donderdag 28 december 2017

2018; EEN JAAR OM NU AL TE VERGETEN

In deze tijd van het jaar is het gebruikelijk om terug te kijken op wat er in de afgelopen tijd allemaal is gebeurd. Dat was natuurlijk niet weinig, met als meest bekende brandhaarden: Noord Korea, Koerdistan, Syrië, de Donbass en Catalonie. Allemaal plekken waar de imperialisten hun gebruikelijke misdaden begingen, of waar ze stevige nederlagen leden. Al deze plekken zullen ook zeker in het nieuwe jaar weer een rol spelen. Daarom leek het ons interessanter om in dit laatste artikel van 2017 eens te kijken waar we de meeste strijd kunnen verwachten. Natuurlijk komt hier een zekere mate van natte vingerwerk aan te pas. Maar een klein kompas voor de komende periode kan misschien toch een handige leidraad zijn.

Als we vooruit kijken naar 2018 zou je eigenlijk op het eerste gezocht zeggen dat het een gewone voorzetting van het huidige jaar zal zijn. Vorige jaar nog keek iedereen met goede en slechte verwachtingen uit naar het presidentschap van Trump. In het komende jaar kunnen we ook niet om Trump heen, maar intussen is gebleken dat blaffende honden veel lawaai maken, maar toch zelden bijten. Trump had in het afgelopen jaar zijn momentjes, maar eigenlijk waren het maar hele kleintjes, en voor de rest is hij gewoon verstrikt geraakt in het net van de politieke elite. Dat zal ook in het komende jaar niet anders zijn. De kans dat Trump tussentijds wordt afgezet is afgenomen, maar een verschil in de wereld heeft hij ook niet kunnen maken. De interventies gaan door, en ook de oorlogsdreiging. In het Engels gezegd: no change there then.

De oorlogsdreiging en de hetze tegen Rusland hebben in 2017 de wereld bepaald, en dat zal in 2018 niet anders zijn. Wel zal de focus ergens anders komen te liggen. De Amerikanen hebben een gevoelige nederlaag geleden in Syrië, en dit conflict heeft Rusland weer op de kaart gezet als een echte wereldspeler. Dat had ook niemand kunnen denken in de beschamende tijd van Yeltsin en de zogenaamde “liberalen”, die Rusland bijna aan Washington hadden verkocht. Rusland heeft nu weer wat te zeggen, en heeft al een paar keer een flinke deuk in de imperialistische auto getrapt. Als Poetin in maart weer tot president wordt gekozen, en dat staat eigenlijk vast, zullen er nog meer deuken volgen. De stumpers in Washington en Brussel zullen uit alle macht proberen om de Russische verkiezingen te beïnvloeden. Maar daar lachen de Russen om. De bevolking weet dat Poetin Rusland weer groot heeft gemaakt, dus zal hij verdiend zijn project kunnen voortzetten.

Nu al zijn er pogingen om de Russische verkiezingen te ondermijnen, en dat levert soms leuke taferelen op. Tijdens zijn grote vraag en antwoord show, een paar weken geleden, werd Poetin gevraagd hoe het toch komt dat er buiten hem zo weinig goede kandidaten mee doen. Er zijn wel 30 kandidaten, maar de meesten zijn brandhout. Poetin had een briljant antwoord klaar voor de vraag steller. “Het is niet aan mij om voor goede tegenkandidaten te zorgen. Of wil je misschien dat ik mijn eigen tegenstanders ga opleiden?” De vraagsteller had hier geen antwoord op. In 2018 zal Poetin door gaan met de vijanden van Rusland, in eigen land en daarbuiten, van repliek te dienen. Hij is de enige tegenmacht in de wereld die Washington rustig kan houden, en zo een grote oorlog voorkomen. Of je nu voor of tegen Poetin bent, niemand zal kunnen ontkennen dat hij meer verstand en politieke daadkracht heeft dan alle andere wereldleiders samen.

