donderdag 29 september 2016

JEREMY CORBYN SLAAT ALLE AANVALLEN AF



Afgelopen zaterdag gebeurde er iets wat het hele Britse establishment probeerde te voorkomen: Jeremy Corbyn werd opnieuw gekozen als leider van de Labour Party. Het was de tweede keer in een jaar tijd dat hij een mandaat kreeg van de leden van de partij. Meer dan 500.000 leden deden mee in de stemming wat de opkomt 77.6% maakte. Jeremy Corbyn werd niet alleen herkozen, maar hij had nu zelfs meer steun dan een jaar geleden. Toen was het 59.5%, nu werd zijn tegenstander Owen Smith totaal verslagen. De uitslag: Jeremy Corbyn 61.8%, Owen Smith 38.2%. In totaal stemden 313.209 voor Jeremy Corbyn, en 193.229 voor Owen Smith. Een groter en breder mandaat is eigenlijk niet mogelijk, en Corbyn is nu de leider van de partij tot minimaal de volgende algemene verkiezingen. Dat is een nederlaag voor de rechtse Blair vleugel, maar gelijktijdig ook een totale nederlaag voor het Britse establishment, dat alles heeft gedaan om Jeremy Corbyn uit te schakelen.

Dat maakt het de derde nederlaag voor de Britse kapitalisten in een jaar tijd. Vorig jaar konden ze niet voorkomen dat Corbyn werd gekozen, later verloren ze het EU referendum omdat de Britse arbeidersklasse voor de Brexit stemde, en nu heeft Jeremy Corbyn opnieuw alle aanvallen afgeslagen die er in het laatste jaar tegen hem en de linkervleugel zijn ingezet. De heersende klasse heeft dus een groot probleem. De heersers zijn niet meer in staat om de arbeiders, de Labour en vakbondsleden, te intimideren of angst aan te jagen. Dat was immers het recept dat zo lang heeft gewerkt. Nu niet meer. De Britse arbeiders klasse heeft de angst en de twijfel afgeworpen, en beslist nu met het hart, ondanks druk van de media en alle andere slaven van het systeem. Dat legt een bom onder het hele kapitalistische systeem in Groot Brittannië en daarbuiten.

Laten we dit even duidelijk stellen; door opnieuw Jeremy Corbyn te kiezen is Labour nog lang geen revolutionaire partij. De kans dat Corbyn Groot Brittannië naar het socialisme zal leiden is heel erg klein. Maar het is nog niet vaak gelukt om het systeem twee keer zo fors te verslaan als Corbyn nu heeft gedaan. Dat is zonder meer een overwinning voor de hele Britse arbeidersklasse. Om dit te laten slagen moesten er immers nog al wat barrières uit de weg worden geruimd. Eerst heeft men zoveel druk op Jeremy Corbyn gezet dat er al vanuit gegaan werd dat hij vanzelf zou opstappen. Daarna is er een poging gedaan om hem buiten de verkiezing te houden. Er moest zelfs een rechter aan te pas komen om Labour haar eigen regels uit te leggen. Toen dit dus ook niet werkten zijn duizenden leden door de rechtse bureaucraten van de verkiezing uitgesloten omdat ze “overtredingen” zouden hebben begaan. Ook deze heksenjacht heeft niet gewerkt. Jeremy Corbyn is nu in een nog sterkere positie om zijn eigen programma uit te voeren.

Als je naar de recente opinieonderzoeken kijkt zul je zien dat Labour er niet echt goed voor staat. De Tories gaan nog steeds aan de leiding met een behoorlijk verschil. Dat was al voor de leiderschapsverkiezing, en het tumult dat de campagne tegen Corbyn heeft veroorzaakt heeft daar nog eens flink aan bijgedragen. Je zou je dus kunnen afvragen waarom de heersende klasse er zo op is gebrand dat Corbyn als Labour leider wordt afgezet. Er zou voor de heersers eigenlijk geen gevaar te duchten zijn. Maar zo denken deze kringen niet. Ze willen zelfs het kleinste risico uitsluiten. Het spreekt voor zich dat de heersende klasse het liefst de Tory party aan de macht heeft. Maar om de façade van de parlementaire democratie op te houden, moet natuurlijk ook af en toe iemand anders een kans krijgen.

