Als we de Westerse media mogen geloven
heeft de Turkse premier Erdogan tijdens de recente Turkse
gemeenteraadsverkiezingen een overwinning gescoord en is daarmee de kous af.
Maar dit is verre van het ware beeld. Het klopt dat de AKP van Erdogan veel
steun kreeg en de grootste partij is gebleven. Ook Ankara en Istanboel bleven
in handen van de AKP. Maar er zitten veel meer kanten aan deze verkiezingen die
in het algemeen niet worden benoemd. Zo kunnen we vaststellen dat het niet
Erdogan was die de verkiezingen won, maar dat het de Turkse oppositie was die
de stembusgang verloor. De grootste Turkse oppositie partij was de CHP, de
Republikeinse Volks Partij. Dit is de oude partij van Ataturk en een
organisatie die van corruptie aan elkaar hangt. Het was niet onlogisch dat deze
stoffige club niet tot de verbeelding van de meeste kiezers sprak.
Daar kwam ook nog eens bij dat de CHP
een bepaalde steun heeft uitgesproken voor Fethullah Gulen, de vijand van
Erdogan. Erdogan en Gulen zijn loten van dezelfde stam, ook al hebben ze ruzie
gekregen, en de steun van de CHP voor Gulen creëerde dan ook de situatie dat de
kiezers moesten kiezen uit de islamistische agenda van de AKP en de semi-islamistische
agenda, met een nationalistisch sausje, van de CHP. De meeste kozen
uiteindelijk voor de AKP onder het motto beter het origineel dan een goedkope
kopie. Voor de AKP was er dan ook in grote delen van Turkije geen vuiltje aan
de lucht.
Men zal zich afvragen hoe dit
eigenlijk mogelijk is. In de laatste maanden zijn er handenvol bewijzen geweest
dat Erdogan corrupt is tot op het bot. Als zakkenvuller staat hij zeker in de
top10 in de wereld. Daar komt nog bij dat hij de Gezi opstand, die wel degelijk
een Turkse opstand was, bloedig heeft laten neerslaan. Sinds die tijd slaat de
politie constant iedere demonstratie uit elkaar met grof geweld. Het ging zelfs
nog verder; Twitter en YouTube werden afgesloten omdat ze de vuile was van
Erdogan buiten hingen en Facebook werd bedreigd. Dit zijn niet de actie van een
gewone premier, maar die van een ongeremde dictator, die bang is dat zijn macht
in gevaar komt. Als we naar zijn woorden luisteren, moet het ook duidelijk zijn
dat Erdogan een groene fascist van het ergste soort is. Toch werd deze dictator
door een groot deel van het Turkse volk opnieuw gekozen. Dat is eigenlijk te
gek voor woorden.
Tegen alles in heeft Erdogan zijn
steun behouden. Niet onder de intellectuelen en de meer ontwikkelde klassen die
bij Gezi betrokken waren, maar het gewone volk heeft nog steeds geen echte
problemen met de AKP. Turkije is voor een groot deel een conservatief, behoudend
land, en de gewone mensen luisteren naar hun maag en hun portemonnee als het
tijd is om naar de stembus te gaan. Erdogan heeft een beetje welvaart gebracht
en met cadeautjes gestrooid. Precies dat is het waar de kiezers gevoelig voor
zijn. De algemene overtuiging is dat je van mooie woorden niet kunt leven.
Erdogan mag dan een corrupte dictator zijn, maar hij zorgt er nog steeds voor
dat er een klein beetje eten op tafel gezet kan worden. Dat is voor de meesten
voldoende. Het gebrek aan een echte en oprechte oppositie maakt de keus dan
makkelijk.
Natuurlijk is dit in de Koerdische
gebieden totaal anders. Daar scoorde de Koerdische BDP een stevige overwinning
die eigenlijk neer komt op een stem voor autonomie. De BDP won meer steden en
provincies, hoewel de AKP met hertellingen en zelfs opnieuw gehouden
verkiezingen zoals in Agri, de overwinning van de Koerden probeert te
minimaliseren. Dat zijn ijdele pogingen want de stem in de Koerdische gebieden
voor autonomie is overduidelijk. Dat is een mooie Koerdische overwinning en ook
een reactie op het gebrek aan voortgang in het vredesproces dat door de AKP is
veroorzaakt. Het is nu zaak om dit autonomieproces voort te zetten en los te
komen van het vredesproces dat allang geen proces meer is.