Syrie zal dus in 2018 wat rustiger uitvallen, maar in de rest van het Midden Oosten zal de strijd door gaan, vooral tussen Iran en Saudi Arabie. Tussen deze twee vijanden zit Israel nog in, en dat is een positie die niet te benijden is. Toch lijkt het er niet op dat het in het Midden Oosten in het komende jaar uit de hand gaat lopen. De conflicten zullen doordenderen, zonder een echte grote explosie. Op zich geldt dat ook voor Noord Korea. Veel geschreeuw, maar eigenlijk bijzonder weinig wol. Eigenlijk willen de betrokken partijen wel ten strijde, maar niemand durft. En dat is maar goed ook. In Koerdistan kunnen er wel rake klappen vallen omdat de regering in Zuid Koerdistan totaal in diskrediet is terecht gekomen door verraad en lafheid. Het volk is nu via de strijd op zoek naar nieuwe leiders. Als dat lukt, kan de Koerdische kwestie totaal veranderen. Er zijn aanwijzingen dat Koerdistan het nieuwe Syrie kan worden, maar dat is niet zeker. Veel hangt van het volk zelf af, en dat is een situatie die je niet vaak tegenkomt. Zeker niet in het Midden Oosten. Niet uit het oog verliezen dus, deze brandhaard.

Aan het begin van dit artikel zeiden we dat we wilden kijken waar in het komende jaar de meeste kans op strijd is. Het lijkt er op dat er twee echt confrontaties op komst zijn, en in beiden gevallen gaat het om Europa. Over de laatste maanden hebben we gezien dat de situatie in de Donbass zich langzaam aan het toespitsen is. De fascisten schieten nog steeds op de vrije republieken, maar dat doen ze al een paar jaar, en dit is dus niets nieuws. Maar we zien wel steeds meer westerse huurlingen in de frontgebieden die in handen van de Oekraïne zijn. Het gaat deels om avonturiers, maar ook om fascisten uit heel Europa. Daarnaast neemt de westerse aanwezigheid met de dag toe. Ook de westerse geheime diensten zijn vertegenwoordigd. Meer zware wapens komen naar de contactlijn, en de Amerikanen zijn nu weer bereid om openlijk wapens aan de fascisten te verkopen. Kortom; de spanning neemt toe, en gelijktijdig ook het aantal slachtoffers.

De Amerikanen, die de dienst uitmaken in de Oekraïne hebben het conflict steeds gaande gehouden als een soort reserveoorlogsoptie tegen Rusland. De focus lag de laatste jaren op Syrie, maar nu het westen daar een nederlaag heeft geleden, komt de Donbass weer volledig in beeld. Het zou geen wonder zijn als de grote aanval op de vrije republieken in het komende jaar gaat plaats vinden. Dat zal waarschijnlijk in het voorjaar zijn. Rusland ziet dat ook zo, en President Poetin heeft de Russische industrie al opdracht gegeven om over te schakelen op oorlogsproductie. Een wijze zet, omdat het aantal NAVO troepen in de buurt van de Russische grenzen sinds 2012 is verdubbeld. Het zou dus geen wonder zijn als Europa binnen enkele maanden een ware grote oorlog voor de eigen voordeur heeft.

Dat brengt ons bij de tweede confrontatie, waarbij wederom Europa een centrale rol zal spelen. Het begint er steeds meer op te lijken dat 2018 het jaar zal zijn waarin de Europese Unie implodeert. Alle tekenen wijzen er op. Terwijl Brexit de gemoederen bezighoudt, neemt de confrontatie tussen Brussel en de oostelijke lidstaten een steeds grotere vorm aan. Polen weigert naar Brussel te luisteren als het gaat om vluchtelingen en de interne politiek van het land. Hongarije zegt dat het Polen in dit gevecht zal steunen. Als tegenzet begint Brussel met gele kaarten te zwaaien, en lijkt het er op dat ook de rode kaart niet ver weg meer is. Het hele gebeuren is een test om te zien hoeveel macht de EU nu eigenlijk heeft. Het idee van een Europese superstaat is volledige mislukt. Maar de elementen die hier voor zijn ontwikkeld blijven functioneren, en dat is voor een aantal landen onverteerbaar. Dit zal niet tot een oorlog leiden, maar het komende jaar zullen we er misschien wel getuige van zijn, hoe het hele EU project voorgoed op de rotsen te pletter slaat.

In de laatste jaren was het vooral Merkel die de Europese trein op de rails hield, maar nu ze zelf in de problemen is gekomen in Duitsland zal ze gedwongen zijn om in eerste instantie op de Duitse politiek te concentreren. Het afbrokkelen van de EU kan ze dan niet meer tegen houden. Overigens geldt dit ook voor de situatie in de Donbass waar Merkel zich steeds mee heeft bemoeid. Als we bij dit alles optellen dat de Europese volkeren steeds meer afkeer krijgen van de EU, en alles waar het voor staat, kan de conclusie alleen zijn dat de dagen van Brussel zijn geteld. De EU trekt zich niets aan van de mensen in de lidstaten, en dat zal uiteindelijk doorslaggevend zijn in het verval. We schreven het al eerder; identiteit zal in de komende jaren een steeds grotere rol gaan spelen. De EU is juist al jaren bezig om de identiteit van de verschillende volkeren te onderdrukken of weg te poetsen. Dat is waarschijnlijk ook de grootste misdaad van Brussel. De rekening voor dit alles lijkt nu in de bus te ploffen, en dat is volkomen terecht.

Europa in crisis zou dus best nog eens het grote discussiepunt van 2018 kunnen worden. Die crisis zal ook Nederland uiteindelijk voelen. Rutte lijkt zich nu nog veilig achter de dijken te kunnen verschuilen. Hij heeft zijn kabinet dat niemand wilde, en ook de rest van de Nederlandse politiek spreekt hoe langer hoe minder mensen aan. Ook dit is dus een recept voor een uiteindelijke explosie. Het gaat er steeds meer op lijken dat de tijden van pappen en nat houden binnenkort voorbij zullen zijn. Er zullen harde noten gekraakt gaan worden, en het is zeker niet uit te sluiten dat de wereld er over een jaar heel anders uit zal zien. De vraag blijft wel of het beter of slechter gaat worden. Als je alles bij elkaar optelt lijkt 2018 nu al een jaar om te vergeten.

Maar laten we niet vergeten dat chaos en onzekerheid nieuwe kansen bieden. Dat er dan mogelijkheden ontstaan om doorbraken te forceren en de oude politieke elite eindelijk om zeep te helpen. Dan is een nieuw begin mogelijk. De leidraad moet zijn dat de toekomst maakbaar is en blijft. We moeten het alleen zelf willen. 2018 is een goed moment om daar een begin mee te maken.


Na dit artikel is er een korte pauze, een klein moment van reflectie aan het begin van een nieuwe periode. Het volgende artikel verschijnt op 11 januari 2018. 

donderdag 21 december 2017

DE ILLUSIE VAN VEILIGHEID

Je hoort de oproepen in de media, in het parlement en andere instituties; Nederland moet veiliger. Gelijktijdig wordt de indruk gewekt dat de overheid waakzaam is, en alles doet om ons te beschermen. Bewuste mensen weten natuurlijk dat dit onzin is, maar soms is het wel goed om wat dingen op een rij te zetten, zodat we die beweringen over waakzaamheid in het juiste licht kunnen zien. Jammer genoeg geloven nog veel te veel mensen de dooddoeners die door de overheid en de pers over ons worden uitgestrooid, dus kan een beetje tegengas zeker geen kwaad. Centraal zijn de vragen: is Nederland wel zo veilig? En hoe zit dat eigenlijk met de zogenaamde waakzaamheid van de overheid? Kortom; kunnen we de overheid vertrouwen of niet?

Laten we er een paar voorbeelden bijpakken. Tegen het einde van november besloot het Nederlandse establishment dat het nu toch tijd werd, na heel veel jaren, om de veteranen van het KNIL te eren. Deze veteranen waren de handlangers van het Nederlandse leger geweest tijdens de politionele acties in Indonesië, eind jaren 40. Nadat Indonesië onafhankelijk werd, werden deze militairen, die in hun eigen land als verraders werden gezien, naar Nederland gehaald. Daar werden ze aan hun lot overgelaten. De Molukse gemeenschap voert al jaren campagne voor erkenning van deze veteranen. Die was tot nu toe uitgebleven. Dat was ook niet zonder reden omdat veel KNIL veteranen, samen met het Nederlandse leger, betrokken waren bij oorlogsmisdaden tegen de Indonesische bevolking. Maar nu, in 2017, was de tijd dan toch aangebroken voor een eerbetoon, dat in Hilversum zou plaatsvinden.

Omdat de veteranen, als gevolg van de bovengenoemde reden, op zijn minst omstreden zijn, kondigde de AFVN-BvA, kortweg de Bond van Antifascisten, samen met verschillende anderen organisaties, een tegendemonstratie aan. De groepen wilde wijzen op de misdaden van de veteranen, en gelijktijdig aandacht vragen voor het onverwerkte Nederlandse koloniale verleden. Er werd met de plaatselijke overheid gesproken en er waren afspraken met de politie. Intussen was de tegendemo niet ongemerkt gebleven in Molukse kringen, wat verschillende bedreigingen opleverde. Op de zaterdag van het zogenaamde eerbetoon, zagen de tegendemonstranten zich dan ook geconfronteerd door knokploegen van Molukse mannen, deels in een soort uniform. Deze groepen, die erg intimiderend overkwamen en leden van motorbendes bevatten, stonden de tegendemonstratie niet toe, en de politie liet dit gebeuren. De tegendemonstranten hadden geen keus en moesten het protest afblazen.

Het was vooral de houding van de politie, die toegaf het overzicht te hebben verloren, die de AFVN-BvA en de andere groepen woedend maakte. Immers er was vergunning verleend, en de politie had niets gedaan om de demonstratie doorgang te laten vinden. Sterker nog; de Molukse knokploegen was geen strobreed in de weggelegd. Niemand werd opgepakt, er werd zelfs niet naar een ID kaart gevraagd. Later kregen de tegendemonstranten te horen dat ze voor veel problemen hadden gezorgd. Er loopt nu een procedure, maar het is niet moeilijk te raden wat er is gebeurd. De politie zag aan de ene kant de Molukse knokploegen, die tot geweld bereid waren, en aan de andere een kleine groep demonstranten. Ondanks de vergunning, is er toen duidelijk een politieke beslissing genomen; men wilde geen confrontatie met de Molukkers, dus moesten de tegendemonstranten vertrekken. Naar rechten wordt dan niet meer gekeken. Het gaat veel meer om de interpretatie van de smerissen ter plekke. Dan is het niet moeilijk te raden wie het onderspit delft.

Een ander voorbeeld; een Syrische Palestijn slaat in Amsterdam de ramen van een Joods restaurant in. Hij draagt een Palestijnse vlag en gebruikt de intussen beruchte IS slagroep. Er is schade, maar de politie is snel ter plaatse en de man wordt met gebruik van peperspray ingerekend. Juist opgelost, zou je denken. Maar dat bleek al snel niet te kloppen. De man is aangeklaagd voor vandalisme en was binnen twee dagen al weer op straat. Dit terwijl hij zelf had toegegeven dat het om een politieke actie ging. Niks vandalisme dus. Maar het gaat nog verder. De politie maakte bekend dat de man een tijdelijke verblijfsvergunning heeft. Maar wat men verzweeg is dat hij in Syrië heeft gevochten, en kennis heeft van wapens en explosieven. Dat werd bekend gemaakt door de advocaat van de restauranteigenaar, die nu wordt aangeklaagd omdat hij zaken uit het politiedossier zou hebben gelekt. Dit terwijl deze informatie juist belangrijk was om te weten wat voor vlees we in de kuip hebben. De politie en het OM wilden het weer eens onder de pet houden. Waarschijnlijk tot dit figuur zijn volgende aanval zou inzetten. Is dit de veiligheid waar de overheid de mond zo van vol heeft?

We zijn nog niet klaar, want er was ook nog de IS strijder die zonder problemen De Balie in Amsterdam mocht bezoeken. Hij stond dan wel onder toezicht van de AIVD, maar dat betekend niets. Bijna alle terroristen die in de laatste paar jaar in Europa aanslagen hebben gepleegd stonden onder toezicht, op een lijst van de inlichtingendiensten of werden op een andere manier in de gaten gehouden. Dat heeft de aanslagen niet voorkomen, dus kunnen we er ook in dit geval niet van uitgaan dat de AIVD deze zogenaamde “terugkeerder” onder controle had. Als hier vragen over komen wordt er gezwegen. Ook door Rutte, die absoluut niet in detail over de zaak wilde praten.

Dit zijn maar een paar voorbeelden, maar we kunnen er wel conclusies uittrekken. Nederland is helemaal niet veilig. De overheid zorgt alleen voor de veiligheid van de elite en haar handlangers, de rest van de bevolking mag het zelf uitzoeken. De autoriteiten zijn alleen waakzaam als het om hun eigen belangen gaat. Als die belangen in gaan tegen het algemeen belang, wordt daar geen punt van gemaakt. De eigen belangen gaan voor. Dat blijkt steeds opnieuw.