Net zoals de meeste sociaal democratische partijen wordt Labour door de heersers als het B elftal gezien. Dat werkt heel goed zolang er klassencollaborateurs binnen Labour de touwtjes in handen hebben. Bijna iedere Labour leider viel binnen deze categorie met als duidelijke dieptepunten Ramsey MacDonald en Tony Blair. Alleen George Lansbury en Michael Foot waren principiële socialisten, maar zij werden dan ook snel weggewerkt. Jeremy Corbyn is nu de derde in deze rij en dat verstoord natuurlijk het systeem. Een Corbyn regering zou voor de heersers een gruwel zijn, dus zullen ook nu de complotten door gaan. Zoals gezegd staat Labour er niet goed voor, hoewel er wel wat bijverkiezingen zijn gewonnen. Daar komt nog bij dat de huidige Tory regering tot 2020 kan zitten. Toch is dat niet voldoende voor de heersende klasse.

Nu moeten we er bij zeggen dat Jeremy Corbyn wel anders is dan de meeste anderen. Hij was jarenlang alleen parlementslid en stemde principieel tegen alles wat niet met zijn ideologie overeen kwam. De meeste Labour leiders uit het verleden zagen hem als een dwarsligger. Het was dan ook een volkomen verrassing toen hij vorig jaar ging mee doen aan de leiderschapsverkiezing, en men dacht dat hij geen enkele kans maakte. Maar Corbyn heeft intussen bewezen dat hij mensen kan overtuigen. Hij is open, zegt wat hij denkt en blijft bij zijn principes. In de wereld van politieke leugenaars en oplichters is dat een verademing. Veel Labour leden die gewend waren aan de Blair oplichters zagen plotseling een echte socialist verschijnen, en dat sloeg aan. Hij is enorm populair onder de leden, en daar kan tot nu toe geen complot tegen op.

Binnen de heersende klasse is men nu als de dood dat hij op een zelfde manier bij de kiezers gaat overkomen. Ook de kiezers zijn de leugenaars en de oplichters zat, en ook de kiezers laten zich niet meer bang maken. Dat zou een Corbyn regering al een stuk dichterbij brengen. Er zullen dus nog meer complotten en smerige trucs komen, maar dat zal weinig effect hebben. Precies om deze reden luiden niet alleen de alarmklokken in Londen, maar ook in Brussel en Washington. Steeds meer kiezers keren zich af van de gevestigde politiek, en vaak komt dat op dit moment vooral de populisten ten goede. Maar dat is maar voor de korte termijn omdat in bijna alle landen links niet met de juiste antwoorden komt. De populisten zullen snel door de mand vallen en als er dan iemand als Corbyn zijn boodschap blijft uitdragen kan hij een echte machtsbasis bouwen. Dat zal nog niet tot socialisme leiden, maar iedere klap die we aan de heersende klasse kunnen uitdelen is winst. De kapitalisten hebben dus ondanks hun macht reden om bang te zijn. Precies dat is een goede stap in de juiste richting.

donderdag 22 september 2016

DE WAPENS ZWIJGEN AL WEER IN NOVOROSSIA



In de laatste paar dagen hebben de media in het westen opnieuw ontdekt dat er ook nog een gewapend conflict is in Novorossia. Maandenlang was er nauwelijks naar deze oorlog om gekeken omdat de imperialisten er maar niet in slaagden om een overwinning te behalen op de vrije republieken Donetsk en Lugansk. Nu heeft men een nieuw staakt-het-vuren ontdekt, er aan voorbijgaand dat dit het zoveelste bestand is dat er nog steeds niet toe heeft geleid dat de wapens ook echt zwijgen. Dat zal ook niet gebeuren zolang de Amerikaanse oorlogsmisdadigers Kiev blijven aansporen om de strijd voort te zetten.

