donderdag 30 november 2017

DUITSE SPD OP WEG OM HET EIGEN DOODVONNIS TE TEKENEN

De Duitse politiek is in een diepe crisis terecht gekomen. De erfenis van jarenlang Merkel wanbeleid begint zichtbaar te worden, en dat komt als een mokerslag aan bij veel Duitsers. Mutti Merkel kleeft aan haar zetel, maar de vraag is hoe lang nog. Grotere gevaren dreigen er voor de sociaal democraten van de SPD. Tijd voor een kleine analyse dus, want wat in Duitsland gebeurd heeft meestal ook zo zijn effecten op de rest van Europa.

Het begon er allemaal mee dat de coalitie van Merkel met de SPD bij de verkiezingen in september een historisch verlies leed. De SPD voerde een waardeloze campagne met een waardeloze kandidaat, die een waardeloze coalitie moest verdedigen. De sociaal democraten werden dan ook terecht door de kiezer afgestraft. Eigenlijk is vernedert een beter woord. Vol schaamte kondigde de partij aan in de oppositie te zullen plaatsnemen. Merkel had ook een flinke dreun gekregen, maar ze staat nog wel aan het hoofd van de grootste partij, en kon dus op zoek naar een nieuwe coalitie. 

Dat was alleen mogelijk met de liberale FDP en de voormalig linkse Grunen. Wekenlang leek het er op dat deze zogenaamde Jamaica coalitie er inderdaad ging komen. Merkel ging er opnieuw vanuit dat ze succes kon afdwingen, en opnieuw zat ze er naast. Mutti heeft de neiging zich zelf te overschatten. De FDP trok, zonder waarschuwing vooraf, de stekker uit de onderhandelingen, Merkel in wanhoop achterlatend. De FDP nam, wat het zelf noemde, "een principiële beslissing “, wat voor een liberale partij ongewoon is. Er wordt gezegd dat het meer te maken had met de hoop van de partij om nog sterker uit eventuele nieuwe verkiezingen te voorschijn te komen. Het kwam ze op veel kritiek te staan. Kritiek die nog steeds gaande is, dus het kan best zijn dat er een misrekening is gemaakt.

De Grunen bleven wel binnen de boot, opnieuw bewijzend dat ze van hun linkse verleden voorgoed afscheid hebben genomen. Als we bedenken dat sommige leden van de partij ooit als staatsgevaarlijk werden beschouwd, kunnen we zien hoe diep men intussen is gezonken. Men prevelde iets over het nemen van de eigen verantwoordelijkheid in moeilijke tijden. Dat kennen we van andere zogenaamd linkse partijen, die meestal dit soort onzin uitkramen net voordat ze rechts aan een meerderheid helpen. De beloning van het systeem is dan verzekerd. 

Merkel liet stampvoetend weten dat ze een minderheidsregering niet zou accepteren. In de eerste uren na de Jamaica mislukking bleef de SPD bij haar beslissing om de oppositie in te gaan. De afstraffing van de kiezers was niet vergeten.  Maar al snel begonnen baantjesjagers in de partij, en trouwe aanhangers van het systeem, signalen af te geven dat de SPD Merkel toch te hulp moest schieten, zogenaamd uit verantwoordelijkheid voor het vaderland. De kiezers en de eigen leden werden opnieuw vergeten.  De partij is nu bereid om gesprekken met Merkel aan te gaan. 

Sommige zeggen dat er wel een aantal voorwaarden moeten zijn, voordat er echt onderhandeld wordt. Maar dat zijn achterhoede gevechten, want het is al lang duidelijk dat de partijleiding zich weer totaal aan Merkel zal verkopen. Dat kan het einde van de partij worden bij de volgende verkiezingen.  Er is nog de mogelijkheid van een soort opstand onder de leden. Maar de kans dat dit een verschil maakt is klein. In Nederland bleef de PvdA wel buiten de regering, maar de SPD is duidelijk nog verder op weg naar het eigen faillissement, of misschien moeten we het een politiek doodvonnis noemen. Een verlies zal het overigens niet zijn. Voor dat het zo ver is zal er nog veel duw en trekwerk nodig zijn want ook verval kost tijd, maar het hele proces is een nieuw voorbeeld van de verradersrol van de sociaal democraten. Dus ook in Duitsland hebben de arbeiders een nieuwe vertegenwoordiging nodig.

Er is echter nog meer aan de hand. Als het tot een nieuwe coalitie komt tussen de CDU van Merkel en de SPD, zal het een regering zijn van partijen die de verkiezingen hebben verloren, en ook nog met een groot verlies van stemmen. Dat is pas echt een aanfluiting voor de zogenaamde democratie. Alle winnaars zullen in de oppositie terechtkomen, of daar blijven. Het ging toch om de wil van de bevolking? Precies die wil moest toch het beleid voor de  komende 4 jaar bepalen?

De kiezers kunnen naar hun recht op meebeslissen fluiten. Dit bewijst de correctheid van wat we eerder zeiden, verkiezingen maken geen enkel verschil, en zullen nooit tot een betere wereld leiden. Sterker nog, ze leiden de arbeidersklasse naar dwaalwegen, die naar meer uitbuitingen en onderdrukking voeren. Het is een systeem dat alleen dient om de heersende klasse aan de macht te houden, terwijl het gelijktijdig dit alleenrecht mooi camoufleert. Als wij de macht willen zullen we die gezamenlijk moeten grijpen. Andere wegen zijn een illusie.


Het is opvallend dat we de laatste tijd steeds meer voormalige en soft linkse partijen door de mand hebben zien vallen. Sommige imploderen door interne conflicten over richting en leiding, anderen gaan ten gronde omdat ze constant rechts een meerderheid bezorgen door in verraderlijke coalities te gaan zitten. Het is een noodzakelijk proces dat de weg vrij moet maken voor een nieuwe arbeidersbeweging. Er is nog een lange weg te gaan, en succes is zeker niet verzekerd, maar als er vernieuwing moet komen is puinruimen een begin. De opruimingsoperatie kan niet snel genoeg van start gaan..    

donderdag 23 november 2017

DE OMGEKEERDE WERELD

We hebben de laatste tijd al vele malen geschreven over de crisis binnen links, en de vervreemding tussen veel linkse groepen en de arbeidersklasse, onze traditionele basis. Op zich heeft het schrijven over dit onderwerp weinig zin, omdat er binnen links geen echte wil lijkt te zijn om iets te veranderen. Er is tot nu toe geen enkele poging zichtbaar om de kloof tussen de linkse groepen en de klasse te dichten. Het resultaat is voorspelbaar; links, tenminste een deel van links, gaat voort op de ingeslagen weg en neemt steeds meer afstand van onze traditionele basis. Omdat er weer nieuwe voorbeelden zijn van dit alles willen we toch nog een poging wagen om wat licht in de duisternis te brengen. Maar dan is de discussie ook gesloten, want trekken aan een dood paard is geen aan te bevelen bezigheid.

We schreven al eerder dat het gebrek aan actie van links, steeds meer andere groepen de mogelijkheid biedt om onderwerpen over te nemen of te kapen, die altijd als traditionele linkse onderwerpen of voorstellen werden gezien. In de afgelopen weken kwamen we hiervan opnieuw een voor zich sprekend voorbeeld tegen. Het consumentenprogramma Radar begon een petitie, gericht aan het parlement, waarin wordt verzocht om een proef te starten met een basisinkomen voor 55 plussers zonder baan. De petitie werd door duizenden mensen ondertekend, en is intussen aangeboden. Een goed initiatief. Maar hoe kan het zijn dat een programma van de AVRO/TROS met dit voorstel komt, terwijl het basisinkomen altijd een links idee geweest is? Over de politieke achtergrond van beiden omroepen hoeven we niet te twijfelen. Ze staan dichter bij de VVD dan bij welke linkse groep dan ook. Weer laat links een kans om te scoren liggen. 

Als linkse groepen of acties al in het nieuws komen, is het meestal minder positief. Kijk maar naar de onzinnige en schadelijke Zwarte Piet acties. Nog af gezien van het feit dat het belachelijk is om actie te voeren tegen een niet bestaand figuur, die onderdeel is van een kinderfeest, zijn de acties in de ogen van de meeste mensen verkeerd en belachelijk. Je moet je afvragen of de zogenaamde activisten wel eens luisteren naar de commentaren in hun omgeving. Commentaren en opmerkingen uit de arbeidersklasse, onze klasse. Als ze dat zouden doen, zouden ze misschien merken dat deze onzin de vervreemding tussen links en de gewone mensen alleen maar verder opvoert. En de kloof is op zich al meer dan groot genoeg. 

Laten we de punten eens tegenover elkaar zetten. Waar maken veel mensen zich zorgen over? De stijgende zorgkosten, de steeds verder op klimmende pensioenleeftijd, het verlies van banen, de snelle veranderingen in de maatschappij, waaronder de toename van de invloed van de islam, de stijgende huurprijzen en de toenemende armoede. En dat is nog maar een greep. Waar houdt actievoerend links zich vooral mee bezig?  Afschaffing Zwarte Piet, de geschiedenis van het koloniale verleden, panden vinden voor vluchtelingen die geen recht op een vergunning hebben, met regenboogvlaggen sjouwen, en campagne voeren voor aparte toiletten voor transgenders. Misschien zal er nog een juiste campagne tussen doorlopen, maar de politieke correctheid is totaal doorgeslagen. Dit gaat ten koste van de gewone mensen en hun wensen en noden.

