donderdag 25 juni 2015

KLEURENREVOLUTIES; HOE HET WERKT



De toon van de westerse media wordt met de dag meer hysterisch als het gaat om nieuws met betrekking tot Rusland of President Poetin. Kort geleden ging men weer totaal door het lint omdat Poetin een wet had ondertekend die het mogelijk maakt om NGO’s, die zich vijandig opstellen tegenover Rusland, buiten de deur te werken. Er werd onmiddellijk de conclusie getrokken dat het om een inperking van de mensenrechten ging en dat Poetin opnieuw zijn macht wilde tonen. Op zich was deze reactie niet zo verwonderlijk want met deze wet heeft de Russische regering het westen weer een mogelijkheid ontnomen om van binnenuit in te grijpen in de Russische politiek. Daar is men in Washington en Brussel natuurlijk niet over te spreken, wat meteen in de gelijkgeschakelde media wordt overgenomen. 

Maar hoe zit het dan met deze NGO’s en van welk spel maken ze deel uit? Jaren geleden waren het meestal de ambassades en consulaten van landen die fungeerden als basis voor spionage en andere ondermijnende activiteiten. Dit was en is alom bekend en dat maakt dat landen die het niet zo met elkaar kunnen vinden elkaars ambassades en andere gelijksoortige diensten intense in de gaten houden. Dat werkt beperkend en er wordt altijd naar nieuwe mogelijkheden gezocht om dit soort activiteiten op een meer ongeziene manier voort te zetten. Het westen heeft er al lang geleden voor gekozen om NGO’s op dit terrein in te zetten. Op zich hebben deze clubs een verkeerde naam. Ze beweren niet aan regeringen gebonden te zijn, maar in de praktijk blijkt dat toch vaak anders.

Veel NGO’s hangen af van overheidssubsidies en andere giften en dat maakt het voor regeringen makkelijk om wat terug te vragen voor de vrijgevigheid. Je ziet dan ook vaak dat dit soort clubs worden ingezet in landen waar de regering van het thuisland weinig banden mee heeft. Hoewel niet alle NGO’s als spionageorganisaties kunnen worden weggezet, rapporteren ze wel vaak terug en verstrekken informatie die op andere manieren moeilijk te krijgen is. Maar het gaat nog veel verder. Onder de vlag van NGO zijn er allerlei oncontroleerbare stichtingen in het leven geroepen, die over veel geld beschikken en zich vestigen in landen waar het westen plannen mee heeft. Het gaat dan zeker niet om positieve plannen. Dit soort stichtingen legt vaak de basis voor bewegingen die worden ingezet om een regering die het westen niet ziet zitten om ver te werpen. Zo worden de stichtingen en organisaties van de multi-kapitalist George Soros hier constant voor gebruikt. Soros heeft met trots toegegeven dat hij de Maidan in Kiev heeft georganiseerd en gefinancierd.

De werkwijze in dit soort campagnes is iedere keer hetzelfde en het gaat over het algemeen om langdurige projecten. Een gekozen regering omver werpen omdat een criminele geest in Washington dat graag wil, doe je niet in een paar dagen. We moeten dan in veel meer in jaren denken. Het begint er mee dat bijvoorbeeld de CIA via de verschillende NGO’s jonge professionals werft waarbij een voorwaarde is dat ze de taal van het land waar ze gaan werken perfect spreken. Na aanwerving worden ze uitgestuurd, gaan in het betrokken land langdurig wonen, en gaan aan de slag. Meestal gebeurt dat via de bureaus en kantoren van NGO’s, en dan gaat het zeker niet om de kleinste. Er wordt informatie verzameld, teruggerapporteerd, er worden contacten gelegd, vooral met actiegroepen en men probeert op die manier invloed te krijgen. Zo als gezegd; dat kost allemaal tijd. Dit is echter geen probleem voor de plannenmakers.  

Als men enigszins geworteld is, en af en toe ook naar buiten treed, begint de volgende fase. Er wordt geprobeerd om onrust te stoken en aan te wakkeren. Men laat de plaatselijke actievoerders voor aan gaan en stuurt van uit de achtergrond. Dan is het wachten op het juiste onderwerp om de boel echt op zijn kop te zetten. In Kiev ging het hierbij vooral om de banden met de EU en de mogelijke toetreding tot de Eurozone. De regeringen beginnen met leningen te zwaaien en gestuurde personen nemen de actie meer en meer over. Hierbij gebruikt men alles en iedereen, vooral heeft men een voorliefde voor fascistische groepen die nodig zijn voor straat rellen. Het volgende doel is dan om het betrokken land onbestuurbaar te maken. De westerse pers helpt natuurlijk en voor een regering die niet al te stevig in de schoenen staat is het heel moeilijk om dit proces te bedwingen. Als dan de stormloop wordt ingezet om de regering om ver te werpen spreken we van een kleurenrevolutie.

In de Oekraïne was er in de jaren 90 de zogenaamde “oranjerevolutie”. Ook die was er opgericht om de Oekraïne zo ver mogelijk bij Rusland vandaan te drijven. In eerste instantie lukte de greep naar de macht, maar de leiders van de coup kregen onderling ruzie en het proces liep vast. Sinds die tijd is het westen bezig geweest om de Oekraine toch weer onder controle te brengen. Dit proces kreeg pas met de Maidan zijn beslag, dus vele jaren later. Maar ook nu is het misgegaan omdat Rusland ingreep en de Krim bij de Russische Federatie liet aansluiten, op verzoek van de bevolking. Ook de Donbass weigerde het nieuwe bewind te accepteren en dat leidde tot de huidige oorlog. De Oekraine is nu een gedeeld land en dat stond niet in de plannen van het westen. Opnieuw is dus het proces mislukt, wat ook de grote woede en frustratie in Washington en Brussel verklaard.

We hebben intussen dit soort kleurenrevoluties gezien in verschillende landen, waaronder Servië, Libië en tijdens de zogenaamde “Arabische Lente.” Op dit moment loopt er weer een gelijksoortig proces in Macedonië. Ook daar zijn het weer de agenten van het westen onder NGO vlaggen die de boel ophitsen en de protesten provoceren. De Amerikanen hebben het voorzien op de regeringsleider van Macedonië omdat hij naar Moskou is geweest voor de grote Victory Parade op 9 mei. Hij moet dus verdwijnen volgens Washington en als aanleiding wordt een afluisterschandaal naar voren geschoven. Als of the Amerikanen nooit iemand afluisteren. Tot nu toe houdt de regering stand en heeft om bemiddeling van de EU gevraagd. Of dat veel zal helpen valt te betwijfelen. Dit proces is dus nog in volle gang. Gelijksoortige processen hebben we ook gezien in Syrië, en er zijn pogingen geweest in Wit Rusland. De leiding van Wit Rusland zit echter stevig in het zadel en heeft alle pogingen tot nu toe afgeslagen. Dit tot grote woeden van het westen dat de president van Wit Rusland bestempeld als “de laatste dictator in Europa”. Overigens gebeuren er nu ook dingen in Armenië, die de bekende kenmerken vertonen.

Een ander kenmerk van deze kleurenrevoluties is dat ze de betrokken landen in chaos achter laten. Alles bij elkaar zijn er miljoenen slachtoffers, zijn economieën geruïneerd, en infrastructuren teruggebracht tot het stenentijdperk. Kortom; als het westen onder Amerikaanse leiding ergens ingrijpt, blijven er alleen rokende puinhopen achter. Dat is de erfenis van de zogenaamde kampioenen van democratie en vrijheid. Kampioenen van dood en verderf zou een betere titel zijn.

Het spreekt vanzelf dat Moskou deze Amerikaanse methode maar al te goed kent. Ook in Rusland zijn er in de jaren 90 dit soort processen geweest. President Poetin heeft het tot prioriteit gemaakt om dit soort westers geïnspireerde opstanden te voorkomen en iedere poging in de kiem te smoren. Daarom ook zal onder de nieuwe wet iedere NGO die verkeerde activiteiten ontplooid meteen worden gesloten. Een wijze beslissing die het westen tot hysterische verontwaardiging drijft. Niet dat Poetin veel heeft te vrezen. Hij heeft de steun van bijna 88% van het Russische volk. Maar zeker is zeker. Ook heeft het Russische leger opdracht gekregen om iedere poging tot een kleurenrevolutie te onderzoeken en zo nodig aan te pakken. De Amerikanen maken dus geen enkele kans, ook al lijken ze dat zelf niet te beseffen. Tegen domheid valt nu eenmaal niet te werken.

donderdag 18 juni 2015

GRIEKENLAND – OEKRAINE EEN WERELD VAN VERSCHIL



We kennen allemaal de lokkende advertenties: “Snel geld nodig? Wij kunnen helpen. Zekerheden niet nodig.” Het zijn de advertenties van zogenaamde krediethaaien, die proberen nieuwe klanten te winnen. De methode is bekend; je krijgt je geld, maar tegen een woekerrente. Als je al niet in de schulden zat, zorgen zij er wel voor dat je een pak schulden krijgt. Het IMF en de Wereld Bank doen in feite precies hetzelfde als deze krediethaaien. Alleen gaat het dan niet om een paar honderd of een paar duizend euro, maar om miljarden. Landen die bij het IMF of de Wereld Bank aankloppen graven in feite hun eigen graf. Alleen lijkt dat niet zo in het begin van de relatie.

Je kunt je afvragen hoe landen en regeringen zo naïef kunnen zijn dat ze geld lenen bij deze krediethaaien van de meest misdadige klasse. Weten ze niet wat de gevolgen kunnen zijn? Waarschijnlijk wel, maar de miljarden lokken en het IMF geeft altijd aan dat het met het terugbetalen wel mee zal vallen. Tot de dag dat de eerste terugbetaling gedaan moet worden. Als landen hier geen geld voor hebben worden ze al snel heftig op de vingers getikt en binnen niet al te lange tijd dicteert het IMF, en in feite de Amerikanen, het beleid van het betrokken land. Dit alles gebeurt altijd alleen in het belang van het IMF en haar steunpilaren en zeker niet in het belang van de betrokken volkeren. En extra punt dat we niet moeten vergeten is dat de meeste politici alleen op de korte termijn denken. Als ze de miljarden zien binnenstromen, denken ze al niet meer aan de consequenties later. De rekening komt uiteindelijk toch bij het volk terecht, en niet bij de betrokken politici. Dat dit hele systeem is gebaseerd op waanzin, staat vast. Maar het is een dure, en uiteindelijk een tragische waanzin.

Hoe groot de impact van dit alles kan zijn zien we in Griekenland. Onder invloed van de dagelijkse propaganda die over ons wordt uitgestort denken veel mensen dat de schuldencrisis de verantwoordelijkheid is van de Griekse regering en het Griekse volk. De commentaren zijn bekend: “Wie schulden maakt moet die ook terug betalen.” Of: “Ze leven daar van ons geld, natuurlijk moet alles terug komen”. Dat wordt ons immers iedere dag voorgekauwd. De Grieken hebben te lang boven hun stand geleefd en betalen nu de prijs. Dat is echter een valse voorstelling van zaken. Griekenland is met veel mooie beloften de Eurozone binnen gelokt. Er werd met grote bundels geld gezwaaid terwijl het IMF heel goed wist dat terugbetalen er hoogstwaarschijnlijk niet in zat. Het risico werd genomen om Griekenland binnenboord te houden. Daar waren niet alle geldverstrekkers het mee eens, maar het westen dreef zijn zin door.

Wie is dus verantwoordelijk, Griekenland, omdat het de pot met goud niet kon weerstaan, of de geldgierige bankiers die onverantwoordelijke leningen gaven, tegen beter weten in? Het antwoord ligt voor de hand, niet de Grieken, maar de bankiers hebben deze crisis veroorzaakt. Uiteindelijk kregen ze hun zin en ging de vorige Griekse regering aan de slag met het uitpersen van het Griekse volk. Een wolk van armoede zweeft boven de Griekse steden. Dat interesseert de financiële terroristen van het IMF natuurlijk niet. De huidige Syriza regering verstoorde echter dit proces. Men praat wel met de IMF en Wereld Bank vertegenwoordigers, maar Syriza weigert tot nu toe om de bevelen uit te voeren en de bevolking nog verder te verarmen. Er zijn constante onderhandelingen en toenemende druk op Athene, ondermeer via intimiderende Amerikaanse telefoontjes, om toe te geven. Maar dat is nog steeds niet gebeurd.

De twee hoofdeisen van de schuldeisers zijn dat de pensioenen verlaagd worden en de BTW om hoog gaat. Dat zijn twee punten die de zwakste groepen het zwaarst zouden treffen. Tot nu toe heeft Syriza geweigerd om deze twee eisen uit te voeren, tot grote woede van de Europese financiële terroristen. Of de Griekse regering kan standhouden is nog maar de vraag. Syriza is niet zo radicaal links als wel wordt beweerd, en het is op zich al een wonder dat men zo lang verzet biedt. Er zitten veel sociaal democraten in de partij en die neigen altijd tot toegeven aan de heersers. Maar tot nu is er geen overeenkomst en dat gaat binnenkort twee dingen betekenen.

Ten eerste; als Griekenland eind juni geen terugbetaling stort zal het land failliet worden verklaard. Ten tweede; als het bovenstaande inderdaad gebeurd zal Griekenland de Eurozone moeten verlaten. Dat dit al niet is gebeurd heeft te maken met het feit dat de leiders van de Eurozone niet precies weten wat de consequenties zullen zijn van het vertrek van Griekenland. Naar buiten toe doet men optimistisch, maar het is maar de vraag of men binnenskamers hetzelfde denkt. Verder is men ook bang dat Griekenland met de BRICS Bank in zee zal gaan. Dat zou Athene tot een Russisch steunpunt in Zuid Europa kunnen maken. Daar zit het westen al helemaal niet op te wachten. Dus gaat het schaakspel door tot het bittere einde. Griekenland wil geen extra geld, maar wel uitstel van betaling. De schuldeisers weigeren dit tot nu. Uitkomst nog onbekend.

Wat intussen wel duidelijk is dat het IMF en de andere financiële terroristen minder streng zijn als het gaat om landen waar het westen belang bij heeft. Neem bijvoorbeeld de Oekraïne. Vorige week heeft het IMF bekend gemaakt dat het meer geld naar Kiev zal sturen, zelfs als het land zijn schuldeisers niet meer kan betalen. Wat dit betekend is dat men nog steeds geld zal steken in een failliete boedel. Wel even een verschil met de druk die op Athene wordt gezet. Dit terwijl de Oekraïne er veel slechter voor staat dan Griekenland. Laten we even naar de Oekraïense economie kijken.

Alle deskundigen zijn het er over eens dat de Oekraïense economie is ingestort en de laatste cijfers geven aan dat 80% van de bevolking onder de armoedegrens leeft. Dat is niet verwonderlijk want de industriële basis van de Oekraïne, waaronder de mijnen, bevindt zich nu in de vrije republieken van Novorossia en is voor Kiev onbereikbaar. Daar komt nog bij dat de oorlog, die door Kiev is gestart, miljarden heeft verslonden. In feite is de Oekraïne nu al failliet, en kan Kiev alleen overleven van geld dat door het westen wordt overgemaakt.

In deze puinhoop stopt het IMF dus geld, geld dat van ons allemaal afkomstig is. Men weet dat de geïnvesteerde bedragen nooit meer terugkomen, omdat het geld niet ten gunste van de bevolking wordt besteed, maar direct in de oorlogsmachine verdwijnt. Er wordt geen brood, maar wapens mee gekocht zodat de fascisten kunnen doorgaan met het beschieten van steden en burgers. Toch houden de financiële terroristen van het IMF vast aan hun voornemen. Wat een wereld van verschil in vergelijking met hoe er naar Griekenland wordt gekeken. De enige reden voor de financiële steun is dat de Amerikanen het zo willen. De Oekraïne moet immers beschikbaar blijven om de aanval op Rusland te kunnen voortzetten. Dat mag natuurlijk geld kosten en is veel belangrijker dan die gepensioneerde in Griekenland die door de bezuinigingen tot zelfmoord wordt gedreven.

Ieder die de vele informatiestromen goed volgt kan al deze zaken zonder veel moeite vinden. Jammer genoeg kiezen te veel mensen er voor om maar liever de ogen te sluiten en de Amerikaanse terreur te laten voortwoekeren. Het is nu nog niet te laten om in te grijpen. Maar de vraag is; hoe lang nog?

donderdag 11 juni 2015

TURKIJE OP DE RAND VAN DE DICTATUUR



Het is veel Europeanen misschien ontgaan, maar in de laatste 10 jaar is Turkije steeds meer opgeschoven naar een dictatuur. We hebben het dan niet over het soort militaire dictatuur dat volgde op de coup van 1980, deze keer gaat het om een islamitische dictatuur met de AK partij van Erdogan als de drijvende kracht. Hierbij moet wel worden vermeld dat Turkije nooit een democratie is geweest, en dat er ook nauwelijks sprake is van een rechtsstaat. Waar vroeger de Kemalistische fascisten via het leger en de veiligheidsdiensten de dienst uitmaakten, zijn het nu de groene fascisten van de AKP die het land tot het hunnen hebben gemaakt. Erdogan houdt het land en het Turkse volk in een ijzeren greep, deels gebaseerd op economische lokmiddelen en deels op de religieuze doctrine van de AKP. Hij duldt geen tegenstand, heeft de pers gelijkgeschakeld en heeft voor zichzelf een paleis laten bouwen dat menig potentaat in de Golf Staten de vingers doet aflikken. Kortom; Erdogan is Turkije, en Turkije is Erdogan. Net zoals Hitler ooit Duitsland was, en Duitsland Hitler.

Hoe ver de macht van de AKP precies reikt moest blijken uit de verkiezingen voor het Turkse parlement van zondag 7 juni. Dat Erdogan niet zou worden weggestemd was van te voren duidelijk, maar de vraag was wel of hij zijn greep nog verder zou versterken, of dat er toch nog enigszins op de rem getrapt zou worden. Dit laatste bleek het geval. Voor het eerst sinds 2002 kreeg de AKP geen absolute meerderheid en moet dus op zoek naar een coalitiepartner. De partij werd wel de grootste met 259 zetels, maar dat was veel minder dan Erdogan op had gerekend. Hij wilde een tweederde meerderheid van 330 zetels zodat hij de presidentiële macht fors kon uitbreiden en zo de dictatuur kon vestigen waar hij al jaren aan werkt. Blijkbaar begint het Turkse vol zat te worden van deze dictator in de dop en heeft men besloten de economische voordelen waar Erdogan steeds voor heeft gezorgd niet meer voldoende zijn.

Het is niet moeilijk om vast te stellen dat de verkiezingen voor Erdogan en de AKP een bittere pil zijn geworden. Zo bitter dat hij de dag na het tellen van de stemmen weigerde om in het openbaar te verschijnen. Deze terugtrekking is natuurlijk maar tijdelijk, maar het geeft wel aan dat de almachtige partijleider heeft ontdekt dat hij niet vuurvast is, en dat ook hij verliezen kan. Wat de uitslag voor hem nog moeilijker te verdragen maakt, is dat hij de doorkruising van zijn plannen vooral aan de Koerden te danken heeft. De pro-Koerdische partij HDP deed immers iets wat nog geen enkele voorganger was gelukt. De HDP kwam over de 10% kiesdrempel heen en zal met 80 zetels in het parlement vertegenwoordigd zijn. Het gaat hierbij om 13.1% van de stemmen en in totaal stemden meer dan 6 miljoen mensen op de partij. Kortom; het was een historische uitslag en dus werd tot laat in de nacht in Diyarbakir en andere steden feest gevierd. Het HDP project kan zondermeer als geslaagd worden beschouwd. Hiermee is Erdogan in feite in zijn eigen val getrapt.

In de laatste jaren heeft hij de Koerden op verschillende manieren vrede in het vooruitzicht gesteld. Hij liet zelfs met de PKK onderhandelen. Maar net op het laatste moment zorgde hij er steeds voor dat het vredesproces vastliep. Ook het huidige proces ligt na genoeg stil. Wat Erdogan met zijn voorstellen wilde bereiken was niet de oplossing van de Koerdische kwestie,in feite wilde hij tijdelijk vrede kopen om zijn verkiezingsoverwinningen mogelijk te maken. Dat is hem tot nu toe ook gelukt. Deze keer echter was het voor iedereen zichtbaar wie verantwoordelijk was voor het vastlopen van het proces en dat was voor de meeste stemmers toch een brug te ver. Daar kwam nog bij dat de HDP voor het eerst ook in West Turkije kon scoren en niet alleen in de Koerdische gebieden. Erdogan is dus gewoon in zijn eigen zwaard gevallen, en dat zal hem geen goed doen. Integendeel, veel mensen hebben nu het idee dat zijn ladder naar de absolute macht eindelijk aan het wankelen is gebracht. Gevallen is hij nog niet, maar dat kan wel de volgende stap zijn.

We moeten intussen wel vaststellen dat de overwinning van de HDP niet zonder offers is geweest. Nog afgelopen vrijdag gingen er bommen af tijdens een HDP manifestatie in Diyarbakir en kwamen er 4 mensen om het leven. Tientallen anderen raakten gewond. In de laatste weken zijn er meerdere bomaanslagen geweest op HDP kantoren en medewerkers werden bedreigd, opgepakt of op andere manieren uitgeschakeld. In de Koerdische gebieden is men er van overtuigd dat de AKP achter de aanslagen en de bedreigingen zat. Het resultaat is dat de AKP in de Koerdische gebieden is ingestort. Ooit stemden een aanzienlijk aantal Koerden op Erdogan, maar het is duidelijk dat hij nu zijn hand heeft overspeeld. De groene fascist heeft teveel beloofd, te veel gelogen en te veel mensen laten uitschakelen. Daarvoor heeft hij nu de rekening gepresenteerd gekregen.

Dat brengt ons vanzelf tot de vraag hoe de toekomst er nu uit zal zien. Laten we beginnen met wat er gaat gebeuren met de AKP regering. Zoals gezegd is de partij nog steeds de grootste en heeft de AKP leiding dus het recht om als eerste te proberen om een regering te vormen. Hiervoor is een coalitie partner nodig. De HDP gaat dit niet doen en de andere grote partijen, de sociaal democratische CHP en de fascistische MHP voelen eigenlijk ook niet voor een coalitie met de AKP. Wie met de AKP in zee gaat zal nooit meer dan een bijwagen zijn, een kapstok waar Erdogan zijn hoed op zal hangen. Die rol wil in feite niemand spelen, te meer omdat de autocratische stijl van de AKP maar al te bekend is. De mogelijk coalitiepartners zouden dus hun eigen graf graven.

Er is gelijktijdig een kans dat de AKP helemaal niet zo hard naar een coalitiepartner zal zoeken. Als de partij niet binnen 45 dagen een regering kan vormen is de kans groot dat er nieuwe verkiezingen komen. Dan zijn voor Erdogan alle kansen weer open. Hij kan dan met man en macht proberen om de HDP weer onder de 10% barrière te krijgen, wat hem genoeg zetels zou opleveren om zijn smerige plannen toch nog uit te voeren. We moeten niet vergeten dat Erdogan een gewetensloze extremist is. Onder zijn leiding heeft de Turkse staat de IS in het Midden Oosten gesteund en bewapend. Daar komt nog bij dat Erdogan meerdere malen zijn steun aan Hamas in de Gazastrook heeft betoond. Dit soort vrienden tonen zonder meer aan wie Erdogan en wat de AKP is. We moeten hopen dat de Turkse stemmers dat ook volgende keer zwaar laten meewegen als ze hun stem uitbrengen. Met Erdogan aan het roer staat Turkije op de rand van de dictatuur. Zonder hem en de AKP heeft Turkije een kans.

Makkelijk zal het allemaal niet worden want de AKP heeft intussen zijn mensen op alle sleutelposities in de maatschappij. Dat is een proces dat alleen met strijd kan worden omgedraaid. Een maatschappij kan snel in handen vallen van schurken. Maar die zelfde schurken wegjagen is meestal een stuk lastiger. Toch hebben de kiezers deze weg gekozen en dat is een goed teken voor de toekomst. De troon van Erdogan wankelt, en dat had kort geleden nog niemand voor mogelijk gehouden.

Blijft de vraag wat dit alles betekend voor de Koerdische kwestie. Het begint langzaam tot veel mensen door te dringen dat Turkije pas een toekomst zal hebben als de Koerdische kwestie daadwerkelijk en rechtvaardig wordt opgelost. In de Koerdische gebieden was er al een soort onofficiële autonomie in gebieden waar Koerdische politici de dienst uitmaken. Dit proces kan en moet verder worden uitgebouwd. De HDP zal hier een leidende rol in spelen. Voor het eerst zal dit proces ook een gekozen stem in het parlement hebben. De volgende regering, van welke kleur dan ook, kan hier niet om heen. Er is nu een goede kans om het vredesproces weer vlot te trekken en de PKK zal deze kans, als hij komt, zeker met beide handen aangrijpen. Tot nu toe heeft de PKK onderhandeld vanuit een positie van kracht. Dat zal in de toekomst ook de enige manier zijn om met het proces om te gaan.

In de praktijk betekend dit dat nu niet alles op de parlementaire vertegenwoordiging moet worden gezet. Het is prima dat de Koerden en andere meer links gerichte delen van de maatschappij nu een stem in het parlement en de landelijke politiek hebben. Maar de Turkse staat blijft een tegenstander die niet onderschat moet worden. Het was juist om de overwinning van de HDP als een soort bevrijding te vieren, maar de echte bevrijding moet nog komen. Daarom ook is het van groot belang dat de PKK niet ontwapend tot het moment dat er een echte overeenkomst is waarmee de toekomst van de Koerden is verzekerd, ook in de grondwet. Alleen het feit dat er een gewapende macht is maakt dat er überhaupt onderhandeld wordt. Zonder die macht zouden de duistere krachten in de maatschappij vrij spel hebben, en dat zou dodelijk zijn.

Tot slot moeten we stil staan bij alle mensen, jong en oud, Guerrillastrijders en burgers, die in de lange strijd voor de vrijheid hun leven hebben gegeven. Ook moeten we stil staan bij de vele kameraden die nog steeds in de gevangenissen zitten, waar martelingen en mishandelingen een realiteit blijven. We moeten nooit vergeten dat het hun offers zijn geweest die het nu mogelijk hebben gemaakt dat de HDP het parlement kan binnentrekken. Zonder het bloed van de vele martelaren was dit een onbereikbare droom gebleven.

Als de historie van dit conflict ergens in de toekomst zal worden geschreven, en als dat op een eerlijke manier gebeurd, zal men moeten toegeven dat de PKK Turkije voor altijd heeft veranderd. Zonder de beweging was er nu geen Koerdisch volk en ook geen Koerdische toekomst meer geweest. Zonder de PKK had het Koerdische volk en de andere mensen die zich inzetten voor een rechtvaardig land nu geen politieke vertegenwoordig gehad. Het zijn niet alleen de stemmen van 6 miljoen burgers die dit mogelijk hebben gemaakt, maar het zijn ook de wapens van de PKK, de leiding van de PKK en de miljoenen militanten die zich bijna 40 jaar hebben ingezet voor dat ene doel; het bereiken van een leven in een vrij en rechtvaardig land.

De brandende fakkel, die in al die jaren is meegedragen zal nu branden in het parlement van de tegenstander. Dat is een enorme stap naar voren. Maar er zijn meer stappen nodig op die intussen vertrouwde weg. Stappen richting de vrijheid, maar met een sterk besef van wat er in het verleden is gebeurd en hoe hoog de prijs nog steeds is. Alleen met dat besef kan deze weg tot een goed einde leiden. Vrijheid en gerechtigheid kennen hun prijs, maar het is nog steeds een prijs die het waard is om betaald te worden.

donderdag 4 juni 2015

WERELDSPANNING TOT OP HET VOETBALVELD



In de afgelopen week stond de hele wereldpers op zijn kop. Journalisten en cameraploegen renden af en aan. Specialisten en deskundigen werden uit de kast gehaald en maar een verhaal domineerde dagenlang de krantenkoppen. Was er weer een nieuwe oorlog uitgebroken misschien? Was er een directe dreiging van aanslagen? Of was er misschien een grote natuurramp op til die ons allemaal naar het leven stond? Maar nee, niets van dat alles. Wat was er dan wel aan de hand? Binnen de wereld voetbalbond FIFA was corruptie ontdekt. Als een donderslag bij heldere hemel werd bekend gemaakt dat bij een inval in een duur hotel in Zurich 10 personen waren gearresteerd, waaronder 7 hoge FIFA functionarissen in verband met het aannemen van steekpenningen en andere relatiegeschenken.

Was dat dan alles? Was dit het wereldschokkende nieuws dat de hoofdsteden van de wereld op hun vesten deed schudden? Inderdaad, dat was eigenlijk alles. De hele hype, die zich een paar dagen voor het FIFA congres afspeelde, zou nog enigszins te begrijpen zijn geweest als de FIFA al die jaren een brandschoon dossier had gehad. Maar iedereen met maar een beetje interesse in voetbal, en hoe het spelletje wordt bestuurd, weet al jaren dat corruptie bij organisaties als de FIFA, de EUFA en het Olympisch Comité eerder uitzondering dan regel zijn. In een kapitalistisch maatschappij is dat niet onlogisch. De organisaties hebben grote toernooien aan te bieden, en veel steden willen die toernooien binnen hun poorten halen. Het is dus een erg voedingrijke bodem voor het uitwisselen van wat financiële voordelen, of, zo als het ook wel genoemd wordt, het smeren van de machine.

Kortom; de gebeurtenissen in Zurich waren niets nieuws onder de zon. Tenminste niet op de manier waarop het aan ons allemaal werd voorgeschoteld. Nu is het meestal wel zo dat er achter dit soort hypezaken hele andere dingen verscholen gaan, dus loont het de moeite om even verder te kijken dan de gemiddelde rioolkrantenkop. Wat was er nu precies aan de hand? De feiten spreken voor zich. Afgelopen vrijdag zou het congres van de FIFA in Zurich worden gehouden, inclusief de verkiezing van de voorzitter. De zittende voorzitter, de Zwitser Sepp Blatter, zit al 17 jaar op dezelfde stoel en had aangegeven dat hij dat nog eens 4 jaar wilde volhouden. Er was weliswaar een tegenkandidaat, maar die leek niet veel kans te maken. Blatter is een omstreden figuur. Hij is excentriek en machtsbelust en leeft in de vaste overtuiging dat niemand zijn klus beter kan opknappen dan hij. Hij wordt daar ook nog eens dik voor betaald en leeft met de rest van de FIFA top in luxe.

Op die manier maak je vijanden. Daar valt niet aan te ontkomen, en dat is maar goed ook. Of Blatter ook corrupt is weet niemand, maar dat hij van de corruptie binnen zijn organisatie af weet is een zekerheid. Een zekerheid is ook dat Blatter al veel te lang op zijn post zit en nodig aan vervanging toe is. Jammer genoeg lijkt er onder de vele voetbalbestuurders geen enkel persoon te bestaan, die deze rol kan en wil vervullen. Dat is echter iets voor de FIFA en de aangesloten bonden. Daar hoeft de buitenwereld zich niet mee te bemoeien. Toch is dat vorige week gebeurd, wat aangeeft dat er veel meer aan de hand is.

De inval in het hotel in Zurich werd gedaan door de Zwitserse autoriteiten. Maar ze deden dit op verzoek van de Amerikanen, die beweren al jaren onderzoek te doen naar de financiële zaken binnen de FIFA. Precies op dit punt begint het een rare situatie te worden. De Amerikanen hebben met voetbal totaal niets te maken. Hun eigen voetbalcompetitie heeft niet veel meer dan een amateur status, die alleen nog enigszins wordt opgefleurd door in de rest van de wereld uitgespeelde voormalige topvoetballers, die op deze manier proberen hun pensioen nog wat op te krikken. Daar komt nog bij dat de FIFA niet in Amerika geregistreerd staat en dat de gearresteerde personen geen Amerikanen zijn. Toch willen de Amerikanen hun uitlevering. Het gaat zelfs nog verder, want Amerikaanse journalisten waren van te voren getipt over de arrestaties, zodat zij alles prominent konden vastleggen. We kunnen er dus gerust van uit gaan dat deze hele show een ander doel had.

Het lijkt er op dat de Amerikanen er met de arrestaties op aan stuurden om de herverkiezing van Blatter te voorkomen. Dat is overigens niet gelukt, want Blatter werd wel degelijk herkozen en de tegenkandidaat trok zich terug. Dit betekend nog niet dat de zaak hiermee voorbij is want het onderzoek loopt nog door. Als Washington eenmaal een doelwit heeft gekozen wordt er niet zo snel weer los gelaten. Dit brengt ons tot de vraag wat de Amerikanen tegen Blatter hebben. Dat bleek een paar dagen na de inval.

In eerste instantie werd er gezegd dat de corruptiezaken vooral met de jaren 90 te maken hadden. Kort daarna werd gezegd dat het ook om de Wereld Cup van 2010 in Zuid Afrika ging. Tot op dat moment leek het nog steeds dat het waarlijk om corruptie ging. Toen kwamen er plotseling berichten dat de Wereld Cup van 2018 maar bij Rusland moest worden weggehaald, en de Engelse voetbalbond FA bood meteen aan het toernooi zelf te organiseren. Hiermee kwam de aap dan eindelijk uit de mouw. Het hele circus in Zurich was bedoeld om het toernooi van 2018 vanuit Rusland naar elders te verplaatsen. De Amerikanen waren al tijden bezig om Rusland als gastnatie te ondermijnen. Omdat dit maar niet lukte, en omdat het duidelijk was dat Blatter een verandering van gastnatie niet zou toestaan, werd de inval in Zurich in scene gezet. Groots opgezet, met draaiende Amerikaanse camera’s.

Tevergeefs zo leek het eerst, want Blatter behield zijn positie. Maar afgelopen dinsdag maakte de Zwitser toch bekend dat hij zich gaat terug trekken. Nog niet meteen, hij zal op een speciaal congres over uiterlijk 6 maanden zijn ontslag aanbieden. Hij kwam met de bekendmaking nadat er in de Amerikaanse pers beschuldigingen van corruptie waren geuit tegen zijn naaste medewerker. Er gaan ook geruchten dat de FBI intussen ook onderzoek doet naar Blatter zelf. Weer was het dus de Amerikaanse pers die de druk opvoerde, en de kans is groot dat Blatter doormiddel van Amerikaanse chantage tot ontslag is gedwongen. Dat is de typische handelwijze van het Amerikaanse systeem dat zelf met de dag meer corrupt wordt. De Amerikaanse autoriteiten doen intussen ook openlijk onderzoek naar het toekennen van de WK 2018 aan Rusland. Meer bewijs is dus niet nodig, om aan te tonen dat het opnieuw om een anti-Rusland campagne gaat.

Kort na de inval zei President Poetin al dat de Amerikanen met de problemen binnen de FIFA niets te maken hebben. Hij had weinig tijd nodig gehad om de ware aard van de Zurich operatie te doorzien. De Amerikanen kunnen het zelfs niet laten om voetbal als wapen tegen Rusland te gebruiken. Het is weer de oude kleingeestigheid van de Koude Oorlog. Hierbij is nooit een tekort aan trouwe dienaren, zo als nu weer de Engelse voetbalbond. Deze bond heeft zelfs gezegd dat de Europese bond, de UEFA, FIFA moet verlaten. Dit plan is nu niet meer nodig, nu Blatter vertrekt, en het zou waarschijnlijk toch zijn gestrand op de verdeeldheid onder de Europese voetbalbonden. Maar het bewijst wel weer dat er nooit een tekort aan kruipers is.

Nog even voor de duidelijkheid; dat er corruptie is bij de FIFA weet iedereen al jaren zonder dat er iets aan werd gedaan. Verder is Blatter zeker geen onbeschreven blad. Maar deze aanval had met deze zaken in feiten niets van doen, want het ware doelwit was opnieuw Rusland. Dit terwijl Rusland gewoon de regels heeft gevolgd voor de aanvraag van 2018 en de gearresteerde FIFA leden niets te maken hebben met het toekennen van het WK aan Rusland. Duidelijker kan het dus niet zijn, ondanks de hevige media manipulatie die het hele schouwspel blijft omringen. Of Rusland het WK 2018 kan behouden is nu onzeker, want als de Amerikanen geen bewijzen tegen Moskou vinden zullen ze die zeker zelf produceren. Rusland zal zich terecht verzetten, en zeker hard terug slaan als het WK toch wordt verplaatst.

Ter afsluiting kunnen we vaststellen dat President Poetin nu al op een effectieve manier heeft teruggeslagen. Niet alleen met betrekking tot deze aanval, maar ook wat betreft de Westerse lijst van Russische officials die Europa niet meer in mogen. Rusland heeft een lijst van 89 Westerse politici en militairen opgesteld die in Rusland niet meer welkom zijn. Er staan ook 3 Nederlandse Kamerleden op de lijst. De 3, Bontes ( ex-PVV), Servaes (PvdA) en van Baalen (VVD), zijn stuk voor stuk Rusland vijandig gezind en hebben dus op Russisch grondgebied niets te zoeken. Het inreisverbod leidde tot grote verontwaardiging bij Rutte, die in de Tweede Kamer als een snaterende eend protesteerde. Op zich mag hij nog niet klagen dat zijn rat op buitenlandse zaken, Koenders, niet op de lijst is gezet. Maar je weet maar nooit, lijsten hebben vaak de gewoonte van uitbreiding. Dat het westen nu als de beledigde onschuld tekeer gaat is het toppunt van hypocriet gedrag. Blijkbaar heeft geen van deze figuren gehoord van het gezegde dat wie kaatst de bal kan verwachten. President Poetin kent deze wijsheid duidelijk wel.