woensdag 24 februari 2016

GROOT BRITTANNIE VERLAAT DE EU ZONDER WEG TE GAAN



Er is in feite niets waar de EU beter in is dan ruzie maken en dan weer net doen als of het conflict is bijgelegd. Ergens natuurlijk logisch, want als je over alle grote vraagstukken niet tot overeenkomst kunt komen, ga je concentreren op een schijnwaarheid. Je zou het de wonderlijke wereld van Brussel kunnen noemen, Een schijnwereld die niets oplost, maar die wel miljarden kost. Onze miljarden, door de verschillende regeringen bij elkaar gestolen. Diezelfde schijnwereld was weer volop in het nieuws in de afgelopen week.

In deel 1 van de zoveelste wanhoopssage kon men niet tot een overeenkomst over de vluchtelingencrisis komen. Dat is geen wonder want bijna alle Europese landen zijn intussen zelf bezig om oplossingen te vinden doormiddel van hekken, muren en controles. De EU mag hier alleen naar kijken en wordt totaal niet meer serieus genomen. Een voorbeeld is Oostenrijk dat besloot nog maar 80 vluchtelingen per dag binnen te laten. De EU riep meteen dat die niet mocht, en Wenen antwoordde dat het plan toch uitgevoerd werd. Met andere woorden; Brussel, en dan vooral Merkel, kan de boom in. Oostenrijk heeft geen zin meer in schijnoplossingen en mooie woorden. Een grotere afwijzing van de EU kan er eigenlijk niet zijn. In maart wil men het opnieuw proberen, een nieuwe kans op mislukken dus.

Dan kwam deel 2 en dat werd een juichverhaal. Men had een overeenkomst met Groot Brittannië gesloten waardoor het mogelijk wordt, via concessies, dat het land binnen de EU kan blijven. De pers stond er meteen vol van en de Britse premier Cameron kraaide overal dat hij volledig zijn zin had gekregen. Vanuit Brussel was er alleen maar opluchting dat er tenminste over iets een oplossing was bereikt. Maar is het eigenlijk wel een oplossing en is die zogenaamde “deal” wel een nieuwe overeenkomst, of is het weer een oud brood in een nieuw glimmend zakje? Als we even door al de PR onzin heen prikken en goed kijken naar wat er eigenlijk is besloten is de conclusie niet zo moeilijk meer. Cameron vindt dat hij heel wat heeft bereikt. Immers Groot Brittannië zal geen deel gaan uitmaken van de Eurozone, hoeft niet mee te doen aan een Europees leger en zal ook geen onderdeel uit maken van een Europese “superstaat”. Hij zegt dat hij heeft bereikt dat het land een “speciale status’ heeft gekregen.

Maar dit slaat eigenlijk helemaal nergens op. Groot Brittannië had al vanaf het begin een speciale status en dat is nog verder uitgebreid in de Thatcher jaren van de vorige eeuw. Men is al geen lid van de Eurozone en is ook steeds buiten de discussie over een Europees leger gebleven. Dit laatste is niet verwonderlijk. Londen werkt militair gezien alleen maar onder Amerikaanse orders en de Britse generaals trekken zich niets aan van hun Europese collega’s. Dat was altijd al zo, dat is ook nu zo en dat zal altijd zo blijven. Verder heeft Londen er altijd al alles aan gedaan om een Europese superstaat te blokkeren. De Britse regering heeft altijd de eigen onafhankelijkheid opgeëist en heeft zich ook recent niet bemoeid met de vraagstukken die de EU bezighouden. We noemen hierbij de vluchtelingencrisis, het bijna uittreden van Griekenland en de oorlog in de Oekraïne. Bij dit alles bleef Groot Brittannië alleen maar commentaar leveren van de zijlijnen. Dat was altijd al zo, dat is ook nu zo, en dat zal altijd zo blijven. Kortom; er verandert niets en de hele deal is eigenlijk maar schijn.

Er zijn wel wat technische zaken geregeld over bijvoorbeeld het uitbetalen van uitkeringen aan vluchtelingen en migranten. Maar ook op dit terrein ging Londen al jaren de eigen weg. Het is nu alleen vastgelegd op papier. Maar nieuw is het dus allemaal niet en de juichverhalen over een doorbraak zijn totale onzin. Het is weer de schijnwereld van de EU, waar meer met spiegels dan met feiten wordt gewerkt. De vraag is waarom Groot Brittannië eigenlijk onderdeel van de EU wil blijven als men toch nergens aan meedoet en ook geen echte bijdrage levert, op een financiële na dan. Een tweede punt is waarom de EU zo veel moeite doet om een lid te behouden, die dat alleen in naam is, en verder praktisch overal buiten staat.

De Britse regering wil lid blijven omdat dit goed is voor de handel en een uittreden op veel verzet zou stuiten in de Britse zakenwereld. Precies over dit punt is Thatcher uiteindelijk gestruikeld. Het deel van de Conservatieve partij dat lid wil blijven wil op geen enkele manier problemen krijgen met de grote bedrijven. Daar staat en valt alles bij. Daarom ook houdt Cameron op 23 juni een referendum over het lidmaatschap. Hij is overtuigd van een Ja stem en wil een einde maken aan de eeuwige discussie over de EU. Daar komt ook nog bij dat de Conservatieven veel last hebben van de anti-EU UKIP partij. Als er door het referendum een Ja stem volgt, is UKIP eigenlijk verslagen, en kunnen de Conservatieven weer gewoon hun gang gaan. Het referendum is dus eigenlijk een moker om de tegenstand te verpletteren.

De EU wil op haar beurt Groot Brittannië niet verliezen omdat het uittreden van een land er toe zou kunnen leiden dat het hele miserabele EU kaartenhuis in elkaar stort. De scheuren in de structuur zijn nu al duidelijk zichtbaar en het verlies van welk lid dan ook is een rechte weg naar de ineenstorting. Dat wil men voorkomen, tegen elke prijs. Liever een lidstaat die eigenlijk op EU gebied niets voorstelt, dan het instorten van de hele bouwval. Precies op dit punt vinden Brussel en Londen elkaar. De lamme leidt de kreupele zou je kunnen zeggen. Als de Europese volkeren niet zo blind waren hadden ze dit hele spel al lang doorzien.

Toch is het referendum voor Londen niet helemaal zonder risico. Zeker het grootste deel van de Conservatieven staat achter Cameron en ook Labour zal voor een groot deel voor een Ja stem campagne voeren. Maar verschillende van Cameron’s eigen ministers hebben zich uitgesproken voor een Nee stem. Ze hebben nu ook gezelschap gekregen van de Conservatieve burgermeester van Londen, Boris Johnson, een idioot, maar wel een met charisma en invloed. Hij wil een Nee stem omdat de deal niet goed genoeg zou zijn, een ook omdat hij eigenlijk het baantje van Cameron op het oog heeft. Londen alleen is hem nog lang niet groot genoeg.

Het Nee kamp bestaat ook niet alleen uit rechtse en conservatieve krachten. Zo als gezegd wordt verwacht dat Labour vooral voor Ja campagne zal voeren, Jeremy Corbyn heeft immers duidelijk gemaakt dat hij denkt dat de EU cruciaal is voor de rechten van Britse arbeiders. Hier zal nog discussie over komen, maar er lijkt weinig twijfel. Veel andere linkse organisaties zijn wel tegen de EU en willen een Nee stem. Dat is ook de enige juiste keuze omdat de EU een kapitalistenclub is die de Europese werkers niets heeft te bieden. Ook niet op het gebied van rechten. Links heeft het anti-EU veld veel te veel aan rechts overgelaten, en dat is een groot manco. Misschien dat Labour iets heeft geleerd van het referendum in Schotland over onafhankelijkheid, maar het valt te betwijfelen. Ook toen trok men vooral de Conservatieve lijn en betaalde met een grote nederlaag bij de algemene verkiezingen. Deze kant van de zaak gaat dus nog interessant worden.

Blijft de vraag wat de Britten zelf zullen doen. De EU is gehaat in veel kringen, maar men is ook bang voor de consequenties van uittreden, vooral economisch gezien. De kans is dus groot dat veel Britten met het hoofd zullen stemmen en niet met het hart. Tenminste dat lijkt nu zo. Maar dat is nog geen garantie. Er kan nog veel gebeuren tussen nu en juni, en er zal ook weer veel angst propaganda worden verspreid. Een Nee stem zou een enorme nederlaag zijn voor zowel Cameron als ook de EU. Een Ja stem zou in feite alleen maar een schijnoverwinning zijn. Maar daar zijn ze in Brussel in tussen wel aan gewend. Een vervolg van het verhaal kan niet uitblijven.

donderdag 18 februari 2016

SYRIE IN HET OOG VAN DE STORM



De hele wereld kijkt naar Syrië, een land dat het slachtoffer is geworden van internationaal touwtrekken. Alle problemen lijken in Syrië bij elkaar te komen; de opmars van de groene fascisten van de ISIS, de grootheidswaanzin van de Turkse moordenaar Erdogan, de zucht naar wereldheerschappij van de Amerikanen en de oorsprong van de vluchtelingencrisis. Steeds lijkt er wat hoop te ontstaan dat er verbetering komt, en steeds wordt die hoop de bodem in geslagen. Kortom; de storm die Syrie heeft getroffen is nog lang niet gaan liggen. Een storm die intussen steeds grotere gebieden meesleept, en ons allemaal bedreigt.

Sinds 2011 is Syrië in oorlog. Sommige noemen het een burgeroorlog, maar er zijn zo veel externe krachten betrokken dat het in feite een ouderwetse veroveringsoorlog is. Niets meer en niets minder. Wat begon als wat protesten tijdens de zogenaamde “Arabische lente” werd door de Amerikanen al snel omgezet tot gewapende opstand tegen het regime van Assad. Assad zat de Amerikanen al jaren in de weg omdat hij een bondgenoot van zowel Iran als Rusland was en nog steeds is. Volgens Washington werd het dus tijd om hem af te zetten en een pro-Amerikaans regime te vestigen. In Iran durfde men dit niet aan, maar in Syrië wel. Het plan kon echter niet volledig worden uitgevoerd omdat Rusland het blokkeerde. Hierop stapten de Amerikanen over op een andere tactiek en begonnen samen met de Europeanen rebellen in Syrië, waaronder de ISIS, te trainen en te bewapenen. Onder hun leiding mocht de ISIS uitgroeien tot de bedreiging die het nu is voor de hele wereld. Washington gebruikt al jaren groene fascisten om niet populaire regimes omver te werpen.

Op deze wijze sudderde de oorlog jarenlang door, met steeds meer slachtoffers, steeds meer vluchtelingen en steeds meer vernietiging. De Amerikanen beweerden de ISIS te bestrijden, maar dat was maar schijn. In feite heeft men nooit anders gedaan dan proberen om Assad te verjagen. Toen de terroristische dreiging te groot werd greep Rusland in. De ISIS wordt vanaf eind september regelmatig door Rusland gebombardeerd en het Syrische leger is nu in staat om grote stukken land terug te winnen op de terroristen. Dit alles heeft het beeld van de afgelopen jaren volledig veranderd. Het zag er lang naar uit dat Assad het inderdaad zou verliezen, maar Rusland heeft dit voorkomen en heeft als prioriteit om Syrië te zuiveren van terroristen. Tot grote woede van Washington en Brussel lijkt dit ook steeds beter te lukken. De terroristen verliezen terrein en raken steeds vaker omsingelt. Het bolwerk dat het westen jaren lang heeft uitgebouwd wordt nu met de regelmaat van de klok verder in elkaar geschoten.

Detail

Hierboven schetsen we de grote lijnen van het conflict, maar er speelt natuurlijk veel meer. Niet alleen Amerika is betrokken, samen met haar zogenaamde Europese “partners”, ook een aantal regionale machten speelt een rol. We kunnen hier een onderscheid maken tussen legale en illegale interventies. Zoals gezegd zijn Rusland en Iran de enige bondgenoten van Syrië. De strijdkrachten van deze landen zijn op verzoek van de Syrische regering in het land en dat betekend dat hun acties en activiteiten legaal zijn onder de internationale wet. We zien verder betrokkenheid van Amerika, de Europese landen en de regionale machten Saudi Arabie en Turkije. Deze landen zijn niet gewenst door de Syrische regering, en dus zijn hun activiteiten illegaal. Dat geldt trouwens ook voor de geplande Nederlandse bombardementen op Syrië.

Wat is nu de drijfveer van deze illegale interventies? Boven hebben we de Amerikaanse plannen al besproken, maar hoe zit het met Saudi Arabie en Turkije? Turkije is nog het meest direct betrokken, te meer ook omdat de Turken een grens met Syrië delen. Turkije heeft een aantal ijzers in het vuur op dit gebied. Ten eerste heeft de Turkse AKP regering de ISIS jaren lang bewapend en gesteund. Voorraden gaan via Turkije naar de ISIS en in ruil voor deze steun krijgt Turkije goedkoop de gestolen ISIS olie. De familie van de Turkse leider Erdogan, een groene fascist van het ergste soort, is persoonlijk betrokken bij deze handel. Een situatie die het westen niet wenst te zien, ondanks de vele bewijzen. De olie komt via de gebieden, die in handen van de ISIS zijn, Turkije binnen en wordt vandaar uit verder getransporteerd en verkocht. Dit levert enorme winsten op. Onder Amerikaanse druk doen de Turken net als of ze de ISIS bestrijden, maar dat is totale onzin. Nog steeds wordt de ISIS vanuit Turkije bevoorraad en worden gewonde ISIS strijders in Turkije verpleegd.

Een tweede drijfveer van Turkije is de strijd tegen de Koerden. In het Syrische gedeelte van Koerdistan heeft de Koerdisch YPG militie zich vanaf het begin tegen de ISIS verzet. De Koerden zijn de enige militaire kracht op de grond die de ISIS bendes en de andere groene fascisten met succes bestrijdt. Hierdoor zijn zij via een vreemde wending ook de bondgenoten van Amerika geworden. Immers de Amerikanen willen aan de wereld laten zijn dat ze de ISIS bestrijden, maar ze willen geen troepen sturen. Dus maken ze gebruik van de Koerden als een soort vooruitgeschoven eenheid. Het resultaat is dat de Koerden steeds meer gebied in handen krijgen en dat is een doorn in het oog van Turkije. De Turken hebben immers juist de strijd tegen de ISIS als excuus gebruikt om een nieuwe volkerenmoord tegen de Koerden in gang te zetten. De PKK wordt gebombardeerd en de Koerdische steden worden met zware wapens beschoten. Vele burgerslachtoffers zijn het gevolg.

