donderdag 28 februari 2013

De Februaristaking komt tot leven

Door: Kees de Bree (redacteur Het Rode Vaandel)

Het is niet over dreven om te beweren dat traditioneel de herdenking van de Februaristaking 1941 op het Jonas Daniel Meijerplein de meest strijdbare herdenking van het jaar is. Weliswaar is de deelname over de jaren sterk teruggelopen, en wordt op zijn hoogst eenmaal door de hoofdspreker, meestal de burgemeester, gerefereerd aan de CPN, toch is het karakter van de herdenking het zelfde gebleven. Het mag dan zo zijn dat de CPN maar eenmaal wordt genoemd, deze keer door de burgemeester van Amstelveen, toch weet bijna iedereen die op het plein aanwezig is dat zonder diezelfde CPN er nooit een Februaristaking zou zijn geweest. Het verhaal dat het om een spontane actie ging is intussen al lang naar het rijk der fabelen verwezen. Ook dit jaar stond de Dokwerker weer in de schijnwerpers, zo als vanouds. Er werden bloemen gelegd, oude bekenden troffen elkaar en er waren de gebruikelijke toespraken en gedichten.

Maar wie het echte verhaal van de Februaristaking wilde horen, en ook wat er aan vooraf ging moest niet op het plein zijn, maar aan de andere kant van het Waterlooplein. Aan de Amstel, bij het monument voor het Joods verzet, hield de Vriendenkring Mauthausen haar eigen herdenking voor alle Joodse verzetsstrijders die in de illegaliteit hun leven hadden verloren. Zeker, de groep die zich daar had verzameld was veel kleiner dan op het Jonas Daniel Meijerplein, maar de herdenking was veel strijdbaarder en straalde veel meer de geest van de Februaristaking uit. In feite had het motto van de herdenking kunnen zijn; wij pikken het niet meer. Want precies daar ging de inleiding over die schrijfster Joostje Lakmaker daar gaf. Zij schreef eerder een boek over haar Joodse grootvader die jarenlang onderdeel was van de geschiedenis van de Jodenhoek.

Natuurlijk vertelde Mevr. Lakmaker over de staking en hoe geweldig het was dat duizenden Amsterdammers in staking waren gegaan om hun Joodse vrienden en kameraden te beschermen tegen de terreur van de Duitse bezetter. Maar haar inleiding bevatte veel meer dan alleen het verhaal van de staking. Ze gaf een beschrijving van de Jodenhoek en de mensen die daar woonden, en daarbij stond ze vooral stil bij de emancipatie van vooral de jongeren die de uitbuiting en de armoede al lang voor de oorlog niet meer pikten. Ze gaf aan hoe veel mensen in de oude buurt tot het socialisme kwamen en hoe zich dit ondermeer uitte in het opzetten van de Diamantbewerkers Bond van Henri Polak. Ze sprak over stakingen en protesten en hoe de jongeren in conflict kwamen met hun ouders die passief bleven en niet mee gingen in de strijd. Juist door die strijd werd het leven wat beter en kwamen mensen uit de buurt ook in aanmerking voor betere huizen in andere wijken. Maar het echt Joodse proletariaat bleef rond het Waterlooplein wonen en Mevr. Lakmaker legde uit dat in de strijd die voor de oorlog werd gevoerd, de basis was gelegd voor de strijd die de Joodse jongeren later in de winter van 1940-1941 met de WA en de NSB zouden aangaan. Een strijd die vervolgens weer tot de Februaristaking zou leiden.

