de grootste problemen van de laatste 20 jaar zijn ontstaan omdat er geen enkele tegenmacht meer was. De roofridders hadden immers vrijspel en daarvan is iedereen in meerdere of mindere mate slachtoffer geworden. Een omslag richting het Oosten zal dit tij voor goed doen keren. Het kapitalisme dat zich ooit als de grote winnar zag, loopt op zijn laatste benen. Nieuwe machten dienen zich aan en dat betekend ook nieuwe kansen. Misschien dat de komende nieuwe wereld orde eindelijk een positieve zal zijn. Van de oude orde hebben we niets te verwachten, en iedere verandering kan een stap richting het socialisme zijn. Precies op dat punt kunnen we allemaal een rol in spelen, iedere op zijn eigen manier. Een ding is zeker; de wind begint uit een andere hoek te blazen.