Dit nieuwe bestand kwam in het nieuws omdat de Duitse en Franse ministers van buitenlandse zaken naar Kiev reisden, om er bij de fascisten op aan te dringen dat er nu toch eindelijk werk gemaakt moet worden van het uitvoeren van de Akkoorden van Minsk. Tot nu toe heeft Kiev dat steeds geweigerd met goedkeuring van Obama en zijn team van misdadigers. Europa heeft ingezien dat de oorlog in het oosten niet te winnen is, en dat Rusland zich zeker niet tot een open oorlog tegen het westen zal laten provoceren. Daarom hebben vooral Duitsland en Frankrijk aangedrongen op een politiek akkoord. Dat akkoord is er, maar is tot nu toe alleen uitgevoerd door de republieken, terwijl Kiev alles blokkeert. Het akkoord is immers zonder de Amerikanen tot stand gekomen, en daarom voelt Kiev zich vrij om door te gaan met de beschietingen en het moorden.

Dat de westerse media nu weer actief worden geeft aan hoe selectief de berichtgeving is. Er was eigenlijk al een bestand vanaf 1 september omdat dat de dag is dat de scholen weer openden. Kiev stemde in met dit bestand, maar heeft zich er geen moment aan gehouden. Iedere dag werden de steden en dorpen van Novorossia beschoten, ook met zware wapens. Daar willen de NOS en de BBC natuurlijk niets van weten. Er is dan ook met geen woord over dit bestand gerept. Pas nu westerse regeringen er zich mee gaan bemoeien, wordt men weer wakker. Niet dat het veel verschil maakt, want ook nu nog zwijgen de wapens niet helemaal. In de laatste nachten zijn er steeds beschietingen geweest. De milities van de republieken hebben gezegd dat zij niet terug zullen schieten, ondanks de provocaties. Dat is een goede zet, want het is nu duidelijk dat iedere granaat die wordt afgevuurd van de Kiev fascisten afkomstig is.

Dit zal het moeilijker maken voor de waarnemers van de OSCE om te blijven beweren dat beide kanten het bestand schenden. Ze zullen nu meer gedwongen zijn om de ware schuldigen aan te wijzen. Om dit toch wat moeilijker te maken schieten de fascisten nu vooral na inval van de duisternis. Dan kan de OSCE tenminste zeggen dat ze niets hebben gezien. Natuurlijk weten zowel de republieken als ook Moskou dat de OSCE niet onpartijdig is. Hun activiteiten bestaan vooral uit weg kijken of spionagediensten uitvoeren voor de fascisten. Door niet terug te schieten willen de milities zoveel mogelijk druk op de OSCE zetten om in ieder geval te rapporteren waar ze niet onderuit kunnen. Dat zal het beeld in ieder geval een stukje duidelijker maken.

Wat wel interessant is, is dat zowel Duitsland als ook Frankrijk hun positie lijken te hebben gewijzigd. Ze accepteren nu dat de controle over de grens tussen Rusland en de Donbass pas weer aan Kiev kan worden overgedragen als alle voorwaarden, die in het Akkoord staan, zijn uitgevoerd. Dit was al vanaf het begin een eis van Moskou, maar Parijs en Berlijn wilde hier niet aan. Nu dus wel, en analisten zeggen dat deze verandering vooral te maken heeft met het feit dat in beiden Europese landen in het komende jaar verkiezingen zijn. De Europese leiders willen geen campagne voeren met in het oosten een escalerend conflict.

Op zich mag het een kleine verandering lijken, maar dat is het niet. Het betekend dat Kiev nu een aantal zaken moet regelen voordat zij weer over de grens kunnen beschikken. Er zal niet alleen een langdurig bestand moeten komen, maar ook de zware wapens moeten van de contactlijn worden teruggetrokken. Verder moeten de republieken een speciale status krijgen en er zullen verkiezingen georganiseerd moeten worden in de Donbass. Allemaal punten die Kiev tot nu toe heeft geweigerd om uit te voeren. Als ze geen andere houding aannemen kunnen ze dus naar de grens fluiten en blijft alles bij hoe het op dit moment is. Hoe dit afloopt zal afhangen van hoeveel druk er op de Kiev fascisten wordt gezet.

De verandering in de Europese houding zal opnieuw niet naar de zin van Washington zijn. De Amerikanen hebben de Akkoorden van Minsk nooit echt geaccepteerd en willen eigenlijk een grote oorlog provoceren. Maar met de Amerikaanse verkiezingen aan de horizon heeft Washington op dit moment niet veel aandacht. Dat geeft de Europeanen wat meer speelruimte, zonder dat er geregeld waarschuwingen en dreigementen vanuit het Witte Huis komen. Dit is natuurlijk maar een tijdelijke toestand en als Clinton de nieuwe president wordt zal ze er alles aan doen om de grote oorlog te provoceren, waar de neo-cons van dromen. Nu al wordt er in Amerika gezegd dat een stem voor Clinton een stem voor een wereld oorlog zal zijn.

Voor de mensen in Novorossia is dit alles van minder belang. Zij willen ongestoord leven zonder geregelde beschietingen door de fascisten. Of dit er ook werkelijk van gaat komen is een grote vraag. Tot nu toe is ieder bestand kapot geschoten door Kiev en het lijkt erop dat het dit keer niet anders zal gaan. Als er niet meer druk op de Kiev fascisten komt zal de oorlog op een laag pitje voort sudderen. Dat zal wel geregeld levens kosten, maar zoals we weten hebben de westerse leiders daar geen probleem mee. Ze vinden het ook geen probleem dat de Oekraïne steeds meer tot een bandietenstaat verwordt. Dit kan pas veranderen als er daar figuren aan het roer zullen komen die de belangen van de Oekraine, en niet die van de Amerikanen, als eerste prioriteit zien. Dat moment lijkt nog ver weg. Het Oekraïense parlement, net als de regering worden bevolkt door fascisten, criminelen, dronkaards en psychopaten. Kortom, precies het soort figuren dat de Amerikanen nodig hebben om hun vuile werk te doen.

Als het schieten stopt zullen de mensen in de twee republieken het niet als een probleem zien als de andere voorwaarden niet worden uitgevoerd. De opbouw van de republieken gaat immers gewoon verder en de milities zijn beter bewapend dan ooit. Ook Rusland zal zich niet druk maken als Kiev dwars blijft liggen. De grens is immers beveiligd en de vijand staat op een behoorlijke afstand. Iedere tijdwinst is dus mee genomen. De bevolking in de Oekraine moet echter het hart vasthouden, want er nadert weer een winter. Of het totaal failliete land deze winter zal overleven is een grote vraag. De strop wordt steeds verder aangetrokken en speelruimte is er niet meer. Eigenlijk kunnen ze alleen maar in opstand komen. Als men daar tenminste de moed voor heeft.

donderdag 15 september 2016

TIJD OM NA TE DENKEN



Het onderwerp van deze week is geen makkelijke zaak. Het ligt gevoelig allemaal, zeker voor linkse activisten en organisaties. Er is namelijk een breuk nodig met het verleden, en dat is nooit makkelijk. Het is geen kwestie van het opgeven van principes, veel meer is het een zaak van verder kijken dan dat we tot nu toe hebben gedaan. Verder kijken om er voor te zorgen dat we in de toekomst ook nog op een fatsoenlijke manier met elkaar kunnen samenleven. De kans is groot dat velen het met het onderstaande niet eens zullen zijn. Dat hoeft ook niet meteen, maar de tijd is wel gekomen om na te denken. Want precies daar kan niemand van ons meer onder uit, om erger te voorkomen.

