donderdag 25 augustus 2016

DUITSLAND EN DE TURKSE TERRORISTEN



De relatie tussen Duitsland en Turkije blijft een moeilijke geschiedenis, ondanks de verwoedde pogingen van Merkel om de Turkse dictator Erdogan op veel terreinen ter wille te zijn. Vooral sinds de zogenaamde coup in Turkije is het een kwestie van vallen en opstaan geworden. Omdat Duitsland Europa domineert hebben ook veel andere landen te maken met de bijwerkingen van deze conflictsituatie. Het heeft dus zeker nut om de strubbelingen nader te bekijken. Als was het alleen maar om de alarmsignalen, die constant opflikkeren, beter te begrijpen.

De meeste recente ruzie gaat over een rapport van de Duitse geheime, de BND, dat werd opgevraagd door de Duitse regering om vragen van Die Linke te beantwoorden. Het rapport was niet voor publicatie, maar lekte wel uit. De inhoud loog er niet om. Volgens de BND vormt Turkije een platform voor terroristische groepen in het Midden Oosten. Er wordt vooral gesproken over Al Nusra, wat ooit de Syrische arm van Al Qaida was, en Hamas, de organisatie van fundamentalistische Palestijnen. Maar ook de verbindingen met de IS zijn geen geheim. Het was al langer bekend dat dictator Erdogan banden heeft met al deze organisaties, maar het was voor het eerst dat dit werd bevestigd door een westerse geheime dienst.

Op zich gaat het allemaal nog verder dan het rapport weergeeft. Turkije drijft al tijden handel met door de IS gestolen olie en IS strijders waren lange tijd meer dan welkom in het land. Dat laatste is nu iets minder omdat het teveel in de gaten liep en het westen er steeds lastiger over begon te doen. Het spreekt voor zich dat Turkije niet blij was met het uitlekken van het rapport, en Erdogan reageerde met gespeelde woede. Natuurlijk beweert hij dat het allemaal onzin is, en dat hij juist terroristen wil bestrijden. Dat gelooft niemand meer, maar ook de Duitse regering was niet gelukkig met de publicatie. Toch moesten ministers wel toegeven dat het rapport echt is en dat de BND er inderdaad dit soort standpunten op na houdt. Pijnlijk voor Merkel, maar ook dat hielp niet meer. De relatie Ankara-Berlijn is intussen ver beneden het nulpunt terecht gekomen.

Normaal gesproken worden de beschuldigingen richting Turkije altijd als samenzweringstheorieën afgeschreven. Maar daar kan nu geen sprake meer van zijn. Het staat dus vast dat een NAVO lid en een aankomend lid van de EU officieel een terroristenstaat is. Dat maakt het land een van de hoofdvijanden als we de lijn van Rutte en anderen doortrekken, dat het westen in oorlog is met de IS. Ondanks dit alles probeert men de zaak toch weer te dempen. Misschien moeten de termen nog duidelijker worden; de AKP van Erdogan heeft van Turkije een hoofdsteunpilaar van de politieke Islam gemaakt. Diezelfde politieke Islam die ons allemaal bedreigd en verantwoordelijk is voor de vele aanslagen in Europa en elders. In plaats van Turkije te hervormen, zoals hij altijd beweerd, wil hij het land tot een alles veroverend rijk maken, dat zijn misdadige politiek oplegt aan het hele Midden Oosten en verder. Ook delen van Europa staan op zijn lijstje, net als op het lijstje van de IS.

Zolang de wereld deze waarheid niet wil zien kan Erdogan zijn gang gaan. Je zou kunnen zeggen dat Turkije op zijn minst uit de NAVO moet verdwijnen, maar binnen de NAVO zitten al zo veel terroristen dat Erdogan niet eens opvalt. De NAVO heeft op zich veel meer mensen vermoord dan de IS en doet dat nog steeds, iedere dag. Dus in plaats van Turkije uit de NAVO zetten, kunnen we deze terroristische organisatie beter meteen afschaffen, en de wereld zo een stukje veiliger maken. Dat de EU nog steeds niet alle banden met het AKP regime heeft verbroken is diep beschamend. Bloedhonden als Erdogan bestrijdt je niet door steeds aan ze toe te geven, maar door ze op te ruimen. Een alternatief hiervoor bestaat niet, zoals de geschiedenis van Hitler Duitsland ons heeft getoond.

Deze geschiedenis kennen we allemaal, en toch blijft Europa voor Erdogan kruipen. Zo heeft de Duitse overheid het Koerdisch Festival van 3 september in Keulen verboden omdat het een gevaar voor de veiligheid zou zijn. Het is een feit dat dit festival al meer dan 20 jaar ieder jaar wordt gehouden en dat er nog nooit problemen zijn geweest. Het verbod, of de ontmoediging, zoals men het noemt, is niets meer dan een goedkope handreiking naar Erdogan, over de ruggen van de Koerden. Het geeft opnieuw de lafheid van de Duitse regering aan. Diezelfde lafheid was ook al zichtbaar toen Duitse parlementsleden van Turkse herkomst vanuit Ankara werden bedreigd omdat ze stemden voor het erkennen van de Armeense genocide. Echt actie tegen Ankara bleef uit. In actie komen tegen de Koerden is natuurlijk makkelijker en veiliger voor Merkel en Co.

Natuurlijk laten de Koerden het er niet bij zitten. Er worden juridische stappen gezet, en als dat niet lukt, zal er in plaats van het festival in Keulen een grote Koerden demonstratie worden gehouden. Als het zo ver komt is de afgang voor de Duitse autoriteiten alleen maar groter. Natuurlijk levert het ook veel meer publiciteit op. Een vreedzaam festival haalt nauwelijks de media, maar het huidige conflict wordt breed uitgemeten. Voor de Koerdische zaak is dat alleen maar goed, omdat het zwijgen doorbroken wordt. Als Berlijn en Ankara dus dachten hier eenvoudig mee weg te komen, zullen ze nog een klein wondertje beleven.

Ook in Nederland zien we het terrorisme van de Erdogan aanhang. Afgelopen zaterdag was er in Rotterdam een Koerdische demonstratie, die werd aangevallen door Erdogan fascisten. De AKP‘ers hadden al de hele demonstratieweg geprovoceerd en gescholden. De aanwezig Rotterdamse politie deed hier niets tegen. Niet verwonderlijk natuurlijk want de politie is onderdeel van het systeem en zal de fascisten dus nooit echt aanpakken. Eerder nog valt men de slachtoffers aan. We kennen het, en hebben het vaak genoeg gezien. Bij de volgende demo is het dus zaak om de politie te negeren en zelf op te treden als de fascisten weer opduiken. In onze straten is geen plaats voor dat soort tuig. Als ze hun misdadige ideologie willen uitleven, kunnen ze beter meteen naar Turkije vertrekken. Bloedhond Erdogan heeft vast nog wel een baantje voor ze. Of willen ze liever niet in het AKP “paradijs” leven?

Uit dit alles kunnen we opmaken dat de strijd alleen maar heviger zal worden. Daar zullen we ons tegen moeten wapenen, als organisaties, maar ook individueel. De eerste prioriteit is dat we onze vijanden kennen, of ze nu Erdogan, de salafisten, de IS of Al Nusra heten. De bedreiging die er van uit gaat is hetzelfde. Het lijkt er op dat we een hete herfst kunnen verwachten. Geen probleem; als er een grote schoonmaak nodig is, kunnen we er het beste maar meteen mee beginnen. Van uitstel kan geen sprake meer zijn. Die trein is voor goed vertrokken.

DAN NOG EVEN DIT…….

Op 24 augustus viel Turkije Syrië binnen. Zogenaamd om de IS aan te vallen, echter, het werkelijke doel zijn de Koerdische strijders die grote delen van het gebied hebben bevrijdt. Is er nog iemand die twijfelt aan de Hitleriaanse neigingen van de Sultan van Ankara? De Amerikanen hebben de Koerden opgeroepen om terug te trekken. Diezelfde Amerikanen die de Koerden een paar dagen geleden nog als geweldige bondgenoten tegen de IS beschreven. Dit geeft het eigen kracht verhaal weer nieuwe urgentie.

donderdag 18 augustus 2016

HET SCHAAKSPEL OP DE KRIM



In de westerse pers is de situatie in Novorossia en de Krim een poosje uit het nieuws geweest. Zoals gebruikelijk werd het nog wel af en toe gebruikt om Rusland te bekritiseren, maar het westen had andere prioriteiten. De aanslagen, de vluchtelingen en het Brexit referendum zorgde voor de meeste krantenkoppen. Dat betekende echter niet dat in het oosten alles rustige was. In tegendeel, het conflict is niet opgelost en de fascisten in Kiev doen hun best om de spanning te laten voortbestaan. Ook de Krim kwam deze week weer in het nieuws. Tijd dus voor een overzicht van de gang van zaken.

In Donetsk en Lugansk, de vrije republieken in de Donbass, is de laatste maanden de spanning weer enorm opgelopen. Iedere dag, en vaak ook in de nacht, schieten de fascisten op de steden en dorpen. Dat gebeurt ook met zware wapens. In Donetsk gebeurt dit vaak wel rond de 500 keer per dag. In Lugansk is het wat minder. Maar er vallen geregeld doden en gewonden onder de burgerbevolking en veel huizen en gebouwen zijn verwoest. Daar komt nog bij dat de fascisten steeds meer wapens en troepenonderdelen naar de contactlijn overbrengen. Een paar keer is geprobeerd om door de verdediging heen te breken. Maar al deze aanvallen zijn door de militie met succes afgeslagen.

Protesteren tegen het gedrag van Kiev heeft geen enkel effect. De fascisten worden immers aangestuurd door de Amerikanen en de EU kijkt alleen maar toe. Er zijn nog steeds onderhandelingen met betrekking tot het Akkoord van Minsk, maar Kiev negeert steeds alles wat wordt besloten en eigenlijk zijn deze onderhandelingen nutteloos geworden. De gesprekken hebben geen enkele invloed meer op wat er in de praktijk gebeurd. Iedere keer als de zogenaamde wereldleiders over de situatie spreken roepen ze dat beiden kanten zich aan het Akkoord van Minsk moeten houden, maar dat zijn alleen loze woorden. Ze ondernemen geen enkele poging om Kiev tot echte onderhandelingen aan te zetten. Dus gaan de beschietingen en de gevechten door.

Intussen lijkt het er op dat Kiev geen genoegen meer neemt met het terroriseren van de bevolking in de republieken door beschietingen. Men heeft er nu duidelijk voor gekozen om de weg van het terrorisme op te gaan. Vorige week was er een poging om het hoofd van de republiek Lugansk, Igor Plotnitsky, te vermoorden. Een bom ging af in de buurt van zijn auto. Hij raakte licht gewond en hersteld nu in het ziekenhuis, maar het bewijst wel dat Kiev een nieuwe tactiek ter hand heeft genomen. Steeds vaker worden sabotageploegen en terroristen door Kiev op pad gestuurd om verwarring te stichten en dood en verderf te veroorzaken. Dat Kiev de aanslag organiseerde blijkt uit radioboodschappen die door de militie werden opgevangen en waarin men er al van uitging dat de aanslag was gelukt.

Maar Kiev speelt nog hoger spel. Een paar dagen geleden maakte de Russische geheime dienst bekend dat een aantal Kiev terroristen in de Krim was opgepakt, op Russisch grondgebied dus. Ze waren van plan geweest om aanslagen te plegen op strategische plekken. Ze werden echter ontdekt en de groep, waaronder leden van de Oekraïense geheime dienst, werd opgerold. Kort daarna probeerde een soort gelijke groep de Krim binnen te komen via de Oekraïense grens. Ook deze groep werd ontdekt en uitgeschakeld. Dit is het zuiverste bewijs dat Kiev nu officieel het terrorisme omarmd heeft, wat Rusland het recht geeft om bepaalde maatregelen te nemen. Dit is intussen ook gebeurd en een batterij S400 luchtafweer is nu op de Krim gestationeerd. Rusland heeft ook via de VN en andere instellingen tegen de misdaden van het Kiev regime geprotesteerd.

Terwijl de westerse media de situatie lang negeerde, was er nu plotseling weer interesse. Men hoopte duidelijk dat Rusland zijn troepen over de grens zou sturen, terwijl het juist de Oekraïne was die haar troepen in alarmfase bracht. Opnieuw hoopte het westen dat er nu echt oorlog van zou komen. Maar President Putin kent deze tactieken, en hij zal pas tot de aanval overgaan als het echt niet anders meer gaat. Dat punt is nog lang niet bereikt en het Kremlin laat zich niet provoceren door een club fascisten gestuurd vanuit Washington. Putin noemde de terrorismeactie een domme zet van een regime dat oorlog nodig heeft om de eigen problemen toe te dekken.

Moskou heeft er intussen wel voor gezorgd dat de Krim nog steviger in de Russische Federatie verankerd is. In plaats van een bijzonder gebied is de Krim nu tot Russische provincie verklaard, met dezelfde bescherming en beveiliging als alle andere Russische provincies. De elektriciteit komt nu direct uit Rusland en er wordt gewerkt aan een vaste brugverbinding naar het schiereiland. Kortom; Kiev kan een herovering van de Krim compleet vergeten. Eigenlijk accepteren delen van het westen nu wel de onomkeerbaarheid van de situatie. Steeds vaker komen westerse politici op bezoek in de Krim om de situatie met eigen ogen te zien. Ook de roep om afschaffing van de sancties tegen Rusland wordt steeds luider.

Dat betekend echter niet dat er geen gevaar meer is. Het gespuis in Kiev, en haar Amerikaanse neo-con meesters, blijft de oorlogsoptie kiezen. Het wordt gezien als de enige uitweg om uit de problemen van een land te komen, dat constant op de rand van de afgrond balanceert. De leiding is geregeld bang voor een volksopstand, omdat steeds meer mensen het niet meer pikken dat hun land tot het niveau van een bananenrepubliek is gereduceerd. Tot nu toe is deze onvrede in de meeste gevallen nog passief, maar dat kan snel veranderen.

Als we goed naar de situatie kijken moeten we tot de conclusie komen dat de Kiev fascisten steeds wanhopiger worden, en een vlucht naar voren door een aanval op de Donbass steeds meer aannemelijk wordt. Als dat wordt geprobeerd zal de militie de Ukrops opnieuw verslaan, zoals dat ook twee jaar geleden het geval is geweest. Het Oekraïense leger zal opnieuw een zware nederlaag leiden, maar het zal de confrontatie nog wel overleven. Als de waanzin in Kiev zo groot is geworden dat men de Krim gaat aanvallen zal het hele Oekraïense leger tot de laatste man vernietigd worden. Een slag op Russisch grondgebied zullen de fascisten niet overleven. President Putin kan dus rustig afwachten tot de vijand zich laat zien. Hij zal zeker niet de eerste klap uitdelen. Hij weet immers precies dat dit is wat het westen graag wil, en dat plezier zal hij deze oorlogshitsers zeker niet doen. Kortom; het schaakspel gaat verder.

donderdag 11 augustus 2016

47 JAAR GELEDEN; DE SLAG OM DE BOGSIDE



Deze maand is het precies 47 jaar geleden dat de bewoners van de Bogside in Derry, Noord Ierland, hun wijk met man en macht verdedigden tegen de politie. Een confrontatie die de geschiedenis in is gegaan als de “Slag om de Bogside’. Deze veldslag is later een beetje in de schaduw van Bloody Sunday komen te staan, maar toch was het een keerpunt in de geschiedenis van Derry, en eigenlijk heel Noord Ierland. Een periode van 3 dagen die door alle betrokkenen nooit vergeten zal worden.

Derry in 1969 was een roerige stad. De Beweging voor Burgerrechten had de mensen wakker geschud en al maanden waren er demonstraties, marsen en rellen. Voor alle duidelijkheid; in deze periode ging het niet om een Verenigd Ierland of zelfs de Ierse identiteit. Het was veel meer dat vooral de nationalistische bevolking in opstand kwam tegen de armoede, de werkloosheid en de discriminatie tegen katholieken, die was ingebakken in het door de Unionisten bestuurde regeringssysteem. Men voelde zich machteloos en achtergesteld, en daar moest nu maar eens een einde aan komen. De Unionisten kende maar een antwoord; keihard politieoptreden tegen demonstranten en wie er ook maar toevallig in de weg liep. Als tegenpool werd de Derry Burgerweer opgericht ter bescherming van de wijk en haar bewoners. De Noord Ierse politie, de RUC, was maar al te bereid om in de aanval te gaan en hier bij viel zeker 1 dode en velen gewonden. Dit schrok de bevolking van Derry, en zeker de jongeren, echter niet af. In tegendeel, het moedigde de activisten alleen maar aan om door te zetten.

Beide kanten in het conflict keken al uit naar het zogenaamde Oranjemarsen seizoen, omdat werd verwacht dat dan de grote confrontatie zou komen. In Derry namen de marsen de vorm aan van de zogenaamde “Apprentice Boys Parade”, een jaarlijks terugkerend gebeuren, op 12 augustus, dat door de bewoners van de Bogside als vernederend en provocatief werd gezien. De mars was een verheerlijking van de Apprentice Boys, de leerjongens, die de stadsmuren in een ver verleden tegen de katholieken hadden verdedigd. Ieder jaar trokken de Apprentice Boys triomfantelijk over de stadmuren die langs de Bogside lopen. Met muziek en veel provocaties vierden ze hun overwinning. Tot 1969, toen de jongeren van de Bogside en de andere Republikeinse wijken besloten dat het nu genoeg was geweest. Ze zouden niet meer met zich laten spotten. De spanning liep zelfs zo hoog op dat er over werd gedacht de mars maar af te zeggen. Maar dat pikten de hardliners natuurlijk niet, dus ging men zo als gebruikelijk op mars.

Toen de Apprentice Boys in de buurt van de Bogside kwamen werden ze uitgejouwd en uitgescholden. Zo als gebruikelijk bleven zij provoceren en kort daarna vlogen de eerste stenen en flessen. Hoewel een groot deel van de mars snel doorliep, bleef een aantal Apprentice Boys achter om samen met de politie de strijd met de Bogside jeugd aan te gaan. Tot nu toe was er sprake van een rel zoals die zo vaak in Derry voorkwam in die tijd. Maar al snel werd het anders. De politie bestormde de Bogside en probeerde de jongeren terug te dringen. Dit was een keerpunt, want op dat moment kregen steeds meer bewoners het gevoel dat de politie uit was op bloed en dat het nodig was om de wijk tegen deze barbaren te beschermen. De jongeren, die tot nu toe de strijd hadden gevoerd, kregen hulp van arbeiders, werklozen, ambtenaren en wie er ook maar in de buurt was.

Het verzet werd nu door de Derry Burgerweer georganiseerd. Er werden barricades gebouwd en stenen en flessen aangevoerd. Dit gebeurde deels onder leiding van Bernadette Devlin, die intussen een behoorlijk revolutionaire reputatie had opgebouwd. De politie, die had gedacht de zaak snel op te lossen, kwam nu onder een spervuur van stenen en flessen te liggen. Bouwmateriaal was er immers genoeg voor handen, dus over munitie hoefde de verdedigers niet in te zitten. Steeds meer smerissen werden omver gekegeld, of moesten zich gewond terug trekken. Er werd traangas ingezet, maar dat bleek ook al niet te helpen. Volgens Bernadette Devlin was het best te doen als je eenmaal aan het gas gewend raakte. Ze was dan ook regelmatig te zien in een wolk traangas, gewapend met een megafoon. Voor de huizen stonden emmers water met sponsen klaar om de ergste effecten van het traangas te bestrijden.

De slag duurde al uren en de politie ging zelfs stenen teruggooien. Dit tot groot plezier van de Bogside jongeren die steeds meer vastbesloten raakten om de strijd koste wat kost te winnen. De politie kreeg versterking, en in feite werd iedere smeris in Derry in gezet. Maar het hielp weinig. Er kwamen steeds meer barricades en de jongeren gooide nu ook stenen naar beneden van de hoge flats. In de nacht en ook de volgende dag ging de strijd gewoon door. Bijna alle wijkbewoners waren nu betrokken. Er werd benzine gekocht en nu begon de productie van benzinebommen pas goed op gang te komen. Vrouwen en meisjes maakten de projectielen en in een aantal huizen ontstonden echte benzinebomfabriekjes. Het was werk aan de lopende band.

De jongeren gooiden nu ook de benzinebommen van de hoge flats boven op de rijen politie beneden en dat had enorm veel effect. De smerissen waren doormoe en bang om getroffen te worden. Steeds opnieuw moesten ze terug om, aangespoord door hun meerderen, weer naar voren te stormen. Daar werden ze onthaald op meer stenen en brandende benzinebommen die van alle kanten leken te komen. Het begon er steeds meer op te lijken dat de politie de strijd, die nu al drie dagen onafgebroken duurde, aan het verliezen was. De bewoners, begeleid door de illegale zender “Radio Free Derry” voelde de overwinning al aankomen. Maar er was nog wel een zorg; als de politie het moest opgeven was de kans groot dat zij zouden worden vervangen door de B Specials. Dit was een militaire politie organisatie die zwaar bewapend was en zeer antikatholiek. Het was niet veel meer dan een moordenaarsbende die in het verleden al veel slachtoffers had gemaakt.

Tot op dat moment had de IRA eigenlijk geen echte rol in de strijd gespeeld, maar nu de B Specials dreigden te worden ingezet begonnen de wijkbewoners bij bekende IRA leden te informeren of er misschien ook geweren of andere wapens in de wijk aanwezig waren. Tegen de B Specials zouden immers stenen en benzinebommen niet voldoende zijn. Veel wapens waren echter niet voor handen, dus vreesde men het ergste. Maar van opgeven kon natuurlijk geen sprake zijn. Iedereen was op het ergste voorbereid.

Maar het liep anders. De Britse regering in Londen had de 3 daagse strijd natuurlijk ook op de voet gevolgd en vreesde dat de Noord Ierse regering de B Specials op de bewoners van de Bogside zou laten schieten met alle gevolgen van dien. Er werd besloten om het Britse leger naar Derry te sturen, niet om de strijd voort te zetten, maar om de vechtende partijen te scheiden. Voor de bewoners kwam dit als een grote verrassing en ook een bewijs dat ze de politie verslagen hadden, wat ook klopte. Het leger kreeg zijn orders uit Londen en niet uit Belfast en kon dus een soort neutrale positie innemen. De soldaten zouden niet de wijk intrekken en de barricades zouden worden gerespecteerd.

Echter niet iedereen was blij met de komst van de soldaten. Bernadette Devlin hield de jongeren voor dat het leger de vertegenwoordiger van het imperialisme was en dat de soldaten dus niet welkom waren. Zij geloofde niet in de goede bedoelingen, en later bleek dat ze volkomen gelijk had gehad. Maar zo ver was het nog niet. De wijkbewoners vierde hun overwinning en waren opgelucht dat een confrontatie met de B Specials achterwege was gebleven. Gelijktijdig was dit de geboorte van “Free Derry”, het vrije Derry. De wijk liet geen politie en leger toe en bestuurde zichzelf. De saamhorigheid die tijdens de gevechten zo sterk was geworden maakte dat alle problemen intern konden worden opgelost. Free Derry was een kleine staat op zichzelf geworden, waar de buitenwereld met verwondering naar keek.

Natuurlijk was dit alles de Unionisten en ook Londen een doorn in het oog. Men wilde zo snel mogelijk een einde aan deze toestand maken, maar dat bleek lastig en de bewoners van de Bogside gaven nergens meer aan toe. De relatie met het Britse leger verslechterde snel en binnen niet al te lange tijd hadden de jongeren van de Bogside en de Creggan een nieuwe vijand gevonden. Maar dat is een ander verhaal.

Free Derry bewees dat een gemeenschap zichzelf zonder problemen kan besturen en dat er geen enkele noodzaak voor politie, leger en andere repressiemiddelen is. Een eigen organisatie ter verdediging van de wijk bewaakte de veiligheid en loste problemen op. Voor de RUC hoefde niemand meer bang te zijn, en de Noord Ierse regering had in de wijk niets meer te zeggen. Om geen misverstand te laten bestaan over de status van de wijk stond er op de gevel van een huis, aan de rand van het district, met grote letters geschreven: “You are now entering Free Derry” (Je betreedt nu het Vrije Derry). Het huis is intussen afgebroken, maar de gevel en de tekst staan er nog steeds. Free Derry leeft, ook vandaag nog.

donderdag 4 augustus 2016

DE TENTAKELS VAN HET MONSTER



Wie in deze tijd de Turkse TV aanzet, kan er alleen maar van uit gaan dat er een reusachtige oorlog aan de gang is. Het scherm wordt gevuld door duizenden Turkse vlaggen, marcherende soldaten, tanks en natuurlijk wanhopige burgers die zoeken naar verlossing. Verlossing die maar uit een richting kan komen: Erdogan. De propaganda ligt er zo dik boven op dat de indruk ontstaat dat nazi propagandaminister Goebbels is opgestaan, en plaats heeft genomen achter de regietafel. Steeds opnieuw zijn er beelden van de zogenaamde coup, en, hoe kan het ook anders, de haat tegen Erdogan’s vermeende vijand, Fethulla Gulen, komt in een groot scala van verschillende vormen langs. Als iemand nog twijfelt, is het bewijs nu geleverd; Turkije is een onvervalste islamitische eenheidsstaat geworden. Het 1000-jarig rijk van Erdogan en zijn AKP lijkt een feit.

Je zou natuurlijk kunnen argumenteren dat dit alles zich in Turkije afspeelt en dat het aan het Turkse volk is om aan deze ramp een einde te maken. Maar helaas blijft het daar niet bij. Erdogan heeft ook in Europa zijn kettinghonden losgelaten, en die zijn intussen in een aantal landen, waaronder Nederland, bezig om Gulen aanhangers en instellingen aan te vallen, te intimideren en te bedreigen. Er is brand gesticht, er zijn ramen ingegooid en mensen hebben persoonlijke bedreigingen ontvangen. De informatie over wie men op de korrel moet nemen komt rechtstreeks van de zwarte lijsten uit Ankara. De Europese regeringen tonen zich bezorgd over de geïmporteerde haat “made in Turkey”, maar doen er zoals gebruikelijk weinig tegen. Volgens de Nederlandse regering gebeurt dit wel achter de schermen. Of dat klopt zullen we natuurlijk nooit weten, maar van het maken van een echte vuist is geen sprake, zelfs geen klein vuistje.

Voor Erdogan gaat deze haatcampagne nog niet ver genoeg. Hij wil dat Europese landen Gulen aanhangers aan hem uitleveren. Gelijktijdig spreekt hij steeds opnieuw over de herinvoering van de doodstraf, dus is het al wel duidelijk welk lot de uitgeleverde personen te wachten staat. Gelukkig is Europa wel zo wijs om nog niet op deze eisen in te gaan. Ondanks deze standpunten wordt de Sultan van Ankara met de dag brutaler. Hij heeft zijn ministers laten dreigen met opzegging van het beruchte vluchtelingenakkoord tussen de EU en Turkije. De opzegging zou definitief worden als er in oktober geen visumvrij reizen voor Turkse burgers naar de EU wordt ingevoerd. Gelukkig trapt Europa niet in deze chantagepoging en hebben verschillende landen laten weten dat Turkije gewoon aan de 72 voorwaarden moet voldoen. Dat was eerder al niet haalbaar, en nu de AKP dictatuur een feit is, zal er van deze voorwaarden helemaal niets meer terecht komen.

Op zich is dat niet erg. Het akkoord is een van de meest schandalige uitvindingen die de EU ooit heeft gedaan. Echt nodig is het ook niet meer, want sinds de sluiting van de Balkanroute is het bijna onmogelijk geworden om Europa zo maar binnen te wandelen. Het winnende lot van Erdogan begint dus steeds meer op een nietje te lijken. De dictator kan stampvoeten en schreeuwen, veel verschil zal het niet maken. Toch blijft het onverdedigbaar dat Europa niet meer tegen deze waanzinnige durft te ondernemen. Meteen na de vele arrestaties, ontslagen en het sluiten van grote delen van de Turkse media, had de EU moeten besluiten om de onderhandelingen met Turkije over EU lidmaatschap meteen af te breken. De visumkwestie had meteen van tafel gemoeten, en er is veel voor te zeggen om ook het associatieverdrag op te zeggen. Dat was een duidelijk signaal geweest en een teken van politieke moed. Maar het bleef bij wat handenwringen en een heel klein waarschuwend vingertje. Geen wonder dat Erdogan denkt dat hij vuurvast en almachtig is.

Hij wil dat ook keer op keer laten zien. Afgelopen zondag liet hij meer dan 30.000 aanhangers vanuit heel Europa naar Keulen, in Duitsland komen, voor een loyaliteitsdemonstratie. Een grote opgehitste menigte, bewaakt door 2700 smerissen, toonde hun aanbidding van de Sultan van Ankara, en riep luidkeels om de doodstraf. Dit gebeurde midden in Europa. Meer dan 30.000 Erdogan aanhangers maakten gebruik van de zelfde rechten die hun voorman heel hard bezig is om in Turkije af te schaffen. Ironisch natuurlijk, maar ook een teken dat de integratie van al deze mensen jammerlijk is mislukt. Dat kunnen de Europese regeringen zich zelf aanrekenen. Hoe kan het zijn dat ondermeer jongeren, die in Europa geboren en getogen zijn, op een veld in Keulen staan te brullen dat Erdogan een profeet is, en dat God groot is? Hoe groot is de invloed eigenlijk en hoe ver reiken de tentakels? Wat zijn deze jongeren bereid allemaal te doen als de sultan het beveelt? Dat zijn vragen waar men nu niet meer om heen kan.

De AKP is al jaren bezig met een moordpartij tegen de Koerden. Nu zijn het de Gulen aanhangers die het moeten ontgelden. Hoe lang nog voordat de AKP ook in andere landen moord en doodslag laat uitvoeren? Het is in ieder geval niet iets om gerust op te zijn. Terwijl Turkije keihard afglijd richting een volledige dictatuur, lijkt het er steeds meer op dat de Turken in de diaspora in deze waanzin worden meegezogen. We moeten vaststellen dat ook de Gulen stroming gevaarlijk is en in feite geen haar beter dan de AKP. Maar deze stroming heeft in ieder geval niet zo veel bloed aan de handen als Erdogan en zijn trawanten.

Terwijl de Koerdische steden in puin liggen en de angst in heel Turkije regeert, kunnen we niet anders dan lessen trekken uit het verleden. In de jaren 30 stelde Hitler gelijksoortige eisen als Erdogan. Steeds opnieuw kwam hij terug om meer los te krijgen. Ook hij dreigde, brulde en schreeuwde. De Europese leiders uit die tijd gaven toe, steeds een beetje meer. Tot het moment was gekomen dat Hitler een wereldoorlog kon ontketenen. Niemand had hem immers iets in de weg gelegd. Dat was een enorme fout die aan miljoenen mensen het leven heeft gekost. Om een gelijksoortige ramp te voorkomen is het nodig om Erdogan in een vroeg stadium zijn hok in te trappen. Zoals een bekende Keulse zanger deze week zei: ”In de vorige eeuw hadden we een waanzinnige in Europa, laten we er nu voor zorgen dat de geschiedenis zich niet herhaald.”