Als we de geschiedenis bekijken van de
eerste dagen tot aan de dag van vandaag zien we enorme rijken die met veel bloed
en tranen werden opgebouwd. Rijken waarvan men zei dat ze voor eeuwig zouden
duren. Rijken ook waaraan miljoenen mensen te gronde zijn gegaan. Vandaag zijn
van deze enorme rijken alleen nog de namen over; het Romeinse rijk, het
Ottomaanse rijk, Oostenrijk-Hongarije, en zelfs het zogenaamde “Derde Rijk” van
Hitler. Al deze rijken, die in hun tijd grote delen van de wereld beheersten
zijn ten onder gegaan. Meestal aan de eigen hebzucht en grootheidswaanzin.
Ook vandaag zien we zo’n rijk; het
Amerikaanse Keizerrijk. Ook dit rijk beheerst grote delen van de wereld en
probeert met alle middelen invloed te krijgen op die werelddelen die men nog
niet in bezit heeft. Hierbij zijn alle middelen geoorloofd, staatsgrepen,
moordpartijen en zelfs hele oorlogen. Het menslijk lijden dat hier uit
voortkomt wordt door het Keizerrijk met een glimlach af gedaan. Naast alle militaire
macht heeft dit rijk nog een ander wapen: de leugen. Er is geen land of rijk
ter wereld dat de leugen zo goed beheerst als het Amerikaanse Keizerrijk. Met
haar leugens bespeelt het rijk de media in Amerika zelf en over de rest van de
wereld. Een van die leugens is dat men overal democratie en vrijheid wil
brengen. Deze leugen wordt zo vaak herhaald dat veel mensen nog steeds geloven
dat het de waarheid is. Helaas hebben velen voor dit geloof met hun bloed
moeten betalen.
Het is niet de bedoeling dat we hier
de geschiedenis van dit rijk tot in detail gaan beschrijven. Het gaat er veel
meer om waar het rijk nu staat en wat de invloed op onze wereld is. Misschien
kunnen velen zich nog het optimisme herinneren dat over de wereld vloeide toen
Obama als hoofd van het Amerikaanse Keizerrijk werd gekozen. Hij was de eerste
zwarte president, en ook nog een democraat, dus de hoop op een betere wereld
leek gelijktijdig met hem aan de macht te komen. Intussen zijn we een aantal
jaren verder en we kunnen vaststellen dat Obama geen enkel verschil heeft
gemaakt als het gaat om het beleid van het rijk. Hij is een handig werktuig
gebleken in handen van het reusachtige systeem dat de Amerikaanse diepe staat
is. Er was ook niets anders te verwachten. Het beleid van het Keizerrijk staat
vast, wie de president ook moge zijn. Wel zitten er verschillende lagen en
niveaus in dit systeem, maar de afloop is altijd even dodelijk. De resultaten
zien we iedere dag om ons heen.
Zo als we zagen zijn deze grote rijken
in de geschiedenis altijd uiteindelijk te gronde gegaan. Hier aan vooraf komt
meestal een periode van onzekerheid, bloedvergieten en een vaak dodelijke
bedreiging van de vrede. Het lijkt er intussen op dat het Amerikaanse
Keizerrijk nu in deze periode van neergang is terecht gekomen. Tegen deze
neergang verzet men zich met grof geweld. De leidende figuren weten dat hun
tijd bijna ten einde is, maar ze willen nog redden wat er te redden valt. Dat
zien we nu gebeuren over de hele wereld. De Amerikanen dachten na de val van de
Sovjet Unie heer en meester te zijn over de aarde. Van Rusland had men geen
gevaren meer te duchten en andere oppositie stromingen werden hard aan gepakt
en meestal vernietigd. Intussen zitten we in een heel andere periode waarin de
rollen langzaam maar zeker worden omgedraaid. Om hier een beter beeld van te
krijgen moeten we een blik werpen op de ontwikkeling van Rusland.
Na de val van de Sovjet staat en het
Warschau Pact kwam Rusland in een neerwaartse spiraal terecht. Onder eerst
Gorbachov en later Yeltsin werd alles aan het westen verkocht of gewoon weg
gestolen en verloor Rusland in feiten zijn soevereiniteit. Het reusachtige land
werd een trouwe volgeling van het westen, dus van het Amerikaanse Keizerrijk,
en van een eigen inbreng was nauwelijks nog sprake. Het land leek verslagen en
een kleine groep criminele kapitalisten werd ontstellend rijk. Toen ongeveer 10
jaar later Poetin aan de macht kwam erfde hij deze puinhoop. Lang heeft het
westen gedacht dat Poetin een zelfde weg zou gaan als zijn voorgangers. Er was
immers veel geld te verdienen en het volgen van de Amerikaanse weg betekende
ook prestige. Rusland mocht zich bij allerlei westerse clubjes aansluiten en zo
een beeld geven dat het toch belangrijk was. Het Keizerrijk was er van
overtuigd dat Poetin hiermee tevreden zou zijn. Het was de eerste keer, maar
zeker niet de laatste keer dat het westen President Poetin heeft onderschat.
Terwijl het westen Poetin met veel
misbaar binnenhaalde was hij rustig bezig om Rusland te herstellen tot een land
wat er weer toe deed. Zijn eerste grote gevecht was tegen de zogenaamde nieuwe
rijken, de oligarchen, die nog steeds bezig waren het Russische tafelzilver aan
het westen te verkopen. Het was een heftig gevecht dat zich vooral achter de
schermen, binnen Rusland, afspeelde. Dit gevecht werd door Poetin voor een
groot deel gewonnen. Hij liet sommige van de top criminelen in de gevangenis
zetten en liet hun bedrijven tot de grond toe afbreken. Dit als waarschuwing
aan de rest. Toen dit gevecht was gewonnen kon Poetin verder met het herstel.
Hij was vriendelijk naar het westen, maar bouwde ondertussen een nieuwe
Russische machtsbasis. Hij verzette zich lang niet tegen de Amerikaanse
interventies over de hele wereld, omdat hij eerst Rusland weer tot een echte macht
moest maken. De grens werd voor de eerste keer getrokken toen het westen, met
het Keizerrijk voorop, Syrië wilde aanvallen. Voor het eerst liet Poetin merken
dat hij zijn veto zou gaan gebruiken, met steun van China.
Voor Washington was dit een enorme
schok. Rusland bleek weer een eigen mening en een eigen beleid te hebben. Al
snel bleek dat Poetin inderdaad niet meer bereid was de leidende rol van
Amerika in de wereld te accepteren. Poetin heeft een wereld voor ogen waarin er
meer machtsfactoren zijn en de dominantie van een land niet langer mogelijk is.
Niet alleen begon hij het westen stap voor stap de voet dwars te zetten, hij
zocht zelf naar nieuwe bondgenoten waar mee hij de Euro Azië Unie vormde. Er
kwamen ook andere verbindingen en het Amerikaanse Keizerrijk raakte langzaam in
paniek. In onderhandelingen bleek Poetin veel slimmer en handiger te zijn dan
men ooit had gedacht.
Naast het aanmoedigen van meerdere
machtsfactoren in de wereld, ging Poetin ook steeds meer bezig met een project
waar hij al jaren aan werkte, namelijk het weghouden van de NAVO van de
Russische grenzen. Het westen is al jaren bezig met een omsingeling van
Rusland. Men heeft het geprobeerd in Georgië, maar dat is door Russisch
ingrijpen deels mislukt. In Moldavië zien we een zelfde verhaal. Het westen
bedreigt ook voortdurend Wit-Rusland, een van de meeste trouwe bondgenoten van
de Russische Federatie. Toen bleek dat Poetin dit hele project steeds meer
dwarsboomde, ontketende Amerika, met hulp van de EU, de oorlog in de Oekraïne.