Al sinds jaar en dag zijn linkse activisten en organisaties solidair met migranten en vluchtelingen. Mensen in deze positie hadden steun en solidariteit nodig. Het is immers niet makkelijk om een nieuw bestaan op te bouwen in een ander land, misschien zelfs op een nieuw continent. Dan is er nog de overal aanwezige vreemdelingenhaat en het racisme. Het ligt dus voor de hand dat de mensen met een linkse, progressieve inslag zich solidair verklaren en het opnemen voor diegenen die in een achterstandspositie zijn terechtgekomen. Dit heeft er echter ook toe geleid dat kritiek praktisch uitgesloten is en dat misstanden niet werden benoemd.

Als er al over gesproken moest worden werd er meestal meteen verwezen naar de achterstands positie en werd er verder het zwijgen toe gedaan. Dit ging nog verder; omdat veel van de migranten moslims zijn, werd ook kritiek op de islam vanuit de linker hoek taboe. Kritiek op de religie zou kritiek op de mensen zelf zijn, en dat mocht dus niet. Zo zijn er situaties gegroeid die nu lelijk lijken op te breken. Aanslagen, fraude binnen moskeeverenigingen, de vluchtelingencrisis en de overlast van vaak allochtone jongeren in de verschillende steden. We zien dat de bevolking in het algemeen hier met verontrusting en heel veel frustratie naar kijkt. De kloof tussen de autochtone en allochtone gemeenschappen groeit bijna met de dag. Dat is een gevaarlijke trend, die in het ergste geval tot burgeroorlogachtige toestand kan leiden.

Het is logisch dat de mensen naar antwoorden zoeken. Velen vinden dat het zo niet verder kan. Er komen angstige gevoelens op, en het is bekend dat angst een slechte raadgever is. Helaas moeten we vaststellen dat links op al deze zaken geen enkel antwoord heeft. Kritiek mag nog steeds niet, en als iemand iets over de islam zegt wordt dit meteen als islamofobie weggezet. Dat betekend dat links zich totaal buiten spel zet als het om dit debat gaat. Omdat er van links dus ook geen leiding uit gaat, zoekt de bevolking het elders. De systeempartijen zijn te soft, dus richt men zich op de PVV van Wilders. Hij durft tenminste te zeggen wat velen denken, is dan de reden die meestal wordt opgegeven. In het begin kijkt men dan naar Wilders uit protest, zonder echt achter het PVV programma te staan. Maar als protest nog steeds niet helpt, kan zoiets al snel tot overtuiging worden, en dan wordt het pas echt gevaarlijk. Niet alleen in Nederland, maar in vele Europese landen.

De populisten, en de zich daar achter verschuilende fascisten, lijken de antwoorden te hebben. Precies die antwoorden die bij links zo jammerlijk ontbreken. Natuurlijk zijn de antwoorden van de populisten meestal hete lucht met weinig substantie, maar dat is een andere discussie waar het nu niet om moet gaan. Het gaat er om dat links het speelveld op dit gebied veel te veel aan rechts heeft overgelaten. Dat deze figuren daar handig gebruik van maken kun je ze moeilijk kwalijk nemen.

Daarom ook is de tijd nu aangebroken om na te denken. Hierbij willen wij ons richten op zowel links als ook de verschillende allochtone gemeenschappen binnen de maatschappij. Veel mensen uit Turkije, Marokko en andere landen hebben in Nederland over vele jaren een goed bestaan opgebouwd. Veel beter dan ze ooit in de landen van herkomst hadden kunnen verwachten. Maar dit brengt gelijktijdig ook een verantwoordelijkheid met zich mee. Als allochtonen constant in het nieuws komen omdat Erdogan aanhangers en Gulen aanhangers elkaar hier naar het leven staan, omdat jongeren in Zaandam de beest uithangen, en de radicalisering een factor is die we niet meer over het hoofd kunnen zien, maakt dit de frustratie onder de autochtone bevolking alleen maar groter. Die frustratie zal op een zeker moment een uitweg zoeken en dan is de ellende niet meer to overzien.

Tijd dus voor de betrokken gemeenschappen om na te denken, en actie te ondernemen tegen de rotte appels of het nu moslimfundamentalisten zijn of hangerjongeren, criminelen of jihadisten. De tijd is gekomen om dit soort figuren de deur te wijzen, als men tenminste erger wil voorkomen.

Een deel van de schuld ligt ook bij de overheid, die soms juist uit lijkt te zijn op het voorzetten van misstanden zodat de wortels van toekomstige conflicten verder kunnen groeien. Voorbeelden zijn er voldoende. Rutte windt zich op over Erdogan aanhangers die na de “coup” in Rotterdam cameraploegen aanvielen. Alleen doet hij dat 6 weken na de feiten. Niet alleen veel te laat, maar ook volkomen ongeloofwaardig. Wat hij had moeten doen was op de avond van de “coup” de illegale demonstratie in Rotterdam uit elkaar jagen, en de Turkse consul op het vliegtuig naar Ankara zetten. Immers deze consul was de raddraaier in de hele zaak, en een gevaar voor de veiligheid. Als anderen zonder vergunning demonstreren staat meteen de ME klaar. Maar de Erdogan aanhangers mochten hun gang gaan door de slapte van de overheid. Wat dit met de beeldvorming doet valt niet moeilijk te raden. Het resultaat is dat er nu al weken bedreigingen en aanvallen over en weer zijn. Alleen omdat er van af het begin niet kordaat is opgetreden.

De overheid weet al jaren dat er in moskeeën wordt gefraudeerd en witgewassen. Dat er grote sommen geld uit Saoedi Arabie komen en ook weer verdwijnen. De overheid weet dat de Taliban telefoonwinkels in Nederland gebruikte om fondsen te werven. Men weet ook dat de salafisten hun verderfelijke invloed proberen te vergroten. Maar iets tegen dit alles ondernemen gebeurd weinig en als het al voorkomt duurt het erg lang. Dit gaat ten koste van zowel de autochtone als ook de allochtone gemeenschappen. Als je het tuig, wie het ook zijn, rustig hun gang laat gaan zal er een explosie volgen. Na zo’n explosie zullen de scherven niet meer te lijmen zijn, en dan zijn het meestal de onschuldigen die de prijs betalen.

Ook wij als linkse activisten kennen de misstanden en de problemen. Maar meestal zwijgen wij, en dat is precies de verkeerde manier. We moeten nu eindelijk durven zeggen dat de islam veel negatieve kanten heeft, en dat de politieke islam en de jihadisten onze vijanden zijn. Van uit hun kant bestaat daar trouwens al geen twijfel over. Wij moeten niet terugschrikken om de verschillende gemeenschappen te bekritiseren als er dingen fout gaan of het uit de hand gaat lopen. Dat is geen racisme, maar juist het voorkomen van ongewenste reacties. We moeten ook duidelijk maken dat niet iedere vluchteling hier welkom kan zijn. Politieke vluchtelingen moeten alle hulp krijgen, maar gelukzoekers moeten leren om in hun eigen landen voor het geluk te vechten wat ze elders zoeken.

Eigenlijk komt het er op neer dat we elkaar open de waarheid moeten zeggen, zonder schelden of verdachtmakingen. Hier door zal de lucht opklaren die door al het zwijgen en verstoppen zwaar bewolkt is geraakt. Als we dit niet doen, als we blijven zwijgen of onze schouders ophalen, zal een behoorlijk samenleven binnen niet al te lange tijd niet meer mogelijk zijn. We moeten over onze eigen schaamte en de slapheid van de overheid heen stappen en samen de problemen oplossen met uitsluiting van alles wat verdeeld, of haat en nijd aanwakkert. Maar dat moet van twee kanten komen en we moeten ons goed realiseren wie de vijanden zijn.

Integratie zoals die jaren lang door de gevestigde politiek naar voren is geschoven is op een mislukking uitgelopen. Er zijn twee verschillende werelden, ook in Nederland. Wat we moeten voorkomen is dat die twee werelden elkaar straks naar de keel vliegen. Dat is de koers die op dit moment al wel is in gezet, en eigenlijk kan alleen links daarin nog verandering aanbrengen. Maar dan moeten we eindelijk de politieke correctheid in de prullenbak gooien en elkaar met open vizier bejegenen. Dat is misschien een breuk met het verleden, maar wel een breuk die uiteindelijk kan verenigen. Natuurlijk is dit alles makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is beter dan zwijgen. Veel mensen in die beiden werelden, die langs elkaar heen leven, realiseren zich nog niet hoe groot het gevaar is. De keus is eenvoudig; we kunnen wegdoen wat slecht is en behouden wat goed is, of alles verliezen. Laten we daar eens goed over nadenken. Alles begint met een idee, en precies zo’n idee hebben we nu hard nodig.

donderdag 8 september 2016

“DE OORLOG IS PAS AFGELOPEN ALS DE LAATSTE SOLDAAT ZIJN NAAM TERUG HEEFT”



Het nieuws over Rusland dat we in de gangbare media zien is over het algemeen slecht en doorspekt met westerse propaganda. Volgens het westen kan er in Rusland immers niets goeds gebeuren. Alles wordt in het negatieve getrokken, en er is zelfs een NOS correspondent die hoogst persoonlijk probeert om de voorwaarden voor een oorlog tussen Rusland en het westen te scheppen. Wat er op positief gebied in Rusland gebeurd wordt angstvallig geheim gehouden of genegeerd. Dat zou de beeldvorming kunnen schade. Reden te meer om verder te kijken dan deze door Washington geïnspireerde oorlogshitsers, en een stukje van het ware Rusland te laten zien.

Het is geen geheim dat de Tweede Wereld Oorlog een enorme impact heeft gehad op Rusland, toen nog de Sovjet Unie. Na de Duitse invasie in juni 1941 werden grote delen van het land door de Duitsers ingenomen, en vonden de grootste veldslagen van de oorlog op Russische bodem plaats. We kennen allemaal de verhalen van de hevige gevechten in ondermeer Stalingrad, Leningrad, voor Moskou en in Kursk. Nadat de nazilegers verslagen waren, werd pas duidelijk hoe groot de verliezen waren geweest. Meer dan 26 miljoen mensen, zowel soldaten als burgers, kwamen in de Sovjet Unie om het leven. Het aantal kan zelfs nog hoger liggen, maar zeker is wel dat geen enkel ander land zoveel mensen heeft verloren.

Na de oorlog was het niet mogelijk om alle gevallen soldaten van beide kanten terug te vinden. Rusland is een erg groot land en de gevechten hadden zich vaak in afgelegen gebieden afgespeeld. Op plekken waar normaal gesproken bijna nooit iemand komt. Daar kwam nog bij dat de vernietiging van de oorlog zo groot was geweest dat er geen middelen waren om alle gevallenen op te sporen. Waar het kon gebeurde het, maar waar het niet mogelijk was bleven de soldaten achter waar ze waren gevallen. Een andere mogelijkheid was er gewoon niet. De middelen ware te weinig en de aantallen veel te groot.

In de laatste jaren is daar echter verandering in gekomen. De Russische regering geeft het opsporen van de gevallenen voorrang en er ontstaan steeds meer en betere soldatenkerkhoven. Maar het is niet alleen de staat die zich hier mee bezig houdt. Als het weer enigszins meewerkt, trekken grote groepen jongeren de voormalige slagvelden op om naar vermisten en vergeten soldaten te zoeken. Zowel jongens als meisjes gaan er op uit om dit moeilijke, maar gelijktijdig ook waardevolle werk te doen. De vrijwilligers noemen zichzelf “gravers’, en gewapend met metaaldetectors en spaden trekken ze ten strijde. Niet uit nieuwsgierigheid of avontuurzucht, maar omdat ze het belangrijk vinden dat de soldaten na meer dan 70 jaar toch nog een graf krijgen. De jongeren voelen zich persoonlijk sterk verbonden met de generatie die in de oorlog vocht en zo veel heeft geleden.