We hebben al eerder geschreven dat onze voornaamste taak is om de strijd om de macht te voeren. Omdat te kunnen doen hebben we onze klasse nodig. Alles wat deze strijd in de weg staat, of er van afleid, kan alleen maar gezien worden als sabotage of zelfs contra revolutionair gedrag. Uiteindelijk zullen het niet de activisten zijn die het systeem omver werpen, maar onze klasse aangevoerd en begeleid door een revolutionaire partij. Hoe kunnen we ooit hopen om de klasse mee te nemen in deze strijd, als we niet het respect kunnen winnen van de mensen die het hardste door het kapitalisme worden getroffen. Laatst schreef iemand dat er in het verleden partijen waren die op kwamen voor de mensen aan de onderkant. Nu hebben die zelfde mensen het idee alleen te staan. Terwijl veel mensen niet kunnen rondkomen, neemt de activist de bus naar het anti Zwarte Pieten protest. Terwijl de armoede stijgt, ziet links niets anders dan de problemen van wat minderheden. Als of er geen andere problemen zijn. Als of de grootste strijd al gestreden is. Wat moeten de mensen denken als ze dit zien?   

Ze kunnen alleen maar denken dat links, en dat geldt zowel voor organisaties als individuen, het zicht op de realiteit volledig kwijt is. Dat alleen randverschijnselen tellen, en alle anderen problemen gewoon genegeerd worden. Dat in een tijd waarin de aanvallen van het systeem alleen maar toenemen, en de armoede een stijgende lijn vertoond, er geen aandacht is voor de problemen van onze klasse. Het is dan ook geen wonder dat veel mensen naar de populisten lopen, en misschien later nog een stap verder gaan. Daar krijgen ze de aandacht waar ze naar uitkijken, hoewel het uiteindelijk niets zal opleveren. 


Als links niet snel de weg terugvindt naar de realiteit, en de noden en eisen van onze klasse, zal de crisis permanent zijn en tot het totale failliet leiden.  Dan kunnen we alleen wachten tot onze ideologie een nieuwe organisatie produceert die wel binnen de realiteit van de arbeidersklasse staat. Er zal dan alleen veel tijd verloren gaan, met ook veel slachtoffers als gevolg. Dat is jammer maar onvermijdelijk, en nog steeds beter dan trekken aan dat dode paard. Ons rest dan alleen het volgende: onze ideologie zuiver houden, verder ontwikkelen, en wachten op het juiste moment. Om verdere schade te voorkomen. 

donderdag 16 november 2017

WESTERSE MISDADEN IN DE DONBASS

Er is nog steeds een oorlog gaande midden in Europa. Niet dat de media in het westen veel aandacht besteed aan dit conflict. We kunnen gerust spreken van een vergeten oorlog. Het conflict krijgt alleen aandacht als het westen weer eens een stok nodig heeft om Rusland mee te slaan. Verder heeft men geen interesse. Dat maakt het nog meer belangrijk om regelmatig terug te gaan naar het strijdtoneel dat in 2014 tot ontploffing kwam. Er vallen immers nog steeds slachtoffers en de fascisten zijn nog steeds aan de macht in Kiev. Tijd dus voor een korte analyse.

Het meest recente bestand heeft net als al zijn voorgangers niets opgeleverd. Hoe zou dat ook kunnen? De Kiev fascisten hebben geen enkel belang bij een staakt-het-vuren. Hun meesters in Washington willen de oorlog, en de zogenaamde Russische dreiging, gaande houden. Dus blijven de granaten vliegen. Vooral de burgers in de buurt van de frontlinie in Donetsk hebben hier veel last van.  Steeds opnieuw worden huizen in brand geschoten, of worden muren van flatgebouwen weggeschoten. Daarbij vallen ook steeds weer slachtoffers. Zo wel doden als gewonden. Vooral voor de kinderen en ouderen is het leven door de constante beschietingen erg moeilijk.

In de laatste week is het vuren weer toegenomen. De Kiev fascistenleider, Poroschenko, heeft de zware wapens weer teruggestuurd naar de contactlijn. Dat is niet zomaar gebeurd en het verschil is ook meteen merkbaar. Terwijl er eerder vooral met mortieren en kleine wapens werd geschoten, zijn er nu ook weer beschietingen met tanks en raketsystemen. Hierdoor is de schade veel groter, en natuurlijk ook de kans op slachtoffers. De fascisten leggen het hier ook op aan. Vorige week werd er op een school geschoten die net uitging. Door snelle actie van de ouders en leerkrachten werden slachtoffers dit keer vermeden, maar het had ook anders kunnen aflopen. En natuurlijk lopen kinderen door dit soort incidenten trauma’s op. Het met opzet op een school schieten geeft de mentaliteit van de fascisten goed aan.

Wat ook opvalt, is dat steeds meer buitenlandse fascisten in het frontgebied worden gezien. Zij maken onderdeel uit van de fascistenregimenten zoals Azov. Een klein aantal van deze figuren was altijd al aanwezig, maar er is een duidelijk toename geconstateerd door de inlichtingendiensten van Donetsk en Lugansk. Deze fascisten zijn er met het goedvinden van het westen, want alles wat er in de Oekraïne gebeurd heeft westerse goedkeuring, vooral van de Amerikanen. Er wordt dus duidelijk iets voorbereid.

Het blijft nog wel moeilijk om te beoordelen waar de huidige situatie heen gaat. Het kan zijn dat het de voorbode van een grote aanval is. Maar het kan ook zijn dat de Amerikanen opdracht hebben gegeven om de druk op de ketel te houden. Met een aanval riskeren ze een nieuwe nederlaag, en dat zou voor de westerse sponsors van de Kiev fascisten een ramp zijn. De juntaleiders hebben nu al veel problemen met tegenstanders in eigen land. Opnieuw een verloren oorlog zou het einde van de junta betekenen. De leidingen van de vrije republieken zijn op alles voorbereid, ook op een grote oorlog. De milities zijn intussen tot een echt leger geworden, en natuurlijk is er de steun van de Russische kameraden. Een aanval zou zelfs kunnen leiden tot de bevrijding van de hele Donbass.

De mensen in de republieken willen met de Oekraïne niets meer te maken hebben. Duizenden hebben intussen hun Oekraïense paspoort ingeruild voor een pas van een van de republieken. Anderen hebben een Russische pas. Ook een nieuwe wet, aangenomen in Kiev, maakt de afkeer van de Oekraïne alleen maar groter. Onder deze wet wordt het gebruik van de Russische taal enorm beperkt, of zelfs verboden. Het was juist de aanval op de Russische taal en de Russische cultuur die in 2014 tot de opstand in het Oosten leidde. 

Zoals gezegd trekt het conflict, en de misdaden begaan door de Kiev fascisten, in het westen weinig aandacht. Dat mag immers niet van Washington. Alleen als het om de MH17 gaat komt er iets in de pers. Dat was ook deze week weer het geval. Een CDA parlementariër had op een bijeenkomst van nabestaanden een Oekraïner laten spreken die vertelde dat er ten tijde van de ramp meer vliegtuigen in de lucht waren. Volgens de media was dit een nepgetuige omdat niet hij, maar zijn vrouw de vliegtuigen had gezien. De CDA’er mag nu geen woordvoerder meer zijn als het om de ramp gaat. Hij heeft de versie van de ramp, die de Amerikanen meteen na het gebeuren gingen rondstrooien, in twijfel gebroken.  Precies dat is een halsmisdaad. Toch geeft ook deze ontwikkeling weer meer geloofwaardigheid aan de Russische versie, die een Oekraïns vliegtuig als schuldige aanwijst. Wie de vliegtuigen heeft gezien is immers niet belangrijk. Alleen het feit dat ze er waren en zijn gezien, is van belang. Maar de waarheid mag niet gezegd worden.  Dat was vanaf het eerste moment duidelijk. Dat de onderzoekers de zaak nog steeds niet rond hebben bewijst dat het minder makkelijk is om een leugen juridisch te verpakken, dan het rondstrooien van diezelfde leugen in de media. 

Intussen heeft het nieuwe kabinet haar steentje bijgedragen aan de anti Rusland hysterie. Volgens het kabinet der schijnheiligheid is Rusland verantwoordelijk voor nepnieuws dat de publieke opinie in het westen moet beïnvloeden. De minkukels in Den Haag maken zich echt zorgen en roepen om maatregelen. Als je goed luistert, kun je Vladimir Poetin in het Kremlin horen lachen. 

Het westen wil met alle geweld een nieuwe koude oorlog omdat de Amerikanen dat bevelen. Zou Europa ooit wijzer worden en zelf gaan nadenken? Met de huidige leiders zal dat zeker niet gebeuren. Daar is visie voor nodig, en precies die visie ontbreekt. Het initiatief om een grote oorlog in midden Europa te voorkomen blijft onder de hoede van Moskou, en dat zal onder de huidige omstandigheden nog heel lang zo zijn. 

donderdag 9 november 2017

100 JAAR OKTOBER REVOLUTIE – ROOD VERLEDEN OF RODE TOEKOMST?

Deze week is het precies 100 jaar geleden dat in Rusland de Oktober Revolutie uitbrak. Een revolutie die uiteindelijk zou leiden tot de Sovjet Unie. Intussen is ook de Sovjet Unie al weer geschiedenis, en eigenlijk wacht de wereld nog steeds op de socialistische maatschappij waar Marx, Engels, Lenin en vele anderen kameraden voor hebben gewerkt en gestreden. Na 100 jaar moeten we ons de vraag stellen of we dichter bij die socialistische maatschappij zijn gekomen, of is de omslag nu verder weg dan ooit? In deze dagen is het goed om bij deze vraag stil te staan. Want we leven in een veranderende wereld, alleen moeten we ons steeds opnieuw afvragen of die veranderingen wel verbeteringen zijn. Hebben we nog wel een rode toekomst, of moeten we het doen met een rood verleden?

