donderdag 30 oktober 2014

HET AMERIKAANSE KEIZERRIJK Deel I



Als we de geschiedenis bekijken van de eerste dagen tot aan de dag van vandaag zien we enorme rijken die met veel bloed en tranen werden opgebouwd. Rijken waarvan men zei dat ze voor eeuwig zouden duren. Rijken ook waaraan miljoenen mensen te gronde zijn gegaan. Vandaag zijn van deze enorme rijken alleen nog de namen over; het Romeinse rijk, het Ottomaanse rijk, Oostenrijk-Hongarije, en zelfs het zogenaamde “Derde Rijk” van Hitler. Al deze rijken, die in hun tijd grote delen van de wereld beheersten zijn ten onder gegaan. Meestal aan de eigen hebzucht en grootheidswaanzin.

Ook vandaag zien we zo’n rijk; het Amerikaanse Keizerrijk. Ook dit rijk beheerst grote delen van de wereld en probeert met alle middelen invloed te krijgen op die werelddelen die men nog niet in bezit heeft. Hierbij zijn alle middelen geoorloofd, staatsgrepen, moordpartijen en zelfs hele oorlogen. Het menslijk lijden dat hier uit voortkomt wordt door het Keizerrijk met een glimlach af gedaan. Naast alle militaire macht heeft dit rijk nog een ander wapen: de leugen. Er is geen land of rijk ter wereld dat de leugen zo goed beheerst als het Amerikaanse Keizerrijk. Met haar leugens bespeelt het rijk de media in Amerika zelf en over de rest van de wereld. Een van die leugens is dat men overal democratie en vrijheid wil brengen. Deze leugen wordt zo vaak herhaald dat veel mensen nog steeds geloven dat het de waarheid is. Helaas hebben velen voor dit geloof met hun bloed moeten betalen.

Het is niet de bedoeling dat we hier de geschiedenis van dit rijk tot in detail gaan beschrijven. Het gaat er veel meer om waar het rijk nu staat en wat de invloed op onze wereld is. Misschien kunnen velen zich nog het optimisme herinneren dat over de wereld vloeide toen Obama als hoofd van het Amerikaanse Keizerrijk werd gekozen. Hij was de eerste zwarte president, en ook nog een democraat, dus de hoop op een betere wereld leek gelijktijdig met hem aan de macht te komen. Intussen zijn we een aantal jaren verder en we kunnen vaststellen dat Obama geen enkel verschil heeft gemaakt als het gaat om het beleid van het rijk. Hij is een handig werktuig gebleken in handen van het reusachtige systeem dat de Amerikaanse diepe staat is. Er was ook niets anders te verwachten. Het beleid van het Keizerrijk staat vast, wie de president ook moge zijn. Wel zitten er verschillende lagen en niveaus in dit systeem, maar de afloop is altijd even dodelijk. De resultaten zien we iedere dag om ons heen.

Zo als we zagen zijn deze grote rijken in de geschiedenis altijd uiteindelijk te gronde gegaan. Hier aan vooraf komt meestal een periode van onzekerheid, bloedvergieten en een vaak dodelijke bedreiging van de vrede. Het lijkt er intussen op dat het Amerikaanse Keizerrijk nu in deze periode van neergang is terecht gekomen. Tegen deze neergang verzet men zich met grof geweld. De leidende figuren weten dat hun tijd bijna ten einde is, maar ze willen nog redden wat er te redden valt. Dat zien we nu gebeuren over de hele wereld. De Amerikanen dachten na de val van de Sovjet Unie heer en meester te zijn over de aarde. Van Rusland had men geen gevaren meer te duchten en andere oppositie stromingen werden hard aan gepakt en meestal vernietigd. Intussen zitten we in een heel andere periode waarin de rollen langzaam maar zeker worden omgedraaid. Om hier een beter beeld van te krijgen moeten we een blik werpen op de ontwikkeling van Rusland.

Na de val van de Sovjet staat en het Warschau Pact kwam Rusland in een neerwaartse spiraal terecht. Onder eerst Gorbachov en later Yeltsin werd alles aan het westen verkocht of gewoon weg gestolen en verloor Rusland in feiten zijn soevereiniteit. Het reusachtige land werd een trouwe volgeling van het westen, dus van het Amerikaanse Keizerrijk, en van een eigen inbreng was nauwelijks nog sprake. Het land leek verslagen en een kleine groep criminele kapitalisten werd ontstellend rijk. Toen ongeveer 10 jaar later Poetin aan de macht kwam erfde hij deze puinhoop. Lang heeft het westen gedacht dat Poetin een zelfde weg zou gaan als zijn voorgangers. Er was immers veel geld te verdienen en het volgen van de Amerikaanse weg betekende ook prestige. Rusland mocht zich bij allerlei westerse clubjes aansluiten en zo een beeld geven dat het toch belangrijk was. Het Keizerrijk was er van overtuigd dat Poetin hiermee tevreden zou zijn. Het was de eerste keer, maar zeker niet de laatste keer dat het westen President Poetin heeft onderschat.