Iedereen die de steppen en wouden van Rusland een beetje kent weet dat dit graafwerk geen gemakkelijke taak is. De gravers bouwen provisorische kampen bij de slagvelden en gebruiken die als basis om op onderzoek uit te gaan. In sommige gebieden is de grond keihard en in andere drassig en vol met waterkuilen. Het zijn precies die kuilen waar nog veel gevallenen worden gevonden. Met een kleine pomp en een brandslag wordt het water uit de kuilen, wat vaak oude granaattrechters zijn, gepompt, waarna het geploeter in de modder kan beginnen. Natuurlijk worden er niet alleen soldaten gevonden, maar vaak ook wapens en munitie. Het werk is dus zeker niet zonder gevaar. De gravers trekken zich hier weinig van aan. Zo lang het licht is blijven ze zoeken, en in de avond keren ze terug naar het kamp voor een bord hete soep of stamppot. In de avonduren wordt er dan gitaar gespeeld en gezongen bij het kampvuur. Ondanks het toch vaak treurige werk lachen de gravers veel en maken een tevreden indruk. Ze zijn gewoon overtuigd van wat ze doen.

Als er menselijke resten worden gevonden, worden die zo goed mogelijk geborgen. Dan begint de volgende zoektocht; uitvinden wie de soldaat was. Alle soldaten zowel de Duitsers als de Russen droegen een identificatie bij zich. Bij de Duitsers waren dit kleine ovale koperen plaatjes waarop de naam, het onderdeel en het legernummer stond vermeld. De soldaten van het Rode Leger hadden kleine kokertjes. Daar in bevond zich een papiertje met alle gegevens. Als de gravers een identificatie plaatje of kokertje vinden, wordt dit als een overwinning gevierd. Deze zogenaamde “medaillons’ zijn immers de sleutels die de gevonden soldaten kunnen identificeren.

De Duitse plaatjes zijn meestal vrij makkelijk leesbaar, en ook het papier in de Russische kokertjes heeft het verrassend vaak overleefd. Heel voorzichtig wordt het vochtige papier uitgerold, en plotseling staan daar alle gegevens die men nodig heeft. Dit blijft altijd weer een wonderbaarlijke gebeurtenis. Een klein vodje papier dat in een kokertje 70 jaar in modder en water heeft overleefd. De gegevens worden dan vergeleken met de verlieslijsten in de computer, en als alles klopt wordt er contact opgenomen met achtergebleven familieleden. De vermiste heeft zijn naam en zijn achtergrond terug. In steeds meer Russische steden zie je op begraafplaatsen nieuwe soldatengraven. Dat is het resultaat van het harde werk van de gravers.

Natuurlijk zijn er ook “piraten’ die op eigen houtje op zoek gaan en vaak uit zijn op oude wapens en andere trofeeën. Dat is eigenlijk verboden, maar moeilijk tegen te houden. Toch zijn deze zogenaamde “zwarte” gravers net zo verantwoordelijk en secuur als de anderen, als het gaat om het bergen en identificeren van gevonden soldaten. Ze zien dat als een ereplicht. Er wordt door alle gravers ook geen verschil gemaakt tussen de gevallen. Naast Russische en Duitse soldaten worden er ook andere nationaliteiten gevonden. Maar alle vondsten worden met hetzelfde respect behandeld. Het werk in een vaak koude en natte omgeving is verre van eenvoudig, en natuurlijk komen er ook regelmatig explosieven te voorschijn, die aan de autoriteiten worden overgedragen. Een bepaald gevaar speelt dus altijd op de achtergrond mee.

Ook daar trekken de gravers zich niets van aan. Zoals een van hen zei: “De oorlog is pas echt afgelopen als de laatste soldaat zijn naam terug heeft.” Precies daar hebben ze alles voor over. Ook dit is het Rusland van Vladimir Putin. Of het westen het nu wil zien of niet.