donderdag 27 juli 2017

WAT DENKT RUSLAND?

Als we de westerse media volgen, wordt al snel duidelijk dat Rusland het land is dat de meeste kritiek krijgt. Of het nu gaat om mensenrechten, de oorlog in de Oekraïne of Syrië, of de relatie tussen oost en west, je zult maar zelden een positief bericht aantreffen. Zelfs de meer serieuze media, zo ver je daar nog van kan spreken, doen hier aan mee. Van nuances is meestal heel weinig te bespeuren, en het is ook niet ongewoon meer om Rusland in de pers als vijand te bestempelen. Dat gaat dan vaak wel in de gedaante van President Vladimir Poetin, maar het is duidelijk zichtbaar dat men met de vele aanvallen het hele land bedoeld, niet alleen de leiding.

We kunnen dus gerust vaststellen dat we in het westen een eenzijdig beeld voorgeschoteld krijgen. In verschillende landen wordt daar nog een schepje boven op gedaan. In Scandinavië, de Baltische republieken en Polen zijn er complete haatcampagnes gaande, waarbij Rusland wordt neergezet als een potentiële aanvaller die ieder moment de tanks de grens over kan sturen. In de Baltische republieken en de Oekraïne gaat men zelfs zover dat men nazileiders en naziorganisaties, uit de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw, als helden omarmd omdat ze ooit tegen de Sovjet Unie waren. Dat men daarbij bloedige moordenaars op een voetstuk plaatst, schijnt niet uit te maken. Alles wat de haat tegen Rusland kan aanwakkeren is welkom en wordt aangegrepen.

Je moet je dan afvragen waar die haat en het wantrouwen vandaan komt. Op zich is het iets wat al heel lang aan de gang is. Het westen vertrouwde Rusland al nooit. Dat was voor de Sovjet Unie, tijdens de Sovjet Unie en nu nog steeds. Het land is natuurlijk groot en onoverzichtelijk door de vele variaties, en wordt daarom ook niet begrepen. Gebrek aan begrip leidt al snel tot angst en wantrouwen en vervolgens haat. Daar komt nog bij dat Rusland op het gebied van grondstoffen rijk is en dus ook maar moeilijk gechanteerd kan worden. Dat betekent weer jaloezie en meer haat omdat het bemoeizuchtige westen, en dan spreken we vooral over de VS en de EU, er maar niet in slaagt grip op Rusland te krijgen.

Na de val van de Sovjet Unie, aan het begin van de jaren 90, dacht men de klus te hebben geklaard. De nieuwe Russische leiding boog voor het westen en de westerse kapitalisten konden rustig plunderen en stelen, zoals ze dat eerder ook al in de DDR hadden gedaan. De dagen van een onafhankelijk Rusland met een stevige plaats in de wereldgemeenschap leken voor goed voorbij. Deze teruggang stopte pas toen “Verenigd Rusland” van Vladimir Poetin aan de macht kwam. Hij en zijn partij hebben van Rusland weer een land gemaakt waar rekening mee gehouden moet worden. De tijden van manipulaties en onbeperkt stelen en plunderen zijn voorbij. Ook de Russische strijdkrachten zijn weer op volle sterkte, dus kunnen we gerust zeggen dat het westen weer terug is bij af. Het resultaat zien we iedere dag; de haat en het wantrouwen worden steeds verder opgedreven, en ook van oorlogstaal is men niet vies.

Steeds vaker oefent de NAVO vlak bij de Russische grenzen en ook de Amerikaanse basisuitbreidingen nemen toen. Is dat een bedreiging voor Rusland? Aan de ene kant wel, omdat het natuurlijk altijd een probleem is als troepen, die je niet welgezind zijn, vlak voor je voordeur heen en weer marcheren. Als Rusland dat bij Amerika zou doen gingen in Washington zonder meer de sirenes af. Aan de andere kant moeten we vaststellen dat al die NAVO troepen eigenlijk nauwelijks een echte bedreiging voor Rusland vormen. Het zou de Russische strijdkrachten weinig moeite kosten om al deze zogenaamde vooruitgeschoven posten binnen een heel korte tijd te vernietigen. Dat weet Rusland en dat weten de Amerikanen ook. Toch blijft het een probleem, omdat het altijd de start van iets anders en onverwachts kan zijn, en het ook niet normaal is dat een moordenaarsorganisatie als de NAVO ongestoord een land kan bedreigen waarmee men niet in oorlog is. Dat is gewoon provoceren, niet meer en niet minder.

Maar hoe kijken de gewone Russen nu eigenlijk naar dit alles? Voelen ze de dreiging in het gewone leven, en hoe kijken ze aan tegen de constante kritiek uit het westen? Ten eerste moeten we vaststellen dat de meeste Russen de ontwikkelingen op de voet volgen. Ze zijn vaak veel beter op de hoogte dan de bevolking in het westen. Dit heeft met verschillende dingen te maken. De dreiging van het westen, inclusief oorlog, wordt veel meer openlijk besproken dan hier het geval is. Ook is het zo dat de meeste Russen de lessen uit de Tweede Wereld Oorlog goed hebben geleerd. Men gaat er van uit dat het westen niet te vertrouwen is en dus in de gaten gehouden moet worden. De bevolking heeft veel vertrouwen in de Russische strijdkrachten, en is gelijktijdig ook overtuigd van het eigen kunnen. “Wat onze grootouders konden, kunnen wij ook,” is een vaak gehoorde uitspraak. Als het om de verdediging van Rusland gaat is men bereid. Niet met agressiviteit zoals we dat vaak bij de Amerikanen zien, maar wel met vastberadenheid.

Daar komt nog bij dat een enorme meerderheid van de bevolking achter Poetin staat. Ze weten dat hij het land weer heeft opgebouwd en dat hij geen onbezonnen dingen doet. Daar komt nog bij dat hij ook doet wat hij zegt en beloofd, en precies dat is een bijzonderheid als het om politici gaat. De meeste mensen zijn blij dat de Krim zich weer bij Rusland heeft aangesloten, en er is veel steun voor de vrije republieken in de Donbass. Wat altijd weer opvalt, is dat eigenlijk niemand op wereldheerschappij zit te wachten. Dat is een hemelsbreed verschil met hoe er in het westen wordt gedacht. Vooral Amerika duldt niemand naast zich. Maar in Rusland is men daar niet mee bezig. Als de Russische grenzen maar veilig zijn, en er steun kan worden gegeven aan oude bondgenoten als die er om vragen, vinden de meeste mensen het meer dan voldoende.

Ook kijkt men steeds weer met verwondering en afwijzing naar het constante consumeren in het westen. Het wordt gezien als pure verspilling, iets wat niet past bij de Russische mentaliteit. Dingen in ere houden en gebruik maken van je hebt, wordt als veel belangrijker gezien. Natuurlijk zijn er ook problemen, zoals het gebrek aan betaalbare woningen, en de steeds noodzakelijke strijd tegen corruptie. Maar het feit dat de zogenaamde liberale oppositie geen poot aan de grond krijgt en het vooral bij provoceren moet laten, geeft aan hoeveel vertrouwen de bevolking heeft in de huidige leiding. Dat is geen propaganda, maar werkelijkheid. Geen enkele propagandamachine zou een dergelijke eenheid tot stand kunnen brengen.

Veel mensen voelen dus de dreiging die uit gaat van het westen, en dan vooral de NAVO, wel. Ze hebben de vernietiging gezien die het westen heeft aangericht in de Oekraïne en eerder in het voormalig Joegoslavië. Ze zijn de NAVO bombardementen op Servië, een Russische bondgenoot, niet vergeten, en weten dat deze oorlogsmachine tegen iedereen kan worden ingezet. Daarom ook is er geen discussie over het bekostigen van een sterke defensie. Maar niemand wil, dat het overdreven wordt. Oplossingen worden vooral gezocht in betere techniek, niet in overdreven aantallen.

Een ieder die Rusland en de Russen goed leert kennen zal zien dat er niets is om bang voor te zijn. De meeste mensen willen een simpel leven zonder onvervulbare ambities. Daarbij wordt ook de menselijkheid niet vergeten. Veel van deze zaken zijn nog erfenissen uit de Sovjet Unie. Deze erfenissen zijn natuurlijk na al die jaren wel aangepast en vernieuwd, maar ze blijven wel de basis vormen van het Russische leven. Daarbij hoort natuurlijk ook liefde voor het land en zijn mensen. Kijk dus in het vervolg eens door de westerse angstpropaganda heen, en zie Rusland voor wat het werkelijk is. Een onverwachte verrassing is gegarandeerd. 

donderdag 20 juli 2017

KLASSENSTRIJD IN ENGELAND WEER HOOG OP DE AGENDA

Terwijl men in de meeste landen nog maar zelden over de klassenstrijd spreekt, is het begrip in Engeland altijd actueel gebleven. De laatste tijd is te merken dat het belang van de klassenstrijd in de Engelse maatschappij steeds meer toeneemt. Dat heeft deels te maken met de steeds radicalere opstelling van de Conservatieven, of beter gezegd, de Tories. Maar gelijktijdig ook met het feit dat de arbeidersklasse zich weer meer begint te roeren en te organiseren. Dat is geen nieuwe modetrend, maar pure noodzaak om te kunnen overleven. Na jaren van bezuinigingen door Tory regeringen is het leven van de mensen in de arbeiderswijken er steeds moeilijker op geworden. Of het nu gaat om woningen, onderwijs of gezondheidszorg, overal is op bezuinigd. Daar komt nog bij dat zowel de lonen als de uitkeringen steeds verder achter op zijn geraakt. Dit terwijl het aantal miljonairs onder de Tories sterk is gestegen. Voor de vriendjes weet men altijd wel een extraatje te vinden, terwijl de meerderheid het gedwongen mag betalen.

Een goed voorbeeld van hoe levensbedreigend deze situatie kan zijn, is de brand vorige maand in de Grenfell Tower woontoren in Londen. De flat werd vooral bewoond door mensen die het niet breed hebben, en die er voor de Tories niet toe doen. Bij een renovatie werden gevelplaten gebruikt die uiterst brandbaar zijn, en in feite niet toegestaan. Maar ze zijn goedkoop en dat vonden de Tories in de districtsraad, die over de wijk gaat, een prima oplossing. Tot in een van de flats brand uitbrak. Binnen enkele minuten stond het gebouw van meer dan 20 verdiepingen volledig in brand en konden een aantal bewoners niet tijdig naar buiten komen. Volgens de brandweer vielen er 80 doden en konden meer dan 200 mensen worden gered.

Maar dat laatste is de officiële versie, die door de nabestaanden van de doden, en de overlevenden sterk in twijfel wordt getrokken. Zij hebben na de ramp de chaos gezien in de wijk. Mensen die dagenlang buiten moesten slapen omdat ze niet werden opgevangen. Informatievoorziening die totaal niet van de grond kwam, en een arrogante districtsraad die nauwelijks interesse had. Pas dagen na de ramp kwam de hulp op gang en het hoofd van de raad moest zijn ontslag nemen. Het is dus geen wonder dat de bewoners de cijfers van de autoriteiten niet geloven. Zij zijn te vaak belogen, vooral ook omdat ze in een arbeidersbuurt wonen, die onderdeel is van een veel rijker district, dat al jaren door de Tories wordt bestuurd. Het contrast tussen rijk en arm is nergens duidelijker te zien dan in dit deel van Londen. Daar komt nog bij dat de ramp onderzocht gaat worden door een gepensioneerde rechter, die ook niet vertrouwd wordt omdat hij onderdeel is van de elite. Hij zal zijn vrienden in hoge posities zeker niet aanvallen, zo denken de meeste mensen in de buurt, en dus zal er ook geen gerechtigheid komen.

De bevolking wil echter niet alleen maar afwachten of protesteren, men heeft het initiatief genomen om zelf een onderzoek in te stellen naar hoeveel slachtoffers er zijn, en wie nog wordt vermist. Dat is de juiste manier van handelen. De heersende klasse zal ons nooit de waarheid vertellen tot dat we ze het pistool op de borst zetten, letterlijk en figuurlijk. Dat zagen we eerder bij Hillsborough en andere rampen waar de autoriteiten direct of indirect voor verantwoordelijk waren. Intussen komt er nog meer druk op de heersers omdat de vakbond van brandweerlieden heeft gezegd dat de brandbestrijding op dit moment een postcodeloterij is geworden. Als je in een rijke buurt woont maak je meer kans om te overleven, omdat de plaatselijke brandweer voldoende materiaal heeft en snel ter plaatsen kan zijn. Woon je in een armere buurt zijn die faciliteiten er veel minder of helemaal niet en loop je de kans jammerlijk in de vlammen om te komen. Dat is de erfenis van jaren van bezuinigen door de Tories. Alleen de levens van de rijken tellen, de rest kan naar de hel lopen.

Het zijn juist deze punten die er voor zorgen dat de populariteit van Labour leider Jeremy Corbyn nog steeds toeneemt. Daar is sinds de algemene verkiezingen alleen maar meer steun bijgekomen. Vorige week sprak hij op het Durham Mijnwerkers Gala en hij zette de Tory regering van May opnieuw neer als een club van rijke struikelende nietsnutten, die fout op fout stapelen, en het land alleen maar een dienst kunnen bewijzen door ontslag te nemen, en nieuwe verkiezingen uit te roepen. Hij gaf hierbij aan dat Labour klaar staat om het over te nemen en een land te bouwen waar er gerechtigheid en kansen voor de velen zullen zijn, niet voor een kleine elite. Hij zei verder dat hij niet in een land wil leven waar sommige obsceen rijk worden, terwijl de rest van de bevolking het moet doen met huizen die bouwvallen zijn, en een schaarse maaltijd van de voedselbank. “Een crisis kun je alleen de baas worden als je investeert in mensen, niet door constant te bezuinigen,” zei hij.

Jeremy Corbyn sprak ook over de creativiteit en de strijdlust van de arbeidersklasse. Hij noemde het Gala een voorbeeld van arbeiderscultuur. Ook Nederland kende ooit een bloeiende arbeiderscultuur tot het werd geofferd op het altaar van de individualisering en andere hobby’s van de heersende klasse. De Labour leider zei dat we nooit de mensen moeten vergeten die ons zijn voorgegaan, en hoe ze hebben geleden om voor ons een betere wereld te creëren. Hij maakte duidelijk dat wij niet kunnen tolereren dat al die verworvenheden, die uit de strijd zijn gegroeid, nu worden omgezet in achteruitgang en verlies. Er bestaat geen twijfel meer aan dat Jeremy Corbyn de klassenstrijd weer boven aan de politieke agenda heeft geplaatst. Daar kan links in veel landen een voorbeeld aan nemen.

Er wordt in Engeland voortdurend over gediscussieerd waarom Jeremy Corbyn zo populair is, en nog steeds meer steun verwerft. Eigenlijk is het antwoord niet moeilijk te vinden. Hij zegt wat hij denkt en doet dat op een eerlijke en overtuigende manier. Precies dat willen veel mensen horen. Ze zijn zat van de leugenaars en de compromismakers die al jaren de linkse partijen vullen. Ze zijn zat van de carrièrebouwers die naar boven proberen te komen over de ruggen van de gewone mensen. Ze zijn zat van het kruipen voor de elite en de misdadigers waaruit deze elite bestaat. Ze hebben genoeg van oorlog en interventies, en de bloedbaden die hiermee worden aangericht. En bovenal zijn ze zat van soft linkse leiders die rechts aan de macht helpen of in hun macht bevestigen.


Voor Jeremy Corbyn komen de gewone mensen eerst, en dat zegt hij niet alleen, hij meent het ook. Het is juist die eerlijkheid die hem zijn aanhang bezorgd. Natuurlijk is Labour geen partij van de revolutie, maar onder Corbyn’s leiding hebben ze het establishment wel de stuipen op het lijf gejaagd. Het oude gezegde van vroeger geldt nog steeds; als de elite je aanvalt en op je vernietiging uit is, doe je je werk goed. Als ze je met rust laten ben je op de verkeerde weg. De klassenstrijd is natuurlijk nooit weggeweest, maar de tijd is nu gekomen om deze strijd, net als in Engeland, weer boven aan de agenda te plaatsen. Het is de enige realistische weg naar een andere wereld. 

donderdag 13 juli 2017

DE G20 OPSTAND IN HAMBURG

Vorige week al geschreven we dat het waanzin was om een onnodige, maar gelijktijdig ook ingrijpende, bijeenkomst als de G20 in het centrum van een grote stad te houden. In dit geval Hamburg. Als iemand daar nu nog aan twijfelt zijn er voldoende beelden te vinden die laten zien dat deze waanzin niet voor herhaling vatbaar is. Sterker nog; de tijd is gekomen om de hele G20, en alle gelijksoortig clubs, met onmiddellijke ingang op te heffen en af te schaffen. Maar de beelden uit Hamburg laten ook nog wat anders zien. De protestbeweging leeft en is groter dan de autoriteiten ooit voor mogelijk hadden gehouden. Politieprovocaties werden met gelijke munt terugbetaald, en dat was ook het enige mogelijke antwoord.

Hamburg zal de G20 niet snel vergeten, de stad heeft immers 3 dagen op zijn kop gestaan. Over de G20 top zelf hoeven we al helemaal niet te praten. Daar is uitgekomen wat we al dachten: namelijk helemaal niets. Dat is maar beter ook, want alles wat de kapitalisten besluiten kan alleen maar slecht voor ons zijn. Intussen kijkt toch al iedereen door de schaamtebedekkende compromissen heen, die nergens toe doen. De echte G20 vond plaats op de straten van Hamburg. Daar regeerde de opstand, en precies daar willen we naar kijken.

In de weken die aan de top vooraf gingen werd door het gemeentebestuur en andere autoriteiten steeds herhaald dat tijdens de bijeenkomst het recht op demonstratie en andere rechten niet zouden worden ingeperkt. Dat dit alleen maar propaganda was bewezen de constante pogingen van het stadsbestuur en de politie, om de protestkampen onmogelijk te maken. Uiteindelijke wonnen de activisten voor de rechtbank, maar de autoriteiten hadden een bepaalde toon gezet, en die bleef van kracht, ook toen de top van start ging. Achteraf is duidelijk te zien hoe vooral de politie heeft geprobeerd om de protestbeweging te intimideren en te verjagen.

Dat werd vooral zichtbaar op de donderdagavond toen er ongeveer 15.000 mensen samenkwamen voor de autonomendemonstratie “Welcome to Hell”. Het opstellen was vrij vreedzame verlopen, maar toen de demonstratie maar een paar meter had afgelegd, werd de weg geblokkeerd door de politie. Ze beweerden dat ze dit deden omdat een aantal demonstranten vermomd was. Een onzinnige reden omdat tegenwoordig de gemiddelde smeris zo is vermomd dat je nauwelijks kunt zien of het een man of vrouw is. Toen de vermommingen weer opgeborgen waren, was dit niet voldoende omdat een aantal mensen zonnebrillen droegen. Dit alles gaf zo veel vertraging dat er wat vuurwerk begon te vliegen. Precies daar had de politie op gewacht en de demonstratie werd massaal aangevallen. Dit leverde een enorme verspreiding van activisten op, en bepaalde van af dat moment het beeld van de komende dagen. Van de demonstatie kwam niets meer, maar grote en kleine groepen betogers verspreiden zich door de stad en vielen overal de politie aan. Het was meteen duidelijk dat de rekening van de politie niet was opgegaan.

De straatgevechten gingen door tot diep in de nacht en ook de volgende morgen. Auto’s stonden in brand en overal waren brandende barricaden. Natuurlijk was het voor de betogers niet mogelijk om de top zelf te blokkeren. Maar de onrust op straat had wel effect. De Duitse minister van financiën had een aantal afspraken in de stad, maar moest alles afzeggen omdat zijn veiligheid niet gegarandeerd kon worden. Het programma voor de partners van de G20 deelnemers viel in het water omdat er niet voldoende politie was om hen heen en weer te brengen van de hotels naar de evenementen. De vrouw van Trump kon zelfs de hele vrijdag haar hotel niet verlaten. Ook begon een klassiek concert voor de G20 gasten veel later dan gepland, en veel zitplaatsen bleven leeg. Allemaal omdat het oproer in de straten regeerde. Eerder op vrijdag moest de politie toegeven dat het de controle had verloren. Er werden in grote haast smerissen uit heel Duitsland, en zelfs Oostenrijk, naar Hamburg gehaald om te proberen de boel weer in handen te krijgen.

Dat mislukte opnieuw en in de nacht van vrijdag op zaterdag was het Schanzenviertel een no-go gebied voor de politie. Iedere poging om naar voren te komen werd afgeslagen met stenen, flessen en zwaar vuurwerk. Weer branden de barricaden, en grote zaken werden geplunderd, net als bankgebouwen. De taferelen kwamen over als beelden uit een burgeroorlog. Pas tegen het einde van de nacht werd het rustiger, hoewel er ook op zaterdag, vooral in de avond nog schermutselingen waren. De schade zal in elk geval in de miljoenen lopen.

Vanuit de hele stad kwam er kritiek op de SPD burgemeester Olaf Scholz, die de G20 naar Hamburg had gehaald. Hij had van te voren gezegd dat het allemaal goed zou aflopen, en had zelfs een veiligheidsgarantie gegeven. Aan die woorden wordt hij nu steeds herinnerd. Zij coalitiepartner Die Grunen namen op vrijdag afstand van de G20, en gaven toe dat het een fout was geweest om het kapitalistencircus naar de stad te halen. De fractie van Die Grunen weigerde dan ook om naar het klassiek concert te gaan. Op zich weer de gebruikelijke opstelling van deze club, eerst steun geven en dat dan weer intrekken als het mis gaat.

Natuurlijk werd er ook zonder geweld gedemonstreerd en waren er vele ludieke acties. Honderdduizenden mensen namen deel aan de vele demonstraties, die ook over heel verschillende onderwerpen gingen. Maar de boodschap was duidelijk: van St Pauli tot het Schanzenviertel, van Altona tot Eimsbuttel, niemand in Hamburg wilde de G20 in de stad. Al voor de top was 74% van de bevolking tegen, en dat cijfer zal in de laatste dagen sterk gestegen zijn. De politieke aardbeving die dit teweeg heeft gebracht zal zeker nog enige tijd doordenderen. Zoals een commentator zei: “Scholz mag blij zijn dat de verkiezingen voor burgemeester pas in 2020 zijn. Als er nu gestemd zou worden had hij geen enkele kans meer”. Sommige SPD leiders proberen de aandacht van de nederlaag van Scholz af te wenden, door op te roepen om ramptoerisme tijdens rellen strafbaar te maken. Niemand trapt daar echter in. De druk is intussen zo groot op zowel Scholz als Merkel dat beiden al op zaterdag moesten beloven dat er geld beschikbaar zou komen voor mensen die schade hadden ondervonden tijdens de rellen. Of ze hun beloften ook nakomen is zoals altijd de vraag. We weten dat dit soort figuren geen schaamte kent. Zelfs nu nog houdt Scholz vol dat het juist was om de G20 in Hamburg te houden. De straat heeft echter anders beslist.

Zoals gebruikelijk heeft dit alles weer de discussie op gang gebracht over het gebruik van geweld tijdens politieke acties. Natuurlijk zijn brandende auto’s en geplunderde winkels geen prettig gezicht. Maar laten we iets duidelijk stellen; als je protesteert tegen zaken als de G20, of liever gezegd het hele kapitalisme, waar de G20 een uithangbord van is, sta je tegen over een enorme overmacht. De politie, de veiligheidsdiensten en uiteindelijke het leger zullen alles doen om het systeem te beschermen. Dan kom je er niet met alleen vreedzame demonstraties, die snel weer vergeten zijn. De eerste gewelddadigheden gingen ook deze keer weer van de politie uit. Je moet dus op een zeker moment terugslaan, als je het uiteindelijke doel wilt bereiken.

De protestbeweging is een samenspel van de vreedzame demonstranten en clubs als het “Zwarte Blok”, de autonome beweging, die een hardere aanpak heeft. Beiden spelen een rol in het zo kostbaar maken van deze kapitalistenfeesten, dat het uiteindelijke niet meer mogelijk is om ze in bewoonde gebieden te laten door gaan. De kapitalisten zullen zich moeten afzonderen en isoleren, en dat is de eerste stap richting afschaffing van de G20, G8 enzovoort. Het eerste succes op dit gebied is al binnen, want een Duitse minister heeft gezegd dat een dergelijke top nooit meer in een grote Duitse stad zal plaatsvinden. We kunnen er gerust van uit gaan, dat de bewoners van geen enkele stad de G20 nog binnen hun poorten willen zien. Dat is een tussendoel, dat nu is bereikt.

Laten we tot slot niet vergeten dat politiek, geweld en macht een drie-eenheid vormen. De kapitalisten weten dit al heel lang, en maken er gebruik van om hun systeem te beschermen. Gelukkig zien ook steeds meer mensen in de protestbeweging in, dat diezelfde drie-eenheid nodig is om het systeem ten val te brengen. In dit proces kunnen de kapitalisten alleen maar verliezen, en zal de overwinning uiteindelijk voor ons zijn. 

donderdag 6 juli 2017

IN HAMBURG LUIDEN DE STORMKLOKKEN

Hamburg, de tweede stad van Duitsland is in de hoogste staat van paraatheid. De burgers houden de adem in, en de spanning is te snijden. Wat zou daar aan de hand zijn? Is er weer een terroristische aanslag in voorbereiding? Staat de stad een natuurramp te wachten? Of verwacht men een invasie van buitenaardse wezens? Bij navraag blijkt dat het om niets van dit alles gaat. De stad Hamburg is in rep en roer omdat de G20 daar deze week weer een van de beruchte tops houdt. De gebruikelijke PR onzin die de wereld het idee moet geven dat er nog een soort eenheid onder wereldleiders is, terwijl de meeste elkaar nog niet met een kromme stuiver zouden vertrouwen.

De hele G20 is een onzinnig project dat als showcase van het kapitalisme was gedacht, maar intussen is ontaard in een slangenkuil. Overbodig, maar wel gevaarlijk. Dat merken de burgers van Hamburg intussen al weken. De zogenaamde top wordt namelijk midden in de stad georganiseerd, wat er toe heeft geleid dat een groot deel van Hamburg tot gevarenzone is verklaard. Bewoners moeten zich legitimeren om naar hun eigen huis te mogen, het openbaar vervoer ligt voor grote delen stil, zaken worden gesloten en kinderen kunnen niet naar school. Je vraagt je af welke waanzinnige zoiets kan bedenken.

Dat antwoord is snel gevonden; zijn naam is Olaf Scholz, de SPD burgmeester van Hamburg. Hij heeft Merkel praktisch gesmeekt om de top te mogen organiseren, nadat de bewoners eerder een streep hadden gehaald door een ander prestige project, het organiseren van de Olympische Spelen in de stad. Wat hij zijn eigen burgers daar mee heeft aangedaan kan hem niets schelen. Scholz is weer zo’n typische sociaal democraat, die zijn eigen belangen voor dat van alle anderen stelt. Hij hoopt namelijk ooit door de SPD als kandidaat naar voren geschoven te worden om kanselier te worden. Scholz had die ambitie dit jaar al, maar de partij zette Schultz voor zijn neus die zijn EU post in Brussel zat was, en nu de SPD zal leiden tegen Merkel in de komende verkiezingen. Scholz moet dus nog even wachten, en werkt aan zijn carrière door de G20 naar Hamburg te halen. Zo val je immers op. De prijs betalen natuurlijk de bewoners.

Tijdens de top zullen meer dan 20.000 agenten en veiligheidsfunctionarissen in Hamburg in actie komen, en de voorbereidingen lopen al weken. Het is immers bekend dat dit soort kapitalistenfuiven ook heftige protesten aantrekken. Hamburg verwacht duizenden tegenbetogers, en de kranten staan al weken vol over het mogelijke geweld. Tegenstanders van de G20 worden deels afgeschilderd als wilde hordes die maar al te bereid zijn om geweld te gebruiken. Dat het initiatief op dit gebied eerder van de politie zal komen bewijzen de vele waarschuwingen, dat er keihard zal worden opgetreden tegen ordeverstoringen. Een aantal tegenstanders trekt zich hier niets van aan, en de protesten beginnen al op hoogtoeren te draaien.

Er zijn al verschillende demonstraties geweest en vorige week pleegde linkse groepen aanslagen op apparatuur van de spoorwegen. Dagenlang was de treinenloop in heel Duitsland verstoord. Ook zijn er al verschillende politievoertuigen in vlammen op gegaan. Vooral de anarchistische groepen willen met dit soort acties duidelijk maken dat de G20 geen plaats heeft in Hamburg, en dat men de onnodige top beter kan afzeggen. Maar er zijn ook andere protesten gaande. Zo wordt er al wekenlang een juridische strijd gevoerd over de vraag of er een protestkamp in Hamburg mag worden ingericht tijdens de G20. De actievoerders wilde dit kamp in het Stadspark opbouwen. De gemeente was echter tegen omdat dit in de veiligheidszone ligt. Verschillende rechtszaken volgden en de uitkomst is dat er geen kamp in het Stadspark mag, maar wel op een andere plek in de stad. Dat gaat nu gebeuren, en is een overwinning voor de actievoerders, omdat zowel de politie als de gemeente voor een totaal verbod heeft gestreden. Al snel werd er op sommige plaatsen overgestapt op zogenaamde “wilde’ kampeeracties, omdat er in het geplande kamp niet geslapen mag worden. Daarbij zijn de eerste gevechten al geweest.

Intussen nemen veel Hamburgers de wijk en gaan een paar dagen de stad uit. Naar de zogenaamde wereldleiders zijn ze niet benieuwd, en van het mogelijke geweld moeten ze niets hebben. Het is immers nu aan iedereen duidelijk hoe diep de G20 top in het leven van de stad ingrijpt. Veel wegen zullen worden afgesloten. Er komt een oorlogsschip in de Elbe te liggen en het verkeer zal praktisch stil  liggen omdat de zogenaamde “gasten” constant in gewapende konvooien door de stad moeten worden vervoerd.

Dan zijn er nog andere problemen die de zaak niet makkelijker maken. Veel zogenaamde “leiders” brengen hun eigen beveiligers mee, veel al gewapend. Vooral de bandieten die de Turkse leider Erdogan bewaken zijn extreem gewelddadig. Dit heeft er toe geleid dat Duitsland hen niet binnen zal laten. Men is bang voor provocaties en mogelijke schietpartijen. Erdogan wilde ook nog ergens in Duitsland een propagandabijeenkomst houden. Maar die is verboden door de Duitse regering. Dan zijn er nog de kamelen die de delegatie uit Saudie Arabie wil meebrengen, en de onberekenbaarheid van de Amerikaanse president Trump. Al deze zaken zijn goed voor een kleine week chaos.

Velen zullen zich afvragen wat het nut is van dit soort geldverslindende bijeenkomsten, die op een steeds meer gewelddadige reactie kunnen rekenen. Het antwoord is dat er geen enkele nut is. Dit soort fuiven levert nooit iets op, en maakt de problemen in de wereld alleen maar erger en moeilijker op te lossen. Twee dagen lang wordt er gegeten, gedronken, foto’s gemaakt en feest gevierd op onze kosten. De zogenaamde eenheid binnen de G20 bestaat alleen maar op papier. Achter de schermen vecht men elkaar de tent uit. Het is dan ook geen wonder dat een Hamburger op  de radio opmerkte dat wat hem betreft het “zootje op een onbewoond eiland mag vergaderen. Of liever nog op de bodem van de oceaan.”

Hoe groot de protesten en demonstraties gaan worden moeten we nog afwachten. Er is al een speciaal cellenblok ingericht met bijbehorende bewakers, officieren van justitie en andere nietsnutten. De politie schijnt er zelfs rekening mee te houden dat er doden kunnen vallen. De WAANZIN van de G20; een ander woord is er niet voor te vinden. Wij sturen een ROOD FRONT groet aan alle onze Hamburgse kameraden, en hopen dat de rode vlag van de opstand in de komende dagen over de hele stad zal wapperen. Dat is het enige antwoord op de G20 kapitalisten.   


Dan nog even dit; het lievelingsdeurmatje van Merkel, Rutte, mag ook naar Hamburg komen. Niet dat hij wat kan of mag bijdragen, maar hij kan de sfeer opsnuiven en natuurlijk zich te goed doen aan het rijkelijk voor handen zijnde eten en drinken. Een beloning voor bewezen diensten, zullen we maar denken.