donderdag 26 maart 2015

NEWROZ 2015: OP DE DREMPEL VAN EEN NIEUWE TOEKOMST?



In de afgelopen week hebben Koerden over de hele wereld het Koerdisch nieuwjaarsfeest Newroz gevierd. In Koerdistan zelf kwamen miljoenen mensen samen om het feest van vrijheid en een nieuwe lente te vieren. Newroz 2015 komt op een moment waarop er grote vraagtekens zijn over hoe het verder moet met de Koerdische kwestie. Er is in het afgelopen jaar veel gebeurd, met als hoogtepunt de bevrijding van Kobane door Koerdische strijders die er in slaagde om de IS moordenaarsbendes te verdrijven. Maar er is ook veel gesproken over een oplossing van de kwestie en door sommige kringen wordt daar de ontwapening van de PKK aan verbonden. Dit soort discussies leidt bij sommige groepen tot paniek, maar daar is op dit moment geen enkele reden voor.

De feiten zijn namelijk anders. Het is waar dat er al lange tijd onderhandelingen zijn geweest tussen de Koerdische leider Abdullah Öcalan en de Turkse regering en dat het resultaat van dit alles een 10-punten plan is dat een aanzet zou moeten zijn voor de oplossing van het conflict. Öcalan heeft daarna de PKK opgeroepen om een speciaal congres te houden waar het einde van de gewapende strijd kan worden besproken. Voor sommigen, ook binnen de solidariteitsbeweging, geeft dit aan dat de wapens zullen worden neergelegd en dat de PKK op termijn zal verdwijnen. Dit is echter allemaal veel te kort door de bocht en berust niet op feiten. Er zijn namelijk wel degelijk voorwaarden gesteld waaraan de Turkse regering moet voldoen voor dat er ook maar sprake kan zijn van het einde van de gewapende strijd.

Deze voorwaarden betekenen dat de Turkse regering een aantal hervormingen moet doorvoeren die van Turkije een volledig ander land zou maken. Een land waar ook de Koerden en andere bevolkingsgroepen zonder problemen vrij kunnen leven. En precies daar raakt het proces vast in de modder van het moeras dat beter bekend staat als de Turkse staat. Want als het er echt op aan komt is de Turkse staat en de AKP regering helemaal niet van plan om te hervormen. In tegendeel; nog maar kort geleden is er een poging gedaan om een zogenaamd ‘veiligheidpakket’ door het parlement te krijgen dat van Turkije nog meer een fascistische staat zou maken dan nu al het geval is. Uiteindelijk is dit weer even in de ijskast gezet, maar dat is maar tijdelijk.

De Turkse president Erdogan wil geen democratisch land, maar een dictatuur met hem als de almachtige dictator. Als we daarbij in gedachten houden dat Erdogan en zijn AKP vrienden groene fascisten zijn die heel veel steun hebben gegeven aan de IS bendes moet het wel duidelijk zijn dat er met dit soort figuren nooit een overeenkomst te sluiten is. Zelfs met heel veel goede wil is dit niet mogelijk om dat de AKP overeenkomsten van vandaag de volgende dag al weer in de prullenbak gooit. Zij kunnen dus nooit een partner voor vrede zijn. Het enige wat de AKP wil is af en toe wat vrede kopen zodat er weer verkiezingen kunnen worden gewonnen. We moeten niet vergeten dat Turkije op 7 juni weer naar de stembus gaat. Alles wat we dus nu zien is pure berekening om opnieuw een AKP overwinning uit het vuur te slepen.

Wat betekent dat voor de Koerden en de PPK in het bijzonder? Ten eerste kunnen we Abdullah Öcalan niet kwalijk nemen dat hij zijn uiterste best doet om tot een oplossing te komen. Geen enkele oorlog kan eeuwig duren en als er mogelijkheden zijn is het logisch dat er gepraat wordt. Gelijktijdig is het ook logisch dat de PKK leiding in Kandil op de rem trapt als het er op lijkt dat bepaalde dingen te ver gaan. Dat hebben we in de laatste maanden verschillende malen gezien. We moeten niet vergeten dat Öcalan geen vrije onderhandelaar is. Hij zit in een Turkse gevangenis en staat dus nog steeds onder controle van de Turkse staat. Hij mag nu wat meer bewegingsruimte hebben, maar het feit dat hij een gevangene is moeten we niet uit het oog verliezen. In feiten is het voor hem zo ook onmogelijk om echt te onderhandelen. Het zijn de bijzondere omstandigheden dit hiertoe hebben geleid. Maar daarbij blijft staan dat hij niet vrij is en dus te controleren en chanteren. Dat weten de vrije PKK leiders in Kandil ook en uit alles wat er in de laatste maanden is gebeurd kunnen we aflezen dat ze deze feiten sterk laten meewegen in iedere beslissing. Het is niet dat Kandil oorlog wil en zich zo tegenover Ocalan opstelt. Het is veel meer dat er sprake is van een dubbele verdediging om te voorkomen dat er verkeerde besluiten worden genomen. Ook uit de verschillende Newroz verklaringen is dit af te lezen.

