donderdag 26 januari 2017

EEN HARDE BREXIT OF SLAPPE LEUGENS

Het is al weer een half jaar geleden dat de Britten voor de Brexit stemden en besloten om de EU voor goed de rug toe te keren. Sinds die tijd is het vrij stil geworden rond deze zaak, op veel speculatie na. Er was verwarring en veel twijfel over wat er nu precies moest gebeuren en wanneer het terugtrekkingsproces van start moest gaan. Afgelopen week gaf de Britse premier Theresa May eindelijk aan wat ze nu eigenlijk van plan is. En dat loog er niet om. De Britten willen zich terugtrekken uit de Europese markt, eigen handelsovereenkomsten sluiten, concentreren op het bij elkaar houden van het Verenigd Koninkrijk en de immigratie beperken en aan banden leggen. Kortom, het zal een harde Brexit worden, waarbij May nog aantekende dat ze uit de onderhandelingen met Brussel, die in het voorjaar moeten beginnen, zal stappen als er te veel tegenwerking is. Niet alleen een harde Brexit, maar ook harde woorden dus.

Op zich is dat een opmerkelijke zaak. May behoorde tijdens het referendum tot het kamp dat in de EU wilde blijven. Ze heeft wel steeds gezegd dat ze de beslissing van de Britten zal accepteren en uitvoeren, maar vooral de zakenwereld had er bij haar op aangedrongen om zo verbonden mogelijk met de EU te blijven. De Britse kapitalisten zijn bang voor hun winsten en markten. May schijnt al deze bezwaren nu over boord te hebben gezet en stuurt richting een confrontatie met de bureaucraten in Brussel. Van juridische barrières lijkt ze zich ook weinig aan te trekken. Maar is dit wel zo, of is er achter gesloten deuren meer aan de hand? Hebben we echt te maken met en harde Brexit, of zijn het weer slappe leugens om tijd te winnen? Natuurlijk kunnen we niet in de groezelige keuken van May kijken, maar er zijn wel een paar mogelijkheden, die we nader kunnen onderzoeken.

Het hoeft immers niet zo te zijn dat May haar harde lijn ook echt wil voortzetten. Het zou nog best eens kunnen dat ze het hele Brexit proces voor de Britten zo moeilijk en bitter wil maken dat er op het laatste moment toch nog onder enorme druk wordt teruggetrokken. Het zou een mooie manier zijn om de uitslag van het referendum niet uit te voeren. Ze kan dan beweren dat ze zelf het proces wel op gang heeft gebracht, maar dat de druk uit het volk om toch maar binnen de EU te blijven te groot was. Dan kan niemand haar een verwijt maken en kan ze toch weer aanschuiven bij de Brusselse oplichters. May kan soms vreemde beslissingen nemen, en is niet te peilen.

Er is ook nog een andere mogelijkheid. May mag vreemde nukken hebben, ze is niet dom zoals Cameron, of het soort “kop door de muur” Tory zoals Thatcher was. Ze lijkt een berekenend iemand die precies weet wat ze wil. Alleen laat ze dit meestal niet blijken. Het zou nog best eens kunnen dat ze wel degelijk heeft besloten om een harde Brexit door te zetten, omdat ze door heeft dat de wereld is veranderd. Vooral de verkiezing van Trump in Amerika heeft de kaarten opnieuw geschut. Trump wil Amerika op de eerste plaats zetten en daarbij zal hij geen rekening houden met de tere zieltjes van de Europese leiders. Hij zal zich ook meer met Amerikaanse zaken bezig houden dan met de toestand in de wereld. Het zou niet verwonderlijk zijn als May hier een gat in de markt ziet. Terwijl de Europese leiders nog steeds hopen op genade van Trump, kan May hebben besloten dat zij een deel van het vacuüm wil opvullen wat Trump straks zal achter laten. Daarvoor heeft ze een onafhankelijk Groot Brittannië nodig, dat eigen handelsovereenkomsten kan sluiten met nieuwe partners, waardoor een uitbreiding van de Britse macht ontstaat.

Het verlies van het Britse ‘empire’ zit Londen nog steeds hoog, en May kan heel goed hebben besloten dat de tijd nu is gekomen om een deel van de oude macht terug te pakken. Natuurlijk wel in overleg met de Amerikanen, ze is daarom ook de eerste westerse leider die bij Trump op bezoek gaat deze week. Met aan de ene kant de zogenaamde ‘special relationship’ met Washington, en aan de andere kant een bevrijding van de knellende EU regels, zou de Britse regering voor het eerst in jaren weer een de vrije hand hebben. Dat betekend wel dat May moet reageren voordat anderen de kans krijgen, en het lijkt er op dat ze hier nu mee bezig is.

Beiden bovenstaande theorieën zijn mogelijk, maar de tweede optie lijkt nog de meest realistische. Europa raakt steeds meer verdeeld en er komen steeds meer aanwijzingen dat de hele EU binnen niet al te lange tijd uit elkaar zal vallen. Nu al is het zo dat een toenemend aantal lidstaten weigert om de orders uit Brussel blindelings uit te voeren, of in ieder geval probeert om de processen te vertragen. Als de EU inderdaad een gelopen zaak is, kon May wel eens op het juiste paard wedden door op eigen kracht verder te gaan. Ze zal dan wel de Britse kapitalisten moeten overtuigen die meestal niet echt op risico’s zitten te wachten. En een risico is het natuurlijk wel. Het kans zelfs tot een onderlinge strijd leiden binnen het Britse kapitaal.

Welke route May ook kiest, voor de Britse arbeiders zal het niet veel uitmaken. De bezuinigingspolitiek en de uitbuiting zullen door gaan. Nu al staat de gezondheidszorg op springen, neemt de armoede met de dag toe en zijn er grote problemen met de infrastructuur, inclusief het vervoer. Dat zal niet verbeteren binnen of buiten de Europese Unie. Terwijl de kans groot is dat May bezig is af te rekenen met de Europese politieke elite, lijkt de tijd gekomen dat de arbeiders afrekenen met de Britse politieke elite. Alleen door deze elite, inclusief May en haar kabinet vol miljonairs, buiten de deur te zetten zal er de mogelijkheid ontstaan voor een nieuwe toekomst.


Maar dan moet de strijd nu worden aangebonden. De vele tegenstellingen die binnen het Britse kapitaal zichtbaar worden bieden hier een unieke kans voor. Daar is wel eenheid voor nodig en dat ontbreekt nog binnen de Britse arbeidersklasse. De sleutel tot een nieuwe wereld ligt voor het grijpen, wie nu handelt, heeft grote kans op langdurig succes. Laten we hopen dat de Britse arbeiders deze kans niet voorbij laten gaan. Een tweede zal er niet snel komen.

donderdag 19 januari 2017

LAAT JE NIET HACKEN

Op het eerste gezicht mag het lijken dat dit een stuk is over computerveiligheid. Maar niets is minder waar. We gaan kijken naar een ziekte waar op dit moment de hele heersende klasse in het Westen mee bezig is. Een ziekte die gelijktijdig wordt gebruikt om alle mislukkingen, fouten en onacceptabele praktijken toe te dekken. We hebben het dan over hacken, of nog duidelijker cyberaanvallen door “Russische” hackers. Want, en hoe kon het ook anders, als er wat fout gaat zit natuurlijk Rusland en vooral President Poetin er achter. Intussen heeft het hackingvirus zulke enorme vormen aan genomen dat men om iedere digitale hoek een hacker verwacht met een overactieve laptop die een directe verbinding met Moskou bezit.

Tijd dus om eens te kijken wat er precies waar is van al de hysterische berichten die constant in de Westerse media verschijnen. Waarbij we moeten aantekenen dat de meeste geruchten zoals gebruikelijk weer uit Amerika komen. Vooral tijdens de presidentsverkiezingen waren er beweringen over hacken over een weer. Maar het kwam er wel steeds op neer dat Rusland er achter moest zitten. Bewijzen waren er natuurlijk niet, en zelfs al zou het waar zijn is het niet zo verwonderlijk. Sinds de uitvinding van spionagetechnieken hebben alle landen andere landen bespioneerd en in de gaten gehouden. Vooral de Amerikaanse NSA houdt iedereen in de gaten, vriend of vijand. Spionage is van alle tijden en het is dus niet verwonderlijk dat in het computertijdperk het spioneren wordt voortgezet met andere middelen. We zien dan hetzelfde kat en muis spel dat we ook in de standaard spionage zagen. Niets nieuws onder de zon dus eigenlijk.

Waarom dan toch al die hysterische verhalen en verdachtmakingen. Hiervoor zijn twee redenen te bedenken. Ten eerste is het een goed middel om de hetze tegen Rusland voort te zetten en verder vorm te geven. Ten tweede wordt het door de heersende klasse in het Westen gebruikt om haar eigen onpopulariteit toe te dekken. Het kan immers niet makkelijker zijn. Gaat er een verkiezing of een referendum verloren, hebben de Russische hackers de boel beïnvloed. Als het luchtvaartsysteem in Amerika of de metro in Amsterdam tot stilstand komt, heeft Rusland een vinger in de pap. Immers, je kunt dan weer mooi beweren dat Moskou de boel probeert te destabiliseren.

Wat een geweldige uitvinding, zou je denken, want de onpopulaire Westerse regeringen kunnen nu de verantwoordelijkheid voor alle fouten en mislukkingen fijn afschuiven. Bewezen kan het toch nooit worden, en er zijn altijd voldoende goedgelovigen. Toch is dat iets te makkelijk gedacht. Wat in feite allemaal heel belachelijk en kinderlijk klinkt, heeft wel degelijk een serieuze achtergrond. Je moet al de verhalen over hacken en inmenging zien als een barometer voor de crisis waarin het Westen verkeerd. Hoe groter die crisis wordt, des te meer van dit soort onzin in de media terecht komt. Omdat de media zo als gebruikelijk meespeelt zijn er ook nauwelijks kritisch vragen. Er wordt gewoon aangenomen dat het allemaal is zoals de politieke elite ons wil laten geloven.

De ware gang van zaken is dat de Westerse leiders niet echt bang zijn voor hackers, waar die dan ook vandaan mogen komen. Men is veel banger voor de eigen bevolking. Vooral sinds de verkiezing van Trump weet iedere Westerse leider dat hij of zij voor het politieke leven zal moeten vechten. Verkiezingen worden zo tot een ware dreiging en nachtmerrie. Met verkiezingen in Nederland, Duitsland en Frankrijk dit jaar, nemen de zorgen alleen maar toe. Het zou immers kunnen zijn dat het hele kaartenhuis, dat zo zorgvuldig is opgebouwd sinds 1945, binnenkort met een grote klap en veel geraas in elkaar stort. Daar zit de echte angst en ook de reden voor al het hysterische gekrakeel. Dus worden de Russische hackers naar voren geschoven, om angst en onzekerheid te kweken. Maar ook om toekomstige nederlagen te kunnen verklaren.

Ook in Nederland zien we het hackingvirus steeds opnieuw verschijnen. Eerst was er al de bewering dat een Nederlands computerbedrijf betrokken zou zijn bij Russische cyberaanvallen in Amerika. Geen bewijs voor natuurlijk, maar het komt wel uitgebreid in de pers. Het bedrijf wordt zelfs met naam genoemd. Als de metro in Amsterdam dan twee keer achter elkaar uitvalt, begint een woordvoerder voor de GVB ook al met hinten over Russische hackers te strooien. Zoals te verwachten was kan de Nederlandse leugenaar voor buitenlandse zaken, Koenders, het ook weer niet laten om zich te bemoeien. “Nederland is extra alert”, beweert het heerschap, maar van pogingen tot hacken heeft hij geen weet. Weer geen nieuws dus, en weer geen bewijzen. Alleen een nieuwe “soundbite” voor een figuur die ontwenningsverschijnselen krijgt als hij 3 dagen achter elkaar niet voor een camera heeft gestaan.

Als we door het hysterische gedoe en de anti-Rusland hetze heen prikken, is het niet moeilijk om te zien dat de reden voor de problemen veel dichter bij huis ligt. Veel overheden, partijen en instanties zijn volledig in de digitale wereld gedoken zonder echt op de veiligheid of de risico’s te letten. Men spaarde uit op veiligheidsmaatregelen en daar wordt nu een dikke rekening voor betaald. Als bijvoorbeeld de Democratische Partij in Amerika gebruik maakt van Gmail, in plaatst van een degelijk email programma aan te schaffen, is het vragen om problemen. Als vervoersbedrijven aan hun computers knoeien zonder echte back-up staan de trams, treinen of vliegtuigen op een zeker moment stil. Overheden zijn al niet beter op dit gebied. Kortom; het is voor grote delen allemaal eigen schuld.


Toch zullen we de paniekbarometer de komende maanden nog verder omhoog zien schieten. Vooral rond de verschillende verkiezingen. Je vraagt je wel af hoe bijvoorbeeld de Tweede Kamer verkiezingen gehackt zouden kunnen worden. Men stemt met papier en potlood, dus moet het wel een heel geraffineerde hack worden. Verder zijn de Nederlandse partijen zo voorspelbaar dat het eigenlijk de moeite niet loont. We weten al wat ze gaan zeggen voordat er een woord naar buiten komt. En we weten ook dat wat er naar buiten komt bijna altijd leugens zijn. Zonde van die dure cyberaanvallen dus. Toch blijft Nederland paraat, want je weer immers maar nooit. Veel van dit alles is niet nieuw. De slager op de hoek heeft al sinds jaar en dag op dinsdag geHACKtdag. Hij mag dus wel oppassen dat de AIVD er niet achter kijkt. Dan gaat men meteen op zoek naar zijn geheime adres in Moskou.

donderdag 12 januari 2017

DE NADAGEN VAN EEN MISLUKKELING

Nog maar enkele weken tot 20 januari, de dag dat Donald Trump officieel President van Amerika gaat worden. Nog steeds is het niet duidelijk of we daar blij mee moeten zijn of niet. Daarvoor is nog te veel onzeker. Wat wel zeker is, is dat we blij moeten zijn met het einde van het tijdperk Obama. Nog blijer moeten we zijn met het feit dat er geen tijdperk Hillary Clinton aanbreekt. Dat zou de wereld pas echt in een ramp hebben gestort. Maar laten we nu kijken naar de man die, als de eerste zwarte president in de geschiedenis van het land, beweerde dat als kon en dat alles mogelijk was. We kennen allemaal nog zijn kreet: “Yes, we can”. Helaas voor zijn aanhangers, en dat waren er niet weinig, werd dat al snel: “Sorry, we can’t.” Woorden die aangeven dat het hele presidentschap van Obama een totale mislukking is geweest. Het zoveelste Amerikaanse sprookje dat eindigde in een nachtmerrie, niet alleen voor de Amerikanen, maar voor de hele wereld.

Ondanks dat de sporen van zijn mislukt beleid overal zichtbaar zijn, is hij er wel in geslaagd om de vele fouten en verkeerde keuzes zo goed als mogelijk toe te dekken. Dat doet hij vooral met grote woorden die over het algemeen nooit werden gevolgd door daden. Door zijn toedoen is het aanzien van Amerika nog meer afgenomen dan eerder al het geval was. Hij zou een einde maken aan oorlogen en conflicten, maar in plaats hiervan heeft hij alleen meer etterende wonden achter gelaten. Ook aan zijn handen kleeft het bloed van miljoenen. Niets anders dus dan bij zijn voorgangers. Maar zijn beleid van gas geven en remmen is erger, omdat juist de onzekerheid en de halve maatregelen meer conflicten en problemen uitlokken. Over oplossingen hoeven we al helemaal niet te praten. Obama heeft gewoon niets opgelost. Niet in Amerika, niet in het Midden Oosten, niet in Europa en ook niet in de rest van de wereld. Dat is al erg genoeg, maar door te gaan voor schijnoplossingen en ondoordachte dreigementen heeft hij alles alleen maar erger gemaakt. Zelfs Amerika’s grootste bondgenoot, Israel, heeft hij op alle mogelijk manier geschoffeerd. Er zijn weinig voormalige presidenten die dat voor elkaar hebben gekregen.

Misschien is nog wel zijn grootste misdaad de verslechtering die hij heeft aangebracht in de relatie met Rusland. Met zijn trouwe partners, de criminelen Nuland en Biden, en gesteund door lakeien als Merkel, dacht hij de hele Oekraïne zonder moeite te kunnen overnemen. Het liep anders want grote delen van het land hebben meer vertrouwen in Rusland dan in Washington. Dus stemde De Krim voor aansluiting bij Rusland en kwamen de oostelijke republieken in opstand. Door toedoen van Washington brak er een oorlog uit in Midden Europa. Het is dat Rusland op gepaste wijze en met overleg reageerde, anders had de Derde Wereld Oorlog nu al een feit kunnen zijn. Het resultaat van Obama’s beleid is nu duidelijk te zien. Een verdeeld land met in Kiev de fascisten aan de macht. Wat een schande voor een president die beweerd te staan voor democratie en mensenrechten wereldwijd.

Natuurlijk ging dit conflict niet alleen over de Oekraïne, het was een poging om Europa te verzwakken en Rusland te provoceren. Om dit proces te versterken liet hij Turkije duizenden vluchtelingen naar Europa sturen. Europa moest nog trouwer aan Amerika worden dan nu al het geval is. Iemand met een beetje verstand en gevoel voor geschiedenis zou al lang hebben ingezien dat dit alles een heilloos streven is. Maar niet Obama. Hij leert niet van zijn fouten, maar vindt iedere dag nieuwe uit. Dat maakt het een verademing dat hij nu binnen enkele weken zal verdwijnen. Het kan eigenlijk niet snel genoeg gaan.

Ook loyaliteit behoort niet tot de gaven die Obama rijk is. Zelfs zijn meest naaste collega’s moeten het ontgelden als de zaak niet uitpakt zoals hij had verwacht. Na de verkiezingen, die door Trump, werden gewonnen, zei hij dat de Democraten zeker gewonnen zouden hebben als hij de kandidaat was geweest. Dat was een vernietigende klap voor Clinton, die hij eerder zonder twijfel had gesteund. Ze werd zonder mededogen de grond in gestampt door Obama, zonder zelfs een spoor van medelijden. Dat haar nederlaag deels aan zijn eigen beleid te wijten is, kwam natuurlijk totaal niet bij hem op. Een wereldvreemde blijft een wereldvreemde, ook al is hij 8 jaar president van het machtigste land op aarde geweest.

Sinds de verkiezingen is Obama alleen nog maar bezig geweest met rotzooi trappen en schade aanrichten. Of het nu gaat om Syrië of Israel, het binnenlandse beleid of de overdacht, steeds opnieuw heeft Obama getoond dat hij alleen in staat is tot speeltuinpolitiek. Natuurlijk waren zijn grootste aanvallen op Rusland gericht. We schreven al eerder over het uitwijzen van Russische diplomaten. Maar daar bleef het niet bij. Obama heeft Rusland steeds beschuldigd verantwoordelijk te zijn voor de cyberaanvallen tijdens de campagne, die Clinton de das zouden hebben omgedaan. Het gaat dan niet om de beruchte e-mailaffaire maar het hacken van de Democratische Partij servers waardoor veel vuile was over Clinton naar buiten is gekomen. Obama gaf de CIA opdracht om de situatie te onderzoeken, maar maakte al meteen duidelijk dat hij alleen Rusland als schuldige zou accepteren.

Afgelopen week kwam het rapport, als je het tenminste een rapport kunt noemen, van de CIA naar buiten, en inderdaad blijven de zogenaamde speurneuzen beweren dat Rusland de aanvallen door hackers heeft uitgevoerd. Er was alleen een klein probleem; de bewijzen ontbraken. Men beweerde niet alles te kunnen publiceren, maar dat hebben eerder gehoord. Als er geen bewijzen zijn dekt men zich in met beweringen over de nationale veiligheid. Omdat er geen bewijzen zijn kon het rapport alleen maar zeggen dat er pogingen waren geweest tot inmenging, niet alleen via hacks, maar ook via de Russische media. Dat dit twee geheel verschillende zaken zijn werd totaal genegeerd. Het was logisch dat de Russische media schreven liever Trump in het Witte Huis te zien dan Clinton. Clinton was immers de kandidaat van de oorlogshitsers. Een mening geven is nog geen inmenging.

Als dat wel zo is kunnen we nog wel een paar andere voorbeelden noemen. Obama zelf bedreigde de Britten met tegenmaatregelen als ze voor de Brexit zouden stemmen. Zijn “advies” werd genegeerd. Ook de Kiev fascisten probeerde het Nederlandse referendum over het associatieverdrag te beïnvloeden. Er kwamen emotionele geluiden uit Kiev om het Nederlandse volk onder druk te zetten. Ook deze chantage werkte niet. Dan is er nog het feit dat praktisch alle Europese leiders zich uitspraken voor Clinton tijdens de verkiezingen en Trump een “clown” en een “gevaarlijke gek” noemden. Dat zijn ze intussen natuurlijk vergeten, maar ook dat was inmenging als we de criteria van het CIA rapport gebruiken. We zien zelfs dat men dreigementen niet schuwde. De figuren die nu het hardst “inmenging” roepen hebben dus een enorme laag boter op het hoofd.

Als we even serieus naar het onderzoek kijken zien we meteen dat het een nepzaak was. Iedere onderzoeker weet dat je een onderzoek begint op de plaats van het delict. In dit geval dus de Democratische computer servers. Daar immers waren de hackers binnen gekomen, en zullen ze zeker sporen hebben achter gelaten. Maar tijdens het onderzoek heeft de CIA nooit een aanvraag gedaan om de servers te onderzoeken. De Democratische Partij heeft het ook niet aangeboden of voorgesteld. Men was niet geïnteresseerd in de echte hackers, maar zocht alleen maar stokken om Rusland mee te slaan.

Wikileaks, dat veel van de gelekte documenten naar buiten heeft gebracht, heeft steeds gezegd dat de bron niet Russisch was maar veel dichter bij huis lag. Er wordt al een tijd gefluisterd dat het uit de Democratische Partij zelf kwam. De organisatie zegt ook dat de documenten via een individu kwamen, niet via een staat. Daarom ook moet de bron beschermd worden. Ook de baas van McAfee, de grootste virusbestrijder ter wereld, heeft gezegd dat het niet om een Russische operatie ging. Toch blijven de beweringen en de leugens door gaan. Het is waarschijnlijk de grootste “fake news’ operatie in de recente geschiedenis. Moskou trekt zich weinig van al de beweringen aan en heeft steeds gezegd niets met de cyberaanvallen te maken te hebben.


Dat is natuurlijk niet genoeg voor Obama die zijn laatste weken gebruikt om te laten zien dat hij toch wel wat spierballen heeft, hoe klein ze dan ook mogen zijn. Lang zal het allemaal niet meer duren. De eerste verhuiswagens zijn al voor het Witte Huis gezien. Over een paar dagen is de periode Obama ten einde. We zullen dan getuige zijn van het verdwijnen van een mislukkeling. Voor de wereld, maar ook voor de Amerikanen, kan dit moment niet snel genoeg komen. Dan kan Obama de weg van zijn voorgangers gaan, en rijk worden door het houden van speeches bij dure eetclubs. Hij is immers goed met grote woorden. Schade kan hij dan niet meer aanrichten, en daar mogen we allemaal dankbaar voor zijn. 

donderdag 5 januari 2017

NEDERLAND OPNIEUW BEZET?



Nu we een begin hebben gemaakt met het nieuwe jaar, en de vele, meestal wel gemeende wensen, achter ons liggen, kunnen we er niet om heen om vast te stellen dat Nederland opnieuw slachtoffer aan het worden is van een bezetting. Niet een duidelijke, openlijke en meedogenloze bezetting als in 1940-1945, maar een sluipende bezetting door het Amerikaanse leger. We moeten hier wel bij opmerken dat het geen nieuwe ontwikkeling is. Sinds 1945 zijn er altijd Amerikaanse troepen in Nederland geweest, en natuurlijk liggen er op de vliegbasis Volkel ook nog steeds de Amerikaanse atoomraketten. Net als de sluipende bezetting zijn ook deze raketten er niet openlijk. Maar iedereen weet dat ze er zijn, net zo als iedereen ook weet waar men ze voor wil gebruiken.

Het nieuwe aspect van de sluipende bezetting komt vooral voort uit de enorme opbouw van Amerikaans materieel in het defensie depot Eygelshoven in Limburg. Het Ravage Webzine schreef er op 24 december 2016 het volgende over: “

 Amerikaanse leger gearriveerd in Nederland


Vrijwel onopgemerkt is het Amerikaanse leger in Eygelshoven een voorpost aan het inrichten waarmee ‘vijand’ Rusland bestreden kan worden. Zo’n 1.600 Amerikaanse militaire voertuigen staan binnenkort paraat op Nederlandse bodem.

We maakten er begin dit jaar al melding van dat in het kader van Koude Oorlog 2.0 Amerikaans oorlogstuig terug zou keren naar het Zuid-Limburgse Eygelshoven. Een en ander vloeit voort uit afspraken die in het najaar van 2014 op de NAVO-top in Wales werden gemaakt om oostelijke bondgenoten te helpen. Volgens minister Hennis (Oorlog) onderstreept opslag van Amerikaans materieel in Nederland ‘de bondgenootschappelijke solidariteit’ en is het een ‘herbevestiging van de trans-Atlantische band’.

Inmiddels is het zover. Als dieven in de nacht slopen vorige week de eerste M1 Abram tanks, Bradley pantserinfanterievoertuigen en M109 Paladin gemechaniseerde houwitsers van het Amerikaanse leger het VS-depot van Eygelshoven binnen. Het Army Prepositioned Stocks Eygelshoven (APS-E), zoals de voorziening officieel heet, neemt een belangrijke faciliterende functie in voor Amerikaanse troepen in Europa. Op termijn zullen ook depots in Duitsland, Polen en België heropend worden.

De meeste voertuigen arriveren in de loop van volgend jaar. Ze zijn afkomstig van een US Armored Brigade Combat Team van het Amerikaanse leger. Ongeveer honderd Nederlandse Defensiemedewerkers ondersteunen de Amerikanen bij het onderhoud en de bewaking. Het APS-E-terrein heeft een oppervlakte van 27 hectare met daarop acht loodsen met duizenden vierkante meters voor opslag, 32 werkplaatsen en 20 waspunten, meldt het Ministerie van Defensie.

Momenteel zijn er alleen twee lichte VS-brigades operatief in Europa, de 173ste Luchtmobiele Brigade in Italië en het 2e Stryker Regiment Cavalerie in Duitsland. Het Amerikaanse Congres heeft in totaal 3,4 miljard dollar uitgetrokken voor de versterking van de NAVO in Europa. Juli 2017 zal oefening Swift Response 17 worden gehouden om de snelle interventie binnen 18 uur vanaf het marsbevel aan de eenheden door te exerceren. Daarbij zal van tevoren een VS-bataljon zijn gestationeerd op een basis in Polen om de reactietijd te verkorten.”

In dit korte artikel staan veel details die we hier niet hoeven uit te diepen, maar het is wel belangrijk om naar het grotere beeld te kijken. Het betekent immers nog al wat. Er komen 1600 Amerikaanse tanks en andere voertuigen in Limburg te staan, die als enig doel hebben om deel te nemen aan een oorlog tegen Rusland. Het zal dan gaan om een offensieve oorlog waarin de Amerikanen het initiatief zullen nemen. Dit zal dus deels gebeuren vanaf Nederlandse bodem. Geen enkele Nederlander is gevraagd hier een mening over te geven. De Amerikanen willen het zo, en hun lakeien in Den Haag gehoorzamen. Laat niemand de NAVO leugens geloven dat het hier gaat om het geven van bescherming aan West Europa.

In feite is het tegendeel het geval. Door de aanwezigheid van de Amerikaanse voertuigen en dus ook Amerikaanse troepen, zal Limburg een top doelwit worden voor de Russische strijdkrachten, als Amerika de aanval opent. Laat ook niemand op het idee komen dat we deze buitenlandse strijdmacht, die hier wordt opgebouwd, zo maar de deur kunnen wijzen als we het te gevaarlijk gaan vinden. Wat de Amerikanen eenmaal in handen hebben houden zo ook. Vandaar dus dat het niet onlogisch is om van een bezetting te spreken. De Amerikanen zijn hier niet met toestemming van de Nederlandse bevolking. Ze zijn een buitenlandse militaire eenheid die ons is opgedrongen, en die ons allemaal in gevaar brengt.

Zeker zijn ze ook niet de enige. Zonder veel ruchtbaarheid wordt heel West Europa, inclusief Nederland, volgestopt met Amerikaanse vliegtuigen, voertuigen en troepen, waarover alleen Washington het bevel voert. Het kan zijn dat onder Trump een andere situatie zal ontstaan, maar dat is onzeker en we moeten ons richten op de situatie die nu voor handen is. Een situatie die met de dag meer gevaarlijk wordt. Daar komt nog bij dat dit hele proces wordt omringd door hysterisch gekrijs over de zogenaamde “Russische dreiging” in de media. Een campagne die dag en nacht door gaat. Van alles wat in het Westen mis gaat krijgt Rusland de schuld en het demoniseren van Vladimir Poetin heeft intussen ongelooflijke proporties aan genomen.

De Europese “leiders” gaan in dit alles zonder een woord van kritiek mee. Ze zijn zelfs doende om de haatcampagne verder op te drijven en overal angst te zaaien. Een voorbeeld; de regering in Zweden heeft alle plaatselijke autoriteiten en gemeenten gezegd dat ze zich klaar moeten maken voor een oorlog met Rusland. De burgerbescherming moet worden uitgebreid en verbetert, en er moet een netwerk van alarmsirenes komen, als dat er al niet is. Als we naar de achtergronden kijken zien we dat deze idiote instructies nergens op zijn gebaseerd. Er staan geen Russische tanks aan de grens met Zweden. Er staan echter wel NAVO tanks aan de Russische grens. Waar de echte dreiging vandaan komt is dus niet iets waar we over hoeven te twijfelen.

Iedereen die denkt dat er van Rusland een acute dreiging uitgaat, heeft de recente geschiedenis niet goed begrepen. Als de Sovjet Unie in 1945 heel West Europa had willen innemen, dan was dit geen enkel probleem geweest. Maar de Sovjet leiding hield zich aan de akkoorden met de geallieerden. Ook zou het geen probleem zijn geweest om Duitsland helemaal te bezetten. Maar het bleef bij de Oost Zone zoals was afgesproken. Het waren de Amerikanen die steeds de spanning opdreven en met provocaties kwamen, niet de Russen. Het is ook nu niet anders.

Als Rusland in 2014 heel de Oekraïne had willen bezetten, nadat het Westen een coup in Kiev had gepleegd, was dit binnen een paar uur geregeld geweest. Het Westen wilde dat Rusland de tanks stuurde, maar Rusland liet zich niet verleiden of provoceren en gaf alleen steun aan de Russisch sprekende bevolking in de oostelijk republieken die tegen Kiev in opstand kwamen. Van een volledige invasie is nooit sprake geweest, hoe graag de Amerikanen en de Europese “leiders” dit ook wilden. Hoe vaak niet zagen zogenaamde correspondenten een Russische invasiemacht, die er nooit is geweest. Toen de rapporten uiteindelijk belachelijk werden is men er maar mee gestopt. Maar dat betekend niet dat het streven is opgegeven.

Er zijn dus voorbeelden genoeg die laten zien dat in de meeste gevallen Rusland alleen reageert op de agressie van het Westen. Nog even een interessant detail dat de meeste mensen niet meer zullen weten. Toen na de Tweede Wereld Oorlog er een zogenaamde luchtbrug naar West Berlijn werd georganiseerd, omdat de Sovjet Unie dit deel van de stad hadden afgesloten, gingen velen in het Westen er vanuit dat dit een zaak van Russische agressie was. Het tegendeel was het geval. Het Westen voerde tegen de afspraken in, in West Duitsland de D Mark in wat de economie in Oost Duitsland in de problemen bracht. Er waren dus afspraken, en het Westen brak de overeenkomst om Oost Duitsland te vernietigen. De blokkade van West Berlijn was dus een begrijpelijke Russische reactie, geen agressie.

Ondanks de terughoudende houding van Rusland kan het Westen het niet laten om te provoceren en Moskou als de agressieve partij neer te zetten. Als we door deze propaganda heen kijken zien we de ware situatie. Het is juist Rusland die de angel uit vele conflicten heeft gehaald. Kijk maar naar de oorlog in Syrië. Terwijl het Westen de islamitische terroristen steunt en de oorlog zo lang mogelijk gaande wilde houden, in een poging de regering van Assad te verdrijven, heeft Rusland een mogelijkheid voor een oplossing gecreëerd. Pas nadat Rusland aan de oorlog ging deelnemen werden de terroristen echt bestreden. Nu zijn Aleppo en grote delen van het overige Syrie vrij, en is er een wapenstilstand. Over een oplossing gaat gesproken worden. Dit keer serieus en zonder Amerikaanse inmenging.

Als we het dan toch over agressief gedrag hebben, kunnen we ook naar de uitwijzing van Russische diplomaten door de VS kijken. Dit werd bevolen door de mislukte president Obama omdat Rusland zich in de Amerikaanse verkiezingen zou hebben gemengd. Bewijs is er natuurlijk niet, zoals altijd bij de Amerikaanse beweringen het geval is. Meer “fake news” dus. Opnieuw heeft president Poetin met rust en overleg gereageerd. In plaats van Amerikaanse diplomaten buiten de deur te zetten, zal hij wachten tot Trump president is. Dan zal hij het Amerikaanse beleid beoordelen en doen wat nodig is. Wat een verschil met de speeltuinpolitiek van Obama die zijn eigen zwakte, over 8 hele jaren, in de laatste weken probeert goed te maken. Het gevaar dat van deze mislukkeling uit gaat is steeds beter zichtbaar, en zijn weigering de Democratische nederlaag van Clinton te accepteren heeft iets kinderlijks. Het is maar goed dat hij binnenkort geen schade meer kan aanrichten.

We kunnen dus duidelijk het gevaar zien van de Amerikaanse piratenpolitiek. De Russische dreiging is een fabel, maar de Amerikaanse tanks in Eygelshoven zijn echt. Als het om geweld gaat in Europa is de kans groter om door een aanslag van islamitische terroristen te worden getroffen, dan door een Russische raket of bom. Reden te meer dus om waakzaam te zijn en deze sluipende Amerikaanse bezetting goed in de gaten te houden. Het enige wapen tegen deze agressie is publiciteit. Als ze van West Europa al een wapenarsenaal willen maken, en ons daarmee allemaal in gevaar brengen, laten we er dan tenminste voor zorgen dat ze het niet onopgemerkt kunnen doen. Kennis is macht, ook op dit terrein.