In detail legde ze uit hoe de jongeren in de buurt knokploegen opzetten om de zwarthemden de buurt uit te slaan als ze door de straten trokken om te vernielen, te intimideren en te molesteren. De jongeren wisten dat er van de politie niets te verwachten was. De meeste agenten kozen of de kant van de WA of kwamen niet opdagen. Dus kwamen ze tot de conclusie; we zijn Joden en Amsterdammers en dat is al eeuwen zo. Als niemand anders het doet pakken we de fascisten zelf aan. En dat gebeurde. Er werden verschillende knokploegen opgezet en de jongens van de Joodse boksclub Maccabi speelden een leidende rol. Natuurlijk hadden ze ook het voordeel dat ze de buurt als geen ander kenden. Weer besloten ze het niet meer te pikken. Toen de zwarthemden verschenen kregen ze de volle laag. Er kwam zelfs een WA’er in de Amstel terecht, maar enkele meters van de plek waar nu de herdenking werd gehouden. Het stuk verdriet moest door zijn ouders uit het water worden gehaald. Vooral op 10 en 11 februari 1941 vochten de knokploegen voor hun buurt en hun leven. Ze kregen ook hulp van arbeiders uit andere buurten. Uiteindelijk kozen de fascisten het hazenpad. Bij een volgende gelegenheid waren de jongens nog beter voorbereidt en brak er een veldslag uit op het Waterlooplein. Toen hierbij een WA’er zwaar gewond bleef liggen gingen de Duitsers zich ermee bemoeien. De WA’er stierf een paar dagen later in het ziekenhuis.

Dit leidde uiteindelijk tot de grote razzia waarbij meer dan 400 Joodse mannen en jongens werden opgepakt en naar Mauthausen gestuurd. Er zou er maar een overleven. Deze razzia was de aanzet voor de Februaristaking. Mevr. Lakmaker vertelde dit alles op zo’n manier dat de beelden als een film langs kwamen. Voor even was het 1941 en konden we de gevechten om ons heen op en neer horen golven. Het was tastbaar geworden op een manier die bij de herdenking op het Jonas Daniel Meijerplein altijd ontbreekt. Daar is het formeler, waardig, maar minder persoonlijk. Hier aan de Amstel kwamen de beelden en de bekende foto’s tot leven. En niet alleen dat. Ook de geest van de jongens die hun buurt hadden verdedigd kwam tot leven. Het was niet een opstand zo als in het Getto van Warschau, maar een opstand was het zeker. Lang voor de oorlog had de jonge generatie in de Jodenbuurt besloten het niet meer te pikken. En die weg werd voortgezet, ook in de oorlog en tegen de overmacht die de bezetter en zijn trawanten zeker waren.

Tijdens de herdenking werden er Jiddische liederen gezongen. Geen religieuze liederen, maar liederen van opstand en verzet. Van niet opgeven, en zeker geen slachtoffer zijn. Er werd afgesloten met het Partizanenlied. De slotregel van dit lied zegt dat het wordt gezongen met een geweer in de hand. Het was de perfecte afsluiting van een strijdbare en voelbare herdenking. Daar bij de Amstel, op de plek was zo veel is gebeurd, kwam de geest van de Februaristaking tot leven. Na afloop gingen de deelnemers naar de Dokwerker voor de grote herdenking. Maar de boodschap was al lang duidelijk. Onrecht pik je niet, of het nu gaat om armoede of vervolging. Dan sla je terug, met als wat je hebt. Zo lang als je kan. En zoals in het lied staat geschreven, als het moet met het geweer in de hand. De geest van de Februaristaking, en wat vooraf ging, is niet verdwenen. Hij moet alleen af en toe even wakker geschud worden.

donderdag 21 februari 2013

Schaf feodale instellingen af, vandaag nog

In de laatste weken hebben we een paar herinneringen ontvangen die ons er op wijzen dat onze wereld nog steeds een paar feodale instellingen bevat, die zonder problemen geschrapt kunnen worden. Eerst maakte de Nederlandse koningin Beatrix bekend dat ze in april zal aftreden. Daarna kwam het bericht dat de paus, het hoofd van de katholieke kerk, eind februari het bijltje er bij neer gooit. Dit laatste bericht was totaal onverwacht omdat over het algemeen een paus in functie blijft tot hij in zijn kist ligt. Deze twee bekendmakingen, die tot totale hysterie in de media hebben geleid, zijn een prima aanleiding om eens naar de instellingen te kijken die bij dit alles betrokken zijn.

Laten we eerst een blik werpen op het koningshuis. Opnieuw is het dus zo ver dat er een nieuwe vorst verschijnt, die als enige aanbeveling voor zijn nieuwe baan heeft dat hij in de juiste familie is geboren. In geen enkel bedrijf zou een dergelijk manier van aanstellen worden geaccepteerd. Daar komt nog bij dat het zogenaamde nieuwe staatshoofd niet bijzonder intelligent is, en is getrouwd met de dochter van een Argentijnse fascist. Zijn CV ziet er dus niet bijzonder veelbelovend uit. Om over zijn initialen, W A, nog maar te zwijgen. Het maakt herinneringen los aan zwarte uniformen en marcherende laarzen. Op zich is dat voor de familie van W A niet zo heel bijzonder. Opa Bernhard was lid van de Nazi partij en de SS. En als we nog verder terug gaan in de geschiedenis zien we dat de hele Oranje familie bol staat van de schandalen, onechte kinderen, foute vrienden enzovoort. Men schijnt zelfs via oplichting en bedrog aan de troon te zijn gekomen. Hier is nog lange tijd juridische strijd over gevoerd. Het zal dus je staatshoofd maar wezen.

Nog af gezien van de staat van dienst van de Oranje familie, moet duidelijk zijn dat het instituut koningshuis een lang achterhaald antiek voorwerp is dat is overgebleven uit de feodale tijd. Overbodig, peperduur, maar ook gevaarlijk. Want laat niemand aankomen met de oude smoes dat de Oranjes alleen maar een PR functie hebben en geen macht. Macht hebben ze wel degelijk, al is het alleen maar door het enorme kapitaal dat over de jaren bij elkaar is gestolen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Argentijnse bruine invloeden. Een instelling waarvan het hoofd door geboorte wordt bepaald, en niet door kwaliteiten en kennis, is niet meer van deze tijd en dient binnen de kortst mogelijk tijd te verdwijnen. De nu aangekondigde troonswisseling biedt een prachtige gelegenheid om het hele koningshuis op te heffen, het Oranje kapitaal te onteigenen, de bezittingen te verkopen en de opbrengst te gebruiken om de crisis te bestrijden. Dan zijn de huidige bezuinigingen ook niet meer nodig. Een gekozen president, die sober leeft, kan dan de PR taken over nemen. Het is in iedere geval een stuk democratischer.

Dat brengt ons bij de tweede aftreding, de eerste Duitse paus in de geschiedenis wil naar het verzorgingshuis verhuizen en niet in zijn ambt sterven. Een rariteit in deze wereld die op zich al de nodige rariteiten vertoont. De katholieke kerk is niet zomaar een religie, maar een machtsbasis die in de geschiedenis al meerdere keren een zeer onfrisse rol heeft gespeeld. Natuurlijk is iedereen bekend met de vele aanklachten van misbruik en mishandeling door dienaren van deze kerk, en de wrede manier waarmee er met de slachtoffers is omgegaan. Maar dat is zeker niet het einde van het verhaal. Door het gebruik van condooms en abortus te verbieden is de kerk verantwoordelijk voor de toenemende armoede in de wereld en de enorme AIDS epidemie in Afrika. De slachtoffers van dit beleid zijn niet te tellen. En laat niemand zeggen dat dit alleen komt omdat er een aantal keren een conservatieve paus aan het stuur heeft gezeten. De hele kerk maakt het beleid en vernietigd zo dagelijks duizenden levens.

Daar komt nog bij dat de katholieke kerk al eeuwen een bron is geweest van antisemitisme en homohaat. Op sommige vlakken mag daar aan de top iets zijn verandert, maar in de lagere rangen gaan deze uitingen en verdachtmakingen nog steeds door. En daar word niet tegen opgetreden, in tegendeel. De macht van de kerk wordt vaak gebruik om deze vooroordelen in stand te houden. Het mag dan zo zijn dat het Vaticaan een wat andere houding tegen over de Joodse gemeenschap heeft aangenomen, de rol van de kerk in de Jodenvervolging van de Tweede Wereld Oorlog is opnieuw een inktzwarte bladzijde in de geschiedenis van het Vaticaan.

Toen Nazi Duitsland in 1945 instorte was het vooral de katholieke kerk die honderden oorlogsmisdadigers naar Zuid Amerika hielp ontsnappen. Op deze zogenaamde rattenlijn zorgde het Vaticaan voor valse papieren en andere zaken die Hitler’s beulen nodig hadden om aan hun gerechte straf te ontkomen. Zelfs nu nog weigert het Vaticaan de archieven over de Tweede Wereld Oorlog te openen. De bruine beerput zou de hele kerk best eens weg kunnen vagen. En daar zit men natuurlijk niet op te wachten.

