donderdag 31 maart 2016

DE BLINDE OGEN VAN DE EUROPESE VEILIGHEIDSDIENSTEN



We hebben het zo vaak gehoord van diegenen die verantwoordelijk zijn voor het bestrijden van terrorisme; “Er zijn geen substantiële aanwijzingen dat er een aanslag op til is”. Meestal worden deze woorden uitgesproken kort voordat er ergens een bom afgaat of er door een schutter een automatisch wapen wordt afgevuurd. De zogenaamde deskundigen willen ons in slaap sussen, en blijven herhalen dat ze alles onder controle hebben. Parijs en Brussel hebben intussen anders bewezen. Als het er echt op aan komt zijn de zogenaamde terrorismebestrijders zo blind als een slechtziende mol.

Vooral de ontwikkelingen rond de aanslagen in Brussel geven aan hoe de veiligheidsdiensten keer op keer falen. Informatie wordt achtergehouden of over het hoofd gezien. Van uitwisseling is nauwelijks spraken, en de meest gezochte personen kunnen maandenlang in vrijheid leven onder de neuzen van hen die beweren dit soort figuren te bestrijden. Dat moet van zelf naar de vraag leiden: zijn deze veiligheidsdiensten nu echt zo dom, of hebben ze een andere agenda? Het kan toch geen toeval zijn dat het iedere keer mis gaat. En het kan ook geen toeval zijn dat men de bevolking vaak angst aanjaagt met valse alarmmeldingen of dreigingsberichten. Als we goed naar dit alles kijken zijn er zeker patronen te ontdekken.

JIHADISTEN

Het begint er al mee dat alle Europese landen steeds beweren dat ze alles in het werk stellen om zogenaamde jihadstrijders het uitreizen naar Syrië, of ander plekken, onmogelijk te maken. Soms lukt dit, meestal niet. Maar waarom zou je figuren hier willen houden die voor zichzelf al hebben besloten dat ze zich bij de jihad willen aansluiten? Als je ze de uitreis belet, gaan ze hun jihad hier uitvoeren. We hebben hier al een aantal voorbeelden van gezien en er staan er nog veel meer in de wacht rij. De tweede fout is dat men deze zogenaamde strijders ook weer terug laat keren als ze eenmaal in Syrië zijn geweest. Natuurlijk beweren de overheidswoordvoerders dat ze deze personen in de gaten houden na terugkeer. Maar wat daar van terechtkomt, hebben we in zowel Parijs als Brussel kunnen zien. In Nederland zal het echt niet beter zijn.

We hebben het al eerder geschreven; het is veel beter diegenen die willen gaan niets in de weg te leggen, maar hun terugkeer zonder pardon te blokkeren. Een aantal zal daar al in de strijd sterven en dat is prima zo. Maar aan diegenen die het overleven moet vanaf het begin duidelijk zijn dat uitreizen voor altijd is. Paspoort weg en rechten weg. Zonder uitzondering. Het is de enige manier om deze figuren, die ons allemaal bedreigen, buiten de deur te houden. Toch willen de overheden hier niet aan. De vraag is; waarom? Zeker, de elite heeft geen last van aanslagen en bommen. Men zit immers goed afgeschermd. Maar dat kan niet het hele antwoord zijn.

Net als bij de vluchtelingencrisis, lijkt het er op dat Europa zijn eigen graf wil graven. Dat men de chaos niet wil tegen houden. Sterker nog, dat het wordt aangemoedigd. Niet door de volkeren, maar door de zogenaamde leiders die hun orders duidelijk van elders krijgen. Daarom ook laat men de jihadisten weer in reizen en worden groepen als de salafisten niets of nauwelijks iets in de weg gelegd. De verklaring kan alleen maar zijn dat men deze figuren nog nodig heeft om meer chaos en dood en verderf te veroorzaken. Dat verklaart ook meteen de blinde ogen van de veiligheidsdiensten. Men wil niets zien, of men mag niets zien.

ELITE

Voor vele van ons is het geen geheim dat de veiligheidsdiensten, de politie en het leger niet dienen om ons te beschermen. Zij bestaan alleen om de elite te dekken en het systeem in stand te houden. Dat hun taak is om de bevolking te beschermen is een sprookje dat alleen door een constante PR campagne in stand wordt gehouden. Een aanslag meer of minder is voor hen dan ook geen probleem. Het raakt immers de bevolking, maar niet de fundamenten van het systeem. Dan valt de noodzaak van volledige bestrijding al snel weg. Anders wordt het als het om linkse activisten gaat, en dan maakt het ook niet uit of er geweld in het spel is of niet.

Tegen links worden zonder uitzondering alle krachten ingezet. Beginnende met intimidatie, infiltratie, uitsluiting, en uitmondend in het monddood maken van organisaties en individuen, en zelfs liquidatie. Activisten die al wat langer mee lopen kennen nog de BVD infiltratie in de CPN en de vredesbeweging en de meedogenloze jacht op RARA en de RAF in Duitsland. Voor deze taken waren alle middelen beschikbaar en werden wetten gewoon buitenwerking gesteld. Links en de linkse ideologie vormen namelijk een bedreiging voor het systeem, en haar elite en uitvoerders. Iets wat van de jihadisten niet op dezelfde wijze gezegd kan worden.

GEBRUIKEN

Daar komt nog bij dat de westerse al jaren gebruik maken van jihadisten om terroristische activiteiten te ontplooien tegen de tegenstanders van het westen. Vooral bij het omverwerpen van niet populaire regimes is deze tactiek vaak toegepast, tot aan de dag van vandaag. Het is dan ook niet ondenkbaar dat ook de jihadisten die aanslagen in Europa plegen gebruikt worden. In dit geval heeft het te maken met het verzwakken van Europa. Dit proces is al een hele tijd aan de gang, waarbij de opdrachtgevers in de VS te zoeken zijn. De Europese leiders weten dit natuurlijk, maar ondernemen hier niets tegen of werken zelfs actief mee. Gelijktijdig zijn de jihadisten een prachtige kans om de wetten aan te scherpen. Kijk maar naar de reactie na aanslagen. Het eerste waar de overheid mee komt is meer opslag van data, meer aftappen en meer computer systemen die aan elkaar moeten worden gekoppeld.

Niet dat dit de aanslagen zal tegenhouden, of de jihadisten zal ontmoedigen. Zij komen hier makkelijk omheen. Waar het de overheid om gaat is om de eigen bevolking steeds meer in de gaten te houden. Zo bang zijn ze dat we ooit tegen hen in opstand zullen komen. De aanslagen en de angst voor de terroristen zijn dus prachtige camouflagemiddelen. Het gaat er altijd om te kijken wie er belang bij bepaalde zaken heeft, en dat is in dit geval overduidelijk.

OVERHEID

We zeiden al dat het een sprookje is dat de veiligheidsdiensten, en leger en politie, dienen om ons allemaal te beschermen. Gelijktijdig is het ook een sprookje dat de overheid onze problemen kan oplossen. Zij zijn juist zelf het probleem. Het is immers de overheid die zo goed als niets tegen de terroristische netwerken en hun sponsors onderneemt. Terwijl bekend is dat Turkije de grootste sponsor van de ISIS is, gaat de Europese leiding met deze bloedstaat in zee om de vluchtelingenstromen in te dammen. Stromen die men zelf heeft ontketend. Men onderneemt ook niets tegen de krachten die Europa ondermijnen en verzwakken. Via mooie woorden en schijnparlementen worden de volkeren in slaap gesust. Net als voor de Tweede Wereld Oorlog wordt ons weer ingefluisterd dat we rustig kunnen slapen, want de overheid houdt de wacht. Hoe dat toen is afgelopen weten we nu maar al te goed.

Ook deze keer zal het niet anders zijn. De huidige Europese leiders voeren de volkeren regelrecht op de afgrond toe. We kunnen dus maar een conclusie trekken; vertrouw de overheid niet en blijf zelf denken. Dat is al van toepassing in normale tijden, maar in tijden van crisis is het een eerste prioriteit. Dan is een gezonde dosis wantrouwen en tegendraadsheid meer dan op zijn plaats. Wantrouwen en afwijzing tegenover de overheid, zouden in de komende tijd nog wel eens van levensbelang kunnen zijn. Later we dat vooral niet vergeten. Breek door de leugens heen en laat je niet afleiden, het zijn de enige wapens die we op dit moment hebben.

donderdag 24 maart 2016

REFERENDUM; NEE TEGEN DE KIEV FASCISTEN, NEE TEGEN EEN BOYCOT



Uit verschillende artikelen van de afgelopen weken blijkt dat er binnen links er nog steeds veel verwarring is over het referendum van 6 april met betrekking tot het associatieverdrag met de Oekraïne. Terwijl de SP en de NCPN campagne voeren voor een NEE stem, zijn er ook oproepen om het referendum te boycotten. De hoofdreden voor dit laatste standpunt is dat het referendum is aangevraagd door de rechtse GeenPeil club en daar zou links niets mee te maken moeten hebben. Ook vinden velen het moeilijk om een kant te kiezen in de Oekraïne kwestie. Beiden argumenten zijn echter niet voldoende om een boycot van het referendum te rechtvaardigen.

Het is inderdaad jammer dat de stemming een initiatief van rechts en de populisten is. Maar dat maakt het onderwerp niet minder belangrijk. In feite was het juist aan links geweest om dit soort stemming af te dwingen. Helaas is dit niet gedaan, wat niet betekend dat dit falen dan maar met een boycot moet worden weggepoetst. Een belangrijk onderwerp blijft een belangrijk onderwerp, wie het dan aankaart is uiteindelijk van minder belang. Niemand kan ontkennen dat de EU met al haar takken en wortels een project is van het groot kapitaal, dus is het aan ons om er alles aan te doen om dit project tegen te werken. We hebben altijd al veel te weinig invloed over dit proces gehad. Nu zo’n gelegenheid zich voor doet moeten we die niet voorbij laten gaan.

Anderen zeggen dat er ook gelijksoortige verdragen bestaan met andere landen zoals Turkije en Israel. Volgens hen maakt een verdrag meer of minder dan niet meer uit. Ook dit is een foute benadering. Het is juist schandalig dat we over die andere verdragen geen inspraak hebben gehad. Net als dat het schandalig is dat we praktisch geen invloed hebben over de hele ontwikkeling van de EU. Ook dit argument is dus geen reden voor een boycot. Het is ook niet zo dat we door te stemmen het EU spel meespelen. In tegendeel, de EU inclusief de Nederlandse regering, wilde deze stemming niet en wacht met angst en beven op de uitslag. Ook in Kiev heeft het tot paniek geleid. Dat is precies wat we willen zien. Als de elite in paniek raakt betekend het dat we met iets goeds bezig zijn.

DUS, GA STEMMEN OP 6 APRIL EN STEM NEE!!!

Wie vanaf het begin de crisis, en later de oorlog, in de Oekraïne heeft gevolgd, weet dat de huidige machthebbers in Kiev fascisten en oligarchen zijn die door de Europese Unie en Amerika aan de macht zijn geholpen en in het zadel worden gehouden. Dit tegen de belangen van hun eigen volk in. Het was niet Rusland dat de crisis heeft veroorzaakt, zoals de westerse leugenpers ons wil laten doen geloven, de coup van 2014 was een initiatief van Washington en Brussel. Merkel speelde daarin een grote rol, uiteraard op orders en aansturing van de Amerikanen. Intussen is de Oekraïne praktisch een Amerikaanse kolonie midden in Europa.

Er zijn mensen die beweren dat de oorlog eigenlijk een strijd tussen nationalisten is. Dat is totale onzin. De feiten spreken voor zich. Het zuid oosten, de Donbass dus, is traditioneel een gebied waar vooral mensen met een Russische achtergrond wonen. Zij spreken Russisch en houden veel Russische tradities in ere, waaronder ook veel tradities uit de voormalige Sovjet Unie. Toen in Kiev de fascisten aan de macht kwamen door de Maidan coup wilde de mensen van de Donbass met deze fascisten niets te maken hebben. Een logische keuze die politiek volledig correct was. Ze ontketende ook geen gewapende opstand, zoals in het westen wordt gezegd. Ze maakten alleen duidelijk dat ze het regime in Kiev niet zouden accepteren en de orders van Kiev om het Russisch te verbieden niet zouden opvolgen. Dat was voor het regiem aanleiding om het leger naar de Donbass te sturen. De bevolking had toen geen keuze en richtte milities op om hun huizen, industrieën en families te verdedigen.

Deze keuze was van het grootste belang omdat de fascisten al in Odessa hadden aangetoond waartoe ze in staat waren. Ze richten immers een groot bloedbad aan onder linkse activisten en vakbondsleden. Europa heeft deze moordpartij altijd weggepoetst en papt liever aan met de fascisten. Toen het leger de Donbass aanviel werd er teruggevochten, en dat was legitiem. Iedereen heeft het recht op zelfverdediging onder de internationale wetten. Het westen erkend dit recht in dit in geval natuurlijk niet omdat men de oorlog in Novorossia wilde gebruiken om Rusland aan te vallen. Dit mislukte omdat het Oekraïense leger nederlaag na nederlaag leed, en zich alleen maar achter verschillende bestanden schuil kon houden. Dit is nog steeds de situatie. De republieken van Novorossia beschermen hun mensen en hun gebied. De prijs is hoog geweest. De fascisten schoten constant met zware wapens op de steden en doen dit deels nog steeds. Het is dus meer dan duidelijk wie de agressor is. Immers de fascisten zijn naar de Donbass gekomen en niet andersom.

De milities bestaan uit mensen van allerlei achtergronden van links tot rechts. Er zijn nationalisten, maar ook communisten, socialisten en andere revolutionairen.  Daar komt nog bij dat tijdens de gevechten revolutionairen uit de hele wereld, samen met vrijwilligers uit Rusland, naast de milities vochten. Als delen van links in Europa dat niet willen zien hebben zij een probleem, niet de mensen in Novorossia. Zij verdienen onze steun na al de ellende en de spanning van de afgelopen twee jaar. Een periode waarin ze alleen op Rusland konden terugvallen en de Russische steun, vooral in de vorm van voedsel en medische hulp, is nooit gestopt. Novorossia vormt de frontlinie tegen de fascisten in Europa die steeds actiever worden. De Baltische republieken zijn hiervan een goed voorbeeld, met Letland voorop.

VERDRAG

Dit alles geeft aan dat we met de fascisten in Kiev niets te maken moeten hebben. Ook dat vereist een NEE stem. De Nederlandse regering voert campagne voor een JA stem aangevoerd door Asscher. Hij beweert dat het verdrag van de Oekraïne een meer normaal land kan maken. Dat is de zoveelste leugen. Laat hem gaan kijken in het land zelf, niet in een privéjet zoals Pechtolt, maar gewoon tussen de mensen. Hij zal dan de armoede zien die sinds de Maidan het land in zijn grip heeft. Hij zal de terreur zien van de fascistische milities en het leger in de straten van Kiev en andere plaatsen. Hij zal de gelijkgeschakelde pers zien die gedwongen is om het regime te steunen. En hij zal horen dat de meeste mensen spugen op de huidige machthebbers en hun westerse geldschieters.

Asscher zal ook horen dat de mensen de oorlog en de constante dienstverplichtingen meer dan zat zijn. En dat de enige reden dat men niet in opstand komt is dat men angst heeft voor de gewapende fascisten die zelfs vrouwen en oudere mensen niet ontzien. Dat is het ware beeld van Kiev anno 2016, niet het propaganda beeld van de westerse leugenaars. Precies zo zien ook de mensen in de Oekraïne de westerse leiders, als leugenaars en oplichters. Het was hun beloofd dat ze snel lid konden worden van de EU en de NAVO, en dat ze daarna in een land van melk en honing zouden leven. In beiden gevallen maken ze geen enkele kans, en in plaats van melk en honing hebben ze honger, koude, armoede en dode soldaten gekregen.

Het verdrag, als het doorgaat, zal de Oekraïne niet normaliseren, hat zal alleen de fascistische machthebbers nog langer in het zadel houden. Dat is in het belang van de westerse elites, maar niet in het belang van de gewone mensen. Een NEE stem, en een mogelijk schrappen van het verdrag, zal helpen om de fascisten sneller te verjagen. Een NEE stem is dus ook een stem voor het Oekraïense volk en tegen de fascisten. Pas als de fascisten zijn verdreven en de westerse invloed verdwijnt, zal de Oekraïne weer een gewoon land kunnen zijn. Met een NEE stem kunnen we dat een stap dichterbij brengen.

Laten we niet vergeten dat de Oekraïne nog maar een paar jaar geleden een gewoon land was. Een land waar mensen leefden en werkten. Waar kinderen naar school gingen en men vrij uit kon spreken. Zeker, er was corruptie, en dat was te betreuren, maar je kon wel gewoon leven. Dit alles ging zijn gang tot Merkel, Obama, Hollande en de andere westerse criminelen hun dodelijke vingers naar het land uitstaken. Nu is de Oekraïne failliet, is de corruptie buiten iedere controle en leeft de bevolking in armoede en angst. Laten we met een NEE stem proberen om hier verandering in te brengen. Het is de enige hoop die er nog is.

DUS, GA STEMMEN OP 6 APRIL, EN STEM NEE!!!

donderdag 17 maart 2016

100 JAAR IERSE PAASOPSTAND; EEN NIET AFGEMAAKTE REVOLUTIE



Dit voorjaar is het precies 100 jaar geleden dat in Ierland de Paasopstand van 1916 uitbrak. Een heroïsche opstand waarvan de echo’s ook vandaag nog doorgalmen. De gebeurtenissen van 1916 hebben uiteindelijk het huidige gezicht van Ierland bepaald en blijven daarom van groot belang. Tijd dus voor een terugblik naar 1916, en een blik richting de toekomst. Want de Ierse kwestie is nog lang niet opgelost.

Dublin 1916

Aan de Paasopstand, die uitbrak op Paasmaandag  24 april 1916, gingen honderden jaren van onderdrukking en repressie vooraf. De Britse heersers zagen de Ieren als tweede klas burgers die in feite geen rechten hadden en waren overgeleverd aan de grillen van landheren, de politie en het leger. Huisuitzettingen, mishandelingen en moorden waren aan de orde van de dag. Verschillende malen was er gesproken over zelfbestuur, maar daar was niets van terecht gekomen, deels door de oppositie van de protestanten in het noorden. Deze orangisten waren zwaar bewapend en hadden veel invloed op de Britten. Toch lieten de Ieren de droom van onafhankelijkheid nooit varen, en nadat verschillende opstanden over de jaren waren mislukt, sloeg de vlam opnieuw in de pan in 1916.

De opstand, die al enige jaren was voorbereid, vond plaats tijdens de Eerste Wereld Oorlog, toen grote delen van het Britse leger in Frankrijk en België vochten. De organiserende kracht achter de gebeurtenissen in de Paasweek was de Irish Republican Brotherhood, een voorloper van de IRA. Over de jaren heeft de Ierse vrijheidsbeweging verschillende namen gehad, variërend van de Fenians tot de Provisionals van de jaren 70 en 80. Maar het programma is altijd hetzelfde gebleven; de onafhankelijkheid van heel Ierland en een einde aan de Britse invloed. Ook vandaag is dit nog niet anders. De Irish Republican Brotherhood was vastbesloten om nog tijdens de wereld oorlog een opstand te organiseren, omdat men er van uitging dat het Britse leger de handen vol had in Europa, en er naar alle waarschijnlijk ook hulp uit Duitsland zou komen. Het ging hierbij vooral om wapens.

In 1916 werd besloten dat het moment nu juist was en op maandag 24 april bestormden de Ierse strijders het hoofdpostkantoor van Dublin, de Four Courts, wat het juridisch hart van Ierland was, en nog verschillende andere gebouwen in de hoofdstad. De strijdmacht, die uit meer dan 1200 mannen en vrouwen bestond was verdeeld in verschillende groepen. De grootste groep was de Irish Volunteers aangevoerd door Patrick Pearse met naast zich de wat kleinere Citizens Army, waarover James Connolly, de grootste socialist die Ierland ooit heeft gekend, het bevel voerde. Dit laatst genoemde volksleger bestond vooral uit vakbondsactivisten en linkse strijders en had als doel het opzetten van een arbeidersrepubliek. Naast deze twee groepen was er nog de Cumann na mBan, de Ierse Vrouwenraad, die met 200 strijdsters aan de opstand deelnaam. Buiten Dublin waren er nog zeker 3000 strijders, maar die kwamen maar beperkt in actie en het zwaartepunt van de opstand bleef Dublin.

Nadat het hoofdpostkantoor overgenomen was, werd dit het hoofdkwartier van de opstand en de Ierse driekleur werd gehesen. Patrick Pearse las voor de hoofdingang de onafhankelijkheidsverklaring voor waarin de Ierse republiek werd uitgeroepen. Het gebouw en de andere overgenomen gebouwen werden ter verdediging ingericht en de bewapende strijders namen hun posten in. Voor de Britten kwam dit alles als een totale verrassing. Londen had geen idee van de plannen voor de opstand en kon pas na enige vertraging reageren. Maar dit respijt duurde niet lang. Londen stuurde zwaar bewapende troepen, inclusief artillerie naar Dublin, en er braken hevige gevechten uit. Er vielen aan beiden kanten doden en gewonden, waarvan de meeste Britse soldaten waren, en burgers die tussen de linies raakten. Een groot probleem was dat de opstandelingen er niet meteen in waren geslaagd om het regeringscentrum Dublin Castle, en de treinstations in te nemen. Vooral dit laatste had grote consequenties omdat de Britten zonder veel problemen per spoor versterkingen konden aanvoeren.

Overgave

Tijdens de strijd liet de Britse regering met artillerie op de overgenomen gebouwen schieten, iets waar men vanuit Republikeinse kant weinig tegenin kon brengen. Na dagen van beschietingen vloog het hoofdpostkantoor in brand en de leiding van de opstand moest verhuizen naar een ander gebouw, Nr 16 Moorestreet. Intussen waren alle gebouwen omsingeld en liep het aantal slachtoffers snel op. Ook James Connolly werd getroffen en moest zich met een verbrijzelde enkel uit de strijd terugtrekken. Op zaterdag 29 april besloot Pearse dat het niet langer ging en na overleg gaven de opstandelingen zich over. Op het hoofdpostkantoor na was geen enkel overgenomen gebouw opgegeven en de strijders in deze gebouwen staakten alleen de strijd na het bevel van Pearse. Sommige eenheden vochten nog 2 dagen door omdat ze niet wisten dat de leiding de strijd had gestaakt.

De strijders en de meeste leiders werden gearresteerd waarbij het Britse leger veel geweld gebruikte. Meer dan 3000 mensen werden opgesloten in gevangenissen en kampen. Een deel was al snel weer vrij. De leiders van de opstand werden beschuldigd van hoogverraad en voor de krijgsraad gebracht. Er volgende een aantal doodvonnissen waarvan er uiteindelijk 16 werden uitgevoerd, meestal door een vuurpeloton. Ook Patrick Pearse en James Connolly werden doodgeschoten. Connolly kon door zijn verwonding niet staan en werd doodgeschoten terwijl hij vastgebonden op een stoel zat. De opstand, die dus in bloed was gesmoord in een kleine week, leek voor niets te zijn geweest. Maar dit bleek niet het geval. Tijdens de opstand en de nasleep werden de zaden geplant voor wat later ging komen. Vooral de executie van Connolly had kwaadbloed gezet, en vanuit de rijen van strijders dook een nieuwe naam op; Michael Collins.

De Ierse Vrijstaat en de splitsing

Collins, die de hele opstand had mee gemaakt, kwam tot de conclusie dat er een nieuwe tactiek nodig was. Terwijl tijdens de opstand de leiders gewone militaire regels hadden gevolgd vond Collins dat er eigen regels ontwikkeld moesten worden. Dat was in feite het begin van de guerrillastrijd. Een strijd waar het Britse leger veel meer moeite mee zou hebben dan met de Paasopstand. Deze guerrillastrijd barste pas echt los in 1919 nadat de politieke arm van de beweging, Sinn Fein, na een verkiezingsoverwinning, opnieuw de Ierse Republiek had uitgeroepen. De strijders van Collins waren zo succesvol dat er onderhandelingen met de Britten kwamen, die resulteerden in het Anglo-Iers Verdrag van 1921. Onder dit verdrag werd Ierland opgedeeld in het zuiden, wat de Ierse Vrijstaat zou worden, en het noorden dat onder Britse overheersing zou blijven.

Michael Collins accepteerde dit  omdat hij er van uit ging dat het onder de omstandigheden het enige haalbare resultaat was. Hij ging er vanuit dat het noorden, wat nu Noord Ierland is, uiteindelijk ook bij de republiek zou komen. Maar voor grote delen van Sinn Fein was dit helemaal niet zo duidelijk, en veel strijders kwamen in opstand tegen de opdeling en dus ook tegen Collins. Onder Britse druk liet hij op zijn voormalige kameraden schieten, en de opdeling was een feit dat tot op de dag van vandaag de toekomst van Ierland bepaald. Michael Collins werd door veel IRA en Sinn Fein leden, die tegen het verdrag waren, als een verrader gezien. Hij had immers het noorden verraden en betaalde hiervoor met zijn leven. Hij werd door IRA leden doodgeschoten.

Hoe het verder ging

De Ierse Vrijstaat, en later de Ierse Republiek, ging zijn eigen weg en in Noord Ierland werd de oorlog, met regelmatig tussenposen, voortgezet. Eind jaren 60 van de vorige eeuw bereikte deze oorlog een nieuw hoogtepunt. De strijd zou tot begin jaren 90 duren, toen het Verdrag van Hillsborough een verdeling van de macht in het noorden regelde. De Republikeinen van Sinn Fein gingen het land samen met de Unionisten besturen. Ondanks verschillende crisissen is dat nog steeds de realiteit.

Maar net als in de jaren 20 is ook nu lang niet iedereen het eens met het verdrag. Immers de zaak is nog steeds niet opgelost. De oorlog is voor grote delen stil gevallen en de IRA is officieel ontbonden. Maar delen van de beweging zetten de oorlog voort. De groepen gebruiken verschillende namen; de Real IRA, de Continuity IRA en de New IRA, waarvan deze laatste vooral bestaat uit voormalige IRA leden die eerder het verdrag wel accepteerden, maar zich nu verraden voelen. Zij blijven zich verzetten tegen de Britse invloed en het feit dat er nog steeds geen verenigd Ierland is.

Herdenken en toekomst

Dit Paasweekend zal de Paasopstand van 1916 in Dublin groots herdacht worden. Met veel ceremonieel en veel soldaten. Maar het zal worden gepresenteerd als een strijd voor medezeggenschap en niet als een strijd voor een onafhankelijke republiek. Dat is geschiedvervalsing, met als doel een eventueel opvlammen van de oorlog te voorkomen. Op zich zal dit weinig nut hebben. De activisten die nog steeds strijden voor een verenigd en onafhankelijk Ierland houden hun eigen herdenking in Coalisland, Noord Ierland, op 27 maart, waar de opstand zal worden beschreven als een nog niet afgemaakte revolutie. Terwijl Dublin de opstand alleen maar als een historisch feit wil presenteren dat voltooide geschiedenis is, zullen de strijders van vandaag de strijd nieuw leven in blazen. Precies daar is men in Dublin en Londen zo bang voor.

Toch hebben de activisten van de Republikeinse bewegingen een legitiem recht om de strijd voort te zetten. Zeker, er zijn dingen verandert in Noord Ierland sinds de jaren 60. De discriminatie tegen de Republikeinse minderheid is minder geworden en ook de armoede is wat afgenomen, hoewel zeker niet verdwenen. Daar komt nog bij dat er nu politieke vertegenwoordiging is, iets waar men 50 jaar geleden alleen maar van kon dromen. Maar dat is allemaal niet voldoende. De strijders van vandaag zeggen dat de onafhankelijkheidsverklaring van 1916 nog steeds niet volledig is uitgevoerd. Immers, de opdeling blijft gehandhaafd en Ierland is nog steeds niet verenigt. Daar komt bij dat de Britse invloed in het noorden nog steeds heel groot is, dat de Britse geheime diensten blijvend actief zijn in Noord Ierland, dat er nog steeds politieke gevangenen zijn die in de gevangenissen worden mishandeld en dat activisten die zich tegen het zogenaamde vredesverdrag verzetten op allerlei manieren worden dwarsgezeten en vals aangeklaagd. Het is dan ook volkomen juist om tegen al deze zaken strijd te voeren, ook met wapens. Het gaat immers om de bezetting van een deel van Ierland.

Zowel Londen als ook Dublin wil voorgeven dat de symfonie helemaal is uitgespeeld en dat het resultaat vaststaat. Maar het is duidelijk dat het slotakkoord nog niet heeft geklonken. Pas als Ierland verenigd is, en de Britten vertrokken, zal de oorlog voorgoed voorbij zijn. Daar zullen de geschiedenisvervalsers en de verraders binnenkort achter komen. Samen met het onrecht, dat nog steeds heerst, zullen zij verslagen worden. Ook al zal de strijd nog een keer 100 jaar duren, de overwinning is uiteindelijk verzekerd.


donderdag 10 maart 2016

DE EU EN TURKIJE; ZAKEN DOEN MET BLOEDHONDEN EN MOORDENAARS



We kennen allemaal het verwijtende vingertje van de Europese Unie (EU) als het om mensenrechten gaat. De lijst van landen waar dit vingertje naar heeft gewezen is bijzonder lang. Rusland, China, Cuba, Israel en Wit-Rusland voeren de lijst aan. Maar het is nog maar het topje van een hele grote ijsberg. Over de jaren heeft de EU zich steeds opnieuw op de positie gesteld dat het een alleenrecht heeft over het beoordelen en veroordelen van anderen. Als of het in Europa allemaal zo prima geregeld is, maar dat is een ander verhaal. Intussen wordt wel steeds duidelijker dat dit overdreven op de bres staan voor de mensenrechten alleen maar schijn is. Het heldere beeld dat men wil tonen is in werkelijkheid diep zwart. De onderhandelingen met Turkije over de vluchtelingencrisis bewijzen dit, meer dan ooit.

De EU geeft niets om mensenrechten als er wat te halen valt. Als het anders was zou men niet eens met Ankara in een kamer willen verkeren, in plaats van gezellige bijeenkomsten te organiseren uit wederzijds belang. Europa zit namelijk met de vluchtelingencrisis in de maag en ziet Turkije als de sleutel tot het oplossen van deze zaak. Dan wordt er niet meer gekeken wat de Turkse dictators in eigen land uitspoken. En dat is niet weinig. De Turkse dictator Erdogan heeft zich als doel gesteld om een nieuw rijk op te bouwen. Blijkbaar is hij er van overtuigd dat bij een rijk ook een genocide hoort. Het Ottomaanse rijk had de Armeense genocide, Erdogan is nu hard bezig om de Koerdische genocide door te voeren.

Hij laat het Turkse leger met zware wapens op de Koerdische steden schieten. Hij laat kelders opblazen vol met vrouwen en kinderen. Hij laat zijn soldaten zonder problemen op burgers, inclusief jongeren, schieten en in zijn toespraken beschrijft hij deze moordpartijen als heldendaden waar alle Turken trots op kunnen zijn. De Turkse vlag in de handen van Erdogan, een groene fascist, is nog nooit zo van bloed doordrongen geweest. Toch laat Erdogan het niet bij de Koerden alleen. Hij heeft van heel Turkije een openlucht gevangenis gemaakt waar alles naar de regels van zijn dictatuur moet gebeuren. Journalisten die zijn misdaden onthullen verdwijnen in de gevangenis of worden gewoon vermoord. Kranten zoals de Daily Zaman worden bestormd en overgenomen door de AKP. Natuurlijk was Zaman van Fetullah Gulen, de voormalige broeder van Erdogan, en is Gulen geen haar beter dan het AKP tuig. Maar een krant gewoon in regeringshanden brengen betekend dat er in Turkije geen persvrijheid meer is. Als dat er al ooit was.

Ook voor Erdogan was Turkije al een militaire dictatuur en geen rechtstaat. Van eerlijke politiek of democratie, in wat voor vorm dan ook, heeft de Turkse staat nog nooit gehoord. Dat bewijzen de verschillende coups die er over de jaren zijn gepleegd. Maar met de AKP is een nieuw tijdperk aangebroken dat nog bloediger en smeriger is dan alles wat daaraan vooraf ging. Erdogan en zijn hele familie lopen over van corruptie en machtswaanzin. Ieder die hier tegen protesteert riskeert een harde aanpak of zelfs de dood. Kijk maar naar de demonstraties tegen het overnemen van Zaman. Zij werden gesmoord in een wolk van traangas en rubberkogels. Erdogan kon het zelfs niet laten om met rubberkogels op vrouwen te laten schieten die demonstreerden voor 8 maart, Internationale Vrouwendag. De vraag is nog hoe lang het duurt voordat Erdogan de sharia invoert in Turkije. Of heeft hij dat al niet eens meer nodig? Het lijkt er op dat zijn bloeddorst ook zonder de sharia wel gestild kan worden.

Terwijl de Koerden zich op alle mogelijk manieren verzetten tegen de moordpartijen van Erdogan, zowel op politiek gebied als met het wapen in de hand, kijkt het Turkse volk grotendeels toe. Op de Turkse revolutionairen na, die zich hevig verzetten, is het hele Turkse volk mede schuldigen aan de misdaden van de AKP. Niet alleen heeft men de bloedhond Erdogan steeds opnieuw gekozen, ook blijft men stil terwijl de gruwelen van het Erdogan regime voor iedereen zichtbaar zijn. Dat maakt de zwijgende Turken tot mededaders die geen haar beter zijn dan hun moordlustige leider. Iedereen in Europa die het nog in zijn hoofd haalt om deze zomer naar Turkije op vakantie te gaan moet zich goed realiseren dat onder het gouden zand van de Turkse stranden stromen van bloed vloeien.

Met dit AKP tuig zit Europa dus om de tafel. Men zwijgt over de misdaden van het regime. Geen officiële protesten en ook geen onofficiële terechtwijzingen. Dat maakt ook Europa medeschuldig aan de misdaden van Erdogan en zijn bloedhonden. Europa, met Merkel’s Duitsland en Rutte’s Nederland voor aan, buigen voor sultan Erdogan en dopen hun handen in het bloed dat hij heeft laten vloeien. Men wil Turkije 3, of misschien wel 6, miljard Euro geven voor het verzorgen van vluchtelingen, terwijl het net bekend is geworden dat Turkse grenswachten 9 Syrische vluchtelingen aan de grens hebben doodgeschoten. Zomaar, zonder waarschuwing, en zij waren waarschijnlijk niet de enigen. Men wil het visa regime soepeler maken terwijl de Europese leiders maar al te goed weten dat Erdogan meer dan 1 miljoen vluchtelingen naar Europa heeft gestuurd om Europa te chanteren.

Men zwijgt in Berlijn over al deze zaken. Men zwijgt ook in Brussel, in Den Haag en in Parijs. Men sluit de ogen voor de berg lijken die Erdogan aan het opstapelen is. Net zo als men ooit zweeg over de misdaden van Adolf Hitler. Naast mededaders maakt dit van de Europese leiders laffe slappelingen die zich alleen maar ergens over opwinden als er geen prijskaartje aan hangt. Terwijl Europa zich probeert te redden van de idiote opendeur politiek van Merkel doormiddel van een vaag uitruil plan, slaan de misdadigers hun slag. Niet alleen Turkije, maar ook bijvoorbeeld Saudi Arabie. De moordpartijen begaan door dit regime in ondermeer Jemen gaan alle proporties te buiten. Maar we zien wel de Franse President Hollande voetvrijen met de Saudi leiders die in eigen land niets anders doen dan hoofden en handen afhakken. Nooit zul je hierover van uit het westen een protest horen, bang als men is voor verlies van de handelsbetrekkingen.

Onze conclusie kan alleen zijn dat de Europese leiding totaal bankroet is, zo wel in politiek als menselijk opzicht. Laten we niet vergeten dat misdadige regimes zoals dat in Turkije en Saudi Arabie alleen kunnen bestaan omdat anderen de andere kant op kijken. Europa durft zich niet te verzetten tegen Amerika, de wortel van al het kwaad, en wil geen kritiek horen op haar bloeddorstige onderhandelingspartners. Dit betekend in de praktijk dat we worden geregeerd door misdadigers en oplichters, die niets meer zijn dan het schamele wrakhout van de Europese volkeren. We kunnen ons alleen maar schamen dat we op dit continent moeten leven. Toch zal dit niet eeuwig ongestraft kunnen doorgaan. Er broeit iets in de kern van Europa, iets waar de zogenaamde leiders doodsbang voor zijn. Ze zien de afrekening aan komen. Voor ons kan dat niet snel genoeg gebeuren. We zeiden het al eerder; de klok tikt.