Terwijl het westen Poetin met veel misbaar binnenhaalde was hij rustig bezig om Rusland te herstellen tot een land wat er weer toe deed. Zijn eerste grote gevecht was tegen de zogenaamde nieuwe rijken, de oligarchen, die nog steeds bezig waren het Russische tafelzilver aan het westen te verkopen. Het was een heftig gevecht dat zich vooral achter de schermen, binnen Rusland, afspeelde. Dit gevecht werd door Poetin voor een groot deel gewonnen. Hij liet sommige van de top criminelen in de gevangenis zetten en liet hun bedrijven tot de grond toe afbreken. Dit als waarschuwing aan de rest. Toen dit gevecht was gewonnen kon Poetin verder met het herstel. Hij was vriendelijk naar het westen, maar bouwde ondertussen een nieuwe Russische machtsbasis. Hij verzette zich lang niet tegen de Amerikaanse interventies over de hele wereld, omdat hij eerst Rusland weer tot een echte macht moest maken. De grens werd voor de eerste keer getrokken toen het westen, met het Keizerrijk voorop, Syrië wilde aanvallen. Voor het eerst liet Poetin merken dat hij zijn veto zou gaan gebruiken, met steun van China.

Voor Washington was dit een enorme schok. Rusland bleek weer een eigen mening en een eigen beleid te hebben. Al snel bleek dat Poetin inderdaad niet meer bereid was de leidende rol van Amerika in de wereld te accepteren. Poetin heeft een wereld voor ogen waarin er meer machtsfactoren zijn en de dominantie van een land niet langer mogelijk is. Niet alleen begon hij het westen stap voor stap de voet dwars te zetten, hij zocht zelf naar nieuwe bondgenoten waar mee hij de Euro Azië Unie vormde. Er kwamen ook andere verbindingen en het Amerikaanse Keizerrijk raakte langzaam in paniek. In onderhandelingen bleek Poetin veel slimmer en handiger te zijn dan men ooit had gedacht.

Naast het aanmoedigen van meerdere machtsfactoren in de wereld, ging Poetin ook steeds meer bezig met een project waar hij al jaren aan werkte, namelijk het weghouden van de NAVO van de Russische grenzen. Het westen is al jaren bezig met een omsingeling van Rusland. Men heeft het geprobeerd in Georgië, maar dat is door Russisch ingrijpen deels mislukt. In Moldavië zien we een zelfde verhaal. Het westen bedreigt ook voortdurend Wit-Rusland, een van de meeste trouwe bondgenoten van de Russische Federatie. Toen bleek dat Poetin dit hele project steeds meer dwarsboomde, ontketende Amerika, met hulp van de EU, de oorlog in de Oekraïne. Niet dat men meteen op een oorlog uit was, Oekraïne moest gewoon omgedraaid worden door een westerse coup met steun van Oekraïense nationalisten. Toen dit niet meteen lukt werd er een beroep op de fascisten gedaan. Dat waren de eerst stappen op weg naar oorlog, want Rusland kon niet accepteren dat er een fascistische staat aan haar eigen grenzen ontstond.

Opnieuw onderschatte het westen Poetin. Hij liet de Krim lid worden van de Russische Federatie na een referendum waarin dit belangrijke gebied met grote meerderheid voor aansluiting stemde. Voor het Amerikaanse Keizerrijk was dit een enorme klap. Zonder de Krim had men eigenlijk niets aan de Oekraïne, dus gaf Washington opdracht voor een militaire operatie in het zuid oosten waar de bevolking weigerde om de fascistische regering in Kiev te accepteren. In deze oorlog, die de hele zomer van 2014 woedde, hebben de fascisten, met Amerikaanse steun, ontelbare oorlogsmisdaden begaan. Een proces dat nog steeds gaande is. Maar de onafhankelijke republieken, beter bekent als Novorossia, bleven overeind en drongen de fascisten terug. Om niet geheel verslagen te worden stemde Kiev in met een bestand. Dit was niet alleen een nederlaag voor Kiev, maar veel meer nog voor het Amerikaanse Keizerrijk.

Het ging in feite helemaal niet om de Oekraïne, maar het hele conflict was een grootscheepse aanval op Rusland. Een aanval die nog steeds gaande is en die vooral is gericht op het zwart maken van President Poetin. Vooral de Amerikaanse conservatieven hebben het op hem gemunt. Het gaat hierbij om de zogenaamde “neo-cons”. Maar ook Hillary Clinton, die waarschijnlijk de Democratische kandidaat zal worden voor de komende presidentsverkiezingen, is constant bezig met haatpropaganda. De Amerikanen weten dat alleen Rusland hen kan beschadigen en dat willen ze ten kosten van alles onderbinden. De neo-cons hebben een eenvoudig strategie; bombardeer alles wat zich tegen de Amerikaanse belangen keert. Naast het militaire apparaat steunen zij vooral op de massamedia. Daarom ook zie je bijna iedere dag anti-Rusland of anti-Poetin propaganda in de media verschijnen over de hele wereld. De ene keer zouden Russische hackers een groot aantal internet wachtwoorden hebben gestolen. Weer een andere keer zou er een Russische onderzeeboot in Zweedse wateren bivakkeren. De verhalen worden steeds fantastischer, maar zijn daarom niet minder gevaarlijk. De Amerikaanse conservatieven, maar zeker ook Obama en de NAVO leiding wilde het laatste half jaar maar een ding; dat Rusland militairen naar de Oekraïne zou sturen. Toen dit niet gebeurde omdat Poetin slimmer was kwamen zij met sancties om Rusland verder te provoceren. Maar ook dat heeft weinig effect.
 
Het moet duidelijk zijn dat het Amerikaanse Keizerrijk de aanval op Rusland niet zo maar zal afblazen. Dit maakt Amerika en haar dienaren in Europa een grote bedreiging voor de wereldvrede en daarmee voor ons allemaal. We zullen de komende tijd meer over deze bedreiging schrijven omdat het heel belangrijk is om de Amerikaanse propaganda die dagelijks over ons wordt uitgestort tegen te gaan. De volgende keer zullen we kijken naar de rol van de Europese landen in dit conflict, en verder zullen we aandacht besteden aan de 5de colonne binnen Rusland. We moeten niet vergeten dat de strijd die nu gaande is over de toekomst van ons allemaal zal beslissen. Om die strijd op de juiste wijze te kunnen aangaan  proberen wij bruikbare informatie te leveren. Al was het alleen maar om er voor te zorgen dat niemand kan zeggen “we hebben het niet geweten”.

donderdag 23 oktober 2014

CORRUPT



Als het om corruptie gaat halen de meeste Nederlanders hun schouders op. Ze gaan er vanuit dat corruptie vooral iets is wat voorkomt in de zuidelijke landen van Europa en in andere werelddelen die als ver weg worden beschouwd. Er wordt bijna automatisch aangenomen dat er in Nederland zoveel regels zijn en dat de controle zo is georganiseerd dat er van corruptie nauwelijks sprake kan zijn. Dat is natuurlijk een onzinnige gedachtegang, want corruptie is een onkruid dat praktisch overal groeit en dat bijna niet uit te roeien is. Het verschil zit hem daar in dat Nederland een stuk beter is gebleken in het stilhouden van corruptie.

Maar intussen zien we dat ook dat niet meer opgaat. In de afgelopen week kwamen er twee verhalen naar voren die bewijzen dat corruptie niet alleen aanwezig is, maar dat het ook nog eens om grote sommen gaat. Eerst maakte de politie bekend dat er 5 medewerkers op non-actief waren gesteld om dat ze corrupte zaken hadden gedaan bij de aankoop van nieuwe politiewagens, communicatie apparatuur en andere attributen. Het gaat niet om een handjevol politiewagens, maar om duizenden bestemd voor het hele land. Wat voor bedrag deze figuren in eigen zak hebben gestoken is nog niet bekend, maar het zal zeker geen fooitje zijn geweest.

Een paar dagen later liet het ministerie van defensie weten dat er ook 3 leger functionarissen geschorst zijn, waaronder twee hoge officieren, omdat ze dik geld hadden verdiend aan de inkoop van nieuwe legervoertuigen. Ook hier ging het om een groot aantal. Beide gevallen worden nog onderzocht, maar er zijn wel geruchten dat vooral het Pon autobedrijf bij de corruptiegevallen betrokken is. Blijkbaar waren de geruchten er al veel langer, maar de overheid pakt niet snel haar eigen dienaren aan. Dan moet men wel eerst heel erg over de schreef gaan, wat in deze twee zaken ook duidelijk het geval is.

Als we het toch over corruptie hebben zijn er nog meer zaken die in het oog springen. Kijk maar naar Henk Krol, de “leider” van de 50Plus partij. Tijdens zijn werkzaamheden voor de Gaykrant maakte hij op verkeerde manieren gebruik van overheidssubsidies, en het lijkt er zelfs op dat hij het geld heeft gebruikt om de website van 50Plus to laten bouwen. De overheid wil dat geld natuurlijk terug, waarmee de stichting achter de intussen failliete Gaykrant een groot probleem heeft. Krol ontkent dat hij iets fout heeft gedaan, maar zijn schuldeisers hebben al wel vast beslag laten leggen op zijn twee huizen. Dit zelfde heerschap zit weer opnieuw in de Tweede Kamer, wat al aangeeft dat corruptie binnen het systeem niet als een al te grote misdaad wordt gezien.

Krol is volksvertegenwoordiger en intussen rommelt hij met zijn vingers in allerlei kassa’s. Dat zegt natuurlijk wel het een en ander. De enige is hij overigens niet want in Limburg zit een ex-VVD’er in een gemeenteraad waartegen een corruptieonderzoek loopt. Als een gewone burger zonder licht fiets volgt er een bekeuring, maar dit soort corrupte figuren kunnen gewoon blijven zitten en krijgen nog salaris bovendien. Natuurlijk roepen ze allemaal dat ze onschuldig zijn. Ze hebben nooit iets fout gedaan, tot wordt bewezen dat ze wel degelijk gewone ordinaire dieven zijn. Van enige integriteit is natuurlijk geen sprake. Dat valt van dit soort figuren ook nauwelijks te verwachten.

Overigens zien we veel van dezelfde dingen gebeuren bij de verschillende “goede doelen”. Nog maar kort geleden was de halve wereld bezig met de zogenaamde Ice Bucket Challenge, een onzinnig fenomeen, maar daar gaat het nu even niet om. Het doel was geld ophalen voor een stichting die zich inzet voor de slachtoffers van de A.L.S ziekte. Dat mensen met deze nare spierziekte hulp nodig hebben is een feit. Maar wat blijkt intussen? De penningmeester van de stichting heeft bijna 100.000 euro in zijn eigen zak gestoken. Hij sprak af het geld terug te geven, en dat deed hij deels ook. Maar later bleek dat hij dit geld weer ergens anders had gestolen. Van teruggeven was dus geen sprake meer. Daar heeft het halve land voor met koud water lopen smijten. Daar komt nog bij dat hij zeker niet de enige is, want bij steeds meer goede doelen komen vreemde praktijken aan het licht. Je zou bijna gaan denken dat alle accountants en andere controlepunten in een diepe slaap zijn gevallen.
Het kan natuurlijk ook zijn dat de daders meer geslepen zijn geworden, of dat de accountants al net zo corrupt zijn als hun cliënten.

Waar het op neer komt is dat corruptie een vast bestanddeel van het kapitalisme is. Winstbejag en uitbuiting maken de cirkel rond. Het mag in verschillende landen verschillende vormen aannemen, maar geen enkel kapitalistisch land kan aan corruptie ontsnappen. Dus ook Nederland niet. De kapitalisten zelf zien steekpenningen en andere corrupte praktijken als de smeerolie van het systeem. Zonder deze smeerolie loopt het systeem vast, zegt men achter gesloten deuren.

Daarnaast is er nog de geestelijke corruptie die steeds grotere vormen begint aan te nemen. Een klein voorbeeld; een voorstander van de hervorming van Zwarte Piet kreeg een dreigtweet waarin hij een landverrader werd genoemd. De tweet was afgesloten met de woorden: “Voor volk en vaderland, houzee”, de beruchte slagroep van de NSB. De schrijver maakt NSB propaganda en noemt iemand anders een landverrader, allemaal in dezelfde tweet. Hoe verknipt kun je zijn? Dit is maar een klein voorbeeld. Op de sites van kranten kun je onder veel artikelen de meest misselijk makend commentaren vinden. Racisme, vreemdelingenhaat, antisemitisme, persoonlijke beledigingen en bedreigingen, het komt allemaal regelmatig voorbij. De geestelijke corruptie is onderdeel van de vervreemding, dat op zijn beurt weer onderdeel van het kapitalistische systeem is.

Zo zien we hoe het kapitalisme, en dan vooral de Amerikaanse invloeden, de hele maatschappij stap voor stap naar de knoppen helpt. Economisch, politiek, maar ook geestelijk. Alleen verzet en persoonlijke weerbaarheid kunnen dit proces een halt toe roepen. In die strijd hebben we allemaal een rol te spelen. Corruptie bestrijden is gelijktijdig ook het kapitalisme bestrijden. Zo breken we de weg open naar het socialisme. Organiseer en sla terug!

donderdag 16 oktober 2014

VERDACHT



In de afgelopen week was er  een verrassende mededeling. Het Openbaar Ministerie(OM) is nu toch tot de conclusie gekomen dat Wilders als verdachte moet worden gezien, in verband met zijn “minder, minder Marokkanen” uitspraken. Het ministerie heeft blijkbaar besloten om toch maar iets te gaan doen met de vele aangiften die op de uitspraken volgden. Wilders is dus nu officieel verdachte en zal worden gehoord. Volgens het OM konden de uitspraken toch niet door de beugel. Om dit besluit te nemen heeft het OM een half jaar tijd nodig gehad. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. Wilders reageerde als door een horzel gestoken, op zijn gebruikelijke hysterische manier. Hij beschuldigde er Rutte zelfs van dat hij bezig was om de PVV kapot te maken. Op zich was deze reactie te verwachten, Wilders nijgt naar hysterie, en zeker als hij denkt dat hij persoonlijk wordt aangevallen.

Toch is het de moeite waard om even stil te staan bij de beslissing van het OM, want er is duidelijk iets gebeurd binnen de overheid. Ten tijde van de vorige rechtszaak tegen Wilders deed het OM al het mogelijk om de zaak zo snel mogelijk te seponeren en in de doofpot te stoppen. Wilders moest uiteindelijk voor de rechter verschijnen omdat de aanklagers het OM dwongen om vervolging in te stellen. Zelfs tijdens de rechtszaak deed het OM alle mogelijke moeite om de zaak zo snel mogelijk te stoppen en Wilders vrij te pleiten. De intentie was duidelijk Wilders mocht zonder meer niet veroordeeld worden. Dat gebeurde dan ook niet, en de neofascist mocht de rechtszaal als een kraaiende haan verlaten. De overheid leek tevreden met het resultaat.

Toen de huidige aangiften allemaal werden opgenomen op politiebureaus in het hele land gebeurde dit op zo’n amateuristische wijze, dat het er op leek dat het OM de mensen gewoon even stoom liet afblazen om de aangifteformulieren vervolgens heel snel in de prullenbak te doen belanden. Zo ging er een half jaar voorbij en deze voorspelling leek uit te komen. Wilders ging vrolijk door met beledigen en provoceren en het OM zweeg in alle talen. Tot vorige week dan. Plotseling besloot men wel te moeten handelen. Er werd beweerd dat het zo lang had geduurd om dat alles juridisch goed moest worden nagetrokken. Dat is natuurlijk onzin want een beetje advocaat kon binnen een half uur zien dat Wilders dik over de schreef was gegaan en in het beklaagdenbankje thuishoort. Er moet dus een andere reden zijn voor de plotselinge ijver van het ministerie.

Het lijkt er op dat de overheid er achter is gekomen dat Wilders een provocatie plande die verstrekkende gevolgen kon hebben. Misschien iets met de jihadisten, maar het kan ook wat anders zijn. Blijkbaar is de overheid daar zo van geschrokken dat Wilders een waarschuwing moest krijgen. Immers, als je toch al als verdachte staat aangemerkt is het een stuk lastiger om een provocatie uit te voeren. Dan komt het neer op het ingooien van de eigen glazen. In de reactie van Wilders kon je hier iets van proeven. Hij vond het duidelijk verschrikkelijk dat hij in de boeien is gelegd. De kans is niet al te groot dat het echt tot een veroordeling zal komen. De overheid houdt Wilders al heel lang in reserve om een verdeel en heersspel met hem te spelen als de tijd daar voor rijp is. Ze zullen hun beschermeling niet zo maar bij het grof vuil zetten. Maar Wilders mag natuurlijk niet buiten de controle gaan vallen, en zijn eigen weg gaan. Dan zou hij een tweede Fortuyn worden, en daar zit men al helemaal niet op te wachten.

Het is interessant om te kijken hoe dit verder gaat. Heeft Wilders de waarschuwing begrepen en gaat hij weer netjes aan het lijntje lopen? Of slaat hij helemaal door, gaat mee in zijn eigen propaganda, en besluit de staat uit te dagen? Als hij voor het eerste kiest zal de aanklacht snel worden ingetrokken. Dan vindt men wel een juridisch excuus. Mocht Wilders voor de tweede optie kiezen komt hij op gevaarlijk terrein. Door zijn 24uurs bescherming ligt zijn leven immers in handen van die zelfde staat. Als hij echt tegen de stroom in gaat zwemmen kon het wel eens snel afgelopen zijn met hem. Voor de overheid is een bedrijfsongeval een fluitje van een cent. De PVV fuhrer heeft in ieder geval wel iets om over na te denken.

Als het om verdacht of niet verdacht gaat had ook Timmermans, de minister van buitenlands zaken, een duit in het zakje te doen in de afgelopen week. Tijdens een interview bij Pauw liet hij niet zonder trots uit zijn mond vallen dat een van de slachtoffers van de MH17 ramp een zuurstofkapje om zijn nek had gehad. Hij was trots omdat hij blijkbaar iets wist wat anderen nog niet wisten. Maar die trots kwam hem duur te staan. Het ging hier immers om veel meer dan een beetje insider informatie. Zijn onthulling gooide in een paar seconden de hele theorie omver dat het allemaal zo snel was gegaan met dat vliegtuig, dat de inzittenden er niets van hadden gemerkt. Voor de nabestaanden was die theorie een hele steun. Nu bleek dat er toch iemand lang genoeg bij kennis was geweest om niet alleen een zuurstofkapje te pakken, maar het ook nog om te doen. Weg theorie, en gelijktijdig ook weg de geloofwaardigheid van Timmermans en de hele Nederlandse regering. Natuurlijk bood hij de volgende dag excuses aan, maar toen was de geest eenmaal uit de fles, en die was er nooit meer in te krijgen.

Honderden nabestaanden grepen de telefoon om verhaal te halen en uit te vinden wat de Nederlandse regering nog meer weet, maar nooit heeft verteld. Een vereniging van nabestaanden van de MH17 begint nu een aanklacht tegen de Nederlandse staat. Een woordvoerder zei dat de maat nu vol was, het zuurstofkapje van Timmermans was de laatste druppel. De aanklacht en schadeclaim, waarin wordt gezegd dat de regering niet genoeg heeft gedaan om de veiligheid van de passagiers te garanderen, heeft een goede kans van slagen. Timmermans gaat de regering dus een aantal miljoenen kosten. Over zijn verdere loopbaan zullen we het maar niet hebben.
Maar het gaat nog verder. Het slippertje van Timmermans heeft de hele internationale theorie over de crash van de MH17 op zijn kop gegooid. Men was de hele zaak juist zo lekker in de doofpot aan het douwen. Niemand wilde meer iets weten, en de tijd was zeker een probaat middel om gras over de zaak te laten groeien. Zo zou de schuld van het Kiev leger nooit openbaar worden. En toen kwam Timmermans met zijn kapje en het hele, zo prachtig gesponnen verhaal, werd aan stukken gescheurd. Want als iemand lang genoeg heeft geleefd om deze handeling te verrichten is het vliegtuig veel minder snel naar beneden gekomen dan men steeds heeft beweerd.

Het past in de steeds meer terrein winnende theorie dat het Kiev leger met een BUK 1 de cockpit van het toestel heeft weggeschoten en dat daarna de Oekraïense SU-25, die in de buurt was, het genade schot heeft gegeven. Dat verklaart ook de vele ronde gaten in de wrakstukken. Er waren dus twee handelingen nodig om het vliegtuig neer te halen. Logisch dus dat er meer tijd was. Dit is nu hard te maken door de onthulling van Timmermans. Intussen heeft een groep hackers aangetoond dat de Kiev junta geheime informatie over het onderzoek heeft gekregen van de onderzoekers. Zo zou er een scherf zijn gevonden die wijst op een BUK 1 raket. De onderzoekers behandelen deze informatie als een waarschuwing. Immers de BUK M1 is de oude versie van het systeem dat alleen in de Oekraïne wordt gebruikt. Rusland gebruikt BUK M1-2 en BUK M2, wat de nieuwe versies zijn. De Oekraïne heeft deze oude BUK systemen zelf gemoderniseerd en daarmee kunnen de systemen minder stabiel worden. Fouten zijn dan snel gemaakt.
 
Tot nu toe was dit allemaal speculatie met hier en daar wat aanwijzingen die allemaal in de richting van Kiev wezen. Door de Timmermans onthulling wordt deze theorie langzaam maar zeker onderbouwd. Precies dat is het waar het Westen steeds zo bang voor is geweest. Dank zij Timmermans komt de ware schuldige steeds duidelijk in beeld. Zijn meesters in Washington zullen wel blij met hem zijn.

donderdag 9 oktober 2014

Here we go, here we go, here we go!!* Britse mijnwerkersstaking 30 jaar geleden



Dit jaar is het 30 jaar geleden dat de grote Britse mijnwerkersstaking begon. De staking zou een jaar duren en de consequenties van het conflict zijn ook vandaag nog voelbaar. Daarom ook is het belangrijk om nog eens naar de geschiedenis van de staking te kijken. De lessen die we er uit kunnen trekken zijn nog steeds van belang voor de huidige arbeidersklasse, zowel in Groot Brittannië als ook in de rest van de wereld. De geschiedenis heeft nu eenmaal de gewoonte om zichzelf regelmatig te herhalen.

De staking begon eigenlijk op plaatselijk niveau, op 4 maar 1984. British Coal, de koepelorganisatie waar de meeste Britse mijnen onder vielen, maakte bekend dat er plannen waren om 20 verliesmakende mijnen te sluiten. De mijnwerkers in de Cortonwood mijn in Yorkshire, die hun banen en toekomst bedreigd zagen, besloten om onmiddellijk in staking te gaan. De mijnwerkersbond, de NUM geleid door Arthur Scargill, was in die tijd een van de meest militante bonden in Groot Brittannië. De mijnwerkers hadden tijdens vorige conflicten al menige staking gewonnen, en zelfs regeringen verslagen. Het bleek echter al snel dat het conflict in 1984 van een heel andere orde was.

Nadat de staking in Cortonwood was uitgebroken, riepen de betrokken mijnwerkers de NUM leden in andere mijnen in de buurt op om ook te staken. Al snel riep Arthur Scargill een landelijke staking uit, een oproep die door een grote deel van de mijnwerkers werd gevolgd. Scargill maakte duidelijk dat het niet bij de sluiting van 20 mijnen zou blijven, maar dat er een geheime lijst van zeker 70 mijnen was die de regering en British Coal wilde sluiten. Dit zou het einde van de industrie betekenen. De regering en British Coal ontkende dat er een geheime lijst was. Het ging alleen om de 20 mijnen die verlies leden. De mijnwerkers geloofde Arthur Scargill en de NUM, en niet de regering Thatcher en British Coal, dat door de Amerikaan MacGregor werd geleid. Zij trokken met vliegende stakingsposten de kolengebieden in om de mijnen die nog werkten stil te leggen.

Dat stilleggen was in de meeste gebieden geen probleem, want de meeste mijnwerkers waren zonder meer bereid om te staken voor het behoud van de mijnen en dus ook de banen. Maar de grote uitzondering was Nottinghamshire. De mijnwerkers daar gingen er vanuit dat hun gebied zo veel winst maakte dat hun banen niet op de tocht stonden. Ze weigerden te staken. Dit tot woede van de rest van de NUM leden, die massaal naar Nottinghamshire trokken om de mijnen daar als nog stil te leggen. De mijnen werden echter afgeschermd door de politie, en de eerste confrontaties bleven dan ook niet uit. Het zouden er velen worden, want de staking groeide uit tot een soort burgeroorlog tussen de stakers en de politie.

Om dit beter te kunnen begrijpen moeten we naar de achtergronden van de staking kijken. De mijnwerkers dachten dat dit om een gewoon conflict ging om banen en het behoud van de mijnen. De regering Thatcher had echter een heel ander scenario klaar liggen. De wortels hiervan gingen verder terug. Thatcher was een extremist met veel fascistische neigingen en daarbij hoorde een enorme haat tegen de arbeidersklasse en dan vooral de vakbonden, die in Groot Brittannië erg machtig waren door een sterke organisatie en hoge organisatiegraad. Verschillende Conservatieve regeringen hadden hierdoor in het verleden klappen opgelopen en Thatcher was nu van plan om wraak te nemen. Daar kwam nog bij dat ze twee jaar eerder de Argentijnen in het Falklands conflict had verslagen en sinds die tijd probeerde ze alle problemen met bruut geweld op te lossen.

Ze liet British Coal expres een conflict uitlokken in een poging om de mijnwerkersbond te vernietigen. Omdat de NUM de voorhoede van alle vakbonden was zou een nederlaag de bonden in het algemeen kunnen breken. Precies daar was Thatcher op uit. MacGregor speelde natuurlijk zonder problemen mee. Hij stond al jaren bekend als een havik. Daar kwam nog bij dat Thatcher eigenlijk van de hele kolenindustrie af wilde, en dit leek een mooie gelegenheid. Eerder al had ze de wetten aangepast om de bonden aan banden te leggen. Er was dus vanaf het begin een geheime agenda die het verloop van de staking zou bepalen.

Onder de nieuwe wetten moesten vakbonden een schriftelijke stemming houden voordat er werd gestaakt. Hier was de NUM echter principieel op tegen. Besluiten werden genomen op vergaderingen door middel van hand op steken.  Ook nu werd deze methode gebruikt en de NUM ging dus ook een conflict aan met de Thatcher wetten. Het strijdterrein was duidelijk en de mijnwerkers waren overal toe bereid, niet alleen voor zichzelf, maar voor de hele arbeidersklasse.

Met het verstrijken van de tijd nam de spanning in de kolengebieden steeds meer toe. Er waren regelmatig vechtpartijen met de politie en in de mijnwerkersdorpen in het zuiden van Yorkshire begon de politie een complete terreurcampagne. Mensen werden zonder reden opgepakt en opgesloten. Het doel was om ze bij de stakingsposten vandaan te houden. De mijnwerkers lieten zich echter niet weerhouden en probeerde de cokesfabriek van Orgreave stil te leggen. Op 18 juni 1984 liep dit uit op een massale veldslag met de politie, die als een soort paramilitaire kracht optrad gewapend met knuppels, honden en paarden. Tijdens de gevechten werd Arthur Scargill buiten westen geslagen en gearresteerd. Veel mijnwerkers werden mishandeld en door de illegale praktijken van de politie lukte het niet om Orgreave totaal buiten bedrijf te krijgen.

