donderdag 10 april 2014

De Koerden en de Turkse verkiezingen



Als we de Westerse media mogen geloven heeft de Turkse premier Erdogan tijdens de recente Turkse gemeenteraadsverkiezingen een overwinning gescoord en is daarmee de kous af. Maar dit is verre van het ware beeld. Het klopt dat de AKP van Erdogan veel steun kreeg en de grootste partij is gebleven. Ook Ankara en Istanboel bleven in handen van de AKP. Maar er zitten veel meer kanten aan deze verkiezingen die in het algemeen niet worden benoemd. Zo kunnen we vaststellen dat het niet Erdogan was die de verkiezingen won, maar dat het de Turkse oppositie was die de stembusgang verloor. De grootste Turkse oppositie partij was de CHP, de Republikeinse Volks Partij. Dit is de oude partij van Ataturk en een organisatie die van corruptie aan elkaar hangt. Het was niet onlogisch dat deze stoffige club niet tot de verbeelding van de meeste kiezers sprak.
Daar kwam ook nog eens bij dat de CHP een bepaalde steun heeft uitgesproken voor Fethullah Gulen, de vijand van Erdogan. Erdogan en Gulen zijn loten van dezelfde stam, ook al hebben ze ruzie gekregen, en de steun van de CHP voor Gulen creëerde dan ook de situatie dat de kiezers moesten kiezen uit de islamistische agenda van de AKP en de semi-islamistische agenda, met een nationalistisch sausje, van de CHP. De meeste kozen uiteindelijk voor de AKP onder het motto beter het origineel dan een goedkope kopie. Voor de AKP was er dan ook in grote delen van Turkije geen vuiltje aan de lucht.

Men zal zich afvragen hoe dit eigenlijk mogelijk is. In de laatste maanden zijn er handenvol bewijzen geweest dat Erdogan corrupt is tot op het bot. Als zakkenvuller staat hij zeker in de top10 in de wereld. Daar komt nog bij dat hij de Gezi opstand, die wel degelijk een Turkse opstand was, bloedig heeft laten neerslaan. Sinds die tijd slaat de politie constant iedere demonstratie uit elkaar met grof geweld. Het ging zelfs nog verder; Twitter en YouTube werden afgesloten omdat ze de vuile was van Erdogan buiten hingen en Facebook werd bedreigd. Dit zijn niet de actie van een gewone premier, maar die van een ongeremde dictator, die bang is dat zijn macht in gevaar komt. Als we naar zijn woorden luisteren, moet het ook duidelijk zijn dat Erdogan een groene fascist van het ergste soort is. Toch werd deze dictator door een groot deel van het Turkse volk opnieuw gekozen. Dat is eigenlijk te gek voor woorden.

Tegen alles in heeft Erdogan zijn steun behouden. Niet onder de intellectuelen en de meer ontwikkelde klassen die bij Gezi betrokken waren, maar het gewone volk heeft nog steeds geen echte problemen met de AKP. Turkije is voor een groot deel een conservatief, behoudend land, en de gewone mensen luisteren naar hun maag en hun portemonnee als het tijd is om naar de stembus te gaan. Erdogan heeft een beetje welvaart gebracht en met cadeautjes gestrooid. Precies dat is het waar de kiezers gevoelig voor zijn. De algemene overtuiging is dat je van mooie woorden niet kunt leven. Erdogan mag dan een corrupte dictator zijn, maar hij zorgt er nog steeds voor dat er een klein beetje eten op tafel gezet kan worden. Dat is voor de meesten voldoende. Het gebrek aan een echte en oprechte oppositie maakt de keus dan makkelijk.

Natuurlijk is dit in de Koerdische gebieden totaal anders. Daar scoorde de Koerdische BDP een stevige overwinning die eigenlijk neer komt op een stem voor autonomie. De BDP won meer steden en provincies, hoewel de AKP met hertellingen en zelfs opnieuw gehouden verkiezingen zoals in Agri, de overwinning van de Koerden probeert te minimaliseren. Dat zijn ijdele pogingen want de stem in de Koerdische gebieden voor autonomie is overduidelijk. Dat is een mooie Koerdische overwinning en ook een reactie op het gebrek aan voortgang in het vredesproces dat door de AKP is veroorzaakt. Het is nu zaak om dit autonomieproces voort te zetten en los te komen van het vredesproces dat allang geen proces meer is.

