Afgelopen week werd bekend gemaakt dat
Ton Heerts als nieuwe voorzitter van de FNV is gekozen. Zijn meerderheid over
Corrie van Brenk was duidelijk en onaanvechtbaar. Ook over het stemproces valt
eigenlijk weinig aan te merken. Voor het eerst konden de gewone FNV leden
kiezen en dat heeft een groot aantal ook gedaan. Toch kunnen we de overwinning
van Heerts alleen maar zien als een nederlaag voor een strijdbare vakbeweging.
Een nederlaag waar de leden zelf voor hebben gekozen. Tenminste, op het eerste
gezicht. Je kunt je namelijk afvragen of het wel echt een eerlijke strijd was.
Het was van af het begin duidelijk dat
de politieke elite Heerts als FNV leider wilde zien. Hij was immers de man die de
vakcentrale in de laatste paar jaar een gezicht had gegeven en dat gezicht kwam
vrij goed overeen met wat de elite van iemand in zijn positie verwacht. Heerts
is immers de man die het pensioenakkoord ging uitvoeren en die niet of
nauwelijks protesteerde toen de nieuwe regering van VVD en PvdA het akkoord
openbrak. Vervolgens was hij de man van het sociaalakkoord. Dit gaf heel veel
media belichting en ook met dit akkoord viel Heerts wel bij de elite in de
smaak. Hij deed veel moeite om het akkoord er door te drukken en stelde zich in
alles heel redelijk op. Redelijk voor de bazen en de overheid natuurlijk. Niet
voor de arbeiders.
Heerts is de typische
vakbondsbestuurder die zich meer thuis voelt in de directiekamer of op een
ministerie dan op de werkvloer of een stakingspost. Kortom, een
vakbondsbureaucraat uit het boekje die zijn rol ziet als politieagent van de
arbeidersklasse. Iedere confrontatie moet vermeden worden en over alles moet
een akkoord te bereiken zijn. Wat al deze akkoorden betekenen voor zijn
achterban kan hem weinig schelen. Toch hebben veel leden op hem gestemd en dus
eigenlijk tegen een strijdbare vakbeweging. We moeten vaststellen dat Corrie
van Brenk hier niet helemaal onschuldig aan is. Om Heerts te verslaan had ze
een veel meer strijdbare lijn moeten voeren en duidelijk laten zien dat er een
groot verschil is tussen haar en Heerts. Dit heeft ze niet gedaan. In feite was
er nauwelijks een echte verkiezingsstrijd. Het was veel meer een zaak van ik
kan het net een klein beetje beter. Dat was duidelijk niet voldoende en heeft
niemand overtuigd.
Van Brenk heeft als voorzitster van de
Abva Kabo een vrij militante reputatie en in de kapitalistenpers wordt de bond
vaak neergezet als de laatste militante vakbond. Dit wordt als ouderwets gezien
en niet meer van deze tijd. In feite is het natuurlijk gewoon een strijdbare
bond die echt probeert voor haar leden op te komen. Jammer genoeg was van deze
strijdbaarheid weinig te merken tijdens de verkiezingscampagne voor het
voorzitterschap. Dat heeft uiteindelijk zijn tol geëist. Omdat er toch weinig
verschil leek te zijn hebben veel leden maar voor de zittende interim
voorzitter gekozen. En dat betekend dat de kans op een strijdbare vakbeweging
voorlopig verkeken is.
Dat een strijdbare vakbeweging meer
dan nodig is bewijzen de problemen die veel mensen dagelijks meemaken. Steeds
minder mensen kunnen van hun inkomen rond komen, hoe hard ze ook werken. Daar
bij komt dat steeds vaker banen op de tocht komen te staan en de werkloosheid
iedere maand een nieuwe record breekt. Verder worden de veiligheidsregels
steeds verder uitgehold zodat het in sommige beroepen weer levensgevaarlijk
wordt om er in te werken. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de bazen
die steeds brutaler worden. Werknemers worden geïntimideerd, gefilmd,
bespioneerd en in de val gelokt. Al deze zaken vragen om een strijdbaar
antwoord. Maar daar heeft de vakbeweging steeds minder interesse in. Polderen
en akkoorden sluiten vindt men veel leuker, en daarna wordt iedere akkoord weer
beklonken met een glaasje rode wijn. Precies in die cultuur past Heerts als of
het voor hem is uitgevonden. Het is nu al zeker dat er ergens een mooie baan op
hem wacht als zijn tijd bij de FNV er op zit. Het systeem beloont altijd haar
trouwe dienaars.
Dat niet iedereen het met de lijn
Heerts eens zal zijn is duidelijk. Het wordt dus tijd dat er een tegengeluid
komt. En dan een echt tegengeluid, niet het krachteloze gesputter dat we
tijdens de verkiezing hebben gehoord. Dat lost niets op en maakt alles alleen maar
erger. Onder alle omstandigheden, maar zeker in een crisis, moet de vakbeweging
een politieke strijdorganisatie zijn die door de arbeiders kan worden ingezet
om hun rechten te verdedigen en verder uit te bouwen.Om de strijd aan te gaan om de
onbetaalde arbeid waar de kapitalisten zich mee volvreten. We zien iedere dag
wat de onzinnige bewering van ‘samen uit de crisis komen’ als resultaat heeft;
de kapitalisten worden steeds rijker en wij mogen de rekening betalen.
Het is natuurlijk geen wonder dat Samsom
een snelle felicitatie naar Heerts stuurde toen de uitslag bekend werd. De
beide polderaars hebben elkaar weer gevonden en kunnen door gaan met het
belazeren van hun eigen achterban. En ook gezamenlijk kruipen voor de VVD
natuurlijk, zoals het echte dienaren van het systeem betaamt. De beloning is
aan de horizon al te zien. Als je in die positie zit staat er echt een pot goud
aan het einde van de regenboog. We hebben in het verleden al genoeg van dit
soort praktijken gezien. Alleen even terugdenken aan klasseverrader Lodewijk de
Waal is al voldoende.
Het spreekt voor zich dat het niet zo
hoeft te zijn. Wij zijn de vakbeweging en als we dat willen is Heerts met al
zijn lakeien morgen vertrokken. Verkiezing of geen verkiezing. Als er niet snel
iets gedaan word is er weinig meer om voor te vechten. Nu al neemt het aantal
leden steeds verder af. Als er niet word ingegrepen zal de FNV in Beweging in
de komende tijd maar een beweging maken, en dat is heel hard achteruit hollen.
Dat mag niet gebeuren, dus organiseer en sla terug! Ook in de vakbeweging!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten