donderdag 28 november 2013

35 jaar PKK; beeld van een revolutionaire beweging




Precies 35 jaar geleden, op 27 November 1978 ontstond de PKK, de Arbeiders Partij van Koerdistan. De basis voor de beweging werd al wat eerder gelegd door jonge Koerdische en Turkse revolutionairen, die het niet meer pikten dat de Turkse linkse organisaties, waar ze lid van waren, de Koerdische kwestie niet serieus namen. De revolutionairen, waaronder Abdullah Öcalan, vonden elkaar in linkse studentenbewegingen en begonnen met een propagandacampagne om de Koerdische zaak onder de aandacht te brengen en steun te verwerven. In November 1978 werd de partij geboren op het eerste congres in Lice. Er waren 22 gedelegeerden op het congres. Dat deze nu nog kleine organisatie tot een beweging van miljoenen kon uitgroeien, zullen weinig mensen van het eerste uur hebben kunnen voorzien. Maar er lag potentieel, dat was wel duidelijk.

In die tijd was het Koerdische volk praktisch al geassimileerd door de Turkse staat. Veel mensen waren vergeten dat ze Koerden waren. Er waren eerdere opstanden geweest, maar die werden door de staat altijd in bloed gesmoord. De leiders werden dan vermoord en de opstand ebde weg. Zeker zullen de Turkse leiders ook gedacht hebben dat ze met de PKK hetzelfde konden doen. Ze hebben dat ook constant geprobeerd, ook vandaag nog. Maar de PKK was niet als de eerdere, meer nationalistisch aangelegde bewegingen. De PKK baseerde haar ideologie op het wetenschappelijk socialisme en viel niet in de valkuil van veel andere linkse bewegingen die zich tot een bepaalde stroming rekenden. De partij nam de beste delen van de verschillende stromingen over en bouwde op deze manier een programma dat dynamisch en vernieuwend was. En dit programma begon tot de verbeelding van veel Koerden te spreken. De PKK groeide en werd de Turkse staat een doorn in het oog.

De staat gebruikte geweld om de beweging en haar aanhangers te bestrijden. Maar dit vergrootte alleen maar de kracht van de beweging en ook de sympathie voor de partij onder de Koerden. Tijdens de staatsgreep van 1980, toen de militaire junta de macht overnam, vluchtte de meeste Turks linkse bewegingen naar Europa. De PKK besloot in het Midden Oosten te blijven. De strijd tegen de assimilatie en een vrij Koerdistan moest immers worden voortgezet. Deze strijd, die vooral op een politiek democratische basis werd gevoerd, ging steeds meer levens kosten. Leidende kaders van de PKK werden door de Turkse staat vermoord. Voor de PKK was er nog maar een weg; een weg die al eeuwen de Koerdische verzetsroute was geweest. Deze weg voerde de bergen in. Op 15 augustus 1984 begon de gewapende strijd tegen de Turkse staat en haar handlangers. Een strijd die duizenden levens zou kosten, maar die het Koerdische volk van de ondergang redde. Dat het Koerdische volk nu op kan staan voor haar rechten komt alleen omdat de PKK met haar steeds groeiende leger van strijders deze rechten opnieuw op de agenda plaatste. Vooral dat moet nooit worden vergeten.

De strijd was bitter en bloedig en leidde er ondermeer toe dat grote aantallen Koerdische dorpen werden vernietigd door het Turkse leger. Veel mensen werden vluchteling in eigen land of vertrokken naar Europa als dit mogelijk was. Maar de PKK bleef, zoals de partij vanaf het begin had besloten. Natuurlijk waren er problemen en tegenslagen. De val van de Sovjet Unie bracht veel linkse bewegingen aan de rand van de afgrond. Maar ook deze storm heeft de PKK doorstaan. Vanaf 1993 probeerde de beweging, met Öcalan als architect, een politieke oplossing te vinden. Er kwam een wapenstilstand, uitgeroepen door de partijleiding. Het was de eerste van een hele serie. Maar de Turkse staat had geen interesse en de rest van de wereld al even min. De Turkse staat zag veel meer in een “vuile” oorlog tegen de Koerden, stuurde doodseskaders naar de Koerdische gebieden en liet mensen verdwijnen. Maar ook dit kon de PKK niet tegen houden.

Intussen was de beweging enorm gegroeid, niet alleen in Koerdistan en delen van Turkije, maar ook in Europa. Overal ontstonden Koerdische verenigingen, kranten, tijdschriften en solidariteitsgroepen. Jonge revolutionairen uit Europa, vooral jonge Duitsers, trokken naar de Koerdische bergen om in de guerrilla te vechten. Zij zagen dat de PKK een dynamiek bezat die bij de meeste anderen bewegingen ontbrak. Een ander hoogtepunt was het ontstaan van de Koerdische satelliet zender Med TV, midden jaren 90. Nu hadden de Koerden een stem, een stem die het verhaal van de strijd vertelde zoals de Koerden het beleefden. De Koerdische kwestie werd wereldberoemd. Maar tegenstand was er natuurlijk ook. De Turkse staat, als NAVO lid, hitste Europa tegen de Koerden op. Eerst in Duitsland en later ook in andere landen werd de PKK verboden. Uiteindelijk bleek dit verbod veel minder schadelijk dan gedacht. Steeds meer jongeren, woedend over het verbod, sloten zich bij de beweging aan. Het aantal verenigingen en partijkaders groeide enorm.

Tijdens al deze ontwikkelingen gebeurden er nog twee opmerkelijke dingen. De PKK bracht eenheid onder de Koerden. Andere Koerdische organisaties werden irrelevant of verdwenen gewoon. De PKK leiding had altijd gezegd dat alleen eenheid de overwinning kon brengen. Veel te vaak waren de Koerden tegen elkaar uitgespeeld, en waren zo speelbaal van de vele vijanden geworden. De PKK liet dit niet meer gebeuren. Ook het brengen van eenheid was een zware strijd, met veel slachtoffers. Maar er was geen alternatief, en het werkte. Veel landen, en ook de Turkse staat, al zou men het nooit toegeven, werden bang voor de PKK. De massademonstraties, de hongerstakingen en de festivals waren fenomenen die in het moderne Europa uitzonderlijk waren. Een tweede belangrijke stap, die door Abdullah Öcalan zelf werd ontwikkeld, was de bevrijding van de Koerdische vrouw. De Koerdische maatschappij was op zich vrij behoudend en conservatief, en hierbinnen hadden de vrouwen weinig te vertellen. Dit werd nu anders. Jonge vrouwen trokken nu ook naar de bergen en vormde vrouweneenheden waarmee ze schouder aan schouder met hun mannelijke kameraden tegen het Turkse leger vochten. Er ontstonden overal vrouwenbewegingen opgezet en in leven gehouden door moedige vrouwen, en de emancipatie nam een enorme vlucht. Als de PKK iets heeft bereikt is het wel de bevrijding van de Koerdische vrouw.

Het jaar 1999 vormde in eerste instantie een zwart bladzijde in de geschiedenis van de beweging. Abdullah Öcalan werd in Kenia ontvoerd door Turkse en andere geheime diensten en naar Turkije overgebracht. Dit na een vredestocht door Europa, waarin hij Italië, Rusland en Griekenland aan deed. Hij werd opgesloten op het gevangeniseiland Imrali, waar hij nog steeds verblijft. Eerst kreeg hij de doodstraf, later werd dit omgezet in levenslang. De Turkse leiders dachten dat de ontvoering van Öcalan het einde voor de PKK zou betekenen. Zo was het in het verleden immers met andere bewegingen gegaan. Maar weer hadden ze een verkeerde inschatting gemaakt. De PKK viel niet uit elkaar, hoewel er gevallen van verraad voorkomen. Maar deze kleine verraders, waaronder Osman Öcalan, de broer van de Koerdisch leider, konden de beweging niet vernietigen. Integendeel, de aanhang werd steeds groter, ook via de verschillende legale politieke partijen. Newroz word nu massaal gevierd en de Turkse staat zag zich uiteindelijk gedwongen om met Abdullah Öcalan over vrede te onderhandelen. Dit leidde tot een nieuw initiatief en een nieuwe wapenstilstand in maart van dit jaar. Helaas is het proces niet veel verder gekomen, en deed alleen de PKK concessies. De Turkse staat blokkeert alleen maar, en speelt op tijd. De kans dat men zich hierbij de vingers verbrand is groot. Men blijft de PKK onderschatten, en vasthouden aan de politiek van ontkenning en vernietiging. Maar een heel volk van 40 miljoen kun je niet zo maar vernietigen, en dat zal ook niet lukken met de partij die het volk in de harten heeft gesloten. De Turkse staat zal dit nooit begrijpen; het Koerdische volk is de PKK en de PKK is het Koerdische volk. Dat is de kracht, en dat is ook de dynamiek.