Ondanks dit alles hielden de mijnwerkers en de NUM vol. Nottinghamshire bleef werken en zette zelfs een verradersvakbond op. Sommige bonden steunden de NUM, maar velen en ook de Labour Partij deden niets anders dan aandringen op een compromis. Van echte steun uit die hoek was geen sprake, van verraad des te meer. Via de nieuwe vakbondswetten werden de gelden van de NUM in beslag genomen, maar de bond kwam op andere manieren aan geld. Overal collecteerden de mijnwerkers en ook in het buitenland werd geld opgehaald voor de stakers. Er ontstond een enorm solidariteitsnetwerk dat de wetten omzeilde. Ook kwam er geld uit Libië. Dit stelde de NUM in staat om de staking voor te zetten.

Een speciaal hoofdstuk in deze strijd vormden de vrouwencomités. Zij steunden de mannen, haalden geld op, runden de gaarkeukens en organiseerden acties en manifestaties. Vaak waren zijn nog feller en fanatieker dan de stakers zelf. Maar een staking maandenlang volhouden is niet makkelijk. Eerst kwamen er onderkruipers van buiten naar de mijnen, later keerden ook sommige stakers terug omdat ze geen middelen meer hadden en uitgeput waren. Toen in maart 1985, een jaar na aanvang van de staking, steeds meer mannen weer aan het werk gingen, besloot de NUM om de staking te stoppen. Verder gaan tot de actie totaal zou verlopen zou verkeerd zijn geweest. Men besloot om op 5 maart weer aan het werk te gaan.

Echter, de mijnwerkers gingen niet terug als een verslagen groep. Bij iedere mijn ging men in optocht weer aan het werk met de fanfare en het vakbondsvaandel voorop. Dit om te laten zijn dat men niet verslagen was in deze ongelijke strijd. Van een vakbondsconflict had Thatcher bijna een burgeroorlog gemaakt. Niet al te lang na het einde bleek dat er inderdaad een geheime lijst was en dat bijna alle mijnen zouden worden gesloten. Arthur Scargill en de NUM hadden gelijk gehad. Thatcher en MacGregor waren de leugenaars. Intussen, 30 jaar later, is er bijna geen mijn meer over. Een hele industrie is vernietigd op het altaar van Thatcher’s misdadige kapitalisme. Toen ze een paar jaar geleden overleed werd er in de voormalige kolengebieden feest gevierd. De heks was eindelijk dood. Alleen jammer genoeg veel te laat.

Dit laatste bewijst dat de staking nog lang niet is vergeten. Nog steeds zijn er oproepen voor een onderzoek naar de illegale politiepraktijken bij Orgreave, en onderkruipers worden nog steeds met de nek aangekeken, ook nog na 30 jaar. Veel mijnwerkers keerden de Labour Partij de rug toe en zetten een eigen partij op, de Socialist Labour Party. Arthur Scargill was een van de oprichters. De partij is klein, maar actief en heeft een vaste plaats tussen de vele linkse organisaties en partijen in Groot Brittannië. Het gevoel te zijn verraden heeft de mijnwerkers nooit verlaten.

Had er een andere uitkomst kunnen zijn? Zeker, als de eenheid groter was geweest. Als arbeidersklasse staan we altijd tegenover een enorme tegenmacht. Die tegenmacht, samen met hun leugenpers en sociaal democratische klassenverraders, kan alleen door eenheid overwonnen worden. En die eenheid ontbrak, door het doorwerken van Nottinghamshire. Overigens zijn ook daar de meeste mijnen gesloten. De veiligheid die men daar voelde bleek een illusie. Toen men daar achterkwam was het al veel te laat. Er was ook eenheid nodig geweest van alle bonden, maar ook daar ontbrak het aan, vooral door de konkelactiviteiten van rechtse leiders en de Labour leiding.

Toch was het juist voor de NUM om de strijd aan te gaan. Men kon immers in het begin niet weten dat het een totale oorlog zou worden. De mijnen en de banen moesten immers verdedigd worden, ook voor toekomstige generaties. Tijdens de staking lieten de Conservatieven hun ware gezicht zien als fascisten met stropdas en aktetas. Dat was voor de arbeidersbeweging toch een nieuw fenomeen. De mijnwerkers hebben goed partij gegeven, en gingen ook uit van het oude Engelse spreekwoord: “It’s better to have fought and lost, then never to have fought at all.” De mijnwerkersstaking van 1984-85 is niet meer weg te denken uit de Engelse arbeidersgeschiedenis en wordt nog steeds als voorbeeld gezien als het gaat om strijdlust en volhouden tot het bittere einde. Voor alle toekomstige conflicten is de les duidelijk; om een overwinning te behalen is er eenheid nodig, dat geldt voor iedere oorlog en dus ook voor de klassenoorlog.            

In deze video gaat Arthur Scargill terug naar Orgreave, 30 jaar later:

* Here we go, Here we go, Here we go;  was het parool van de stakende mijnwerkers.