Dan zijn er nog de banden met de maffia en de vreemde bankzaken waar de kerk bij betrokken is. In de gewone wereld zou je het Vaticaan in feite kunnen beschrijven als een criminele vereniging. Verwonderlijk is het niet. Het gaat om een soort staatje, met eigen kranten en andere media, een klein legertje en bovenal, enorm veel geld. Het kapitaal dat de kerk over de vele jaren bij elkaar heeft gestolen is in cijfers nauwelijks uit te drukken. Geld dat afkomstig is van arme mensen die worden gedwongen in hun nood nog iets af te staan zodat de in wit geklede machthebbers kunnen leven als prinsen.

Ook deze instelling hoort op de nominatielijst om te worden afgeschaft. En ook daarvoor is nu een mooi moment aangebroken. Het kapitaal en de bezittingen kunnen worden gebruikt om de slachtoffers van de vele misdaden begaan door de dienaren van de kerk schadeloos te stellen en wat overblijft, kan worden gebruikt om de armen eten te geven en te kleden. Misschien zien we dan toch nog de naaste liefde waar de katholieke kerk altijd de mond zo vol over heeft.

Of nou het Huis van Oranje of Vaticaan is, het gaat om feodale instellingen die in de huidige wereld geen plaats meer hebben. Er komt altijd een tijd waarin een grote schoonmaak noodzakelijk is. Als de oude barrières worden weggevaagd om plaats te maken voor iets nieuws. Dat tijdstip is nu aangebroken. Waar wachten we nog op?

donderdag 14 februari 2013

Duitsland; een land met een gespleten persoonlijkheid

Een paar weken geleden werd in Berlijn de traditionele Liebknecht-Luxemburg demonstratie gehouden. Deze demonstratie wordt jaarlijks georganiseerd om te moord te herdenken op de arbeidersleiders Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg in 1919. De twee revolutionairen werden door leden van de fascistische freikorpsen opgepakt en op gruwelijke wijze vermoord. Het was een van de meest tragische episodes in de geschiedenis van de Duitse arbeidersbeweging. Ieder jaar doen bijna 10.000 mensen aan de demonstratie, die een strijdbaar karakter heeft, mee, om te laten zien dat de helden van de Duitse revolutie en de oprichters van de Communistische Partij Duitsland (KPD) niet vergeten worden. Dit jaar was er zelfs een tweede, veel kleinere, demo omdat een aantal sociaal democraten het nodig vond zich van de grote demonstratie te distantiëren. De reden was dat er teveel Stalin portretten in de demo zouden worden getoond. Zo als bekend weten de sociaal democraten en hun reformistische consorten altijd wel een reden te bedenken om de arbeiderseenheid te breken.

Ondanks deze onnodige verdeeldheid blijft de Liebknecht-Luxemburg demonstratie een van de grootste revolutionaire demonstraties in West Europa. Voor veel mensen een enorme inspiratie bron. Helaas is dit maar een van de vele gezichten van het moderne Duitsland, dat nog steeds zijn uiterste best doet om de macht in Europa te krijgen en te behouden. Het is niet voor niets dat kanselier Merkel in veel landen van Europa gehaat is en tot symbool van de crisis en de bezuinigingen is geworden. Merkel is het toonbeeld van de moderne parlementaire politicus. Naar buiten toe een overtuigd democraat, maar achter de schermen een aartsimperialist die geen cent geeft om de armoede in haar eigen land en de rest van Europa. Kortom, het soort regeerder dat over lijken gaat.

Maar ook hiermee is het verhaal van Duitsland niet verteld. Want achter de moderne en democratische façade van het voormalige rijk gaat nog een heel andere karaktertrek schuil waar maar weinig over wordt gesproken. Het fascistische en extreem rechtse gedachtegoed heeft een steeds grotere aanhang gekregen, en dan hebben we het niet alleen over de nazi knokploegen die in verschillende delen van het land opereren. Het gaat om de gewone Duitsers. Kortgeleden bracht een Amerikaans Joodse schrijver een boek uit over het doen en laten van de huidige Duitsers. Tuvia Tenenbom reisde door Duitsland waar hij in meer dan 40 verschillende steden interviews maakte met gewone Duitsers met de meest uiteenlopende achtergronden. Het boek “Alleen onder Duitsers” is intussen ook in Duitsland uitgebracht en doet veel stof opwaaien.

De interviews die Tenenbom afnam geven een afschrikwekkend voorbeeld van hoe veel Duitsers tegenwoordig denken. Volgens Tenenbom hebben een groot aantal Duitsers van alle leeftijden er geen enkele moeite mee om openlijk te zeggen dat ze nog steeds een hekel aan de Joden hebben. Dit ondanks de Holocaust die aan 6 miljoen mensen het leven heeft gekost. De interviews laten zien dat veel Duitsers nog steeds de mening hebben dat de Joden de financiële sector en de media beheersen. Ze gaan er ook vanuit dat de Amerikaanse economie volledig door de Joden wordt gecontroleerd. Tenenbom zegt dat de moderne Duitser veel aandacht heeft voor de Joden die tijdens de oorlog zijn omgebracht, maar dat hij de hedendaagse Joden niet wil kennen en zonder nadenken afwijst. De conclusie kan dus alleen maar zijn dat de Duitsers van de Tweede Wereld Oorlog niets hebben geleerd. Dat is opmerkelijk omdat er steeds op wordt gehamerd dat de Duitse bevolking er veel aan heeft gedaan om haar gewelddadige verleden te verwerken. Het lijkt er op dat dit alleen maar schijn is.

Al langer was bekend dat veel Duitsers extreemrechts steunen als het gaat om asielzoekers en immigranten. Het was natuurlijk ook geen toeval dat de zogenaamde Nationaal Socialistische Ondergrondse (NSU) jarenlang haar gang kon gaan en 11 mensen vermoorden zonder dat er werd ingegrepen. Nu nog maken de verschillende autoriteiten hier ruzie over en is er veel in de doofpot verdwenen. Ook het verbod op de naziepartij NPD is er nog steeds niet door. We kunnen dus alleen maar concluderen dat fascisten en ander extreem rechts tuig in Duitsland gewoon hun gang kunnen gaan. Af en toe verschijnt er een zorgwekkend berichtje in de media, maar verder blijft alles bij het oude.

Toen de Tweede Wereld Oorlog was afgelopen zeiden de meeste Duitsers dat ze van de misdaden van de Hitler fascisten niets hadden geweten. En de paar die het wel wisten gaven aan dat ze het niet wilden. Onderzoeken hebben intussen aangetoond dat dit pertinente leugens waren. Een groot deel van de Duitsers wist maar al te goed wat er in hun land met de Joden, communisten en anderen gebeurden. Maar ze keken weg of deden actief mee. Het schijnt dat de opstelling van toen nu nog steeds van kracht is. Achter de mooie woorden over democratie en vrijheid gaat een bruin moeras schuil waar we nog maar een fractie van hebben gezien.


Nu dat het Duitse imperialisme steeds meer macht krijgt in Europa is dit een uiterst zorgwekkende toestand. We moeten ons afvragen wat nu eigenlijk het ware karakter van Duitsland is. Het land heeft een gespleten persoonlijkheid en de veranderingen sinds 1945 lijken alleen maar van cosmetische aard te zijn. Gelukkig maar dat er ook nog dat andere Duitsland is. Het Duitsland van de Liebknecht-Luxemburg demonstratie en de sterke arbeidersbeweging. Deze beweging kon Hitler in 1933 niet stoppen omdat er te veel verdeeldheid was. Van een eenheidsfront tegen de fascisten wilden de meeste sociaal democraten niets weten. Op de straten van Berlijn zien we nu weer dezelfde mentaliteit ontstaan. Laten we hopen dat de ogen spoedig open gaan en dat de strijd tegen racisme en fascisme de arbeidersbeweging samenbrengt, en niet opnieuw verdeeld. We weten uit het verleden hoe hoog de prijs van die verdeeldheid is geweest.

donderdag 7 februari 2013

Hoe groot is de Franse betrokkenheid in de Parijse moorden?