Maar deze moordpartijen kunnen de Koerden van de YPG niet ophouden en de militie staat nu dicht bij de Turkse grens. Uit wanhoop schieten de Turken nu ook over de grens heen op de Koerdische en ook de Syrische troepen. We zien dus dat de ene bondgenoot van Amerika, NAVO lid Turkije, schiet op een andere bondgenoot van de Amerikanen, de Koerdische strijders en inclusief de Koerdische dorpen. Weliswaar heeft Amerika Turkije opgeroepen om hier mee te stoppen. Maar het gaat om een halfhartige oproep, die dan ook niet werkt. De beschietingen gaan gewoon door. Voor vooral de Koerden is deze situatie erg gevaarlijk. De beschietingen zijn nog wel te overleven, maar Turkije dreigt ook met een invasie. Als dat gebeurd is de kans groot dat Amerika toch de kant van Turkije zal kiezen en dan zijn de Koerden opnieuw het slachtoffer. Gelukkig zien de Koerdische leiders dat ook in en worden er meer en meer contacten aangeknoopt met het Syrische leger en met Rusland. Het is de enige manier om een verdere moordpartij te voorkomen. De Turken hebben geen interesse in het bevechten van de ISIS of het Syrische leger. Hun doel is alleen het uitmoorden van de Koerden. Erdogan heeft nachtmerries van een onafhankelijk Koerdistan wat steeds meer tot de mogelijkheden gaat behoren. Zo als iedere kat in het nauw maakt hij dus rare sprongen. Een invasie is daarom niet uitgesloten.

Saudi Arabie

Ook Saudi Arabie speelt een steeds grotere rol in het conflict. Ook de Arabieren dreigen met een invasie, zogenaamd om de ISIS te bestrijden. Maar hun werkelijke doel is Iran. Iraanse troepen vechten aan de kant van het Syrische leger en dat betekend voor Saudi Arabie dat haar aartsvijand direct betrokken is. Saudi Arabie steunt ook verschillende terroristengroepen in het gebied, maar dat lijkt men niet voldoende te vinden. Naast Jemen lijkt Saudi Arabie nu ook militair te willen ingrijpen in Syrië. Misschien op eigen houtje, misschien samen met Turkije. Het is dus duidelijk dat de gevaren alleen maar aan het toenemen zijn en een grote escalatie in de komende dagen is niet uit te sluiten.

Het mag lijken dat Turkije en Saudi Arabie onafhankelijk van Amerika hun eigen potje aan het koken zijn. Maar dat is een verkeerd beeld. Beiden zijn VS bondgenoten en zullen niets doen zonder dat Washington dit beveelt of het oogluikend toestaat. Het betekend wel dat Amerika op een zeker moment gevaarlijk keuzes moet gaan maken waarvan de consequenties niet zijn te overzien. Het kan uiteindelijk tot een directe confrontatie met Rusland komen.

Rusland

De wapenstilstand die Rusland en Amerika afgelopen week hebben gesloten doet het lijken als of de eerste stappen zijn gezet richting een politieke oplossing. Maar dat is verre van zeker. Deze wapenstilstand is een noodstap waar vooral door Amerika en Europa op is aangedrongen. Niet omdat men in zit over de oorlog en de vele slachtoffers, daar heeft men zelf over de jaren voldoende aan bijgedragen. Het gaat er veel meer om dat met Russische luchtsteun het Syrische leger en de Koerden voor het eerst aan de winnende hand zijn. Vooral de omsingeling van Aleppo is in het westen hard aangekomen. Als Aleppo wordt veroverd op de terroristen, en daar lijkt het steeds meer op, heeft het westen een groot deel van de oorlog verloren. Men gebruikt nu weer dezelfde tactiek als in de Oekraïne, als de door het westen gesteunde fascisten in het nauw komen roepen de westerse machten om een wapenstilstand. Zo hopen ze hun vriendjes toch nog te redden, of op zijn minst wat tijd te geven.

Of deze vlieger op zal gaan valt te betwijfelen. Rusland kent deze tactiek natuurlijk ook en om te voorkomen dat de omsingeling van Aleppo weer wordt opgeheven gaat het bestand pas na een week vertraging in. Ook zullen de Russische luchtaanvallen op de ISIS en andere terroristische groepen gewoon door gaan. Het Syrische leger kan dus gewoon het offensief voortzetten en zo steeds meer terrein bevrijden. Dat kan het begin van een echte oplossing zijn.

Europa

De rol van Europa tijdens de hele oorlog is niet meer geweest dan het slaafs volgen van de Amerikaanse bevelen. Alleen had men buiten de vluchtelingencrisis gerekend. De tuinkabouters die zich Europese leiders noemen hadden deze aanval niet zien aankomen. Nu is men plotseling voor een snelle oplossing van de oorlog om te voorkomen dat er nog een paar miljoen vluchtelingen naar Europa komen. Merkel maakt het zelfs zo bont dat ze Rusland de schuld van de vluchtelingencrisis geeft. Dat heeft ze overigens niet zelf bedacht, ze herhaald gewoon de woorden van de financiers crimineel Soros, die zelf verantwoordelijk is voor talloze conflicten wereldwijd. Merkel wil in wanhoop een manier vinden om de schuld te kunnen afschuiven. Ze denkt dat iedereen aan een geheugenstoornis leidt. Immers de vluchtelingen stroomden al de hele zomer binnen, terwijl Rusland pas eind september  met de luchtaanvallen begon. Merkel zelf heeft de grenzen geopend nadat haar zogenaamde bondgenoot Erdogan de vluchtelingenkampen opende en de richtingaanwijzers naar Europa opstelde. Dat is de ware toedracht.

Daar komt bij dat Erdogan nog lang niet klaar is met het spelletje. Hij heeft nog 2.5 miljoen vluchtelingen in reserve zodat hij Europa verder kan chanteren. Europa zal dus geen enkele rol spelen in het oplossen van de oorlog. Men wordt veel te veel bezig gehouden met de vluchtelingen, en de onrust en politiek geweld in de eigen landen, om een bijdrage te kunnen leveren. Duitsland mag denken dat het iets in de wereld te zeggen heeft, maar om hun Amerikaanse meesters kunnen ze niet heen. Terwijl de Europese landen wanhopig proberen om elkaar tot solidariteit op te roepen raakt het continent steeds verder in een crisis en begint de EU langzaam te scheuren. Dingen die men zelfs een jaar geleden niet eens voor mogelijk had gehouden worden nu realiteit.

Trouwens, als we het over de vluchtelingen en solidariteit hebben moeten we toevoegen dat deze hele crisis opnieuw heeft bewezen dat onder Arabieren zoiets als solidariteit niet bestaat. De Golf staten bulken in het geld en hebben enorm veel ruimte. Maar ze vangen nauwelijks een vluchteling op. Hun mede Arabieren zijn de Golfstaten geen cent waard. Dat geldt trouwens niet alleen voor de Syriërs. Ook de Palestijnen worden door de Arabische wereld als tweede klas burgers gezien. Wat er ook gebeurd, ze hebben al jaren geen vinger uitgestoken om de Palestijnen te helpen. Dat is geen kwestie van keuzes, maar een kwestie van mentaliteit.         
Conclusie

De vraag is nu hoe dit allemaal gaat aflopen en wat de toekomst van Syrië zal zijn. Waarschijnlijk zou het inderdaad het beste voor Syrië zijn als het Syrische leger, met Russische steun, het land heroverd en de terroristen van de ISIS en Al Nusra vernietigd. Dat is wat er nu gebeurd, en als dit proces is afgesloten moeten de Syriërs eindelijk de kans krijgen om te beslissen wat ze zelf willen. Het is hun land en zij moeten beslissen door wie ze geregeerd willen worden. Dat hoeft ook niet automatisch Assad te zijn. Het is een interne kwestie die alleen geregeld kan worden als de rust terug keert. Rusland, die een gelijksoortige afloop nastreeft, kan dit proces garanderen door verdere aanvallers op afstand te houden, en de westerse ambities blijvend te blokkeren.

Als er geen verdere interventies komen kan dit proces binnen afzienbare tijd van start gaan. Voor Syrië zou dit een toekomst betekenen, maar het is de vraag of verdere provocaties te voorkomen zijn. Het lijkt er op dat zowel Turkije als Saudi Arabie, met instemming van Amerika, vastbesloten zijn om de boel verder te laten escaleren. Als dat gebeurd is alles mogelijk. Al jaren lang wordt gezegd dat een derde wereld oorlog waarschijnlijk in het Midden Oosten zal starten. We kunnen nu preciezer zijn. Als de westerse machten en hun plaatselijk loopjongens hun gevaarlijke koers voortzetten, zal de derde wereld oorlog in Syrië beginnen. Het punt waarop van een terugkeer geen sprake meer kan zijn ligt nu binnen handbereik. De komende weken zullen duidelijk maken of de storm gaat liggen of dat er een orkaan zal losbreken. We kunnen alleen maar hopen dat het eerste het geval is. Maar de signalen staan zonder meer op rood.

donderdag 11 februari 2016

HET GEZICHT VAN DE FEBRUARISTAKING 1941



Het is dit jaar 75 jaar geleden dat Amsterdam in staking ging tegen de Duitse Jodenvervolging en de bezetting in het algemeen. De staking, georganiseerd door de illegale CPN, was de enige anti-pogrom staking in Europa. Het verhaal van de Februaristaking is bij de meeste mensen bekend en ook in veel boeken en publicaties na te lezen. De heldendaden van de stakers kunnen ook niet vaak genoeg verteld worden. Zeker ook omdat er door het systeem alles aan gedaan is om de doorslaggevende rol van de communisten in de staking te ontkennen of weg te poetsen. Een proces dat nog steeds gaande is. Maar er zijn ook positieve initiatieven en die verdienen het om belicht te worden.

Van een aantal Februaristakers kennen we de namen; Dirk van Nimwegen, Willem Kraan en Piet Nak bijvoorbeeld. Allemaal mensen die bij het organiseren van de staking een leidende rol speelden. Willem Kraan kwam voor zijn verzetswerk voor het vuurpeloton, Dirk en Piet overleefde de oorlog. Maar er waren natuurlijk heel veel andere stakers die minder bekend zijn geworden. Wie waren al deze mensen en hoe is het hun vergaan? In eerste uren van de staking waren de meeste stakers ambtenaren; trambestuurders, mensen van de reiniging en de bestrating, maar ook kantoorpersoneel van de Gemeente Amsterdam. Later kwamen daar de arbeiders van de scheepswerven in Noord en ook veel winkelpersoneel bij. Een goed voorbeeld voor deze laatste groep zijn de meisjes van de Bijenkorf, die de winkel massaal verlieten en in staking gingen. Toch blijven de meeste stakers anoniem, ook nu nog

In de oorlog was dat natuurlijk ook juist de bedoeling. Maar nu, 75 jaar later, is het belangrijk dat de generaties van nu zich iets kunnen voorstellen bij de stakers. De meeste getuigen zijn intussen weggevallen en dat maakt het gevaar van vergeten alleen maar groter. Om dit te voorkomen is het Amsterdamse Stadsarchief met een initiatief gekomen om in ieder geval een aantal Februaristakers een gezicht te geven. Men wil niet alleen de persoonlijke verhalen van de stakers vastleggen, maar ook van zo veel mogelijk stakers een pasfoto achterhalen. Tot nu toe is dat met 36 stakers gelukt. Maar dat is nog maar een klein deel van de mensen die betrokken waren.

Uit documenten in het archief is gebleken dat  zeker 4.400 ambtenaren en werklieden van de gemeente aan de staking hebben deelgenomen. Hun namen zijn vastgelegd op een lijst die werd opgesteld op bevel van de Duitse bezetter. Het doel van de lijst was om de stakers te achterhalen zodat ze konden worden ontslagen of een korting zouden krijgen op het salaris. Op zich was het schandalig dat afdelingshoofden en andere leidinggevenden deze lijst opstelden, wetende wat de consequenties konden zijn. Maar de lijst is intussen al die jaren bewaard gebleven en vormt nu de basis voor het project. Misschien dat het document nu toch nog, na al die jaren, een wat meer positieve rol kan spelen. Naast foto’s is het ook de bedoeling dat er meer documenten over de stakers in het archief komen, zodat ook toekomstige generaties een beter beeld krijgen van de mensen die staakten en wat hun bewoog. Er zijn immers maar weinig documenten bewaard gebleven.  Naast het bekende stakingsmanifest is er maar een foto van de staking. De prent toont stakende trambestuurders in de Sarphatistraat. Meer is er op dit moment niet. 

Op de site van het Stadsarchief (https://www.amsterdam.nl/stadsarchief/) staan de eerste foto’s afgedrukt en er is ook een link naar de lijst met namen te vinden. Iedereen die beschikt over informatie of foto’s van stakers kan met het archief contact opnemen. Omdat het belangrijk is dat er geen informatie verloren gaat, steunen wij de oproep van het Stadsarchief. Immers, met het voorbij gaan van de jaren wordt het gevaar steeds groter dat dergelijke zaken worden weggegooid of op een andere manier verdwijnen. Dat maakt het helder vertellen van het verhaal van de Februaristaking dan steeds moeilijker.

Zo als gebruikelijk wordt de staking op donderdag 25 februari herdacht bij het beeld van De Dokwerker  op het Jonas Daniel Meijerplein in Amsterdam. Omdat het 75 jaar geleden is dat de staking plaatsvond komt een lid van het Oranjegepeupel de herdenking bijwonen. Ook al bij eerdere speciale herdenkingen van de staking is dat gebeurd. Toch blijft dit een schandelijke vertoning. Terwijl de rol van de CPN in de staking nauwelijks aandacht krijgt tijdens de herdenking, gaan er wel uitnodigingen naar figuren die met de staking niets te maken hadden. De Oranjes waren voor de Duitsers gevlucht en hadden hun volk in de steek gelaten. Over de vele linken met de Nazi’s zullen we het op deze plaats maar niet hebben. Maar een figuur uit zo’n foute familie, en die ook nog een keer is getrouwd met de dochter van een Argentijnse fascist, heeft bij De Dokwerker niets te zoeken.

De aanwezigheid van dit soort figuren haalt de herdenking, die altijd een volksherdenking is geweest, naar beneden, en het gejuich van het organiserend comité over de Oranje aanwezigheid geeft aan hoe ver de comitéleden intussen weg staan van de Februaristakers en hun geschiedenis. Men heeft ook duidelijk geen oog voor de Joodse slachtoffers waar de stakers voor op de bres stonden. Geen enkele keer heeft Oranje opgeroepen tot hulp aan het Joodse volksdeel, terwijl de vervolging bekend was. Het waren de Amsterdammers en vele anderen die voor de Joden opkwamen, niet het feodale paleisgespuis dat nog steeds bezig is om haar eigen geschiedenis uit die jaren verborgen te houden. Dat het hierbij om een bruine geschiedenis gaat is intussen meer dan duidelijk. Zulke figuren zouden van de herdenking moeten worden uitgesloten, in plaats van dat zij met misplaatste eer worden ontvangen.

Mientje ten Dam- Pooters

Op vrijdag 29 januari 2016 overleed Mientje ten Dam-Pooters op 99 jarige leeftijd in Amsterdam. Tijdens de Februaristaking deelde Mientje het stakingsmanifest uit, en later haalde ze haar collega’s van het naaiatelier, waar ze werkte, over om in staking te gaan. De hele groep trok richting de Jordaan. Later bracht ze de illegale Waarheid rond.  Mientje’s broer, Pam Pooters, was een van de leidende leden van de Amsterdamse verzetsgroep CS-6, en hij en een aantal andere leden van de groep werden door de Duitsers gefusilleerd. Haar zus Nel, die ook in de groep zat, werd ook opgepakt en overleefde verschillende concentratiekampen. Mientje had vaak leden van CS-6 in huis en hielp ook Joodse onderduikers. Ze bleef altijd uit handen van de Duitsers, hoewel het een aantal keren maar weinig scheelde.

Na de oorlog bleef Mientje over haar belevenissen vertellen om te waarschuwen tegen het fascisme, en de resultaten van racisme en uitsluiting. Later deed ze dit ook op scholen. De herdenking van de Februaristaking sloeg ze nooit over, tot het niet meer ging. Ze kon geen onrecht zien en is tot het laatste toe strijdbaar gebleven. Op de Nieuwe Oosterbegraafplaats is ze begraven, naast Nel.  Het is passend dit kleine eerbetoon af te sluiten met haar eigen woorden. “In het verzet waren er geen grote of kleine rollen. Of je nu gewapend was, of een krantje rondbracht, voor de moffen maakte het niets uit. Je riskeerde steeds de doodstraf, zo simpel was het. Dat wisten we allemaal.”

donderdag 4 februari 2016

MET GESLOTEN OGEN TEN STRIJDE



Misschien hebben velen het niet in de gaten, maar Nederland is opnieuw in oorlog. Het is niet de eerste keer en zal zeker ook niet de laatste zijn, als de huidige machthebbers vasthouden aan hun beleid. Vorige week besloot het kabinet dat Nederlandse F-16’s nu ook doelen in Syrië gaan aanvallen. Het gaat dan vooral om doelen van de ISIS, tenminste dat wordt beweerd. Een zelfde soort aanvallen loopt ook al een poosje in Irak. Toch is dit niet hetzelfde. De Nederlandse F-16’s zijn namelijk niet welkom in Syrië, terwijl dat wel in Irak het geval is. De Iraakse regering stemt met de aanvallen in, maar de regering van Syrië doet dat niet en dat maakt de aanvallen illegaal. Sterker nog ze kunnen worden gezien als een oorlogsdaad.

Onder de internationale wetten is het alleen toegestaan om dergelijke operaties uit te voeren als het betrokken land instemt of als er een VN mandaat is. Dat is op dit moment niet het geval, dus is de Nederlandse operatie, net als de Amerikaanse en de Britse, illegaal. De westerse regeringen proberen hier onder uit te komen door te beweren dat de ISIS een bedreiging voor het westen vormt. Dit zou de aanvallen legitimeren. Dit zijn echter leugens. Het westen breekt de internationale regels en maakt alleen gebruik van de internationale wetten als het hen uitkomt. Dat is al een aantal keren gebeurd en daardoor kunnen we er eigenlijk wel van uit gaan dat de internationale wetten niet meer bestaan.

De hele zaak kent geen enkele logica. Niet alleen zijn de aanvallen illegaal, ook is het zo dat de Nederlandse missie in het Midden Oosten bijna voorbij is. In juli van dit jaar worden de F-16’s teruggetrokken en door Belgische toestellen vervangen. De Nederlandse regering is eerder niet aan de aanvallen op Syrië begonnen omdat de PvdA tegen was. Vorige week draaide de sociaal democraten om als een blad aan een boom. De rat van buitenlandse zaken, Koenders, kwam het met veel trots vertellen. Als een kwispelende hond verscheen hij voor de camera’s. Hoe kon dit alles gebeuren en waarom worden er nu nog zoveel risico’s genomen terwijl de missie bijna voorbij is? De kans is namelijk groot dat Nederland nog meer dan voorheen doelwit van ISIS aanslagen zal worden.

Het antwoord op de vraag laat niet lang op zicht wachten; Den Haag gaat in de aanval omdat de Amerikanen het willen. Eigenlijk moeten we zeggen omdat de Amerikanen het bevelen. Niet dat er nu honderden Nederlandse bommen op de ISIS zullen neerdalen. Ook de Britten besloten met veel krijgsvertoon om in de aanval te gaan. Maar sinds de beslissing is genomen zijn er maar een handvol werkelijke aanvallen geweest. De Nederlandse bijdrage zal niet anders zijn. Het is dus allemaal een symbolische onderneming om de oorlogshitsers in Washington ter wille te zijn. Het is opnieuw een kwestie van knielen voor Uncle Sam. Dat hierdoor de levens van veel Europeanen in gevaar komen interesseert de Amerikanen natuurlijk geen barst. Het is zelfs zo dat aanslagen in Europa, de Europese volkeren nog meer zouden verzwakken, wat opnieuw Washington in de kaart speelt. Voor de Yanken is het dus een win-win situatie.

Het plan is lang een heet hangijzer in politiek Den Haag geweest. Rutte en de VVD stonden al maanden in de startblokken om de Amerikaanse eis in te wilgen en met de aanvallen te beginnen. Maar, zoals gezegd, de PvdA lag dwars. Samsom wilde alleen bombarderen al er kans was op een vredesregeling. Plotseling is dit blijkbaar niet meer belangrijk. Immers de onderhandelingen in Geneve kunnen met de beste wil van de wereld niet als vredesregeling worden beschreven. Dan komen we vanzelf aan de vraag waarom de sociaal democraten nu plotseling wel overstag zijn. Het antwoord hier op zou wel eens met chantage te maken kunnen hebben. We praten dan over twee terreinen. Ten eerste zijn de sociaal democraten als de dood voor verkiezingen. Er zijn bijna geen PvdA kiezers meer te vinden, en dat geeft Rutte natuurlijk een stevige stok om mee te slaan.

Maar het zou ook nog wel eens veel verder kunnen gaan. De Amerikanen maken veelvuldig gebruik van chantage om hun buitenlands beleid aan de zogenaamde “bondgenoten” op te leggen. Hierbij wordt veelvuldig gebruik gemaakt van de geheime diensten. Een bevestiging van dit alles vinden we in de woorden van Professor Werner Weidenveld. Hij coördineerde 12 jaar lang de relaties tussen Duitsland en Amerika.

Weidenveld zegt hier het volgende over:  “Als er sprake was van een meningsverschil tussen Duitsland en Amerika, en het om een serieuze zaak ging, legde de Amerikanen geheime informatie van de veiligheidsdiensten op tafel, dat Duitsland in een slecht daglicht plaatste. Er werd dan bij gezegd: je werkt mee of we publiceren. Dat zal je einde betekenen.” Zo eenvoudig is het dus. De kans bestaat dat de PvdA leiding een zelfde boodschap heeft gekregen. Iedere partij en iedere partijleiding heeft zaken die men liever onder de tafel wil houden. Precies daar wordt gebruik van gemaakt. Ver gezocht? Waarschijnlijk niet, want een dag na de Nederlandse beslissing spraken de Amerikanen al hun genoegdoening uit. Dat geeft aan hoeveel belang Washington aan de Nederlandse deelname hechtte.

Interessant zou zijn om te weten waar de PvdA leiding mee gechanteerd is. Daar zullen we niet snel en misschien wel nooit achter komen. Maar dat er smerige zaakjes in Hen Haag lopen is zeker. Immers het onderzoek naar het lek uit de Commissie Stiekem heeft nog steeds niets gevonden. Vreemd, omdat er eigenlijk maar een paar kandidaten zijn voor het naar buiten brengen van gegevens over AIVD/NSA telefoonaftapping in Nederland. Eerder al waren er geruchten dat Samsom als verdachte werd aangemerkt. Nu kan men plotseling niets meer vinden, terwijl men weet wie er in die tijd met journalisten van het NRC gebeld hebben. Maar dat lijstje blijft geheim. Wat kun je ook anders verwachten. Heeft de PvdA misschien daarom plotseling een andere mening over de bommen op Syrië? Moet Samsom de schande worden bespaard van een aanklacht van ambtsmisdrijf? Het blijft gissen, maar het is allemaal wel heel toevallig.

Nu we het toch over schandaaltjes hebben; ook de Teevendeal is nog steeds onderwerp van gesprek. Men is er immers achtergekomen dat het bekende ontbrekende bonnetje op een zeker moment bijna was hersteld door computerdeskundigen. Toen dit werk zo goed als compleet was kregen deze deskundigen de order om er mee op te houden en de herstelprocedure te staken. Wie die order gaf is nog steeds niet duidelijk. Maar de kans dat het een VVD’er is geweest is meer dan aannemelijk. Kortom; als de Amerikanen Nederland willen chanteren om zo een nieuwe oorlog af te dwingen is er aan onderwerpen geen gebrek. Eigenlijk is het allemaal kinderlijk eenvoudig. Mocht er iemand zijn die over deze gang van zaken wil klagen en zich inzetten voor de mogelijk slachtoffers van dit onzalige beleid, is het niet aan te bevelen om dat in Den Haag te doen. Dat is water naar de zee dragen. De klachtenbrief en de compensatieclaim kunnen beter richting Washington worden verstuurd, met als ontvangstadres een groot Wit Huis. Wie daar zetelt, mag iedereen zelf invullen.