donderdag 25 mei 2017

FORMATIE; EEN SMERIG SPEL ZONDER BETEKENIS

Twee maanden lang leek het er op dat Schippers haar schaapjes op het droge had. Het was bijna zeker dat er een asociaal liberaal kabinet aan zat te komen, met een flinterdun groen schilletje. Schippers leek dus te slagen, tot dat Klaver besloot dat hij liever meer, dan minder vluchtelingen wilde. Toen verdween Rutte III voorlopig achter een donkere wolk. Schippers bleef achter, te midden van een hoop scherven. Even leek ze met pensioen te gaan, maar binnen enkel uren was de kapitein van de Titanic weer op de brug. “Nieuwe ronde, nieuwe kansen,” moet ze gedacht hebben. Maar dat valt tot nu toe nog al tegen. Eigenlijk zit de hele zaak muurvast, en dat is geen slecht nieuws voor iedereen die de politieke elite ten val wil brengen.

Dat GroenLinks na twee maanden schuiven en geheimzinnig doen toch nog afsprong was niet echt een wonder. Een zelfde soort scenario deed zich immers een paar jaar geleden ook in Amsterdam voor. Ook toen was GroenLinks in onderhandeling met de VVD, maar werd op het laatste moment de stekker er uit getrokken. De SP, opportunistisch als altijd, sprong toen in het gat, en zit daar nog steeds. Geen enkele Amsterdammer is er beter van geworden, en de SP zal bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen zeker een hoge prijs betalen. Maar dat is geen nieuws meer. We verwachten immers niets van soft links.

Dat de VVD, na de Amsterdamse zaak, zo veel hoop op GroenLinks plaatste in de huidige formatie is meer een kwestie van noodzaak dan enthousiasme. Rutte ging er vanuit dat Klaver zo veel ambitie zou hebben, dat hij net als Samsom eerder, alles opzij zou schuiven om toch maar aan een nieuw kabinet te kunnen deel nemen. Nu is het natuurlijk zo dat onder Halsema en Sap GroenLinks steeds liberaler is geworden. Maar wat Rutte over het hoofd heeft gezien is dat er binnen GL toch nog een moralistisch randje aanwezig is dat vanzelf ook een aantal rode lijnen met zich meebrengt. En precies over die rode lijnen is de formatie nu gestruikeld. Natuurlijk had men dit alles veel eerder kunnen weten als men eerst had gekeken hoe groot de verschillen waren, in plaats van hoe klein. Maar in de Haagse schijnwereld is de logica nu eenmaal anders, of zelfs totaal afwezig.

We gaan ons niet verdiepen in welke combinaties er verder nog mogelijk zijn. Dat laten we over aan de systeemmedia, die in jaren niet zo veel plezier hebben gehad. Wat we wel even willen laten zien is hoe snel zogenaamde principes worden opgegeven. De leider van 50Plus, Krol, is hiervan het beste voorbeeld. Een groot deel van de campagne is hij bezig geweest om iedereen te overtuigen van de noodzaak van de terugkeer van met 65 met pensioen gaan. Toen de formatie klapte rook Krol zijn kans. Als rasechte zakkenvuller maakte hij meteen duidelijk dat hij zijn pensioen met 65 eis meteen zou inruilen voor deelname aan een nieuw kabinet. Arme misleidde 50Plus stemmers, hadden jullie nu echt gedacht dat deze oplichter zijn woord ook maar 1 seconde zou houden? Natuurlijk is Krol niet de enige, en zijn verkiezingsbeloften net zo veel waard als een lek zwemvest in het midden van de oceaan, maar de snelheid waarmee deze knoeiers draaien blijft altijd weer een wonderbaarlijk schouwspel.

Hoe moeten wij nu naar deze hele puinhoop kijken? Het mag gek klinken, maar eigenlijk met heel veel plezier. Het gesjacher kan eigenlijk niet lang genoeg duren. Iedere dag zal meer mensen overtuigen van het feit dat dit systeem schadelijk is voor ons allemaal. Met iedere dag die voorbij gaat, en met iedere combinatie die nergens naar toe gaat, zullen meer mensen de politieke elite de rug toe keren, en op zoek gaan naar alternatieven. Het zou zelfs prima zijn als er helemaal geen nieuwe regering kwam. Minder regering, minder schade, moeten we maar denken. Natuurlijk zitten er nog wel de overblijfselen van Rutte II, maar die mogen geen belangrijke zaken meer doordrukken, en dat is prima zo. Steeds meer mensen zullen merken dat we het makkelijk zonder de zakkenvullers en carrièrejagers kunnen doen.

Het kan heel goed zijn dat men er helemaal niet meer uitkomt, en er opnieuw verkiezingen gehouden moeten worden. Dat zal men zo lang mogelijk proberen te vermijden omdat dan de mogelijkheid weer terugkomt dat Wilders de grootste partij gaat worden. Het formatiegeknoei zal veel kiezers immers niet vrolijk stemmen. Rutte heeft al jaren nachtmerries van Wilders en die had hij net even begraven. Nu begint zijn horrorscenario weer aan de horizon te verschijnen, en dat zal wel voor een beetje paniek zorgen. Met “democratie” weet je het immers maar nooit. Daarom lonkt Rutte nog steeds naar GroenLinks. Als hij Klaver nu maar zo ver kon krijgen om die rode lijnen af te schaffen. Als ware liberaal zal hij wel denken dat iedereen zijn prijs heeft. Reken dus maar op een paar verrassingen.

Voor ons maken nieuwe verkiezingen geen enkel verschil. In maart was er niets te kiezen, en dat is ook nu weer het geval. Onder het huidige systeem zijn verkiezingen toch onzin, en zit er dus niets anders op dan niet stemmen of blanco stemmen. Intussen is het wel interessant om te zien hoe het systeem zich langzaam maar zeker zelf opvreet. Hoe de illusies dat er nog verschillen zijn tussen de partijen steeds meer wegvallen. Hoe steeds meer mensen zien dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt wie er in het torentje zit, we worden sowieso bestolen. Kortom; het ware beeld wordt steeds helderder. Ook de leugenpers, die altijd als woordvoerder van het systeem optreedt, heeft niet meer de invloed die het eens had.


Met het verlies van vertrouwen in het systeem, neemt de kans op protest en opstand steeds meer toe. De kritieke grens is nog niet bereikt, maar een langgerekte formatie met een grote kans op mislukken, slaat weer een aantal spijkers in de doodskist van het systeem. Natuurlijk kunnen we allemaal dit proces was sneller laten verlopen. We hoeven alleen maar een hamer op te pakken. 

donderdag 18 mei 2017

VOORBIJ, MAAR NIET VERLOREN

In de laatste maanden hebben we regelmatig geschreven over het feit dat de huidige linkse beweging geen antwoorden heeft op de vragen en problemen van deze tijd. We spreken dan over de mainstream linkse stromingen, zoals de sociaal democratie in zijn verschillende vormen, maar bijvoorbeeld ook over de leiding van de vakbonden. Het gaat dan dus om organisaties die in het verleden een massa aanhang hadden, of deels nog hebben. In de meeste landen zijn er naast deze grotere bewegingen ook nog een groot aantal kleine linkse partijen en groepen, die zich veel radicaler opstellen tegen het systeem, maar met een veel kleiner bereik. Ook is er een grote vijandigheid tussen al deze verschillende groepen en stromingen. In plaats van een gezamenlijke vuist maken tegen het kapitalisme, hoe bescheiden dan ook, vechten ze elkaar regelmatig de tent uit, of worden individuen buiten de groep gezet omdat ze niet zuiver op de graad zouden zijn. Het is dat het kapitalisme de concurrentie al heeft uitgevonden, anders zouden deze clubs daar zeker een project van hebben gemaakt.

