woensdag 29 mei 2019

DE EUROPESE UNIE IN ZIJN NADAGEN


Na lange dagen van wachten, en weggesloten stembussen, hebben we eindelijk de uitslagen van de EU verkiezingen in handen. En we kunnen gerust zeggen dat deze verkiezingen een ramp zijn geworden voor de systeempartijen, de globalisten en de verblinde “meer Europa” freaks, die alle macht in handen van Brussel willen spelen. Na deze uitslag zal de EU nooit meer hetzelfde zijn. Laten we maar gewoon bij het begin beginnen; de twee grote machtsblokken, de sociaal democraten en de christen democraten, hebben dik verloren, en voor het eerst geen meerderheid meer in het Europees Parlement. Sinds de opening van dit parlement is dat nog nooit vertoond. Het is dus afgelopen met elkaar fijntjes de bal toespelen. De arrogantie in persoon zal nu op zoek moeten naar meer coalitie partners. Het betreden van deze slangenkuil zal zeker wat interessante ontwikkelingen opleveren.

De liberalen en de groenen hebben beiden gewonnen, en zullen dus in aanmerking komen als de onderhandelingen beginnen. Zij passen naadloos bij de agenda van de globalisten elite, maar zij zullen ook hun eigen speeltjes willen doorzetten, dus dat kan nog leuk gaan worden. Tot zover de verrichtingen van de systeem partijen. Er is niet veel meer over te zeggen, hoewel er zeker nog een kans is dat hier en daar koppen gaan rollen. Echter, veel interessanter is het feit dat grote groepen anti-EU kandidaten hun intrek gaan nemen in het EU parlement. Op veel plekken in Europa hebben partijen die de EU willen afschaffen of hervormen, stevige overwinningen behaalt. Het meest in het oogspringende is de overwinning van de Brexit Party in Groot Brittannië. De partij won 9 van de 11 districten en behaalde rond 30% van de stemmen. De Tories en Labour werden door de kiezers heftig afgestraft voor hun pogingen om de Brexit de nek om te draaien. Want als er een ding is, dat uit de overwinning van de Brexit Party naar voren komt, dan is het wel het feit dat de Britten de Brexit nog steeds willen. Ondanks 3 jaar van blokkades en politieke spelletje, is er op dit gebied niets veranderd. En laat niemand zeggen dat de overwinning van de Brexit Party niet gelijk staat aan een nieuwe meerderheid voor de Brexit zelf. Iedereen had de mogelijkheid om te stemmen, en van hen die dit hebben gedaan blijft een grote meerderheid voor uittreden. Dat is prima zo. Nu May uit de weg is, kan een snelle Brexit een feit worden. De overwinning van de Brexit Party kan hier sterk aan bijdragen. De verliezers betalen nu de prijs voor het ondermijnen van de wil van het volk. Het kon eigenlijk niet beter.

Ook in andere landen lieten kiezers merken dat ze de EU meer dan zat zijn. In Frankrijk versloeg Marine Le Penn Macron, en zal dus een stevige steunpilaar zijn van de anti-EU alliantie die Salvini van uit Italië aan het bouwen is. Het was niet alleen een overwinning voor Le Penn, veel meer nog was het een beschamende nederlaag voor Macron. Hij wil steeds meer EU, terwijl de Franse kiezers duidelijk steeds minder Macron willen. Het hele Macron experiment was vanaf het begin een verkeerde zet. De Franse bevolking zal deze fout zeker geen tweede keer maken. Salvini zelf scoorde in Italië een riante overwinning met zijn Lega Nord. Hij kan dus met veel nieuwe energie, en nieuwe partners, verder bouwen aan de anti-EU alliantie in het Europees Parlement.

Ook in Polen en Hongarije versterkte de Eurosceptische partijen hun positie. In Hongarije heeft Viktor Orban de absolute meerderheid, en hij zal binnenkort besluiten of hij tot de alliantie van Salvini zal toetreden. De kans is groot dat hij dit zal doen, omdat hij binnen zijn huidige fractie in het EU Parlement niet langer welkom is. Het zal de Salvini alliantie alleen maar ten goede komen. Nu de meeste resultaten binnen zijn, kunnen we vaststellen dat er in het nieuwe parlement zeker 171 leden zullen zitten die zich tegen de EU en haar dictaten keren. Dat is een groot probleem voor de Euro bureaucraten, en we kunnen er vanuit gaan dat er in de komende jaren behoorlijk strijd gevoerd gaat worden over de richting, en zelfs het voortbestaan, van de EU. Het had dus eigenlijk niet veel beter kunnen lopen.

In de andere landen deden de anti EU partijen het ook vrij goed, hoewel minder spectaculair dan in Frankrijk en Italië. In Nederland veroverde het Forum voor Democratie uit het niets 3 zetels. Maar de PVV en de SP verdwijnen uit het parlement. Te veel thuisblijvers, en te veel statische politiek. De PvdA werd verrassend de sterkste kracht. Dat is tegen de trend in de rest van Europa. Bijna overal hebben de sociaal democraten dik verloren.

In Duitsland zakte de SPD naar een nieuw dieptepunt, en ook de CDU van Merkel leverde in. De Grunen behaalde de grootste overwinning, maar ook de AfD ging er op vooruit. De partij haalde 11% van de stemmen, en krijgt nu 10 zetels. Dat is een winst van 3. Maar deze cijfers vertellen maar een deel van het verhaal. In het Oosten van Duitsland is de AfD oppermachtig. In Brandenburg en Saksen werd zelfs de eerste plaats gehaald met rond 30% van de stemmen. De problemen voor de AfD liggen vooral in het Westen, waar een flink deel van de kiezers nog slaapt.

Als we alle uitslagen bekijken is te zien dat in bijna heel Europa de systeempartijen klappen krijgen. Dat geeft aan dat de kiezers onder geen beding meer Europa willen, en al helemaal geen verenigde staten van Europa. Het feit dat de anti-EU partijen bijna overal behoorlijk winnen is gelijktijdig een stem tegen de massamigratie en de islamisering. Dat is een goed teken, want steeds meer mensen schijnen te begrijpen in welke situatie we zijn terecht gekomen, en wie daar verantwoordelijk voor zijn. Deze strijd zal zich in de komende maanden in het Europees Parlement weerspiegelen. Natuurlijk is het nog geen volledige doorbraak, en er moet nog heel veel gebeuren. Maar de verkiezingen geven wel aan dat we in de nadagen van de Europese Unie zitten. Er is nu een veel betere mogelijkheid om de agenda van de globalisten te blokkeren. Dat was precies het signaal wat heel hard nodig was.

Dat de groene partijen in veel Europese landen winst hebben geboekt, is een mode trend die zijn oorsprong vindt in de klimaat waanzin van de laatste tijd. Dat zal echter maar van korte duur zijn. Groene partijen zijn in de omgang dure partijen, die meesters zijn in het uitvinden van fantasiebelastingen, om ons nog meer geld uit de zak te kloppen voor problemen die eigenlijk geen problemen zijn of eenvoudig weg niet bestaan. Als de kiezers dat door hebben is het gedaan met de groene triomf tocht. Een voorproefje hiervan zien we al in Zweden, het land van Greta Thunberg. Daar kreeg de groene partij een stevige nederlaag te verwerken. De Zweedse kiezers hebben al langer ervaring met de klimaat waanzin, en weten dus waar de reis heen gaat. Ook in andere delen van Europa zullen de ogen open gaan, en dan is het gedaan met de groene juichverhalen.

Tot slot nog een paar opmerkelijke zaken. In Noord West Engeland probeerde Tommy Robinson, met een onafhankelijke campagne, een zetel te veroveren. Dit lukte niet, maar in de hele Engelse geschiedenis heeft geen enkele onafhankelijke kandidaat zoveel stemmen gekregen als Tommy Robinson. Dat is een prima prestatie binnen een systeem dat eigenlijk alleen is toegesneden op grote partijen. Tommy Robinson slaagde overigens nog in iets anders; hij voerde vooral een straat campagne, en voor het eerste in jaren gaf hij de arbeidersklasse weer een stem. Dat was heel lang niet gebeurd, en het verklaard de enorme populariteit die Tommy Robinson geniet in de arbeidersbuurten.

En dan naar Oostenrijk, waar niet alleen de verkiezingen op de voorgrond stonden, maar ook de val van de zwart-blauwe regering van de OVP en de FPO. De crisis ontstond omdat er een video van  FPO leider Heinz Christian Strache naar buiten kwam, waarin een soort koehandel werd gedreven met een valse Russische oligarchen nicht. Waarschijnlijk is een geheime dienst bij de zaak betrokken, maar dat wordt nog onderzocht. Strache trad terug, en uiteindelijke werd de hele regering weggestemd. Veel Oostenrijkers waren hier woedend over, omdat de regering op veel steun kon rekenen, vooral in de strijd tegen de massamigratie. Strache stond nog wel op de kieslijst voor de EU verkiezingen, en er kwam een campagne opgang om Strache met voorkeurstemmen het EU parlement binnen te loodsen. Dit lukte, en de geslaagde campagne wordt vooral als een teken van solidariteit gezien. Of Strache de zetel ook zal innemen is nog niet duidelijk.

Nog een puntje; er komen steeds meer beweringen en beschuldigingen van verkiezingsfraude naar buiten. Of dit allemaal klopt valt moeilijk na te gaan. Maar we kunnen er wel van uit gaan dat de elite met alle macht haar invloed zal verdedigen. Verkiezingsfraude kan dan een wapen worden, of het misschien al zijn. Blijf dus waakzaam, en schenk geen aandacht aan de leugenpers en de verhaaltjes van de systeempolitici. Ook zij zien de nadagen van de EU dichterbij komen, en zullen proberen hun posities te redden. Aan ons de eer om precies dat te voorkomen.       
      

woensdag 22 mei 2019

HET VOLK, DAT ZIJN WIJ


In de komende dagen wordt in de hele Europese Unie gestemd voor het Europees Parlement. We kunnen alleen maar hopen dat de kiezers de tijdgeest hebben begrepen, en dat veel anti-EU kandidaten in de komende tijd de banken van de het Europees Parlement zullen bevolken. Dat zal een behoorlijk streep halen door de vijandige agenda van de elite. Dat is natuurlijk prima, maar als we een echte omslag willen, een nieuwe tijd, is deelname aan verkiezingen alleen niet voldoende. Dan zal er nog veel meer moeten gebeuren, en zullen we allemaal samen actief moeten worden. Parlementen en andere instellingen zijn niet in het leven geroepen om ons te vertegenwoordigen, maar om de elite te beschermen en het idee instant te houden dat we in een democratie leven. Jammer genoeg is dat niet het geval, we leven onder een systeem dat met de dag meer autoritair en arrogant wordt.

En wordt er toch eens ergens een regering gekozen die de globalisten elite niet welgevallig is, dan tolereert men dit een poosje en zint gelijktijdig op wraak. Een voorbeeld van dit alles zien we in Oostenrijk. De Oostenrijkse zwart-blauwe regering is gevallen omdat de leider van de populistische FPO door een geheime dienst in een val is gelokt, die op video is vastgelegd. Niet gisteren, en ook niet vorige week, maar al twee jaar geleden. Pas nu duikt de video op. Precies op het moment dat Merkel en haar medecriminelen de Oostenrijkse grens weer open willen hebben, om de volgende golf migranten uit Afrika Europa binnen te loodsen. Met de FPO in de regering zou dat niet lukken, dat wist men maar al te goed in Berlijn. Dus heeft men gebruik gemaakt van een stuk theater, waarbij een valse Russische oligarchen dochter werd opgevoerd, waarmee FPO leider Strache kon “onderhandelen’ over eventuele steun tijdens de verkiezingscampagne van een paar jaar geleden. Natuurlijk is Strache zelf in de val gelopen, en had hij beter moeten weten. Maar het geeft meteen aan hoe verraderlijk en perfide het spel is dat de elite speelt om zijn zin door te drukken. Geen “regime change” met wapens, zoals de Amerikanen dat graag zien, maar gewoon de oude Koude Oorlogstijl: vrouwen, drank en geld. Het mag 2019 zijn, maar er is niet veel veranderd.

Oostenrijk krijgt nu nieuwe verkiezingen in september, en Merkel kan haar volgende lading migranten bestellen. Gelijktijdig moet dit een waarschuwing zijn voor alle partijen die zich tegen het heersende systeem stellen. Niemand weet immers wanneer de volgende val zal dichtklappen. De sleutel tot de hele zaak in Oostenrijk ligt besloten in het migratie pact. Oostenrijk was in West Europa het eerste land dat weigerde om te tekenen. Dat bracht een sneeuwbal aan het rollen, en Merkel heeft Wenen hier voor nooit vergeven. Wat deze zaak ook aantoont is hoe corrupt en crimineel de hele Westerse elite is. En precies daar ligt onze kans.

We hebben het al eerder geschreven, maar het kan niet genoeg herhaald worden; het enige waar de elite bang voor is, is een geïnformeerd publiek. Men wil de vuile was niet buiten hebben. Hoeveel vuile was er is, kan intussen niemand meer zijn ontgaan. Het is dus aan ons om zo veel mogelijk zaken boven tafel te halen. Om lastige vragen te stellen, onze theorieën te verspreiden en iedereen die het horen wil te informeren. Wij zijn hier al enige tijd mee bezig, maar het is natuurlijk nooit voldoende. We werken nu aan een nieuw concept om de artikelen en de onthullingen nog beter te kunnen presenteren. Na de zomer, en misschien al iets eerder, moet dat allemaal klaar zijn. Maar wij zijn maar een kleine site met een beperkt bereik. Er is veel meer te vinden dan wij kunnen verwerken. Daarom zou het goed zijn als er nog veel meer mensen gingen deelnemen aan deze informatieoorlog. Want dat is het, een oorlog met woorden gevoerd in de digitale wereld.

Het is niet moeilijk om aan deze oorlog deel te nemen. Met een computer, een internetaansluiting en veel wantrouwen en speurzin is het volgende kanaal geboren. We leven in een wereld waarin oneindig veel informatie voor handen is. Veel meer dan we allemaal samen kunnen bevatten. Waar het om gaat is om de krenten uit de pap te vissen, die de elite er zorgvuldig in heeft verborgen, en deze krenten aan de wereld te presenteren. We moeten niet meer tolereren dat de globalisten hun spel in de schaduw kunnen spelen. De campagne tegen het migratie pact was hier een prachtig voorbeeld van. Men wilde dit stuk misdadige wetgeving zonder publiciteit doorvoeren. Door de inzet van een aantal mensen is dit niet gelukt. Dat is de manier waarop we in de toekomst veel vaker moeten optreden. We hebben ieder recht, want wij zijn het volk, en als we het echt willen kunnen wij ook de dienst uit maken. Dat kan via de informatieoorlog en via de straat. Beiden zijn cruciale instrumenten om de heersers de lucht af te knijpen.

Natuurlijk zullen ze dit niet zo maar accepteren, en we zien nu al de toename van repressie en censuur. Sites worden gesloten, Facebook en Twitter accounts gewist. Computers en telefoons worden in beslag genomen. Maar voor iedere weg die ze afsluiten zullen we een nieuwe openmaken. Voor iedere site die op slot gaat, zullen we tien nieuwe sites in de lucht brengen. Ze zullen niet in staat zijn om de hele vloed aan informatie te stoppen. Maar, dan moeten wel veel mensen mee doen. Niet als organisatie of partij, de ervaring heeft bewezen dat zulke groeperingen makkelijk te infiltreren en te vernietigen zijn. Veel moeilijker wordt het als individuele mensen gebruikmaken van de mogelijkheden die ze hebben. Het is dan een kwestie van een constante stroom druppels, die de steen uitholt. Precies hiervoor is het systeem bang. Gebruik dus de informatie die wij en andere bronnen aanleveren. Stuur het overal heen en praat er over met vrienden en kennissen.

Een andere mogelijkheid is artikelen en andere informatie uitprinten, en op strategische plaatsen achterlaten. Ook dat is een manier om de internet censuur te ontlopen. De komende tijd zal veel afhangen van onze vernuftigheid en slimheid. Maar dat deze tactieken werken is in het verleden vaak bewezen. Iedere mogelijkheid om de ware agenda van de elite te publiceren moeten we aangrijpen. Dat zal, als we het goed doen, voor de nodige onrust zorgen. Nu al bestaat er een groot wantrouwen tegen politici en de overheid. Steeds minder mensen geloven de leugenpers en de systeeminstellingen. De uitdaging is om dit wantrouwen om te zetten in daden. Om een einde te maken aan de passiviteit. Als we echt iets willen veranderen in dit land, en in Europa als geheel, zullen we ons zelf moeten veranderen. Politieke strijd komt niet uit de lucht vallen, maar begint altijd bij jezelf. Als jij het niet meer pikt, is de eerste stap gezet en de eerste barrière genomen. Als je iemand naast je mee krijgt, kan dat het begin van de vloedgolf zijn. Ga deelnemen aan de informatie oorlog, of ga de straat op. En vergeet nooit; het volk, dat zijn wij. Als wij allemaal samen op staan heeft de elite geen enkele kans meer. Geen enkele!

woensdag 15 mei 2019

STEM OP 23 MEI TEGEN DE EUROPESE UNIE, MAAR VOOR EUROPA


In de laatste jaren was onze boodschap in de aanloop naar verkiezingen steeds hetzelfde; stem niet of stem blanco. Dat had twee redenen; ten eerste was er meestal weinig te kiezen omdat de partijen die meededen in praktisch alles op elkaar leken. Geen enkele partij gaf het vertrouwen dat men het volk waarlijk zou vertegenwoordigen. Ten tweede gingen we er vanuit dat stemmen het systeem alleen maar in stand hield, omdat het de illusie gaf dat verkiezingen echt iets kunnen veranderen. In plaats van de wil van het volk uit te drukken, was het meer een kwestie van het legitimeren van het systeem en haar volksvijandige instituties en instellingen. Zoals iemand ooit zei: als verkiezingen echt iets konden veranderen waren ze al lang verboden geweest. In de meeste gevallen blijft dat een juiste analyse.

Toch hebben de komende EU verkiezingen op 23 mei ons er toe gebracht om ons advies enigszins aan te passen. Ook daar voor zijn twee redenen. Ten eerste zien we dat bijna dagelijks de stemming in Europa tegen de EU en haar verraderlijk instituties groeit. Van die stemming moeten we gebruik maken. Ten tweede is het gevaar van het ontstaan van een nietsontziende Verenigde Staten van Europa nog nooit zo groot geweest. Tegen deze dreiging moet een muur van verzet opgeworpen worden, om te voorkomen dat de lidstaten van de EU zo meteen niets meer te zeggen hebben. Daarom roepen we deze keer iedereen op om wel degelijk te gaan stemmen. Voordat we naar dit stemadvies kijken, is het noodzakelijk om de huidige toestand onder de loep te nemen.

Er zijn steeds meer signalen die er opwijzen dat een onheilige alliantie van liberalen, sociaal democraten, groenen en christen democraten van plan is om de huidige Europese staten te vernietigen. Nu al is het zo dat steeds meer macht naar de EU in Brussel is overgeheveld. We hebben nu al te maken met EU wetten die totaal tegen onze belangen in gaan. Maar men is duidelijk van plan om nog veel verder te gaan. Er wordt bijvoorbeeld steeds vaker gesproken over een Europees leger. De macht van de EU zou nog veel groter moeten worden, en de lidstaten, en dus wij allemaal, zouden zich moeten onderwerpen aan de dictaten van de EU elite, met als afschrikwekkende voorbeelden Merkel en Macron. De elite wil geen kritiek en geen inspraak meer. De alcoholist Juncker heeft het duidelijk gezegd; het interesseert hem niet hoe de kiezers stemmen, hij zal niet toestaan dat EU tegenstanders posities gaan krijgen. Wie ooit heeft geloofd dat dit soort figuren democraten zijn, kan hier een lesje uit leren. Het enige wat de EU kliek van ons wil is geld en gehoorzaamheid.

Kijk hoe ze hebben gelogen over de schadelijke effecten van de Euro, hoe ze de pensioenfondsen hebben geplunderd om hun banken te redden, en hoe ze Europa hebben volgestopt met migranten en valse vluchtelingen die steeds meer Europese steden tot oorlogszones om toveren. Denk terug aan de tijd in 2015 toen de EU elite bij hoog en laag beweerde dat er geen moslim terroristen met de migranten mee Europa introkken. Dit terwijl ze zelf alle controles aan de grenzen hadden uitgeschakeld. En denk dan aan de vele slachtoffers die deze niet bestaande terroristen intussen hebben gemaakt. Ondanks dit alles staan de grenzen nog steeds open, en gaat de infiltratie verder. Denkt er nog iemand dat de EU onze belangen vertegenwoordigd of instaat voor onze veiligheid? Als er dan een volk besluit uit te stappen, zoals de Britten, wordt dit bijna onmogelijk gemaakt door politiek gekonkel. Dat is de straf als je een eigen mening hebt.

Kijk ook naar de censuur op het internet dat zijn oorsprong in Brussel vindt. Soms gaat het over privacy, dan weer over auteursrechten, maar waar het werkelijk om gaat is het monddood maken van iedereen die zich tegen de EU dictaten uitspreekt. Een ander voorbeeld is het migratie pact, dat de EU elite zelfs wil opleggen aan landen die hebben geweigerd om te tekenen. De huidige EU vertoonde altijd al dictatoriale trekken, maar nu is men hard op weg om een volledige dictatuur te worden. Een dictatuur die ons allemaal wil onderwerpen. Of het nu gaat om de CO2 leugens en het klimaat, of de genderwaanzin, het zijn allemaal onderdelen van de EU agenda om de Europese staten te destabiliseren en uiteindelijk te vernietigen. Als dit is gelukt komt de weg vrij voor het einddoel, een oorlog met Rusland om het laatste onafhankelijk bolwerk tegen de westerse waanzin onschadelijk te maken.

Met de huidige, nog enigszins, onafhankelijke staten zal dat nooit lukken. Dus moeten deze staten verdwijnen om een Europa te creëren met een passieve mengbevolking, waar geen kritiek of tegenstand meer van uit gaat. Dat alles zit achter de bevolkingsuitwisseling, de Euro en het geneuzel over een Europees leger. Dit is de agenda waar de EU elite naar streeft. En natuurlijk speelt de Amerikaanse “deep state” op de achtergrond een behoorlijk partijtje mee. We weten wie de collaborateurs en de volksverraders zijn. We hebben het vaak genoeg geschreven.

De tijd is nu gekomen om deze agenda een halt toe te roepen. Dat zal niet eenvoudig zijn want de macht waar we tegenover staan is groot. Maar we kunnen wel een aantal stenen op het pad van de elite werpen, waar men wel degelijk over kan struikelen. De stem van de individuele staten is nog niet volledig tot zwijgen gebracht, zodat verzet nog steeds mogelijk is. Maar we moeten er wel van uit gaan dat de tijd krap is, en dat de kans groot is dat verkiezingen, die dingen moeilijk maken voor de elite, op termijn zullen worden afgeschaft. Het is dus een kwestie van nu of nooit. Duidelijk is al wel dat steeds meer mensen in heel veel landen de EU afwijzen. Ieder referendum dat is gehouden is door de elite verloren. Daarom ook zijn deze stemmingen zo schaars, en worden resultaten van de stemmingen die wel zijn gehouden nooit uitgevoerd. Er is dus potentieel om in heel  Europa de kiezers te mobiliseren tegen de EU en haar dictatuur in wording. Van die kans moeten we gebruikmaken zo lang het nog kan.

Vandaar ook ons advies om op 23 mei wel degelijk te gaan stemmen. We spreken ons niet voor een partij of partijen in het bijzonder uit, maar willen een richting aangeven. Om te voorkomen dat de EU de boven genoemde agenda kan uitvoeren, is het van het grootste belang dat er bij de EU verkiezingen zoveel mogelijk kandidaten gekozen worden die zich inzetten voor de belangen van de lidstaten, en een barrière opwerpen tegen de machtshonger van het EU apparaat. Nu al zijn er verschillende initiatieven om na de verkiezingen in het Europees Parlement fracties te vormen die zullen kiezen voor Europa en niet voor de EU. Zo is de Italiaanse minister Salvini bezig om zo’n bondgenootschap op te richten, en hij heeft al een aantal partijen voor zijn initiatief gewonnen. Het doel is om de anti-EU oppositie te verengingen, en een einde te maken aan de verdeeldheid, waar alleen de EU elite van profiteert. Er zijn ook andere initiatieven die een grondige hervorming van de EU nastreven.

Wij roepen alle kiezers op om op partijen te stemmen die zich tegen de EU dictaten keren, en bereid zijn actieve oppositie te voeren in het Europees Parlement. Hierbij gaat het er vooral om op daden en minder op woorden te letten. Een goede leidraad is hoe partijen zijn omgegaan met het migratie pact. Sommige partijen willen hervormingen van binnenuit, andere streven een uittreden uit de EU na, voor Nederland dus de Nexit. Er zijn dus verschillende manieren en initiatieven. Dat is geen probleem, zo lang het voorkomen van het ontstaan van een Verenigde Staten van Europa als eerste prioriteit wordt gezien. Het is geen kwestie van het afwijzen van Europa, maar veel meer het afwijzen van de Europese Unie. Dit zijn belangrijke punten als het gaat om maken van een keuze op 23 mei.

In plaats van de huidige EU dictatuur, kiezen wij voor een Europa van sterke onafhankelijke landen, die weliswaar samenwerken waar dit mogelijk is, maar gelijktijdig volledige vrijheid van handelen hebben. Geen open grenzen, geen eenheidsmunt en geen dwingelandij uit Brussel. Een Europa van de volkeren, en niet van de elite en de bankiers. Op 23 mei gaat het om veel meer dan alleen maar de uitkomst van een stemming. Het gaat om identiteit, traditie, geschiedenis en het zelfbeschikkingsrecht op de eigen leefomgeving. Kortom; een Europa dat ook de komende generaties een toekomst in vrede en vrijheid biedt. LATEN WE ONZE LANDEN TERUG PAKKEN! STEM OP 23 MEI VOOR EUROPA EN TEGEN DE EUROPESE UNIE.

woensdag 8 mei 2019

WAAROM DE LEUGENS STEEDS GROTER WORDEN


Deze week keren we terug naar twee thema’s die we in de laatste weken hebben behandeld. Het gaat hierbij om de klimaat demonstraties van media icoon Greta Thunberg, en de hype rond elektrische auto’s. Er zijn in de laatste dagen nieuwe feiten bekend geworden over beiden zaken, en die willen we onze lezers natuurlijk niet onthouden. Vooraf kunnen we alvast wel stellen dat de leugens en de afleidingsmanoeuvres van het systeem steeds grotere vormen aan beginnen te nemen. Het schijnt ook niet meer uit te maken of de verhalen die via de politiek en de leugenpers worden verspreid wel geloofwaardig zijn. Is dit arrogantie of is er paniek uitgebroken onder de globalisten elite? Laten we maar eens kijken of we met wat recherche de boel helder kunnen krijgen.

We beginnen met de Greta demonstraties, of beter gezegd, het georganiseerd spijbelen voor de groene agenda, ook wel bekend als Fridays for Future. Vorige keer schreven we al dat het vreemd is dat deze beweging plotseling zo’n vlucht heeft genomen. Bij navraag door medeonderzoekers werd steeds gezegd dat de demo’s spontaan zijn, en dat er geen partij of organisatie achter zit. Zo werd de demonstratie in Berlijn aangemeld door een individueel persoon. De politie wilde echter niet zeggen wie dit precies geweest is. Dat zou in strijd zijn met de bescherming van de persoonsgegevens. Dit is een uitvlucht, en waarschijnlijk juridisch ook aanvechtbaar. De aanmelder van een demo doet dit over het algemeen openlijk en de gegevens moeten publiek toegankelijk zijn. Tenzij men iets te verbergen heeft natuurlijk.

Een andere onderzoeker, Roland Tichy heeft nu ontdekt dat er wel degelijk een organisatie achter de Greta demo’s steekt, en dat deze club ook de opbrengst opstrijkt en beheert, die door de scholieren bijeen wordt gebracht. Het gaat hierbij om de Stichting Plant for the Future, die weer onderdeel is van de stichting Plant for the Planet. Deze stichting beheert een bankrekening waar al het geld van de demo’s en andere vormen van inkomen samen worden gebracht. Bij deze rekening gaat het om een account die van de stichting zelf is, en dat betekend dat in feite al het demo geld direct naar deze stichting gaat. De demo activisten kunnen er niet direct over beschikken en zijn van de stichting afhankelijk. Verder is de hele financiële kant uiterst ondoorzichtig, maar zeker is wel dat de Stichting Plant for the Planet deel uitmaakt van de Duitse Club van Rome. Kortom; Fridays for Future is niet onafhankelijk en ook niet spontaan. Er zijn ook berichten dat Fridays for Future banden heeft met de One Foundation, en een van de woordvoerders van deze stichting schijnt de manager van Greta Thunberg te zijn. Haar naam is Luisa Neubauer, en zij is tevens lid van de partij Die Grunen. Op alle Greta demo’s is ze te vinden. De One Foundation, een internationale campagne en lobby organisatie, wordt ondermeer bestuurd door Bono en David Cameron de voormalige premier van Groot Brittannië. De One Foundation kent meerdere geldschieters, maar de hoofdsponsor is de Open Society Foundation, en zoals we allemaal weten is die stichting van George Soros. Zo is het kringetje weer rond. Vreemd dat maar zo weinig journalisten zich voor deze zaken interesseren. Waarschijnlijk mogen ze er niet eens over schrijven. Dat zou immers de groene agenda in gevaar kunnen brengen.

Waar de hele Greta hype voor dient is intussen ook duidelijk. De Duitse regering heeft vergevorderde plannen voor een C02 belasting (in feite een belasting op ademhalen), een voorbeeld dat andere landen zeker zullen volgen. Het grote publiek moet via de demo’s en de huilverhalen klaar gemaakt worden voor een nieuwe fantasie belasting. Dit schijnt nog niet echt te werken. Een onderzoek heeft uitgewezen dat twee derde van de Duitse kiezers niets van een C02 belasting moet hebben. We kunnen dus in de komende maanden nog veel meer Greta propaganda verwachten.

Elektrische auto’s

Dan komen we bij het een ander troetelkind van de media en de politiek; de elektrische auto. Op dit terrein zijn er verschillende zaken te melden. Ten eerste zullen eigenaren van elektrische auto’s in de nabije toekomst behoorlijk meer voor de stroom moeten betalen die hun nieuwe aanwinst nodig heeft om vooruit te komen. De kans is zelfs groot dat de stroom duurder gaat uitvallen dan het traditionele tanken van benzine of diesel aan de pomp. De reden is dat de producenten van de laadzuilen, die de auto’s van stroom moeten voorzien, deze apparaten tot nu vrij gunstig verstrekten. Ze deden dit om zo veel mogelijk consumenten over te halen om elektrisch te rijden. Nu steeds meer mensen dit noodgedwongen of vrijwillig gaan doen, moeten er ook steeds meer laadzuilen komen. En daar hangt natuurlijk een prijskaartje aan. Niemand zal dus binnenkort meer kunnen beweren dat elektrisch rijden een goedkopere optie is. Weer een oplichterstruc dus om de zakken van de producenten en de elite te spekken. In plaats van een groene agenda is het beter om over een geld agenda te praten.

We schreven eerder al dat elektrische auto’s helemaal niet goed zijn voor mens en milieu. Geloof dus niet de groene leugens die iedere dag over ons worden uitgestrooid. Wie de waarheid over elektrisch rijden wil weten moet in Kongo zijn. In dat land wordt de kobalt gewonnen die nodig is voor de batterijen van zowel elektrische auto’s als ook mobiele telefoons. Kongo levert ongeveer 70% van de kobalt productie in de wereld. Het is een land vol corruptie en uitbuiting, waar arbeiders iedere dag hun leven op het spel moeten zetten om de grondstof uit de mijnen te halen. Sommige van deze arbeiders zijn niet ouder dan 9 jaar. Rond het jaar 2030 zullen er 125 miljoen elektrische auto’s rond rijden, dat is 40 maal het huidige aantal. Het spreekt dus voor zich dat de vraag naar kobalt alleen maar zal toenemen. In Kongo zijn het vooral Chinese firma’s die de mijnen beheren en de uitbuitingsgraad is afschrikwekkend.

De mijnwerkers, veelal kinderen, werken in mijnen die nog met de hand uitgegraven worden, en eigenlijk niet veel meer zijn dan gaten in de grond. Overal zijn gaten en tunnels te vinden, zelfs onder huizen, waar mensen in de modder zwoegen om bij het kobalt te komen. Veiligheidsregels bestaan niet, en natuurlijk zijn er ook geen controles. Het aantal ongevallen met dodelijke afloop is niet meer te tellen. Tunnels storten aan de lopende band in, maar de mijnwerkers graven verder. Ander werk is er niet, en daar is voorlopig ook geen hoop op. Vooral in de regenachtige tijden is het werk gevaarlijk. Het water maakt de grond tot modder, en de tunnels storten dan nog eerder in. De meeste ongelukken worden niet geregistreerd. Omgekomen mijnwerkers worden eerst naar een ziekenhuis gebracht en als familieleden dan komen kijken, mogen ze het lijk van weer een slachtoffer van de uitbuiting meenemen. Niemand zegt iets, niemand vraagt iets en de productie gaat gewoon verder.

Naast de hoge menselijke kosten, en de ellende van de gezinnen die achterblijven, wordt ook het land langzaam vernietigd. Overal wordt gegraven, overal zijn tunnels en gaten. Iedereen is opzoek naar het blauwe goud. Natuurlijk zie je deze beelden niet als de reclame weer eens een elektrische auto aanprijst. Je hoort ook niet van de ellende en de uitbuiting in landen als Kongo, als de groene ideologen hun waanzin aan de man brengen. Allemaal zeggen ze begaan te zijn met het milieu, en het beste te willen voor de toekomstige generaties. Dat hiervoor ontelbare arbeiders in Kongo sterven en de natuur wordt vernietigd lijkt hen niet te interesseren. Ze willen er zelfs niet over praten, en zeggen dat iedereen die met vragen komt een vijand van het klimaat is. De groene agenda moet ten koste van alles worden uitgevoerd.

Laten we aan deze zaken denken als een of andere oplichter, politicus of verkoper, ons een elektrische auto probeert aan te smeren. Allemaal hebben ze de mond vol over duurzaamheid, terwijl is de meeste gevallen duurzaamheid gelijk staat aan diefstal. Laten we wakker worden, en de waanzin doorbreken die we iedere dag opnieuw kunnen aanschouwen. Niemand kan ons dwingen om mee te gaan in deze waanzin, allemaal hebben we het recht om Nee te zeggen, of het nu gaat om elektrische auto’s of fantasie belastingen. Laten we dus geen stap meer achteruit gaan, en het verloren terrein herwinnen. Het is onze toekomst die op het spel staat, niet de toekomst van de groene ideologen en globalisten. Die vreten zich dik en rond van onze centen. Dat moet afgelopen zijn, en alleen wij kunnen daar een einde aan maken. En laten we een ding zeker niet vergeten; de politiek en de maatschappij zullen alleen veranderen, als wij ons zelf veranderen. Dat is de eerste, en de belangrijkste stap.



woensdag 1 mei 2019

HOE LINKS WAS ADOLF HITLER EIGENLIJK?

Vandaag maken we een uitstapje op controversieel terrein. Maar dat maakt het niet minder interessant. Het is onderdeel van ons streven om een meer helder beeld te krijgen van de Tweede Wereld Oorlog, en de achtergronden die aan het conflict ten grondslag lagen. In de laatste weken loopt er in de Duitse media een discussie, die draait om de vraag of Adolf Hitler zijn politieke carrière begon als een linkse activist. De aanzet is een artikel in Die Welt, een krant van het Springer concern, maar met een vrij goede reputatie. Laten we maar eens kijken wat Die Welt over het vroege leven van Hitler boven water heeft gehaald, en hoe deze gebeurtenissen de geschiedenis hebben beïnvloed.

We gaan nu terug naar het voorjaar van 1919. Duitsland was na het einde van de Eerste Wereld Oorlog in chaos. Er waren verschillende opstanden en revoluties geweest. Een proces dat uiteindelijk uitmondde in de Republiek van Weimar. Wij zullen ons bezighouden met de situatie in Beieren, en vooral kijken naar de ontwikkelingen in München. Op 7 april 1919 riep de Centrale Raad van de Beierse Republiek samen met de Revolutionaire Arbeiders Raad de Beierse Raden Republiek uit. Dit gebeurde in München, de grootste stad van de regio. Voor de Duitse centrale regering was dit een reden om het leger te mobiliseren. Men duldde geen communistische raden republiek, en zou er alles aan doen om deze republiek weer ten val te brengen. Als antwoord op deze mobilisatie riepen de leiders van de arbeiders en de soldaten raden de dictatuur van het proletariaat uit. Deze maatregel was bedoeld om de Raden Republiek te beschermen. Op palmzondag probeerde een vrijwilligersmilitie, met de naam Republikanische Schutzbund, een coup te plegen, om zo de Raden Republiek uit te schakelen. De militie was loyaal aan de coalitieregering van de sociaal democraat Johannes Hoffmann. Hem was de Raden Republiek een doorn in het oog.

Anders dan door de militie leiders verwacht, weigerde het garnizoen in München, inclusief het 2de Infanterie Regiment, de coup te steunen. Het ging zelfs nog verder, want een aantal eenheden in de stad kozen openlijk de kant van de Raden Republiek. De poging om de revolutionairen te ontmachtigen mislukte dan ook jammerlijk. Kort na de couppoging werd besloten om nieuwe verkiezingen voor de soldaten raden uit te schrijven, en deze stemming vond op 15 april 1919 plaats. Het doel van de verkiezingen was het aantonen van de volledige steun van de soldaten raden voor de Raden Republiek. Precies op dat moment komen we voor het eerst in de geschiedenis Adolf Hitler tegen. Hij stelde zich kandidaat voor de soldaten raad van het vervangend bataljon van de demobiliseringscompagnie van het 2de Infanterie Regiment. Hitler, die de rang van korporaal had en bijna 30 was, eindigde op de tweede plek en werd met 19 stemmen verkozen tot lid van de raad.

Het feit dat hij zich kandidaat stelde, en ook nog werd gekozen, geeft aan dat hij in die tijd een linkse overtuiging had. De soldaten raden werden communistische geleid, en dat was bij iedere soldaat bekend, dus ook bij Hitler. Toch nam hij zijn plaats in de raad in. Er bestaat zelfs een foto van. De soldaten raden lieten er geen misverstand over bestaan dat ze bereid waren om te vechten voor de Raden Republiek. Overigens viel Hitler’s linkse overtuiging al wat eerder op. Eind februari 1919 nam hij deel aan een treurmars voor de vermoordde socialistische minister president Kurt Eisner. Eisner stamde uit een Joodse familie, maar blijkbaar was dat voor Hitler in die tijd nog geen probleem. De twee Beierse Raden Republieken, inclusief de tweede, die onder communistische leiding stond, kenden verschillende leiders met een Joodse afkomst, waaronder Ernst Toller, Erich Mühsam, Gustav Landauer, Eugen Leviné en Tobias Axelrod. Ook dat weerhield Hitler is niet van om binnen de soldaten raad actief te zijn.

Al deze zaken komen niet overeen met de beschrijving die Hitler zelf van zijn vroege leven gaf. In “Mein Kampf”, en ook in een eerder boek, beweert hij dat hij het Marxisme altijd heeft bestreden. Hij beschuldigde de marxisten er van dat ze misbruik van de arbeiders maakten om hun eigen belangen te dienen. Overigens had hij wel altijd een soort gevoel voor de arbeidersklasse, want hij verweet eerdere nationalistische partijen dat ze de sociale factor negeerde, en daarmee de arbeiders in de armen van de linkse partijen en bonden dreven. Maar dat was Hitler’s eigen versie, die dus niet overeenkomt met de waarheid. Zijn politieke activiteiten in München heeft hij steeds angstvallig verzwegen. Hij beweerde alleen dat hij een tegenstander van de Raden Republiek was geweest, en maar net aan arrestatie was ontkomen. We weten nu dat dit niet klopte.

Maar nu terug naar de Raden Republiek zelf. De Centrale Regering in Berlijn wilde zo snel mogelijk een einde aan deze republiek maken. Er werden zwaar bewapende troepen en loyale Frei Korpsen naar Beieren gestuurd, om, zoals de sociaal democratische minister Gustav Noske het zei: “een einde aan het carnaval der waanzin te maken”. Al snel braken er gevechten uit tussen deze eenheden en de rode soldaten van de Raden Republiek. Vanaf het begin bleek het een ongelijke strijd te zijn die dan ook werd verloren, en begin mei rapporteerde de militaire leiders aan Noske dat de revolutie in München was neergeslagen, en dat ze de stad in handen hadden. Er waren tussen de 600 en 1000 doden gevallen. Het ging hierbij om soldaten van de Raden Republiek en een groot aantal burgers die eigenlijk niets met de opstand te maken hadden.

Meteen na het neerslaan van de Raden Republiek liep Hitler over naar de andere kant. Hij begon zich toen ook als een overtuigd antisemiet op te stellen. Het lijkt er op dat zijn teleurstelling over de uitkomst van de opstand zo groot was, dat hij een radicaal andere richting koos. Maar dat doet er niet aan af dat hij tussen het einde van de Eerste Wereld Oorlog en het neerslaan van de opstand in München, wel degelijk een links revolutionaire instelling had getoornd. Overigens bestaat er ook geen enkele aanwijzing dat Hitler voor het neerslaan van de Raden Republiek een antisemiet was. Het kan dus zijn dat hij de leiders van de Raden Republiek met een Joodse achtergrond verantwoordelijk hield voor de nederlaag. Het spreekt voor zich dat hij zijn “linkse” verleden niet kon gebruiken toen hij een andere koers koos. Niet alleen verzweeg hij zijn activiteiten voor de Raden Republiek, maar hij beweerde ook dat hij al in 1908 in Wenen antisemiet was geworden. Ook dit wordt door de feiten tegen gesproken, omdat hij juist toen met veel Joden vriendschappelijke banden onderhield. In die tijd was het voor politieke leiders makkelijk om een eigen biografie in elkaar te zetten die paste bij hun plannen voor de toekomst. Niemand trok iets na, en vaak stonden dingen ook niet op schrift. Het was dus makkelijk om storende feiten gewoon te verwijderen. Hitler was zeker niet de enige die een eigen biografie verzon, of liet verzinnen. Daarom is het juist zo interessant dat toch niet alle sporen zijn uitgewist, ook al heeft het 100 jaar geduurd voor dat deze feiten aan het licht kwamen.

Verdere linkse sporen

Overigens was Hitler ook niet de enige in zijn kring met een “links’ verleden. Ook Joseph Goebbels bestudeerde eerst het Marxisme voordat hij naar de NSDAP van Hitler overstapte. In deze partij maakte hij eerst deel uit van de linker vleugel. Dat brengt ons meteen bij een ander stukje geschiedenis dat ook vrij opzienbarend is. In 1923 besloten leidende leden van de Duitse communistische partij KPD in het Rijnland, een samenwerkingsverband aan te gaan met de NSDAP van Hitler. Zij vonden gehoor bij verschillende “linkse’ NSDAP leden, waaronder Goebbels en Otto en Gregor Strasser. De samenwerking kwam daadwerkelijk tot stand. Er werd een compromisvlag ontworpen met de symbolen van de twee stromingen, en woordvoerders van de KPD en de NSDAP spraken op elkaars congressen. De samenwerking duurde maar een paar maanden. De betrokken KPD functionarissen verlieten toen de partij en gingen als Nationaal Communisten verder. Ze hielden aan de communistische ideologie vast, maar verwierpen het internationalisme.

Binnen de NSDAP bleef tot 1930 een soort socialistische vleugel actief, die sterk verbonden was met de nationaal revolutionaire ideeën binnen de SA. Veel SA leden kwamen uit de arbeidersklasse, en zij zagen zich zelf als revolutionairen. Hoewel Hitler voor lange tijd op de SA had gesteund, keerde hij zich van het idee van een nationale revolutie af. Nadat Hitler in 1933 aan de macht kwam, maakte de SS voor altijd een einde aan de “linkse neigingen” binnen de NSDAP. De SA bleef wel bestaan, maar werd een soort veteranen organisatie zonder politieke invloed. De SS maakte voortaan de dienst uit, en groeide uit tot een soort eigen staat, met eigen regels. Wat hiervan het resultaat was is geschiedenis, en algemeen bekend.

Na de Tweede Wereld Oorlog werd een erg zwart-wit beeld van het conflict gepropageerd. Dat beeld heeft lang stand gehouden. Maar in werkelijkheid waren er veel grijze vlakken, waaruit soms de meest vreemdsoortige situaties ontstonden. Deze zaken hebben geen echte invloed meer op de huidige strijd, maar het ontdekken van het verleden, en de beweegredenen die achter bepaalde ontwikkelingen een rol speelden, blijven interesse opwekken, en niet zelden zijn er toch lessen uit te halen die ook nu nog van belang zijn. In deze tijd van geschiedvervalsing is het opdiepen van nieuwe feiten een cruciale taak, om een beter begrip van grote conflicten te krijgen, en die voortaan te voorkomen.


Bronnen: Die Welt Sven Felix Kellerhoff “Hitler’s politieke carrière begon in het links extremisme”, Het Nationaal Bolsjewisme in Duitsland, Wikipedia, Adolf Hitler; Zijn leven, zijn redevoeringen; uitgegeven door Uitgeverij Verbum september 2018.