ER KOMT EEN DAG DAT HET HEN DE KOP KOST

Ze denken nog steeds dat ze onaantastbaar zijn. Dat niemand in de gaten heeft wat hun agenda eigenlijk is. We spreken dan over de zogenaamde Europese leiders en de functionarissen van de Europese Unie. In de laatste weken hebben we weer een aantal voorbeelden kunnen aanschouwen van de arrogantie van deze corrupte kliek. Het zal precies deze arrogantie zijn die ze uiteindelijk de kop gaat kosten. De volkeren van Europa zijn namelijk bezig om stap voor stap wakker te worden. Het gaat nog langzaam, en de route is nog een beetje onduidelijk. Maar er zijn voldoende signalen die de alarmklokken zouden moeten doen luiden in Brussel en Strassbourg. Tot nu toe blijven de zogenaamde leiders deze signalen negeren, maar dat zal de prijs die ze gaan betalen alleen maar hoger maken. Laten we maar eens kijken hoe de zaken er voor staan, en hoeveel hoop we mogen hebben dat aan deze onzalige geschiedenis snel een einde zal komen.

We kijken eerst naar de Brexit, die in de afgelopen weken op een kookpunt is terecht gekomen. Al maanden geleden hebben wij gewaarschuwd dat de Britse premier May zou kunnen proberen om zo veel chaos te veroorzaken dat de hele Brexit niet door gaat. Immers, persoonlijk is ze altijd tegen de Brexit geweest. Het lijkt er steeds meer op dat onze voorspelling aan het uitkomen is. Het begon er al meer dat de EU heeft geweigerd om een rechtvaardig uitstapverdrag toe te staan. Men is in Brussel nog steeds woedend dat de Britten het hebben gewaagd om voor uittreden te stemmen. Dat opstandige gedrag moet natuurlijk bestaft worden, en de overeenkomst die met de Britse regering is gesloten maakt een echte Brexit zo moeilijk mogelijk. Het is dan ook geen wonder dat het Lagerhuis de overeenkomst wegstemde. Brussel weigert verder te onderhandelen en May beweert dat ze een Plan B zal uitwerken. Het lijkt er echter steeds meer op dat we naar een slecht gespeeld en duur theaterstuk zitten te kijken. Iedereen speelt daar is een rol. May zegt steeds dat ze de wil van het Britse volk zal uitvoeren, maar doet het omgekeerde. De Labour Party van Corbyn is soms voor, dan weer tegen, en een dag later weet men het helemaal niet meer.

Sommige willen een harde Brexit, dus gewoon in maart de banden met de EU kappen. Anderen, waaronder oorlogsmisdadiger Blair, willen een nieuw referendum. Nog weer een andere fractie wil uitstel. Kortom; de chaos regeert. Een ding hebben ze echter allemaal gemeen; eigenlijk willen ze het besluit van de bevolking niet uitvoeren. Dat durven ze niet openlijk te zeggen, omdat ze dan een volksopstand vrezen, maar hun acties en activiteiten spreken boekdelen. De elite wil nooit dat de wil van het volk wordt uitgevoerd. Men zal altijd proberen een weg te vinden, om onder beslissingen waar ze zelf niet achter staan uit te komen. Daar zien we op dit moment in Londen iedere dag wel honderd voorbeelden van. Het beste zou een harde Brexit zijn omdat Groot Brittannië dan vrij is om de eigen toekomst te bepalen. Als blijkt dat de politieke misdadigers, die de regering en de banken van het parlement bevolken, de Brexit niet gaan uitvoeren is het aan het Britse volk om in te grijpen. Uiteindelijk ligt de macht op straat, en niet in de parlementen. Dit is geen antidemocratische houding, in tegendeel, het is de elite die de democratie verkracht, iedere dag en ieder uur. Laten we hopen dat de Britten waakzaam zijn, en er op staan dat hun beslissing wordt uitgevoerd. Niet een beetje, niet half, maar voor de volle 100%. Geen enkel land heeft binnen de EU een echte toekomst. Ook Nederland niet. Misschien zullen we toch meer druk moeten gaan uitoefenen om tot een Nexit te komen. Beter nu het zinkende schip verlaten, dan later verdrinken.

Dat het schip hard op weg is om te zinken is overal te merken. Een toenemend aantal landen weigert om EU beslissingen uit te voeren. Eerst was het alleen Hongarije die de beslissingen van de Brusselse dictatuur naar de prullenbak verwees. Intussen doet Polen hetzelfde, en ook Italië neemt steeds meer een anti-EU houding aan. In de meeste gevallen is de massamigratie het twistpunt, maar ook op andere terreinen zien we conflicten ontstaan. De EU wil zich steeds meer bemoeien met de interne zaken van lidstaten, en dat pikken Hongarije, Polen en Italië niet. De drie landen zijn hard op weg om een soort eigen alliantie te vormen. Na de Brexit beslissing van de Britten, is dit het volgende bewijs dat de EU binnen niet al te lange tijd uit elkaar zal vallen. Dit proces zal nog veel sneller gaan als de Euro eindelijk in elkaar zakt. Op dit moment wordt een Euro crisis alleen maar afgewend omdat Duitsland steeds geld in de struikelende munt pompt. Maar ook deze fondsen zullen binnen niet al te lange tijd opdrogen, en dan zullen we getuigen zijn van de grootste Europese crisis sinds 1945. Bijna alle eerlijke deskundigen zijn het er intussen over eens dat het invoeren van de Euro een ramp is geweest. Het is aan veel kunst en vlieg werk te danken dat de munt nog steeds in omloop is.

Toch blijven de Europese leiders hun arrogantie tonen. Vorig week sloten Frankrijk en Duitsland een nieuw vriendschapsverdrag. Dit gebeurde in de Duitse grensstad Aken. Merkel en Macron toonden opnieuw hun minachting voor het Duitse en het Franse volk, door de inhoud van het verdrag grotendeels geheim te houden. Er zijn wat onderdelen naar buiten gekomen, maar niemand weet waar nu precies voor is getekend. Veel activisten, waaronder grote groepen Gele Hesjes, lieten Merkel en Macron duidelijk merken hoe er over de twee “leiders” wordt gedacht. Toen ze zich buiten vertoonden klonk er een oordovend gefluit, en werd van alle kanten gejouwd en gescholden. “Oplazeren, oplazeren”, klonk het eensgezind. Natuurlijk doen dit soort figuren dan als of ze niets hebben gehoord, en verdwijnen snel naar binnen. Maar ze weten maar al te goed dat er een dag gaat komen dat hun arrogantie ze de kop gaat kosten.

Om de oppositie nog enigszins van het lijf te houden, nemen de “leiders” steeds wanhopiger maatregelen, die gelijktijdig hun angst tonen. Merkel laat de AfD nu op proef door de geheime dienst uitspioneren, en weigert gewelddadige acties van de autonome antifa te veroordelen. Macron maakt het nog bonter. Hij is bezig om op straat en in de Franse gevangenissen criminelen te rekruteren die zullen worden ingezet tegen de Gele Hesjes. Als herkenningsteken zullen ze een rode armband dragen. Ze zijn bewapend met hamers en hebben een vrijbrief om geweld te gebruiken. Een moderne vorm van de Landwacht dus. Als of het politiegeweld, dat tegen de Gele Hesjes wordt gebruikt, nog niet voldoende is. Er zijn intussen 10 doden gevallen, deels door politiegeweld, en er zijn vele honderden zwaar gewonden. Natuurlijk zien we het politiegeweld niet terug in de gelijkgeschakelde media, maar de beelden zijn op YouTube overal te vinden. Kijk op de vele kanalen van de vrije media, die vaak eigen reportages hebben gemaakt. Dan zie je de burgeroorlogachtige scènes die zich in de Franse steden afspelen.

Het is dus intussen zover gekomen dat de zogenaamde Europese “leiders” zich verlagen tot het opzetten van criminele knokploegen, die ze tegen de eigen bevolking willen inzetten. Ze worden hierin bijgestaan door de leugenpers, die alles toejuicht en steunt wat de corrupte politici doen. Tot een paar weken geleden twijfelde er nog veel mensen of je wel echt van een leugenpers kon spreken. Er zouden toch ook eerlijke journalisten zijn. Dat idee is achter de horizon verdwenen sinds het Spiegel schandaal, toen bleek dat een topjournalist meer dan 150 positieve berichten over migranten gewoon uit zijn duim had gezogen. Hij is zeker niet de enige, en het hele gebeuren laat zien hoe ver men wil gaan om de corrupte politieke kliek te ondersteunen. In een woord: LEUGENPERS!

Als we dit alles samenvatten kunnen we alleen maar tot de conclusie komen dat de dagen van de Europese Unie, en van de leugenaars en huichelaars die aan deze maffiaconstructie leiding geven, geteld zijn. De volkeren beginnen langzaam te ontwaken, en dat betekend dat de stormklok overuren maakt in Brussel en Strassbourg. Er komen interessante maanden aan, en het lijkt er op dat de nu aanstaande gebeurtenissen een nieuwe richting zullen geven aan de toekomst van Europa. De elite die nu nog stevig in het zadel lijkt te zitten, zal dat niet overleven. En dat is maar goed ook. We zijn te lang belazerd, bestolen en voor dom verkocht. Nu moet eerst de overtollige bagage overboord, zodat we zicht kunnen krijgen op een nieuwe tijd. Het mag nog winter zijn, maar de eerste knoppen van een nieuw voorjaar dienen zich aan. Kortom; een mooie tijd om in te leven.

DE AMERIKAANSE MASSAMOORD OP DUITSE KRIJGSGEVANGENEN

Van een correspondent

We weten allemaal dat na het einde van een oorlog of conflict de overwinnaar de geschiedenis schrijft. Dit geeft deze zelfde overwinnaar natuurlijk de kans om de eigen misdaden, fouten of misrekeningen uit de geschiedenis van het conflict te wissen. Wat er ook is gebeurd, de verliezer is de schuldige. Deze theorie is natuurlijk ook van toepassing op de Tweede Wereld Oorlog. Het gaat ons er nu niet om wie in dat conflict gelijk had of niet. Ook willen we nu even geen pleidooi houden voor meer onderzoek naar de ware oorzaken van, en de gebeurtenissen tijdens deze oorlog. We willen nu kijken naar een geschiedenis die meteen na het einde van de oorlog in 1945 is gebeurd. In “vredestijd” dus. We willen vandaag kijken naar de geschiedenis van de Rheinwiesenlager. Nog nooit van gehoord? Dat is ook niet verwonderlijk, want zelfs in Duitsland kennen maar weinigen deze geschiedenis. Er over spreken of schrijven is niet verboden. Toch doet bijna niemand het. Laten we maar eens kijken waarom dat zo is.

Voordat we naar de Rheinwiesenlager zelf kijken, moeten we eerst een blik werpen op de geschiedenis van de krijgsgevangenen aan het einde van de oorlog. Toen in het voorjaar van 1945 het Derde Rijk op instorten stond, werd er op veel plaatsen verbitterd doorgevochten. Dat heeft later veel mensen verbaasd. Wisten de Duitse soldaten dan niet dat de oorlog verloren was, en een nederlaag onvermijdelijk? Waarom dan toch bloed blijven vergieten als de beslissing al lang is gevallen? Het doorvechten had verschillende redenen. Ten eerste deed het regime er alles aan om de strijd voort te kunnen zetten. Er was veel gruwelpropaganda tegen de binnengevallen legers, en het werd ook als een misdaad gezien als iemand overwoog om te capituleren. Zij die dat wel deden konden met de dood worden bestraft. Maar er was onder de Duitse soldaten ook enorme angst voor wat er zou gebeuren als je in handen van de tegenstander viel.

Zo geloofde men jarenlang dat het Rode Leger geen krijgsgevangenen maakte. Onder de soldaten werd steeds opnieuw verteld dat “Ivan” iedere gevangene meteen doodschoot. Dit bleek niet zo te zijn, maar de gedachte aan jarenlange krijgsgevangenschap in onherbergzame gebieden van de Sovjet Unie, heeft menig soldaat er toe gebracht om toch maar liever door te vechten. Alles beter dan in gevangenschap raken. Overigens hebben veel soldaten de strijd ook voortgezet om burgers uit de bedreigde gebieden te laten ontsnappen. Ook dat heeft veel levens gekost, maar was natuurlijk wel te begrijpen. De Duitse eenheden vochten nu immers op eigen bodem, en de eigen familie kon betrokken zijn. Door dit alles duurde de oorlog veel langer dan men eigenlijk had kunnen verwachten. Hoeveel levens dit alles heeft gekost is niet of nauwelijks te berekenen. Maar het zijn er honderdduizenden geweest.

Toch kwam in april 1945 voor iedere Duitse soldaat het moment dat men de capitulatie onder ogen moest zien. En toen gebeurde er iets opmerkelijks. Veel soldaten die in het Oosten of in Midden Duitsland tegen het Rode Leger vochten wisten dat aan opgeven niet meer te ontkomen was. Toch wilden ze niet in handen van de Russen vallen. Ze wisten immers maar al te goed wat er uit Duitse naam in de Sovjet Unie allemaal was gedaan. Wraakneming was dus te verwachten. Om aan dit lot te ontkomen trokken veel eenheden naar het westen. Ze wilden zich wel overgeven, maar dan aan de Amerikanen of de Engelsen. Ze waren er van overtuigd dat ze dan beter behandeld zouden worden, en sommige gingen er zelfs van uit dat ze naar huis zouden mogen vertrekken nadat ze hun wapens hadden ingeleverd. Dit alles was gebaseerd op ervaringen eerder in de oorlog. Duitse soldaten, zeelui of vliegeniers die in handen van de Engelsen vielen werden goed behandeld. Ze zaten in redelijke kampen, kregen goed eten en medische verzorging. In april 1945 wilde menig Duits soldaat daar voor tekenen. Een poosje bijkomen in gevangenschap, en dan naar huis.

Dus trok men naar het westen, tenminste als dat mogelijk was. Eenmaal aangekomen legden ze de wapens neer, en wachtte op de dingen die komen zouden. Al snel merkten ze dat ze een misrekening hadden gemaakt. Meestal kwamen zij in handen van de Amerikanen, en die hadden een plan met de voormalige vijanden. Het was een plan dat in Amerika op het hoogste niveau was uitgewerkt. Om delen van het Duitse volk in de toekomst voor Amerikaanse doeleinden te kunnen gebruiken, moest eerst een ander deel van dat zelfde volk worden uitgeroeid. Er waren geen plannen voor een industriële vernietiging, zoals tijdens de Holocaust. Maar de plannen die er wel waren zouden zeker zo dodelijk zijn, alleen minder zichtbaar. De eerste groep die hiermee werd geconfronteerd waren de Duitse krijgsgevangenen. De Amerikanen, bijgestaan door de Britten en de Fransen, begonnen er mee door de Duitse soldaten niet als krijgsgevangenen te registeren. In plaats hiervan werden zij gezien als ontwapende strijders. Dit hield in dat de soldaten niet onder de Conventie van Geneve vielen, wat de overwinnaars een vrijbrief gaf om met de mannen toe doen wat ze maar wilden.

Daar gingen ze dan ook meteen mee aan de slag. De gecapituleerde soldaten werden opgesloten in de zogenaamde Rheinwiesenlager, dit waren 19 kampen langs de oevers van de Rijn. Eigenlijk kun je niet eens van kampen spreken. Het ging gewoon om weidevelden waar prikkeldraad om heen was getrokken. Er waren geen barakken, tenten of andere faciliteiten. De gevangenen moesten gewoon op drassige velden zitten of liggen. Opstaan was meestal verboden. Toiletfaciliteiten waren afwezig, en wat nog erger was; er was geen eten. Dagenlang werd er niets verstrekt, ondanks het feit dat de Amerikanen over enorme voorraden beschikten. Ook was er praktisch geen medische zorg. Niet alleen mannen, ook vrouwelijke gevangenen moesten onder hetzelfde regime leven. Omdat de gewonden niet verzorgd werden begon het geplande sterven al snel. Om toch nog wat beschutting te vinden groeven de mannen zich in. Van dekens of jassen werden kleine tentjes gebouwd. Maar de honger en de elementen maakten dat velen ziek werden. Ook zij werden niet behandeld. Pogingen van mensen in de buurt om de mannen te helpen, of wat eten te geven, werden door Amerikaanse soldaten geblokkeerd.

Het sterven moest doorgaan, was de opdracht. Wilden eventuele hulpgevers niet luisteren, werd er met scherp geschoten. De Amerikanen schoten overigens ook op de gevangenen. Af en toe werd er ook een zogenaamde bulldozeractie gehouden. Dan werden Amerikaanse legerbulldozers de velden opgereden om de tentjes en afgeschermde holen plat te walsen. De krijgsgevangen die zich in deze primitieve bouwsels bevonden werden gewoon platgereden en daarna naar de nabij gelegen massagraven verplaatst. Iedere dag verdwenen er honderden lijken in deze massagraven. Er werd niet geteld en ook niets geregistreerd. De kampen bleven tot juli/augustus 1945 bestaan, en de schatting van het aantal slachtoffers is een omstreden punt, waar we nog op terug komen.

Overigens waren de soldaten niet de enige die uitgehongerd werden. Ook de Duitse burgerbevolking kreeg praktisch niets te eten, en aan brandstof viel al helemaal niet te denken. De steden waren kapot als gevolg van de vele bombardementen, en de mensen leefden in de puinhopen. Ook over hen spraken de Amerikanen een doodsoordeel uit. Vooral in de eerste winters na het einde van de oorlog steeg de nood schrikbarend. Mensen vroren dood of kwamen om van de honger. Men noemde dit de “witte dood”. Pas toen de Amerikanen na een paar jaar dachten dat de Duitsers zich zonder tegenstand zouden onderwerpen kwam er hulp. Nu nog spreekt men nog altijd lovend over het zogenaamde Marshallplan, Amerikaanse hulpgoederen die uiteindelijk beschikbaar kwamen. Maar over wat er in de jaren daarvoor allemaal is gebeurd word gezwegen. Hoeveel mensen slachtoffer geworden zijn van de “witte dood” weet niemand. Ook dit werd niet geregistreerd omdat de Amerikanen niet als massamoordenaars de geschiedenis in wilden gaan.

Maar terug naar de Rheinwiesenlager. Het bestaan van deze kampen werd ook deels verzwegen, zelfs nu nog. Overlevenden brachten af en toe boeken uit over hun belevenissen. Deze boeken waren een soort aanklacht, maar de autoriteiten van de intussen door de Amerikanen opgerichte en gecontroleerde BRD, zorgden er voor dat deze getuigenissen nooit een groot publiek kregen. Zij beweren ook dat er maar enkele duizenden krijgsgevangen in de kampen omkwamen. Het echte cijfer ligt echter tussen de 800.000 en 1.000.000. Een compleet cijfer is niet te geven omdat er niets geregistreerd staat. Hierdoor zijn veel soldaten officieel nog steeds vermist, en dat komt de Amerikanen natuurlijk prima uit. Allemaal onnodige slachtoffers van een conflict dat allang afgelopen was.

In de jaren na de oorlog kwamen er steeds verhalen naar buiten over de Duitsers die in Russische krijgsgevangenschap waren geraakt. Deze verhalen vulden velen boeken en artikelen in de pers. Over de Amerikaanse kampen langs de Rijn, en de vele slachtoffers werd gezwegen. Sommige lezers zullen zich afvragen waarom de Duitse bevolking deze zaken zo maar heeft geaccepteerd. Waarom wordt deze geschiedenis zelfs nu nog deels doodgezwegen? Het antwoord is simpel; Duitsland staat onder volledige Amerikaanse invloed, ook nu nog. De bevolking is een enorm schuldcomplex aangepraat, en een ieder die dit schuldcomplex probeert te doorbreken riskeert een bezoek aan de rechtbank of zelfs de gevangenis. Dus komen de Amerikanen tot nu toe weg met een massamoord, die we gerust genocide mogen noemen. Wel is het zo dat tijden veranderen, en dat de ruimte voor onafhankelijk onderzoek steeds iets verder wordt opgerekt. Maar de waarheid zal pas echt aan het licht komen als de door Amerika gecontroleerde BRD niet meer bestaat. Pas als de laatste Amerikaanse militair Duits grondgebied heeft verlaten zal er gerechtigheid komen. Dan zal het ware gezicht van het zogenaamde “land of the free” voor de hele wereld zichtbaar zijn. Laten we hopen dat deze dag snel zal aanbreken, zodat het recht eindelijk kan zegevieren. De verantwoordelijken van toen zijn er niet meer, maar hun daden verdienen het om wereldwijd bekend te worden. Immers, beter laat dan nooit.