Niet dat men meteen op een oorlog uit was, Oekraïne moest gewoon omgedraaid
worden door een westerse coup met steun van Oekraïense nationalisten. Toen dit
niet meteen lukt werd er een beroep op de fascisten gedaan. Dat waren de eerst
stappen op weg naar oorlog, want Rusland kon niet accepteren dat er een
fascistische staat aan haar eigen grenzen ontstond.
Opnieuw onderschatte het westen
Poetin. Hij liet de Krim lid worden van de Russische Federatie na een
referendum waarin dit belangrijke gebied met grote meerderheid voor aansluiting
stemde. Voor het Amerikaanse Keizerrijk was dit een enorme klap. Zonder de Krim
had men eigenlijk niets aan de Oekraïne, dus gaf Washington opdracht voor een
militaire operatie in het zuid oosten waar de bevolking weigerde om de
fascistische regering in Kiev te accepteren. In deze oorlog, die de hele zomer
van 2014 woedde, hebben de fascisten, met Amerikaanse steun, ontelbare
oorlogsmisdaden begaan. Een proces dat nog steeds gaande is. Maar de
onafhankelijke republieken, beter bekent als Novorossia, bleven overeind en
drongen de fascisten terug. Om niet geheel verslagen te worden stemde Kiev in
met een bestand. Dit was niet alleen een nederlaag voor Kiev, maar veel meer
nog voor het Amerikaanse Keizerrijk.
Het ging in feite helemaal niet om de
Oekraïne, maar het hele conflict was een grootscheepse aanval op Rusland. Een
aanval die nog steeds gaande is en die vooral is gericht op het zwart maken van
President Poetin. Vooral de Amerikaanse conservatieven hebben het op hem gemunt.
Het gaat hierbij om de zogenaamde “neo-cons”. Maar ook Hillary Clinton, die
waarschijnlijk de Democratische kandidaat zal worden voor de komende
presidentsverkiezingen, is constant bezig met haatpropaganda. De Amerikanen
weten dat alleen Rusland hen kan beschadigen en dat willen ze ten kosten van
alles onderbinden. De neo-cons hebben een eenvoudig strategie; bombardeer alles
wat zich tegen de Amerikaanse belangen keert. Naast het militaire apparaat
steunen zij vooral op de massamedia. Daarom ook zie je bijna iedere dag
anti-Rusland of anti-Poetin propaganda in de media verschijnen over de hele wereld.
De ene keer zouden Russische hackers een groot aantal internet wachtwoorden
hebben gestolen. Weer een andere keer zou er een Russische onderzeeboot in
Zweedse wateren bivakkeren. De verhalen worden steeds fantastischer, maar zijn
daarom niet minder gevaarlijk. De Amerikaanse conservatieven, maar zeker ook
Obama en de NAVO leiding wilde het laatste half jaar maar een ding; dat Rusland
militairen naar de Oekraïne zou sturen. Toen dit niet gebeurde omdat Poetin
slimmer was kwamen zij met sancties om Rusland verder te provoceren. Maar ook
dat heeft weinig effect.
Het moet duidelijk zijn dat het Amerikaanse Keizerrijk de aanval op Rusland niet zo maar zal afblazen. Dit maakt Amerika en haar dienaren in Europa een grote bedreiging voor de wereldvrede en daarmee voor ons allemaal. We zullen de komende tijd meer over deze bedreiging schrijven omdat het heel belangrijk is om de Amerikaanse propaganda die dagelijks over ons wordt uitgestort tegen te gaan. De volgende keer zullen we kijken naar de rol van de Europese landen in dit conflict, en verder zullen we aandacht besteden aan de 5de colonne binnen Rusland. We moeten niet vergeten dat de strijd die nu gaande is over de toekomst van ons allemaal zal beslissen. Om die strijd op de juiste wijze te kunnen aangaan proberen wij bruikbare informatie te leveren. Al was het alleen maar om er voor te zorgen dat niemand kan zeggen “we hebben het niet geweten”.