donderdag 28 december 2017

2018; EEN JAAR OM NU AL TE VERGETEN

In deze tijd van het jaar is het gebruikelijk om terug te kijken op wat er in de afgelopen tijd allemaal is gebeurd. Dat was natuurlijk niet weinig, met als meest bekende brandhaarden: Noord Korea, Koerdistan, Syrië, de Donbass en Catalonie. Allemaal plekken waar de imperialisten hun gebruikelijke misdaden begingen, of waar ze stevige nederlagen leden. Al deze plekken zullen ook zeker in het nieuwe jaar weer een rol spelen. Daarom leek het ons interessanter om in dit laatste artikel van 2017 eens te kijken waar we de meeste strijd kunnen verwachten. Natuurlijk komt hier een zekere mate van natte vingerwerk aan te pas. Maar een klein kompas voor de komende periode kan misschien toch een handige leidraad zijn.

Als we vooruit kijken naar 2018 zou je eigenlijk op het eerste gezocht zeggen dat het een gewone voorzetting van het huidige jaar zal zijn. Vorige jaar nog keek iedereen met goede en slechte verwachtingen uit naar het presidentschap van Trump. In het komende jaar kunnen we ook niet om Trump heen, maar intussen is gebleken dat blaffende honden veel lawaai maken, maar toch zelden bijten. Trump had in het afgelopen jaar zijn momentjes, maar eigenlijk waren het maar hele kleintjes, en voor de rest is hij gewoon verstrikt geraakt in het net van de politieke elite. Dat zal ook in het komende jaar niet anders zijn. De kans dat Trump tussentijds wordt afgezet is afgenomen, maar een verschil in de wereld heeft hij ook niet kunnen maken. De interventies gaan door, en ook de oorlogsdreiging. In het Engels gezegd: no change there then.

De oorlogsdreiging en de hetze tegen Rusland hebben in 2017 de wereld bepaald, en dat zal in 2018 niet anders zijn. Wel zal de focus ergens anders komen te liggen. De Amerikanen hebben een gevoelige nederlaag geleden in Syrië, en dit conflict heeft Rusland weer op de kaart gezet als een echte wereldspeler. Dat had ook niemand kunnen denken in de beschamende tijd van Yeltsin en de zogenaamde “liberalen”, die Rusland bijna aan Washington hadden verkocht. Rusland heeft nu weer wat te zeggen, en heeft al een paar keer een flinke deuk in de imperialistische auto getrapt. Als Poetin in maart weer tot president wordt gekozen, en dat staat eigenlijk vast, zullen er nog meer deuken volgen. De stumpers in Washington en Brussel zullen uit alle macht proberen om de Russische verkiezingen te beïnvloeden. Maar daar lachen de Russen om. De bevolking weet dat Poetin Rusland weer groot heeft gemaakt, dus zal hij verdiend zijn project kunnen voortzetten.

Nu al zijn er pogingen om de Russische verkiezingen te ondermijnen, en dat levert soms leuke taferelen op. Tijdens zijn grote vraag en antwoord show, een paar weken geleden, werd Poetin gevraagd hoe het toch komt dat er buiten hem zo weinig goede kandidaten mee doen. Er zijn wel 30 kandidaten, maar de meesten zijn brandhout. Poetin had een briljant antwoord klaar voor de vraag steller. “Het is niet aan mij om voor goede tegenkandidaten te zorgen. Of wil je misschien dat ik mijn eigen tegenstanders ga opleiden?” De vraagsteller had hier geen antwoord op. In 2018 zal Poetin door gaan met de vijanden van Rusland, in eigen land en daarbuiten, van repliek te dienen. Hij is de enige tegenmacht in de wereld die Washington rustig kan houden, en zo een grote oorlog voorkomen. Of je nu voor of tegen Poetin bent, niemand zal kunnen ontkennen dat hij meer verstand en politieke daadkracht heeft dan alle andere wereldleiders samen.

Syrie zal dus in 2018 wat rustiger uitvallen, maar in de rest van het Midden Oosten zal de strijd door gaan, vooral tussen Iran en Saudi Arabie. Tussen deze twee vijanden zit Israel nog in, en dat is een positie die niet te benijden is. Toch lijkt het er niet op dat het in het Midden Oosten in het komende jaar uit de hand gaat lopen. De conflicten zullen doordenderen, zonder een echte grote explosie. Op zich geldt dat ook voor Noord Korea. Veel geschreeuw, maar eigenlijk bijzonder weinig wol. Eigenlijk willen de betrokken partijen wel ten strijde, maar niemand durft. En dat is maar goed ook. In Koerdistan kunnen er wel rake klappen vallen omdat de regering in Zuid Koerdistan totaal in diskrediet is terecht gekomen door verraad en lafheid. Het volk is nu via de strijd op zoek naar nieuwe leiders. Als dat lukt, kan de Koerdische kwestie totaal veranderen. Er zijn aanwijzingen dat Koerdistan het nieuwe Syrie kan worden, maar dat is niet zeker. Veel hangt van het volk zelf af, en dat is een situatie die je niet vaak tegenkomt. Zeker niet in het Midden Oosten. Niet uit het oog verliezen dus, deze brandhaard.

Aan het begin van dit artikel zeiden we dat we wilden kijken waar in het komende jaar de meeste kans op strijd is. Het lijkt er op dat er twee echt confrontaties op komst zijn, en in beiden gevallen gaat het om Europa. Over de laatste maanden hebben we gezien dat de situatie in de Donbass zich langzaam aan het toespitsen is. De fascisten schieten nog steeds op de vrije republieken, maar dat doen ze al een paar jaar, en dit is dus niets nieuws. Maar we zien wel steeds meer westerse huurlingen in de frontgebieden die in handen van de Oekraïne zijn. Het gaat deels om avonturiers, maar ook om fascisten uit heel Europa. Daarnaast neemt de westerse aanwezigheid met de dag toe. Ook de westerse geheime diensten zijn vertegenwoordigd. Meer zware wapens komen naar de contactlijn, en de Amerikanen zijn nu weer bereid om openlijk wapens aan de fascisten te verkopen. Kortom; de spanning neemt toe, en gelijktijdig ook het aantal slachtoffers.

De Amerikanen, die de dienst uitmaken in de Oekraïne hebben het conflict steeds gaande gehouden als een soort reserveoorlogsoptie tegen Rusland. De focus lag de laatste jaren op Syrie, maar nu het westen daar een nederlaag heeft geleden, komt de Donbass weer volledig in beeld. Het zou geen wonder zijn als de grote aanval op de vrije republieken in het komende jaar gaat plaats vinden. Dat zal waarschijnlijk in het voorjaar zijn. Rusland ziet dat ook zo, en President Poetin heeft de Russische industrie al opdracht gegeven om over te schakelen op oorlogsproductie. Een wijze zet, omdat het aantal NAVO troepen in de buurt van de Russische grenzen sinds 2012 is verdubbeld. Het zou dus geen wonder zijn als Europa binnen enkele maanden een ware grote oorlog voor de eigen voordeur heeft.

Dat brengt ons bij de tweede confrontatie, waarbij wederom Europa een centrale rol zal spelen. Het begint er steeds meer op te lijken dat 2018 het jaar zal zijn waarin de Europese Unie implodeert. Alle tekenen wijzen er op. Terwijl Brexit de gemoederen bezighoudt, neemt de confrontatie tussen Brussel en de oostelijke lidstaten een steeds grotere vorm aan. Polen weigert naar Brussel te luisteren als het gaat om vluchtelingen en de interne politiek van het land. Hongarije zegt dat het Polen in dit gevecht zal steunen. Als tegenzet begint Brussel met gele kaarten te zwaaien, en lijkt het er op dat ook de rode kaart niet ver weg meer is. Het hele gebeuren is een test om te zien hoeveel macht de EU nu eigenlijk heeft. Het idee van een Europese superstaat is volledige mislukt. Maar de elementen die hier voor zijn ontwikkeld blijven functioneren, en dat is voor een aantal landen onverteerbaar. Dit zal niet tot een oorlog leiden, maar het komende jaar zullen we er misschien wel getuige van zijn, hoe het hele EU project voorgoed op de rotsen te pletter slaat.

In de laatste jaren was het vooral Merkel die de Europese trein op de rails hield, maar nu ze zelf in de problemen is gekomen in Duitsland zal ze gedwongen zijn om in eerste instantie op de Duitse politiek te concentreren. Het afbrokkelen van de EU kan ze dan niet meer tegen houden. Overigens geldt dit ook voor de situatie in de Donbass waar Merkel zich steeds mee heeft bemoeid. Als we bij dit alles optellen dat de Europese volkeren steeds meer afkeer krijgen van de EU, en alles waar het voor staat, kan de conclusie alleen zijn dat de dagen van Brussel zijn geteld. De EU trekt zich niets aan van de mensen in de lidstaten, en dat zal uiteindelijk doorslaggevend zijn in het verval. We schreven het al eerder; identiteit zal in de komende jaren een steeds grotere rol gaan spelen. De EU is juist al jaren bezig om de identiteit van de verschillende volkeren te onderdrukken of weg te poetsen. Dat is waarschijnlijk ook de grootste misdaad van Brussel. De rekening voor dit alles lijkt nu in de bus te ploffen, en dat is volkomen terecht.

Europa in crisis zou dus best nog eens het grote discussiepunt van 2018 kunnen worden. Die crisis zal ook Nederland uiteindelijk voelen. Rutte lijkt zich nu nog veilig achter de dijken te kunnen verschuilen. Hij heeft zijn kabinet dat niemand wilde, en ook de rest van de Nederlandse politiek spreekt hoe langer hoe minder mensen aan. Ook dit is dus een recept voor een uiteindelijke explosie. Het gaat er steeds meer op lijken dat de tijden van pappen en nat houden binnenkort voorbij zullen zijn. Er zullen harde noten gekraakt gaan worden, en het is zeker niet uit te sluiten dat de wereld er over een jaar heel anders uit zal zien. De vraag blijft wel of het beter of slechter gaat worden. Als je alles bij elkaar optelt lijkt 2018 nu al een jaar om te vergeten.

Maar laten we niet vergeten dat chaos en onzekerheid nieuwe kansen bieden. Dat er dan mogelijkheden ontstaan om doorbraken te forceren en de oude politieke elite eindelijk om zeep te helpen. Dan is een nieuw begin mogelijk. De leidraad moet zijn dat de toekomst maakbaar is en blijft. We moeten het alleen zelf willen. 2018 is een goed moment om daar een begin mee te maken.


Na dit artikel is er een korte pauze, een klein moment van reflectie aan het begin van een nieuwe periode. Het volgende artikel verschijnt op 11 januari 2018.