Als we vandaag naar de PKK kijken, 35 jaar na dat congres waarbij maar 22 gedelegeerden aanwezig waren, zien we een zelfbewuste beweging, met een kracht die maar weinig andere linkse organisaties kunnen laten zien. Het is geen beweging uit het verleden, maar een organisatie voor de toekomst die een hele maatschappij voorgoed heeft veranderd. De basis is nog steeds de guerrilla, de jonge mannen en vrouwen in de bergen die de wapens vasthouden. Maar daarom heen staan cirkels van mensen met heel verschillende achtergronden, die de PKK als hun partij zien. Hoe de Koerdische kwestie uiteindelijk zal worden opgelost is vandaag nog niet te voorspellen. Maar wel zeker is dat die oplossing er alleen via de PKK zal komen. Via een partij voor en door het volk. Een ieder die aan deze strijd deelneemt of heeft genomen kan met trots kijken naar de rode vlag met de groene cirkel en de rode ster op een gele achtergrond. Deze vlag heeft heel wat stormen doorstaan. Hij heeft overwinningen gekend en nederlagen moeten accepteren. Maar de kleuren zijn nog net zo fel en helder als op de dag dat hij voor het eerst boven de Koerdische bergen waaide. Voor de martelaren was hij het doodskleed, maar voor het volk is hij de toekomst. Laten we trots zijn op de verworvenheden, en de strijd voorzetten, in welke vorm dan ook, tot de overwinning een feit is.

donderdag 21 november 2013

Bezigheidstherapie



Tot nu toe hebben wij ons niet beziggehouden met de discussie over Zwarte Piet. Niet omdat we het niet met de protesten eens zijn. Integendeel, iedereen met een beetje historisch besef kan zien dat achter de figuur Zwarte Piet racistische motieven schuil gaan. De protesten zijn dan ook volkomen terecht en lijken ook succesvol. Er zal binnenkort zeker het een en ander veranderen. De reden dat wij tot nu toe de discussie een beetje genegeerd hebben is dat er veel belangrijker zaken in dit land spelen dan het gedoe over een achterhaald figuur die onderdeel uitmaakt van een kindertraditie waar nog veel meer vreemde kanten aan zitten. Het feit alleen al dat Sinterklaas een katholieke bisschop voorstelt, bijvoorbeeld, terwijl we intussen weten dat je bisschoppen en andere kerkhotemetoten beter uit de buurt van kinderen kunt houden. Hij mag dan witte handschoenen dragen, maar dat betekend nog lang niet dat hij ook schone handen heeft. Dan is er nog de onzin dat hij uit Spanje komt. Terwijl algemeen bekend is dat de originele Sinterklaas uit Myra kwam. Myra hoort overigens vanouds aan de Armeniërs toe. De plaats is ingelijfd door Turkije, maar de Turkse staat legt wel op meer dingen de hand die van een ander zijn. Kortom, de hele Sinterklaas traditie deugd niet en is gebaseerd op feodale verzinsels.

Toch is deze discussie nu al maanden niet meer uit de media weg te branden. De Amsterdamse burgemeester van der Laan is al wekenlang nergens anders mee bezig. Het klopt dat hij niet de meest populaire burgemeester is die Mokum ooit heeft gehad. Veel Amsterdammers zien hem als een omhoog gevallen idioot die als de dood is voor bijna alles wat bij Amsterdam hoort, zoals het traditionele huldingen van Ajax op het Leidseplein. Van der Laan staat bekend als de kampioen van de vertrutting. Misschien hoopte hij met de Zwarte Piet discussie nog eer in te leggen. Misschien was het ook gewoon bezigheidstherapie, wie zal het weten. Feit is dat van der Laan het hele gedoe blijkbaar een verademing vond van wat er verder in de stad speelt. Had hij zijn tijd beter kunnen besteden? Zeker, de armoede in Amsterdam, net als in de rest van Nederland, neemt met de dag toe. De voedselbanken klagen geregeld dat ze de vraag niet meer aankunnen, en hebben nu zelfs kappers in gezet omdat veel mensen de reguliere kapper niet meer kunnen betalen.

Verder is de woningnood in de hoofdstad intussen zo groot dat je tien jaar moet wachten voor een sociale huurwoning. Dit terwijl er kilometers kantoorruimte leeg staan. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de vele leegstaande winkelpanden en een serie schandalen bij de woningbouw verenigingen waar de vonken van af spatten. De Amsterdamse sociale dienst overtreft alles als het gaat over hardheid en onbegrip, en dan zijn de zogenaamde Klijnsma verslechteringen nog niet eens doorgevoerd. Een groot deel van de armoede komt door de opstelling van deze dienst. Maar dat interesseert van der Laan niet. Het is natuurlijk veel leuker en minder gevaarlijk om een poosje met Zwarte Piet te stoeien. We moeten daar wel bij aanmerken dat het wel gevaarlijker aan het worden is. In Groningen schijnen 8 gewapend Pieten mee te hebben gelopen in de optocht. Of hun pistool in de zak van Sinterklaas verborgen zat, is nog niet bekend. Daar zal de Telegraaf nog wel met onthullingen over komen. Een foute krant en een foute traditie, dat past dus aardig bij elkaar.

Toch hebben wij de hele discussie als een achtergrond issue gezien. Immers terwijl Zwarte Piet de voorpagina’s vult kunnen de PvdA en de VVD rustig doorgaan met ons te bestelen. Dat doen ze dan ook met veel inzet en veel enthousiasme. We sprake al over de Klijnsma plannen om de bijstand uit te kleden en alle mensen die op deze dienst zijn aangewezen tot dwangarbeiders te maken. Een vooraanstaande communist uit Duitsland zei ooit dat de sociaal democraten altijd de bloedhonden leveren, en dat blijkt ook met deze regering weer het geval. De nieuwe dwangarbeiders zullen worden ingezet om de open plekken op te vullen van banen die zijn wegbezuinigd. Intussen word de werkloosheid alleen maar groter. We willen nog even hier op wijzen; het ontvangen van een uitkering is een recht waar we zelf duur voor hebben betaald. Het is geen liefdadigheid of aalmoes, waar een tegenprestatie voor nodig is. Als de rijken denken dat hun rechten worden geschonden, zoals met de inkomensafhankelijke zorgpremie en de wijzigingen in het belastingstelsel schreeuwen ze moord en brand en is de PvdA de eerste die voor ze door het stof kruipt.

Maar gewone mensen het brood uit de mond stoten en ze dan ook nog eens als profiteurs neerzetten, daar hebben de sociaal democraten geen moeite mee. Sterker nog, daar kicken ze op. Het oude spreekwoord over deze klassenverraders geldt nog steeds; naar boven likken en naar onderen trappen. Dan zegt Klijnsma ook nog dat er best “een stok achter de deur mag staan”. De enige stok die nodig is, is de stok die haar en haar verraderlijke trawanten uit de regeringsbanken slaat. We waren natuurlijk gewaarschuwd. Klijnsma heeft voordat ze minister werd haar best gedaan om de FNV te verkloten, en dat is behoorlijk gelukt. Daar is de heersende klasse haar dan ook eeuwig dankbaar voor. Nu is ze op weg naar een nog hoger niveau. Ze kan gerust zijn, er ligt al een mooie serie baantjes op haar te wachten, als haar verraderlijk werk er op zit.

Dan word er ook nog met veel trompetgeschal beweerd dat Nederland uit de recessie is. Misschien is dat zo voor de beursen, de banken en de andere onderdelen van het uitbuitingssysteem. Maar voor de gewone mensen neemt de crisis alleen nog maar toe, met alle gevolgen van dien. En dat zal nog jaren zo blijven. Maar dat maakt de parasieten aan de bovenkant niet uit. Zolang het aantal miljardairs maar blijft toenemen is hun wereld perfect in orde. Weet iemand nog dat er een jaar geleden over nivelleren werd gesproken? Heeft iemand daar intussen iets van gemerkt? Wij ook niet!! Het was het zoveelste sociaal democratische sprookje dat tot een pure nachtmerrie werd.

Al deze dingen vonden wij net iets belangrijker dan het geneuzel over Zwarte Piet. Er zal nu snel weer een nieuw onderwerp van gesprek moet komen om de brood en spelen traditie voort te zetten. Anders zouden de echte problemen en eisen wel eens aan de orde kunnen komen. En precies daar hebben de heersers totaal geen behoefte aan.

donderdag 14 november 2013

Daar gaan ze weer



De Nederlandse heersende klasse heeft het weer voor elkaar. Men mag opnieuw deelnemen aan een zogenaamde “vredes” missie, of kunnen we beter zeggen een oorlogsopdracht. Deze keer is Mali aan de beurt om door het zogenaamde “vrije” Westen uit de nood te worden geholpen. Het land heeft problemen met moslimfundamentalisten die eerder door het Franse leger werden teruggedreven. Dus snellen de westerse mogendheden, waaronder Nederland, te hulp om democratie en vrede te brengen. Tenminste dat wordt altijd beweerd. Deze keer zullen 400 Nederlandse militairen naar Mali vertrekken om de opdracht uit te voeren die door de Nederlandse regering is aangenomen. Opnieuw moeten we er op wijzen dat de soldaten die naar Mali gaan, en die hun leven riskeren, niet de zonen of dochters zijn van de ministers en hoge officieren die de bevelen geven. Het zijn natuurlijk altijd de kinderen van anderen die op dit soort hemelvaartscommando’s worden afgestuurd.

Opnieuw zijn allerlei redenen gevonden om het uitzenden van de troepen te legitimeren. Ten eerste moet natuurlijk de bevolking van Mali geholpen worden zodat ze niet in de handen van de extremisten terecht komen. Om dit te bereiken zal men vooral inlichtingen verzamelen en plaatselijke militairen en politiemensen opleiden. Het klinkt allemaal weer heel humanitair. Ministers hebben er altijd een speciaal talent voor om dit soort opdrachten als pure naastenliefde te laten klinken. Maar de bevolking kent intussen dit soort PR onzin uit het hoofd, dus moet er een nieuw sausje over de maaltijd worden uitgegoten. Deze keer heeft men bedacht dat de uitzending van troepen ook noodzakelijk is om de Nederlandse veiligheid te beschermen. De redenering is dat als Mali in handen van de extremisten is, Nederland met aanslagen te maken kan krijgen. Iets onzinnigers kun je niet bedenken. Het zou veel eerder zo zijn dat deelname Nederland in de kijker van de extremisten speelt, met alle gevolgen van dien.

De regering grijpt dus ieder excuus aan om toch maar weer een beetje het vaandel van een koloniale macht op te houden. Immers men wil meetellen op het internationale toneel. Om dat te bereiken is geen prijs te hoog. Geloof ook niet dat het alleen de VVD is die deze agenda steeds opnieuw aan de orde stelt. De PvdA is geen haar beter en heeft zelfs gezegd dat men het besluit over de JSF liet afhangen van of er wel voldoende toestellen zouden zijn om internationale oorlogsopdrachten uit te voeren. Blijkbaar is men daar nu uit, want zo als al was verwacht hebben de sociaal democraten netjes hun verkiezingsbelofte gebroken en als trouwe volgelingen van de heersende klasse voor de JSF gestemd. Hiermee ging ook het laatste stukje geloofwaardigheid het raam uit, maar dat interesseert de PvdA leiding al lang niet meer. Men hoopt dat de achterban de leugens en bedrog wel vergeten zal zijn als het weer tijd wordt voor de stembus. Maar dat kon wel eens vies tegenvallen.

Terwijl dit alles de revue passeerde kwam Opstelten, het stuk onheil op justitie, ook weer met een nieuw plan. Hij wil de reisgegevens van alle Nederlanders gaan registeren en opslaan. Blijkbaar zijn de lessen die hij heeft gehad van de Amerikaanse NSA goed aangeslagen. Volgens Opstelten is dit opslaan nodig in de strijd tegen het terrorisme. Daar komt weer een excuus dus. Om welke terroristen gaat het dan? Het antwoord is; de paar zielige jihadstrijders die naar Syrië reizen om zich daar, in de burgeroorlog, voor Al Nusra te laten doodschieten. Nu zou je de indruk krijgen dat er duizenden van dit soort figuren de grens over trekken. Maar hier zien we weer hoe Opstelten een meester is in het opblazen van dit soort dingen als het hem uitkomt. In waarheid zijn er net 100 jihadisten vertrokken. Gelooft hij nou echt dat we zijn verhaal accepteren dat om dit minuscule groepje te volgen de reisgegevens van iedereen opgeslagen moeten worden? We weten intussen wel beter. Het gaat om nog meer controle en nog meer schending van de privacy. De maatregel is nog niet door de Kamer, maar als dat niet lukt, zal Opstelten wel de weg van zijn Amerikaanse vriendjes volgen en de gegevens illegaal aftappen en als nog opslaan.

Als we goed kijken zit er ook een link tussen de inzet in Mali en het opslaan van de gegevens. Immers; Opstelten zegt dat hij de jihadisten wil tegen houden omdat zij een bedreiging voor Nederland en de Nederlandse bevolking zouden vormen als ze weer terug komen in de Nederlandse maatschappij. Ze hebben dan immers ervaring met wapens en explosieven en zouden zomaar aanslagen kunnen gaan plegen. Ook zouden ze nog wel eens getraumatiseerd terug kunnen komen. Dan zijn ze onberekenbaar en wordt het risico alleen maar groter. Daarom is het beter om ze tegen te houden voordat ze de grens over kunnen trekken. Dat is de redenering van Opstelten.

Maar hoe zit het met de militairen die naar Mali gaan? Als we kijken naar eerdere conflicten van Korea tot Libanon. Van het voormalige Joegoslavië tot Afghanistan dan zien we dat veel militairen die uit die conflicten zijn teruggekomen vele trauma’s hebben opgelopen. Ook zij komen terug in de maatschappij met alle gevolgen van dien. Hoeveel veteranen zijn niet terecht gekomen in de criminaliteit of raken aan de drugs of de alcohol? Hoeveel van hen raken betrokken bij huiselijk geweld of draaien door? Ook zij hebben kennis van wapens en explosieven. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het speelgoed dat men mee terugbrengt uit de oorlogsgebieden. Het was echt geen toeval dat na de Joegoslavieoorlog de illegale wapenhandel plotseling werd overspoeld met handwapens en handgranaten uit het oorlogsgebied. Veel voormalige soldaten haalden hier een leuk zakcentje uit. Daar hoor je nooit iemand over, maar het gebeurd steeds opnieuw.

De conclusie moet zijn dat er net zo veel gevaar uitgaat van teruggekeerde militairen als van jihad strijders, met verschil dat er van deze laatste groep een stuk minder terugkomen. Het hele verhaal over opslaan van reisgegevens om het terrorisme te bestrijden is dus een nieuw voorbeeld van de leugens en bedrog die de Nederlandse regering inzet om dit soort maatregelen door het parlement te jagen en de publieke opinie in slaap te sussen. Gelukkig slaapt niet iedereen. Er zijn al genoeg rechten ingeleverd, en de privacy is al voldoende geschonden. De les van dit alles is dat de overheid voor geen cent te vertrouwen is. Zij dienen de belangen van de heersende klasse, en dat zijn niet onze belangen. Precies dat moeten we nooit vergeten.

donderdag 7 november 2013

Onderzoek Velser Affaire; de doofpot gaat gewoon door



Het was de bedoeling geweest dat nu eindelijk de waarheid over de Velser Affaire aan het licht zou komen. Na jaren van onderzoek presenteerde de Stichting Onderzoek Velser Affaire op 2 november het rapport dat eindelijk een einde had moeten maken aan het onrecht dat de linkse verzetsbeweging in IJmuiden en Velsen zowel in als na de oorlog is aangedaan. Voor dat we ingaan op de resultaten even een terugblik op wat de Velser Affaire eigenlijk was. De linkse, vooral communistische verzetsbeweging in IJmuiden, Velsen en Haarlem was in de oorlog sterk en goed georganiseerd. Dit tot grote ergernis van de Nederlandse regering in Londen. Men was doodsbenauwd voor een communistische machtsovername na een Duitse capitulatie.

In de laatste jaren van de oorlog vielen veel communistische verzetsmensen in handen van de Duitsers en werden vermoord. Een van de slachtoffers was Hannie Schaft uit Haarlem. Na de oorlog werd duidelijk dat het zogenaamde oranjeverzet communistische verzetsstrijders aan de Duitsers had uitgeleverd om het communistische verzet te verzwakken. Dit zou zijn gebeurd op orders van de leiding van de Binnenlandse Strijdkrachten (BS). De bevelhebber van de BS was Prins Bernhard en er zijn altijd geruchten geweest dat hij persoonlijk betrokken was bij de pogingen om nog zo veel mogelijk linkse verzetsmensen in handen van de Duitsers te spelen. Bewijzen hiervoor zouden te vinden zijn bij de oorlogsmisdadiger Menten, die met de belastende documenten jarenlang zijn vrijheid kon kopen. Tot de documenten door onbekenden uit zijn huis werden ontvreemd. Daarna kwam Menten toch nog voor de rechtbank.

Het oranjeverzet in IJmuiden en Velsen bestond voor een deel uit politiefunctionarissen, geleid door Nico Sikkel, een substituut officier van justitie uit Haarlem, en zij zouden een zeer kwalijke rol hebben gespeeld in de hele zaak. Ze maakten zich ook schuldig aan verrijking en willekeur na het einde van de bezetting. Ze deden dit toen vanuit hun functies binnen de BS en de Politieke Opsporingsdienst. Er zijn door de geruchten een aantal onderzoeken gedaan naar de Velser Affaire, maar de waarheid bleef altijd verborgen. Onderzoekers werden belemmerd en geïntimideerd. Hetzelfde gebeurde met de getuigen. Dit leidde er toe dat er door veel mensen werd gezwegen. De daders hadden veel touwtjes in handen en waren machtig. Daar kwam nog bij dat ze steun van boven hadden, tot in de hoogste kringen.

Maar ondanks dit alles is de Velser Affaire nooit uit het nieuws geweest. Altijd kwamen de beschuldigingen en de geruchten terug. Steeds opnieuw waren er pogingen om het zwijgen te doorbreken. De doorbraak kwam in 2004 toen de schrijfster Conny Braam een boek uitbracht waarin de Velser Affaire de historische achtergrond vormde. “Het Schandaal” was een aanklacht tegen de hele doofpotoperatie die altijd rond de Velser Affaire heeft gespeeld. Met haar boek doorbrak ze de angst. Tijdens het schrijven verzamelde ze veel informatie die later de eerste bron zou worden voor het nieuwe onderzoek waarvan we nu het resultaat kennen. Om het onderzoek te kunnen uitvoeren werd er een stichting opgericht en geld verzameld. Er werd een onderzoeker, dr. Bas von Benda-Beckmann, aan het werk gezet die op 2 november 2013 in IJmuiden zijn rapport presenteerde.

In de aanloop naar de presentatie waren de verwachtingen hoog gespannen. Zou dit keer de waarheid echt aan het licht komen? Zou het zwijgen voorgoed doorbroken worden? Of ging de doofpot gewoon door? De voortekenen waren niet best; in de commissie van aanbeveling zitten mensen die zeker niet gediend zouden zijn van echte onthullingen. We komen de namen tegen van de directeur van het NIOD en de burgemeesters van Velsen en Beverwijk. Op zich is het vreemd dat de directeur van het NIOD, mevr. Schwegman, wel in deze commissie plaats nam, terwijl het NIOD weigerde om het onderzoek zelf te doen. Men wilde hier eerst geld voor hebben. De onderzoeker onderzocht nationale en regionale archieven plus archieven in Engeland en Canada. Maar hij weet niet of hij alle stukken heeft mogen inkijken. Dit alles creëerde niet echt de hoop dat de onderste steen nu boven zou komen.

Zo als meestal logen de voortekenen niet. Nog voordat de presentatie van het rapport in de schouwburg van IJmuiden was begonnen kopte de IJmuider Courant al: “Velsense verzet leverde geen communisten uit aan Duitsers”. Een zelfde kop komen we tegen in het Haarlems Dagblad. Volgens de onderzoeker, Bas von Benda Beckmann, heeft hij geen gegevens gevonden die de bewering staven dat het oranjeverzet in de laatste maanden van de bezetting met de Duitsers samenwerkte om linkse verzetstrijders uit de weg te ruimen. Zijn verklaring is dat de meeste communisten al in 1943 waren opgepakt. Kijk goed naar wat er wordt gezegd: hij heeft geen gegevens gevonden, wat dus niet uitsluit dat die er wel degelijk zijn. Hij heeft ze waarschijnlijk alleen niet in mogen zien.

Verder beweerd von Benda-Beckmann dat er geen concrete bewijzen zijn gevonden dat Hannie Schaft is verraden aan de SD. Zij werd gewoon bij een controle gearresteerd. Dat was volgens hem alles. Maar hoe de arrestatie in zijn werk was gegaan wisten we al. De vraag was waarom de Duitsers haar nog executeerde in de duinen enkele weken voor de capitulatie. Volgens veel mensen gebeurde dit omdat ze communiste was, want de Duitsers hadden een deal met het oranjeverzet dat er geen executies meer zouden plaats vinden. Toch werd zij vermoordt, en de vraag waarom blijft nog steeds open. Die vraag wordt ook nu weer niet beantwoord. Daar komt nog bij dat de onderzoeker beweerd dat hij geen bewijs heeft kunnen vinden dat Londen de actie tegen de communisten regisseerden. Maar waar kwamen dan de briefjes vandaag waarin rechtse verzetslieden werden opgeroepen informatie over communisten te geven? Met haast zelfs. Het onderzoek komt niet veel verder dan dat de plaatselijke politiefunctionarissen eerst fout waren en toen weer in het verzet zaten. Hierbij hadden ze wel hun positie misbruikt, maar van een complot of bevel van hogerhand zou geen sprake zijn. Het ware verhaal van de Velser Affaire blijft dus opgesloten in de kluizen van de Nederlandse overheid. We moeten hier ook nog opmerken dat de onderzoeker intussen sinds mei 2013 voor het NIOD werkt. Geen oninteressant detail. De heersende klasse beloond altijd diegenen die zijn woorden tot waarheid zweren, inclusief de grootste leugens.

Is de uitkomst van het onderzoek een verrassing? Eigenlijk niet. Als men echt de waarheid naar buiten had gebracht had dit nog steeds grote schade berokkend aan de Nederlandse staat. Immers als de beschuldigingen en beweringen waar zijn betekend dit dat Prins Bernard, de Nederlandse regering in Londen en de leiding van het oranjeverzet schuldig zijn aan een serie politieke moorden. Het blazoen van Bernard is door andere zaken al pikzwart, maar toegeven dat hij orders gaf tot het uitvoeren van politieke moorden gaat nog steeds te ver. Dus moest de doofpot standhouden, net als bij al de andere onderzoeken. Sommige mensen mogen nu tevreden zijn over de uitkomst. Maar dat is een fout, want tevreden zijn met een halve waarheid is gelijktijdig tevreden zijn met een halve leugen. Zo iets valt ook op te maken uit de reactie van Conny Braam. Zij vindt dat het onderzoek een goed beeld geeft van het IJmuiden van toen en de gespannen verhoudingen tussen de klassen in de regio, inclusief het anti-communisme. Ze zegt verder dat de uitkomst een “grote stap voorwaarts is in het ontrafelen van de Velser Affaire.” Hiermee geeft ze gelijktijdig aan dat het laatste woord nog niet gesproken is en dat er meer feiten boven tafel moeten komen.
 
Dat die orders van hogerhand om tegen de communisten op te treden er zijn geweest en dat er mensen zijn vermoord hierdoor is iets wat we geen minuut betwijfelen. Conny Braam toont een van de documenten in een Netwerk documentaire uit 2006, die een deel van het bewijs vormen. Ook in andere plaatsen, waaronder Amersfoort kwamen dit soort zaken voor. Net als in IJmuiden was ook in Amersfoort, de geboorteplaats van de Raad van Verzet, het linkse verzet sterk en goed georganiseerd. Dat er verder gezocht zal worden is ook duidelijk. Er zal een dag komen dat de overheid de deksel niet meer op deze smerige beerput kan houden. En het hield natuurlijk ook niet op bij de Velser Affaire, want verschillende figuren die bij dit alles betrokken waren, zoals Six van de Orde Dienst en Kruls, het hoofd van het Militair Gezag, waren na de oorlog betrokken bij het opzetten van een netwerk van zogenaamde “Stay behinds”. Dit waren bewapende figuren die als er ooit een Sovjet aanval zou komen achter de linies het verzet moesten organiseren. Later werd dit netwerk, dat nog steeds actief is in een wat andere vorm, bekend als Gladio. De eerste fundamenten voor dit alles werden tijdens de bezetting gelegd en het gevolg was de Velser Affaire. Het is dus niet vreemd dat dit anti-communistisch netwerk nog steeds uit de wind wordt gehouden, inclusief de oranjekliek. Maar de strijd tegen de doofpot zal doorgaan. Net zo lang tot we de waarheid weten. Een ding is zeker, de Tweede Wereld Oorlog en haar nasleep zijn nog lang niet afgelopen.