Zo als gezegd kan er een moment komen dat de wapens echt worden opgeborgen en dat de PKK zich alleen politiek gaat inzetten. Maar daar is de tijd nog lang niet rijp voor. Ten eerste kruipt Turkije met de AKP steeds verder richting een dictatuur en ten tweede is het belangrijk om de situatie in de wereld niet uit het oog te verliezen. Zoals we in Syrië en Irak hebben gezien zijn de IS bendes levensgevaarlijk en bedreigen zij ook de Koerden. De IS is een afvloeisel van de Amerikaanse politiek in het hele Midden Oosten en krijgt veel steun van ondermeer Turkije. Als de PKK strijders niet het gevecht met deze moordenaars waren aangegaan zou er een ware tragedie zijn ontstaan. Het is dus ook met het oog op deze situatie dat de PKK de wapens goed moet vasthouden, niet alleen ter zelfverdediging, maar ook om dit soort dreigingen het hoofd te bieden. Met lege handen en een hoop politieke slogans kun je je vijanden niet verslaan. Dat weet de PKK als geen ander.

Er is geen beweging in de wereld die zo veel is aangevallen als de PKK, door Turkije, door andere staten in het gebied die delen van Koerdistan bezet houden, en ook door de Amerikaanse imperialisten en hun Europese lakeien. Uit al die aanvallen zijn lessen geleerd die nu in praktijk worden gebracht. De eerste les is dat je nooit, maar dan ook nooit ongewapend voor je vijanden moet staan. We kunnen er zeker van zijn dat Turkije alleen met Ocalan praat omdat de PKK een gewapende macht is. Als dat niet het geval was hadden de fascisten Ocalan al lang vermoord en een volkerenmoord tegen de Koerden ontketend. Dat ze tot alles in staat zijn weten we maar al te goed. Je kunt dus alleen onderhandelen vanuit kracht en dat betekend het behoud van een gewapende macht.

Dit is overigens een les voor heel veel bevolkingsgroepen en bewegingen, want in de huidige wereld worden de dreigingen alleen maar groter inclusief het geweldspotentieel van de tegenstander. Het hebben van een gewapende macht is dus niet alleen legitiem het is ook van levensbelang. Wat betreft de Koerden is de situatie duidelijk; als Turkije bereid is om zich te hervormen, als er aan de voorwaarden wordt voldaan en als men bewijst betrouwbaar te zijn, zal de PKK een congres houden om dit te beoordelen en om te kijken of het mogelijk is om de gewapende strijd tegen Turkije te beëindigen. Van het neerleggen of inleveren van wapens is dan nog totaal geen sprake. Er zijn immers meer vijanden waarmee rekening gehouden moet worden. Kortom; er zijn nog heel veel barrières te nemen voordat er over een einde van de strijd kan worden gesproken, en het inleveren van wapens is in zijn geheel niet aan de orde.

Maar de PKK heeft Turkije nu wel in het centrum van de internationale aandacht geplaatst. Er kan een oplossing komen en een vreedzaam einde aan het conflict. Maar dan moet Turkije in actie komen en een totaal ander land worden, met een totaal andere mentaliteit. Iedereen die Turkije een beetje kent weet dat dit onmogelijk is. Maar het Koerdische volk en de PKK kunnen nu rustig met de armen over elkaar toe zien hoe Turkije zich in de meeste vreemde bochten gaat wringen om uit deze zelf geproduceerde kooi te raken. Wat de uiteindelijke uitkomst zal zijn is niet te voorspellen. Maar onder de Koerden en ook de solidariteitsbeweging is geen enkele reden voor paniek, in Ankara echter zijn er meer redenen dan ooit te voren. Precies al deze zaken bij elkaar genomen gaan in de komende tijd een interessant schouwspel vormen. Tot slot nog een ding; de Koerden hebben hun huidige positie op eigen kracht bereikt. Wat voor oplossing er ook komt, ook die oplossing zal alleen van waarde zijn als hij wordt bereikt op eigen kracht en met eigen inzet. Afkortingen en sluiproutes bestaan niet of zijn dodelijk. Met dat in het achterhoofd kan het Koerdische volk de lange en ook bloedige strijd tot een grote overwinning voeren. Gevolgd door een rechtvaardig vrede en een vrij leven.

donderdag 19 maart 2015

SYSTEEM IN VERVAL



Nog afgezien van de uitslagen en opkomst van de Provinciale Statenverkiezingen hebben de gebeurtenissen van de afgelopen week duidelijk gemaakt dat het hele Nederlandse politieke systeem in verval is. Wat begon met het vertrek van de corrupte VVD’er Mark Verheijen bereikte een climax met het aftreden van het oplichtersduo op Justitie, Ivo Opstelten en Fred Teeven. Een heel snel vertrek na een jaar van leugens, geheugenverlies en verdwenen bonnetjes. Maar ook een vertrek vol arrogantie en misplaatst slachtofferschap. Het is niet overdreven om te zeggen dat met deze affaire de laatste nagel in de doodkist van de Nederlandse politiek werd geslagen. Een niet meer te stuiten verval is een feit geworden.

Het gaat immers om veel meer dan het ontslag van twee miezerige ministers, die financieel al lang binnen zijn en van hun ontslag echt geen hinder zullen ondervinden. Door het snelle ontslag is een echt debat voorkomen over hoe het mogelijk is dat een crimineel gewoon 4.7 miljoen gulden van de Nederlandse staat kon terugkrijgen zonder enige vorm van verantwoording. Dit terwijl de VVD altijd loopt te roepen dat misdaad niet mag lonen. Dat deze slogan alleen maar propaganda was wisten we natuurlijk, maar de Teevendeal heeft duidelijk laten zien hoe groot dit soort overeenkomsten zijn. Dit is nog maar een toevallige ontdekking. Hoeveel meer van dit soort deals zijn er geweest, of nog in de maak, waar niemand ooit iets van verneemt? Ook daarom moesten dief en diefjesmaat zo snel opstappen om te voorkomen dat er nog meer lastige vragen werden gesteld. Dat deze affaire lang niet de enige is, kunnen we gewoon met zekerheid zeggen.

Het was al jaren bekend dat Teeven, toen hij nog officier van justitie was, op heel goede voet stond met de top van de onderwereld. Er zijn zelfs foto’s van zijn knusse gesprekjes met juist die figuren die hij hoorde te bestrijden. Was Teeven nu zo’n half crimineel, of is er meer aan de hand? We kunnen gerust zeggen dat Fredje over veel criminele energie beschikte en dat daardoor de grens maar al te vaak zoek is geraakt. Maar we moeten ook vaststellen dat hij niet uniek is. De heersende klasse heeft altijd een bepaalde band met de onderwereld gehad. Niet zelden is het de onderwereld die de smerige klussen voor de overheid opknapt. Het beeld dat altijd word geschetst dat de onderwereld buiten de gewone maatschappij staat klopt dan ook niet. Er zijn nauwe banden die met veel zorg verborgen worden gehouden. De bruggen voor dit alles zijn de Teevens van deze wereld.

Toch zit er ook een andere kant aan Teeven die hem uiteindelijk ook noodlottig is geworden. Teeven heeft altijd politieke ambities gehad en zijn persoonlijke ideologie is duidelijk fascistisch. Hij heeft er voort gekozen om aan beide kanten van het hek te opereren en dat kan nooit goed gaan. Als hij een rommelende officier van justitie was gebleven was de hele bonnetjesaffaire nooit aan het licht gekomen. Net als de honderden andere deals die dit soort figuren altijd afsluiten. Maar komen ze eenmaal in de politiek terecht, dan gaan er hele andere lampen aan en dan komen er dingen uit de schaduwen tevoorschijn die normaal de duisternis nooit verlaten. Teeven wilde van twee borden eten en daar is hij uiteindelijk in gestikt. Volkomen verdiend, en het had ook nog wel wat meer mogen zijn. Hij is nu op zijn bek gegaan door zijn eigen geknoei en heeft zijn baas meegesleept, die hij voor hem had laten liegen. Tenminste in de normale wereld heet dit liegen, in parlementaire termen heet het de Kamer verkeerd voorlichten. Maar liegen blijft liegen en als je je dan ook nog laat betrappen is het einde verhaal. Dat is het lot van de nog al dom overkomende Opstelten geweest. Hij loog voor zijn maatje, werd betrapt en moest zijn hoed pakken. Hij kan nu op naar een vet betaald commissariaat als de storm wat is gaan liggen.

Teeven kon het uiteindelijk niet laten om zijn fascistische beginselen nog even te tonen door de term “Volk en Vaderland” te gebruiken. Sommige zeiden dat hij vroeger op school blijkbaar tijdens de geschiedenisles niet had opgelet. Onzin, hij wist precies wat hij zei, en ook waarom hij dat zei. Het is waarschijnlijk de eerste en ook de laatste keer in zijn miserabele leven geweest dat hij de waarheid heeft gesproken. Jammer is wel dat hij over zijn eigen rotzooi is gestruikeld en dat hij niet is bestraft voor al die straatarme asielzoekers die hij de dood heeft ingestuurd. Hij zal nooit zijn verdiende loon krijgen voor de misdaden die hij in al die jaren heeft begaan. Wel moet hij hopen dat hij ergens niet op te veel tenen heeft getrapt, want op dat gebied kent de onderwereld wel degelijk andere regels. Daar schermt men niet met parlementaire spitsvondigheden, maar met automatische geweren en pistolen. Teeven kan zijn kogelwerend vest maar beter een poosje aanhouden.

De hele zaak geeft wel weer aan hoe failliet en vervallen de parlementaire politiek is. Jarenlang wordt er gelogen en bedrogen. Er worden miljoenen deals afgesloten met criminelen achter de ruggen van het volk. Er is totaal geen controle op de figuren die ook nog een keer de brutaliteit hebben om zich volksvertegenwoordigers te noemen. Zij vertegenwoordigen alleen de heersende kliek en niemand anders. Onder het zogenaamde parlementaire systeem moet de oppositie en ook de pers een controlerende taak uitvoeren. Maar dat is een lachertje. Er is geen echte oppositie, niet in de Tweede Kamer en ook niet in het land. Een aantal partijen heeft zich omgevormd tot een constructieve oppositie, waarmee ze bedoelen dat ze gewoon schoothondjes van de regering zijn. Dan zijn er nog wat anderen die in de rij staan om dezelfde rol te vervullen. Zelfs SP leider Roemer heeft al gezegd dat hij zich wel kan voorstellen om met de VVD in een regering te zitten. Hoe dom de man in feite is wordt duidelijk uit de volgende uitspraak: “Natuurlijk moet er wel wat te halen zijn als dit aan de orde komt, anders ga ik mijn principes niet verloochenen.” Hij geeft dus al toe dat een samenwerking met de VVD een verloochening van zijn principes is. Toch wil hij het overwegen. Dat zegt hij gewoon allemaal openlijk. Het is moeilijk vast te stellen of dit een geval van eerlijk domheid of domme eerlijkheid is.

Hoe dan ook, hier is de zogenaamde leider van de oppositie aan het woord. Wat kan er terecht komen van een controlerende rol als zelfs de oppositieleider al bereid is om al zijn principes bij het grof afval te zetten om toch vooral maar een plekje op het pluche te veroveren. Is het dan een wonder dat de bevolking zich meer en meer afkeert van de gevestigde politiek? Is het een wonder dat het aantal leden van de politieke partijen dramatisch aan het dalen is? Is het een wonder dat de studenten weer de eis stellen om de democratie uit te breiden? Dan gaat het nog alleen om de universiteiten, maar die zelfde eis kun je zonder problemen naar het hele land doortrekken.
Wij hebben het al eerder gezegd; we worden geregeerd door een stel dieven en oplichters die maar een doel hebben, en dat is het in stand houden van de macht van de heersende elite. Daarvoor wordt alles opgeofferd en wordt de maatschappij tot op het bot uitgehold. De grootste bekken en de grootste belangen hebben het voor het zeggen en de bevolking mag betalen en af en toe mee doen aan de farce die men verkiezingen noemt. Maar het tij is aan het keren. Het gaat langzaam maar wel zeker. Niemand gelooft meer in Rutte, Samsom en de rest van de leugenaars. Ze leven op gekochte tijd, deze kliek, en dat weten ze maar al te goed. De tijd van de rekening komt steeds dichter bij. Als dat moment daar is zal het wegschoppen van Opstelten en Teeven maar een klein briesje blijken te zijn. De storm komt, waarschijnlijk sneller dan we denken, en er is niets meer wat hem nog kan tegenhouden. De leugenaars en oplichters zijn gewaarschuwd.

PROVINCIALE STATEN; RUTTE’S KOUDE DOUCHE
 
Voor de regering zijn de uitslagen van de Provinciale Statenverkiezingen een ijskoude douche. De VVD verloor weliswaar, maar de echte ramp tekende zich af bij de Partij van de Arbeid waar men terug viel tot maar 8 zetels. Dat is de rekening voor alle leugens en gebroken beloften. We willen niet veel woorden aan het hele toneelspel besteden, maar er zijn een paar belangrijke punten. De coalitie heeft, ook samen met de zogenaamde constructieve oppositie, de meerderheid in de Eerste Kamer verloren. Dat betekend dat ieder wetsvoorstel een potentiële kabinetscrisis kan worden. Rutte zal in de komende jaren niet veel verder komen dan poppetjes tellen, iedere week maar weer. De PVV heeft wat verloren en de SP wat gewonnen. Maar een ander feit is nog veel belangrijker; de opkomst was maar 47.5%. Dat betekend dat de verkiezingen niet representatief zijn en dat 52.5% van de kiezers gewoon is thuis gebleven. Hierbij moeten we even stil staan, 52.5% van de bevolking wil met het parlementair politieke spel niets meer te maken hebben. Een terechte keuze. We zeiden het al eerder; de storm steekt op.

donderdag 12 maart 2015

HERINNERINGEN VAN EEN TREINREIZIGER



Afgelopen donderdag stonden er plotseling een aantal NS medewerkers op het spoor bij Hoofddorp. De aanleiding was het in elkaar slaan van een conductrice in een late trein de avond er voor tussen Schiphol en Hoofddorp. De conductrice kwam in het ziekenhuis terecht en gaf aan dat ze geen idee had wat er eigenlijk was gebeurd, hoewel er wel een persoon is opgepakt/ De NS collega’s vonden dat het nu mooi genoeg was geweest en kwamen in actie. Er was een grens overschreden en er moesten nu eindelijk maatregelen komen. Een terechte eis, maar hoe zit het nu eigenlijk met het geweld op de treinen en de perrons. Een getuigenis van een regelmatige reiziger.

Iedereen die regelmatig gebruik maakt van de NS treinen zal weten dat het er de laatste jaren niet gezelliger op is geworden. Vooral de late avondtreinen, met hoogtepunten in het weekend, worden vaak bevolkt door minder plezierige figuren die over het algemeen behoorlijk diep in het glaasje hebben gekeken. Wat het resultaat daarvan is laat zich niet moeilijk raden. Bepaalde categorieën van uitgaanspubliek maken de reizen in de avond en nachttreinen vaak tot hachelijke avonturen waar de afloop steeds onzeker van is. En dat is dan nog gezien van uit de positie van de reiziger. Voor het personeel, dat verantwoordelijk is voor de trein, is het allemaal nog een stukje erger.

Wat voorbeeldjes; regelmatig komt het voor dat dronken reizigers door de trein zwerven en conflicten uitlokken. Mensen die op handen en voeten door het gangpad gaan zijn geen uitzondering. Daar komen nog groepen jongeren bij die de voorkeur geven aan schreeuwen, gooien met bier en als het even kan, aan de noodrem trekken. Na een bezoek van deze figuren zien de toiletten er meestal uit als zwaar verwaarloosde zwijnenstallen, om van de lucht nog maar niet te spreken. Een ander fenomeen zijn kleine groepjes jonge zwartrijders die, loerend door de glazen deuren, een kat en muis spel met de conducteur spellen. Worden ze toch aangehouden zijn ze agressief en beledigend. Ook het aantal verwarde mensen in de trein neemt hand over hand toe. Op de gemiddelde reiziger, die zich normaal gedraagt, maakt dit alles een dreigende en onplezierige indruk.

Wat de conducteurs en conductrices van dit alles denken laat zich raden. Ze willen er niet veel over kwijt in het algemeen. Waarschijnlijk is het hen ook door de NS verboden om er openlijk over te spreken. Zeker, ze doen hun best om de boel toch nog in goede banen te leiden, hoewel sommige door arrogant gedrag ook zelf weer agressie oproepen. Maar dat zijn uitzonderingen. Over het algemeen proberen ze er het beste van te maken. En precies dat hebben ze al veel te lang gedaan, met veel slachtoffers als gevolg. Wie overdag in de trein zit maakt kans om twee conducteurs tegelijk tegen te komen. Dan zijn er nog de zogenaamde vliegende brigades, groepjes van 6 of 8 controleurs die van de ene naar de andere trein wippen, steeds op zoek naar de beruchte zwartrijder. De NS wil immers centen zien voor een steeds slechter worden service. Toch kun je hier zonder meer van overkill spreken.

Een heel ander beeld geven de avondtreinen, daar tref je meestal 1 conducteur of conductrice. Een persoon voor een hele trein, met juist het lastigste publiek van de hele dag. Als je de conductrices vraagt of ze dat nu wel prettig werken vinden zo, glimlachen ze een beetje en zeggen ze dat het nog wel gaat allemaal. Maar als je even doorvraagt blijkt dat ze het alleen voor wat meer geld doen of voor wat minder uren. Het is natuurlijk geen pretje om steeds tegen allerlei problemen en vervelende mensen op te moeten boksen. We moeten niet vergeten dat ze er inderdaad alleen voor staan. Als er problemen zijn kunnen ze alleen hulp krijgen als ze een station binnen rijden. Ze hebben een radio en een telefoon, maar wat heb je daar aan als je weer met een gek te maken krijgt in de middle of nowhere. Dan is er alleen de machinist om op terug te vallen, en die zit kilometers verderop in zijn cabine en kan nooit snel hulp bieden. Van echte veiligheid is dus nooit sprake.

Als er dan weer wat gebeurt, zo als nu in Hoofddorp of ook weer bij Helmond, wordt er van alle kanten geroepen dat er iets moet gebeuren. Er moeten gespreksrondes komen, een idioot van een minister zegt dat het afgelopen moet zijn zonder er consequenties aan te verbinden, en er is wat media aandacht. Daar houd het dan weer mee op. Maar als we naar het bovenstaande kijken kun je alleen maar concluderen dat het niet meer lang zal duren voor dat de eerste dode valt. Moet daar dan op gewacht worden voordat er eindelijk iets gebeurd? De nieuwe maatregelen van de overheid en de NS zijn te weinig en te laat.

Het NS personeel zelf is nu een beetje in actie gekomen en de machinisten hielden een toeteractie. Dit laatste werd door de NS beschreven als een geweldige publieksvriendelijke actie. Vriendelijk voor de schatkist van de NS zullen ze wel bedoelen. Want echte veiligheid kost geld, en daar heeft de NS natuurlijk geen zin in. Er wordt nu gezegd dat de maat vol is. Dat klopt, dus is het tijd voor krasse maatregelen. Het NS personeel moet nu zelf de confrontatie aangaan, niet met de raddraaiers in de treinen, want dat is hun taak niet, maar met de directie van de NS. De oplossing is simpel; twee conducteurs of conductrices op alle treinen, ook in de avonduren en de nacht. Op sommige beruchte routes, zoals de Schiphollijn, is drie het minimum. Als de NS daar niet aan wil moet er gestaakt worden tot de eis is ingewilligd. Rotterdam gaf gisteren al het voorbeeld.
 
De NS zal wel weer roepen dat staken niet publieksvriendelijk is, maar zo vriendelijk is het publiek nu ook weer niet voor de NS medewerkers. Misschien gaan de ogen open als de treinen gewoon stil blijven staan. De NS heeft miljoenen weggegooid aan de meest idiote dingen zoals bijvoorbeeld de Fyra, het is dan ook niet teveel gevraagd om te eisen dat er behoorlijk in de veiligheid van het personeel geïnvesteerd wordt. Er is genoeg gepraat en genoeg gepolderd. Dat haalt allemaal niets uit. Als de vakbonden het niet doen moet het personeel zelf een daad stellen. Nog niet zo lang geleden waren er personeelscollectieven bij de NS, die de confrontatie wel aandurfden. Misschien moeten die nu terug komen, voor dat het te laat is. Met een heldere eis en een strijdbare inzet kan de strijd voor betere werkomstandigheden sneller gewonnen worden dan met uren zwammen in de directiekamers. Dus organiseer en sla terug, ook op het spoor!

donderdag 5 maart 2015

EEN DUISTERE NACHT



Als we de media van de laatste maanden doornemen moeten we tot de conclusie komen dat de toekomst er niet al te rooskleurig uit ziet. Men mag dan wel beweren dat de crisis voorbij is, maar de feiten spreken een andere taal. We zien steeds meer bedrijven sluiten en het aantal grote winkelketens dat failliet gaat is intussen niet meer te tellen. Anderen halen het nog maar net, denk bijvoorbeeld aan V&D. Bij dat bedrijf probeert men zelfs een loonsverlaging door te drukken. Hoe je er ook naar kijkt, dit lijkt echt niet op het einde van de crisis. Sterker nog, veel mensen beginnen nu pas te voelen wat een crisis precies betekend.

Dan is er nog de dreiging van het terrorisme van de politieke islam. Of het nu gaat om de IS of Al Quaida, beiden overigens uitvindingen van het Amerikaanse imperialisme, de dreiging wordt er niet minder door. Nog in het afgelopen weekend werd heel Bremen in Noord Duitsland tot een soort mini politiestaat verklaard omdat er een dreiging van aanslagen zou zijn. Uiteindelijk gebeurde er niets en werden er ook geen wapens gevonden, maar het gevoel van onrust en onveiligheid neemt natuurlijk wel steeds verder toe. Voor de autoriteiten is dit vruchtbare grond om de terreurwetten nog wat verder aan te scherpen en de rechten van ons allemaal nog meer in te perken. Tot het moment gekomen is dat er nauwelijks meer rechten zijn.

We zien nu al hoe het hele Europese continent steeds meer op een Amerikaanse militaire basis begint te lijken. Terwijl de media maandenlang bol hebben gestaan van verhalen over Russische troepen die de Oekraïne binnen getrokken zouden zijn, wordt er aan de Amerikaanse opbouw nauwelijks aandacht besteed. Steeds meer Amerikaanse vliegtuigen en wapens worden in Europa gestationeerd, vooral in Polen en de Baltische staten. Dit zijn de meest reactionaire landen in Europa die, op Amerikaanse orders, iedere dag bezig zijn om de situatie verder te destabiliseren. Het zijn ook vooral deze landen die opnieuw het fascisme openlijk tolereren. In Polen en de Oekraïne gaat het onder het mom van extreem nationalisme, waarbij fascistische voormannen uit de jaren 30 van de vorige eeuw als helden worden vereerd. Bandera is hiervan een goed voorbeeld.

In de Baltische staten worden oud SS officieren en gevallen SS soldaten tot helden verklaart. Ook zijn in deze landen de vlaggen en symbolen van Hitler’s Derde Rijk steeds vaker op straat te zien. Niemand die hier iets tegen onderneemt. Recent heeft de Joodse gemeenschap in Rusland zijn afkeer uitgesproken over de openlijke verheerlijking van het fascisme in steeds meer delen van Europa. Een woordvoerder zei dat het gevaar van een heroplevend fascisme niet onderschat mag worden. Toch kijkt de West Europese politiek gewoon de andere kant op. Men ziet de vlaggen en symbolen niet en men wil ook niet luisteren naar de waarschuwingen. Ook de Nederlandse politiek negeert dit alles volkomen. We weten uit het verleden maar al te goed wat het negeren van deze tendensen kan betekenen. Maar daar schijnt niemand aan te willen denken. Tot het te laat is natuurlijk, ook dat hebben we eerder gezien.

Als we de situatie in Europa goed bekijken kan er maar een conclusie zijn; we zien een continent dat klaar gemaakt wordt voor oorlog. Een oorlog die voortkomt uit de machtswaanzin van de Amerikanen en die op Rusland is gericht. Overigens zit hier ook een sterke economische kant aan. Het westerse kapitalisme heeft geen markten meer om te veroveren, en geen plekken om te roven en plunderen zo als de wetten van het kapitalisme het voorschrijven. Oost Europa is leeggestolen en op andere plekken in de wereld is weinig meer te halen. In plaats van het geld van anderen te stelen is men er nu toe overgegaan om dan maar het eigen geld te stelen. Daarom draaien de geldpersen op volle toeren. Maar dit kan maar een tijdelijke oplossing zijn, want een monster dat begint met zijn eigen staart op te eten zal uiteindelijk aan de kop uitkomen en dat is het eindpunt.

Er moeten dus nieuwe terreinen komen om uit te plunderen en nieuwe bevolkingen om uit te buiten. Voor de Amerikanen komt hier voor alleen Rusland in aanmerking. Het Amerikaanse imperialisme wil opnieuw proberen wat Napoleon en Hitler eerder niet is gelukt. Als ze dit doorzetten zullen ze er spijt van krijgen, want we weten hoe het met hun twee voorgangers is afgelopen. Toch zullen ze er niet voor terugschrikken om het te proberen, en dit ten koste van Europa en al haar volkeren. Dat is de enige verklaring zijn voor de Amerikaanse militaire opbouw in Europa. Met veiligheid heeft het niets te maken, want van Rusland gaat geen dreiging uit. Maar de Amerikanen schrikken er niet voor terug om met hun tanks 300 meter van de Russische grens te paraderen. Als het andersom zou zijn en Rusland zou haar tanks tot op 300 meter van de Amerikaanse grens brengen zou de complete Amerikaanse leiding een toeval krijgen. Gelukkig maar dat er in Moskou wijzere hoofden regeren.

We kunnen er echter niet om heen dat Europa in een duistere nacht is terecht gekomen. Dat is de prijs die wordt betaald voor de jarenlange onderdanigheid tegenover de Amerikanen. Iedere wens wordt immers van de Amerikaanse ogen afgelezen ondanks het feit dat we in die ogen alleen maar tanks, granaten en dollartekens kunnen zien. Nog steeds wordt Washington als een heilig altaar aanbeden, en ziet men niet het gevaar en het verderf dat van het Amerikaanse keizerrijk uitgaat. Laat er geen misverstand over bestaan, de architecten van de Derde Wereld Oorlog bivakkeren in Washington en niet in Moskou.

Toch hoeven we nog niet te wanhopen. Er zijn kleine tekenen dat sommige Europese leiders eindelijk beginnen in te zien in wat voor gevaar we terecht zijn gekomen. Het is niet voor niets dat Duitsland en Frankrijk proberen een oplossing voor het conflict in de Oekraïne te vinden. Men is ook tegen Amerikaanse wapenleveranties aan de fascisten in Kiev. Dat dit nog een veel grotere oorlog zou opleveren doet de Europese leiders bibberen in angst en wanhoop. Niet allemaal natuurlijk, zo kan de criminele miljonair Cameron van Engeland niet wachten om de oorlogstrom te roeren. Hij is immers een verlengstuk van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Maar in de rest van Europa deelt men zijn mening steeds minder.

Natuurlijk is dit nog geen garantie dat een groot conflict in Europa voorkomen kan worden. De Amerikaanse invloed is groot en de Europese leiders zijn zwak en vaak ook verdeeld. De Europese volkeren kunnen een oorlog wel voorkomen, door zich tegen de Amerikaanse hitserij te verzetten. Helaas denkt in Europa praktisch niemand aan een echte oorlogsdreiging. In Rusland wordt al maanden over deze dreiging gesproken, in de media, maar ook door de mensen op straat. In Europa is het stil, op dit gebied. Precies dat is spelen met vuur, want die stilte hebben de Amerikanen nodig om hun plannen uit te voeren.

Europa had ooit een reusachtige vredesbeweging. Miljoenen mensen protesteerden tegen kruisraketten, de neutronenbom en de algemene oorlogsdreiging. De Amerikanen waren doodsbang voor deze beweging. Ze bespioneerde de leiding, liet infiltreren en probeerde de beweging in diskrediet te brengen. De tijd is nu gekomen om in te zien hoe groot het gevaar is en de eens zo machtige vredesbeweging weer tot een realiteit te maken. Net als toen, is het ook nu van levensbelang voor ons allemaal. We moeten de mensen weer bewust maken van de dreiging en uit welke hoek die komt. Zonder Europa is de Amerikaanse aanval op Rusland niet mogelijk. Dus waar wachten we op; de klok tikt. Laten we er samen voor zorgen, dat die tikkende klok geen tikkende bom wordt.