Het staat zonder twijfel vast dat de Oktober Revolutie het meest inspirerende moment is geweest in de geschiedenis van de linkse beweging. Geen enkele andere ontwikkeling heeft zoveel organisaties, partijen en individuen geïnspireerd, en tot daden aan gezet. Het rode licht uit het oosten werkte als een krachtbron en in veel gevallen als brandende fakkel die de weg wees. Toch moeten we niet vergeten dat het eigenlijk nooit de bedoeling is geweest om een socialistische revolutie te ontketenen in een feodaal en achtergebleven land als het Rusland, dat door de Tsaren was gevormd. De bedoeling was dat de eerste echte revolutie zou plaatsvinden in een geïndustrialiseerd land met een sterke arbeidersklasse, die de dragende kracht van de omwenteling zou zijn. Marx en Engels dachten hierbij aan landen als Duitsland, Engeland en Frankrijk. Als in een van die landen een revolutie succesvol zou worden doorgevoerd, zou er een sneeuwbaleffect van start gaan. Maar door omstandigheden werd het Rusland, en dat maakte het creëren van een sneeuwbaleffect veel moeilijker.

De revolutie was een succes en de communistische partij greep de macht, maar de problemen waren enorm en complex. Het is niet de bedoeling om dit hele proces te beschrijven, maar we kunnen er wel een paar verworvenheden uithalen, en als lichtend voorbeeld gebruiken. De nieuwe machthebbers slaagden er binnen heel korte tijd in om de industrie in Rusland echt van de grond te krijgen. Een industrie die cruciaal was toen de Sovjet Unie in 1941 door Nazi-Duitsland werd aangevallen. Het feodale werd uitgebannen, hoewel dit een hele strijd was, en de industriearbeider ging een doorslaggevende rol spelen. Hoewel de problemen immens waren, werd het leven voor de bevolking stap voor stap beter. Maar er gebeurde veel meer. Het oude Rusland kende een bevolking die voor een groot deel analfabeet was. Er werd nu een campagne in gang gezet om binnen maar een paar jaar grote delen van de bevolking te leren lezen en schrijven. De campagne was een groot succes en voor veel mensen ging er een nieuwe wereld open.

De honger naar kennis en literatuur nam ongelooflijke vormen aan. Dit is nooit meer veranderd. Het mooiste voorbeeld van deze verworvenheid is te zien tijdens het beleg van Leningrad door de Duitsers vanaf de herfst van 1941. Dit beleg duurde 900 dagen, met als dieptepunt de winter van 1941-1942 toen er massaal honger en koude werd geleden, omdat de voorraden maar mondjesmaat door de blokkade heen kwamen. Je zou verwachten dat tijdens een dergelijke ramptoestand mensen aan andere dingen zouden denken als lezen en studeren. Maar het omgekeerde was het geval. De bibliotheken, die steenkoud waren door het gebrek aan brandstof, zaten overvol. Er werd gelezen, geleerd en gestudeerd als of er geen oorlog bestond. Het is meer dan eens voorkomen dat mensen tijdens het lezen van uitputting stierven. Hoe groot de honger ook was, de honger naar kennis was nog veel groter. Zonder de revolutie van 1917 was dit proces nooit in gang gezet. De oude machthebbers wilden immers een domme bevolking die niet voor zichzelf kon opkomen. Dat juk hebben de communisten afgeworpen, en ook in het huidige Rusland is dit proces nog steeds gaande. De mensen kennen de waarde van kennis en wetenschap.

Toch is de Sovjet Unie uiteindelijk ten onder gegaan. Wat Nazi-Duitsland niet lukte kreeg het westen uiteindelijk voor elkaar toen de leiding verslapte, en de verkeerde mensen posities kregen. Het experiment, want dat was het, slaagde niet, maar hield wel heel lang stand. Zelfs nu nog kunnen we gerust zeggen dat het huidige Rusland weer een wereldmacht is omdat de Sovjet Unie de weg hiervoor heeft vrijgemaakt. Door het westen wordt dit negatief uitgelegd, maar de bevolking weet wel beter. Deze feiten zijn het westen een doorn in het oog, vandaar ook de hedendaagse spanningen. Het westen dacht de Sovjet Unie te hebben verslagen, maar Rusland stond op. Dit laatste is in ons aller belang omdat het de enige echte tegenmacht vormt, tegen het door Amerika gedomineerde westerse imperialisme.

Het bovenstaande is de realiteit, maar geeft nog niet aan hoe het nu verder moet met de revolutie. Kunnen we het idee van een revolutie in de kast zetten, of is er toch nog een kans? Laten we er eerst maar eens met een dosis pessimisme naar kijken. Het idee van het socialisme, en dus ook de revolutie, is door de westerse elite enorm zwart gemaakt. Er is geen ideologie waar zoveel over is gelogen, en die zo in het negatieve is getrokken als het communisme. Bij andere stromingen zie je dat veel minder. De reden is de angst die de heersers ook nu nog hebben voor onze ideologie. Zij weten beter dan wij zelf dat alleen deze ideologie hun heerschappij op termijn kan bedreigen. Vandaar de leugens, de zwartmakerij en de intimidatie van iedereen, die de moed heeft om zich bij de communistische beweging aan te sluiten. Helaas zien wij zelf vaak niet wat een enorm wapen we in handen hebben.

Links is verdeeld en versplinterd, en in veel gevallen ver verwijdert van de noden en eisen van de mensen. Dit heeft grote delen van de arbeidersklasse van de beweging vervreemd. De zaken waar veel linkse groepen zich mee bezighouden worden door de bevolking als niet echt van belang gezien, terwijl de echte belangrijke punten door veel linkse organisaties worden genegeerd. Als we kijken waar de bevolking mee worstelt, nog afgezien van de economische kant, kunnen we vaststellen dat er een paar dingen zijn die steeds terugkomen. Men heeft het gevoel de controle kwijt te zijn over het eigen leven, over de eigen omgeving en zelfs over het eigen land. De eigen identiteit, die een grote rol speelt, is door het streven naar een Europese superstaat, enorm onder druk komen te staan. Vandaar ook de hang naar separatisme en populisme. Veel mensen willen verandering en zoeken een voertuig om die verandering tot stand te brengen. Dat voertuig zou, in deze tijd van rechtse dominantie en een kapitalisme dat geen grenzen en regels meer kent, de linkse beweging moeten zijn. Maar helaas moeten we vaststellen dat het huidige links, dat wordt beheerst door soft links, van al deze zaken niets moet hebben. Identiteit wordt als niet belangrijk gezien, de strijd tegen de EU en de NAVO is door de meeste linkse clubs opgegeven, en er is geen antwoord op de islamisering en de toename van het aantal vluchtelingen. Is het verwonderlijk dat de bevolking dan naar andere mogelijkheden kijkt?

De strijd om de eigen identiteit te behouden, en weer controle te krijgen over het eigen leven zal in de komende jaren de protestbewegingen kenmerken en domineren. Het is aan links om hier een antwoord op te vinden, want anders doen anderen dat, wat niet zonder gevaar is. Waar is de moed gebleven om belangrijke maar gelijktijdig moeilijke zaken aan te pakken en eigen te maken? Waar is men zo bang voor dat men zich moet verschuilen achter zwarte piet activisme, en het aanrennen achter rechten voor ontelbare minderheden, waardoor we zelf een steeds kleinere minderheid worden. Het enige wat dit oplevert is nog meer versplintering en hoongelach van de bevolking, vooral de arbeidersklasse die toch eigenlijk onze basis is. De politieke correctheid, die de bijbel van links is geworden, wordt door de meeste mensen gezien als een gedrocht dat de echte belangrijke zaken in de weg staat en blokkeert. Een beter voorbeeld van vervreemding is niet te vinden. Ons hoofddoel moet altijd zijn de strijd om de macht. De rest is bijzaak of hobbyisme.

Als we de crisis binnen links, die wordt veroorzaakt door gebrek aan passende antwoorden, blijven ontkennen. Als we blijven doen alsof alles helemaal in orde is, en dat het nog beter zou gaan als die lastige bevolking maar eens naar ons zou luisteren, dan is het bovengenoemde pessimisme op zijn plaats. Dan is alles verloren en kunnen we alleen met trots terug kijken op een glorierijk rood verleden. Maar het punt is dat onze beweging bedoeld is voor de toekomst en niet alleen voor het verleden. We zijn gericht op het zetten van stappen naar voren, en niet alleen op terugkijken of het vormen van een levend museum.                    

Is er dan reden om pessimistisch te zijn, en alleen maar te denken in termen van kommer en kwel? Eigenlijk niet. We hebben nog steeds onze ideologie die onze voorvaderen 100 jaar geleden inspiratie gaf en aanzette tot grote daden. Zij gingen moeilijke beslissingen en harde maatregelen niet uit de weg om hun doel te bereiken. De fakkel van toen brand nog steeds, alleen is zijn licht nu verscholen in een zee van verwarring en versplintering. We hebben een rode toekomst als we het belerende vingertje verbannen en weer een worden met onze klasse, ondanks alle moeilijkheden en tegenstrijdige zaken. Dat moet onze hoofdprioriteit zijn. Onze kameraden van toen gingen de problemen niet uit de weg. In tegendeel; ze werden alleen maar meer vastbesloten om ten koste van alles de strijd voor te zetten. Dat is de meest waardevolle les van de Oktober Revolutie, die nog altijd actueel is. Nooit accepteren dat niets doen een optie is. Een voordeel hebben we; de heersende klasse verkeerd overal ter wereld in chaos en de verschillende kapitaalgroepen bekijken elkaar met steeds meer vijandigheid. Misschien is een omwenteling dus dichter bij dan we nu kunnen vermoeden.


donderdag 2 november 2017

MAAR WEER EENS EEN RONDJE LANGS DE VELDEN

We hebben in de laatste maanden een aantal onderwerpen beschreven die in de meeste gevallen nog lang niet af waren. Het is dan altijd wel handig om te kijken hoe het allemaal verder is gegaan. Waren de ontwikkelingen positief of juist niet? Zijn we er wat mee opgeschoten, of gaat het alleen verder achteruit? Laten we het rijtje maar eens afwerken, dan komen we uiteindelijk vanzelf tot de conclusies. Daar kunnen we dan weer uit af leiden wat ons de komende tijd te doen staat. Even een overzichtje dus.

KOERDISTAN

Zoals we eerder schreven is het Iraakse leger een aantal Koerdische steden binnengevallen, waaronder Kirkuk, die eerder door de Koerden van de IS werden gezuiverd. Dat verjagen van de IS gebeurde op aandringen van de zogenaamde Amerikaanse “coalitie”. Omdat de Yanken geen zin hadden om hun eigen troepen in te zetten werden de Koerden gebruikt als grondtroepen. In ruil hiervoor kregen de Koerden wapens en training. Uiteindelijk was dit een sigaar uit eigen doos, omdat de Amerikanen niets ondernamen toen het Iraakse leger de Koerdische gebieden aanviel. Eigenlijk kun je niets anders verwachten. De Amerikanen willen nooit bondgenoten, maar slaven waar ze mee kunnen doen wat ze willen. Een zelfde houding namen ze aan toen Zuid Koerdistan het referendum over onafhankelijkheid hield.

Moeten we nu de Amerikanen de schuld geven van wat er is gebeurd. Eigenlijk niet, dat zou veel te eenvoudig zijn. Het zijn de leiders in Zuid Koerdistan die opnieuw hebben gefaald. Voor dit falen, betalen hun mensen nu een hoge prijs. Voor alle duidelijkheid, het was juist om het referendum te houden en een daad te stellen. Maar dan moet je wel een plan B hebben voor als je vijanden hun dreigementen waarmaken. Dat plan ontbrak volkomen en toen de Iraakse Arabieren binnentrokken, trokken de Koerdische strijders meteen terug. Alleen de PKK wilde de strijd aangaan. Na de vernedering van de terugtrekking, heeft Barzani aangekondigd te zullen stoppen als president van Zuid Koerdistan. Dit is echter een afleidingsmanoeuvre. Zijn clan zal de macht in Zuid Koerdistan nooit opgeven, tenzij de bevolking daar zelf een einde aan maakt. Het autonome Koerdische gebied is nu in een diepe crisis terecht gekomen, die voorkomen had kunnen worden als de KDP en PUK strijders het gevecht waren aangegaan met het Iraakse leger. Dit leger stelt immers weinig voor zoals de IS een paar jaar geleden liet zien. Toen waren het de Irakezen die op de loop gingen.

De onderhandse deals en het verraad van de Zuid Koerdische organisaties hebben opnieuw bewezen dat deze feodale clans de Koerdische kwestie nooit kunnen oplossen. Eigenlijk staat alleen de PKK constant achter de eisen van de bevolking, en is ook bereid om de strijd aan te gaan. Het wordt tijd dat dit streven de steun krijgt van alle Koerden. Zolang men naar de KDP en PUK kijkt zal er niets veranderen. Daar moet iedereen toch nu wel van doordrongen zijn.

CATALONIE

Het duurde even, maar Catalonie heeft dan toch de onafhankelijkheid uitgeroepen. De Spaanse zonen en dochters van Franco reageerden door de Catalaanse leiders af te zetten. Dat betekend dat de stellingen in gereedheid worden gebracht voor een interessante strijd. Hoe harder Spanje optreedt, hoe meer mensen de onafhankelijkheid zullen willen. Immers; wie wil een dictatuur vanuit Madrid? Het gaat zelfs al zo ver dat verschillende Catalaanse leiders, die nog niet zijn opgepakt, naar België zijn gereisd om de wraakzuchtige Spaanse elite te ontlopen. Spanje kan proberen om met onderdrukking en repressie de geest weer in de fles te krijgen. Maar dat zal niet gaan. Als de Catalanen Madrid al niet haatte, doen ze het nou. Welke vorm de strijd in de komende tijd gaat aannemen is nog moeilijk te voorspellen. Spanje blijft zwaaien met de zogenaamde grondwet, als of zo’n stuk waardeloos papier ooit de wil van het volk kan uitdrukken.

Ook voor deze strijd geldt dat uiteindelijk de beslissing op straat zal moeten vallen. Wat ons streven ook is, we zullen nooit gerechtigheid krijgen via parlementen en rechtbanken. Dat zijn de instrumenten van de heersende klasse om hun systeem en hun privileges te beschermen. Catalonie ziet dat nu voor de eigen ogen gebeuren. Niks democratie, niks rechtstaat; gewoon de ijzeren vuist van de elite met zelfs nog een corrupte feodale koning om zo af en toe het woord te voeren. Het enige antwoord is opstand en strijd. We zullen in de komende tijd zien of Catalonie daar toe bereid en in staat is.

RUSLAND

Vorige week schreven we over de Amerikaanse aanvallen op de Russische media, in het bijzonder Sputnik en Russia Today. We hadden de woorden nog maar net op papier toen Twitter, op orders van Washington, besloot om alle Sputnik en Russia Today reclame van hun platform te halen. Zogenaamd omdat de twee mediagiganten zich in de Amerikaanse verkiezingen van vorig jaar zouden hebben gemengd. De oude beschuldiging waar nog steeds geen enkel bewijs voor is. De twee stations sloegen terug door bekend te maken dat Twitter net voor de verkiezingen een heel reclamepakket had aangeboden. Een pakket dat overigens door de Russische media werd afgeslagen. Het gaat gewoon om de zoveelste aanval op de Russische media, en eigenlijk op heel Rusland.

Ook in Nederland doet men hier aan mee. Een Russische luchtvrachtmaatschappij heeft zijn vergunning om op Schiphol te landen zien intrekken. Dit zogenaamd omdat er te weinig capaciteit is. Wat toevallig toch. Rusland heeft niet lang gewacht met reageren. Als de toestemming er niet komt worden de landingsrechten van de Nederlandse vliegmaatschappijen in Rusland ingetrokken.  Als dat werkelijk gebeurd zal het vooral de KLM enorme bedragen kosten omdat er omgevlogen moet worden. De kans is dus groot dat er wel een snelle oplossing zal komen. Het past in het beeld van de pesterijen en het kleuterschoolgedrag, dat wordt ingegeven door de anti-Russische houding. Het lijkt er overigens wel op dat Duitsland op dit gebied een wat andere houding begint aan te nemen. De Duitse president, Steijnmeijer, was vorige week in Moskou om over een betere relatie te spreken. De huidige situatie kost vooral de Duitsers dik geld. Dat wil nog wel eens tot bezinning leiden.     

RUTTE III

Het heeft even geduurd maar nu zitten ze er dan toch; het kabinet dat niemand wilde. We kunnen het ook het kabinet der schijnheiligheid noemen.  Het begin is meteen al slecht, maar wel voorspelbaar. Buma heeft al in zijn eerst interview laten weten dat het kabinet zich niets zal aantrekken van het referendum over de aftapwet. Wat is men toch democratisch, en gelijktijdig schaamteloos. Ze hoeven zelfs niet meer te doen of ze zich van de bevolking iets aantrekken. De verkiezingen van eerder dit jaar zijn immers al lang vergeten, en dat geldt ook voor de beloften. Gewoon de politiek van de heersende klasse uitvoeren. Niets meer en niets minder. Daarom ook kunnen de zorgkosten in de komende jaren door het plafond. Wie het niet kan betalen mag creperen. Rutte III ten voeten uit.

CONCLUSIES


Aan alles is te merken dat de onvrede toeneemt. Hoe kan het ook anders? Dit gaat niet zo zeer om economische zaken maar ligt veel meer op het terrein van hoe we willen leven. Daarin voelen veel mensen zich niet gehoord. Dit kan tot meer strijd leiden. Waarschijnlijk zal die strijd overal een andere vorm aan nemen. Van separatisme tot populisme, en alles wat er tussenin zit. Dat hebben de ontwikkelingen van de laatste maanden bewezen. Misschien moeten we tegen Rutte III maar beginnen met een flinke dosis burgerlijke ongehoorzaamheid. Zou schrikken zijn voor het kabinet der schijnheiligheid.