Als het gaat om veiligheid hebben we dus van de overheid niets te verwachten, en van vertrouwen kan al helemaal geen sprake zijn. In tegendeel de autoriteiten veroorzaken zelf dreigingen en gevaren. Het komt er dus op neer dat we alleen kunnen vertrouwen op de eigen kracht en op onze eigen waakzaamheid. De zogenaamde waakzaamheid van de overheid is een illusie om ons rustig te houden. Daar om is het zaak om voor onze eigen belangen te vechten, en daarbij zijn alle middelen geoorloofd. Hun wetten zijn niet onze wetten, hun politie is niet onze politie, en hun parlement is ook niet het onze. Laten we nooit vergeten dat de overheid onderdeel is van alle problemen, en zeker niet de oplossing. Die oplossing ligt bij ons zelf.

donderdag 14 december 2017

DE INGETRAPTE DEUR NAAR JERUZALEM

Al jaren hebben Amerikaanse presidenten beloofd om Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israel.  Ook zou de ambassade worden verplaatst van Tel Aviv naar de heilige stad. Uiteindelijk durfde niemand het aan. Tot vorige week, toen Trump besloot dat het tijd werd om een verkiezingsbelofte na te komen. Het verplaatsen van de ambassade zal nog lang duren, maar de erkenning van Jeruzalem is een feit. De reacties waren voorspelbaar; woedende Palestijnen, dreigende Arabische leiders en jammerend Europese regeringen, aangevoerd door de EU. 

Achter de bekendmaking zelf en ook de reacties schuilt natuurlijk veel propaganda. Ieder probeert zijn eigen straatje schoon te vegen. Soms uit angst, soms uit berekening, en ook een combinatie kan toepasselijk zijn. Laten we dus even rustig kijken wat er aan de hand is, en wat er nog kan gebeuren. We moeten vaststellen dat er eigenlijk al geen vredesproces meer bestaat in het Midden Oosten. De Palestijnen zijn vooral bezig met de eigen instellingen en Israel leunt gewoon achterover. Vanuit de rest van de wereld zijn er ook geen initiatieven om daadwerkelijk iets te veranderen. Af en toe wordt er nog wat gemompeld over een twee-staten oplossing, maar eigenlijk is er niemand serieus mee bezig. Ook de Amerikanen niet. Dat was al zo onder Obama, en ook onder Trump is er tot nu toe weinig of niets gebeurd.

Dat betekend niet dat de problemen ook verdwenen zijn. Israel en de Palestijnen staan nog steeds loodrecht tegenover elkaar, en ook de Palestijnen onderling kunnen maar moeilijk tot oplossingen komen. Aan beiden kanten is er sprake van corruptie, en opportunisme is aan de orde van de dag. Van dit alles worden veel mensen het slachtoffers, zowel in de Palestijnse gebieden als ook in Israel. Ieder moment kan er weer een oorlog uitbreken en om de paar weken is de spanning te snijden. We kunnen dus gewoon concluderen dat er een patstelling is ontstaan, en tot nu toe is niemand in staat gebleken om die patstelling op een redelijke manier te doorbreken.

Voor dat we verder kijken moeten we duidelijk maken dat wij vinden dat de Palestijnen net als ieder volk recht hebben op een eigen staat. Daarnaast mag het bestaansrecht van Israel niet in twijfel worden getrokken. Een twee-staten oplossing lijkt dus het beste, maar is verder weg dan ooit. De reden hiervoor is de patstelling die we boven hebben beschreven. Niemand voelt zich geroepen om tot een doorbraak te komen, en dan kan radicale actie soms een oplossing zijn. Of wat Trump nu gedaan heeft die doorbraak ook kan waar maken zullen we moeten afwachten, maar er gebeurd nu wel wat.

In een conflict als in het Midden Oosten moet er op een bepaald moment duidelijk gemaakt worden dat het niet eeuwig zo kan door gaan. Op dit moment hebben beiden partijen niet echt het gevoel dat ze iets moeten veranderen. Israel kan altijd rekenen op de bescherming van de Amerikanen en andere westerse machten, en de Palestijnse gebieden worden door vooral de Europese Unie volgestopt met subsidies. Niet dat de gewone mensen daar veel van merken, maar de bovenlaag leeft er goed van. Echt reden om iets te veranderen is er dus niet. Intussen blijven de twee partijen bij hun eisen, waaronder het claimen van Jeruzalem als hoofdstad, of toekomstige hoofdstad. Trump lijkt nu aan te geven dat wat hem betreft de Israëlische claim op Jeruzalem het zwaarste weegt, dus is erkenning een logische stap.

Maar is deze stap wel een steunbetuiging aan Israel, of is Trump gewoon bezig om nieuwe voorwaarden voor onderhandelingen te creëren? Daar lijkt het eigenlijk meer op, en als Israel het wel als steunbetuiging ziet kon dat wel eens heel slecht uitpakken. We hebben eerder geschreven dat de twee partijen veel te veel hangen op machten van buiten. Dat zijn over het algemeen machten die hun eigen belangen najagen. Het is nog maar de vraag of de nieuwe ontwikkelingen in het belang van Israel zullen zijn, en de Israëlische regering zou er goed aan doen om op eigen kracht te vertrouwen, in plaats van steeds om steun te bedelen bij allerlei landen en instellingen. Achteraf gezien is het heel jammer dat Ariel Sharon, die de Gaza terug gaf aan de Palestijnen, zijn werk niet heeft kunnen afmaken. Hij was bereid om buiten de bewandelde paden te denken, en dat kom je in het Midden Oosten maar heel weinig tegen. Ook de huidige Israëlische regering is daar erg bang voor.

Wat de Palestijnen betreft; het blijft een tragedie dat het volk het zo slecht heeft getroffen met haar leiders. Terwijl Hamas is Gaza met dagelijks wisselende agenda’s werkt, is de Palestijnse Autoriteit in de West Bank vergeven van de corruptie. Van iets opbouwen is geen sprake, het kweken van haat is een dagelijkse bezigheid, en de mensenrechten zijn ver beneden peil. Als het Palestijnse volk echt iets wil bereiken zal het de corrupte leiders moeten afzetten en zelf de macht in handen nemen. In feite hebben de Palestijnen een partij als de PKK nodig. Dan zal er misschien wat eenheid in het streven komen. Dan kan er ook serieus worden nagedacht over een Palestijnse staat. Daar zal trouwens ook een stuk van Jordanië voor gebruikt moeten worden, want ook dat is Palestijns land. Het is vreemd dat daar zo weinig over wordt gesproken.

Trump heeft met zijn beslissing een deur ingetrapt, en wat de gevolgen precies zullen zijn is nog niet te overzien. Het kan zijn dat hij het gruwelijk mis heeft, en alles alleen maar erger zal maken. Maar in tegenstelling tot de jammerende Europese leiders probeert hij het tenminste. Goed of slecht; het is in ieder geval niet meer van hetzelfde, en dat is al een stap naar voren. Hoe klein dan ook. Misschien dat er dan weer wat hoop komt.


Intussen zien we als bijwerking wel een aantal aanvallen op Joodse eigendommen en instellingen in Europa. Deze gebeurtenissen worden nu meteen op rekening van Trump geschreven. Maar dat is een foute denkwijze. Er is een toenemend aantal antisemieten actief die iedere kans aangrijpen, en het Midden Oosten graag als excuus gebruiken. In werkelijkheid zouden ze als er geen Midden Oosten conflict was op dezelfde manier actief zijn, alleen dan op nieuw uit te vinden gronden. Sommige dingen veranderen immers nooit. Nou ja, bijna nooit.

donderdag 7 december 2017

“ONZE” WERELD

Het komt regelmatig voor dat je met iemand in gesprek raakt over het communisme. Meestal gaat het dan om mensen die heel sceptisch staan tegenover onze ideologie, en die ook nog eens jaren van zwarte propaganda hebben ondergaan. De gesprekken gaan meestal op dezelfde manier. Ten eerste is men enorm verrast om iemand te ontmoeten die het communisme aanhangt. Dan loopt het gesprek meestal nog vrij goed. Maar de omslag is niet ver meer.

Die omslag komt meestal als de naam Stalin valt. Die naam valt altijd want niemand anders is zo zwart gemaakt door de westerse propaganda als Stalin. Op dat moment komt het gesprek pas goed los, want de imperialisten hebben hun werk goed gedaan. Alles komt langs; de bewering over miljoenen doden, de zuiveringen van 1938, en de "schijn" processen. Als je dan probeert dit donker zwarte beeld wat bij te stellen, stoot je op pure verbazing. Toch is dat bijstellen niet zo moeilijk.  Vooral als de geschiedenis van de Tweede Wereld Oorlog in beeld komt. Immers, zonder Stalin was de oorlog nooit gewonnen. Dan is de kans groot dat de gesprekspartner plotseling weer interesse begint te krijgen. Er komt immers nu een onderwerp op tafel waar in het westen jarenlang over is gezwegen of gelogen. We gaan dus buiten de bewandelden paden.

Dat geeft ook de mogelijkheid om wat andere dingen toe te lichten. De beweringen over de grote zuiveringen van 1938 bijvoorbeeld. Voor de wat meer ingewijden is het geen nieuws dat de Sovjet Unie in de jaren 30 behoorlijk wat vijanden binnen de poorten had. Deze figuren, waaronder zogenaamde “witte” en zelfs fascisten, deden zich vaak voor als communisten, maar wachtten op hun kans om niet alleen Stalin, maar de hele Sovjet Unie een mes in de rug te steken. Stalin was van nature achterdochtig en dat kwam hem nu heel goed van pas. Hij wist maar al te goed dat Hitler Duitsland op een zeker moment de Sovjet Unie zou aanvallen. Via het niet aanvalsverdrag en andere maatregelen heeft hij geprobeerd om het moment van de aanval zo lang mogelijk uit te stellen. De Sovjet Unie was er immers niet klaar voor.

Maar gelijktijdig wist hij ook dat hij een eventuele oorlog nooit zou kunnen winnen, als de vijanden binnen het apparaat hun macht zouden behouden. Zij zouden meteen toeslaan op het moment dat de eerste Duitse soldaat de Russische grens zou oversteken. Het was dus zaak om deze figuren uit te schakelen voor dat ze in actie konden komen. Natuurlijk waren er ook agenten van het westen bij, die al jaren probeerden om de Sovjet Unie te destabiliseren. Werden er tijdens de zuivering fouten gemaakt? Natuurlijk gebeurde dat. Soms werden de verkeerden of onschuldigen opgepakt. Dat was jammer en niet juist. Maar een echte andere keuze was er ook niet. Er was ook nog een andere prijs waar niet aan te ontkomen viel. Door de zuivering vielen een aantal ervaren officieren van het Rode Leger en de veiligheidsdiensten weg. Maar de Sovjet leiding werkte liever met minder ervaren mensen, dan met onbetrouwbare figuren die zeker een verradersrol zouden hebben gespeeld. 

Toen Hitler inderdaad aan viel bleek de tactiek juist te zijn geweest. Weliswaar had het Sovjet leger het eerst moeilijk tegenover de Duitsers. Maar toen de nieuwe officieren eenmaal hun ervaringen hadden opgedaan, werden de Duitse legers teruggedrongen en uiteindelijk verslagen. Niet alleen had het beleid van Stalin uiteindelijk succes op het militaire front, hij en zijn kameraden slaagden er ook in om het hele land te verenigen om zo de Grote Vaderlandse Oorlog, zoals de Russen het noemen, te kunnen winnen. Zonder die eenheid had de bevolking van Leningrad nooit de 900 dagen van beleg door de Duitsers kunnen trotseren. Ook zonder die eenheid was de slag om Stalingrad nooit gewonnen, en had de aanval op Moskou niet afgeslagen kunnen worden. Kortom; zonder Stalin was een overwinning uitgesloten geweest.

Zeker, de prijs was hoog. Meer dan 26 miljoen doden zijn er in de Sovjet Unie gevallen, zowel soldaten als burgers. Maar kijk gelijktijdig naar de Duitse legers en divisies die naar het Oost Front vertrokken en nooit meer terug kwamen. Als deze legers, met al hun materieel, in 1944 nog voor handen waren geweest in West Europa had de invasie van Normandie nooit kunnen slagen. Sterker nog, die invasie was er nooit geweest en West Europa zou nu nog steeds een onderdeel van Groot Duitsland zijn. Het zijn de overwinningen van het Rode Leger geweest die uiteindelijk de Nazi oorlogsmachine de kop hebben gekost. We kunnen dus met zekerheid stellen dat de Sovjet Unie de ware bevrijder van Europa is geweest, en niet de Amerikanen en de Britten. Zonder het Rode Leger, en haar slagkracht en offerbereidheid, hadden de westelijke geallieerden geen enkele kans gemaakt tegen de Duitsers. Deze versie zul je in de westerse geschiedschrijving niet tegen komen, maar met deze feiten, want dat zijn het, kun je wel geweldig scoren en verrassen in discussies. Op die manier is er respect af te dwingen, hoewel het moeilijk blijft om tegenstanders te overtuigen na de vele jaren van westerse propaganda.

Dan komen we bij de mythe van de miljoenen doden die Stalin en in feite de Sovjet Unie zouden hebben veroorzaakt. De cijfers zijn voor grote delen direct te herleiden tot westerse geheime diensten, die de leugens tot de dag van vandaag zijn blijven herhalen. Waren er dan helemaal geen doden? Zeker waren er slachtoffers, maar het waren er geen miljoenen, en het was ook geen kwestie van terreur of massamoorden. We moeten niet vergeten dat er na de revolutie een burgeroorlog gaande was, en dat er ook nog de kwestie was van hongernoden en armoede. Deze problemen, van een bevolking die in armoede leefde, bestonden al ver voor de revolutie. Het was voor de Communistische Partij heel moeilijk om deze situatie te verbeteren, en het kostte tijd. We moeten niet vergeten dat men te maken had met een groot en moeilijk te overzien land. Er waren dus zeker problemen, en slachtoffers, maar niet op de schaal die altijd door het westen is aangedragen. En ook de redenen en achtergronden waren anders.

En als we het toch over miljoenen doden hebben, laten we dan eens kijken naar “onze” wereld waar het kapitalisme regeert. De lange lijst van slachtoffers van het kapitalisme begint al met de industriële revolutie, als duizenden arbeiders om komen in ongelukken in fabrieken, mijnen en andere arbeidsplaatsen, waar niet of nauwelijks sprake is van veiligheidsmaatregelen. Mensen tellen immers niet, alleen de winsten. Dan zijn er de miljoenen slachtoffers van de vele oorlogen en conflicten. In de Eerste Wereld Oorlog waren er 41 miljoen slachtoffers, waarvan 18 miljoen doden. In de Tweede Wereld Oorlog kwamen zeker 60 miljoen mensen om. Sinds 1945 zijn er nogmaals miljoenen slachtoffers gevallen in andere oorlogen, waaronder de oorlogen in Vietnam, Korea, Irak en Afghanistan. Al deze oorlogen zijn ontketend of aangestookt door de westerse kapitalisten. En dat is nog lang niet alles. De honger in Afrika, de vernietiging van het milieu en de vervuiling in lucht en bodem die ons allen ziek maakt. Al deze verschrikkingen komen op rekening van het kapitalisme.  Het is eigenlijk ongelofelijk en schandalig dat een systeem dat zo van bloed doordrongen is nog steeds als de norm wordt gezien. 

Terug naar de Sovjet Unie. Toen Stalin in 1953 overleed begon langzaam maar zeker het verval. De controle verminderde, en dat gaf kansen aan baantjesjagers, corrupte bonzen en westerse agenten. Toch kwam de echte ineenstorting pas in 1992. Dat geeft aan hoe sterk het systeem was. Het gejammer van een handje vol dissidenten werd heel lang overstemd door de bijval van een grote meerderheid van gewone Sovjet burgers. En zelfs nu nog, in het Rusland van Poetin, zijn hier en daar structuren uit de Sovjet Unie te herkennen.  We schreven het al eerder; de Sovjet Unie was een experiment dat uiteindelijk niet is geslaagd. Maar we zien ook dat het moorddadige kapitalisme de problemen van de wereld bevolking niet kan oplossen. De vele miljoenen doden zijn de stille getuigen. De tijd is gekomen voor een nieuw experiment, dat we met de kennis van vandaag tot een succes kunnen maken. Daarvoor hebben we mensen met visie en kracht nodig. De dood van het communisme is een westers verzinsel. Het vuur brand nog steeds, en zal ooit weer tot een stralend baken worden. Onze tijd zal komen, vroeger of later. Dan wordt er afgerekend.