Toch zijn er wat zaken die de BDP in de gaten moet houden als met wil vasthouden aan de voortgang die er nu is geboekt. Ten eerste zijn er meer gebieden gewonnen, maar gelijktijdig zijn in andere gebieden, waar de BDP al aan de macht is, minder stemmen op de partij uitgebracht. Dat is een zorgelijke trend die zo snel mogelijk moet worden omgedraaid. Verder zijn er nog steeds delen van Koerdistan die in handen van de AKP zijn. Als de partij werkelijk op autonomie zet, moeten ook deze gebieden op de groene fascisten worden veroverd. Dat moet de prioriteit van de komende periode zijn. Als alle Koerdische provincies eensgezind op de BDP stemmen en de AKP en andere Turkse partijen compleet verwerpen kan er sprake van echte autonomie zijn. Pas dan zal er een belangrijke stap worden gezet die uiteindelijk tot een vrij Koerdistan moet leiden.

Dit betekend wel dat er een einde moet komen aan ongewenste experimenten. Zo moet er niet tegen beter weten in vastgeklampt worden aan het zogenaamde vredesproces dat door de AKP regering op geen enkele manier serieus is genomen. Erdogan heeft duidelijk gezegd dat er geen legaal kader komt voor gesprekken met PKK leider Abdullah Öcalan. Voor hem is Öcalan niet meer dan een gewone gevangene. Dit zegt meer dan genoeg. Als er geen partner voor vrede is, zijn alle stappen in deze richting vruchteloos en onnodig. Dan is eerst autonomie en daarna complete onafhankelijkheid de enige realistische weg om het conflict op te lossen. Een overeenkomst met de Turkse staat is een gevaarlijke illusie die gewoon van tafel moet.

Een ander experiment was het opzetten van de HDP door leden van de BDP. De HDP moest een soort Turkse protestpartij worden die het in de Turkse gebieden kon opnemen tegen de AKP en de CHP. Men rekende op veel steun van de kiezers, maar dit bleek een ijdele hoop. Voor de HDP waren de verkiezingen een grote teleurstelling. Nergens kreeg men voet aan de grond en het excuus van de HDP leiding dat dit kwam door aanvallen van de staat kan de enorme mislukking niet ongedaan maken. De rampzalige resultaten van dit experiment waren te verwachten. Een zogenaamde Turkse protestpartij opgezet door Koerden, zal de Turkse kiezers echt niet overtuigen. Men zag de HDP als een BDP deel 2, en dat was het natuurlijk ook. Dit soort experimenten zijn schadelijk en leiden af van het ware doel; het verder ontwikkelen van de Koerdische identiteit in de Koerdische gebieden.

Er zijn stemmen die zeggen dat de BDP minder Koerdisch moet worden, meer een mainstream partij. Dat is een totaal verkeerde opvatting. De BDP zou zich vervreemden van de eigen achterban terwijl nu al duidelijk is dat er in de rest van Turkije voor de BDP niets te halen is. De blikken van de Koerden moeten gericht zijn op Koerdistan en niet op Ankara of Istanboel. Het is juist de taak van de BDP om de rest van Koerdistan te winnen en dat kan alleen met een onverzettelijk geloof in de Koerdische identiteit en de eigen slagkracht. Er liggen ongekende mogelijkheden als de weg van de autonomie verder wordt gevolgd. De andere delen van Koerdistan zijn volop in beweging en de uitkomst van dit alles is nog volledig open. Als de Koerden uit het Noorden (de gebieden in Turkse handen) vasthouden aan de juiste richting zal dit een enorme stimulans zijn voor stappen richting een verenigd Koerdistan. De dynamiek is er, en deze kans mag niet gemist worden. De Koerden hebben hun toekomst in eigen hand, en hebben zo gelijktijdig de kans om Erdogan te maken tot het onbeduidende miezerige mannetje dat hij eigenlijk is.

Geen opmerkingen: