donderdag 30 januari 2014

De afrekening is niet ver meer



Hier en daar kun je de eerste vonken in de politiek waarnemen. Er wordt wat meer kritiek geuit en hier en daar wordt gescholden. Dit kan alleen maar betekenen dat de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen, die in maart worden gehouden, is begonnen. Sommige partijen proberen nog een beetje uit de wind te blijven, terwijl anderen, waaronder de PvdA, meteen al alle remmen los gooien. Samsom is weer begonnen aan een nieuwe trektocht, met verse rozen en goede moed. Blijkbaar hoopt hij er met een vroeg begin toch nog wat van te maken. Want zoals meestal het geval is zullen deze verkiezingen vooral gaan over de landelijke politiek. Je zou het een eerste referendum kunnen noemen waarin het functioneren van Rutte II wordt beoordeeld.

Met dit in het achterhoofd valt er nog al wat te vrezen voor de regeringspartijen PvdA en VVD. Oh ja, en dan is er natuurlijk ook nog het kleine onderkruiper kabinet van D’66, Christen Unie en SGP. Al deze partijen zijn verantwoordelijk voor de rotzooi van het laatste jaar. Voor de hogere lasten, de opgelopen werkloosheid, de armoede, de puinhoop rond de banken, de verstopte woonmarkt, de aardbevingen in Groningen, de verslechteringen in de sociale zekerheid, de verschillende akkoorden met alle gevolgen van dien, en het feit dat er constant wordt gelogen over de economie en de crisis. Daar komen nog een aantal ruzies bij die nergens op sloegen en als we deze hele rekening opmaken kunnen we gerust spreken van wanbeleid. Zelfs de Nederlandse kapitalisten moeten erkennen dat het in andere landen beter gaat dan hier. Dit soort geluiden hoor je niet zo snel uit die hoek. De uitkomst is dat niemand blij is met Rutte II. Zelfs de eigen aanhangers hebben grote twijfels.

Precies daar zit dan ook de angst van alle betrokken, men weet dat in maart de rekening voor dit wanbeleid op de deurmat zal ploffen. De opinieonderzoeken zijn iedere week weer een nachtmerrie voor zowel PvdA als de VVD en beiden kunnen het zich aanrekenen dat de PVV nog steeds als grootste partij in de peilingen staat. De kans is dus groot dat er rake klappen gaan vallen en dat de plaatselijke afdelingen de prijs gaan betalen voor de bende die hun meesters er in Den Haag van hebben gemaakt. Ook daar zullen dus de nodige tanden klapperen met het naderbij komen van de verkiezingsdatum. Niet dat de huidige oppositie zich rijk kan rekenen, want als er nog oppositietonen te horen zijn in de politiek is het niet meer dan gefluister.

Zowel de SP als GroenLinks hebben op geen enkele manier laten zien dat zij een radicaal ander beleid zouden voeren dan het wanbeleid dat nu van de regeringsbanken afkomstig is. Verder dan het gebruikelijke onsje meer of minder komt men niet. Het is dan ook geen wonder dat een groot deel van de bevolking het vertrouwen in de politiek volledig heeft verloren. Omdat het gemeenteraadsverkiezingen zijn worden we natuurlijk ook weer geconfronteerd met een aantal lokale partijen die variëren van mallotig tot totaal geschift. Het is zeker niet aan te bevelen om deze opportunisten als een alternatief te zien. Dan zijn er nog de oudere partijen die onder meer door het leven gaan als OPA en OMA. Ook deze clubs vallen niet op door hun progressieve politiek. De samenstelling varieert van voormalig SP’ers tot figuren die in extreem rechts actief zijn geweest. Ook met deze groeperingen is het dus oppassen.

Aan het begin van dit jaar hebben we gezegd dat 2014 het jaar van de principiële keuzes moet worden, en de gemeenteraadsverkiezingen zijn de eerste mogelijkheid om deze politieke lijn in praktijk te brengen. Voor de laatste Tweede Kamer verkiezingen hebben we het stemadvies gegeven om PvdA of SP te stemmen. Niet dat we enig vertrouwen in deze twee sociaal democratische partijen hadden, er was toen niets anders te kiezen en het was gelijktijdig zaak om de PVV buiten de deur te houden. Intussen is opnieuw gebleken dat de PvdA de eigen achterban en de kiezers met huid en haar aan de VVD hebben verkocht, terwijl de SP op geen enkele wijze een krachtdadige rol in de oppositie heeft gespeeld. Sterker nog, men is nog steeds bezig met de voorbereidingen voor het moment dat men zelf een plaatsje op de regeringsbanken kan bemachtigen. Dat heeft ons er toe doen besluiten om voor goed met de sociaal democraten af te rekenen en gelijktijdig te voorkomen dat de illusie dat we van deze partijen ook maar iets te verwachten hebben in stand blijft.

Daarom roepen we op om daar waar het mogelijk is op een communistische partij te stemmen. We hebben het dan over de VCP in Groningen en de NCPN waar deze partij mee doet. Als deze mogelijkheid er niet is kan er gestemd worden op een partij die duidelijk afstand neemt van het kapitalistische systeem en zich inzet voor een totaal andere wereld. We zullen in maart een overzicht geven van de partijen die hiervoor in aanmerking komen.
Mocht er lokaal geen enkele partij mee doen die aan de bovenstaande eisen voldoet roepen we op om niet te stemmen. We kunnen dit zien als een soort referendum of aanklacht tegen het feit dat er niets te kiezen is. Het zal een signaal zijn dat de arbeidersklasse in Nederland een stem in de politiek eist. Door op partijen te stemmen die ons toch weer verraden zo gauw als de verkiezingen voorbij zijn, houden we alleen maar een systeem in stand dat er op gericht is om ons monddood te maken. Dan is niet stemmen of ongeldig stemmen een veel betere optie. Gelijktijdig is dit ook een principiële keuze. De gevestigde politiek heeft ons lang genoeg als stemvee gebruikt.

Daarbij komt nog dat door te stemmen op partijen die ons toch weer verraden we zelf medeverantwoordelijk zijn voor het wanbeleid en de misdaden die door de bestuurders worden uitgevoerd. Het advies is dus duidelijk; laat je niet langer belazeren en monddood maken. Stem communistisch of anti-kapitalistisch, en als dat niet mogelijk is, stem dan niet. Uiteindelijk ligt de macht toch op straat. Politiek moet weer een kwestie van principes worden, organiseer en sla terug!

donderdag 23 januari 2014

Een sigaar uit eigen doos



De Nederlandse staat heeft een lange geschiedenis van uitbuiting als het gaat om de provincie Groningen. Of het nu ging om de landbouw of de industrie altijd verdween een groot deel van de opbrengst in het zwarte gat dat ook wel bekend staat als de schatkist. Voor Groningen en haar bewoners bleef weinig anders achter dan armoede en werkloosheid. Als de Groningers hier tegen protesteerden werd dit waar mogelijk onderdrukt. Niet dat ze er in geslaagd zijn om Groningen te breken, integendeel, maar ze hebben er wel hun best voor gedaan, de dieven en oplichters uit Den Haag.

Hetzelfde beeld en dezelfde tactieken zien we nu in de strijd om het aardgas. Zoals bekend zit de Groningse bodem vol met dit kostbare goedje en al jaren is de Nederlandse staat bezig om Groningen leeg te zuigen en de winsten in eigen zak te steken. Dit werd als een prima handel gezien tot aan het licht kwam dat het boren naar gas de bodem zo veranderde dat er aardschokken en zelfs aardbevingen ontstonden. Lang werd ontkend dat dit iets met het gas winnen te maken had en het leegpompen ging gewoon door. Op een zeker moment was er niet meer aan de feiten voorbij te gaan dat de aardbevingen en de schade die zij veroorzaakten wel degelijk op rekening van de gaswinning moesten komen. Maar ook toen werd er nog niets gedaan.

Huizen raakten beschadigd en onverkoopbaar, de bewoners waren eerst bezorgd en toen woedend. Uiteindelijk werd Groningen zo boos dat de Nederlandse regering gedwongen was om iets te ondernemen. Op vrijdag 17 januari zou dan eindelijk iets worden gedaan om de toestand in Groningen te verbeteren. Minister Kamp, het toonbeeld van schijnheiligheid, werd zelfs naar Groningen gestuurd om het goede nieuws persoonlijk over te brengen. Hij werd niet bepaald met open armen ontvangen, in feite hadden de Groningers die armen liever willen gebruiken om dit stuk VVD verdriet voorgoed te vermorzelen. Daar hadden ze geen ongelijk in want wat Kamp als doel had was niet het voorkomen van een ramp, maar veel meer het voorbereiden van een volgende ramp. In sommige gebieden zal de gaswinning met 80% worden teruggeschroefd, om verdere aardbevingen en meer schade te voorkomen. Of dit zal helpen is twijfelachtig want de schade ondergronds is eenmaal aangericht en niet meer goed te maken.

Daar komt nog bij dat de gaswinning in andere delen van Groningen flink zal worden opgevoerd. Een stevige aanloop dus naar meer schade in de toekomst. Verder krijgt Groningen ook nog 1.2 miljard euro om de schade te herstellen en het verlies van de waarde van huizen goed te maken. Kamp dacht dat hij met deze cheque kon pronken, maar dat ging niet door. Ten eerste is het bedrag veel te laag en als we het vergelijken met de gaswinsten die naar de Nederlandse staat zijn gegaan is het schijntje. Kamp had dus niets meer te bieden dan een gigantische sigaar uit eigen doos. De zoveelste die de Groningse bevolking is aangeboden. De provinciale hotemetoten zijn blij met het geld, en dat is ook geen wonder. Ze hebben voorlopig weer genoeg om aan het eten te blijven. Het is immers uit eerdere ervaringen bekend dat veel van dit soort bedragen niet gaan naar de doelen waar zo voor waren bestemd, maar in het ambtelijke apparaat blijven hangen. Geen wonder dus dat de CvdK, van der Berg, als een uitgelaten schooljongen reageerde. Hij zag de Haagse Euro’s glitteren, en daarmee was voor hem de kous af.

Intussen hebben de actievoerders besloten dat de protesten gewoon door gaan. En terecht. Er is niets verbetert en niets bereikt, dus is een uitbreiding van de protesten zeker gerechtvaardigd. Hiervoor zijn verschillende mogelijkheden. Misschien moet Groningen er gewoon over denken om de gaskraan een poosje helemaal dicht te draaien. Er is namelijk een prachtige mogelijkheid tot\ chantage. De Nederlandse staat heeft dikke gascontracten afgesloten met het buitenland en als men niet kan leveren zullen er grote boetes volgen. Dit nog af gezien van wat er met de economie gaat gebeuren als de gaswinsten plotseling uitblijven. Als Groningen echt besluit om de kraan voorlopig totaal dicht te draaien komen Rutte, Kamp en Samsom binnen niet al te lange tijd op handen en voeten naar Groningen gekropen en zullen om genade smeken. Pas dan zal de bevolking baas over de eigen regio zijn, en kan er een enorme overwinning geboekt worden.

Deze actie zou zeker legitiem zijn want Kamp heeft het advies van zijn eigen onderzoek naast zich neergelegd. Daar stond namelijk in dat er met 40% verminderd moest worden, en precies daar heeft de Nederlandse staat geen zin in. Of hiermee levens op het spel gezet worden kan het gespuis in Den Haag natuurlijk weinig schelen. Als de kassa maar rinkelt, laten ze onderzoeken en waarschuwingen zonder veel moeite in diepe laden verdwijnen. Kortom, Groningen heeft van Den Haag niets maar dan ook helemaal niets te verwachten. De enige optie is het lot in eigen handen nemen en de productie stil zetten.

Natuurlijk hoor je ook nu weer het oude liedje dat er geen alternatief is voor de gaswinning. Vooral bij de sociaal democraten staat dit wijsje altijd boven aan de hitparade. Maar die alternatieven zijn er natuurlijk wel. Investeer gewoon in duurzame energie, zoals water, wind en zon. Niet een beetje, maar met volledige inzet. Laat niemand beweren dat de techniek hiervoor niet voor handen is. We weten intussen beter. Er is niets op tegen om ook gas te winnen, als dit veilig gebeurt en vooral voor eigen gebruik. Jammer genoeg kan er in het kapitalisme nooit iets veilig gebeuren omdat het winstmotief dit niet toestaat. Er wordt nu al gekeken naar het winnen van schaliegas, terwijl dit een nog veel grotere bedreiging gaat vormen voor het milieu en dus ons allemaal.

Het moet dus duidelijk zijn dat de kapitalistische Nederlandse staat niet te vertrouwen is. Dat geldt voor de gaswinning, maar ook op heel veel andere terreinen. De strijd in Groningen is al begonnen en het zal niet lang meer duren voordat dit overal het geval is. We laten ons niet langer belazeren, niet door Rutte, niet door Samsom en ook niet door al die andere leugenaars die niets anders zijn dan trouwe dienaren van de heersende klasse. De knop moet gewoon om, beginnende met de gasknop.

donderdag 16 januari 2014

Burgeroorlog in Hamburg?



Een paar weken geleden schreven we over de slag om de Rote Flora, het bekende kraakpand in Hamburg dat een uniek politiek cultuur centrum vormt. Een gebouw ook dat wordt bedreigd door ontruiming omdat de eigenaar er plannen mee heeft. Kort voor de kerst werd een solidariteitsdemonstratie ter ondersteuning van de Rote Flora bruut door de politie aangevallen. Maar intussen is de situatie enorm geëscaleerd en zou je soms zelfs zeggen dat er in Hamburg een burgeroorlog dreigt. Omdat dit soort zaken ook in andere steden en landen kunnen voorkomen is het belangrijk om de gebeurtenissen op een rijtje te zetten en er de lessen uit te trekken. Wat nu in Hamburg gebeurd kan morgen ook onze realiteit zijn.

Het begon dus allemaal met de demonstratie ter ondersteuning van de bewoners en gebruikers van de Rote Flora. Deze demonstratie werd door de politie aangevallen en er volgde een enorm straatgevecht waarbij honderden gewonden viel aan beide kanten. Meteen al na de demo werd duidelijk dat de politie het geweld en de aanval op de demo grootschalig had gepland. Dit werd ook bevestigd door bronnen binnen de politie. Omdat de harde lijn werd doorgezet verscheen er op internet een oproep van autonomen om de politie waar mogelijk aan te vallen. In de dagen daarna waren er inderdaad wat incidenten die door de politie enorm werden opgeblazen. Zo werd er beweerd dat een politiebureau door linkse activisten was aangevallen waarbij 3 smerissen gewond raakten.

Later bleek dat de bedoelde vechtpartij buiten had plaatsgevonden, zelfs op afstand van het bureau en dat de aanvallers geen linkse activisten waren geweest maar feestgangers van St Pauli, het uitgaansgebied daar vlakbij. Dit werd bevestigd door een advocaat die de activisten van de Rote Flora vertegenwoordigd. De politie bleef vasthouden aan de eerst versie en de spanning werd nog hoger opgedreven. Kort voor de jaarwisseling werd een groot gebied plotseling tot permanente gevarenzone verklaard. Het ging hierbij om het Schanzenkwartier, Altona en St Pauli. Binnen deze zone mocht de politie iedereen aanhouden, fouilleren, arresteren of het gebied uitwijzen met een boete als men toch terug kwam. Het gebied stond in feite onder de staat van beleg.

Er was veel kritiek op de beslissing vanuit links politieke kringen en mensenrechtenorganisaties. Maar de politie bleef beweren dat de zone nodig was om de veiligheid van de politie te garanderen. Dat hier een verborgen agenda achter zat was al ten tijde van de demonstratie duidelijk, maar nu kwam naar buiten wat men eigenlijk wilde. De politievakbond kwam meteen met een heel pakket eisen. Bezuinigingen moesten worden teruggedraaid, er moesten meer smerissen komen, betere beschermende kleding en stroomstootpistolen. Nu was dus de aap uit de mouw. De Hamburgse politie heeft doelbewust geweld uitgelokt en geprovoceerd om de eigen eisen ingewilligd te krijgen. De Rote Flora en haar sympathisanten zijn hierbij als zondebok ingezet om de politiek en de publieke opinie te beïnvloeden. Een tactiek die ook elders ingezet kan worden.

Natuurlijk zou Hamburg Hamburg niet zijn als dit alles zomaar werd geaccepteerd. Er werd massaal tegen de gevarenzone geprotesteerd en er waren ludieke acties om de politie en de zone belachelijk te maken. Er waren spontane flashmobs en kussengevechten, er ontstonden kleine onverwachte demonstraties die ook snel weer verdwenen. Kortom het werd een constant kat en muis spel met de politie, die zich met hun handelswijze met de dag meer belachelijk maakte. Want inderdaad gelachen werd er ook. Op een zekere dag werd iemand in het gevarengebied opgepakt omdat hij een WC borstel bij zich had. Dit zou een gewelddadig wapen zijn volgens de politie en moest in beslag worden genomen. Plotseling doken er in het gebied overal mensen op met WC borstels in de hand en de WC borstel werd tot symbool van de protestbeweging verklaard.

Er waren ook zogenaamde “spaarkaarten”waarop je kon bijhouden hoe vaak je was aangehouden. Als dit 10 keer was gebeurd was de bedoeling dat je naar het dichtstbijzijnde politiebureau ging om een kop koffie te vragen. Dit soort zaken, die heel onschuldig lijken, dreven de politie tot waanzin, en toen heel Duitsland zich met de boel ging bemoeien werd de gevarenzone vorige week plotseling opgeheven. Er bleven nog wel drie gevareneilandjes over rond drie politiebureaus. Ook dat leidde weer tot protesten en de nodige hilariteit. Op 13 januari was het dan eindelijk genoeg en werden ook de eilandjes afgeschaft. Nog steeds roept de politie en het stadsbestuur dat de zone nodig was geweest om de rust te herstellen en de politie te beschermen. Maar dat gelooft niemand meer, op een paar conservatieve politici na die samenwerken met de politievakbond.

Na het opheffen van de eilandjes was er meteen weer een demonstratie waar 800 mensen aan deelnamen. Zij maakten duidelijk dat ze de strijd zullen voortzetten om de Rote Flora te behouden en een aantal huizen van de sloop te redden. De Rote Flora activisten hebben gezegd dat ze niet op geweld zitten te wachten. Maar dat is niets nieuws. Zulke oproepen waren er ook al voor de demo in december. Het waren niet de activisten, maar de politie die het geweld scenario schreef. Een scenario dat nog steeds niet is uitgespeeld.

Wat er in Hamburg is gebeurd en nog steeds gaande is kan ook in ander steden gebeuren. De heersende klasse wil geen tegenstand meer en zeker geen protesten. Het gebruikt alle middelen om protesten te demoniseren en vervolgens geweld uit te lokken. Dat kan dan weer de aanleiding zijn voor meer repressieve maatregelen. De politie is hier een gewillig werktuig voor. Ook in Nederland neemt het politiegeweld dagelijks toe. En het gaat zelfs nog verder. De Amsterdamse burgemeester heeft recentelijk bekend gemaakt dat in december het leger in Amsterdam Noord is ingezet om de politie te ondersteunen. Het zou hierbij gaan om het voorkomen van inbraken, maar officieel is niet bekend wat het leger in Noord heeft uitgevoerd.

De ordestrijdkrachten zijn duidelijk aan het oefenen voor het moment waarop de bevolking het misdadige beleid van de regering niet meer pikt. De heersende klasse is bang voor de straat en dat is maar goed ook. Ze weten dat de straat hen morgen kan afzetten en dat ze op gestolen tijd leven. Het belangrijkste is dat we ons door tactieken zoals in Hamburg gebruikt niet laten intimideren en dat we ons ook niet laten provoceren. Als het moment van actie eenmaal daar is, kan geen smeris of soldaat daar meer wat tegen doen. En precies dat verklaart de panische angst van de heersende klasse. We houden vast aan ons parool: organiseer en sla terug!!
 
Update; het lijkt er op dat de autoriteiten in Hamburg eieren voor hun geld beginnen te kiezen. De Senaat heeft de eigenaar van de Rote Flora bevolen het pand aan de stad terug te verkopen omdat hij zich niet aan de regels van het contract heeft gehouden. Als hij niet wil terugverkopen voor 1.1 miljoen euro zal het pand worden onteigend. De autoriteiten houden hem medeverantwoordelijk voor de recente onrust. Dit is opnieuw het bewijs dat actievoeren wel degelijk werkt. De wereld is van ons, als we maar bereid zijn om hem te pakken.

donderdag 9 januari 2014

Een brief aan gevallen kameraden



Voor Sakine, Fidan en Leyla, *

Het is nu een jaar geleden dat jullie op lafhartige wijze in het Koerdistan Informatie Centrum in Parijs werden vermoord. Het afgelopen jaar is niet zomaar voorbij gegaan en daarom is het belangrijk deze regels aan jullie te richten. Er is geen dag voorbij gegaan sinds 9 januari 2013 waarop niet op een of andere manier aandacht is besteed aan jullie lot. Van vergeten is dus geen sprake geweest. Jullie hebben een plaats in de harten van alle Koerden en iedereen die met de Koerdische strijd verbonden is. Dat is natuurlijk met alle gevallenen zo, maar door de omstandigheden van jullie heengaan is het toch anders, intenser, vuriger, zou je bijna zeggen.

Dat heeft deels ook te maken met het feit dat we nog steeds niet weten wat er die avond in dat kantoor is gebeurd. Zeker, er zit een verdachte in de gevangenis en daar zit hij intussen ook al een jaar. Maar er zijn nog zo veel vragen open. Hoe goed jullie deze verdachte, Omer Guney, hebben gekend is ook niet helemaal duidelijk. Maar we weten nu wel dat hij een fascistische infiltrant was, die jullie vertrouwen heeft gewonnen net als dat van de mensen in de vereniging in Parijs. Waarschijnlijk leek hij een gewone Koerd, zoals er zo veel zijn in de Koerdische verenigingen over de hele wereld. Allemaal met een eigen verhaal en een eigen verleden. Maar het verhaal van Guney was niet wat hij vertelde. De duistere schaduw die achter hem school werd goed afgeschermd bewaard.

Jullie zullen niet geweten hebben dat hij constant naar Turkije reisde en geregeld telefonische contact had daar met schaduwachtige figuren. We weten nog steeds niet wie dat waren, maar dat ze onderdeel uitmaakten van de fascistische “diepe staat” is intussen wel duidelijk. De Turkse autoriteiten werken niet mee met het onderzoek en ook de Franse onderzoekers lijken zich niet al te druk te maken. Dit komt waarschijnlijk om dat de Franse geheime dienst wist wat er gaande was en de zaak gewoon heeft laten gebeuren. Dat soort dingen ziet men liever niet aan de grote klok komen. Maar denk niet dat er geen druk op Frankrijk staat om met de gevraagde antwoorden te komen. Regelmatig demonstreren Koerden, vooral van de vrouwenbeweging, in Parijs om de zaak in de publiciteit te houden en er voor te zorgen dat niet wordt vergeten wat jullie is aangedaan.

