donderdag 28 december 2017

2018; EEN JAAR OM NU AL TE VERGETEN

In deze tijd van het jaar is het gebruikelijk om terug te kijken op wat er in de afgelopen tijd allemaal is gebeurd. Dat was natuurlijk niet weinig, met als meest bekende brandhaarden: Noord Korea, Koerdistan, Syrië, de Donbass en Catalonie. Allemaal plekken waar de imperialisten hun gebruikelijke misdaden begingen, of waar ze stevige nederlagen leden. Al deze plekken zullen ook zeker in het nieuwe jaar weer een rol spelen. Daarom leek het ons interessanter om in dit laatste artikel van 2017 eens te kijken waar we de meeste strijd kunnen verwachten. Natuurlijk komt hier een zekere mate van natte vingerwerk aan te pas. Maar een klein kompas voor de komende periode kan misschien toch een handige leidraad zijn.

Als we vooruit kijken naar 2018 zou je eigenlijk op het eerste gezocht zeggen dat het een gewone voorzetting van het huidige jaar zal zijn. Vorige jaar nog keek iedereen met goede en slechte verwachtingen uit naar het presidentschap van Trump. In het komende jaar kunnen we ook niet om Trump heen, maar intussen is gebleken dat blaffende honden veel lawaai maken, maar toch zelden bijten. Trump had in het afgelopen jaar zijn momentjes, maar eigenlijk waren het maar hele kleintjes, en voor de rest is hij gewoon verstrikt geraakt in het net van de politieke elite. Dat zal ook in het komende jaar niet anders zijn. De kans dat Trump tussentijds wordt afgezet is afgenomen, maar een verschil in de wereld heeft hij ook niet kunnen maken. De interventies gaan door, en ook de oorlogsdreiging. In het Engels gezegd: no change there then.

De oorlogsdreiging en de hetze tegen Rusland hebben in 2017 de wereld bepaald, en dat zal in 2018 niet anders zijn. Wel zal de focus ergens anders komen te liggen. De Amerikanen hebben een gevoelige nederlaag geleden in Syrië, en dit conflict heeft Rusland weer op de kaart gezet als een echte wereldspeler. Dat had ook niemand kunnen denken in de beschamende tijd van Yeltsin en de zogenaamde “liberalen”, die Rusland bijna aan Washington hadden verkocht. Rusland heeft nu weer wat te zeggen, en heeft al een paar keer een flinke deuk in de imperialistische auto getrapt. Als Poetin in maart weer tot president wordt gekozen, en dat staat eigenlijk vast, zullen er nog meer deuken volgen. De stumpers in Washington en Brussel zullen uit alle macht proberen om de Russische verkiezingen te beïnvloeden. Maar daar lachen de Russen om. De bevolking weet dat Poetin Rusland weer groot heeft gemaakt, dus zal hij verdiend zijn project kunnen voortzetten.

Nu al zijn er pogingen om de Russische verkiezingen te ondermijnen, en dat levert soms leuke taferelen op. Tijdens zijn grote vraag en antwoord show, een paar weken geleden, werd Poetin gevraagd hoe het toch komt dat er buiten hem zo weinig goede kandidaten mee doen. Er zijn wel 30 kandidaten, maar de meesten zijn brandhout. Poetin had een briljant antwoord klaar voor de vraag steller. “Het is niet aan mij om voor goede tegenkandidaten te zorgen. Of wil je misschien dat ik mijn eigen tegenstanders ga opleiden?” De vraagsteller had hier geen antwoord op. In 2018 zal Poetin door gaan met de vijanden van Rusland, in eigen land en daarbuiten, van repliek te dienen. Hij is de enige tegenmacht in de wereld die Washington rustig kan houden, en zo een grote oorlog voorkomen. Of je nu voor of tegen Poetin bent, niemand zal kunnen ontkennen dat hij meer verstand en politieke daadkracht heeft dan alle andere wereldleiders samen.

Syrie zal dus in 2018 wat rustiger uitvallen, maar in de rest van het Midden Oosten zal de strijd door gaan, vooral tussen Iran en Saudi Arabie. Tussen deze twee vijanden zit Israel nog in, en dat is een positie die niet te benijden is. Toch lijkt het er niet op dat het in het Midden Oosten in het komende jaar uit de hand gaat lopen. De conflicten zullen doordenderen, zonder een echte grote explosie. Op zich geldt dat ook voor Noord Korea. Veel geschreeuw, maar eigenlijk bijzonder weinig wol. Eigenlijk willen de betrokken partijen wel ten strijde, maar niemand durft. En dat is maar goed ook. In Koerdistan kunnen er wel rake klappen vallen omdat de regering in Zuid Koerdistan totaal in diskrediet is terecht gekomen door verraad en lafheid. Het volk is nu via de strijd op zoek naar nieuwe leiders. Als dat lukt, kan de Koerdische kwestie totaal veranderen. Er zijn aanwijzingen dat Koerdistan het nieuwe Syrie kan worden, maar dat is niet zeker. Veel hangt van het volk zelf af, en dat is een situatie die je niet vaak tegenkomt. Zeker niet in het Midden Oosten. Niet uit het oog verliezen dus, deze brandhaard.

Aan het begin van dit artikel zeiden we dat we wilden kijken waar in het komende jaar de meeste kans op strijd is. Het lijkt er op dat er twee echt confrontaties op komst zijn, en in beiden gevallen gaat het om Europa. Over de laatste maanden hebben we gezien dat de situatie in de Donbass zich langzaam aan het toespitsen is. De fascisten schieten nog steeds op de vrije republieken, maar dat doen ze al een paar jaar, en dit is dus niets nieuws. Maar we zien wel steeds meer westerse huurlingen in de frontgebieden die in handen van de Oekraïne zijn. Het gaat deels om avonturiers, maar ook om fascisten uit heel Europa. Daarnaast neemt de westerse aanwezigheid met de dag toe. Ook de westerse geheime diensten zijn vertegenwoordigd. Meer zware wapens komen naar de contactlijn, en de Amerikanen zijn nu weer bereid om openlijk wapens aan de fascisten te verkopen. Kortom; de spanning neemt toe, en gelijktijdig ook het aantal slachtoffers.

De Amerikanen, die de dienst uitmaken in de Oekraïne hebben het conflict steeds gaande gehouden als een soort reserveoorlogsoptie tegen Rusland. De focus lag de laatste jaren op Syrie, maar nu het westen daar een nederlaag heeft geleden, komt de Donbass weer volledig in beeld. Het zou geen wonder zijn als de grote aanval op de vrije republieken in het komende jaar gaat plaats vinden. Dat zal waarschijnlijk in het voorjaar zijn. Rusland ziet dat ook zo, en President Poetin heeft de Russische industrie al opdracht gegeven om over te schakelen op oorlogsproductie. Een wijze zet, omdat het aantal NAVO troepen in de buurt van de Russische grenzen sinds 2012 is verdubbeld. Het zou dus geen wonder zijn als Europa binnen enkele maanden een ware grote oorlog voor de eigen voordeur heeft.

Dat brengt ons bij de tweede confrontatie, waarbij wederom Europa een centrale rol zal spelen. Het begint er steeds meer op te lijken dat 2018 het jaar zal zijn waarin de Europese Unie implodeert. Alle tekenen wijzen er op. Terwijl Brexit de gemoederen bezighoudt, neemt de confrontatie tussen Brussel en de oostelijke lidstaten een steeds grotere vorm aan. Polen weigert naar Brussel te luisteren als het gaat om vluchtelingen en de interne politiek van het land. Hongarije zegt dat het Polen in dit gevecht zal steunen. Als tegenzet begint Brussel met gele kaarten te zwaaien, en lijkt het er op dat ook de rode kaart niet ver weg meer is. Het hele gebeuren is een test om te zien hoeveel macht de EU nu eigenlijk heeft. Het idee van een Europese superstaat is volledige mislukt. Maar de elementen die hier voor zijn ontwikkeld blijven functioneren, en dat is voor een aantal landen onverteerbaar. Dit zal niet tot een oorlog leiden, maar het komende jaar zullen we er misschien wel getuige van zijn, hoe het hele EU project voorgoed op de rotsen te pletter slaat.

In de laatste jaren was het vooral Merkel die de Europese trein op de rails hield, maar nu ze zelf in de problemen is gekomen in Duitsland zal ze gedwongen zijn om in eerste instantie op de Duitse politiek te concentreren. Het afbrokkelen van de EU kan ze dan niet meer tegen houden. Overigens geldt dit ook voor de situatie in de Donbass waar Merkel zich steeds mee heeft bemoeid. Als we bij dit alles optellen dat de Europese volkeren steeds meer afkeer krijgen van de EU, en alles waar het voor staat, kan de conclusie alleen zijn dat de dagen van Brussel zijn geteld. De EU trekt zich niets aan van de mensen in de lidstaten, en dat zal uiteindelijk doorslaggevend zijn in het verval. We schreven het al eerder; identiteit zal in de komende jaren een steeds grotere rol gaan spelen. De EU is juist al jaren bezig om de identiteit van de verschillende volkeren te onderdrukken of weg te poetsen. Dat is waarschijnlijk ook de grootste misdaad van Brussel. De rekening voor dit alles lijkt nu in de bus te ploffen, en dat is volkomen terecht.

Europa in crisis zou dus best nog eens het grote discussiepunt van 2018 kunnen worden. Die crisis zal ook Nederland uiteindelijk voelen. Rutte lijkt zich nu nog veilig achter de dijken te kunnen verschuilen. Hij heeft zijn kabinet dat niemand wilde, en ook de rest van de Nederlandse politiek spreekt hoe langer hoe minder mensen aan. Ook dit is dus een recept voor een uiteindelijke explosie. Het gaat er steeds meer op lijken dat de tijden van pappen en nat houden binnenkort voorbij zullen zijn. Er zullen harde noten gekraakt gaan worden, en het is zeker niet uit te sluiten dat de wereld er over een jaar heel anders uit zal zien. De vraag blijft wel of het beter of slechter gaat worden. Als je alles bij elkaar optelt lijkt 2018 nu al een jaar om te vergeten.

Maar laten we niet vergeten dat chaos en onzekerheid nieuwe kansen bieden. Dat er dan mogelijkheden ontstaan om doorbraken te forceren en de oude politieke elite eindelijk om zeep te helpen. Dan is een nieuw begin mogelijk. De leidraad moet zijn dat de toekomst maakbaar is en blijft. We moeten het alleen zelf willen. 2018 is een goed moment om daar een begin mee te maken.


Na dit artikel is er een korte pauze, een klein moment van reflectie aan het begin van een nieuwe periode. Het volgende artikel verschijnt op 11 januari 2018. 

donderdag 21 december 2017

DE ILLUSIE VAN VEILIGHEID

Je hoort de oproepen in de media, in het parlement en andere instituties; Nederland moet veiliger. Gelijktijdig wordt de indruk gewekt dat de overheid waakzaam is, en alles doet om ons te beschermen. Bewuste mensen weten natuurlijk dat dit onzin is, maar soms is het wel goed om wat dingen op een rij te zetten, zodat we die beweringen over waakzaamheid in het juiste licht kunnen zien. Jammer genoeg geloven nog veel te veel mensen de dooddoeners die door de overheid en de pers over ons worden uitgestrooid, dus kan een beetje tegengas zeker geen kwaad. Centraal zijn de vragen: is Nederland wel zo veilig? En hoe zit dat eigenlijk met de zogenaamde waakzaamheid van de overheid? Kortom; kunnen we de overheid vertrouwen of niet?

Laten we er een paar voorbeelden bijpakken. Tegen het einde van november besloot het Nederlandse establishment dat het nu toch tijd werd, na heel veel jaren, om de veteranen van het KNIL te eren. Deze veteranen waren de handlangers van het Nederlandse leger geweest tijdens de politionele acties in Indonesië, eind jaren 40. Nadat Indonesië onafhankelijk werd, werden deze militairen, die in hun eigen land als verraders werden gezien, naar Nederland gehaald. Daar werden ze aan hun lot overgelaten. De Molukse gemeenschap voert al jaren campagne voor erkenning van deze veteranen. Die was tot nu toe uitgebleven. Dat was ook niet zonder reden omdat veel KNIL veteranen, samen met het Nederlandse leger, betrokken waren bij oorlogsmisdaden tegen de Indonesische bevolking. Maar nu, in 2017, was de tijd dan toch aangebroken voor een eerbetoon, dat in Hilversum zou plaatsvinden.

Omdat de veteranen, als gevolg van de bovengenoemde reden, op zijn minst omstreden zijn, kondigde de AFVN-BvA, kortweg de Bond van Antifascisten, samen met verschillende anderen organisaties, een tegendemonstratie aan. De groepen wilde wijzen op de misdaden van de veteranen, en gelijktijdig aandacht vragen voor het onverwerkte Nederlandse koloniale verleden. Er werd met de plaatselijke overheid gesproken en er waren afspraken met de politie. Intussen was de tegendemo niet ongemerkt gebleven in Molukse kringen, wat verschillende bedreigingen opleverde. Op de zaterdag van het zogenaamde eerbetoon, zagen de tegendemonstranten zich dan ook geconfronteerd door knokploegen van Molukse mannen, deels in een soort uniform. Deze groepen, die erg intimiderend overkwamen en leden van motorbendes bevatten, stonden de tegendemonstratie niet toe, en de politie liet dit gebeuren. De tegendemonstranten hadden geen keus en moesten het protest afblazen.

Het was vooral de houding van de politie, die toegaf het overzicht te hebben verloren, die de AFVN-BvA en de andere groepen woedend maakte. Immers er was vergunning verleend, en de politie had niets gedaan om de demonstratie doorgang te laten vinden. Sterker nog; de Molukse knokploegen was geen strobreed in de weggelegd. Niemand werd opgepakt, er werd zelfs niet naar een ID kaart gevraagd. Later kregen de tegendemonstranten te horen dat ze voor veel problemen hadden gezorgd. Er loopt nu een procedure, maar het is niet moeilijk te raden wat er is gebeurd. De politie zag aan de ene kant de Molukse knokploegen, die tot geweld bereid waren, en aan de andere een kleine groep demonstranten. Ondanks de vergunning, is er toen duidelijk een politieke beslissing genomen; men wilde geen confrontatie met de Molukkers, dus moesten de tegendemonstranten vertrekken. Naar rechten wordt dan niet meer gekeken. Het gaat veel meer om de interpretatie van de smerissen ter plekke. Dan is het niet moeilijk te raden wie het onderspit delft.

Een ander voorbeeld; een Syrische Palestijn slaat in Amsterdam de ramen van een Joods restaurant in. Hij draagt een Palestijnse vlag en gebruikt de intussen beruchte IS slagroep. Er is schade, maar de politie is snel ter plaatse en de man wordt met gebruik van peperspray ingerekend. Juist opgelost, zou je denken. Maar dat bleek al snel niet te kloppen. De man is aangeklaagd voor vandalisme en was binnen twee dagen al weer op straat. Dit terwijl hij zelf had toegegeven dat het om een politieke actie ging. Niks vandalisme dus. Maar het gaat nog verder. De politie maakte bekend dat de man een tijdelijke verblijfsvergunning heeft. Maar wat men verzweeg is dat hij in Syrië heeft gevochten, en kennis heeft van wapens en explosieven. Dat werd bekend gemaakt door de advocaat van de restauranteigenaar, die nu wordt aangeklaagd omdat hij zaken uit het politiedossier zou hebben gelekt. Dit terwijl deze informatie juist belangrijk was om te weten wat voor vlees we in de kuip hebben. De politie en het OM wilden het weer eens onder de pet houden. Waarschijnlijk tot dit figuur zijn volgende aanval zou inzetten. Is dit de veiligheid waar de overheid de mond zo van vol heeft?

We zijn nog niet klaar, want er was ook nog de IS strijder die zonder problemen De Balie in Amsterdam mocht bezoeken. Hij stond dan wel onder toezicht van de AIVD, maar dat betekend niets. Bijna alle terroristen die in de laatste paar jaar in Europa aanslagen hebben gepleegd stonden onder toezicht, op een lijst van de inlichtingendiensten of werden op een andere manier in de gaten gehouden. Dat heeft de aanslagen niet voorkomen, dus kunnen we er ook in dit geval niet van uitgaan dat de AIVD deze zogenaamde “terugkeerder” onder controle had. Als hier vragen over komen wordt er gezwegen. Ook door Rutte, die absoluut niet in detail over de zaak wilde praten.

Dit zijn maar een paar voorbeelden, maar we kunnen er wel conclusies uittrekken. Nederland is helemaal niet veilig. De overheid zorgt alleen voor de veiligheid van de elite en haar handlangers, de rest van de bevolking mag het zelf uitzoeken. De autoriteiten zijn alleen waakzaam als het om hun eigen belangen gaat. Als die belangen in gaan tegen het algemeen belang, wordt daar geen punt van gemaakt. De eigen belangen gaan voor. Dat blijkt steeds opnieuw.


Als het gaat om veiligheid hebben we dus van de overheid niets te verwachten, en van vertrouwen kan al helemaal geen sprake zijn. In tegendeel de autoriteiten veroorzaken zelf dreigingen en gevaren. Het komt er dus op neer dat we alleen kunnen vertrouwen op de eigen kracht en op onze eigen waakzaamheid. De zogenaamde waakzaamheid van de overheid is een illusie om ons rustig te houden. Daar om is het zaak om voor onze eigen belangen te vechten, en daarbij zijn alle middelen geoorloofd. Hun wetten zijn niet onze wetten, hun politie is niet onze politie, en hun parlement is ook niet het onze. Laten we nooit vergeten dat de overheid onderdeel is van alle problemen, en zeker niet de oplossing. Die oplossing ligt bij ons zelf.

donderdag 14 december 2017

DE INGETRAPTE DEUR NAAR JERUZALEM

Al jaren hebben Amerikaanse presidenten beloofd om Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israel.  Ook zou de ambassade worden verplaatst van Tel Aviv naar de heilige stad. Uiteindelijk durfde niemand het aan. Tot vorige week, toen Trump besloot dat het tijd werd om een verkiezingsbelofte na te komen. Het verplaatsen van de ambassade zal nog lang duren, maar de erkenning van Jeruzalem is een feit. De reacties waren voorspelbaar; woedende Palestijnen, dreigende Arabische leiders en jammerend Europese regeringen, aangevoerd door de EU. 

Achter de bekendmaking zelf en ook de reacties schuilt natuurlijk veel propaganda. Ieder probeert zijn eigen straatje schoon te vegen. Soms uit angst, soms uit berekening, en ook een combinatie kan toepasselijk zijn. Laten we dus even rustig kijken wat er aan de hand is, en wat er nog kan gebeuren. We moeten vaststellen dat er eigenlijk al geen vredesproces meer bestaat in het Midden Oosten. De Palestijnen zijn vooral bezig met de eigen instellingen en Israel leunt gewoon achterover. Vanuit de rest van de wereld zijn er ook geen initiatieven om daadwerkelijk iets te veranderen. Af en toe wordt er nog wat gemompeld over een twee-staten oplossing, maar eigenlijk is er niemand serieus mee bezig. Ook de Amerikanen niet. Dat was al zo onder Obama, en ook onder Trump is er tot nu toe weinig of niets gebeurd.

Dat betekend niet dat de problemen ook verdwenen zijn. Israel en de Palestijnen staan nog steeds loodrecht tegenover elkaar, en ook de Palestijnen onderling kunnen maar moeilijk tot oplossingen komen. Aan beiden kanten is er sprake van corruptie, en opportunisme is aan de orde van de dag. Van dit alles worden veel mensen het slachtoffers, zowel in de Palestijnse gebieden als ook in Israel. Ieder moment kan er weer een oorlog uitbreken en om de paar weken is de spanning te snijden. We kunnen dus gewoon concluderen dat er een patstelling is ontstaan, en tot nu toe is niemand in staat gebleken om die patstelling op een redelijke manier te doorbreken.

Voor dat we verder kijken moeten we duidelijk maken dat wij vinden dat de Palestijnen net als ieder volk recht hebben op een eigen staat. Daarnaast mag het bestaansrecht van Israel niet in twijfel worden getrokken. Een twee-staten oplossing lijkt dus het beste, maar is verder weg dan ooit. De reden hiervoor is de patstelling die we boven hebben beschreven. Niemand voelt zich geroepen om tot een doorbraak te komen, en dan kan radicale actie soms een oplossing zijn. Of wat Trump nu gedaan heeft die doorbraak ook kan waar maken zullen we moeten afwachten, maar er gebeurd nu wel wat.

In een conflict als in het Midden Oosten moet er op een bepaald moment duidelijk gemaakt worden dat het niet eeuwig zo kan door gaan. Op dit moment hebben beiden partijen niet echt het gevoel dat ze iets moeten veranderen. Israel kan altijd rekenen op de bescherming van de Amerikanen en andere westerse machten, en de Palestijnse gebieden worden door vooral de Europese Unie volgestopt met subsidies. Niet dat de gewone mensen daar veel van merken, maar de bovenlaag leeft er goed van. Echt reden om iets te veranderen is er dus niet. Intussen blijven de twee partijen bij hun eisen, waaronder het claimen van Jeruzalem als hoofdstad, of toekomstige hoofdstad. Trump lijkt nu aan te geven dat wat hem betreft de Israëlische claim op Jeruzalem het zwaarste weegt, dus is erkenning een logische stap.

Maar is deze stap wel een steunbetuiging aan Israel, of is Trump gewoon bezig om nieuwe voorwaarden voor onderhandelingen te creëren? Daar lijkt het eigenlijk meer op, en als Israel het wel als steunbetuiging ziet kon dat wel eens heel slecht uitpakken. We hebben eerder geschreven dat de twee partijen veel te veel hangen op machten van buiten. Dat zijn over het algemeen machten die hun eigen belangen najagen. Het is nog maar de vraag of de nieuwe ontwikkelingen in het belang van Israel zullen zijn, en de Israëlische regering zou er goed aan doen om op eigen kracht te vertrouwen, in plaats van steeds om steun te bedelen bij allerlei landen en instellingen. Achteraf gezien is het heel jammer dat Ariel Sharon, die de Gaza terug gaf aan de Palestijnen, zijn werk niet heeft kunnen afmaken. Hij was bereid om buiten de bewandelde paden te denken, en dat kom je in het Midden Oosten maar heel weinig tegen. Ook de huidige Israëlische regering is daar erg bang voor.

Wat de Palestijnen betreft; het blijft een tragedie dat het volk het zo slecht heeft getroffen met haar leiders. Terwijl Hamas is Gaza met dagelijks wisselende agenda’s werkt, is de Palestijnse Autoriteit in de West Bank vergeven van de corruptie. Van iets opbouwen is geen sprake, het kweken van haat is een dagelijkse bezigheid, en de mensenrechten zijn ver beneden peil. Als het Palestijnse volk echt iets wil bereiken zal het de corrupte leiders moeten afzetten en zelf de macht in handen nemen. In feite hebben de Palestijnen een partij als de PKK nodig. Dan zal er misschien wat eenheid in het streven komen. Dan kan er ook serieus worden nagedacht over een Palestijnse staat. Daar zal trouwens ook een stuk van Jordanië voor gebruikt moeten worden, want ook dat is Palestijns land. Het is vreemd dat daar zo weinig over wordt gesproken.

Trump heeft met zijn beslissing een deur ingetrapt, en wat de gevolgen precies zullen zijn is nog niet te overzien. Het kan zijn dat hij het gruwelijk mis heeft, en alles alleen maar erger zal maken. Maar in tegenstelling tot de jammerende Europese leiders probeert hij het tenminste. Goed of slecht; het is in ieder geval niet meer van hetzelfde, en dat is al een stap naar voren. Hoe klein dan ook. Misschien dat er dan weer wat hoop komt.


Intussen zien we als bijwerking wel een aantal aanvallen op Joodse eigendommen en instellingen in Europa. Deze gebeurtenissen worden nu meteen op rekening van Trump geschreven. Maar dat is een foute denkwijze. Er is een toenemend aantal antisemieten actief die iedere kans aangrijpen, en het Midden Oosten graag als excuus gebruiken. In werkelijkheid zouden ze als er geen Midden Oosten conflict was op dezelfde manier actief zijn, alleen dan op nieuw uit te vinden gronden. Sommige dingen veranderen immers nooit. Nou ja, bijna nooit.

donderdag 7 december 2017

“ONZE” WERELD

Het komt regelmatig voor dat je met iemand in gesprek raakt over het communisme. Meestal gaat het dan om mensen die heel sceptisch staan tegenover onze ideologie, en die ook nog eens jaren van zwarte propaganda hebben ondergaan. De gesprekken gaan meestal op dezelfde manier. Ten eerste is men enorm verrast om iemand te ontmoeten die het communisme aanhangt. Dan loopt het gesprek meestal nog vrij goed. Maar de omslag is niet ver meer.

Die omslag komt meestal als de naam Stalin valt. Die naam valt altijd want niemand anders is zo zwart gemaakt door de westerse propaganda als Stalin. Op dat moment komt het gesprek pas goed los, want de imperialisten hebben hun werk goed gedaan. Alles komt langs; de bewering over miljoenen doden, de zuiveringen van 1938, en de "schijn" processen. Als je dan probeert dit donker zwarte beeld wat bij te stellen, stoot je op pure verbazing. Toch is dat bijstellen niet zo moeilijk.  Vooral als de geschiedenis van de Tweede Wereld Oorlog in beeld komt. Immers, zonder Stalin was de oorlog nooit gewonnen. Dan is de kans groot dat de gesprekspartner plotseling weer interesse begint te krijgen. Er komt immers nu een onderwerp op tafel waar in het westen jarenlang over is gezwegen of gelogen. We gaan dus buiten de bewandelden paden.

Dat geeft ook de mogelijkheid om wat andere dingen toe te lichten. De beweringen over de grote zuiveringen van 1938 bijvoorbeeld. Voor de wat meer ingewijden is het geen nieuws dat de Sovjet Unie in de jaren 30 behoorlijk wat vijanden binnen de poorten had. Deze figuren, waaronder zogenaamde “witte” en zelfs fascisten, deden zich vaak voor als communisten, maar wachtten op hun kans om niet alleen Stalin, maar de hele Sovjet Unie een mes in de rug te steken. Stalin was van nature achterdochtig en dat kwam hem nu heel goed van pas. Hij wist maar al te goed dat Hitler Duitsland op een zeker moment de Sovjet Unie zou aanvallen. Via het niet aanvalsverdrag en andere maatregelen heeft hij geprobeerd om het moment van de aanval zo lang mogelijk uit te stellen. De Sovjet Unie was er immers niet klaar voor.

Maar gelijktijdig wist hij ook dat hij een eventuele oorlog nooit zou kunnen winnen, als de vijanden binnen het apparaat hun macht zouden behouden. Zij zouden meteen toeslaan op het moment dat de eerste Duitse soldaat de Russische grens zou oversteken. Het was dus zaak om deze figuren uit te schakelen voor dat ze in actie konden komen. Natuurlijk waren er ook agenten van het westen bij, die al jaren probeerden om de Sovjet Unie te destabiliseren. Werden er tijdens de zuivering fouten gemaakt? Natuurlijk gebeurde dat. Soms werden de verkeerden of onschuldigen opgepakt. Dat was jammer en niet juist. Maar een echte andere keuze was er ook niet. Er was ook nog een andere prijs waar niet aan te ontkomen viel. Door de zuivering vielen een aantal ervaren officieren van het Rode Leger en de veiligheidsdiensten weg. Maar de Sovjet leiding werkte liever met minder ervaren mensen, dan met onbetrouwbare figuren die zeker een verradersrol zouden hebben gespeeld. 

Toen Hitler inderdaad aan viel bleek de tactiek juist te zijn geweest. Weliswaar had het Sovjet leger het eerst moeilijk tegenover de Duitsers. Maar toen de nieuwe officieren eenmaal hun ervaringen hadden opgedaan, werden de Duitse legers teruggedrongen en uiteindelijk verslagen. Niet alleen had het beleid van Stalin uiteindelijk succes op het militaire front, hij en zijn kameraden slaagden er ook in om het hele land te verenigen om zo de Grote Vaderlandse Oorlog, zoals de Russen het noemen, te kunnen winnen. Zonder die eenheid had de bevolking van Leningrad nooit de 900 dagen van beleg door de Duitsers kunnen trotseren. Ook zonder die eenheid was de slag om Stalingrad nooit gewonnen, en had de aanval op Moskou niet afgeslagen kunnen worden. Kortom; zonder Stalin was een overwinning uitgesloten geweest.

Zeker, de prijs was hoog. Meer dan 26 miljoen doden zijn er in de Sovjet Unie gevallen, zowel soldaten als burgers. Maar kijk gelijktijdig naar de Duitse legers en divisies die naar het Oost Front vertrokken en nooit meer terug kwamen. Als deze legers, met al hun materieel, in 1944 nog voor handen waren geweest in West Europa had de invasie van Normandie nooit kunnen slagen. Sterker nog, die invasie was er nooit geweest en West Europa zou nu nog steeds een onderdeel van Groot Duitsland zijn. Het zijn de overwinningen van het Rode Leger geweest die uiteindelijk de Nazi oorlogsmachine de kop hebben gekost. We kunnen dus met zekerheid stellen dat de Sovjet Unie de ware bevrijder van Europa is geweest, en niet de Amerikanen en de Britten. Zonder het Rode Leger, en haar slagkracht en offerbereidheid, hadden de westelijke geallieerden geen enkele kans gemaakt tegen de Duitsers. Deze versie zul je in de westerse geschiedschrijving niet tegen komen, maar met deze feiten, want dat zijn het, kun je wel geweldig scoren en verrassen in discussies. Op die manier is er respect af te dwingen, hoewel het moeilijk blijft om tegenstanders te overtuigen na de vele jaren van westerse propaganda.

Dan komen we bij de mythe van de miljoenen doden die Stalin en in feite de Sovjet Unie zouden hebben veroorzaakt. De cijfers zijn voor grote delen direct te herleiden tot westerse geheime diensten, die de leugens tot de dag van vandaag zijn blijven herhalen. Waren er dan helemaal geen doden? Zeker waren er slachtoffers, maar het waren er geen miljoenen, en het was ook geen kwestie van terreur of massamoorden. We moeten niet vergeten dat er na de revolutie een burgeroorlog gaande was, en dat er ook nog de kwestie was van hongernoden en armoede. Deze problemen, van een bevolking die in armoede leefde, bestonden al ver voor de revolutie. Het was voor de Communistische Partij heel moeilijk om deze situatie te verbeteren, en het kostte tijd. We moeten niet vergeten dat men te maken had met een groot en moeilijk te overzien land. Er waren dus zeker problemen, en slachtoffers, maar niet op de schaal die altijd door het westen is aangedragen. En ook de redenen en achtergronden waren anders.

En als we het toch over miljoenen doden hebben, laten we dan eens kijken naar “onze” wereld waar het kapitalisme regeert. De lange lijst van slachtoffers van het kapitalisme begint al met de industriële revolutie, als duizenden arbeiders om komen in ongelukken in fabrieken, mijnen en andere arbeidsplaatsen, waar niet of nauwelijks sprake is van veiligheidsmaatregelen. Mensen tellen immers niet, alleen de winsten. Dan zijn er de miljoenen slachtoffers van de vele oorlogen en conflicten. In de Eerste Wereld Oorlog waren er 41 miljoen slachtoffers, waarvan 18 miljoen doden. In de Tweede Wereld Oorlog kwamen zeker 60 miljoen mensen om. Sinds 1945 zijn er nogmaals miljoenen slachtoffers gevallen in andere oorlogen, waaronder de oorlogen in Vietnam, Korea, Irak en Afghanistan. Al deze oorlogen zijn ontketend of aangestookt door de westerse kapitalisten. En dat is nog lang niet alles. De honger in Afrika, de vernietiging van het milieu en de vervuiling in lucht en bodem die ons allen ziek maakt. Al deze verschrikkingen komen op rekening van het kapitalisme.  Het is eigenlijk ongelofelijk en schandalig dat een systeem dat zo van bloed doordrongen is nog steeds als de norm wordt gezien. 

Terug naar de Sovjet Unie. Toen Stalin in 1953 overleed begon langzaam maar zeker het verval. De controle verminderde, en dat gaf kansen aan baantjesjagers, corrupte bonzen en westerse agenten. Toch kwam de echte ineenstorting pas in 1992. Dat geeft aan hoe sterk het systeem was. Het gejammer van een handje vol dissidenten werd heel lang overstemd door de bijval van een grote meerderheid van gewone Sovjet burgers. En zelfs nu nog, in het Rusland van Poetin, zijn hier en daar structuren uit de Sovjet Unie te herkennen.  We schreven het al eerder; de Sovjet Unie was een experiment dat uiteindelijk niet is geslaagd. Maar we zien ook dat het moorddadige kapitalisme de problemen van de wereld bevolking niet kan oplossen. De vele miljoenen doden zijn de stille getuigen. De tijd is gekomen voor een nieuw experiment, dat we met de kennis van vandaag tot een succes kunnen maken. Daarvoor hebben we mensen met visie en kracht nodig. De dood van het communisme is een westers verzinsel. Het vuur brand nog steeds, en zal ooit weer tot een stralend baken worden. Onze tijd zal komen, vroeger of later. Dan wordt er afgerekend.      

donderdag 30 november 2017

DUITSE SPD OP WEG OM HET EIGEN DOODVONNIS TE TEKENEN

De Duitse politiek is in een diepe crisis terecht gekomen. De erfenis van jarenlang Merkel wanbeleid begint zichtbaar te worden, en dat komt als een mokerslag aan bij veel Duitsers. Mutti Merkel kleeft aan haar zetel, maar de vraag is hoe lang nog. Grotere gevaren dreigen er voor de sociaal democraten van de SPD. Tijd voor een kleine analyse dus, want wat in Duitsland gebeurd heeft meestal ook zo zijn effecten op de rest van Europa.

Het begon er allemaal mee dat de coalitie van Merkel met de SPD bij de verkiezingen in september een historisch verlies leed. De SPD voerde een waardeloze campagne met een waardeloze kandidaat, die een waardeloze coalitie moest verdedigen. De sociaal democraten werden dan ook terecht door de kiezer afgestraft. Eigenlijk is vernedert een beter woord. Vol schaamte kondigde de partij aan in de oppositie te zullen plaatsnemen. Merkel had ook een flinke dreun gekregen, maar ze staat nog wel aan het hoofd van de grootste partij, en kon dus op zoek naar een nieuwe coalitie. 

Dat was alleen mogelijk met de liberale FDP en de voormalig linkse Grunen. Wekenlang leek het er op dat deze zogenaamde Jamaica coalitie er inderdaad ging komen. Merkel ging er opnieuw vanuit dat ze succes kon afdwingen, en opnieuw zat ze er naast. Mutti heeft de neiging zich zelf te overschatten. De FDP trok, zonder waarschuwing vooraf, de stekker uit de onderhandelingen, Merkel in wanhoop achterlatend. De FDP nam, wat het zelf noemde, "een principiële beslissing “, wat voor een liberale partij ongewoon is. Er wordt gezegd dat het meer te maken had met de hoop van de partij om nog sterker uit eventuele nieuwe verkiezingen te voorschijn te komen. Het kwam ze op veel kritiek te staan. Kritiek die nog steeds gaande is, dus het kan best zijn dat er een misrekening is gemaakt.

De Grunen bleven wel binnen de boot, opnieuw bewijzend dat ze van hun linkse verleden voorgoed afscheid hebben genomen. Als we bedenken dat sommige leden van de partij ooit als staatsgevaarlijk werden beschouwd, kunnen we zien hoe diep men intussen is gezonken. Men prevelde iets over het nemen van de eigen verantwoordelijkheid in moeilijke tijden. Dat kennen we van andere zogenaamd linkse partijen, die meestal dit soort onzin uitkramen net voordat ze rechts aan een meerderheid helpen. De beloning van het systeem is dan verzekerd. 

Merkel liet stampvoetend weten dat ze een minderheidsregering niet zou accepteren. In de eerste uren na de Jamaica mislukking bleef de SPD bij haar beslissing om de oppositie in te gaan. De afstraffing van de kiezers was niet vergeten.  Maar al snel begonnen baantjesjagers in de partij, en trouwe aanhangers van het systeem, signalen af te geven dat de SPD Merkel toch te hulp moest schieten, zogenaamd uit verantwoordelijkheid voor het vaderland. De kiezers en de eigen leden werden opnieuw vergeten.  De partij is nu bereid om gesprekken met Merkel aan te gaan. 

Sommige zeggen dat er wel een aantal voorwaarden moeten zijn, voordat er echt onderhandeld wordt. Maar dat zijn achterhoede gevechten, want het is al lang duidelijk dat de partijleiding zich weer totaal aan Merkel zal verkopen. Dat kan het einde van de partij worden bij de volgende verkiezingen.  Er is nog de mogelijkheid van een soort opstand onder de leden. Maar de kans dat dit een verschil maakt is klein. In Nederland bleef de PvdA wel buiten de regering, maar de SPD is duidelijk nog verder op weg naar het eigen faillissement, of misschien moeten we het een politiek doodvonnis noemen. Een verlies zal het overigens niet zijn. Voor dat het zo ver is zal er nog veel duw en trekwerk nodig zijn want ook verval kost tijd, maar het hele proces is een nieuw voorbeeld van de verradersrol van de sociaal democraten. Dus ook in Duitsland hebben de arbeiders een nieuwe vertegenwoordiging nodig.

Er is echter nog meer aan de hand. Als het tot een nieuwe coalitie komt tussen de CDU van Merkel en de SPD, zal het een regering zijn van partijen die de verkiezingen hebben verloren, en ook nog met een groot verlies van stemmen. Dat is pas echt een aanfluiting voor de zogenaamde democratie. Alle winnaars zullen in de oppositie terechtkomen, of daar blijven. Het ging toch om de wil van de bevolking? Precies die wil moest toch het beleid voor de  komende 4 jaar bepalen?

De kiezers kunnen naar hun recht op meebeslissen fluiten. Dit bewijst de correctheid van wat we eerder zeiden, verkiezingen maken geen enkel verschil, en zullen nooit tot een betere wereld leiden. Sterker nog, ze leiden de arbeidersklasse naar dwaalwegen, die naar meer uitbuitingen en onderdrukking voeren. Het is een systeem dat alleen dient om de heersende klasse aan de macht te houden, terwijl het gelijktijdig dit alleenrecht mooi camoufleert. Als wij de macht willen zullen we die gezamenlijk moeten grijpen. Andere wegen zijn een illusie.


Het is opvallend dat we de laatste tijd steeds meer voormalige en soft linkse partijen door de mand hebben zien vallen. Sommige imploderen door interne conflicten over richting en leiding, anderen gaan ten gronde omdat ze constant rechts een meerderheid bezorgen door in verraderlijke coalities te gaan zitten. Het is een noodzakelijk proces dat de weg vrij moet maken voor een nieuwe arbeidersbeweging. Er is nog een lange weg te gaan, en succes is zeker niet verzekerd, maar als er vernieuwing moet komen is puinruimen een begin. De opruimingsoperatie kan niet snel genoeg van start gaan..    

donderdag 23 november 2017

DE OMGEKEERDE WERELD

We hebben de laatste tijd al vele malen geschreven over de crisis binnen links, en de vervreemding tussen veel linkse groepen en de arbeidersklasse, onze traditionele basis. Op zich heeft het schrijven over dit onderwerp weinig zin, omdat er binnen links geen echte wil lijkt te zijn om iets te veranderen. Er is tot nu toe geen enkele poging zichtbaar om de kloof tussen de linkse groepen en de klasse te dichten. Het resultaat is voorspelbaar; links, tenminste een deel van links, gaat voort op de ingeslagen weg en neemt steeds meer afstand van onze traditionele basis. Omdat er weer nieuwe voorbeelden zijn van dit alles willen we toch nog een poging wagen om wat licht in de duisternis te brengen. Maar dan is de discussie ook gesloten, want trekken aan een dood paard is geen aan te bevelen bezigheid.

We schreven al eerder dat het gebrek aan actie van links, steeds meer andere groepen de mogelijkheid biedt om onderwerpen over te nemen of te kapen, die altijd als traditionele linkse onderwerpen of voorstellen werden gezien. In de afgelopen weken kwamen we hiervan opnieuw een voor zich sprekend voorbeeld tegen. Het consumentenprogramma Radar begon een petitie, gericht aan het parlement, waarin wordt verzocht om een proef te starten met een basisinkomen voor 55 plussers zonder baan. De petitie werd door duizenden mensen ondertekend, en is intussen aangeboden. Een goed initiatief. Maar hoe kan het zijn dat een programma van de AVRO/TROS met dit voorstel komt, terwijl het basisinkomen altijd een links idee geweest is? Over de politieke achtergrond van beiden omroepen hoeven we niet te twijfelen. Ze staan dichter bij de VVD dan bij welke linkse groep dan ook. Weer laat links een kans om te scoren liggen. 

Als linkse groepen of acties al in het nieuws komen, is het meestal minder positief. Kijk maar naar de onzinnige en schadelijke Zwarte Piet acties. Nog af gezien van het feit dat het belachelijk is om actie te voeren tegen een niet bestaand figuur, die onderdeel is van een kinderfeest, zijn de acties in de ogen van de meeste mensen verkeerd en belachelijk. Je moet je afvragen of de zogenaamde activisten wel eens luisteren naar de commentaren in hun omgeving. Commentaren en opmerkingen uit de arbeidersklasse, onze klasse. Als ze dat zouden doen, zouden ze misschien merken dat deze onzin de vervreemding tussen links en de gewone mensen alleen maar verder opvoert. En de kloof is op zich al meer dan groot genoeg. 

Laten we de punten eens tegenover elkaar zetten. Waar maken veel mensen zich zorgen over? De stijgende zorgkosten, de steeds verder op klimmende pensioenleeftijd, het verlies van banen, de snelle veranderingen in de maatschappij, waaronder de toename van de invloed van de islam, de stijgende huurprijzen en de toenemende armoede. En dat is nog maar een greep. Waar houdt actievoerend links zich vooral mee bezig?  Afschaffing Zwarte Piet, de geschiedenis van het koloniale verleden, panden vinden voor vluchtelingen die geen recht op een vergunning hebben, met regenboogvlaggen sjouwen, en campagne voeren voor aparte toiletten voor transgenders. Misschien zal er nog een juiste campagne tussen doorlopen, maar de politieke correctheid is totaal doorgeslagen. Dit gaat ten koste van de gewone mensen en hun wensen en noden.

We hebben al eerder geschreven dat onze voornaamste taak is om de strijd om de macht te voeren. Omdat te kunnen doen hebben we onze klasse nodig. Alles wat deze strijd in de weg staat, of er van afleid, kan alleen maar gezien worden als sabotage of zelfs contra revolutionair gedrag. Uiteindelijk zullen het niet de activisten zijn die het systeem omver werpen, maar onze klasse aangevoerd en begeleid door een revolutionaire partij. Hoe kunnen we ooit hopen om de klasse mee te nemen in deze strijd, als we niet het respect kunnen winnen van de mensen die het hardste door het kapitalisme worden getroffen. Laatst schreef iemand dat er in het verleden partijen waren die op kwamen voor de mensen aan de onderkant. Nu hebben die zelfde mensen het idee alleen te staan. Terwijl veel mensen niet kunnen rondkomen, neemt de activist de bus naar het anti Zwarte Pieten protest. Terwijl de armoede stijgt, ziet links niets anders dan de problemen van wat minderheden. Als of er geen andere problemen zijn. Als of de grootste strijd al gestreden is. Wat moeten de mensen denken als ze dit zien?   

Ze kunnen alleen maar denken dat links, en dat geldt zowel voor organisaties als individuen, het zicht op de realiteit volledig kwijt is. Dat alleen randverschijnselen tellen, en alle anderen problemen gewoon genegeerd worden. Dat in een tijd waarin de aanvallen van het systeem alleen maar toenemen, en de armoede een stijgende lijn vertoond, er geen aandacht is voor de problemen van onze klasse. Het is dan ook geen wonder dat veel mensen naar de populisten lopen, en misschien later nog een stap verder gaan. Daar krijgen ze de aandacht waar ze naar uitkijken, hoewel het uiteindelijk niets zal opleveren. 


Als links niet snel de weg terugvindt naar de realiteit, en de noden en eisen van onze klasse, zal de crisis permanent zijn en tot het totale failliet leiden.  Dan kunnen we alleen wachten tot onze ideologie een nieuwe organisatie produceert die wel binnen de realiteit van de arbeidersklasse staat. Er zal dan alleen veel tijd verloren gaan, met ook veel slachtoffers als gevolg. Dat is jammer maar onvermijdelijk, en nog steeds beter dan trekken aan dat dode paard. Ons rest dan alleen het volgende: onze ideologie zuiver houden, verder ontwikkelen, en wachten op het juiste moment. Om verdere schade te voorkomen. 

donderdag 16 november 2017

WESTERSE MISDADEN IN DE DONBASS

Er is nog steeds een oorlog gaande midden in Europa. Niet dat de media in het westen veel aandacht besteed aan dit conflict. We kunnen gerust spreken van een vergeten oorlog. Het conflict krijgt alleen aandacht als het westen weer eens een stok nodig heeft om Rusland mee te slaan. Verder heeft men geen interesse. Dat maakt het nog meer belangrijk om regelmatig terug te gaan naar het strijdtoneel dat in 2014 tot ontploffing kwam. Er vallen immers nog steeds slachtoffers en de fascisten zijn nog steeds aan de macht in Kiev. Tijd dus voor een korte analyse.

Het meest recente bestand heeft net als al zijn voorgangers niets opgeleverd. Hoe zou dat ook kunnen? De Kiev fascisten hebben geen enkel belang bij een staakt-het-vuren. Hun meesters in Washington willen de oorlog, en de zogenaamde Russische dreiging, gaande houden. Dus blijven de granaten vliegen. Vooral de burgers in de buurt van de frontlinie in Donetsk hebben hier veel last van.  Steeds opnieuw worden huizen in brand geschoten, of worden muren van flatgebouwen weggeschoten. Daarbij vallen ook steeds weer slachtoffers. Zo wel doden als gewonden. Vooral voor de kinderen en ouderen is het leven door de constante beschietingen erg moeilijk.

In de laatste week is het vuren weer toegenomen. De Kiev fascistenleider, Poroschenko, heeft de zware wapens weer teruggestuurd naar de contactlijn. Dat is niet zomaar gebeurd en het verschil is ook meteen merkbaar. Terwijl er eerder vooral met mortieren en kleine wapens werd geschoten, zijn er nu ook weer beschietingen met tanks en raketsystemen. Hierdoor is de schade veel groter, en natuurlijk ook de kans op slachtoffers. De fascisten leggen het hier ook op aan. Vorige week werd er op een school geschoten die net uitging. Door snelle actie van de ouders en leerkrachten werden slachtoffers dit keer vermeden, maar het had ook anders kunnen aflopen. En natuurlijk lopen kinderen door dit soort incidenten trauma’s op. Het met opzet op een school schieten geeft de mentaliteit van de fascisten goed aan.

Wat ook opvalt, is dat steeds meer buitenlandse fascisten in het frontgebied worden gezien. Zij maken onderdeel uit van de fascistenregimenten zoals Azov. Een klein aantal van deze figuren was altijd al aanwezig, maar er is een duidelijk toename geconstateerd door de inlichtingendiensten van Donetsk en Lugansk. Deze fascisten zijn er met het goedvinden van het westen, want alles wat er in de Oekraïne gebeurd heeft westerse goedkeuring, vooral van de Amerikanen. Er wordt dus duidelijk iets voorbereid.

Het blijft nog wel moeilijk om te beoordelen waar de huidige situatie heen gaat. Het kan zijn dat het de voorbode van een grote aanval is. Maar het kan ook zijn dat de Amerikanen opdracht hebben gegeven om de druk op de ketel te houden. Met een aanval riskeren ze een nieuwe nederlaag, en dat zou voor de westerse sponsors van de Kiev fascisten een ramp zijn. De juntaleiders hebben nu al veel problemen met tegenstanders in eigen land. Opnieuw een verloren oorlog zou het einde van de junta betekenen. De leidingen van de vrije republieken zijn op alles voorbereid, ook op een grote oorlog. De milities zijn intussen tot een echt leger geworden, en natuurlijk is er de steun van de Russische kameraden. Een aanval zou zelfs kunnen leiden tot de bevrijding van de hele Donbass.

De mensen in de republieken willen met de Oekraïne niets meer te maken hebben. Duizenden hebben intussen hun Oekraïense paspoort ingeruild voor een pas van een van de republieken. Anderen hebben een Russische pas. Ook een nieuwe wet, aangenomen in Kiev, maakt de afkeer van de Oekraïne alleen maar groter. Onder deze wet wordt het gebruik van de Russische taal enorm beperkt, of zelfs verboden. Het was juist de aanval op de Russische taal en de Russische cultuur die in 2014 tot de opstand in het Oosten leidde. 

Zoals gezegd trekt het conflict, en de misdaden begaan door de Kiev fascisten, in het westen weinig aandacht. Dat mag immers niet van Washington. Alleen als het om de MH17 gaat komt er iets in de pers. Dat was ook deze week weer het geval. Een CDA parlementariër had op een bijeenkomst van nabestaanden een Oekraïner laten spreken die vertelde dat er ten tijde van de ramp meer vliegtuigen in de lucht waren. Volgens de media was dit een nepgetuige omdat niet hij, maar zijn vrouw de vliegtuigen had gezien. De CDA’er mag nu geen woordvoerder meer zijn als het om de ramp gaat. Hij heeft de versie van de ramp, die de Amerikanen meteen na het gebeuren gingen rondstrooien, in twijfel gebroken.  Precies dat is een halsmisdaad. Toch geeft ook deze ontwikkeling weer meer geloofwaardigheid aan de Russische versie, die een Oekraïns vliegtuig als schuldige aanwijst. Wie de vliegtuigen heeft gezien is immers niet belangrijk. Alleen het feit dat ze er waren en zijn gezien, is van belang. Maar de waarheid mag niet gezegd worden.  Dat was vanaf het eerste moment duidelijk. Dat de onderzoekers de zaak nog steeds niet rond hebben bewijst dat het minder makkelijk is om een leugen juridisch te verpakken, dan het rondstrooien van diezelfde leugen in de media. 

Intussen heeft het nieuwe kabinet haar steentje bijgedragen aan de anti Rusland hysterie. Volgens het kabinet der schijnheiligheid is Rusland verantwoordelijk voor nepnieuws dat de publieke opinie in het westen moet beïnvloeden. De minkukels in Den Haag maken zich echt zorgen en roepen om maatregelen. Als je goed luistert, kun je Vladimir Poetin in het Kremlin horen lachen. 

Het westen wil met alle geweld een nieuwe koude oorlog omdat de Amerikanen dat bevelen. Zou Europa ooit wijzer worden en zelf gaan nadenken? Met de huidige leiders zal dat zeker niet gebeuren. Daar is visie voor nodig, en precies die visie ontbreekt. Het initiatief om een grote oorlog in midden Europa te voorkomen blijft onder de hoede van Moskou, en dat zal onder de huidige omstandigheden nog heel lang zo zijn. 

donderdag 9 november 2017

100 JAAR OKTOBER REVOLUTIE – ROOD VERLEDEN OF RODE TOEKOMST?

Deze week is het precies 100 jaar geleden dat in Rusland de Oktober Revolutie uitbrak. Een revolutie die uiteindelijk zou leiden tot de Sovjet Unie. Intussen is ook de Sovjet Unie al weer geschiedenis, en eigenlijk wacht de wereld nog steeds op de socialistische maatschappij waar Marx, Engels, Lenin en vele anderen kameraden voor hebben gewerkt en gestreden. Na 100 jaar moeten we ons de vraag stellen of we dichter bij die socialistische maatschappij zijn gekomen, of is de omslag nu verder weg dan ooit? In deze dagen is het goed om bij deze vraag stil te staan. Want we leven in een veranderende wereld, alleen moeten we ons steeds opnieuw afvragen of die veranderingen wel verbeteringen zijn. Hebben we nog wel een rode toekomst, of moeten we het doen met een rood verleden?

Het staat zonder twijfel vast dat de Oktober Revolutie het meest inspirerende moment is geweest in de geschiedenis van de linkse beweging. Geen enkele andere ontwikkeling heeft zoveel organisaties, partijen en individuen geïnspireerd, en tot daden aan gezet. Het rode licht uit het oosten werkte als een krachtbron en in veel gevallen als brandende fakkel die de weg wees. Toch moeten we niet vergeten dat het eigenlijk nooit de bedoeling is geweest om een socialistische revolutie te ontketenen in een feodaal en achtergebleven land als het Rusland, dat door de Tsaren was gevormd. De bedoeling was dat de eerste echte revolutie zou plaatsvinden in een geïndustrialiseerd land met een sterke arbeidersklasse, die de dragende kracht van de omwenteling zou zijn. Marx en Engels dachten hierbij aan landen als Duitsland, Engeland en Frankrijk. Als in een van die landen een revolutie succesvol zou worden doorgevoerd, zou er een sneeuwbaleffect van start gaan. Maar door omstandigheden werd het Rusland, en dat maakte het creëren van een sneeuwbaleffect veel moeilijker.

De revolutie was een succes en de communistische partij greep de macht, maar de problemen waren enorm en complex. Het is niet de bedoeling om dit hele proces te beschrijven, maar we kunnen er wel een paar verworvenheden uithalen, en als lichtend voorbeeld gebruiken. De nieuwe machthebbers slaagden er binnen heel korte tijd in om de industrie in Rusland echt van de grond te krijgen. Een industrie die cruciaal was toen de Sovjet Unie in 1941 door Nazi-Duitsland werd aangevallen. Het feodale werd uitgebannen, hoewel dit een hele strijd was, en de industriearbeider ging een doorslaggevende rol spelen. Hoewel de problemen immens waren, werd het leven voor de bevolking stap voor stap beter. Maar er gebeurde veel meer. Het oude Rusland kende een bevolking die voor een groot deel analfabeet was. Er werd nu een campagne in gang gezet om binnen maar een paar jaar grote delen van de bevolking te leren lezen en schrijven. De campagne was een groot succes en voor veel mensen ging er een nieuwe wereld open.

De honger naar kennis en literatuur nam ongelooflijke vormen aan. Dit is nooit meer veranderd. Het mooiste voorbeeld van deze verworvenheid is te zien tijdens het beleg van Leningrad door de Duitsers vanaf de herfst van 1941. Dit beleg duurde 900 dagen, met als dieptepunt de winter van 1941-1942 toen er massaal honger en koude werd geleden, omdat de voorraden maar mondjesmaat door de blokkade heen kwamen. Je zou verwachten dat tijdens een dergelijke ramptoestand mensen aan andere dingen zouden denken als lezen en studeren. Maar het omgekeerde was het geval. De bibliotheken, die steenkoud waren door het gebrek aan brandstof, zaten overvol. Er werd gelezen, geleerd en gestudeerd als of er geen oorlog bestond. Het is meer dan eens voorkomen dat mensen tijdens het lezen van uitputting stierven. Hoe groot de honger ook was, de honger naar kennis was nog veel groter. Zonder de revolutie van 1917 was dit proces nooit in gang gezet. De oude machthebbers wilden immers een domme bevolking die niet voor zichzelf kon opkomen. Dat juk hebben de communisten afgeworpen, en ook in het huidige Rusland is dit proces nog steeds gaande. De mensen kennen de waarde van kennis en wetenschap.

Toch is de Sovjet Unie uiteindelijk ten onder gegaan. Wat Nazi-Duitsland niet lukte kreeg het westen uiteindelijk voor elkaar toen de leiding verslapte, en de verkeerde mensen posities kregen. Het experiment, want dat was het, slaagde niet, maar hield wel heel lang stand. Zelfs nu nog kunnen we gerust zeggen dat het huidige Rusland weer een wereldmacht is omdat de Sovjet Unie de weg hiervoor heeft vrijgemaakt. Door het westen wordt dit negatief uitgelegd, maar de bevolking weet wel beter. Deze feiten zijn het westen een doorn in het oog, vandaar ook de hedendaagse spanningen. Het westen dacht de Sovjet Unie te hebben verslagen, maar Rusland stond op. Dit laatste is in ons aller belang omdat het de enige echte tegenmacht vormt, tegen het door Amerika gedomineerde westerse imperialisme.

Het bovenstaande is de realiteit, maar geeft nog niet aan hoe het nu verder moet met de revolutie. Kunnen we het idee van een revolutie in de kast zetten, of is er toch nog een kans? Laten we er eerst maar eens met een dosis pessimisme naar kijken. Het idee van het socialisme, en dus ook de revolutie, is door de westerse elite enorm zwart gemaakt. Er is geen ideologie waar zoveel over is gelogen, en die zo in het negatieve is getrokken als het communisme. Bij andere stromingen zie je dat veel minder. De reden is de angst die de heersers ook nu nog hebben voor onze ideologie. Zij weten beter dan wij zelf dat alleen deze ideologie hun heerschappij op termijn kan bedreigen. Vandaar de leugens, de zwartmakerij en de intimidatie van iedereen, die de moed heeft om zich bij de communistische beweging aan te sluiten. Helaas zien wij zelf vaak niet wat een enorm wapen we in handen hebben.

Links is verdeeld en versplinterd, en in veel gevallen ver verwijdert van de noden en eisen van de mensen. Dit heeft grote delen van de arbeidersklasse van de beweging vervreemd. De zaken waar veel linkse groepen zich mee bezighouden worden door de bevolking als niet echt van belang gezien, terwijl de echte belangrijke punten door veel linkse organisaties worden genegeerd. Als we kijken waar de bevolking mee worstelt, nog afgezien van de economische kant, kunnen we vaststellen dat er een paar dingen zijn die steeds terugkomen. Men heeft het gevoel de controle kwijt te zijn over het eigen leven, over de eigen omgeving en zelfs over het eigen land. De eigen identiteit, die een grote rol speelt, is door het streven naar een Europese superstaat, enorm onder druk komen te staan. Vandaar ook de hang naar separatisme en populisme. Veel mensen willen verandering en zoeken een voertuig om die verandering tot stand te brengen. Dat voertuig zou, in deze tijd van rechtse dominantie en een kapitalisme dat geen grenzen en regels meer kent, de linkse beweging moeten zijn. Maar helaas moeten we vaststellen dat het huidige links, dat wordt beheerst door soft links, van al deze zaken niets moet hebben. Identiteit wordt als niet belangrijk gezien, de strijd tegen de EU en de NAVO is door de meeste linkse clubs opgegeven, en er is geen antwoord op de islamisering en de toename van het aantal vluchtelingen. Is het verwonderlijk dat de bevolking dan naar andere mogelijkheden kijkt?

De strijd om de eigen identiteit te behouden, en weer controle te krijgen over het eigen leven zal in de komende jaren de protestbewegingen kenmerken en domineren. Het is aan links om hier een antwoord op te vinden, want anders doen anderen dat, wat niet zonder gevaar is. Waar is de moed gebleven om belangrijke maar gelijktijdig moeilijke zaken aan te pakken en eigen te maken? Waar is men zo bang voor dat men zich moet verschuilen achter zwarte piet activisme, en het aanrennen achter rechten voor ontelbare minderheden, waardoor we zelf een steeds kleinere minderheid worden. Het enige wat dit oplevert is nog meer versplintering en hoongelach van de bevolking, vooral de arbeidersklasse die toch eigenlijk onze basis is. De politieke correctheid, die de bijbel van links is geworden, wordt door de meeste mensen gezien als een gedrocht dat de echte belangrijke zaken in de weg staat en blokkeert. Een beter voorbeeld van vervreemding is niet te vinden. Ons hoofddoel moet altijd zijn de strijd om de macht. De rest is bijzaak of hobbyisme.

Als we de crisis binnen links, die wordt veroorzaakt door gebrek aan passende antwoorden, blijven ontkennen. Als we blijven doen alsof alles helemaal in orde is, en dat het nog beter zou gaan als die lastige bevolking maar eens naar ons zou luisteren, dan is het bovengenoemde pessimisme op zijn plaats. Dan is alles verloren en kunnen we alleen met trots terug kijken op een glorierijk rood verleden. Maar het punt is dat onze beweging bedoeld is voor de toekomst en niet alleen voor het verleden. We zijn gericht op het zetten van stappen naar voren, en niet alleen op terugkijken of het vormen van een levend museum.                    

Is er dan reden om pessimistisch te zijn, en alleen maar te denken in termen van kommer en kwel? Eigenlijk niet. We hebben nog steeds onze ideologie die onze voorvaderen 100 jaar geleden inspiratie gaf en aanzette tot grote daden. Zij gingen moeilijke beslissingen en harde maatregelen niet uit de weg om hun doel te bereiken. De fakkel van toen brand nog steeds, alleen is zijn licht nu verscholen in een zee van verwarring en versplintering. We hebben een rode toekomst als we het belerende vingertje verbannen en weer een worden met onze klasse, ondanks alle moeilijkheden en tegenstrijdige zaken. Dat moet onze hoofdprioriteit zijn. Onze kameraden van toen gingen de problemen niet uit de weg. In tegendeel; ze werden alleen maar meer vastbesloten om ten koste van alles de strijd voor te zetten. Dat is de meest waardevolle les van de Oktober Revolutie, die nog altijd actueel is. Nooit accepteren dat niets doen een optie is. Een voordeel hebben we; de heersende klasse verkeerd overal ter wereld in chaos en de verschillende kapitaalgroepen bekijken elkaar met steeds meer vijandigheid. Misschien is een omwenteling dus dichter bij dan we nu kunnen vermoeden.


donderdag 2 november 2017

MAAR WEER EENS EEN RONDJE LANGS DE VELDEN

We hebben in de laatste maanden een aantal onderwerpen beschreven die in de meeste gevallen nog lang niet af waren. Het is dan altijd wel handig om te kijken hoe het allemaal verder is gegaan. Waren de ontwikkelingen positief of juist niet? Zijn we er wat mee opgeschoten, of gaat het alleen verder achteruit? Laten we het rijtje maar eens afwerken, dan komen we uiteindelijk vanzelf tot de conclusies. Daar kunnen we dan weer uit af leiden wat ons de komende tijd te doen staat. Even een overzichtje dus.

KOERDISTAN

Zoals we eerder schreven is het Iraakse leger een aantal Koerdische steden binnengevallen, waaronder Kirkuk, die eerder door de Koerden van de IS werden gezuiverd. Dat verjagen van de IS gebeurde op aandringen van de zogenaamde Amerikaanse “coalitie”. Omdat de Yanken geen zin hadden om hun eigen troepen in te zetten werden de Koerden gebruikt als grondtroepen. In ruil hiervoor kregen de Koerden wapens en training. Uiteindelijk was dit een sigaar uit eigen doos, omdat de Amerikanen niets ondernamen toen het Iraakse leger de Koerdische gebieden aanviel. Eigenlijk kun je niets anders verwachten. De Amerikanen willen nooit bondgenoten, maar slaven waar ze mee kunnen doen wat ze willen. Een zelfde houding namen ze aan toen Zuid Koerdistan het referendum over onafhankelijkheid hield.

Moeten we nu de Amerikanen de schuld geven van wat er is gebeurd. Eigenlijk niet, dat zou veel te eenvoudig zijn. Het zijn de leiders in Zuid Koerdistan die opnieuw hebben gefaald. Voor dit falen, betalen hun mensen nu een hoge prijs. Voor alle duidelijkheid, het was juist om het referendum te houden en een daad te stellen. Maar dan moet je wel een plan B hebben voor als je vijanden hun dreigementen waarmaken. Dat plan ontbrak volkomen en toen de Iraakse Arabieren binnentrokken, trokken de Koerdische strijders meteen terug. Alleen de PKK wilde de strijd aangaan. Na de vernedering van de terugtrekking, heeft Barzani aangekondigd te zullen stoppen als president van Zuid Koerdistan. Dit is echter een afleidingsmanoeuvre. Zijn clan zal de macht in Zuid Koerdistan nooit opgeven, tenzij de bevolking daar zelf een einde aan maakt. Het autonome Koerdische gebied is nu in een diepe crisis terecht gekomen, die voorkomen had kunnen worden als de KDP en PUK strijders het gevecht waren aangegaan met het Iraakse leger. Dit leger stelt immers weinig voor zoals de IS een paar jaar geleden liet zien. Toen waren het de Irakezen die op de loop gingen.

De onderhandse deals en het verraad van de Zuid Koerdische organisaties hebben opnieuw bewezen dat deze feodale clans de Koerdische kwestie nooit kunnen oplossen. Eigenlijk staat alleen de PKK constant achter de eisen van de bevolking, en is ook bereid om de strijd aan te gaan. Het wordt tijd dat dit streven de steun krijgt van alle Koerden. Zolang men naar de KDP en PUK kijkt zal er niets veranderen. Daar moet iedereen toch nu wel van doordrongen zijn.

CATALONIE

Het duurde even, maar Catalonie heeft dan toch de onafhankelijkheid uitgeroepen. De Spaanse zonen en dochters van Franco reageerden door de Catalaanse leiders af te zetten. Dat betekend dat de stellingen in gereedheid worden gebracht voor een interessante strijd. Hoe harder Spanje optreedt, hoe meer mensen de onafhankelijkheid zullen willen. Immers; wie wil een dictatuur vanuit Madrid? Het gaat zelfs al zo ver dat verschillende Catalaanse leiders, die nog niet zijn opgepakt, naar België zijn gereisd om de wraakzuchtige Spaanse elite te ontlopen. Spanje kan proberen om met onderdrukking en repressie de geest weer in de fles te krijgen. Maar dat zal niet gaan. Als de Catalanen Madrid al niet haatte, doen ze het nou. Welke vorm de strijd in de komende tijd gaat aannemen is nog moeilijk te voorspellen. Spanje blijft zwaaien met de zogenaamde grondwet, als of zo’n stuk waardeloos papier ooit de wil van het volk kan uitdrukken.

Ook voor deze strijd geldt dat uiteindelijk de beslissing op straat zal moeten vallen. Wat ons streven ook is, we zullen nooit gerechtigheid krijgen via parlementen en rechtbanken. Dat zijn de instrumenten van de heersende klasse om hun systeem en hun privileges te beschermen. Catalonie ziet dat nu voor de eigen ogen gebeuren. Niks democratie, niks rechtstaat; gewoon de ijzeren vuist van de elite met zelfs nog een corrupte feodale koning om zo af en toe het woord te voeren. Het enige antwoord is opstand en strijd. We zullen in de komende tijd zien of Catalonie daar toe bereid en in staat is.

RUSLAND

Vorige week schreven we over de Amerikaanse aanvallen op de Russische media, in het bijzonder Sputnik en Russia Today. We hadden de woorden nog maar net op papier toen Twitter, op orders van Washington, besloot om alle Sputnik en Russia Today reclame van hun platform te halen. Zogenaamd omdat de twee mediagiganten zich in de Amerikaanse verkiezingen van vorig jaar zouden hebben gemengd. De oude beschuldiging waar nog steeds geen enkel bewijs voor is. De twee stations sloegen terug door bekend te maken dat Twitter net voor de verkiezingen een heel reclamepakket had aangeboden. Een pakket dat overigens door de Russische media werd afgeslagen. Het gaat gewoon om de zoveelste aanval op de Russische media, en eigenlijk op heel Rusland.

Ook in Nederland doet men hier aan mee. Een Russische luchtvrachtmaatschappij heeft zijn vergunning om op Schiphol te landen zien intrekken. Dit zogenaamd omdat er te weinig capaciteit is. Wat toevallig toch. Rusland heeft niet lang gewacht met reageren. Als de toestemming er niet komt worden de landingsrechten van de Nederlandse vliegmaatschappijen in Rusland ingetrokken.  Als dat werkelijk gebeurd zal het vooral de KLM enorme bedragen kosten omdat er omgevlogen moet worden. De kans is dus groot dat er wel een snelle oplossing zal komen. Het past in het beeld van de pesterijen en het kleuterschoolgedrag, dat wordt ingegeven door de anti-Russische houding. Het lijkt er overigens wel op dat Duitsland op dit gebied een wat andere houding begint aan te nemen. De Duitse president, Steijnmeijer, was vorige week in Moskou om over een betere relatie te spreken. De huidige situatie kost vooral de Duitsers dik geld. Dat wil nog wel eens tot bezinning leiden.     

RUTTE III

Het heeft even geduurd maar nu zitten ze er dan toch; het kabinet dat niemand wilde. We kunnen het ook het kabinet der schijnheiligheid noemen.  Het begin is meteen al slecht, maar wel voorspelbaar. Buma heeft al in zijn eerst interview laten weten dat het kabinet zich niets zal aantrekken van het referendum over de aftapwet. Wat is men toch democratisch, en gelijktijdig schaamteloos. Ze hoeven zelfs niet meer te doen of ze zich van de bevolking iets aantrekken. De verkiezingen van eerder dit jaar zijn immers al lang vergeten, en dat geldt ook voor de beloften. Gewoon de politiek van de heersende klasse uitvoeren. Niets meer en niets minder. Daarom ook kunnen de zorgkosten in de komende jaren door het plafond. Wie het niet kan betalen mag creperen. Rutte III ten voeten uit.

CONCLUSIES


Aan alles is te merken dat de onvrede toeneemt. Hoe kan het ook anders? Dit gaat niet zo zeer om economische zaken maar ligt veel meer op het terrein van hoe we willen leven. Daarin voelen veel mensen zich niet gehoord. Dit kan tot meer strijd leiden. Waarschijnlijk zal die strijd overal een andere vorm aan nemen. Van separatisme tot populisme, en alles wat er tussenin zit. Dat hebben de ontwikkelingen van de laatste maanden bewezen. Misschien moeten we tegen Rutte III maar beginnen met een flinke dosis burgerlijke ongehoorzaamheid. Zou schrikken zijn voor het kabinet der schijnheiligheid.

donderdag 26 oktober 2017

DE STRIJD OM DE RUSSISCHE MEDIA

Wie een beetje verder kijkt dan de censuur en de onzin in de westerse media zal zonder moeite vaststellen dat de relatie tussen Amerika en Rusland nog steeds ver onder het vriespunt zit. Vooral de Amerikanen doen er alles aan om deze relatie te beschadigen, en Rusland zo zwart mogelijk te maken. Eigenlijk krijgt Rusland van alles de schuld, zelfs van de zware orkanen die de Amerikaanse staten regelmatig te verduren krijgen op dit moment. Door dit alles neemt de spanning alleen maar toe. Zelfs op diplomatiek terrein. Amerika heeft de Russische handelsmissies en consulaten in New York en San Francisco gesloten, en in feite de gebouwen, die eigendom van Rusland zijn, gewoon ingenomen. De gebouwen werden doorzocht omdat men dacht dat er explosieven waren geplaatst, vlaggen werden ingepikt en diplomaten werd de toegang tot hun eigen archieven ontzegd.

Het is niet verwonderlijk als je gaat denken dat de Amerikaanse overheid niet verder is gekomen dan de kleuterschool. Waarschijnlijk is dit ook niet zo verkeerd gedacht, want het Amerikaanse onderwijs systeem is een van de slechtste in de westerse wereld. Naast al deze pesterijen en kinderachtig gedrag is er nog de enorme Amerikaanse militaire opbouw in Europa. Overigens doen de Europeanen hier, op bevel van Washington, vrolijk aan mee. Vooral in de Oekraïne, Polen en de Baltische staten zou je als toevallige voorbijganger kunnen denken dat er al een grote oorlog gaande is. Deze opbouw ziet Amerika als nodig om de Russische “dreiging” het hoofd te bieden. Van die dreiging is geen spoor te vinden, maar dat maakt de Yanken niet uit. Als Amerika zegt dat er een dreiging is, dan moet dat maar gewoon geloofd worden. Immers, het zogenaamde “land of the free” liegt nooit. En de Europese regeringen gaan er in mee. Ook zij zien hordes Russische tanks de grens naderen. Als de Amerikanen in oost Europa oefenen is dat normaal, vindt men. Als Rusland op eigen terrein oefent gaan overal de sirenes. Als het niet zo droevig was, zou je er heel hard om moeten lachen.

Een groot deel van deze hetze tegen Rusland speelt zich af in en rond om de media. Al maanden is het Amerikaanse systeem, met gebruikmaking van haar eigen gelijkgeschakelde media, bezig om de Russische media aan te vallen en te beschadigen. Vooral Russia Today en Sputnik worden aangewezen als niets meer dan propaganda instrumenten van het Kremlin. Zij zouden maar een doel hebben; het westen zo veel mogelijk zwart maken. Wie deze media giganten goed volgt zal zien dat er inderdaad veel aandacht is voor misstanden in het westen. Maar dit betekend niet dat die misstanden er niet zijn. Wat Sputnik en Russia Today doen is het ware gezicht van het westen tonen, en daar heeft het westen het nog altijd moeilijk mee. Te meer ook omdat de twee media organisaties erg succesvol zijn in wat ze doen. Dus gaat de vuile was naar buiten, tot grote woede van diegenen die er juist alles aan doen om dit soort zaken keurig onder het tapijt te schuiven.

Washington roept dus om maatregelen, en een van de dingen waar over wordt gesproken is om Sputnik en Russia Today als buitenlandse agenten te registeren. Dat zou betekenen dat Sputnik en Russia Today niet meer als gewone media te boek staan en dus ook in hun bewegingsvrijheid beperkt gaan worden. Het is in feite een gewone ordinaire aanval op de vrijheid van de pers. Deze gekheid blijft niet beperkt tot Washington, ook in Europa beginnen aanvallen op de Russische media zich af te tekenen. Zo is er een parlementslid in Groot Brittannië die een lijst bijhoudt van iedereen die ooit te gast was in de programma’s van Russia Today. Al de mensen die op deze lijst terecht komen worden nog net niet als landverraders weggezet, maar ze worden er wel van beschuldigd dat ze niet patriottisch genoeg zijn. Duidelijk een geval van “gedachtenpolitie” dus.

Het westen slaat zich altijd op de borst dat het een toonbeeld van vrijheid en democratie is. Daar hoort ook de vrijheid van de pers bij. Echter als je bezig bent met de soort zaken die hierboven staan beschreven, blijft er van het westerse imago niets meer over. Kijk naar de beschuldigingen dat Rusland zou hebben ingegrepen in de Amerikaanse verkiezingen. Van al de beweringen is geen enkel bewijs gevonden, sterker nog; de meeste van deze beweringen zijn niets meer dan leugens gebleken. Intussen is het westen zelf wel hard bezig om zich met de Russische verkiezingen van volgend jaar te bemoeien. Als een zogenaamde oppositieleider, die maar een minimale stroming vertegenwoordigd, gevangen wordt gezet omdat hij met opzet de wet heeft overtreden, wordt dat breed uitgemeten. Terwijl een zelfde overtreding in het westen op een gelijksoortige sanctie zou kunnen rekenen. Het meten met twee maten is een heel normale zaak geworden. En precies dat is een gevaarlijke ontwikkeling. Want als iedere leugen tot waarheid wordt verklaard komen we in de buurt van het gladde ijs waar we ook in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw al eens op zaten. Een ontwikkeling die toen tot een wereld oorlog met miljoenen doden heeft geleid.

Natuurlijk gaat Rusland niet zo maar toelaten dat gerenommeerde mediabedrijven, als Sputnik en Russia Today, door de Amerikanen aan banden worden gelegd. Moskou heeft al laten weten dat er met gelijke munt zal worden terug betaald als de maatregelen tegen de Russische media niet worden teruggetrokken. Dan zullen de Amerikaanse mediabedrijven in Rusland geen leven meer hebben. Terecht natuurlijk, het zijn de Amerikanen die de confrontatie zoeken, en dat moet consequenties hebben.


Het is de moeite waard om regelmatig de wereld te bekijken door de bril van de Russische media. Je komt vaak feiten tegen die hier in het westen worden verzwegen. Zo zei Sputnik al op de ochtend na de grote brand in Londen eerder dit jaar, die aan meer dan 80 mensen het leven kostte, dat het vuur was begonnen in een diepvriezer. Niemand in het westen kwam hier mee. Pas maanden later stond het verhaal ook in de Britse pers, want het bleek de waarheid te zijn. Daarom is het westen zo bang voor Sputnik en Russia Today. Zij doen hun werk grondig, en trekken iedere doofpot open. Het is mooi om te zien dat het westen, tientallen jaren na de val van de Sovjet Unie, nog steeds bang is voor de pravda (waarheid). Dat is misschien nog wel het grootste compliment van allemaal. 

donderdag 19 oktober 2017

IRAK VALT KIRKUK AAN – KOERDISCHE STAD IN HET KRUISVUUR

Na het onafhankelijkheidsreferendum in Zuid Koerdistan is de spanning in het gebied alleen maar toegenomen. Meer dan 90% van de Koerden stemden voor onafhankelijkheid van Irak. Maar Bagdad heeft geen interesse in de mening van de Koerden, en heeft als enig antwoord een serie dreigementen naar voren geschoven. Men wilde de Koerdische autoriteiten dwingen om het referendum en de uitslag nietig te verklaren. Toen de Koerden dit terecht weigerden liet Bagdad haar ware gezicht zien. Het Iraakse leger viel de Koerdische stad Kirkuk aan. Na de IS zijn het nu de Iraakse Arabieren die de Koerden in Kirkuk bedreigen. Een herhaling van de geschiedenis.

De aanval begon in de ochtend van 16 oktober 2017, toen eenheden van het Iraakse leger met tanks en andere zware wapens, samen met een Arabische militie richting Kirkuk optrokken. De guerrilla’s van de PKK in Kirkuk riepen meteen op om de Koerdische stad tegen de Iraakse Arabieren te verdedigen. Samen met gewapende burgers werd een verdedigingslinie opgebouwd en er deden zich schermutselingen voor. Maar de verdedigingslinie werd al snel doorbroken omdat de peshmerga’s van de KDP onmiddellijk de stad verlieten. Hun zware wapens, waaronder artillerie, namen ze mee. Zonder deze wapens was de strijd niet te winnen en de PKK strijders en de burgers trokken terug om een nieuwe linie op te bouwen. Door het verraad van de KDP viel een Koerdische stad opnieuw in handen van bezetters, en opnieuw zijn het de Iraakse Arabieren.

De vrijheid van de burgers van Kirkuk heeft niet lang mogen duren. De stad werd door de Koerden in 2014 bevrijdt van de Iraakse heerschappij, nadat het Iraakse leger op de vlucht was geslagen voor de IS. Nu begint de onderdrukking opnieuw. Een onderdrukking die de Koerdische burgers van de stad maar al te goed kennen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zeker 100.000 mensen de stad verlieten nog voor het Iraakse leger binnentrok. Deze mensen zijn opnieuw vluchteling geworden in eigen land. Opnieuw zijn zij slachtoffer van de machtsspelletjes van de imperialisten. Laten we niet vergeten dat het Iraakse leger bewapend is met Amerikaanse wapens, en het zelfde geldt voor de Arabische militie. Daar komt nog bij dat de bezetters nog niet tevreden zijn want ook Sinjar is aangevallen, en andere Koerdische gebieden worden bedreigd. Alleen de strijders van de PKK zijn bereid de strijd echt aan te gaan. Zij dienen de belangen van het Koerdische volk, in tegenstelling tot de KDP die alleen de belangen dient van Barzani en zijn stinkend rijke familie. Intussen heeft de KDP al rond de 8 Koerdische steden opgegeven, een teleurgestelde bevolking achterlatend. Ook de PUK heeft geen weerstand geboden.

Laten we even bij dit alles stil staan. Kirkuk is een Koerdische stad die weliswaar buiten het autonome gebied ligt, maar een grote Koerdische bevolking heeft. Jarenlang was de stad in handen van de Iraakse Arabieren, en was het leven gekenmerkt door onderdrukking en vernedering. De stad werd bevrijdt door de Koerden zelf, waarbij vooral de eenheden van de PKK een leidende rol speelde. De peshmerga’s van de KDP zijn wel talrijker en beter bewapend, maar het heeft ze altijd ontbroken aan echte vechtlust. Kirkuk was dus eindelijk vrij. Dan komt er een nieuwe aanval, opnieuw vanuit Irak, met medeweten en steun van de Amerikanen. Op dat moment, als de nood dus het hoogst is, weet de KDP niets beters te doen dan hard weg te lopen. Niet uit angst of omdat men dreigt verslagen te worden, maar gewoon op bevel van Barzani. Opnieuw is het Barzani die niet alleen Kirkuk, met zijn rijke olievelden, maar de hele Koerdische zaak heeft verraden.

Zijn vader, Mullah Mustafa, zal zich in zijn graf omdraaien en zou zich schamen voor de acties van zijn zoon. Mullah Mustafa was een conservatieve, maar eerlijke man, die de Koerdische zaak nooit schade heeft toegebracht. Zijn zoon kent alleen zijn eigen belangen, en is jarenlang achter de vijanden van de Koerden aangekropen, of dat nu Turken, Irakezen of Amerikanen zijn. Even leek het dat hij met het doorzetten van het referendum eindelijk het Koerdische belang voor ogen had. Maar opnieuw is dat een rookgordijn gebleken. Opnieuw laat hij zijn eigen volk in de kou staan.

Moeten we hier verbaasd over zijn? Eigenlijk niet. Organisaties als de KDP, en in wat mindere mate de PUK, zijn vooral clanorganisaties die altijd eerst naar de belangen van de clan kijken. Het grotere beeld wordt meestal genegeerd, tenzij het de clans toevallig goed uit komt. Het is een van de tragedies dat dit soort groepen binnen in ieder geval een deel van de Koerden die dienst uitmaakt. Dat ondermijnt de Koerdische zaak en maakt een echte eenheid eigenlijk onmogelijk. Terwijl het juist die eenheid is die nodig is om de Koerdische kwestie voorgoed op te lossen. De Koerden konden een doorslaggevende rol in het Midden Oosten spelen als die eenheid een feit zou zijn. Dit lukt maar niet omdat figuren als Barzani altijd weer een andere agenda hebben. Een agenda waarbij er met steeds wisselde partners wordt samengewerkt. Over het algemeen zijn dit partners die geen enkel oog hebben voor de Koerdische belangen.

In de media is de aanval op Kirkuk wel aan de orde geweest, maar de Iraakse agressie is nergens veroordeeld. De Koerden hebben opnieuw niet de steun gekregen van de rest van de wereld. Ook over dit feit kunnen we niet verbaasd zijn. De wereld heeft nooit oog voor de belangen van de Koerden gehad, ook al gaat het om een volk van 40 miljoen mensen, en misschien zelfs meer. Altijd weer zijn er andere belangen en prioriteiten. Als de Koerden tegen de IS vechten worden ze als helden gezien, maar als de Koerdische gebieden worden aangevallen kijkt de wereld de andere kant op. We schreven het al eerder, en het blijft voorop staan; de Koerden kunnen alleen maar op de eigen kracht vertrouwen. In een koude, kille wereld, waar de handelsbelangen, en zaken als olie, altijd de doorslag geven, heb je als onderdrukt volk niets te verwachten.

Je kunt alleen vechten voor je eigen zaak en alle inmenging van buiten uitsluiten. Die inmenging zal immers toch weer tegen je gebruikt worden. Als je dan ook nog te maken hebt met figuren als Barzani wordt de zaak er niet makkelijker op. Maar als de Koerden echt een vrij en onafhankelijk Koerdistan willen, zullen ze de verraders buiten de deur moeten zetten, en vervolgens de strijd voor vrijheid en recht met alle mogelijke middelen voeren. Gegeven zaken hebben geen waarde omdat ze morgen weer ontnomen kunnen worden. Zelf gewonnen zaken kun je vasthouden en verdedigen, waar nodig met het wapen in de hand. Pas dan zal een echte oplossing mogelijk zijn.


donderdag 12 oktober 2017

HET KAPITALISME VERNIETIGEN – HOE DOE JE DAT?

Als reactie op een recent artikel kwam een discussie op gang over hoe je van het kapitalisme kunt afkomen. Misschien is het daarom wel handig om eens te kijken hoe we het kapitalisme kunnen vernietigen, en op wat voor termijn we dan moeten rekenen. Voor alle duidelijkheid, het is niet mogelijk om een blauwdruk te geven van het einde van het kapitalisme in volledig detail. Daarvoor zijn er te veel onzekerheden. Maar we kunnen wel kijken naar de mogelijkheden, en wat we zelf kunnen doen om het noodzakelijke proces wat te bespoedigen.

Karl Marx heeft wetenschappelijk aangetoond dat het kapitalisme geen eeuwigdurende toestand kan zijn. Eerdere systemen verdwenen omdat ze ingehaald werden door nieuwe ontwikkelingen en mogelijkheden. Hetzelfde zal op termijn met het kapitalisme gebeuren. Volgens de Marxisten zal het socialisme dan de opvolger zijn van het kapitalisme. Je zou dus kunnen zeggen dat we eigenlijk helemaal niets hoeven te doen, en gewoon moeten afwachten tot het kapitalisme zijn einde heeft bereikt, waarna we kunnen beginnen met het opbouwen van een socialistische maatschappij. Maar zo makkelijk ligt het niet. De geschiedenis leert ons dat het vaak behoorlijk lang kan duren voordat een systeem plaats maakt voor zijn opvolger. Als we alleen maar afwachten, en niets doen zal dit proces alleen maar langer duren. We moeten dus altijd zelf ingrijpen, gebruikmakend van de mogelijkheden en de tijdgeest.

Al deze zaken zijn na te lezen in ontelbare Marxistische boeken, en het is dan ook niet de bedoeling om dit alles hier te gaan herhalen. Veel belangrijker is het om te kijken wat de huidige stand van zaken is, hoe en wanneer we daar op moeten inspelen, en hoe een toekomstige maatschappij, zonder het kapitalisme, er in de huidige tijd uit zou kunnen zien. Zoals gezegd, er is geen blauwdruk, maar er zijn wel een aantal aanwijzingen die we kunnen onderzoeken.

Hoe staat het nu met het kapitalisme?

We moeten accepteren dat het kapitalisme enigszins is hersteld van de crisis die in 2008 begon. Jaren ven bezuinigingen en het uitknijpen van de arbeidersklasse wereldwijd hebben dit herstel mogelijk gemaakt. Maar het herstel dat we nu zien, en waar commentatoren uren over kunnen vertellen, staat maar op wankele voeten. Want hoewel het economisch wat beter lijkt te gaan, merken de meeste mensen daar weinig of niets van. De heersende klasse blijft beweren dat dit uiteindelijk wel zal gebeuren, maar de kans is groot dat, mocht dit inderdaad zo zijn, de volgende crisis zich al weer aan zal dienen. En zelfs al gaat het economisch enigszins vooruit, moeten we vaststellen dat het herstel op krediet en leningen is gebaseerd, wat betekend dat de torenhoge schulden wereldwijd de zeepbel weer snel tot uiteenbarsten kunnen brengen.

Maar er is nog iets heel anders aan de gang wat de economische kant meer dan overschaduwd. Zelfs voor een minder bewust persoon is het zichtbaar dat de tegenstellingen binnen het systeem hand over hand toenemen. De verdeeldheid en de basis voor conflicten is sinds de Tweede Wereld Oorlog niet meer zo groot geweest. Vooral de kloof tussen Amerika en Europa wordt steeds meer zichtbaar. Dit komt niet alleen door Trump, want het proces was al eerder in gang gezet. De verkiezing van Trump heeft alleen maar bevestigd wat al eerder duidelijk was; het kapitalisme is in een leiderschapscrisis terecht gekomen. Dat is goed nieuws, want als de volgende financiële crisis zich aandient, zal men veel minder in staat zijn om snel en adequaat te reageren. Hier liggen dus zeker kansen om het hele systeem verder te ondermijnen en het vertrouwen de grond in te boren. Zonder dat vertrouwen is het systeem nergens.

De tegenstellingen nemen dus toe. Binnen de kapitalisten onderling, maar ook tussen de heersende klasse en de arbeiders. Het is nog lang niet zo ver dat hier echte opstanden uit voortkomen, maar de onvrede is overal merkbaar. Het is deze onvrede die leidt tot de verkiezing van populisten in een aantal landen, en tot de roep om onafhankelijkheid van bepaalde regio’s. Deze verschillende bewegingen, die op onvrede en woede zijn gebaseerd, kunnen we beschouwen als een tussenfase. Het kan een voorbode zijn voor veel grotere protestbewegingen en zelfs opstanden. Zoals gezegd is dat nu nog te vroeg, maar het zijn wel signalen die we niet moeten negeren. Over het algemeen kijkt links met wantrouwen naar dit soort zaken, maar dat is een cruciale fout omdat de linkse partijen en organisaties die deze signalen niet serieus nemen of negeren, zich steeds verder verwijderen van de dagelijkse praktijk van de arbeidersklasse. Want laten we er geen doekjes om winden, naast de leiderschapscrisis binnen het kapitalisme, zien we ook een enorme crisis binnen links. Ook die crisis is gevaarlijk omdat het veel mensen kan aanzetten tot nog meer steun voor de populisten, en op termijn zelfs voor fascisten.

Gaat er een dreiging uit van de huidige staat van het kapitalisme?

Daar bestaat geen twijfel aan. Hoe instabieler het kapitalisme wordt, hoe groter ook de dreiging. We spreken dan niet alleen over de steeds toenemende economische uitbuiting. Ook de dreiging van oorlog en zelfs atoomoorlog neemt met de dag toe. Nu zal men dan meteen denken aan de dreigementen over en weer tussen Amerika en Noord Korea. Maar daar blijft het niet bij. Amerika neemt ook een steeds dreigender houding aan richting Iran. Een ander deel van deze materie is dat het kapitalisme steeds meer de neiging heeft om bepaalde atoomwapens ook in handen van terroristen te spelen. Het atoommateriaal dat in de wereld gewoon is “verdwenen” vormt een constant groter wordende bedreiging. Te meer ook omdat dit soort spullen vaak “verdwijnen” richting islamitische terroristen die door het westen keer op keer worden gebruikt tegen zogenaamde vijandelijke regimes. Dit soort groepen kent geen enkel gewetensbezwaar als het gaat om de inzet van deze wapens, en tegen wie is ook niet belangrijk. Hoofdzaak; veel slachtoffers. Als ze genoeg van dit materiaal in handen hebben zullen ze het gebruiken. Verder is er natuurlijk ook nog de Amerikaanse en Europese dreiging richting Rusland en China. De oude uitspraak dat kapitalisme oorlog betekend is nog steeds van kracht. De dreiging op dit gebied neemt met de dag toe, en zeker niet af.

Maar ook onze gezondheid wordt door het kapitalisme bedreigd. Hoe komt het immers dat ziekten zoals kanker, Alzheimer, diabetes en de talloze allergieën steeds vaker voorkomen, zelfs bij mensen die nooit drinken, roken en gezond leven? De antwoorden liggen in ons voedsel en in de verontreinigde lucht. En precies daar is niet aan te ontkomen. We halen immers allemaal adem en wat we daarmee binnen krijgen maakt steeds vaker ziek. Veilig voedsel is al helemaal bijna niet te krijgen, zo als het recente eierschandaal heeft getoond. Het helpt ook niet als je vegetariër wordt of je eigen groenten gaat verbouwen. Ook vegetarisch eten wordt slachtoffer van het winstmotief, en de vervuiling slaat natuurlijk ook toe in je eigen tuin of volkstuin. Jaren geleden zei de Baader-Meinhof groep al: “Mach kaputt was dich kaputt macht”. Hoe waar zijn die woorden intussen gebleken, en het advies staat nog steeds als een huis. Het kapitalisme bedreigt ons leven, iedere dag, ieder uur, iedere minuut.

Hoe kunnen we het kapitalisme vernietigen en de dreiging wegnemen?

De beste manier om van het kapitalisme af te komen, is nog steeds een revolutie. Opstanden en massastakingen kunnen het systeem al snel in het nauw drijven. Helaas moeten we vaststellen dat op dit moment weinig mensen overtuigd genoeg zijn om een revolutie te beginnen. De onvrede is er, maar dat komt niet echt verder. In feite zijn we bezig om weer van de grond af te beginnen. Het kapitalisme mag in een diepe crisis zitten, het systeem weet zich nog steeds te verdedigen en lijkt voor veel mensen onverslaanbaar. Toch nemen de tegenstellingen toe, zoals we al zeiden. Daar komt nog bij dat het systeem steeds kwetsbaarder wordt door het vele gebruik van computers en elektrische systemen en mechanismen. Het digitale tijdperk is ook een kwetsbaar tijdperk, met veel ruimte voor sabotage. Groepen die uit zijn op chaos hebben nu veel meer kansen. Het wapen van de chaos is immers niet te onderschatten. Als er een echte protestbeweging op gang komt zal deze beweging niet alleen op straat actief zijn. Ook de digitale wereld zal als doel gekozen worden. Dat weet de heersende klasse ook, en de beveiliging neemt toe, maar uit zuinigheid worden vele deuren opgelaten, en precies daar zal goed van geprofiteerd kunnen worden.

Er zijn dus mogelijkheden om het kapitalisme op zijn minst te ontregelen en te saboteren. Die mogelijkheden moeten we dan ook zeker niet laten liggen. Maar om het kapitalisme echt te vernietigen zullen veel meer mensen in actie moeten komen. Die fase is nog niet bereikt. Hoe lang het zal duren om een echte mobilisatie van de grond te krijgen is nog niet te zeggen. Maar de mogelijkheden nemen toe, en het kan soms sneller gaan dan we nu denken. We moeten er dus constant klaar voor zijn, op alle terreinen.

Wat kunnen we op dit moment doen?

Tijdens de eerder vermelde discussie zei iemand dat de robotisering het probleem vanzelf zal oplossen. Die robotisering zal zo snel toenemen dat bijna niemand meer hoeft te werken, en dat een basisinkomen in de levensbehoeften zal voorzien. Voor deze theorie is wel wat te zeggen omdat er inderdaad steeds meer werkzaamheden mechanisch worden verricht zonder dat er mensen aan te pas komen. Het is ook opvallend dat er steeds vaker over het basisinkomen wordt gesproken, terwijl dit in het verleden altijd als een utopie en ongewenst van de hand werd gewezen. Nu wordt er serieus over gesproken, en er zijn zelfs experimenten. De heersende klasse ziet natuurlijk ook dat er grote veranderingen op til zijn, en zoekt uitwegen.

Maar dat betekend niet dat er een einde zal komen aan de kapitalistische uitbuiting. Ze zullen altijd een weg vinden om meer winsten uit de arbeidersklasse te persen, hoe groot de technische mogelijkheden ook mogen zijn. De bovengenoemde theorie betekend dus niet dat we achterover kunnen leunen en op beter tijden wachten. Zo lang het kapitalisme bestaat zal er uitbuiting en oorlog zijn. Op wat voor manier dan ook. Vernietiging van dit mensonterende systeem moet dus de prioriteit blijven.

Omdat er op dit moment nog geen draagvlak is voor een echte revolutie, kunnen we alleen maar de daden en misdaden van het systeem steeds weer onder de aandacht brengen. We moeten nooit moe worden van uitleggen hoe gevaarlijk het kapitalisme is, de informatie hiervoor is op grote schaal aanwezig. Ook moeten we er op blijven hameren dat er wel degelijk een alternatief is. Veel mensen zijn klaar voor iets anders, maar weten niet wat ze met dat gevoel aan moeten. Precies daar ligt de vruchtbare grond voor een echte mobilisatie. Als het moment aanbreekt waarop er een grote protestbeweging ontstaat, is het onze taak om onze ideologie en onze theorieën daar in te brengen. Opstand alleen is niet genoeg als de juiste handvaten, op het juiste moment, niet worden geboden.

Het kapitalisme vernietigen is een lange, taaie strijd waarbij nederlagen vaker voorkomen dan overwinningen. Maar het is een strijd die we moeten winnen. Dat is van levensbelang voor ons en voor de komende generaties. De antwoorden zijn er, en het is aan ons revolutionairen, om deze antwoorden steeds naar voren te blijven schuiven. Dan is de overwinning alleen nog maar een kwestie van tijd.