vrijdag 27 juli 2012

Vertrouwen in het kapitalisme naar diepte punt

Het was al bekend dat veel mensen niet blij zijn met de ontwikkeling van de vrije markt en het kapitalisme in het algemeen. Maar uit een onderzoek gedaan door een instituut in Washington blijkt nu dat grote delen van de volkeren het vertrouwen in het kapitalisme volledig kwijt zijn. Het instituut interviewde 26.000 mensen in 21 landen. De resultaten zijn schokkend voor de aanhangers van de vrije markt. In veel landen, waaronder Spanje, Italië, Griekenland, Polen en Rusland is het aantal mensen dat blij is met de huidige economie tot 30% of minder gedaald. Zelfs veel Amerikanen zien het kapitalisme niet meer zitten. Ze geloven niet meer dat de vrije markt hun problemen kan oplossen, en vele denken dat het allemaal nog erger gaat worden.

Er zijn nog wat uitzonderingen. In Duitsland, Brazilië en Turkije zijn de mensen nog redelijk tevreden. Maar de vraag is hoe lang dat zal duren, want de crisis maakt voor niets halt. Integendeel, bijna overal zien we de werkloosheid stijgen. Vooral de jongeren zijn hiervan het slachtoffer. In Spanje, bijvoorbeeld, is meer dan 50% van de jongeren werkloos. De regeringen van de grote kapitalistische landen beweren dat alleen hard werk en bezuinigingen de oplossing kunnen brengen. Maar dat gelooft bijna niemand meer.
Het zijn allemaal woorden om tijd te winnen en de moed er nog enigszins in te houden. Maar loze woorden verliezen op een zeker moment hun kracht. Ook in Nederland is dat goed te zien. Volgens het BKR, dat de schulden registreert, raken steeds meer mensen diep in de schulden. De achterstanden lopen langzaam, maar zeker op en het aantal mensen dat hun hypotheek niet meer kan betalen is niet meer te tellen. Intussen klagen de Voedselbanken steen en been omdat ze de vraag niet meer aan kunnen door het toenemende aantal cliënten. Ze hopen zelfs dat er meer stroomstoringen zullen optreden zodat de supermarkten de voorraad weer wat kunnen aanvullen omdat de bederfelijke producten niet meer te verkopen zijn.

Dat is de stand van zaken in het land van Rutte en de Jager in 2012. Veel mensen geven de schuld voor dit alles aan Europa en de Euro. Vooral de banken worden als schuldigen aangewezen. En terecht. Maar dit zijn natuurlijk deelterreinen. Dat steeds meer mensen het volledige kapitalisme de rug toe keren is veel belangrijker. Het geeft aan dat de leugens van de geldhaaien en hun politieke volgelingen niet meer worden geloofd. Voor het kapitalisme is dit het begin van het al heel lang noodzakelijke einde. Ook de leugen dat er geen alternatief zou zijn wordt niet meer geloofd.
Mensen zijn nog niet massaal overtuigd van het socialisme, maar dat zal zeker de volgende stap zijn. Uiteindelijk zal bewezen worden dat alleen een socialistische maatschappij de problemen van de mensheid kan oplossen. Alleen door het verwijderen van de kapitalistische parasieten kunnen we tot een beter en eerlijk leven komen. Het idee dat het kapitalisme te hervormen is, heeft geen enkele kans meer. De huidige crisis is het volledige bewijs. Een ieder die nu nog rentmeester voor het kapitalisme wil zijn graaft zijn eigen graf. Hervormingen zijn een gepasseerd station. Alleen een volledige omverwerping van het van het kapitalisme kan de weg vrij maken voor een socialistische maatschappij, en een betere toekomst.

Dit zal er ook zeker van komen, maar er is nog veel strijd voor nodig. En we zullen ook offers moeten brengen. Maar als we geloven in die nieuwe toekomst, zullen we deze problemen oplossen en de barrières afbreken die ons nog tegen houden. De wereld beweegt in de juiste richting en dat stemt optimistisch. Nog even en de trein zal niet meer te stoppen zijn. Wie dan nog op de spoorbaan zit zal een hoge prijs betalen. De dagen van het vrije markt kapitalisme zijn geteld, daar bestaat geen twijfel meer aan.

maandag 23 juli 2012

Griekse staalarbeiders aangevallen door burgeroorlogpolitie

Vroeg in de ochtend van 20 juli 2012 vielen zwaarbewapende politiebendes een staalfabriek in Aspropirgos bij Athene in Griekenland aan, waar als 263 dagen wordt gestaakt. De politie eenheden, die zich blijkbaar in een burgeroorlog waanden, arresteerden 9 stakingsposten en in schermutselingen met de arbeiders raakten 39 mensen gewond. Er werden tussen de 10 en 15 stakingsbrekers in de fabriek gezet die daar onder politiebescherming verblijven. Meteen na de aanval dromden grote groepen arbeiders naar de fabriek. Ze eisten de aftocht van de politie en de vrijlating van de stakingsposten.  Er wordt gezegd dat de aanval was afgesproken met Europese leiders die in Athene waren voor verdere afspraken over de schuldencrisis.

De aanval op de Griekse staalarbeiders kwam een dag na massale protesten in Spanje tegen de dictatuur van de EU en de IMF. Het geeft aan hoe ver Europa wil gaan om de Europese arbeiders te onderdrukken. Ook in Nederland zal er repressie worden ingezet als het verzet tegen de crisismaatregelen gaat toenemen. We moeten elkaar steunen in deze strijd. Iedere aanval op arbeiders ergens in de wereld is ook een aanval op ons. Verspreid daarom dit bericht zo veel mogelijk. Door de crisis is het kapitalisme op het oorlogspad. Dus blijf waakzaam.

dinsdag 17 juli 2012

Een vijandige pen

(boekrecensie van het Duitstalige boek “ Ernst Thalmann, politiek soldaat” geschreven door Armin Fuhrer)

Je zult niet vaak tegen komen dat een schrijver het onderwerp waar over hij schrijft haat tot op het bot. Meestal heeft een schrijver wel iets met zijn onderwerp, of probeert hij tenminste objectief te zijn. Bij de schrijver Armin Fuhrer is dit absoluut niet het geval, in zijn boek over de Duitse Communistenleider Ernst Thalmann. Vanaf de eerste pagina laat hij zijn haat doorschemeren voor de man die de Duitse Communistische partij, KPD, groot maakte en in 1944 door de Nazi’s werd vermoord in het concentratiekamp Buchenwald.
Zelfs in de beschrijving van Thalmann’s jeugd kan hij het niet laten om een aantal denigrerende opmerkingen te maken. De lezer gaat zich al snel afvragen wat Fuhrer bezielt, om zijn onderwerp op deze manier te benaderen. Zelf zegt hij dat zijn hoofddoel is om de mythe te ontzenuwen die de autoriteiten in de DDR rond Thalmann hadden opgeworpen. Hij beweert dat hij een tegenwicht wil bieden aan de officiële biografieën die Thalmann neerzetten als een onverschrokken arbeiders en partijleider. Dat kan natuurlijk, maar wat de schrijver in werkelijkheid doet gaat veel verder.

Hij beweert dat de DDR historici heel selectief geweest zijn in hun bronnen. Vervolgens doet hij zelf precies dat waar hij anderen van beschuldigd. Hij laat alleen mensen aan het woord die een conflict met Ernst Thalmann hadden, of die in de KPD in ongenade waren gevallen. De uitkomst hiervan is dan ook niet moeilijk te voorspellen. Het is een lange rij van beschuldigingen en verdachtmakingen, die op een zeker moment gewoon lachwekkend worden. De lezer gaat zich dat ook afvragen wat de schrijver nu eigenlijk wil bereiken met dit soort eenzijdigheid, die zeker niet geloofwaardig is. Naast selectieve bronnen maakt Fuhrer ook gebruik van onbewezen beschuldigingen, geruchten en halve waarheden.
Echt lachwekkend word het pas als de schrijver niet meer om de feiten, die positief zijn voor Thalmann, heen kan. Zo beweert hij bijvoorbeeld dat de in de vroege jaren 30 opgezette Strijdbond tegen het Fascisme een mislukking was. Terwijl hij even later moet toegeven dat de Bond 100.000 leden had met afdelingen in heel Duitsland. De leden waren zo actief dat zij een groot probleem voor de Nazi’s vormden. Zo zijn er veel meer voorbeelden. Thalmann zou de KPD helemaal niet naar het succes hebben geleid, maar juist beperkt hebben in haar ontwikkeling. Even later moet hij wel toegeven dat de partij er constant nieuwe kiezers bij won. Begin jaren 30 stemden meer dan 5 miljoen mensen op de KPD. Onder de moeilijkste omstandigheden kort na de Nazi machtsovername stemden nog steeds meer dan 4 miljoen op de KPD, ondanks intimidatie en terreur.

Fuhrer relativeert deze enorme successen door te zeggen dat de meeste kiezers werklozen waren. Dit was natuurlijk logisch omdat de KPD een arbeiderspartij was, en in die jaren veel arbeiders werkloos waren. Maar dit maakte deze mensen niet minder waard als kiezer, zoals de schrijver beweert. Integendeel, de werkloze arbeiders bleven zich verzetten, maar dat interesseert Fuhrer natuurlijk niet. Al deze dingen moeten ergens een verklaring hebben. Die vinden we in het feit dat de schrijver beweert dat Thalmann en de KPD deels verantwoordelijk waren voor het aan de macht komen van Hitler.
De KPD zou een gezamenlijk strijdfront met de sociaal democraten onmogelijk hebben gemaakt. Dit is de wereld op zijn kop, omdat het juist de sociaal democratische SPD was die steeds de samenwerking tegen de Nazi’s weigerde. Toen Hitler in 1933 de macht greep verzocht de KPD om een gezamenlijke algemene staking met de SPD en de vakbonden. De SPD weigerde opnieuw en gaf aan alleen democratische middelen te willen inzetten, geen opstand. Als of een staking geen democratisch middel is. Hoever ze met die democratische middelen zijn gekomen weten we intussen. Volgens Fuhrer was er een andere reden. De KPD zou misbruik hebben gemaakt van een eerdere staking in de jaren 20.

Hij blijft hameren op het feit dat de KPD de SPD constant bekritiseerde en aanviel. Dat andersom precies hetzelfde gebeurde, en nog erger, laat hij weg. Zo missen we in het boek ook een incident dat veel van de kritiek van de KPD op de SPD leiding verklaard. Op 1 mei 1929 verbood de SPD politie president voor Berlijn, Zorgiebel, de traditionele 1 mei demonstratie. De Communistische en andere arbeiders gingen toch de straat op en de SPD politie president liet tientallen arbeiders door de politie doodschieten. Dit werd bekend als de Bloed Mei. Maar blijkbaar heeft Fuhrer hier nog nooit van gehoord. Natuurlijk waren de sociaal democraten hier na niet populair bij de KPD. Maar Thalmann is er altijd naar blijven streven om met sociaal democratische arbeiders en partijlozen samen op te trekken. Het waren de SPD en vakbondsbonzen die dit verhinderde.
Tijdens het lezen word op een zeker moment het doel van het boek duidelijk. Niet alleen wil Fuhrer Thalmann zoveel mogelijk in diskrediet brengen, hij probeert aan alle kanten de SPD schoon te praten. Hij geeft toe dat de sociaal democraten soms fouten maakten, maar dat was niet met opzet. Ze werden hier toe gedwongen door de Communisten of het was gewoon een verkeerde inschatting. Hij moet wel toegeven dat ze af en toe overdreven in de manier van optreden tegen de strijdende arbeiders. Maar dit zouden ze alleen gedaan hebben om de democratie in stand te houden. Dat deze methoden werden gebruikt om geaccepteerd te worden door de heersende klasse wil hij natuurlijk niet zien.

Maar de feiten spreken een andere taal. Juist de SPD leiding hield de arbeiders af van actie tegen de Nazi’s en de reactionaire delen van de staat. Dus als er al een partij is die Hitler een zetje heeft gegeven is het wel de SPD. De sociaal democraten speelde de rechtse krachten, die Hitler steunden, steeds opnieuw in de kaart. Toen men in de SPD in de gaten kreeg dat die fout liep was het te laat. Ze hebben hiervoor dan ook een hoge prijs betaald. Maar voor de KPD was het aantal te betreuren slachtoffers nog steeds veel hoger. Fuhrer kan er niet omheen om de heldhaftige strijd van het Communistische verzet te noemen. Maar hij haalt dit meteen weer onderuit door hun doelen en motieven in twijfel te trekken.
Het boek kan gerust weggezet worden als een anticommunistisch systeem geschrift dat de Koude Oorlog opnieuw wil voeren, en de sociaal democraten als helden van de democratie neer zet. Als men interesse heeft in het leven en werken van Ernst Thalmann is dit boek nog geen stuiver waard. Dan is het beter om de biografieën te bestuderen die in de DDR zijn verschenen. Voor de lezer die de materie goed kent zijn er in het boek van Fuhrer wat kleine dingen te vinden die eerder niet bekend waren. Maar om die feitjes te vinden moet men door pagina’s vol onzin heen worstelen. En dat is gewoon niet de moeite waard.

Blijft de vraag waarom het systeem het nog steeds nodig vindt om dit soort anticommunisme te publiceren. Die vraag is eenvoudig te beantwoorden. De angst voor de Communistische ideologie is nog steeds enorm groot. Ze weten dat de ideologie van Marx en Lenin nog lang niet verslagen is. Integendeel, er breken weer nieuwe militante tijden aan. Boeken zoals dat van Fuhrer zullen dit niet tegenhouden. Het zijn alleen goede graadmeters die aangeven hoeveel zorgen de elite zich maakt. En dat is een geruststellende gedachte.

woensdag 11 juli 2012

We zijn gewaarschuwd

Het lijkt misschien nog ver weg, maar over een paar maanden, op 12 september, gaat Nederland naar de stembus. Op zich geen probleem natuurlijk, dat is al zo vaal voorgekomen. Maar toch is het dit keer ook anders. Er staat bij deze verkiezingen enorm veel op het spel. Ten eerste de situatie rond de Euro, en Europa in het algemeen. Nooit eerder hebben deze onderwerpen zo’n grote rol gespeeld tijdens verkiezingen dan deze keer. Europa dreigt meer en meer macht over onze levens te krijgen. Op zich is de eenheid met andere volkeren altijd toe te juichen. Maar dit gaat niet over de volkeren, maar over de banken en de grote bedrijven. Het is van het grootste belang dat we er voor zorgen dat deze krachten niet nog meer macht over onze levens krijgen.

Het gaat er dus niet om of je voor een verenigt Europa bent, maar of je voor een Europa van het kapitaal bent. Precies daar moeten we Nee op zeggen. Luid en duidelijk. Dit Europa van de Euro en de banken heeft al een aantal landen in de financiële chaos gestort, en het project op zich is door de crisis een failliete boedel geworden. Het is dus belangrijk dat we de problemen niet nog groter maken. De meeste reguliere partijen lopen braaf achter het Europa van Merkel aan. Sommige anderen zijn tegen, maar dat is op benauwende nationalistische gronden of een fascistische ideologie. Het is van belang dat de kiezers juist de partijen die nu nog voor zijn dwingen om eindelijk de discussie over deze zaken te voeren. Dat is een stap richting verandering. Het is een kleine stap, maar de eerste stap is altijd het belangrijkste.
Een andere kwestie die we goed in de gaten moeten houden is de dreiging van een extreem recht kabinet. We praten dan over een regering Rutte 2 bestaande uit VVD, PVV, wat splinters en misschien de SGP als dit nodig mocht zijn. De meeste lezers zullen denken dat Rutte nu wel genoeg heeft van de PVV en Wilders, zeker nu het heftig rommelt binnen deze club. Maar dat is een vergissing. Nu staan de VVD en de PVV vijandig tegenover elkaar, maar een deel hiervan is show. Laten we niet vergeten dat beide partijen uit het zelfde nest komen, en dit geldt ook voor splinters als Brinkman en eerder Verdonk. Alle extreem rechtse stromingen die nu actief zijn in de reguliere politiek vinden hun oorsprong binnen de VVD. Ook zijn het allemaal stromingen die afkomstig zijn uit het kapitaal. Ze vertegenwoordigen verschillende denkrichtingen, maar uiteindelijk zullen ze altijd samen op trekken. Zeker als het gaat tegen de arbeidersbeweging.

De VVD komt voort uit de meer liberale stroming en de PVV vertegenwoordigd het radicale gezicht van het kapitalisme. Daar komen ook de splinters vandaan, die op zich niet echt relevant meer zijn. Een partij als de PVV legt voor het kapitalisme, als het nodig mocht zijn, de basis voor het fascisme. Het fascisme wordt door het kapitalisme altijd ingezet als andere middelen niet meer werken om de winsten veilig te stellen. De PVV is voor deze taak in gereedheid gebracht. Mocht er bij de verkiezingen een rechtse meerderheid ontstaan, zitten Rutte en Wilders weer om de tafel, samen met de fundamentalisten van de SGP. Het repressieve afbraak beleid dat daar uit gaat komen is nu al te voorspellen. Het verzet ook, maar dat is een ander verhaal.
Wil het kapitalisme zo’n extreem rechts kabinet? Dat is nog niet helemaal zeker. De kapitalisten komen niet uit de crisis, en het kan zijn dat men naar noodmiddelen, het fascisme, gaat grijpen. Dit is niet hun meest favoriete optie, omdat er ook verzet zal opkomen en over het algemeen wil het kapitalisme rust. Verzet en onrust zijn immers slecht voor de winst, en daar draait het toch allemaal om. Maar als de nood hoog genoeg is, en daar lijkt het steeds meer op, zal men aan de noodrem trekken. Dan is een regering VVD, PVV, SGP wel een acceptabele optie. Dit alles kan heel ver gaan en zelfs in een dictatuur eindigen. Nu al zijn er regeringen in Europa die op ondemocratische manier tot stand zijn gekomen. Bijvoorbeeld in Italië en eerder Griekenland. Al deze dingen zijn dus niet denkbeeldig, maar kunnen voorkomen, ook in Nederland.

Om steeds waakzaam te blijven is het handig om de geschiedenis goed te kennen. Er is geen beter voorbeeld dan de opkomst van Hitler en de Nazi’s in Duitsland. Veel mensen denken dat Hitler in januari 1933 bruut de macht heeft gegrepen. Eigenhandig zou hij de democratie hebben uitgeschakeld. Niets is minder waar. In de vroege jaren 20 van de vorige eeuw was de NSDAP van Hitler een onbeduidende splinterpartij die vooral werd aangehangen door uitschot. Pas toen de crisis in Duitsland zo groot werd dat het Duitse kapitaal geen uitweg meer zag, werd er door bepaalde krachtige stromingen in Hitler geïnvesteerd.
Het waren toen nog maar een paar stromingen die een sterke man zochten, maar het was voldoende om de NSDAP te laten groeien. Intussen werd de Republiek van Weimar steeds meer voorbereid op een dictatuur. Steeds opnieuw werd het parlement ontbonden en werden er verkiezingen uitgeschreven. Intussen werd er geregeerd met noodverordeningen die vooral tegen de sterke arbeidersbeweging waren gericht. De rijkspresident von Hindenburg hield de macht in handen en kreeg zelfs steun van de sociaal democratische SPD. Maar de SPD werd steeds meer op de achtergrond gedrongen en de burgerlijke politicus von Papen werd belast met het uitvoeren van de noodverordeningen. Dat ging zelfs zover dat de sociaal democratische regering in Pruisen gewoon werd afgezet.

Dit alles werd zogenaamd allemaal gedaan in het belang van het land. In feite was het gewoon in het belang van de grote kapitalisten die de politici in hun zak hadden. Men wilde de vrije hand, dus moest de weg vrij gemaakt worden. Begin jaren 30 was zelfs dit niet meer voldoende, en werd er volledig op Hitler gezet. Door de investeringen in de NSDAP groeide de partij enorm en kreeg veel aanhang onder de teleurgestelde burgers. De fascisten kregen veel stemmen, maar nooit genoeg om op eigen kracht te kunnen regeren. Hitler werd in het zadel geholpen door de burgerlijke politici, met von Hindenburg in de hoofdrol. Kort voor de machtsovername in januari 1933 was de NSDAP eigenlijk over haar hoogtepunt heen. De partij verloor duizenden stemmen terwijl arbeiders partijen, zoals de communistische KPD, groeiden. Ook de SA, Hitler’s straatvechters, dreigde het onderspit te delven omdat de arbeiders via hun Strijdbond terug sloegen.
Het kapitaal zag de kans wegglippen en liet von Hindenburg Hitler tot rijkskanselier benoemen. Dat was ook meteen het einde van de republiek, en het begin van de fascistische dictatuur. Dit was dus nooit de wens van de kiezers, maar het project van het Duitse grootkapitaal in samenwerking met de burgerlijke systeempartijen. De laatste groeven hiermee hun eigen graf. Waarom gebeurde dit alles? Zoals gezegd wilde het kapitaal de handen vrij hebben om met alle middelen uit de crisis te komen. Hiervoor moest de sterke arbeidersbeweging worden uitgeschakeld. Daar had men de fascisten voor nodig. Ten tweede wilde het Duitse kapitaal de herbewapening van Duitsland. Er moesten immers nieuwe markten komen om de crisis te overwinnen, en nieuwe winsten te maken.

Ook wilde men van het Verdrag van Versailles af dat de schadevergoedingen na de nederlaag in de Eerste Wereld Oorlog regelde. Het grootkapitaal, met de wapensmeden voorop, hadden ruimte nodig en daarvoor waren alle middelen geoorloofd. Verder is er de vraag waarom de burgerlijke partijen mee werkten. Men dacht dat Hitler na een paar maanden wel ontmaskerd zou zijn. Dan zouden zij weer aan de beurt zijn. Zelfs een aantal SPD leiders dachten zo. Het was een grote misrekening want die paar maanden werden 12 jaar, en waren de inleiding voor een nieuwe wereld oorlog.
Ook vandaag weer zit het kapitaal in de problemen en is op zoek naar een uitweg. Hoe wanhopiger de onzichtbare heersers worden, dus te groter het gevaar. Ook nu weer kunnen de systeempartijen de weg vrij maken voor de meest radicale en brute vorm van het kapitalisme; het fascisme. Het is dus van het grootste belang om een (extreem) rechtse meerderheid bij de volgende verkiezingen te voorkomen. Het zou de inleiding tot de ondergang kunnen zijn. Leer van de geschiedenis en blijf waakzaam. We mogen de fouten van het verleden niet herhalen, nu niet en nooit meer. Voor wie nog twijfelt; hoe zou het komen dat eerst Fortuyn en daarna Wilders in korte tijd zo groot werden en zo veel ruimte kregen? Waar kwam het geld en de steun vandaan? Het antwoord staat boven beschreven.

Intussen is het verkiezingsprogramma van de PVV verschenen en Wilders lijkt het met de Nederlandse burger goed voor te hebben. Men is immers tegen Brussel en voor Nederland. Wat de partij eigenlijk bedoeld is dat men tegen het buitenlandse kapitaal is, maar voor de Nederlandse kapitalisten. Dat hebben alle extreem rechtse partijen gemeen. Niets nieuws dus. Men is tegen onderdrukking door Brussel, maar voor onderdrukking door de Nederlandse elite. Ons antwoord moet zijn: tegen het Europa van de banken en de bonzen, voor het Europa van de volkeren. Kortom; een Verenigd Europa van Arbeidersrepublieken.

dinsdag 3 juli 2012

De Klassiekers zijn wapens in onze handen, geen museumstukken

Het is een bekend feit dat het kapitalistische systeem nog steeds grote angst heeft voor de socialistische ideologie. Je kunt je afvragen wat hiervan de oorzaak is. Immers, begin jaren 90 verklaarde de kapitalistische wereld het socialisme tot een verslagen systeem dat nooit meer terug zou keren. De imperialisten hadden de strijd gewonnen en de wereld behoorde toe aan de overwinnaars. We zijn intussen meer dan 20 jaar verder, en nog steeds zien we een grote angst bij de elite voor alles wat met het socialisme te maken heeft. Dit komt vooral tot uitdrukking in het steeds terugkerende anti-communisme, en de voortdurende hetze tegen de Sovjet Unie en landen zoals de voormalige DDR. Hier bij worden geschiedvervalsing en openlijk leugens niet geschuwd.

Terwijl veel links gerichte mensen het gevecht opgaven omdat het hopeloos leek, zijn de kapitalisten nooit gestopt met de strijd tegen een systeem en ideologie dat ze als levensbedreigend ervaren. Veel beter dan wij hebben ze begrepen dat de tijd van het socialisme nog lang niet voorbij is. Integendeel, de wereld beweegt zich voort in een richting die alleen maar kan eindigen met een socialistische maatschappij. Niet het socialisme, maar het kapitalisme heeft zijn tijd gehad. Dat heeft de elite goed begrepen, en daarom benutten ze de enige optie die ze nog hebben, op tijd spelen en gelijktijdig het socialisme zwart maken. Terwijl de imperialisten voorgeven nergens bang voor te zijn, laten ze in de praktijk zien dat ze panisch worden als ze ergens ook maar het kleinste spoor van het socialisme tegen komen.
Als de angst van de machtigen der aarde zo groot is, bewijst dit dat we met de socialistische ideologie een sterk wapen in handen hebben Dat blijkt ook wel als we naar de klassiekers van de marxistische literatuur kijken. Vaak worden deze boeken als museumstukken afgedaan, maar een ieder die de moeite neemt om deze boeken te lezen, zal ontdekken dat ze nog steeds enorm bruikbaar zijn als het gaat om de problemen en de discussies waar we nu tegen aan lopen. Er is nog geen enkel boek geschreven dat de werking en de uitbuiting van het kapitalistische systeem zo goed uitlegt en verklaard als “Het Kapitaal” van Karl Marx. Door de crisis is dit meesterwerk intussen ook weer populair geworden in burgerlijke en intellectuele kringen. Het gaat dan ook om een wetenschap en niet zomaar een aantal voorspellingen met uitleg.

De roep van Marx en Engels om eenheid onder de arbeiders, die vooral tot uitdrukking komt in “Het Communistisch Manifest” kon in de huidige tijd niet actueler zijn. Ook nu weer blijkt hoe de kapitalisten, met de gebruikelijke verdeel en heers tactiek, de arbeiders van verschillende landen tegen elkaar proberen op te zetten. Het hele euro debat is hier een helder voorbeeld van. Als dit tot het uiterste wordt doorgevoerd kan het zelfs tot oorlog leiden. Ook dit is een kenmerk van het kapitalisme.
Met deze geschriften werd de basis gelegd voor het Marxisme, dat later door Lenin en anderen verder is uitgebouwd. De boeken van Lenin laten zien hoe we de politiek van Marx en Engels in praktijk kunnen brengen. In de tijd van Lenin was gebleken dat er een aantal problemen waren ontstaan die moesten worden opgelost om de socialistische revolutie te laten slagen. Vooral de partijopbouw stond bij Lenin op de voorgrond, met als doel het uitbouwen van een goed georganiseerde en gedisciplineerde kaderpartij die de arbeidersklasse zal leiden in de strijd voor een socialistische maatschappij. Zijn belangrijkste werken hier over bieden nog steeds veel handvaten voor de huidige strijd.

“Staat en Revolutie” geeft uitleg over hoe de huidige staat werkt en hoe deze staat zal afsterven als de socialistische maatschappij zich heeft gevestigd. Zijn inzichten over de rol van de staat waren hun tijd ver vooruit en nog volledig toepasbaar in de huidige tijd. Immers, de rol van de staat is niet veranderd. Nog steeds is het het uitvoerende en repressieve instrument van het kapitalistische systeem. Veel mensen begrijpen niet hoe dit alles functioneert, mede omdat het systeem de ware rol van dit instrument heel goed weet te versluieren. Lenin laat in een aantal stappen zien hoe dit alles in zijn werk gaat en hoe we er mee om moeten gaan als revolutionairen, die een andere maatschappij willen.
Als het gaat om hoe een revolutionaire partij moet werken is: “Wat te doen” onmisbaar. In dit boek heeft Lenin twee hoofddoelen: het aan de kaak stellen van wat we nu reformisme noemen en de minimale eisen die hierbij horen. Verder gaat hij in op hoe een revolutionaire partij moet functioneren die zich aan het hoofd van de strijdende arbeidersklasse plaatst. Hij laat in dit boek duidelijk zien hoe schadelijk het is om genoegen te nemen met minimale verbeteringen. Juiste deze minimale eisen en verbeteringen zullen de partij en de arbeiders van de ware strijd om de macht af houden. Het is genoegen nemen met weinig, terwijl voor een echte verandering het volledige revolutionaire programma noodzakelijk is.

Lenin geeft aan dat onze belangrijkste wapens organisatie en discipline zijn. Hoe groot zijn gelijk is word getoond door de huidige crisis situatie. Na jaren van verval en ondermijning door het systeem, zijn de strijdorganisaties van de arbeidersklasse bijna verdwenen. Er is dus behoefte aan een nieuwe opbouw. Want als we een andere maatschappij willen heeft de arbeidersklasse weer een partij nodig die deze strijdt leidt en organiseert. De voorbeelden die Lenin aandraagt zijn voor dit proces van onschatbare waarde.
Een ander boek van Lenin dat nog steeds veel waarde heeft is: “De Linkse Stroming”. Hier in behandelt Lenin zoals hij het zelf noemt ‘de kinderziekten van het socialisme’. Dit gaat vooral over de schadelijke effecten van sektarisme en vormen van elitisme die de partij van de massa kunnen vervreemden. Hij trekt in dit boek enorm van leer tegen mensen die zich zo sektarisch opstellen dat ze de gestelde doelen nooit kunnen bereiken. Het gaat hierbij onder meer om stromingen die geen enkele betrokkenheid willen met bijvoorbeeld de parlementen. Anderen wijzen het werken in de vakbonden af. Lenin staat op het standpunt dat wij als socialisten en communisten in alle parlementen en instellingen vertegenwoordigd moeten zijn.

Niet om het kapitalistische systeem te helpen besturen, maar om een tribune te hebben voor onze ideologie, en zo de strijd buiten het parlement te ondersteunen. Wel moeten wij hierbij altijd vasthouden aan onze eigen agenda, en voorkomen dat we door het systeem naar binnen worden gezogen, zoals is gebeurd met de sociaal democraten. Hij komt met veel voorbeelden, en ook hiervoor geldt dat de gedachtegangen die hieraan ten grondslag liggen nog steeds geldig zijn. Ook nu nog zijn er een aantal stromingen, die elke haar eigen gelijk opeisen, steeds zoeken naar verschillen, niet naar overeenkomsten. Voor de strijd in zijn geheel is dit funest. Het boek bevat ook de wijze raad van Lenin dat we nederlagen moeten zien als voorbereiding op nog grotere overwinningen.
Bij het lezen van bovengenoemde boeken zal de lezer merken dat in de voorbeelden en betogen veel lang vergeten organisaties en individuen voorkomen. Dat is logisch omdat de werken lang geleden zijn geschreven. Het is de kunst om over deze historisch aandoende namen heen te kijken, en de voorbeelden naar de huidige tijd te transporteren. De lezer zal dan snel tot de conclusie komen dat er toch weinig is verandert sinds Lenin zijn punten op papier zette.

In veel landen zijn kleine en grote groepen bezig om de communistische beweging nieuw leven in te blazen of verder op te bouwen. Hier bij zijn de klassiekers ware wapens in onze handen. Het is dus ook niet waar dat we met lege handen staan en dat we alles van de grond af opnieuw moeten opbouwen. We hebben een geweldige erfenis binnen ons bereik, die we als kompas en rode draad kunnen gebruiken in de strijd die we nu voeren. De problemen van vandaag zijn eigenlijk de problemen van gisteren in een andere vorm. De antwoorden op deze problemen zijn dus ook hetzelfde. Weliswaar in een aan de tijd aangepaste vorm. Maar de basis verandert niet en de wetenschap ook niet.
Aarzel dus niet en maak gebruik van de kennis die er in zo’n grote hoeveelheid is. Ga de uitdaging aan en grijp de kans die onze voorgangers hebben geboden. Zoals Lenin zelf zegt; er is geen blauwdruk, maar geen enkele socialist of communist hoeft het wiel opnieuw uit te vinden. We hoeven de bestaande wielen alleen maar aan onze strijdwagen te bevestigen, en dan kunnen we zonder moeite bewijzen dat de elite echt iets heeft om bang voor te zijn. De oude raad blijft geldig: “pak een boek, het is een wapen”.

Veel van de boeken van Marx, Engels, Lenin en anderen zijn op het internet te vinden of kunnen worden besteld via vele organisaties en partijen. Kijk voor meer informatie en besteladressen op de site van Kommunistische Initiative: http://www.kommunistische-initiative.de/