DE GELE HESJES; EEN TEKEN DES TIJDS

Bijna iedereen dacht dat de zogenaamde Gele Hesjes een tijdelijk fenomeen zouden zijn. Immers, Franse bewegingen komen meestal snel op, groeien in recordtempo uit, en sterven dan weer net zo snel. We hebben het over de jaren al zo vaak gezien. Wat een echte opstand leek, was binnen de kortste keren vervlogen. Je zou dus verwachten dat ook de Gele Hesjes in hetzelfde rijtje zouden passen. Het begon als een opstand tegen de hogere benzineprijzen van Macron. Een one issue beweging, zou je dus denken. Die verhoging verdween door de protesten al snel in het uiterste hoekje van de ijskast. De meeste toeschouwers, en ook de elite, dachten dat het hiermee klaar zou zijn. Ze zaten fout, enorm fout. Intussen zijn we meer dan twee maanden verder en de Gele Hesjes zijn er nog steeds, niet alleen in Frankrijk maar in heel Europa en daar buiten. Zelfs in Nederland.

Als een beweging zo tot de verbeelding spreekt, moet er dus veel meer aan de hand zijn dan alleen wat gedoe over benzineprijzen en belastingen. Intussen is het beeld wat duidelijke geworden, en kunnen we vaststellen dat de Gele Hesjes in feite de belichaming zijn van de enorme onvrede onder de burgers, die er in heel veel landen is. Het gaat om veel meer dan alleen maar centen, hoewel ook de economische eisen een belangrijke rol spelen. We schreven het al eerder, steeds meer mensen hebben het gevoel dat ze de controle over hun eigen leven en hun omgeving aan het verliezen zijn. Ze moeten steeds meer betalen voor de meest elementaire dingen, en merken iedere dag dat hun onvrede en protesten niet worden gehoord door de elite. Het maakt niet uit of die elite wordt vertegenwoordigd door Macron, Merkel of Rutte. Het zijn allemaal telgen van hetzelfde monster. De boodschap van die van deze telgen uitgaat duidelijk; je mag betalen, braaf doen wat je gezegd wordt, mee doen in de schijndemocratie, en verder je kop houden. Doe je dat niet, dan ben je een gevaar voor de samenleving, en dien je te worden bestreden. Met alle middelen.

Lange tijd hebben de volkeren van Europa gezwegen. Ze hebben de Europese Unie steeds meer de teugels laten overnemen, ze hebben niet echt geprotesteerd tegen de massamigratie en de islamisering, en ze hebben het toegelaten dat hun levensstandaard steeds een stukje naar beneden werd geschroefd. Gelijktijdig nam de censuur toe, en werd de rem gezet op de vrijheid van meningsuiting. En over dit alles werd gelogen, door de politici, door de gelijkgeschakelde pers, en zelfs door artiesten en mediapersoonlijkheden. Met het oplopen van de spanning en de onvrede werden de leugens steeds groter en fantastischer. Een klein voorbeeld, gewoon ter illustratie. De BTW is vanaf 1 januari met 3% verhoogd naar 9%. Dit geldt voor bijna alle producten, terwijl de BTW ooit een belasting op luxe goederen was. De overheid beweerd dat we de prijsstijging, die een verkapte belastingverhoging is, via andere kanalen zullen terug krijgen. We zouden er zelfs op vooruit gaan. Het is de zoveelste leugen. We worden immers niet alleen bestolen via deze BTW verhoging, maar ook door de verhoging van de zorgkosten, de huurverhoging, en de enorme verhoging van de gemeentelijke belastingen. Iemand die denkt dat we dit alles braaf van de overheid zullen terugkrijgen via “andere kanalen” is rijp voor onbeperkte dwangverpleging. En dit is dus maar een voorbeeld, er zijn er honderden.

Toch hebben veel mensen al die leugens jarenlang geslikt, vaak tegen beter weten in. De overheid, en dus eigenlijk de elite, heeft ons steeds wat verder naar achteren gedrukt. Ieder jaar een paar centimeter. Dat kun je een poos volhouden, maar als de muur steeds dichterbij komt, en je er met je rug tegen aan komt te staan, of sterker nog, er door heen wordt gedrukt, is de maat een keer vol. Dan barst de bom, en komt alle woede, teleurstelling en zelfs haat naar buiten. Precies op dat moment knapt er iets, en kunnen er dingen gebeuren die eigenlijk niemand voor mogelijk had gehouden. In dit geval, en in deze tijd, zijn dat de Gele Hesjes, en beweging van onderop en uit het midden van de samenleving, een beweging van links en rechts, en een beweging die nergens bang voor lijkt te zijn. Ja, dat is schrikken voor het gepeupel dat in de Europese landen op de regeringsbanken zit. Ze snappen er niets van, het ging toch zo lekker? In hun schijnwereld wel natuurlijk, daar scheen altijd de zon. Echter in de echte wereld, de wereld waarin wij moeten leven, komen deze figuren nooit. Ze hebben er geen weet van, en dat zoeken ze ook niet. Kijk maar naar een commentaar van Macron toen de protesten pas waren begonnen: “Als ze de hoge benzineprijzen niet willen betalen, nemen ze maar een taxi.” Dat meende hij nog ook. Geen wonder, als je naar zijn verwende achtergrond kijkt.

Nog een voorbeeld; toen Merkel werd gezegd dat steeds meer Duitsers omkwamen of gewond raakten door migrantengeweld, was haar commentaar: “Dat kan met niets schelen, ze zijn er nu eenmaal.” Kan het arroganter? Kan het nog meer mensenverachtend? Vast en zeker wel, want deze figuren menen wat ze zeggen, en ze houden aan hun vernietigende agenda vast. Ze denken gelijktijdig dat ze vuurvast zijn, en hun posities eeuwig kunnen vasthouden. De Gele Hesjes zijn nu bezig om te bewijzen dat dit niet het geval is. Dat alles eindig is; ook de leugenaars en criminelen die ons “regeren”.

Een veel gehoorde vraag is of de Gele Hesjes uniek zijn. Dat is moeilijk te zeggen. We hebben in het verleden natuurlijk heel veel protestbewegingen gezien. Maar er zitten wel unieke kanten aan de beweging die we nu zien ontstaan. Ten eerste is er geen centrale leiding die de koers uitzet. De verschillende groepen hebben vaak eigen programmapunten. Zo protesteerde in Frankrijk sommige van de groepen tegen het migratie pact en de massamigratie in het algemeen. Andere groepen deden hier weer niets mee. Een andere bijzonderheid is dat zowel links als rechts in de beweging vertegenwoordigd zijn. Je ziet ook de arbeidersklasse en de middenklasse met elkaar optrekken. Dat komt maar weinig voor, en is de ergste nachtmerrie van de heersende klasse. Als links en rechts elkaar op de straat vinden, kan de elite wel inpakken. Daar zijn ze maar al te goed van op de hoogte. Vandaar ook dat er steeds gepoogd word om de verschillende delen van de beweging tegen elkaar op te zetten. Dat zien we overigens ook in Duitsland.

Het feit dat de Gele Hesjes nu al meer dan twee maanden de straat op gaan, en er nog steeds veel aanhang is, kunnen we zeker uniek noemen. Ook zijn de ideeën zonder meer creatief. Het gebruik van bouw en landbouwmachines om ministeries open te breken bijvoorbeeld. De campagne tegen flitspalen is ook weer een apart idee. De regering heeft vorige week zelf toegeven dat 60% van de flitspalen zijn vernield of buitenwerking gesteld. Dat treft de dieven in de overheid natuurlijk in de brandkast, en de voetstampende reacties zijn dan ook niet van de lucht. Intussen gaat het nog verder. Delen van de beweging roepen de aanhang, en eigenlijk alle Fransen, op om de bankrekeningen leeg te halen. Als genoeg mensen dit daadwerkelijk gaan doen, stort het hele financiële systeem in elkaar. Men heeft goed begrepen dat je ook van de overheid af kunt komen zonder geweld te gebruiken. Dit terwijl die zelfde overheid steeds gewelddadiger wordt.

De reactie van de autoriteiten heeft tot nu toe echter niets uitgehaald. Concessies, politiegeweld, arrestaties, intimidatie, chantage en terreur; niets lijkt de Gele Hesjes te kunnen stoppen. Zonder meer een mooi schouwspel. En de dynamiek van de beweging vind navolging. In Duitsland zie je bij steeds meer demonstraties de Gele Hesjes opduiken. Dat geldt voor de burgerbewegingen, maar ook bijvoorbeeld voor Sahra Wagenknecht, die in een geel hesje voor het kantoor van Merkel verscheen en opriep tot protesten. Ook in Duitsland vormen de Gele Hesjes dus een soort verbinding tussen verschillende groepen. Het is nog lang niet zo groot als in Frankrijk, maar het protest groeit.

In België is er al een stevige Gele Hesjes beweging, die ook al behoorlijk in de slag is geweest met de overheid. In Nederland gaat het wat minder snel, maar ook hier hebben we al wat grimmige demonstraties gezien in Amsterdam en Den Haag. Het grimmige element kwam vooral door de over reactie van de politie, die doodsbang voor de Hesjes lijkt te zijn. Dat men de zenuwen heeft blijkt uit verschillende zaken. Zo is het nu verboden om een geel hesje op het Binnenhof te dragen. Of dit juridisch kan is niet duidelijk. In Amersfoort demonstreerde 1 persoon in een geel hesje bij het station. Daar kwam de halve Amersfoortse politiemacht op af, zelfs de politie te paard. Dan zijn er op Duitse kanalen foto's te zien van een jonge moeder met kinderwagen, die door de Nederlandse politie werd aangehouden om dat ze een geel hesje droeg. Dit was voor de veiligheid in het verkeer, maar ze kreeg toch bevel om het hesje uit te trekken. Toen ze weigerde werd ze van haar kind gescheiden, en in een politieauto gezet. Zo groot is de angst onder de orde bewaarders. Intussen heeft de Gele Hesjes pagina op Facebook meer dan 40.000 leden, en het aantal stijgt snel. Echt interessant wordt het op 2 februari, want dan staat er een grote Gele Hesjes demonstratie door Maastricht gepland. Het verzet begint zich dus ook in Nederland te roeren. 

Natuurlijk is er ook kritiek. Voor sommige zijn de Gele Hesjes te rechts, voor anderen te links of te anarchistisch. Weer anderen begrijpen van de hele beweging niets. Dat zijn meestal de mensen die op grote afstand van het volk staan. Dan zijn er ook nog activisten die Rode Hesjes oprichten om er een ideologisch sausje over heen te gooien. Dat is niet bevorderend voor de eenheid, maar aan dit soort gerommel ontkom je meestal niet. De bekende ziekte van de activistenwereld. Laten we in plaats van dit soort geknutsel blij zijn dat er eindelijk een vonk van verzet uit het volk komt. Dat was al heel lang broodnodig, want we hebben steeds op nieuw gezien hoe partijen en vakbonden faalden, en zelfs verraad pleegden. Nu is het volk aan zet. Waar de reis van de Gele Hesjes heen gaat is nog niet te zeggen. Maar de beweging lijkt op het goede pad. Dat is een stap. Een belangrijke stap. De rest zal de geschiedenis leren. 

STEMMEN RONSELEN IN DUITSLAND EN NEDERLAND

In de afgelopen jaren hebben we ons vaak afgevraagd waarom de Duitse kanselier Angela Merkel zo gebrand is op de bevolkingsuitwisseling in Europa. Niet alleen gaf zij in 2015 bevel om de grenzen open te zetten voor alle migranten en gelukzoekers, ze was ook de leidende kracht achter zowel het migratie als het vluchtelingen pact van de VN. Wat bezielt zo iemand om de levens en de welvaart van het eigen volk op het spel te zetten? Zelf heeft ze altijd beweerd dat het een menselijke handeling was in een crisissituatie. Humanisme dus, wat voor een leidend CDU lid niet vanzelfsprekend is. Natuurlijk weten we dat zij een marionet is van de globalisten, en dus ook hun orders uitvoert. Maar toch…… Er moest eigenlijk nog iets anders zijn om al de ongerijmdheden te verklaren.

Intussen is gebleken dat Merkel inderdaad nog een andere reden had, en deze reden had niets met humanisme te maken. Het ging veel meer om egoïstisch politiek gewin. Via activisten in Oostenrijk is nu een geheim document naar buiten gekomen, dat Merkel’s obsessie met migranten en open grenzen verder verklaard. De problemen die in het CDU document aan de orde komen stammen uit 2014. De partij was weliswaar stabiel in de peilingen, en de toekomst van de club leek in rustig vaarwater te verkeren. Maar men begon zich toenemend zorgen te maken over het grote aantal migranten in de grote steden, die van de CDU niets moesten hebben. De overgrote meerderheid van de migranten stemde op de SPD, omdat deze partij het Multi-Culti principe omarmde en ook niet terugschrok voor contacten met moskeeën, inclusief salafisten moskeeën. Al in 2009 had een leidend CDU lid gewaarschuwd dat verkiezingen verloren konden gaan als de partij er niet in slaagde om migranten kiezers aan zich te binden. Immers het aantal migranten nam steeds toe, en het leek er op dat de CDU de boot aan het missen was.

Het document dat nu naar buiten is gekomen is in de zomer van 2014 opgesteld, en is een zogenaamd strategie document. Men wilde de grote steden terugveroveren. Tot die tijd waren het vooral oudere kiezers die voor de CDU kozen. Daar moest nu verandering in komen. De CDU wilde vooral de migranten bereiken om een nieuw blik kiezers open te trekken, deze keer via de import van toekomstige stemmers. Dus werden er in de haast migranten kandidaten gezocht. Volgens het document moest echter het gestelde doel vooral bereikt worden door intensieve contacten met moskeeën, en dan vooral met de besturen van deze moskeeën. Men wilde tonen dat de CDU een open oor had voor de wensen en de eisen van migranten, en dan vooral voor de leden van de moskeeverenigingen. Er werden zelfs banden aangeknoopt met de moskeeën die hun orders direct ontvangen uit Ankara van de bloed sultan Erdogan.

De taken die in het document voorkomen werden meteen ter hand genomen. Er kwamen contacten met moskeekoepelorganisaties en met de moskeebesturen. In feite sloeg men de weg in die al eerder door de SPD was bewandeld. Op zich lijkt het allemaal heel onschuldig, maar dat is het niet. De contacten zijn namelijk niets meer dan een ordinaire koehandel over de stemmen van de moskee leden. De leden stemmen op de kandidaat die door het bestuur wordt uitgekozen. Die keuze wordt gemaakt na een aantal toezeggingen. De stemmen gaan dus in feite naar de hoogste bieder. En de CDU had natuurlijk als regeringspartij wel wat te bieden. In ruil voor wat ook wel de etnische stem wordt genoemd, beloofde men de migratie beter te laten verlopen. Met andere woorden; de grenzen zouden open gaan. De regels voor familiehereniging zouden soepeler worden gemaakt, en vanuit de CDU zou er geen kritiek op de islam zijn. Sterker nog, de CDU zou scherp antwoord geven aan iedereen die ook maar de moed had om de islam te bekritiseren. Dat gold ook voor kritische stemmen van buiten de partij.

In de laatste jaren hebben we kunnen zien dat al de eisen slaafs zijn ingewilligd. Een proces dat nog steeds gaande is. Overigens zitten in de eisenpakketten van de islamisten vaak ook lokale zaken, zoals een nieuw of beter gebouw, en een soort vertegenwoordigingsrol, waarbij kandidaten moskeebesturen en leden ter zijde staan. En het werkt; in sommige gebieden is het percentage migranten kiezers dat op de CDU stemt van 6 naar 32% gestegen. Het openen van de grenzen had dus niets met humanisme te maken, het was gewoon stemmen ronselen om zelf in de toekomst aan de macht te kunnen blijven. Gelijktijdig werd de eigen achterban, en de bevolking in het algemeen, verraden. Ook het beetje democratie dat er nog is, werd op deze wijze om zeep geholpen. Net als de SPD eerder, is de CDU er nu voor migranten en islamisten, wat het niet verwonderlijk maakt dat veel andere kiezers de leidingen van de zogenaamde coalitiepartijen als volksverraders zien.

Beiden partijen, de SPD en de CDU, hebben migranten uit vreemde culturen massaal het land binnen gehaald, alleen maar om stemmen te winnen. De risico’s, die bekend waren, werden genegeerd. Voor de slachtoffers van deze politiek hebben ze geen enkele aandacht. En, dit is nog maar het begin, want het migratie pact dat in Marokko is getekend, zal deze situatie nog vele keren erger maken. Tot het volk er eigenhandig een eind aan maakt natuurlijk.

Dit soort praktijken zien we niet alleen in Duitsland. Ook in Nederland wordt er koehandelgedreven met migranten stemmen. Dat is al jaren zo, maar het is altijd goed om het even in herinnering te roepen. Van af het begin kozen de meeste migranten in Nederland voor de PvdA. Niet omdat het allemaal sociaal democraten waren, maar omdat de PvdA toen al veel op had met Multi-Culti, en het potentieel van de migranten stemmen duidelijk voor ogen had. De PvdA stelde ook als een van de eerste migranten kandidaten op. Toen de PvdA de migranten wat minder op de voorgrond stelde, omdat er andere prioriteiten waren, vertrokken de meesten naar GroenLinks. Dat is nog steeds zo. Maar er zijn ook migranten die gebruikmaken van het CDA en de SP. Voor alle duidelijkheid; voor de meeste migranten maakt de ideologie of politieke lijn van een partij geen enkel verschil. Het gaat er om waar men carrière kan maken, en waar het meest naar de eisen van de migranten wordt geluisterd. Op zich gebeurt dit allemaal binnen de regels.

Maar als het om stemmen gaat is het heel anders. Ook in Nederland kiezen moskeebesturen kandidaten waar de leden dan vervolgens als een blok op moeten stemmen. Deze kandidaten doen dan eerst beloften aan het bestuur. Ze helpen met problemen oplossen, subsidies lospraten en met het vinden of bouwen van nieuwe gebouwen. In feite zit zo’n kandidaat dan gewoon in de zak van het betrokken bestuur. Dit geldt voor moskeeën, maar bijvoorbeeld ook voor zelforganisaties. Een kandidaat hoort er voor al zijn kiezers te zijn, maar in dit soort gevallen wordt een kandidaat praktisch opgekocht door een moskee of verenigingsbestuur. Als de kandidaat niet doet wat het bestuur wil wordt er gewoon niet meer op hem of haar gestemd. Deze hele zaak verstoort natuurlijk de balans binnen de “democratie”, maar dat schijnt niemand te interesseren.

Er is nog een ander bestanddeel van het proces, waarbij het direct om stemmen gaat. Als een bestuur eenmaal voor een kandidaat heeft gekozen via het principe van de hoogste bieder, zal het bestuur er alles aan doen om deze kandidaat ook verkozen te krijgen. De leden krijgen opdracht om op deze kandidaat te stemmen, maar dat is niet altijd voldoende. Dus wordt er een algemene jacht geopend op gemachtigde stemmen. Aan alle kanten wordt er dan geronseld, om zoveel mogelijk kaarten van mensen die niet willen of kunnen stemmen te pakken te krijgen. Deze worden dan aan de leden meegegeven die vervolgens meerdere keren op de gekozen kandidaat kunnen stemmen. Het gesjacher met de gemachtigde stemmen is algemeen bekend bij de overheid, maar ook dit wordt genegeerd. Mensen die niet kunnen of willen stemmen, bijvoorbeeld omdat ze niet kunnen lezen, worden door moskeeleden meegenomen, die ze dan vervolgens “begeleiden”. Dit ging zelfs tot in het stemhokje, maar omdat dit misbruik te zichtbaar was is deze tactiek intussen verboden. Alleen echte gehandicapten hebben nog recht op begeleiding.

Hoeveel kandidaten via dit soort geknoei uiteindelijk zijn verkozen, is moeilijk na te gaan. Soms werkt het, soms niet. Verder wordt er zo weinig mogelijk ruchtbaarheid aan gegeven. Een paar jaar geleden was er sprake van het ronselen van stemmen bij een moskee in Soest. Er kwam een onderzoek, maar er werd niets gevonden. Het enige wat men wel vond was de dichtstbijzijnde doofpot. Het was overigens wel weer de PvdA die betrokken was. Ook in Heusden waren er beschuldigingen dat er werd geronseld. Eigenlijk is dit nog maar het topje van de ijsberg. Nederland wil geen problemen, en houdt al helemaal niet van iets, dat naar corruptie ruikt. Dus kijkt men de andere kant op, en kan het geknoei rustig verder gaan. Waar dat uiteindelijk toe kan leiden zien we intussen in Duitsland.

Het is niet acceptabel dat bepaalde groepen worden voorgetrokken, en de rest van de kiezers machteloos achterblijft. Een etnisch stemsysteem zoals dat in Duitsland wordt gehanteerd, betekend verraad aan alle andere kiezers. Etnische groepen krijgen zo de mogelijkheid om direct in te grijpen in overheidsbeslissingen, en kunnen eisen afdwingen die zondermeer tot scheefgroei leiden. Het is zaak om bij volgende stembusgangen dit soort tactieken goed in de gaten te houden, en ook te melden. Ronselen werkt alleen maar in de schaduw, dus met een beetje publiciteit kunnen we veel van deze pogingen in de kiem smoren. Laten we waakzaam blijven!