Het is stil geworden rond het onderzoek van de Franse autoriteiten naar de moorden op de 3 vrouwelijke PKK functionarissen in Parijs. Sakine Cansiz, Fidan Dogan en Leyla Saylemez werden op 9 januari door onbekende daders in het Koerdistan Informatie Centrum in Parijs op brute wijze vermoord. Zoals bekend is er een verdachte, Omer Guney, een 30-jarige man, die nog steeds vast zit. Maar of hij ook inderdaad de dader is blijft nog onduidelijk. Kort na de moorden zei een Franse minister dat het incident tot op de bodem zou worden uitgezocht om de waarheid aan het licht te brengen. Tot nu toe is van deze belofte weinig of niets terecht gekomen.

Het klopt weliswaar dat Guney vrij snel werd gearresteerd, maar dat had er ook mee te maken dat hij zelf naar de politie is gegaan en al snel van getuigen tot verdachte werd. Een grote inspanning was er voor dit “succes” dus ook niet nodig. Guney zit nu dus in de gevangenis, en verder zwijgen de autoriteiten in Parijs. Alle nieuwe feiten die de laatste tijd naar buiten zijn gekomen zijn het resultaat van Koerdische en Turkse onderzoeken. De Franse politie heeft niet eens het fatsoen gehad commentaar te gegeven op de nieuwe feiten. Even een klein overzicht van de laatste stand van zaken; het is nu bekend dat Guney in 2012 ongeveer 10 keer in Turkije is geweest, ook nog kort voor de moorden. Hij heeft toen geen contact met zijn familie gehad, en met wie hij wel heeft gesproken is onduidelijk. Meestal ging hij naar Ankara, maar niemand weet waarom.

Het is ook steeds duidelijker geworden dat Guney extreem rechtse en nationalistische standpunten heeft. Dat is bevestigd door een voormalige huisbaas in Duitsland die vaak met Guney heeft gesproken. Ook andere vrienden en bekenden hebben aangegeven dat in discussies Guney vaak een extreem Turks nationalistisch standpunt in nam. Zijn familie in Turkije hebben dan ook bevestigd dat zij trotse Turken zijn en geen banden met de Koerden hebben. Het is nu dus wel zeker dat Guney lid werd van een Koerdische vereniging in Parijs om de Koerdische gemeenschap te infiltreren. Voor wie hij dat deed is nog niet zeker, maar een voormalige medewerker van de Turks geheime dienst, MIT, heeft een verklaring afgelegd die veel duidelijk kan maken. Murat Sahin, die jaren voor de MIT werkte en nu in Zwitserland leeft, heeft gezegd dat Guney lid van de MIT was. Volgens de Koerdische politicus Remzi Kartal is de verklaring een doorbraak in het onderzoek, waar de Franse autoriteiten zeker niet omheen kunnen.

Het is ook nog steeds niet zeker of Guney, als hij inderdaad de dader is, alleen werkte. Op een teruggevonden kogelhuls is DNA van een ander persoon gevonden. Volgens familieleden van Guney heeft hij de moorden ontkend, en heeft hij tegenover de politie verklaard dat er nog twee mannen het kantoor zijn binnengegaan. Heel kort na de moorden gingen er al geruchten dat er drie daders zouden zijn, maar dit is nooit bevestigd. Volgens Guney moeten deze twee mannen ook zichtbaar zijn geweest op de video-opnames van de camera’s buiten het gebouw. Volgens Guney zouden deze twee mannen door de Franse autoriteiten uit de beelden zijn geknipt. Het kan natuurlijk zijn dat Guney zich schoon probeert te praten, maar de autoriteiten hebben al eerder toegegeven dat er waarschijnlijk nog minimaal een ander persoon in het kantoor is geweest.

Als er inderdaad met de videobeelden is geknoeid werpt dit ook weer de vraag op hoe betrokken Frankrijk eigenlijk was in de moordpartij. In Koerdische kringen gaan hier al langer geruchten over. Uit eerdere rechtszaken is bekend dat het kantoor en alle mensen die er werken of op bezoek kwamen door de autoriteiten in de gaten werden gehouden. Het is dus vreemd dat een kantoor dat constant in de gaten wordt gehouden ongemerkt doelwit kan worden van een aanslag. Toch heeft de dader of daders onopgemerkt kunnen vertrekken. Was dit een ongelukkig toeval, of werd er met opzet de andere kant opgekeken? Dat laatste lijkt het geval. Als het inderdaad klopt dat er met de beelden is geknoeid geeft dit aan dat de Fransen autoriteiten iets te verbergen hebben of in ieder geval iets of iemand proberen te dekken.

