maandag 31 december 2012

Een strijdbaar Nieuwjaar!

Het Rode Vaandel wenst alle lezers en politieke activisten een gezond, succesvol en vooral strijdbaar 2013. Laten we niet vergeten dat alleen onze eigen kracht de revolutie en een andere wereld kan brengen. Dus ook in 2013; organiseer en sla terug!

donderdag 27 december 2012

Nostalgie; toen de Korte Golf nog spannend was

Het is intussen allemaal lang geleden, maar menig communist en ook andere links activisten, zullen zich nog de rol herinneren die de Korte Golf radio stations ooit in ons leven speelden. Dat waren de dagen, dat luisteren naar de Korte Golf nog spannend was. Het was de enige plek waar je direct informatie kon krijgen uit de landen van het Warschau Pact. Die informatie was hard nodig omdat je in de Westerse media niets als leugens tegen kwam over de Sovjet Unie en de andere Oostblok landen. Wat dat laatste betreft is er niet echt veel veranderd. Ondanks het wegvallen van de Sovjet Unie, begin jaren 90, gaan de leugens en de zwartmakerij nog steeds door. Maar dat is een ander verhaal.

Terug naar de Korte Golf. Als je een radio bezat die de Korte Golf kon ontvangen, en dat was meestal wel het geval, kon je de Westerse koude oorlog propaganda makkelijk omzeilen. Want er was keuze genoeg. Beginnende natuurlijk met Radio Moskou, een station dat in vele talen uitzond, waaronder zelfs de Nederlandse taal. Vooral de Engelse en Duitse uitzendingen waren erg goed. Veel nieuws en achtergronden en ook het wereldbeeld uit het zicht van de Sovjet Unie. Vele avonden werden verbracht met het luisteren naar dit station. Meestal was de ontvangst heel goed, maar soms jankte de stoorzenders er door heen. Op zich geen nood want er was altijd weer een andere frequentie te vinden waarop het geluid stukken beter doorkwam. De uitzendingen begonnen op het hele uur altijd met de klokken van het Kremlin. Een hoogtepunt was het programma op de zondagavond als er vragen van luisteraars werden beantwoord. Met de informatie die dit opleverde kon je in menig discussie weer een poosje vooruit. Als communist, levende in de kapitalistische wereld, was er toch altijd het gevoel in een vijandige omgeving te verkeren. Radio Moskou gaf dan altijd een beetje zicht op een andere wereld, een wereld die misschien ver weg leek, maar via de ether dichtbij kwam.

Maar Moskou was niet het enige station. Radio Praag was altijd prominent aanwezig en ook het luisteren naar deze uitzendingen was altijd leerzaam. Dan was er nog Radio Tirana, de stem van Albanië. In de Westerse media moest Albanië het altijd enorm ontgelden. Het land werd afgeschilderd als een eng en afgesloten land waar niemand van wist wat er nu eigenlijk precies gebeurde. Maar Radio Tirana had stevige zenders en het station maakte altijd een moderne maar principiële indruk. Het was zeker de moeite waar om af en toe naar het nieuws van Radio Tirana te luisteren omdat het toch vaak feiten bracht die je op andere stations niet hoorden. Wat dichterbij huis was er ook het nodig te vinden. Op zekere tijden, als de spanning in Polen weer opliep was Radio Warschau belangrijk. En natuurlijk waren er de uitzendingen van Radio Berlin Internationaal, de stem van de DDR. Deze laatste was in West Europa ook op de Midden Golf te ontvangen. Vooral de uitgezonden concerten van de Freie Deutsche Jugend waren altijd interessant, omdat dan ook vaak oude strijdliederen van de Duitse arbeidersbeweging ten gehore werden gebracht. Een hoogtepunt waren de solidariteitsconcerten en uitzendingen met het Chileense volk, na de fascistische coup in 1973, toen President Allende op orders van de CIA werd vermoord.

Er waren ook stations die een bepaald doel hadden. Tijdens zoektochten op de Korte Golf was vaak de zender “Vrede en Vooruitgang” te horen. Dit was een Sovjet zender die in het Engels en het Duits vooral politieke en ideologische vraagstukken behandelde. Het station stond los van Radio Moskou, en maakte een meer wetenschappelijke indruk. De uitzendingen stonden altijd in het teken van de Marxistische ideologie, en vanuit dit zichtpunt werd naar de wereld gekeken. Vaak was er veel informatie die de misdaden van de VS en de NAVO overal ter wereld aan de kaak stelden. Voor de geïnteresseerde luisteraar zaten daar altijd ongekende feiten tussen.

Soms kwam je ook bijzondere dingen tegen. Af en toe was er een station in de lucht die in de Duitse taal alleen maar cijfers doorgaf. Eindeloze rijen cijfers die op gecodeerde telegrammen leken. Een vrouwenstem las de cijfers voor en dit kon uren doorgaan. Wat het doel precies was werd nooit duidelijk, maar als luisteraar had je altijd het gevoel dat je even een tipje van de sluier kon optillen die de wereld van de spionage bedekte.

Ook tijdens de Tweede Wereld Oorlog werd er van de Korte Golf druk gebruik gemaakt. Als we naar de geschiedschrijving kijken zou je denken dat de Nederlandse luisteraar in bezet Nederland alleen naar Radio Oranje luisterde of naar de BBC. Dat is niet het ware beeld. Ook Radio Moskou werd veel beluisterd, maar dat past natuurlijk niet in de kraam van de huidige machthebbers. In Duitsland zelf was onder antifascisten Radio Moskou veel meer geliefd dan de BBC. Natuurlijk was het luisteren naar deze stations streng verboden en je kon er voor in een kamp terecht komen. Maar veel mensen stoorde zich hier niet aan. Voorzichtigheid was natuurlijk wel geboden, want de verraders sliepen nooit.

In de jaren 30 was er nog een andere mogelijkheid om de waarheid over het fascistische Duitsland te weten te komen via de Korte Golf. Tijdens de Spaanse burgeroorlog werd er in Spanje een Duitstalig radio station opgezet dat de naam Deutscher Freiheitssender 29.8 droeg. Het station werd opgezet door antifascisten, waaronder functionarissen van de Duitse Communistische partij, KPD. Dit station gebruikte een sterke zender die in heel Europa te ontvangen was, en was in de ether van 19 januari 1937 tot 28 maart 1939. Naast veel informatie over de Spaanse burgeroorlog en de Duitse betrokkenheid in deze oorlog, was er ook veel info over de situatie in Duitsland zelf. Dit tot grote ergernis van de Gestapo, die in eerste instantie heel Duitsland afzocht om de zender te vinden. Pas later kwam men er achter dat het signaal uit Spanje kwam. Toen Spanje in handen van Franco viel moest de zender sluiten.

Als we nu naar de Korte Golf kijken is er weinig meer te beleven. Met de val van de Sovjet Unie en het uiteen vallen van het Warschau Pact verdween ook de mogelijkheid om alternatieve informatie te verzamelen. Radio Moskou is nu de stem van Poetin. Dit zal natuurlijk niet eeuwig duren en intussen heeft het internet de rol overgenomen die vroeger de Korte Golf vervulde. Op het net kun je immers alle informatie vinden die je nodig hebt en je kunt er je mening kwijt. Bijna iedere linkse organisatie of partij heeft een site. Daarbij moeten we niet vergeten dat het net in handen is van de machthebbers en dat het dus morgen gesloten kan worden als de spanning toeneemt. Dan zullen we weer van de wat oudere methoden gebruik moeten maken.
Maar zolang het internet er is moeten we het zien als een belangrijk propagandamiddel en een mogelijkheid om de volkeren te beïnvloeden. Er is ook een rijk archief van de culturele uitingen van de arbeidersbeweging te vinden, zowel van toen als nu. Dat is allemaal heel mooi en ook praktisch. Maar soms kijken we toch met nostalgie en wat weemoed terug naar de dagen toen we de knop van de radio maar hoefde om te draaien, en de stem van de Sovjet Unie schalde door de kamer. Tenminste, als de stoorzenders hun gemak hielden. Daar kan nog steeds geen internet tegen op.

donderdag 20 december 2012

Een leger van consumenten?

Een aantal jaren geleden spraken we over de patatgeneratie als het over jongeren ging. We zijn intussen een stukje verder, en het wordt tijd om eens te kijken wat er intussen met de jongeren van vandaag aan de hand is. Er wordt wel gezegd dat de jongeren van vandaag tot een leger van consumenten zijn geworden. De jongens en meiden hebben maar een paar doelen in het leven: ten eerste moet iedereen de nieuwste speeltjes hebben, of het nu een iPhone of een tablet is. Ten tweede moet er in het weekend gefeest kunnen worden. Daar komt dan natuurlijk weer de nodige drank bij kijken.

Op zich is dat allemaal niet nieuw, de sociale media hebben wel wat verandert, maar veel van deze zaken kwamen vroeger ook al aan de orde. Overigens hebben die zelfde sociale media er wel voor gezorgd dat het veel makkelijker is geworden om iemand te pesten of regelrecht te terroriseren. Maar dat is een ander verhaal. Als we naar dit leger van consumenten kijken zou je denken dat ze opgroeien in een geweldige tijd waarin ze niets te klagen hebben en dus ook niet de straat op hoeven te gaan. Niets is echter minder waar. Misschien is de noodzaak van protest nu zelfs wel groter dan in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. Want achter al dit consumeren gaat een heel andere wereld schuil.

We hebben het dan over een wereld van niet aflatende studie druk, uitbuitende part time baantjes en een maatschappij waarin het steeds moeilijker wordt om jezelf te ontwikkelen. Iedereen moet immers hetzelfde zijn. Je moet passen binnen het kader, dat ondermeer door de overheid wordt geschapen. Is dat niet het geval dan zijn er harde maatregelen nodig. Een andere kijk hebben of anders willen zijn mag niet meer. Dat is samen met de tolerantie de prullenbak in verdwenen. Langzaam aan begint de maatschappij weer op het dwangbuis van de jaren 50 te lijken, dat door de protestbeweging van de jaren 60 te niet werd gedaan. Weliswaar heeft het nu een andere vorm, maar dat maakt het niet minder verstikkend.

Jongeren worden aan alle kanten ingeperkt en waar mogelijk zoet gehouden. Dan komen dus die elektronische speeltjes weer om de hoek kijken. Maar de werkelijkheid is natuurlijk anders, en ook nog eens keihard. De langstudeerboete mag dan van de baan zijn, maar studeren in deze tijd betekend maar een ding; lenen, lenen en nog eens lenen. Tegen de tijd dat je als student klaar bent heb je een enorme schuld opgebouwd. Dat is in feite een hypotheek op het leven. En dan hebben we het nog niet eens over de OV kaart die niets meer wordt dan een gewone kortingskaart. De regering, en zeker de PvdA, zal beweren dat al het mogelijk gedaan wordt om iedereen in het onderwijs gelijke kansen te geven. Maar dit is allemaal propaganda en mooipraterij. Als het in dit tempo doorgaat is studeren straks weer alleen iets voor de zoons en dochters van de rijken.

Ook op andere manieren worden jongeren gepakt. De vele parttime baantjes die nodig zijn om nog een beetje te kunnen leven gaan vaak gepaard met uitbuiterij en slechte werkomstandigheden. Kom je hier tegen op dan lig je binnen de kortste keren op straat. Managers kunnen zich bijna alles permitteren en voor de jongeren geldt kop dicht houden en doorwerken. Dit zijn nog maar een paar voorbeelden. Als het bijvoorbeeld echt slecht gaat hoef je niet meer op een uitkering te rekenen. Je mag je hand gaan ophouden bij je ouders.

Het is een wonder dat de jongeren niet in opstand komen, zou je zeggen. Dat doen ze ook, maar jammer genoeg alleen niet op de juiste manier. Jongeren leven hun frustratie uit in onderlinge vechtpartijen op uitgaansavonden of zijn betrokken bij comazuipen of het gebruik van zogenaamde “party drugs”. Dit zijn allemaal reacties op de manier waarop de maatschappij met jongeren omgaat. Die zelfde maatschappij laat het allemaal gebeuren omdat ze een ander soort opstand buiten de deur willen houden. Juist daar zijn ze bang voor.

De tijd is gekomen dat jongeren moeten zeggen dat het genoeg is geweest. Jongeren hebben nog een heel leven in deze maatschappij voor de boeg. De onzekerheid die daarbij hoort is nu aan alle kanten af te lezen. Als de jongeren straks niet in totale chaos willen belanden waar ze zelf het slachtoffer van zullen worden moeten ze nu handelen. Richt het protest en de agressie tegen hen die het verdienen, de overheid en het kapitalistische systeem in het algemeen! Laat merken dat je het niet meer pikt, en dat je in actie komt. Maar doe het niet alleen. Protest helpt alleen als je met velen bent en als je het organiseert. En laat je niet gek maken door diegenen die zeggen dat er toch geen alternatief is en dat je maar beter kunt pakken wat je pakken kunt.

Er is een andere wereld te winnen, ook voor jongeren. Het zijn juist de jongeren die hier het meeste belang bij hebben. De antwoorden liggen niet in de parlementen en ook niet in de kroegen en de nachtclubs. De antwoorden liggen gewoon op straat. Met beperkte middelen doorbraken jongeren in de jaren 60 de gevestigde orde. Met de midden van nu kunnen we een revolutie ontketenen. Vooral voor jongeren geldt onze slogan: organiseer en sla terug!  

donderdag 13 december 2012

Van Arabische lente tot Islamitische winter

Toen een paar jaar geleden de Arabische lente begon hadden veel mensen het idee dat het een positieve omwenteling zou zijn. Inderdaad werden een paar oude dictators de deur gewezen, maar er was op veel meer gehoopt. De Arabische wereld staat niet bepaald als democratisch of vrij te boek. Een hele serie koningen, sjeiks en andere potentaten regeren de volkeren vaak met harde hand, maar in iedere geval ook altijd met dwang. Vrije verkiezingen zijn een uitzondering of doorgestoken kaart. De hoop was dat de deuren eindelijk open zouden gaan en dat de volkeren zelf nu wat te zeggen zouden krijgen. Helaas is deze hoop niet tot realiteit geworden. Waar de oude dictators zijn weggejaagd regeren nu Islamitische extremisten.

Dit is recentelijk weer heel duidelijk geworden in Egypte. De Moslim Broederschap heeft nu de macht en haar president Morsi doet al het mogelijk om deze macht te vergroten. Duizenden mensen moesten de straat op gaan om te voorkomen dat Morsi van Egypte een sharia staat zou maken. Want dat is natuurlijk wel het doel van de Broederschap. We zien een zelfde beeld in Libië waar de politieke islam nu koning kraait. En wat te denken van Syrië? De rebellen daar zijn vergeven van de islamitische extremisten die echt niet van plan zijn om een toontje lager te zingen als Assad straks is verslagen. Deze rebellen hebben de steun van het Westen, net als in Libië het geval was. Het zit er dus dik in dat straks ook in Syrie de groene fascisten het heft in handen krijgen. Het Westen speelt mee om oude vijanden op te ruimen en men heeft altijd het idee dat men de extremisten wel onder controle kan houden.

Dit is gebaseerd op totale onzin. Hetzelfde dacht men in Afghanistan en nu wordt er al jaren oorlog gevoerd tegen de Taliban, de bondgenoten van vroeger. Ook de huidige nieuwe bondgenoten zullen zich uiteindelijk weer tegen hun sponsors keren. Met de politieke islam valt niet te spotten. Deze gevaarlijke vijand heeft ondertussen in vele landen een machtsbasis opgebouwd. De organisatie kent vele gezichten en methoden. Maar het einddoel is voor allemaal hetzelfde; de volkeren onderdrukken en knechten en de sharia invoeren. Laten we even een toer maken langs de vele gezichten; de Taliban is al genoemd en natuurlijk Al Qaeda die over de hele wereld verspreid zit. Dan is er nog Hezbollah in Libanon, Hamas en Jihad in de Gazestrook en zelfs de AKP regering van Erdogan in Turkije moet onder de groene fascisten worden gerekend. Want achter de AKP zit de beweging van Fetullah Gulen, die net als Al Qaeda over de hele wereld steunpunten heeft. Al deze groepen en organisaties bedreigen de vrije mensheid. En allemaal hebben ze op een zeker moment steun van het Westen gekregen. In het kapitalisme gaat het immers altijd om belangen.

Jammer genoeg krijgen deze groene fascisten ook vaak steun van linkse organisaties en activisten. Dit onder het motto de vijand van mijn vijand is mijn vriend. Dit is een levensgevaarlijke strategie die al het leven van menig revolutionair heeft gekost. Een goed voorbeeld is het regime in Iran. Toen een revolutie de Shah omver wierp was dit een gezamenlijk actie van linkse revolutionairen en islamitische krachten. Toen de revolutie eenmaal gewonnen was grepen de Mullahs de macht en de revolutionairen werden uitgemoord. Duizenden socialisten en communisten werden opgehangen, dood geslagen of dood gemarteld. Nog steeds maakt het regime jacht op alles wat links is. Wat de Mullahs hebben gedaan zullen alle groene fascisten doen als ze de kans krijgen. Sommige linkse mensen beweren dat organisaties als Hamas en Hezbollah volksorganisaties zijn. Dit is een totaal verkeerde inschatting.

Deze groepen zijn de verlengstukken van andere machten, waaronder Iran. Zij hebben geen respect voor het volk en haten als wat links en progressief is. Het is dan ook een dodelijke fout als links in het Westen dit soort organisaties ondersteund. En toch gebeurt dit steeds weer. Als we goed kijken is het ware gezicht van dit soort groepen makkelijk te herkennen. Toen Hamas een aantal jaren geleden de macht in Gaza greep werden veel aanhangers van Fatah gewoon uitgemoord. Palestijnen vochten tegen Palestijnen. Immers Hamas is streng islamitisch en Fatah is dat niet. Als de linkse activisten die in Nederland Hamas en Hezbollah ondersteunen in Gaza of Libanon zouden wonen zouden ze hetzelfde lot ondergaan als de Fatah aanhangers in Gaza en eerder de revolutionairen in Iran.

De vijand van onze vijand, en met die tweede bedoelen we de VS, is zeker niet onze vriend. Sterker nog, het is ook onze vijand. Net als het de vijand is van de volkeren in de landen waar dit soort figuren actief zijn. De juiste benadering is dus om wel de Palestijnen te steunen, maar niet Hamas of Jihad, om wel het Iraanse volk te steunen tegen bedreigingen van het VS imperialisme, maar niet het moorddadige Mullah regime. In Libanon gaat het er om dat er een vrij land en een vrij volk komt zonder de onderdrukking en dwingelandij van Hezbollah en haar criminele leiders.

Nog steeds niet overtuigd? Als we de positie van de vrouw als graadmeter nemen zien we meteen met wat voor organisaties we te maken hebben. Noch bij Hamas, noch bij Hezbollah is er ook maar een vrouw in de leiding te vinden. Hoe vrouwen in Iran moeten leven is wereldwijd bekend. Deze organisaties en regimes zien maar een rol voor vrouwen; thuis weggestopt en zorgend voor de kinderen. Als linkse organisaties en individuele activisten wijzen we dit niet alleen af, we moeten er op alle manieren strijd tegen voeren. Niet alleen de vrouwen, maar ook de betrokken volkeren zullen nooit vrij zijn zo lang de parasieten van de politieke Islam het voor het zeggen hebben.

