donderdag 29 juni 2017

HET MOERAS DAT EENS DE OEKRAINE WAS

Dat een land op een bepaald moment in verval kan raken is bekend. Toch is het altijd weer bijzonder om te zien hoe een redelijk functioneerde gemeenschap in een paar jaar tijd slachtoffer van niets ontziende verpaupering kan worden. Zo’n land is de Oekraïne. Nog steeds in handen van de fascisten die daar zijn neergezet door de Amerikanen en de EU leiders. In 3 jaar tijd is men van een beetje welvaart naar de bedelstaf gegaan. Terwijl de fascisten oorlog voeren tegen de Donbass heeft de bevolking te maken met armoede en honger. Alleen de gemaakte schulden en wat men van de eigen bevolking heeft kunnen roven houdt het land nog enigszins boven water. Maar hoe lang nog? De tekenen staan op storm.

Aan alle kanten is het verzet tegen de junta in Kiev nu te zien. Er zijn pogingen aan de gang om Poroschenko, de president/alcoholist, via een parlementaire procedure af te zetten. Dat zal een moeilijke weg zijn, maar het is wel een teken aan de wand. Niet dat de junta van dit soort problemen leert, in tegendeel. Er is nu weer een plan om de pensioenen in de Oekraïne helemaal af te schaffen. De redenering is dat de mensen die werken dan meer zullen verdienen, en zelf voor hun ouders kunnen zorgen. Kortom; een teruggang naar het armenbestuur. Het is maar een van de vele voorbeelden hoe de bevolking van het land wordt uitgezogen door de elite, die alleen met steun van de VS en de EU kan regeren. Poroschenko zelf heeft al meer verdiend aan de corruptie dan hij ooit binnen haalde via zijn chocoladefabrieken. Hij hoeft dus voorlopig nog niet bang te zijn dat zijn drankvoorraad op raakt.

Voor de gewone mensen ligt dat heel anders. Dat was goed zichtbaar toen de EU recent een vorm van visa vrij reizen toe liet. Meteen werden de grensovergangen naar Polen bestormd, omdat men er van overtuigd is dat er in de EU meer te halen is dan in eigen land. De beelden van de grensbestorming werden natuurlijk niet in de westerse media getoond. De oplichters in Brussel weten maar al te goed dat de volkeren van de Europese landen niet zitten te wachten op wanhopige Oekraïners, na de grote instroom van vele varianten van vluchtelingen in de laatste paar jaar. De zaak wordt dus stil gehouden, waarbij de EU hoopt dat de instroom uiteindelijk mee valt.

De mensen die naar West Europa trekken zijn overigens niet de enige in de Oekraïne die zich uit de voeten maken. In het Oosten is nog steeds de oorlog in de Donbass gaande, en steeds meer Oekraïense militairen die aan het front zitten nemen de benen. Ze willen niet langer op de steden schieten en zijn het ook zat dat Kiev ze laat verhongeren. De voorraden die het front bereiken zijn door de corruptie meestal al behoorlijk geplunderd. Het voedsel dat overblijft, is vaak oud of bedorven. Geen wonder dus dat veel soldaten hun post verlaten en verdwijnen. Ze worden dan wel als deserteurs aangemerkt, maar dat kan niemand iets schelen in een land dat op instorten staat. De chaos regeert, dus wie gaat er dan nog moeilijk doen. Kiev houdt de cijfers over weglopende militairen streng geheim, maar een klein stroompje is intussen een vloed geworden. In de laatste weken is het meerdere keren gebeurd dat het leger van de vrije republieken stellingen van de Ukrops zo kon overnemen, omdat de soldaten gewoon verdwenen waren.

Ondanks dit alles gaat de oorlog nog wel steeds door en zijn het vooral de fascistische eenheden die op de steden van Donetsk en Lugansk blijven schieten. Hier vallen geregeld slachtoffers bij. In de laatste dagen is er weer een wapenstilstand van kracht geworden, deze keer om de oogst binnen de halen. Maar net als eerdere bestanden werd ook deze overeenkomst van af het begin door Kiev geschonden. Het maakt de mensen in de vrije republieken alleen maar meer vastbesloten om hun gebied te verdedigen en permanent aansluiting te zoeken bij Rusland. Zij weten meer dan wie ook wat het betekend als de EU en de VS zich met een land gaan bemoeien.

Dat zelfde gevoel ontwikkelt zich ook meer in de rest van de Oekraïne. Nog maar 3 jaar geleden geloofde men de leugens dat de straten van West Europa met goud bedekt waren. Dat iedereen in de EU rijk was en dat het dus de moeite waard was om daar aansluiting bij te zoeken. Intussen weten de meesten dat ze aan alle kanten belogen en bedrogen zijn. Ze kennen de sporen die zijn achtergelaten door de dodelijk vingers van Merkel en Obama. De bevolking heeft een hoge prijs betaald voor een nieuwe toekomst die uiteindelijke een complete nachtmerrie bleek. De junta probeert het tij nog te keren door steeds meer hysterische anti-Russische maatregelen in te voeren. Maar ook dat heeft geen effect meer.

Zo stort een groot land in midden Europa langzaam in elkaar. Zelfs het met veel kunst en vliegwerk in elkaar getimmerde Eurovisie Songfestival heeft hier niets aan kunnen veranderen. Sterker nog; de 15 miljoen Euro bankgarantie, die voor het festival was gegeven, werd deze week in beslag genomen, omdat andere schulden niet waren betaald. Het is een van de vele schandalen die zich opstapelen. Hoelang dit alles nog kan duren is de vraag. En deze vraag kan alleen het volk zelf beantwoorden. Hoe lang laten ze zich nog uitzuigen door de eigen elite die als 5de colonne voor het buitenland functioneert? Hoe lang nog accepteert men de criminele bevelen uit Washington, Berlijn en Brussel? Wanneer ziet men eindelijk in dat het land gewoon gebruikt is en wordt als kanonnenvlees? Zo als gezegd, alleen het volk zelf kan deze vragen beantwoorden. Maar dat moet wel snel gebeuren want de ramp is bijna compleet.


Dit is niet alleen een dure les voor de mensen in de Oekraïne, maar voor ons allemaal. Wat er met de Oekraïne is gebeurd kan met ieder land gebeuren. Daar mogen vooral de misleidde figuren wel eens over nadenken die nu hier en daar naar pro-EU demonstraties gaan. We weten wie er achter dit soort manifestaties zit en wat hun motieven zijn. Wie dit niet gelooft, of nog twijfelt, mag in Kiev en andere delen van de Oekraïne gaan kijken. Een prettig gezicht zal het niet zijn. Dat staat vast. 

donderdag 22 juni 2017

CHAOS IN LONDEN – DREIGING IN IERLAND

Het heeft er alle schijn van dat Groot Brittannië in een grote crisis is terechtgekomen, waar voorlopig het einde nog niet van in zicht is. Afgezien van de incidenten veroorzaakt door islamitische terroristen, die intussen tientallen slachtoffers hebben gemaakt, gevolgd door wat lijkt op een wraakaanval vlak bij een Londense moskee, schijnt ook de politiek op de directe weg te zitten richting het ravijn. Dat heeft consequenties, niet alleen voor de Britten zelf, maar ook voor het Noorden van Ierland, dat nog steeds door de Britten wordt bezet. Tijd dus om weer eens te kijken waar de ontwikkelingen heen gaan, en wat dit betekend voor de eis van Republicans om te komen tot een verenigd Ierland.

Het is intussen algemeen bekend dat de Britse politiek de laatste tijd geen gebrek aan verrassingen heeft kent. Dat begon al met de stemming voor de Brexit, en ook de algemene verkiezingen van 8 juni hebben de nodige verrassingen opgeleverd. Never a dull moment, zoals de Britten zelf zeggen. Op zich hadden deze verkiezingen helemaal niet plaats hoeven vinden, omdat de regering van May tot 2020 kon blijven zitten. Theresa May dacht echter handig te zijn, en haar toekomst doormiddel van een snelle stembusgang veilig te stellen tot 2022. Labour leek immers verzwakt, en met een grotere meerderheid wilde May de Brexit onderhandelingen makkelijker maken. Echter, May heeft niet het talent om handig te zijn. Veel meer is zij bedreven in het maken van verkeerde beslissingen, en haar timing is al helemaal chaotisch.

Zo tekende zich op de avond van de verkiezingen voor May een grote ramp af; in plaats van een grotere meerderheid heeft ze nu helemaal geen meerderheid meer. Ook verdwenen verschillende van haar ministers uit het parlement. Meteen volgde er een aanzwellend koor aan oproepen waarin haar opstappen werd geëist. De meeste van die oproepen kwamen uit haar eigen Conservatieve Partij. May besliste echter om aan te blijven, en probeert nu een regering in het zadel te houden met steun van de DUP, een extremistische partij uit Noord Ierland. Daar wordt nog over onderhandeld, maar de kans van slagen is behoorlijk groot.

Deze ontwikkelingen hebben in het noorden van Ierland de alarmbellen in gang gezet. De DUP is immers niet zo maar een partij. De Democratic Unionist Party (DUP) werd ooit door Ian Paisley opgezet, de meest reactionaire dominee die er in heel Noord Ierland was te vinden. De partij onderhoud ook vandaag nog nauw banden met de zogenaamde Orange Order, en de unionistische terreur groepen UDA en UVF. De partij mag in de laatste jaren de macht gedeeld hebben met Sinn Fein, maar dat betekend niet dat het reactionaire karakter van de DUP is veranderd. Het blijven extremisten die er alles aan doen om Republicans buiten de macht te houden, en te terroriseren. Als deze club macht krijgt over de Britse regering ziet de toekomst er duister uit.

Dat dit al doorwerkt nog voor er een overeenkomst is in Londen, bleek deze week toen de Noord Ierse politie het hoofdkwartier in Belfast van de revolutionaire Republican Partij Saoradh binnen viel. Alles werd onderzicht en er werd veel schade aangericht door de vandalen, dis zich politieagenten noemen. Ook werd een woordvoerder van Saoradh, die de inval filmde en via Facebook live liet zien, de volgende dag gearresteerd. Saoradh is een legale organisatie, die in de laatste maanden heel veel leden heeft getrokken, wat natuurlijk een doorn in het oog van de autoriteiten is, omdat de partij het zogenaamde vredesverdrag niet accepteert en voor een verenigd Ierland campagne voert. Met de DUP in het centrum van de macht zullen dit soort incidenten meer en meer voorkomen. Saoradh heeft hier al voor gewaarschuwd en neemt de nodige maatregelen.

Er zit ook een andere kant aan de zaak, die misschien wat positiever zal uitvallen. Als May inderdaad met de DUP in zee gaat zal er alleen maar een harde Brexit inzitten. De bevolking van Noord Ierland heeft tegen de Brexit gestemd en is bang dat er weer een echte grens gaat komen tussen het Noorden en de Ierse Republiek. Als de regering in Londen doorzet kan de ergernis zo oplopen dat er steeds meer mensen voor een verengd Ierland zullen kiezen. Dan zou de Brexit immers niet meer voor het Noorden gelden. Er zitten nog veel onzekere kanten aan, maar zeker is wel dat het delen van de macht in het Noorden voorlopig in de ijskast gaat. Sinds enige tijd wordt Noord Ierland weer door Londen geregeerd, en dat zal waarschijnlijk nu voorlopig zo blijven.

Natuurlijk gaat de Britse politieke crisis veel verder dan alleen Ierland. Dat May geen meerderheid kreeg komt deels door haar eigen domme gedrag, wat steeds als onhandigheid wordt uitgelegd. Maar ook door haar beleid. Veel Britten nemen het haar kwalijk dat ze veel politiebanen heeft wegbezuinigd toen ze nog minister van binnenlandse zaken was. Velen zien dat als het bieden van een kans aan de terroristen. Dan is er nog haar afstandelijke reactie op de grote flatbrand in Londen waar tientallen doden bij zijn gevallen. Ze weigerde in eerste instantie om de getroffenen te ontmoeten uit angst voor kritiek, en ging alleen bij de hulpverleners langs. Toen ze dagen later toch een bewonersdelegatie ontving, was dat veel te laat. Toen was ze al als harteloos en koud neergezet. Haar partij is direct verantwoordelijk voor de staat van het flatgebouw en de vele gebreken. Ook dat er tijdens een renovatie verboden materialen zijn gebruikt wordt op het bord van de Conservatieven neergelegd. Zij hebben de voorschriften opzettelijk vaag gehouden om de grote bouwbedrijven ter wille te zijn, die vaak grote sommen geld aan de Conservatieven doneren.


Al deze zaken is niemand ontgaan, en mocht dat wel zo zijn, dan heeft Labour het steeds onder de aandacht gebracht. In de verkiezingscampagne was Jeremy Corbyn op alle fronten de meerdere van May. Hij heeft iets in gang gezet, wat precies aan sluit bij de zaken die nu aan de orde zijn. Als May met een minderheidsregering gaat regeren, zal ze steeds over haar schouder moeten kijken. En daar zal ze dan Jeremy Corbyn zien. De hele situatie begint meer een meer op een kruitvat te lijken. De noodzakelijke lont ontbreekt nog, maar komt wel steeds meer in zicht. Een situatie dus om goed in de gaten te houden. 

donderdag 15 juni 2017

DE MODERNE WERELD

Laten we vandaag eens even om ons heen kijken. Denk nou niet, dat doen we toch iedere dag, want dat is niet waar. Als dat wel zo was zouden we zien dat voor onze ogen een hele andere wereld aan het ontstaan is. En die zich in razend tempo ontwikkelende wereld is er niet mooier op geworden. Misschien zien we het wel, maar kijken we weg. Misschien willen we het ook helemaal niet weten, want als je voor jezelf gaat toegeven dat er iets helemaal fout aan het gaan is, is de volgende stap om daar wat aan te doen. Precies daar schrikken de meeste mensen voor terug. Dan is wegkijken makkelijker, misschien ook veiliger. Maar helaas, ieder die zo denkt loopt met de ogen dicht een wereld binnen waar het begrip veiligheid niet meer bestaat.

Als we het hebben over veiligheid bedoelen we niet het soort veiligheid waar de heersers altijd mee schermen. Een smeris op iedere straathoek en steeds meer gevangenissen. Het gaat er om hoe veilig we zijn in de gewone maatschappij, onder elkaar dus eigenlijk. En precies daar begint het probleem steeds groter te worden. Want eigenlijk is er nog maar nauwelijks iets wat je gemeenschap zou kunnen noemen. Ieder zit in zijn eigen hokje of op zijn eigen eilandje, en komt daar nog maar weinig uit of vanaf. Er was een tijd dat mensen in een straat elkaar goed kenden, maar niet alleen dat, men ging ook veel meer echt met elkaar om. Er werd geholpen, er werd geroddeld, er werd ruzie gemaakt, maar er werd ook opgelet. Opgelet op de kinderen, maar ook op elkaar. Natuurlijk waren er ook problemen, maar door de korte lijntjes waren oplossingen veel sneller gevonden en gevaren bezworen.

De wereld van toen is steeds meer een digitale wereld geworden, en dat betekend dat contacten steeds meer via de computer of de smartphone lopen, dan gewoon op straat, in de winkel of in de kroeg. Vooral de jongeren bouwen hun wereld via de computer. De gevaren van vroeger, die vaak snel aangepakt werden, zijn er nog steeds, maar nu zijn ze veel minder zichtbaar. In de buurt van Amersfoort werden afgelopen week twee jonge meisjes bruut vermoord en in het water gegooid. De twee los van elkaar staande zaken worden nog steeds uitgezocht, maar twee jongens van 14 en 16 zitten vast. De ene heeft bekend, de andere nog niet. De contacten tussen slachtoffers en daders werden waarschijnlijk digitaal gelegd. Dat bedoelen we dus met de onzichtbare gevaren, die veel moeilijker dan vroeger te herkennen zijn. In een week tijd heeft de zogenaamde “moderne wereld” twee jonge levens geëist. Daar komt nog bij dat voor de families niets meer hetzelfde zal zijn. Nooit meer.

Dit is geen pleidooi voor het afschaffen van computers en smartphones, maar we moeten ons wel realiseren dat deze zogenaamde “moderne wereld” niet bij toeval is ontstaan. Er is eigenlijk maar een fenomeen waar de heersende klasse echt bang voor is, en dat is een verenigde en ook onderling solidaire gemeenschap. Zo’n gemeenschap kan namelijk macht opbouwen, en dan zou het wel eens kunnen dat de privileges van de bovenlaag onder druk komen te staan. Het is natuurlijk niet voor niets dat men daarom de individualisering heeft uitgevonden. Het is het beste middel om de gemeenschap in duizenden stukjes te slaan. Stukjes die allemaal makkelijk beheerst en gemanipuleerd kunnen worden. Van strijd of tegenstand is dan geen sprake meer. Er wordt wel gesproken over het ontstaan van de mondige burger, maar dat is in feite veel lawaai zonder echte inhoud. Als de heersers het willen is de mondige burger snel monddood gemaakt. Wie ben je immers op je eentje?

Sommige zullen het misschien zien als nostalgie, maar toch is het belangrijk om af en toe te kijken hoe het vroeger ging. Niet om naar terug te verlangen, maar om lessen uit te trekken. Nog niet zo lang geleden was het voor veel mensen heel gewoon om actief te zien. Na een dag hard werken zag men er niet tegen op om in de avond weer op de fiets te stappen en naar vergaderingen of bijeenkomsten te gaan. Soms van een partij of vakbond, soms van een sport of hobby. Men ging langs de deur om contributie op te halen, verkocht kranten of boeken, er werd gepraat en gediscussieerd. Dat deed natuurlijk niet iedereen, maar voor de meerderheid was dit soort leven heel normaal. Het belangrijkste van dit alles was dat men elkaar wist de vinden. Niet in huis, niet in een hokje, maar gewoon op straat in de gemeenschap. Was er iets aan de hand, dan werd er ook gezamenlijk opgetreden.

Deze gemeenschap was de heersende klasse een doorn in het oog. We kunnen dan ook gerust stellen dat ze dit soort gemeenschap, en de macht die het uitstraalde, heel grondig kapot gemaakt hebben. Dat proces was al gaande lang voordat de digitale snelweg zich aandiende. Maar die zelfde snelweg kwam wel als geroepen. In plaats van met elkaar te praten en samen te strijden voor de gemeenschappelijke belangen, zit iedereen nu in zijn of haar huis, met de computer als link naar de wereld. Je zou het de ultieme vorm van verdeel en heers kunnen noemen.

Kijk maar naar de voordelen die het de heersers heeft gebracht. Van gemeenschap en solidariteit is nauwelijks nog sprake. De meesten mensen zitten opgesloten in een eigen wereldje, waarbij de mogelijkheid om samen de strijd aan te gaan niet eens meer een optie is. Iedereen worstelt met de eigen problemen die alleen vaak niet op te lossen zijn. Samen sta je sterk, was vroeger een belangrijke slogan. Maar die wijsheid is nog maar in een kleine kring bekend. Intussen gaat de uitbuiting gewoon door, en hebben we steeds minder de kracht en de mogelijkheid om tegen foute ontwikkelingen op te treden. Daar komt nog bij dat iedere stap op de digitale snelweg door de overheid prima te traceren is. Je bent dus niet alleen geïsoleerd, maar alles wat je doet wordt ook nog eens in de gaten gehouden, geregistreerd en jarenlang bewaart. Men slaat er zelfs geld uit door gegevens door te verkopen. Voor de elite kan het eigenlijk niet beter. Organisaties zijn er nog nauwelijks, en als ze er al zijn is de strijdbaarheid weg gereorganiseerd. Kortom; onze vijanden hebben vrij spel.


Laten we dus eens om ons heen kijken, zodat we kunnen zien in wat voor toestand we eigenlijk zijn terecht gekomen. Laten we ons afvragen of we dit soort “moderne wereld” wel willen. Laat niemand zeggen dat er geen alternatief is. We moeten het alleen willen, en er natuurlijk iets voor doen. Dat betekend niet dat we geen moderne middelen moeten inzetten voor de strijd, integendeel, het is er dus moeten we het gebruiken. Alleen wel op de juiste manier, en met altijd in het achterhoofd dat dit niet de enige weg is. Als er geen andere wegen meer zijn hebben we altijd nog onze vuisten, en natuurlijk als basis onze ideologie. Het zijn juist die vuisten, en die ideologie, waar de elite zo bang voor is. Laten we dat vooral nooit vergeten, en laten we zorgen dat we elkaar weten te vinden. Nu meer dan ooit.

donderdag 8 juni 2017

DE LAATSTE DAGEN VAN DE PARLEMENTAIRE DEMOCRATIE

Misschien dat het veel mensen nog niet is opgevallen, maar we zijn op dit moment getuigen van de laatste dagen van de parlementaire democratie. Om te voorkomen dat iedereen nu in juichen uitbarst, moeten we er wel aan toevoegen dat het om de start van een proces gaat. De aftakeling zal nog wel een poosje duren. Maar het is wel een proces dat niet meer te keren is, en dat is natuurlijk goed nieuws voor iedereen die door de corrupte Haagse kliek van een echte stem en een echte vertegenwoordiging is beroofd. Het bewijsmateriaal is onomkeerbaar.

Als eerste heeft men eindelijk uitgevoerd wat al een tijd in de lucht hing. De Eerste Kamer heeft het zogenaamde associatieverdrag met de fascisten in de Oekraïne goedgekeurd. Er is wel een soort inlegvel bijgekomen waarin staat dat de Oekraïne niet automatisch lid kan worden van de EU. Dit vel werd na de stemming door Rutte meteen in de papierversnipperaar gestoken. Het beroemde doekje voor het bloeden was niet meer nodig. De liberale held, die ooit beloofde de uitslag van het referendum te respecteren, zal wel snel de dronken Poroschenko hebben gebeld, om het goede nieuws mee te delen. Kan ook zijn dat hij dat Koenders heeft laten doen. Die is immers een innige vriend van de Kiev fascisten.

Hoe we het ook wenden of keren, de mening van de bevolking is gewoon ordinair aan de kant geschoven, en de heersers hebben hun plan weer doorgedrukt. Hadden we iets anders kunnen verwachten? Nee, natuurlijk niet. We hebben immers niets te zeggen, en zeker niet als we een andere mening hebben dan de dieven en oplichters die normaal gesproken onder de noemer Nederlandse regering door het leven gaan. Een zelfde oordeel kunnen we vellen over de hele westerse leiding. Stemmingen en resultaten worden alleen geaccepteerd, als ze naar de zin van deze nepdemocraten zijn.

Is er nog een reden over om aan stemmingen en verkiezingen deel te nemen? Nee, niet onder de huidige omstandigheden en onder het huidige systeem. Iedere ongewenste uitkomst wordt verdraaid of gewoon genegeerd. De heersende kliek heeft de macht en kan die macht zonder problemen inzetten om zichzelf en het misdadige systeem te beschermen. Het is dus logisch dat mensen zich steeds meer afkeren van de politieke elite. Een oplichter die bij je aanbelt schop je ook de stoep af, als je hem door hebt. Dat doorhebben heeft even geduurd, maar het zit er wel steeds meer aan te komen.

Het tweede voorbeeld is de formatie, de beruchte koehandel die alleen in Den Haag en de media met enthousiasme wordt bekeken. Ook hier zien we weer hoe de wil van het volk gewoon aan de kant wordt getrapt. Nadat Schippers haar rol als kapitein op de Titanic aan de wilgen had gehangen, kwam er een nieuwe informateur. Tjeenk Willink, een PvdA fossiel, die ook nog een huisvriend van de oranjes is. Op sommige foto’s is hij te zien met een oranje sjerp. Hij zou zo kunnen meelopen in de verwerpelijke oranje marsen in Noord Ierland. Feodaler kan het dus niet. Dat dit museumstuk een kabinet in elkaar moet timmeren is al erg genoeg. Maar dat hij ook nog een sociaal democraat is, zet de hele verkiezingsuitslag op zijn kop.

Het was immers de PvdA die totaal door de kiezers werd vernietigd, en nog maar 9 zetels over heeft. Het was de PvdA die zelfs door de eigen aanhangers werd bestraft voor de leugens en het verraad van principes, als die er tenminste al waren. Nu wordt een lid van deze in de modder getrapte partij aangesteld als informateur. Als nog iemand deze farce serieus nam zal dat nu wel over zijn. Opnieuw is de mening van de kiezers gewoon gepasseerd. Dat zal steeds opnieuw gebeuren, als we de oplichters en dieven in Den Haag hun gang laten gaan.

De opzet is duidelijk Willink moet er voor zorgen dat GroenLinks aan het kabinet gaat deelnemen. Daarom ook zijn alle andere opties geblokkeerd. Rutte wil VVD, CDA, D’66 en GroenLinks, en dat zal kosten wat kost doorgedrukt worden. Het asociaal liberale kabinet met een flinterdun groen schilletje, waar we eerder over schreven, zal dus nu een realiteit gaan worden. Willink zal Klaver nog wel even moeten overtuigen en losweken van de paar GroenLinksers die er nog principes op nahouden. Maar dat zal niet moeilijk zijn. Klaver heeft zijn punt gemaakt door het proces een keer te laten stranden. Nu zal hij zijn ziel zonder schromen aan het liberale tuig verkopen. Zo’n grote stap is dat immers niet, en hij zal de noodzaak van een nieuwe regering wel als reden aanvoeren. Meneer voelt natuurlijk zijn verantwoordelijkheid, de gebruikelijke dooddoener.

Nu zullen er zeker weer naïevelingen zijn die zeggen dat het goed is als GroenLinks in het kabinet gaat zitten, om de scherpe randjes van het VVD beleid af te schaven. Een paar idioten zijn er natuurlijk altijd. Maar het zal niet werken. Ten eerste laat Rutte nergens aan schaven, alleen aan de inkomens van gewone mensen dan. Verder zit het er niet in, zoals Samsom al eerder heeft ervaren. Ten tweede zal Klaver zo blij zijn dat hij ergens in de buurt van de vermeende macht komt, dat hij aan schaven niet eens zal denken. Hij zal zitten een uitvoeren, meer niet. Daarmee wordt het laatste beetje vertrouwen in links, nou ja, soft links dan, zonder schromen ten grave gedragen. Over en uit.


Voor dit asociale kabinet zullen we zeker duur gaan betalen. Er staan al weer een stel fantasiebelastingen in de steigers om ons nog meer geld uit de zak te kloppen. GroenLinks zal daar vrolijk aan mee doen, constant bewerend dat dit moet voor het klimaat. Begrip voor mensen met weinig geld heeft deze elitaire club al nooit gehad, en zal dat ook niet krijgen in de toekomst. Jammer voor al die stemmers die dachten met een stem op Klaver het rechtse tij te keren. Het tegendeel is het geval, en dat had iedereen met een beetje politiek bewustzijn kunnen weten. Al deze ellende zal doorgaan tot we er zelf een einde aan maken. De wapens liggen in onze handen.

donderdag 1 juni 2017

IN DE EIGEN STAART GEBETEN

Vorige week hadden we over de vreselijke bomaanslag in Manchester kunnen schrijven, en de 22 mensen die hierbij het leven lieten. Dat hebben we niet gedaan, omdat we alleen hadden kunnen herhalen wat we ook al eerder hebben gezegd. Dat we in oorlog zijn met de politieke islam, dat islamitische terroristen veel te veel bewegingsvrijheid hebben, en dat als je je vijanden niet uitschakelt je ze een tweede keer gaat tegen komen. Al deze dingen zijn eerder aan de orde geweest, en in herhaling vallen is niet de beste manier om zaken te bestrijden die ons allemaal bedreigen. Intussen is duidelijk dat er ook een andere kant aan het Manchester verhaal zit. Een kant die precies aangeeft waarom dit soort dingen gebeuren, en waarom het altijd de gewone mensen treft.

Toen de bom in Manchester pas was afgegaan, en de eerste media rapporten naar buiten kwamen, leek het een gelijksoortige aanslag als eerder werden uitgevoerd in België en Frankrijk. Een eenzame zelfmoordterrorist die zijn bom tot ontploffen bracht na een popconcert, dat vooral door jongeren en kinderen werd bezocht. Na dit soort aanslagen zijn de autoriteiten er altijd erg op gebrand om naar buiten te brengen dat het om maar 1 dader gaat. Een zogenaamde ‘lone wolf’.  Zijn het er toch meer, dan zijn ze allemaal dood of opgepakt. Kortom; het gevaar wordt meteen voorbij verklaard. Dit om paniek en andere reacties onder de bevolking te voorkomen.

Deze keer was het echter anders. De Britse autoriteiten gingen er meteen vanuit dat de dader lid was geweest van een islamitisch terreurnetwerk, en dat de kans op verdere aanslagen groot was. Het dreigingsniveau werd ook meteen opgeschaald tot het hoogste cijfer. Er was dus duidelijk meer aan de hand. Maar hoe konden de Britten dit zo snel weten, nog voor dat er invallen waren gedaan en personen opgepakt? Ook werd de naam van de terrorist, die bekend was, geheim gehouden, tot de Amerikanen besloten om de naam, en later ook ander materiaal te lekken. Dit tot grote woede van de Britse regering. Meteen al de volgende ochtend na de aanslag werden er invallen gedaan en arrestaties gemeld. Volgens de politie ging het onderzoek in sneltrein vaart.

Intussen is echter duidelijk waarom dit alles zo snel kon. De dader, met een Libische achtergrond, had al jaren deel uitgemaakt van Libische oppositiegroepen, waar ook zijn vader een prominente rol speelde. Op zich nog niet zo verwonderlijk. Maar uit verschillende bronnen blijkt dat deze Libische terroristen, die vooral uit Zuid Manchester kwamen, al jaren steun kregen van de Britse regering. In 2011 mochten zij zonder problemen naar Libië vertrekken om tegen Gadaffi te vechten, waar de NAVO toen een afzettingsoorlog tegen voerde. Sommige kregen zelfs hun reisgeld betaalt, en na afloop mochten de terroristen gewoon terug komen naar Manchester. Niemand legde ze iets in de weg. Ze kregen zelfs te horen dat de Britse regering geen enkel bezwaar had tegen hun activiteiten. Via deze route is ook de vader van de dader, met zijn zoon, in de zomervakantie van 2011 naar Libië geweest om aan de gevechten deel te nemen. Eerder al was hij betrokken bij islamitische terreurgroepen in Afghanistan.

Dit alles was bij de Britse autoriteiten bekend. Men zag het als geen probleem, tot vorige week in Manchester de bom afging. Toen eenmaal bleek wie de dader was, en wat voor achtergrond hij had, sloeg de paniek toe. Het leek er op dat het oude netwerk, waar de Britten geen bezwaar tegen hadden gehad zolang het tegen Gadaffi ging, nu was overgestapt naar de IS. Van de oude leden leven een aantal niet meer en andere zitten in de gevangenis. Maar men moet vermoed hebben dat er een nieuwe generatie was opgestaan, en dat deze generatie zich tegen de hand aan het keren was, die ze jarenlang had beschermd. Vandaar ook dat men precies wist waar te zoeken, en wie moest worden opgepakt. Het verklaart ook waarom de autoriteiten de naam van de dader achterhielden. Men wilde eerst orde op zaken stellen voordat de eigen betrokkenheid aan het licht kwam. Intussen is dit verhaal in de wereldmedia en op internet overal te lezen. Maar het wordt wel grotendeels uit de Europese media gehouden.

Het is natuurlijk pijnlijk dat opnieuw een westerse regering islamitische terroristen heeft gesponsord en gesteund die zich uiteindelijke tegen hun meesters hebben gekeerd. Verschillende Britse regeringen hebben zich samen met de Amerikanen aan de deze smerige praktijken schuldig gemaakt. Hiermee is de eigen bevolking in dodelijk gevaar gebracht. Trouwens, laten we ook de betrokkenheid van de Nederlandse inlichtingendiensten bij de zogenaamde Hofstad groep niet vergeten. Het denken van de westerse elites is overal hetzelfde. Men maakt gebruik van islamitische extremisten om ze in te zetten tegen vijanden of onwelkome regimes. Deze minderwaardige creaturen pakken de steun eerst dankbaar aan en gebruiken het verworven materiaal vervolgens tegen de zogenaamde sponsors. Ook in Syrië is de Britse regering op deze wijze bezig geweest, nadat het Britse parlement tegen een bombardementscampagne had gestemd. Het beeld is steeds hetzelfde en juist door dit beleid zijn groepen als de IS en Al Nusra ontstaan.

Zij die over dit soort zaken beslissen lopen zelf geen gevaar. Zij zijn goed afgeschermd of ze nu May, Trump of Merkel heten. Daar komt nog bij de islamitische terroristen eigenlijk geen interesse hebben in het doden van regeringsleiders of andere functionarissen. Zij willen op een makkelijke manier slachtoffers maken. Zo veel mogelijk en zo bloedig mogelijk. Dus zijn het de gewone mensen die opnieuw de klappen krijgen. Jongeren en kinderen die naar hun favoriete artiest gaan kijken. Moeders en vaders die hun kinderen niets vermoedend van een concert gaan afhalen. Niemand die zich realiseert dat ze er even later niet meer zullen zijn. Daarna komen de echte tranen van de bevolking en de krokodillentranen van premiers, ministers, en andere verraders die de moordenaars zelf in huis hebben gehaald.

Dan zien we ook de verhaaltjes in de media van hoe verenigt we allemaal moeten zijn. Hoe handen moeten worden uitgestoken. Het zand in de ogen strooien gaat gewoon door, en is natuurlijk ook in het belang van de elites. Als de bevolking zich tegen de politieke islam gaat keren, en ziet dat deze bloedige vijand door de eigen regeringen wordt gesteund, zullen ze zich ook tegen de elite keren. Immers in een oorlog als deze, en het is een oorlog, is voor verraad en heulen met de vijand geen plaats. Dus moet het volk kalm gehouden worden en ook bezig gemaakt met minuten stilte en andere ceremonies. Dit terwijl de volgende plannen en projecten al weer op stapel staan, de volgende terroristen al weer aangeworven worden. Keuze is er immers genoeg.

Alle westerse regeringsleiders hebben bloed aan hun handen, en steeds vaker is dat het bloed van de eigen mensen. Langzaam begint dat wel door te dringen. Het besef neemt toe, ondanks de tonnen zand die worden aangesleept om in vele ogen te worden gestrooid. De ouders van een van de slachtoffers van de aanslag in Manchester zeiden het zo: “Als we wisten dat onze dochter het laatste slachtoffer zou zijn, was het misschien nog dragelijk, maar als de regering de ogen niet open doet, zal er na ons nog een lange rij van ouders komen, die hun kinderen moeten verliezen.” De directe betrokkenheid van de regering wordt, ondanks waarschuwingen uit verschillende bronnen, nog niet beseft, maar er beweegt wel iets. Het gevoel begint de juiste kant op te gaan. Dat is slecht nieuws voor de zogenaamde westerse leiders en goed nieuws voor ons allemaal.

In iedere oorlog vallen slachtoffers, maar in dit geval zijn de slachtoffers mensen die zich niet kunnen weren. De vijand heeft geen oorlogsverklaring of een invasie meer nodig. Dankzij het smerige werk van figuren die zich regeringsleiders durven noemen, is de vijand al binnen onze poorten, en hij is talrijk. Laten we dus waakzaam zijn en altijd bereid. We weten niet wanneer het plotseling nodig kan zijn. Alleen dat het gaat gebeuren, dat weten we zeker.

Naschrift;  We hebben in dit artikel geen namen genoemd. Niet van de daders en niet van de slachtoffers. De eerste groep zijn minderwaardige figuren die al genoeg publiciteit hebben gekregen. De slachtoffers verdienen vooral rust en ons respect. En meer nog, onze inzet, om te voorkomen dat we een gelijksoortig artikel over een paar weken weer moeten schrijven.