Toch zijn er wat zaken die de BDP in
de gaten moet houden als met wil vasthouden aan de voortgang die er nu is
geboekt. Ten eerste zijn er meer gebieden gewonnen, maar gelijktijdig zijn in
andere gebieden, waar de BDP al aan de macht is, minder stemmen op de partij
uitgebracht. Dat is een zorgelijke trend die zo snel mogelijk moet worden
omgedraaid. Verder zijn er nog steeds delen van Koerdistan die in handen van de
AKP zijn. Als de partij werkelijk op autonomie zet, moeten ook deze gebieden op
de groene fascisten worden veroverd. Dat moet de prioriteit van de komende
periode zijn. Als alle Koerdische provincies eensgezind op de BDP stemmen en de
AKP en andere Turkse partijen compleet verwerpen kan er sprake van echte
autonomie zijn. Pas dan zal er een belangrijke stap worden gezet die
uiteindelijk tot een vrij Koerdistan moet leiden.
Dit betekend wel dat er een einde moet
komen aan ongewenste experimenten. Zo moet er niet tegen beter weten in
vastgeklampt worden aan het zogenaamde vredesproces dat door de AKP regering op
geen enkele manier serieus is genomen. Erdogan heeft duidelijk gezegd dat er
geen legaal kader komt voor gesprekken met PKK leider Abdullah Öcalan. Voor hem
is Öcalan niet meer dan een gewone gevangene. Dit zegt meer dan genoeg. Als er
geen partner voor vrede is, zijn alle stappen in deze richting vruchteloos en
onnodig. Dan is eerst autonomie en daarna complete onafhankelijkheid de enige
realistische weg om het conflict op te lossen. Een overeenkomst met de Turkse
staat is een gevaarlijke illusie die gewoon van tafel moet.
Een ander experiment was het opzetten
van de HDP door leden van de BDP. De HDP moest een soort Turkse protestpartij
worden die het in de Turkse gebieden kon opnemen tegen de AKP en de CHP. Men
rekende op veel steun van de kiezers, maar dit bleek een ijdele hoop. Voor de
HDP waren de verkiezingen een grote teleurstelling. Nergens kreeg men voet aan
de grond en het excuus van de HDP leiding dat dit kwam door aanvallen van de
staat kan de enorme mislukking niet ongedaan maken. De rampzalige resultaten
van dit experiment waren te verwachten. Een zogenaamde Turkse protestpartij
opgezet door Koerden, zal de Turkse kiezers echt niet overtuigen. Men zag de
HDP als een BDP deel 2, en dat was het natuurlijk ook. Dit soort experimenten
zijn schadelijk en leiden af van het ware doel; het verder ontwikkelen van de
Koerdische identiteit in de Koerdische gebieden.
Er zijn stemmen die zeggen dat de BDP
minder Koerdisch moet worden, meer een mainstream partij. Dat is een totaal
verkeerde opvatting. De BDP zou zich vervreemden van de eigen achterban terwijl
nu al duidelijk is dat er in de rest van Turkije voor de BDP niets te halen is.
De blikken van de Koerden moeten gericht zijn op Koerdistan en niet op Ankara
of Istanboel. Het is juist de taak van de BDP om de rest van Koerdistan te
winnen en dat kan alleen met een onverzettelijk geloof in de Koerdische
identiteit en de eigen slagkracht. Er liggen ongekende mogelijkheden als de weg
van de autonomie verder wordt gevolgd. De andere delen van Koerdistan zijn
volop in beweging en de uitkomst van dit alles is nog volledig open. Als de
Koerden uit het Noorden (de gebieden in Turkse handen) vasthouden aan de juiste
richting zal dit een enorme stimulans zijn voor stappen richting een verenigd
Koerdistan. De dynamiek is er, en deze kans mag niet gemist worden. De Koerden
hebben hun toekomst in eigen hand, en hebben zo gelijktijdig de kans om Erdogan
te maken tot het onbeduidende miezerige mannetje dat hij eigenlijk is.
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.