Dit is geen kritiek op de miljoenen Moslims die gewoon hun geloof willen belijden. De overweldigende meerderheid van de Moslims moet ook niets hebben van de extremisten. Toch blijft de politieke Islam een grote bedreiging zowel voor Moslims als seculieren. Vrijheid is pas echte vrijheid als er ook geen religieuze onderdrukking meer is. Pas dan zal er een echte Arabische lente ontstaan. Een lente van de volkeren, en niet van de groene fascisten.

donderdag 6 december 2012

Een beweging met veel gezichten

Als je naar de commentaren luistert die regelmatig voorbij komen zou je zeggen dat de strijd voor het socialisme een gelopen race is. Het socialisme wordt neergezet als iets uit het verleden, dat geen toekomst meer heeft. Het tegendeel is waar. De crisis, die sinds 2008 de westerse wereld in zijn greep houdt, geeft juist aan dat het kapitalisme steeds meer richting een totale instorting afglijdt. In de vroege jaren 90 dacht men nog dat het kapitalisme voor altijd overwonnen had. Nu weet men wel beter. En het is een wetenschap dat het enige alternatief het socialisme is. Het is dus bewezen dat juist het socialisme de toekomst heeft. Toch is deze vaststelling alleen niet voldoende. Sinds de val van de muur en het wegvallen van de Sovjet Unie is er natuurlijk wel het een en andere gebeurd. Het socialisme is aan alle kanten zwart gemaakt en bekritiseerd. Maar de ideologie is niet verloren gegaan en heeft haar bestaansrecht zondermeer bewezen. De mensheid ziet nu meer en meer dat de huidige situatie geen toekomst biedt, en dat plaatst voor een toenemend aantal mensen het socialisme weer op de agenda.

Op dit moment zien we hoe de communistische beweging langzaam aan uit een diep dal tevoorschijn komt. Het is ook niet zo dat de nieuwe opkomst overal hetzelfde verloopt. De beweging heeft vandaag de dag vele vormen en vele gezichten. Maar toch kunnen we vaststellen dat steeds meer mensen bereid zijn om zich in te zetten voor het socialisme en steun geven aan communistische partijen en organisaties. Er zijn weer bijeenkomsten waar communistische partijen uit vele landen bij elkaar komen. En we zien ook voordurend nieuwe initiatieven om weer te komen tot revolutionaire partijen. Daar komt nog bij dat ook de kiezers weer bereid zijn om op communistische partijen te stemmen.

Recent hebben we dit gezien in Tsjechië, waar de communistische partij bij de regionale verkiezingen meer dan 20% van de stemmen kreeg. De verwachting voor de algemene verkiezingen in de komen de jaren zijn hooggespannen. Dit in een land waar nog niet zo lang geleden getracht werd om communistische organisaties te verbieden. Ook in België verbeterde de communistische PvdA haar kracht tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. Het zijn de eerste tekenen dat de lange mars terug van het dieptepunt in de jaren 90 vruchten begint af te werpen. Dit betekend niet dat het meeste werk nu is gedaan. Het werk zal in de komende jaren alleen maar toenemen. Er is nog een lange weg te gaan.

Als we naar Europa kijken zien we dat in sommige landen communistische en revolutionaire partijen sterk
genoeg zijn om invloed te hebben op de steeds toenemende strijd. Een voorbeeld is Griekenland, waar de KKE sterke wortels heeft in de arbeidersklasse. Jammer genoeg is in andere zuidelijke landen de communistische partij vaak op gegaan in een of andere links blok. Dit werkt absoluut niet en in deze landen moet de taak om de communistische partij te herbouwen nog ter hand worden genomen. In Frankrijk is de PCF steeds verder afgeleden naar het reformisme en zal er een harde strijd nodig zijn om dit proces om te keren. Mocht dit niet lukken, dan is er een nieuwe partij nodig.

In Duitsland zien we veel versplintering en daarom zijn de verschillende communistische partijen nu nog klein. Er zijn pogingen om tot eenheid te komen, ondermeer van Der Kommunistische Initiative. Precies deze pogingen zijn nu van cruciaal belang. Er is veel te veel energie gestoken in het bestrijden van elkaar terwijl de klassevijand de lachende derde was. In Groot Brittannië zien we een zelfde versplintering. Ook daar zijn pogingen gedaan om tot eenheid te komen, maar zonder veel succes, of maar met tijdelijke werking. Toch kunnen we optimistisch zijn. Overal zien we kameraden bezig om het socialisme weer onder de aandacht te brengen, en de veelzijdigheid te tonen. Sommige doen dit door arbeidersfilms op internet te zetten. Anderen houden websites bij die een bijdrage leveren aan het verspreiden van onze ideologie. En in sommige gebieden wordt er met het wapen in de hand gevochten. Verder heeft Chavez in Venezuela aangetoond dat het socialisme sterk genoeg is om alle dreigementen en sabotage te doorstaan. En wat nog belangrijker is, hij is er in geslaagd om het volk mee te nemen. Niet eenmaal, maar steeds opnieuw.

We werken op zoveel verschillende manieren en wegen, maar wel allemaal bezig met hetzelfde doel. En precies dat is nu van levensbelang. We zien zeker in Europa, maar ook elders, dat de arbeidersklasse zich steeds meer begint te roeren. De bezuinigingen van Europa en de plaatselijke heersers worden niet meer gepikt. We zien steeds meer stakingen, protesten, manifestaties en bezettingen. Maar deze acties hebben leiding nodig. De tegenstander is op alles voorbereid en is bovendien tot de tanden gewapend. Daarom is het van belang dat de protestbeweging een duidelijke leiding heeft die de tactiek kan uitzetten en de strategie bepalen. Dit kan alleen worden gedaan door een revolutionaire communistische partij. Zonder deze leiding verwateren de protesten of loopt de beweging in het open mes van de heersende klasse.

Ook in de vakbonden moeten weer een ideologisch elementen worden ingebouwd. De tijd dat vakbonden alleen maar zaakwaarnemers waren is voor goed voorbij. Iedere bond zal weer tot strijdorganisatie moeten worden omgevormd. Als dit niet gebeurd komt het bestaansrecht in het geding. Aan tandeloze vergadertijgers hebben de arbeiders niets. En bonden die beweren zich buiten de politieke te willen houden zijn wereldvreemd en aan vervanging toe. De politiek bemoeid zich immers wel met ons, dus is een neutrale vakbondsopstelling geen optie meer.

De komende jaren zal de strijd alleen maar toenemen en veel mensen zien dit nu ook zo. Daarom zie je steeds meer dat mensen nu weer serieus beginnen op te komen voor hun rechten. Ze weten dat dit van levensbelang is. Griekenland moet voor iedereen aan afschrikwekkend voorbeeld zijn. Het geeft aan hoe het kapitalisme een heel volk ten gronde kan richten. Maar iedere strijd heeft leiding nodig zodat winnen mogelijk wordt. We voeren immers geen strijd omdat het een hobby is, maar we komen in actie om vooruitgang te boeken. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor de toekomstige generaties. En daar hoort een sterke communistische partij bij.

Laten we dus niet meer genoegen nemen met sociaal democraten en nep radicalen die erg links mogen lijken af en toe, maar binnen de kortst mogelijke tijd weer naar het midden vluchten. Als tussen oplossing kunnen zij soms een rol spelen. Maar dat is tijdelijk, want we weten aan welke kant ze uiteindelijk zullen staan. Het is van het grootste belang dat we nu beginnen aan de herbouw van sterke communistische partijen, die de motor van de protestbeweging zullen zijn. Dit is de enige weg naar een andere, duurzame, maatschappij. Een socialistische maatschappij. Voeg dus de daad bij het woord: organiseer en sla terug.