Misschien wil Frankrijk de Turkse agenten dekken, of heeft men zelf de hand op een of andere manier in het spel. Dit zou niet verwonderlijk zijn want Frankrijk heeft een gespannen verhouding met de Koerdische gemeenschap. In de laatste jaren zijn er tientallen invallen geweest in Koerdische instellingen en huizen en hierbij zijn vele mensen gearresteerd. De Franse politie richt zich meestal op Koerdische politici die voortdurend worden opgepakt en voor lange perioden vastgezet. Op dit moment zit bijvoorbeeld Adem Uzun in een Parijse gevangenis. Hij is een Koerdische top diplomaat die zich al jaren inzet voor vrede en een oplossing van de Koerdische kwestie. Ondanks zijn inspanningen werd hij gearresteerd en opgesloten. Het is niet overdreven om te zeggen dat de Franse arrestatiegolven het vredesproces, voor zo ver dat er is, steeds opnieuw hebben teruggeworpen. Frankrijk lijkt er belang bij te hebben dat de oorlog in Koerdistan wordt voortgezet.

Dit gebeurde op een indirecte manier, maar de aanslag in Parijs zou een extreme vorm van deze beleidslijn kunnen zijn. In dat geval is het mogelijk dat Frankrijk de aanslag door Turkse agenten heeft gedekt als verlenging van de eigen politiek op het gebied van de Koerdische kwestie. Door de vredesbesprekingen op Imrali was immers het Franse beleid in het nauw terecht gekomen. Het verklaard in ieder geval waarom de Franse autoriteiten minder werk van het onderzoek maken als in eerste instantie was toegezegd. Het zou ook verklaren waarom de Fransen niet veel meer moeite doen om Duitsland bij het onderzoek te betrekken. Immers Guney heeft jaren in Duitsland gewoond, vooral in Beieren, en had daar vele bekenden en contacten. Intussen is ook duidelijk geworden dat hij naast de Turkse ook de Duitse nationaliteit had. Het zou dus voor de hand liggen om ook deze sporen na te trekken.

Het is geen geheim dat de Franse staat een terroristische inslag heeft. Niemand kan vergeten dat in 1985 agenten van de Franse geheime dienst het Greenpeace schip Rainbow Warrior tot zinken hebben gebracht in de haven van Auckland in Nieuw Zeeland. Het schip werd met twee mijnen vernietigd en de bemanning kon maar net ontsnappen aan de dood. Een Nederlandse fotograaf verdronk. De Rainbow Warrior zou een vloot leiden die de Franse kernproeven wilde verhinderen. Het is dus duidelijk dat Frankrijk heel ver gaat als haar belangen in het geding zijn. De actie was een onbetwist symbool van staatsterrorisme. Frankrijk is dus niet vies van aanslagen en dus waarschijnlijk ook niet van politieke moorden.

Uiteindelijk zal men niet kunnen verhinderen dat ook de waarheid over de moorden in Parijs aan het licht komt. Maar dan moet de aandacht wel op het onderzoek gericht blijven. Als deze aandacht wegvalt, nemen de mogelijkheden voor doofpotacties enorm toe. Het blijft dus zaak om druk op Frankrijk te blijven uit oefenen om de daders van deze brute moorden zo snel mogelijk op te sporen. Gelukkig blijft de internationale pers geïnteresseerd en deze interesse moet aangemoedigd worden. Intussen heeft de Koerdische internationale vrouwen beweging aangekondigd iedere woensdag in Paris te zullen demonstreren tot de moordenaars achter de tralies zitten en de hele waarheid bekend is. Dit zal alleen lukken als de Franse autoriteiten merken dat de wereld mee kijkt en geen politieke spelletjes zal tolereren. De aandacht moet zo groot zijn dat de autoriteiten geen kans meer zien om de Turkse moordenaars te dekken. Pas dan zullen we kunnen spreken van een rechtvaardig en grondig onderzoek.

Bronnen: ANF (Firat News) BBC News, Suddeutsche Zeitung Januari-Februari 2013