Als we zeggen dat links geen antwoorden meer heeft, dan is dat op een zeker moment niet voldoende meer. Er moeten consequenties aan verbonden worden. Het moment is nu gekomen om daar serieus naar te kijken. Er is namelijk geen tijd meer te verliezen. We zien in veel Europese landen dat soft links of mainstream links steeds opnieuw grote nederlagen te verwerken krijgt. In Nederland werd de PvdA bijna vernietigd, ging de SP er op achteruit, en won alleen GroenLinks. In Frankrijk haalde geen enkele linkse kandidaat de eindronde van de presidentsverkiezingen, en ook in Duitsland en Groot Brittannië staan er binnenkort nederlagen op de agenda voor zowel de SPD als Labour. Liberaal of conservatief krijgt overal de overhand. In Frankrijk noemt Macron zichzelf een sociaal liberaal, maar de waarheid is dat hij een ordinaire vijand van de arbeidersklasse is.

De agenda van Macron, kon ook nog best eens het programma van een komende volgende regering Rutte worden. Alle ingrediënten liggen voor zo’n koers bereid, hoewel het uitvallen van Klaver wel de fantasiebelastingen wat zullen beperken. In andere landen zijn het vooral de conservatieven of christen democraten die de aanval op de rechten van de arbeiders willen openen of voorzetten. Maar in feite is er niet veel verschil. Macron is in Frankrijk net zo tegen de arbeiders als May in Groot Brittannië. Dat betekend dat de aanval op onze rechten en onze verworvenheden niet alleen zal worden doorgezet, maar dat er ook een nieuw niveau bereikt zal worden. Daar komt nog bij dat de dreiging van de politieke islam en ongure organisaties als de EU en de NAVO alleen maar groter wordt. We zullen onze verdediging moeten opbouwen en versterken, en het moet intussen overduidelijk zijn dat dit met de traditionele linkse stromingen, die zo lang hebben gedomineerd, niet meer gaat. Er is te veel gelogen en bedrogen, en er zijn te veel beloftes gebroken. Daar komt nog bij dat vooral de sociaal democratie door haar zogenaamde politieke correctheid zelf verantwoordelijk is voor een behoorlijk deel van de problemen.

Er moeten dus andere antwoorden komen, waar de relikwieorganisaties uit de vorige eeuw niet over willen nadenken, maar die door hun steeds verder teruglopende achterbannen worden geëist. Deze eisen zijn terecht want de gevaren nemen alleen maar toe. Als een stroming de eigen achterban niet meer aanspreekt, kan er van bestaansrecht in feite geen sprake meer zijn. Laten we het dus duidelijk zeggen; mainstream links, of het nu gaat om de sociaal democratie of clubs als de SP en GroenLinks hebben ons niets meer te bieden. Niet alleen hier, maar in heel Europa. Hun tijd is voorbij, temeer ook omdat de maskers in de laatste jaren steeds meer zijn gevallen. Het zijn juiste deze stromingen die liberalen en conservatieven aan een meerderheid helpen, terwijl in datzelfde proces links in zijn geheel ten grave wordt gedragen. Alle strijdorganisaties van de arbeidersklasse hebben ze afgebroken. De ideologie, en de opgebouwde kennis van jaren strijd, werden te grabbel gegooid of in museums opgeborgen. Alles werd verkocht en verkwanseld omdat met zo nodig “verantwoordelijkheid” wilde dragen, en “moeilijke beslissingen nemen.” Welke prijs de gewone mensen hiervoor moesten betalen interesseerden ze niet. Als ze maar door het systeem werden geaccepteerd of er deel van konden zijn. Daarvoor was ieder offer geoorloofd. Zij hebben ons uitgeleverd aan de EU, Washington en de NAVO. Niet een keer, maar duizenden keren.

Maar daar hield het nog lang niet op. Men wilde niet weten wat er in moskees werd gezegd of gedaan, en opende de deur voor de salafisten en andere religieuze criminelen, tot terroristen aan toe. Iedere vraag in die richting werd als discriminatie weggezet. Men wilde steeds meer open grenzen, en steeds meer inmenging van buiten, of het nu ging om de invoering van de Euro of de Europese grondwet. We kunnen deze lijst nog veel langer maken, maar dat is niet nodig, want iedereen heeft de misdaden van mainstream links tegen het eigen volk kunnen zien. We waren allemaal getuigen van hun collaboratie en hebben veel te lang gezwegen.

Dat zwijgen moet nu voorbij zijn om te voorkomen dat deze figuren ons meeslepen het ravijn in, waar ze zelf uiteindelijk zonder twijfel terecht zullen komen. En dat onder luid applaus van hun liberale en conservatieve meesters. De soft linkse organisaties behartigen op geen enkel terrein de belangen van de arbeiders, ze willen deze belangen, onze belangen, niet eens zien. Daarom is het nu tijd om daar voor goed mee te breken voor dat het te laat is. Want laten we niet vergeten dat al deze zaken duizenden, zelfs miljoenen arbeiders naar de populisten hebben gedreven. Velen met pijn in het hart, maar toch doorzettend omdat er geen andere uitweg meer leek te zijn. Ook dit komt op rekening van de oplichters die zich als progressief uitgaven.

Waar moeten we dan de hoop op iets anders vandaan halen? De velen mensen die op de populisten hebben gestemd of dat nog van plan zijn, en de velen die helemaal niet meer stemmen, geven aan dat er veel steun is voor een soevereine maatschappij. Een maatschappij waar we binnen de eigen grenzen de dienst uitmaken zonder inmenging van buiten en schadelijke bondgenootschappen zoals de EU en de NAVO. Een maatschappij waar niet de zakkenvullers en asociale liberalen het voor het zeggen hebben, maar het volk zelf. Waar mensen weer het gevoel hebben dat ze controle hebben over hun eigen levens en de eigen omgeving. We hebben al een diepere uitleg gegeven in het eerdere artikel “Tegenstellingen”.


De grote aantallen mensen die in heel Europa de politieke elite de rug toekeren vormen een enorm potentieel voor een soevereine beweging, die zeker op een bepaald moment zal ontstaan. Dit zal gebeuren als men in de gaten krijgt dat ook de populisten niet betrouwbaar zijn, en er dus een nieuwe weg gevonden moet worden. Het is dan aan ons, communisten, om onze ideologie zo’n beweging in te dragen en deze beweging verder uit te bouwen. Het einddoel kan via vele wegen bereikt worden, en daarin moeten we flexibel zijn. Zelfs in veranderende tijden, waar we nu mee te maken hebben, hoeven we dus niet pessimistisch te zijn. Er komen altijd nieuwe kansen, zolang we aan onze ideologie vasthouden. Het is ons enige wapen. 

donderdag 11 mei 2017

TEGENSTELLINGEN

Wie zich met politiek bezighoudt, en de ogen niet sluit voor de verschillende ontwikkelingen van de laatste tijd, zal tot de conclusie komen dat het politieke landschap in sneltreinvaart aan het veranderen is. Niet alleen in Nederland, maar in heel Europa en verder. Veel zekerheden die ons al meer dan 100 jaar begeleiden zijn aan het wankelen geraakt. Er bestaat geen twijfel aan, de kaarten worden opnieuw geschud. Er wordt zelfs gezegd dat we ons in een postdemocratische fase bevinden. De vraag is dus hoe we hier naar moeten kijken, en belangrijker nog, hoe we hier op moeten reageren. Biedt het kansen, of ziet de toekomst er troosteloos uit?

We kennen allemaal het feit dat er een fundamentele tegenstelling is tussen het kapitaal en de arbeiders. Niemand hoeft aan deze tegenstelling te twijfelen, want we zien de effecten iedere dag om ons heen. Maar door de veranderingen in het politieke klimaat zien we ook andere tegenstellingen naar voren komen, die voor lange tijd minder aan de orde zijn geweest. Als we naar de heersende klasse luisteren, leggen ze het uit in de woorden van de voormalige minister van buitenlandse zaken, Timmermans. Hij zei laatste in een interview dat de hoofdtegenstelling niet meer is tussen links en rechts, maar tussen een open maatschappij en een autoritaire maatschappij. Hij zei dit in verband met de verkiezingen in Frankrijk.

Timmermans moest toegeven dat veel arbeiders op Le Pen hadden gestemd, en dat ook de hardere linker vleugel van de Franse politiek zich weg beweegt van het open grenzen beleid van de sociaal democratie. Het stemde hem droevig dat de sociaal democratie niet overtuigend genoeg was geweest in haar verdediging van het systeem. Timmermans heeft de neiging om wat verder te gaan en wat eerlijker te zijn dan de meeste woordvoerders van de heersende klasse. Maar natuurlijk is zijn analyse niet compleet. Zeker, er zijn nieuwe tegenstellingen, maar daar bij gaat het om veel meer dan de simplistische beschrijving waar Timmermans mee komt.

De ware tegenstelling is tussen een open grenzen maatschappij, en een soevereine maatschappij, waarbij er zeker noodzaak is voor een heldere uitleg. De open grenzen waar de heersende klasse over spreekt betekenen vooral dat er geen grenzen meer zijn voor het kapitaal. Of het nu gaat om grote sommen geld of bijvoorbeeld hele fabrieken en arbeidsplaatsen. Alles kan verkocht en verkwanseld worden. Als het maar winst oplevert. Daarbij horen ook schadelijke bondgenootschappen zoals de EU, de NAVO en de band met Washington, die er allemaal op gericht zijn om de uitbuiting op te drijven en de winsten te vergroten. Winsten voor het kapitaal natuurlijk, niet voor de volkeren. Verder horen bij zo’n open maatschappij open grenzen, zodat men, als het noodzakelijk wordt geacht, stromen vluchtelingen naar Europa kan sturen, praktisch zonder controles en met ontelbare mogelijkheden voor het in sluizen van islamitische terroristen en andere ongewenste figuren. Dit om de landen van vooral Europa te destabiliseren. Eigenlijk is zo’n maatschappij overgeleverd aan de grillen van de internationale heersers, zonder dat de bevolking hier iets tegen kan ondernemen.

Deze controles en blokkades voor ongewenste zaken zijn er wel in een soevereine maatschappij. Geen wonder dus dat de internationale heersers en het groot kapitaal hier niet op zitten te wachten. Zij kunnen dan immers niet meer hun plannen ongebreideld doorzetten, wat verklaard waarom ze over een autoritaire maatschappij spreken. Voor de volkeren ligt dat heel anders. Een soevereine maatschappij betekend dat we zelf weer meer controle hebben over wat er in onze landen gebeurd. Dat we vrij kunnen omgaan en handelen met iedereen, zonder dictaten uit Brussel en Washington. Geen lidmaatschap dus van dingen als de EU, de NAVO en andere bondgenootschappen van het groot kapitaal. Dit is geen pleidooi voor een kapitalistische natie staat. Naast het verbreken van de bovenstaande bondgenootschappen, zal op termijn de bevolking het voor het zeggen krijgen.

Nu al hebben veel mensen het gevoel dat ze geen controle meer hebben over hun eigen leven en hun eigen omgeving. Omdat te veranderen moeten we de macht terug pakken van de namaak democraten en zakkenvullers die nu nog de dienst uitmaken. Zij hebben ons de EU binnen gedreven, zij hebben ons de Euro opgedrongen, zij hebben de grenzen opengezet voor iedere gelukzoeker die daar gebruik van wil maken, en zij hebben met hun “politieke correctheid” de politieke islam een machtsbasis in Europa verschaft. Als deze zaken gebeurden tegen de wil van de bevolking in. Referenda uitslagen werden genegeerd of gewoon terzijde gelegd. Een bittere erfenis die we danken aan de samenzweringen van sociaal democraten, christen democraten en liberalen.

Natuurlijk is het niet makkelijk om een systeem, dat sinds 1945 de volledig controle heeft, uit het zadel te wippen. Maar de stap naar een soevereine maatschappij zal hier wel een belangrijke rol in spelen. Het gaat niet om protectionisme zoals de huidige heersers beweren, maar om het verdedigen en beschermen van de belangen van ons allemaal. Dat kunnen we veel beter binnen de eigen grenzen, dan steeds te moeten vechten tegen de dwingelandij uit Washington, of de strijd aan binden binnen een gezichtsloze superstaat zoals de EU. Om een gevecht te kunnen winnen moet de vijand zichtbaar zijn, en niet ergens aan de overkant van de oceaan, of achter de hoge muren van de EU bureaucratie huizen. Het winnen van het gevecht voor een soevereine maatschappij kan een eerste stap richting het socialisme zijn.

Deels heeft dit natuurlijk ook met identiteit te maken. Als Marxisten weten we dat alles altijd verandert en in beweging is. Dat is geen probleem, maar als die veranderingen worden gemanipuleerd ten nadele van ons allemaal, zoals dat in Europa gebeurd, is het onacceptabel. Laten we niet vergeten dat wij deze landen en dit continent alleen maar beheren voor onze kinderen en kleinkinderen. Dat betekend dat we niet kunnen toelaten dat ideologieën zoals de politieke islam, die van buiten heb gebied komen, het gezicht van Europa volledig gaan veranderen. Zij die dit hebben toegestaan of zelfs aangemoedigd, hebben hun tijd gehad. Dat zijn wij aan de vorige generaties en vooral de komende generaties schuldig.

Terwijl de heersers spreken over een autoritaire maatschappij hoeven we alleen maar te kijken hoe hun “open” maatschappij er nu uitziet. Grote evenementen kunnen niet meer plaats vinden zonder grootschalige beveiliging uit angst voor aanslagen. We zien weer politie en militairen met automatische wapens op straat. Veel plaatsen zijn voor vrouwen en meisjes taboe geworden door angst voor aanranding of verkrachting. Er worden zelfs dingen afgezegd omdat men bang is voor een reactie uit islamitische hoek. Veel leraren durven geen les meer te geven over de Tweede Wereld Oorlog en de Holocaust omdat ze bang zijn voor agressieve leerlingen. Is dat de “open” maatschappij waar de liberalen en de sociaal democraten mee pronken?

Verder zien we hoe steeds meer arbeidsplaatsen en geldstromen naar het buitenland verdwijnen. Waren het eerst fabrieken die achter elkaar sloten, nu zijn het winkels en instellingen. De mensen die hier de dupe van worden hebben de “vrijheid” om werkloos te worden, en bij de voedselbank terecht te komen. Is dat het ware gezicht van de “open” maatschappij waar Timmermans en consorten zo voor op de bres staan? Als de bevolking zou worden gevraagd of ze dit soort maatschappij willen of een soevereine maatschappij, waar we zelf de baas zijn, is het niet moeilijk om het antwoord te voorspellen. Alleen zal deze vraag nooit gesteld worden, tot we hem zelf, vanuit een duidelijk klassestandpunt, op de agenda zetten.


NASCHRIFT: FRANKRIJK

De uitkomst van de Franse verkiezingen maakt het bovenstaande nog duidelijker. Het feit dat Macron is gekozen is een ramp voor Frankrijk en voor het Franse volk. Deze kopie van Hollande zal door gaan met de politiek die de kiezers eerder massaal afwezen. Dus pro-EU, alle ruimte voor het groot kapitaal, en een frontale aanval op de rechten van de arbeiders. Het is geen wonder dat ze in Brussel en in de bestuurskamers van de banken en grote bedrijven in hun handen wrijven. Dit bankierszoontje zal zijn klassegenoten niets in de weg leggen. Sterker nog; hij is voorstander van het welkomstbeleid van Merkel. Dat betekend dat onder zijn leiding het voor terroristen makkelijk zal blijven om Frankrijk in en uit te wippen. Als of er al niet voldoende aanslagen zijn geweest en slachtoffers zijn gevallen.

Niet dat Le Pen beter was geweest, waarschijnlijk zou ze net als Trump al snel onder controle zijn gebracht door de heersers. Maar ze zou wel meer zijn opgekomen voor de belangen van het Franse volk, en de politieke islam zou een behoorlijk vijand aan haar hebben gehad. Vooral in het Noorden stemden heel veel arbeiders voor Le Pen. Er was in de tweede ronde immers geen linkse kandidaat meer. Dat is misschien nog wel de grootste ramp van de hele zaak, dat links een steeds kleinere rol gaat spelen in de Franse politiek. Maar we komen dan terug naar het punt wat we al eerder schreven; als links geen antwoorden heeft op de problemen waar de mensen mee worstelen, vertrekken de kiezers naar elders, of stemmen helemaal niet meer. Dat is in deze uitslag duidelijk te zien. Macron mag nu president worden, maar 11 miljoen Fransen hebben wel op Le Pen gestemd. Door het beleid van Macron zullen zij alleen maar bozer en gefrustreerder worden. Kortom; alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor een echte explosie in de komende jaren. We wachten af.

donderdag 4 mei 2017

ZIN OF ONZIN VAN VERKIEZINGEN

Soms is het goed om even af stand te nemen van waar we dagelijks mee bezig zijn. Even een stap naar achteren om naar bepaalde onderwerpen te kijken, die vanzelfsprekend lijken, maar het vaak niet zijn. Deze keer kijken we op die manier naar verkiezingen binnen de zogenaamde parlementaire democratie. Schieten we met verkiezingen iets op, of zijn het alleen maar vertragingsmechanismen van de heersende klasse om ons bezig te houden en gelijktijdig af te houden van het echte werk? De gebeurtenissen van de laatste maanden geven wel wat antwoorden.

Jarenlang hebben linkse activisten er van gedroomd om ergens in Europa een echte linkse regering aan de macht te krijgen. Dan bedoelen we niet een slappe sociaal democratische regering, of doelen we op andere soft linkse clubs zoals in Nederland de SP en GroenLinks. We hebben het dan over een regering van linkse socialisten of communisten die op principiële basis gaat proberen om het socialisme in te voeren. Terwijl we hier over droomden hebben we ook altijd geweten dat zo’n regering, als het er ooit echt van zou komen, met enorme tegenstand te maken zou krijgen, zo wel van uit het binnen als het buitenland. Het kapitalisme zou zich weren, en hier bij zeker niet kinderachtig zijn. We hielden rekening met een staatsgreep, of zelfs een Amerikaanse invasie. Immers, iedereen die zich tegen Washington keert, kan op een interventie rekenen.

Jammer genoeg is zo’n regering er in Europa nooit gekomen, dus hebben we ook de gevolgen in de praktijk nooit kunnen zien. Maar de ontwikkelingen van de laatste tijd hebben toch wel een tipje van de sluiter opgelicht, zodat we nu wat conclusie kunnen trekken. Laat door deze woorden niemand denken dat er ergens ongemerkt wel zo’n regering is verschenen, want dat is natuurlijk niet het geval. Maar we hebben intussen wel de reactie van de heersende klasse op de populisten en hun overwinningen gezien, en dat maakt al veel duidelijk. Wetende dat de populisten eigenlijk zelf ook onderdeel van het systeem zijn, is de huidige reactie van de heersers dubbel zo hard voorspelbaar als het om een linkse regering zou gaan.

Maar we leren van de huidige tijd wel dat de elite helemaal geen staatsgreep nodig heeft om tegenstanders, die naar hun mening het systeem bedreigen, uit te schakelen of om te draaien. Tot nu toe is het voorbeeld van Trump in Amerika het meest duidelijke. Na zijn verkiezing gingen er binnen kringen, van bijvoorbeeld de Democraten, stemmen op om Trump met een soort staatsgreep te verjagen. Gelijksoortige taal hebben we ook van officieren in Engeland gehoord die Jeremy Corbyn niet als premier willen zien. Maar intussen is duidelijk dat de heersende klasse heel andere wapens hanteert. Men gebruikt de media om beschuldigingen en geruchten te verspreiden, en de rechtbanken om maatregelen van de nieuwe leider te blokkeren of onmogelijk te maken. Dit alles hebben we in de laatste maanden in Amerika gezien, en we kunnen er vanuit gaan dat bijvoorbeeld Le Pen met dezelfde zaken geconfronteerd zal worden als ze ooit president van Frankrijk wordt. Ook Wilders heeft in Nederland kunnen zien dat het systeem veel pijlen op de boog heeft om ongewenste ontwikkelingen te stoppen.

Eigenlijk moeten we hier niet verbaasd over zijn, want het systeem heeft velen jaren gebouwd aan een netwerk van wetten en regels, gecombineerd met allerlei reactionaire bondgenootschappen, om de echte wil van het volk geen kans te geven. Of het nu om rechts of links gaat, als er veranderingen op til zijn gaan deze noodmaatregelen meteen werken. Een tegenstander van het systeem, die ondanks alle tegenwerking toch wordt gekozen, maakt dus geen enkele kans. Hij of zij zal op allerlei manieren aan de schandpaal worden genageld door de geheime diensten en de media, en gelijktijdig zullen er altijd kandidaten te vinden zijn, die via rechtszaken alle beslissingen van de nieuwe regering blokkeren, verbieden, of op zijn minst heel lang uitstellen. De botte bijl van een staatsgreep kan dus begraven blijven.

Sommige zullen zeggen dat dit de bescherming van de democratie is. Dat is de grootste leugen van allemaal. Ten eerste bestaat er nergens in Europa echte democratie, en ten tweede gaat het hier niet om het beschermen van de democratie, maar om het verdedigen van de macht en de privileges van de heersende klasse. Het systeem is gebouwd om hun belangen te beschermen en nergens anders voor. De illusie van democratie, en de kruimels die erbij horen, zijn alleen camouflage om de ware aard van het systeem verborgen te houden. De machthebbers willen hun macht niet meer dan nodig tonen. Door de opmars van de populisten zijn ze daar wel enigszins toe gedwongen, en dan kunnen we even naar binnen kijken en onze conclusies trekken.

Hoe zien die conclusies er dan uit? Ten eerste moet duidelijk zijn dat je als activist, maar ook als volk in het algemeen, met geen enkele verkiezing wat opschiet. Het is gewoon het uitwisselen van poppetjes om ons het idee te geven dat we wat te zeggen hebben, terwijl er niets verandert. Via de parlementaire weg zal er dus ook nooit iets veranderen, en er zal ook geen betere wereld ontstaan. Wordt je als tegenstander toch gekozen, is dat een loze overwinning, want je kunt nog steeds niets uitrichten. Kortom; het mee doe aan verkiezingen en ook het stemmen hebben onder het huidige systeem geen enkele zin. Het kost alleen maar geld en energie, zonder dat we er een centimeter verder mee komen.


Als we echt iets willen veranderen is een opstand of een revolutie de enige bruikbare weg. Alleen door de illusie te doorbreken en alle banden door te snijden, kunnen we doordringen tot het centrum van de macht. Hiervoor moeten alle nodige middelen worden ingezet. Alleen door het systeem met wortel en tak te vernietigen en uit te roeien, zullen we de huidige impasse kunnen doorbreken. Als we de systeem media onschadelijk maken, de schadelijke bondgenootschappen verbreken, en ook de rechtbanken van de klasse justitie hun macht ontnemen, zullen we een kans maken om eindelijk de arbeidersklasse (de meerderheid) aan de macht te brengen. Het leven op hoop en illusie heeft over al die jaren niets, maar dan ook niets opgeleverd. Als we de ware gang van zaken onder ogen zien, en er ook naar handelen, maken we tenminste een kans om iets te veranderen. Verkiezingen zijn onzin, alleen revolutie heeft zin.