Het transferseizoen is weer in volle
gang. Nu zal bijna iedereen denken dat dit over voetballen gaat en de enorme
bedragen die ieder jaar voor topspelers op tafel worden gelegd. Maar dat is
niet het geval. Dit transferseizoen heeft te maken met de Europese Unie. Wat is
namelijk het geval; er zijn weer dure EU banen te verdelen. Banen met niet
alleen een dik salaris, maar ook nog oneindig veel toeslagen en
reiskostenvergoedingen. Iedereen die zo’n baan in de wacht sleept is gewoon
binnen, daar hoeft niet meer over gepraat te worden. En laat het nu net zo zijn
dat een aantal Nederlandse bewindslieden behoorlijk in de markt liggen.
Deze maand werd er door de
regeringsleiders al over gesproken en de geruchtenmolen draaide op volle toeren.
Een aantal Nederlandse ministers zat bij wijze van spreken al in de trein naar
Brussel. Maar de onderhandelingen mislukte en nu moet er volgende maand verder
over worden gesproken. Vol verwachting klopt menig hart dus. Wie zitten er voor
Nederland zoal in de race? Ten eerste natuurlijk Dijsselbloem. Deze sociaal
democraat met het voorkomen van een bankdirecteur staat al tijden op de
nominatie voor een post in de Brusselse bureaucratie. Dat zal zijn beloning
zijn voor de vele bezuinigingen die hij aan de bevolking heeft opgelegd. Zijn
vriendjes in de bankwereld zijn hem eeuwig dankbaar, en dan is een leuke promotie
natuurlijk wel op zijn plaats.
Overigens moest hij nog wel even een
hindernis uit de weg ruimen. Ooit zei hij in een vraaggesprek dat de nieuwe
president van de Europese Unie, Juncker, een “gezet roker en drinker” is. Van
die opmerking heeft hij nu plotseling heel veel spijt. Het zou hem immers zo
maar zijn mooie nieuwe baantje kunnen kosten. Als hij naar Europa verhuisd werd
Juncker zijn nieuwe baas en die ga je niet voor het hoofd stoten. Dus werden er
snel excuses aan geboden en Dijsselbloem kan rustig naast zijn telefoon wachten
tot het verlossende woord uit Brussel wordt gesproken.
Maar hij is niet de enige. Ook
Timmermans, de minister van Buitenlandse Zaken is in de race. Als het lukt, zal
hij waarschijnlijk een of andere diplomatieke functie in de wacht slepen. Hij
duikt nu al overal op in de wereld en zijn optreden bij de VN na het neerhalen
van de MH 17 zal hem zeker geen windeieren leggen. Hij heeft zich immers prima
in de kijker gespeeld. Spijtig is wel dat hij in zijn drukke agenda geen ruimte
kon vinden om de plek van de ramp te bezoeken. Normaal gesproken staan dit
soort figuren meteen vooraan als er ergens iets gebeurd. Nu was dit natuurlijk
wel een oorlogsgebied en Timmermans wilde niets riskeren. Mooie baantjes hebben
immers geen waarde meer als je plotseling een kogel in jou richting ziet komen
of op een mijn stapt. Dan kun je zelfs in Brussel niet meer terecht. Ook
Timmermans is overigens sociaal democraat.
En daar houdt het nog niet op, want
heel voorzichtig wordt Ploumen, de minister voor ontwikkelingssamenwerking, ook
al genoemd voor een positie in Brussel. Hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen
is een raadsel. Het is op zich al een wonder dat ze in de PvdA ooit verder is
gekomen dan afdelingsecretaris. Nu dus misschien Brussel, wat je doet afvragen
of er soms een kruiwagen met een wieltje van goud in het spel is. En, hoe kon
het ook anders, ook zij is een sociaal democraat. Je zou bijna denken dat Rutte
gewoon bezig is alle sociaal democraten in zijn kabinet weg te promoveren. Dat
is immers lekker makkelijk, want dan komen er weer wat onervaren krachten voor
terug en kan de VVD gewoon doorgaan met alleen regeren.
Maar wacht even, het lijstje van
Brussel kandidaten is nog niet af. Rutte wordt namelijk zelf genoemd als een
goede kanshebber. Hij blijft roepen dat hij niet wil en dat Brussel hem niet
interesseert. Hij wil in Den Haag blijven en zijn karwei af maken. Maar dat roepen
de heren en dames altijd als er een pot met goud aan het einde van de regenboog
verschijnt. Ze willen niet te gretig lijken en ze hopen op die manier het label
van zakkenvuller te ontlopen. Verloren moeite trouwens, want daar is iedereen
toch al van overtuigd. Maar het mag allemaal niet te snel gaan. Wat
terughoudendheid is op zijn plaats. Maar je kunt er zeker van zijn dat als
Europa echt zijn zinnen op Rutte heeft gezet, hij geen moment zal aarzelen. Hij
is nu al constant aan het voetjevrijen met Merkel, en zelfs de Britse miljonair
premier Cameron schijnt hem te mogen. Dat is op zich al een unicum, want
Cameron is normaal gesproken allergisch voor Europeanen. Rutte lijkt dus een
gouden toekomst tegemoet te gaan. Ook zijn papieren zijn in waarde gestegen
door de vliegramp. Hij zal nog wel wat meer anti-Russisch moeten worden want
anders past hij niet in de club van houwdegens en oorlogshitsers, waar Brussel
en vooral ook Washington zo rijk aan is. Dat roept vanzelf de vraag op wie
Rutte dan wel zal opvolgen als opperhoofd in Den Haag. Waarschijnlijk de
gladde, glibberige Zijlstra, die nu al een interview begint te geven als hij
een camera op 5 kilometer afstand ziet. Je moet er niet aan denken, maar de
kans is groot.
Tot slot nog even dit; al de
bovengenoemde baantjes zijn geen gekozen posten. Iedereen wordt gewoon
aangewezen. Ook Juncker zelf is op deze manier aan zijn kostje brood gekomen.
Gewoon neergezet door de zogenaamde regeringsleiders. Geen enkele Europeaan
heeft hier een mening over mogen geven. Normaal gesproken zou je dit een
dictatuur noemen, maar dit is de Europese Unie en dan ligt het allemaal anders,
wordt gezegd. Heel anders.