Jullie foto’s vullen het internet en de aandacht voor de zaak is nog geen moment verslapt. Natuurlijk zijn er eerst pogingen gedaan om de waarheid te verdoezelen. Al in de eerste dagen gaf de Turkse staat aan dat het om een intern conflict binnen de PKK zou gaan. Deze beledigende theorie werd al heel snel naar het land der fabelen verwezen. Toen zou het een relatieconflict zijn geweest, maar ook dat idee was niet houdbaar. Er was ook nog sprake van een tweede man, die betrokken zou zijn geweest. Allemaal onzinnige beweringen die intussen geen rol meer spelen in het onderzoek. Alles spitst zich nu dus toe op Omer Guney. We weten dat hij al veel eerder contact had met fascisten en extreme nationalisten. We weten ook dat hij een ring met drie halve manen draagt. Veel ruimte voor twijfel is er dus niet meer.

Maar Guney werkte natuurlijk niet alleen. Kort voor de aanslag is hij de vereniging in de nacht binnengedrongen en heeft alle ledenformulieren gefotografeerd. Ook dat deed hij in opdracht. Er kan dus alleen maar de conclusie worden getrokken dat jullie het slachtoffer zijn geworden van een goed geplande en lang voorbereidde aanslag van de fascisten binnen de Turkse staat. De moorden moesten chaos creëren in een tijd dat het er op leek dat er een oplossing mogelijk was van de Koerdische kwestie. In die tijd leek het of er eindelijk een lichtpuntje zichtbaar was in de vaak zo donkere Koerdische geschiedenis. Precies dat lichtpuntje probeerde de fascisten te doven door jullie uit te schakelen. Zo hoopten ze de Koerdische beweging tot een escalerende oorlog te provoceren. Hun opzet is niet geslaagd. Na jaren van strijd blijven de fascisten de PKK onderschatten.

De chaos die de fascisten voor ogen stond is er nooit gekomen. In plaats hiervan kwam er een waardige rouwperiode en een vastbesloten streven om de Koerdische kwestie duurzaam op te lossen. Dat dit streven intussen weer in een impasse is terechtgekomen, komt op rekening van de AKP regering, en niet de PKK. De Koerdische vrijheidsbeweging heeft alles gedaan om het proces te doen slagen. Nog steeds worden hierin stappen gezet en de hoop, die door het proces ontstond, is nog steeds niet vervlogen. Wel blijft het een feit dat je voor vrede een partner nodig hebt, en dat die partner op dit moment niet aanwezig is.

Sakine, Fidan en Leyla, veel mensen, waaronder ook veel vrouwen, hebben over de jaren hun leven in de strijd verloren. Iedereen die dit hoogste offer heeft gebracht leeft voort in onze gedachten en harten. Maar de manier waarop jullie van het leven zijn beroofd heeft een speciale plaats gekregen in de Koerdische geschiedenis en de geschiedenis van de revolutionaire beweging wereldwijd. Over de hele wereld zijn mensen opgestaan die hebben geëist dat de waarheid over de laffe moordaanslag in Parijs boven tafel komt. Jullie zijn als revolutionaire vrouwen een voorbeeld geworden voor vrouwen over de hele wereld en voor revolutionairen in het algemeen.

Om de strijd voort te kunnen zetten zijn lichtende voorbeelden nodig, die inspireren en een boodschap uitdragen. Dat zal jullie blijvende bijdrage zijn, lichtende voorbeelden die de weg wijzen naar een vrij Koerdistan en een vrije wereld. Martelaren sterven niet, zij gaan ons voor in de strijd. Slaap zacht, Sakine, Fidan en Leyla, het is nu aan ons allemaal om de strijd voor de vrijheid en een rechtvaardige wereld tot een succesvol einde te brengen.

Een kameraad.

* Sakine Cansiz, Fidan Dogan en Leyla Şaylemez, leidende Koerdische revolutionairen, werden in hun kantoor in Parijs vermoord door een Turkse fascist op 9 januari 2013. De moordenaar is nog niet veroordeeld en het onderzoek is nog steeds gaande.