Voor Sakine, Fidan en Leyla, *
Het is nu een jaar geleden dat jullie
op lafhartige wijze in het Koerdistan Informatie Centrum in Parijs werden
vermoord. Het afgelopen jaar is niet zomaar voorbij gegaan en daarom is het
belangrijk deze regels aan jullie te richten. Er is geen dag voorbij gegaan
sinds 9 januari 2013 waarop niet op een of andere manier aandacht is besteed
aan jullie lot. Van vergeten is dus geen sprake geweest. Jullie hebben een
plaats in de harten van alle Koerden en iedereen die met de Koerdische strijd
verbonden is. Dat is natuurlijk met alle gevallenen zo, maar door de
omstandigheden van jullie heengaan is het toch anders, intenser, vuriger, zou
je bijna zeggen.
Dat heeft deels ook te maken met het
feit dat we nog steeds niet weten wat er die avond in dat kantoor is gebeurd.
Zeker, er zit een verdachte in de gevangenis en daar zit hij intussen ook al
een jaar. Maar er zijn nog zo veel vragen open. Hoe goed jullie deze verdachte,
Omer Guney, hebben gekend is ook niet helemaal duidelijk. Maar we weten nu wel
dat hij een fascistische infiltrant was, die jullie vertrouwen heeft gewonnen
net als dat van de mensen in de vereniging in Parijs. Waarschijnlijk leek hij
een gewone Koerd, zoals er zo veel zijn in de Koerdische verenigingen over de
hele wereld. Allemaal met een eigen verhaal en een eigen verleden. Maar het
verhaal van Guney was niet wat hij vertelde. De duistere schaduw die achter hem
school werd goed afgeschermd bewaard.
Jullie zullen niet geweten hebben dat
hij constant naar Turkije reisde en geregeld telefonische contact had daar met
schaduwachtige figuren. We weten nog steeds niet wie dat waren, maar dat ze
onderdeel uitmaakten van de fascistische “diepe staat” is intussen wel
duidelijk. De Turkse autoriteiten werken niet mee met het onderzoek en ook de
Franse onderzoekers lijken zich niet al te druk te maken. Dit komt
waarschijnlijk om dat de Franse geheime dienst wist wat er gaande was en de
zaak gewoon heeft laten gebeuren. Dat soort dingen ziet men liever niet aan de
grote klok komen. Maar denk niet dat er geen druk op Frankrijk staat om met de
gevraagde antwoorden te komen. Regelmatig demonstreren Koerden, vooral van de
vrouwenbeweging, in Parijs om de zaak in de publiciteit te houden en er voor te
zorgen dat niet wordt vergeten wat jullie is aangedaan.
Jullie foto’s vullen het internet en
de aandacht voor de zaak is nog geen moment verslapt. Natuurlijk zijn er eerst
pogingen gedaan om de waarheid te verdoezelen. Al in de eerste dagen gaf de
Turkse staat aan dat het om een intern conflict binnen de PKK zou gaan. Deze
beledigende theorie werd al heel snel naar het land der fabelen verwezen. Toen
zou het een relatieconflict zijn geweest, maar ook dat idee was niet houdbaar.
Er was ook nog sprake van een tweede man, die betrokken zou zijn geweest.
Allemaal onzinnige beweringen die intussen geen rol meer spelen in het
onderzoek. Alles spitst zich nu dus toe op Omer Guney. We weten dat hij al veel
eerder contact had met fascisten en extreme nationalisten. We weten ook dat hij
een ring met drie halve manen draagt. Veel ruimte voor twijfel is er dus niet
meer.
Maar Guney werkte natuurlijk niet
alleen. Kort voor de aanslag is hij de vereniging in de nacht binnengedrongen
en heeft alle ledenformulieren gefotografeerd. Ook dat deed hij in opdracht. Er
kan dus alleen maar de conclusie worden getrokken dat jullie het slachtoffer
zijn geworden van een goed geplande en lang voorbereidde aanslag van de
fascisten binnen de Turkse staat. De moorden moesten chaos creëren in een tijd
dat het er op leek dat er een oplossing mogelijk was van de Koerdische kwestie.
In die tijd leek het of er eindelijk een lichtpuntje zichtbaar was in de vaak
zo donkere Koerdische geschiedenis. Precies dat lichtpuntje probeerde de
fascisten te doven door jullie uit te schakelen. Zo hoopten ze de Koerdische
beweging tot een escalerende oorlog te provoceren. Hun opzet is niet geslaagd.
Na jaren van strijd blijven de fascisten de PKK onderschatten.
De chaos die de fascisten voor ogen
stond is er nooit gekomen. In plaats hiervan kwam er een waardige rouwperiode
en een vastbesloten streven om de Koerdische kwestie duurzaam op te lossen. Dat
dit streven intussen weer in een impasse is terechtgekomen, komt op rekening
van de AKP regering, en niet de PKK. De Koerdische vrijheidsbeweging heeft
alles gedaan om het proces te doen slagen. Nog steeds worden hierin stappen
gezet en de hoop, die door het proces ontstond, is nog steeds niet vervlogen.
Wel blijft het een feit dat je voor vrede een partner nodig hebt, en dat die
partner op dit moment niet aanwezig is.
Sakine, Fidan en Leyla, veel mensen,
waaronder ook veel vrouwen, hebben over de jaren hun leven in de strijd
verloren. Iedereen die dit hoogste offer heeft gebracht leeft voort in onze
gedachten en harten. Maar de manier waarop jullie van het leven zijn beroofd
heeft een speciale plaats gekregen in de Koerdische geschiedenis en de
geschiedenis van de revolutionaire beweging wereldwijd. Over de hele wereld
zijn mensen opgestaan die hebben geëist dat de waarheid over de laffe
moordaanslag in Parijs boven tafel komt. Jullie zijn als revolutionaire vrouwen
een voorbeeld geworden voor vrouwen over de hele wereld en voor revolutionairen
in het algemeen.
Om de strijd voort te kunnen zetten
zijn lichtende voorbeelden nodig, die inspireren en een boodschap uitdragen.
Dat zal jullie blijvende bijdrage zijn, lichtende voorbeelden die de weg wijzen
naar een vrij Koerdistan en een vrije wereld. Martelaren sterven niet, zij gaan
ons voor in de strijd. Slaap zacht, Sakine, Fidan en Leyla, het is nu aan ons
allemaal om de strijd voor de vrijheid en een rechtvaardige wereld tot een
succesvol einde te brengen.
Een kameraad.
* Sakine Cansiz, Fidan Dogan en Leyla
Şaylemez, leidende Koerdische revolutionairen, werden in hun kantoor in Parijs
vermoord door een Turkse fascist op 9 januari 2013. De moordenaar is nog niet
veroordeeld en het onderzoek is nog steeds gaande.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten