donderdag 27 september 2012

Internetcensuur op arbeidersfilms

Het internet heeft de naam en de reputatie dat alles mogelijk mis. Het zou een vorm van algemene vrijheid zijn waar iedereen zijn mening, idee, of overtuiging kwijt kan. Dat dit niet klopt wisten we natuurlijk al lang. Het internet bestaat omdat er geld aan verdiend wordt, maar het mag natuurlijk allemaal niet te ver gaan met die vrijheid. Een aantal Marxisten-Leninsten is de laatste jaren hard bezig geweest om een aantal arbeidersfilms op You Tube te zetten die in de voormalige DDR of de Sovjet Unie zijn gemaakt.

Deze films zijn niet alleen historische documenten, ze hebben ook een ideologische boodschap. De films geven een beeld van de arbeidersstrijd en de geschiedenis gezien vanuit de arbeidersklasse. Dat valt natuurlijk slecht bij de geldhaaien die ook het internet, en dus You Tube, controleren. Steeds opnieuw worden de films verwijderd of worden hele kanalen gesloten. Zogenaamd omdat er geen auteursrechten worden betaald aan obscure productiemaatschappijen.
Maar deze films werden gemaakt voor de mensen in de DDR en de Sovjet Unie met geld van de overheid. Niemand heeft dan ook het recht om wat dan ook op te eisen als het om deze films gaat. De rechten zijn waarschijnlijk gestolen door West Duitse oplichters, die al overal een slaatje uit hebben geslagen. Deze oplichters hebben absoluut geen recht op betalingen. Ze hebben al meer dan genoeg gestolen.

Natuurlijk gaat het niet alleen om geld. De heersende klasse wil deze films en hun boodschap niet zien. Er zouden eens mensen beïnvloed kunnen worden door de waarheid. Het liefst zouden ze deze films vernietigd zien, maar dat gaat natuurlijk moeilijk, omdat er nog veel kopieën in omloop zijn. Dus blijft men bezig met blokkeren en verwijderen. Maar ook daarmee hebben ze maar beperkt succes. Een aantal kameraden is constant bezig nieuwe accounts en kanalen te openen, zodat de films toch weer beschikbaar zijn.
Het gaat hierbij om een kat en muis spel dat nog heel lang kan duren. De zogenaamde vrijheid op het internet is een illusie, net als in de rest van de kapitalistische wereld. Dus moeten we die vrijheid zelf pakken, om onze boodschap toch door te geven. Censuur op het internet is niet te voorkomen, maar wel te ontduiken. Kortom, de klassenstrijd gaat gewoon door, ook op het internet.

donderdag 20 september 2012

Speelbal van de onwilligen

Het huidige politieke system is gebaseerd op de gedachte dat je je toekomst in handen van anderen legt. Immers je kunt over het algemeen 1 keer in de 4 jaar een gang naar de stembus maken, en daarna kun je alleen maar hopen dat je de juiste vertegenwoordiger hebt gekozen. Dat is de basis van het parlementarisme. Als we kijken hoe het de Nederlandse arbeidersklasse onder dit systeem in de laatste 20 tot 30 jaar is vergaan, zien we dat het van kwaad tot erger is geworden met die vertegenwoordiging. Van de eerder gewonnen verworvenheden is bijna niets meer over.

Laten we even naar de feiten kijken: toen de CPN werd opgeheven, begin jaren 90, was er geen echte arbeiderspartij meer over. Natuurlijk zijn hier en daar wel kleine splinters, maar die maken weinig of geen verschil. De Nederlandse werkers moesten het dus hebben van de PvdA, de rechtse sociaal democratie. Er was vertrouwen in deze partij, maar de PvdA zakte steeds verder weg in het regentendom en de eigen traditionele achterban werd vergeten. Soms per ongeluk, soms met volle opzet.
De PvdA is immers een volkspartij in het centrum, en geen arbeiderspartij. De achterban voelde zich in de steek gelaten en niet gehoord, vooral in de oude arbeiderswijken. Hoe gingen de mensen hier mee om? Er begon een serie van experimenten. In het midden van de jaren 90 stemden veel mensen in de oude wijken op de Centrum Democraten, of andere fascistische groeperingen. De meeste stemmers waren geen overtuigde aanhangers, maar men zocht een uitweg en het racisme van deze partijen klonk aanlokkelijk in teleurgestelde oren. Het ging echt niet alleen maar om proteststemmers.

Al snel kwamen de meesten er achter dat de fascisten niet het echte antwoord waren. Niet alleen waren hun programma’s gewoon pro-kapitalistisch, maar hun vertegenwoordigers waren knoeiers, half criminelen en in veel gevallen zelfs veroordeelden met een strafblad. Weer raakte men teleurgesteld, en in de volgende etappe zette men op de opportunisten vooral in de gedaante van Pim Fortuyn. Fortuyn kreeg niet de kans om zijn kiezers teleur te stellen, wat zeker was gebeurd, want hij werd in Hilversum doodgeschoten. Met hem stierf zijn beweging. Weliswaar niet meteen, maar wel na verloop van tijd.
Het gat werd gevuld door eerst Verdonk en daarna Wilders. Wilders verdrong Verdonk en werd de top opportunist opnieuw met een racistische boodschap, en een fascistische partij in wording, de PVV. Hij kreeg wel de kans om zijn kunnen te tonen als gedoogpartner van Rutte 1, ook wel Bruin 1 genoemd. Zijn steun voor Rutte was geen verrassing want Wilders is een aanhanger van het kapitalisme, weliswaar in een extreme vorm, en komt uit dezelfde stal als Rutte. Hij brak zijn beloften meteen na de verkiezingen, werd steeds asocialer, en trok uiteindelijk de stekker uit Rutte 1 in de hoop hier door een held te worden. Weer had de kiezer het nakijken en met dat held worden wilde het niet echt vlotten.

Nu zwaait men massaal over naar de sociaal democratie, in de vorm van de SP en de PvdA. De steun voor de SP geeft aan dat men hoopt dat een wat radicaler links kan doen wat extreem rechts niet is gelukt en de populisten ook niet voor elkaar kregen. De kans is groot dat zich een nieuwe teleurstelling aan de horizon aan het ontwikkelen is. Immers ook de SP en zeker de PvdA werken binnen het systeem, en willen geen grote maatschappelijk veranderingen. Daarom ook kan de sociaal democratie in zijn geheel nooit de vertegenwoordiging van de arbeidersklasse zijn.
Het is ook te zien in het optreden van partijen als de SP, ze streven of beweren te streven naar veranderingen die binnen dit systeem niet mogelijk zijn. Toch weigeren ze te breken met dat systeem en de heersende logica. Ze denken al meer dan een eeuw dat de het kapitalisme beter kunnen besturen dan de kapitalisten zelf. En al meer dan een eeuw lang werkt dit niet. Je kunt niet met een been in beide kampen staan. Daar zijn de tegenstellingen veel te groot en veel te talrijk voor.

Al ander halve eeuw proberen de werkers zich te emanciperen. Deels is dit gelukt. Veel mensen zijn bewuster en velen zijn mondige burgers geworden. Maar zonder politieke vertegenwoordiging is dit proces niet compleet. Op dit moment is er buiten de sociaal democratie niets te kiezen. Maar als de arbeidersklasse echt de macht in eigen hand wil nemen is er een partij nodig die echt oog heeft voor de noden en wensen van de werkende mensen. Dat kan alleen maar een revolutionaire partij zijn, omdat er gebroken moet worden met het heersende systeem. Pas zo’n partij, gebaseerd op het Marxisme-Leninisme, kan het emancipatie proces compleet maken.
De strijd tussen de klassen zal in de komende jaren alleen maar toenemen, omdat er steeds minder te verdelen is. Deze strijd kun je alleen winnen als je gewapend bent met een revolutionaire partij die niet opzij gaat voor dreigementen en repressie. Zo’n partij zal niet uit de lucht komen vallen, of als een natuur verschijnsel ontstaan. We zullen hem zelf moeten opbouwen en versterken. Daar mee zullen we bewijzen dat het lot in eigen hand nemen geen loze belofte is. Niemand geeft ons iets cadeau en niemand zal de wereld verbeteren als we het niet zelf doen. Daarin schuilt ook de waarde van onze daden. We blijven het zeggen: organiseer en sla terug!

donderdag 13 september 2012

Linkse verantwoordelijkheid ligt nu bij de Partij van de Arbeid

Ondanks alle opiniepeilingen van de laatste maanden leverden de verkiezingen van 12 september een voor Nederlandse verhoudingen wonderbaarlijk resultaat op. Zowel de VVD als de Partij van de Arbeid werden zo groot dat de rest van de partijen tot bijna onbeduidende middenmoters werden veroordeeld. De VVD werd weliswaar weer de grootste met een record aantal van 41 zetels, maar de winst van de Partij van de Arbeid, die op 39 zetels uitkwam, was na de grote achterstand ongelooflijk te noemen. Het geeft zelfs de schijn dat er in Nederland een tweepartijenstelsel aan het ontstaan is. Ook wonderbaarlijk was het feit dat de SP geen enkele winst boekte en op 15 zetels bleef staan. Echt een reden voor een feest was het feit dat de neofascisten van de PVV 9 zetels verloren en er maar 15 overhielden. De rest van de uitslagen deed er niet echt toe. Het CDA storten verder in elkaar en Groen Links kreeg de rekening voor het dubbele Kundus verraad gepresenteerd. Sap verloor 7 van haar 10 zetels en heeft nu nog een marginaal partijtje over.

Het vormen van een nieuwe regering gaat nu een hele klus worden. Het is duidelijk dat in feite de VVD en de PvdA op elkaar zijn aangewezen. Zij hebben samen een stevige meerderheid. Maar of dit gaat lukken is de vraag, want Rutte wil op de oude conservatieve weg door, terwijl Diederik Samsom duidelijk heeft gemaakt dat het roer om moet. Hoe moeten we naar dit alles kijken? Wat er allemaal ter rechterzijde is gebeurd is voor ons van minder belang, dus concentreren we op links. Het is duidelijk dat de Nederlandse arbeiders massaal hun vertrouwen in de PvdA hebben gesteld. Diederik Samsom heeft overtuigend gewerkt. Precies op dit punt is de SP de mist in gegaan. De partij en haar leider Roemer geloofde te veel in de peilingen en waanden zich zelfs al in het Torentje. Daardoor ontstond er een campagne waarbij de SP tegen haar eigen karakter in ging. Tel daar bij op dat Roemer niet bestand bleek tegen snelle veranderingen en leugens in de debatten, en dus weifelend en minder sterk over kwam. Pas in het laatste debat was hij weer een beetje op de oude SP toer. Maar het was te weinig en te laat. Zijn potentiële kiezers vertrokken in looppas naar de PvdA. De SP mag dan nog wel de sympathie van veel mensen hebben, maar daar koop je in het stemhokje echter weinig voor, is intussen gebleken.
Er rust nu dus een grote verantwoordelijkheid op Diederik Samsom en de PvdA. Ze moeten bewijzen dat ze het vertrouwen van de Nederlandse arbeiders waard zijn. De keuze is duidelijk; Samsom heeft gezegd dat hij op een kompas vaart dat moet leiden naar een sterker en socialer Nederland. Meteen na de uitslag verklaarde hij weer dat het roer om moet. Als hij aan deze koers vast blijft houden kan hij het rechts heel lastig maken en zijn deel van de winst opeisen. Wat hij moet voorkomen is dat hij weer afzakt naar het regentendom van ondermeer Bos, die de PvdA aan de rand van de afgrond bracht. De campagne heeft duidelijk gemaakt dat het een fout is om Samsom te onderschatten. Hij weet wat hij wil en heeft zijn kansen op een bijna briljante manier gepakt. Ook heeft hij bewezen dat hij een harde kern heeft, die bij zoveel PvdA prominenten lange tijd afwezig is geweest.

Het gaan dus harde onderhandelingen worden in eerste instantie met de VVD. Op zich lijkt een twee partijenkabinet de meeste kans van slagen te hebben, maar dan is wel de voorwaarde dat Samsom genoeg kan binnen hallen om het vertrouwen van de arbeiders waardig te zijn. Het kan zijn dat de VVD zal proberen om toch ook D’66 of het CDA te betrekken. Het is bekend dat Rutte een voorliefde voor het CDA heeft. Als dit het geval is moet de PvdA de SP betrekken om de balans te herstellen. Het zou dan enigszins gaan lijken op een kabinet van nationale eenheid.
Wat betekent dit voor de Nederlandse arbeiders en de weg naar het socialisme? We zeiden het al eerder; zowel de PvdA als de SP zijn onderdeel van de sociaal democratie. Op dit moment was en is er voor de werkers niets anders te kiezen. Deze keer heeft men besloten dan maar met de traditionele sociaal democraten in zee te gaan en de SP in reserve te houden. Op zich is het goed dat links nu veel meer mogelijkheden heeft dan voor de verkiezingen het geval was, en dat de conservatieve agenda van VVD, CDA en PVV geen meerderheid meer heeft. Rechts zal gedwongen zijn om water in de wijn te doen. Het is aan de PvdA en in een later stadium misschien aan de SP om dit af te dwingen. Maar dat moeten ze natuurlijk nog wel willen.

Zoals eerder geschreven zullen de PvdA en de SP nooit een socialistische maatschappij in Nederland opbouwen. Zij werken binnen de kaders van het huidige systeem en de heersende logica. Hierover mogen we geen illusies hebben. Door de huidige uitslag kun je alleen hopen dat alles een beetje beter wordt. Maar er zijn geen garanties. Wel is er steeds meer ruimte op links om als de tijd juist is een heel andere politiek te gaan voeren. Wij blijven van mening dat Nederland een revolutionaire partij nodig heeft die op basis van het Marxisme-Leninisme gaat werken aan de opbouw van een echte socialistische samenleving. Dat doe je niet door een been in beiden kampen, maar door strijd te voeren voor de radicale veranderingen die hard nodig zijn. In de komende jaren zal de crisis en de kwestie Europa steeds meer bewijzen hoe nodig deze strijd is.

We zitten nu in een tussenfase waarin alleen de sociaal democratie de rechten en de wensen van de arbeiders kan verdedigen en uitbouwen. Het is aan de leiders van de sociaal democratie om te bewijzen dat ze het geschonken vertrouwen op dit moment waard zijn. Mocht dit niet het geval zijn, en de geschiedenis laat hierbij ruimte voor grote twijfels, zal er een beweging ontstaan die van onderaf een andere agenda zal afdwingen. Dan zal onze slogan, “Organiseer en sla terug” volledig tot zijn recht komen.    

dinsdag 11 september 2012

Ga stemmen en Stem Rood!!

Op 12 september neemt Nederland een beslissing over hoe het de komende jaren verder moet. Het is van belang dat iedereen aan die beslissing deelneemt. Wij roepen alle lezers op om the gaan stemmen en om Rood te stemmen. Dit betekent een stem voor de PvdA of de SP. Beiden zullen in Nederland geen socialistische maatschappij na streven, maar het is wel belangrijk dat we een zo links mogelijke regering gaan krijgen. Daarom moet een linkse partij de grootste worden, zodat we rechts de pas kunnen afsnijden in de formatie. Dit is nog maar een kleine stap naar een ander Nederland en een andere wereld. Maar laten we niet vergeten dat ieder gebouw met 1 steen is begonnen, iedere stap is belangrijk. Aarzel dus niet, en maak gebruik van je stemrecht. De crisis overwinnen we alleen door terug te vechten, niet ieder voor zich, maar allemaal samen. Stem dus PvdA of SP, maar blijf gelijktijdig de strijd voeren voor een socialistisch Nederland in een socialistische wereld.

Centrale Redactie Het Rode Vaandel

donderdag 6 september 2012

Even terug kijken (2)

Soms koop je een boek waar je vervolgens jarenlang niets meer mee doet. De tijd om het boek te lezen kan ontbreken, of de juiste tijd is nog niet aangebroken om de inhoud te bestuderen. Dan, jaren later, voel je plotseling een hele sterke neiging om precies dat boek te gaan lezen. Meestal weet je niet waarom, tot dat je bezig bent. Ik kocht de memoires van Sam de Wolff, “Voor het land van belofte” jaren geleden in een tweedehands boekenwinkel. Sam de Wolff was een Nederlandse Marxist die opgroeide in de SDAP en later ook lid was van de PvdA. Kortom, hij was een kind van de Nederlandse sociaal democratie.

Hij was geen makkelijk iemand met sterke principes, en zijn betrokkenheid bij de vele partijtwisten uit die tijd kom je op bijna iedere pagina tegen. Toen ik halverwege het boek was merkte ik waarom ik dit boek juist nu moest lezen. Er kwamen namelijk ervaringen in voor, die nu goed bruikbaar zijn als we willen bepalen waar we precies staan op dit moment. Het boek is geschreven aan het begin van de jaren 50 van de vorige eeuw, en het geeft een goed beeld van het verval van de sociaal democratie. Zo zegt de Wolff op een zeker moment dat de Nederlandse sociaal democratie geen inspirerende leider meer heeft gekend sinds Troelstra.
Volgens de Wolff is Troelstra tijdens zijn leven verkeerd begrepen, en was hij veel meer links gericht dan in zijn daden tot uiting kwam. De Wolff geeft ook aan dat de rechtse leiders van de SDAP uit die tijd nu in de PvdA als extreem links zouden worden gezien. Hij kan het weten want hij heeft ze allemaal meegemaakt; van Schaper tot Bonger, van Wibaut tot Vliegen. Namen die nu nog bij weinigen bekend zijn, maar die een grote rol speelden in de wording van de Nederlandse sociaal democratie. Of de verwording, het is maar hoe je het bekijkt.

Want wat dit boek ook laat zien is dat de sociaal democratie ooit een echte strijdtraditie kende, waar Marxisten een hoofdrol in speelden. Een traditie die het zelfs verbood om minister posten te accepteren omdat men geen onderdeel van het systeem wilde zijn. Zou iemand in de PvdA dit nog weten? Het valt te betwijfelen. Volgens de Wolff zal het Marxisme ooit weer opnieuw een grote rol spelen in de Nederlandse politiek. Een mening die we graag onderschrijven, ondanks het feit dat de Wolff sterk anticommunistisch was. Van de huidige PvdA zal dit natuurlijk niet komen, maar het is niet uitgesloten dat de partij, net als de sociaal democratie in de rest van Europa, wat verder naar links zal opschuiven. Als is het alleen maar om het eigen bestaansrecht te verzekeren.
De Wolff verwachtte een opleving door dat in Amerika een sterke socialistische partij zou ontstaan. Deze voorspelling is niet uitgekomen, integendeel, het meest conservatieve gedachtegoed vindt zijn oorsprong in de VS. We zullen het in Europa dus zelf moeten doen, en dat is maar goed ook. De Wolff is altijd Marxist gebleven en een van zijn specialiteiten was de conjunctuur. Het kapitalisme rolt van de ene crisis naar de andere. Dat is een bekend gegeven. Maar aan het begin van de vorige eeuw, na de Eerste Wereld Oorlog, beweerden de woordvoerders van het systeem dat deze situatie nu onder controle was. Misschien dat er nog wat kleine schommelingen zouden plaats vinden, maar die waren makkelijk te verhelpen, zo beweerde men.

De Wolff zag het anders, en door gebruik te maken van de Marxistische theorie voorspelde hij de grote crisis van 1929. Toen bleek dat er helemaal geen controle was, en dat crisis en oorlog een permanent bestanddeel zijn van het kapitalisme. We zitten nu, in 2012, weer in een diepe crisis en de resultaten van de onderzoeken gedaan door de Wolff zijn nog steeds een glasheldere waarheid. Ook voor de huidige crisis is nog geen uitweg gevonden. Zelfs als dit wel gebeurt, staat de volgende crisis alweer om de hoek te wachten. We zien wel dat met iedere crisis het kapitalisme iets verder wegzinkt in het moeras, wat uiteindelijk de ondergang zal zijn.
De bewering van het systeem dat een crisis nooit meer voor zou komen was dus een leugen. De zoveelste van een systeem dat van leugens, bedrog en illusies aan elkaar hangt. Sam de Wolff had graag in zijn tijd het socialisme tot werkelijkheid zien worden in Nederland. Dat heeft niet zo mogen zijn. In 1960 is hij overleden. Maar de hoop heeft hij nooit opgegeven. En hij zou zeker verbaasd, maar bovenal ook blij zijn, als hij zou zien dat nu, zoveel jaren later, aan zijn ervaringen nog aandacht word besteed. Die aandacht is terecht want van die ervaringen uit het verleden is nog steeds veel te leren.

Het geeft ook een helder zicht op het functioneren van het systeem. Een les die we hier uit kunnen trekken is dat we vaak veel te ongeduldig zijn. Dat is iets wat wij, revolutionairen, allemaal gemeen hebben. We willen de revolutie morgen, of liever nog vandaag. Maar zo werkt het niet. Net als een toneelstuk moet de geschiedenis zichzelf uitspelen. Steeds opnieuw zien we dat de theorie van het Marxisme staat als een huis. Maar de uiteindelijke overgang valt niet te voorspellen. Dit is niet verwonderlijk want systemen hebben elkaar nooit in een korte periode afgewisseld. Daar kunnen eeuwen overheen gaan.
Het enige wat wij intussen kunnen doen is blijven werken en strijden om die wisseling wat sneller tot een realiteit te maken. Sam de Wolff wilde een betere wereld, en dat is nog steeds ons streven. Hij heeft nooit opgegeven, dus heeft hij het recht om van ons hetzelfde te verwachten. Zijn Marxistische erfenis is veilig bij ons.