donderdag 9 januari 2014

Een brief aan gevallen kameraden



Voor Sakine, Fidan en Leyla, *

Het is nu een jaar geleden dat jullie op lafhartige wijze in het Koerdistan Informatie Centrum in Parijs werden vermoord. Het afgelopen jaar is niet zomaar voorbij gegaan en daarom is het belangrijk deze regels aan jullie te richten. Er is geen dag voorbij gegaan sinds 9 januari 2013 waarop niet op een of andere manier aandacht is besteed aan jullie lot. Van vergeten is dus geen sprake geweest. Jullie hebben een plaats in de harten van alle Koerden en iedereen die met de Koerdische strijd verbonden is. Dat is natuurlijk met alle gevallenen zo, maar door de omstandigheden van jullie heengaan is het toch anders, intenser, vuriger, zou je bijna zeggen.

Dat heeft deels ook te maken met het feit dat we nog steeds niet weten wat er die avond in dat kantoor is gebeurd. Zeker, er zit een verdachte in de gevangenis en daar zit hij intussen ook al een jaar. Maar er zijn nog zo veel vragen open. Hoe goed jullie deze verdachte, Omer Guney, hebben gekend is ook niet helemaal duidelijk. Maar we weten nu wel dat hij een fascistische infiltrant was, die jullie vertrouwen heeft gewonnen net als dat van de mensen in de vereniging in Parijs. Waarschijnlijk leek hij een gewone Koerd, zoals er zo veel zijn in de Koerdische verenigingen over de hele wereld. Allemaal met een eigen verhaal en een eigen verleden. Maar het verhaal van Guney was niet wat hij vertelde. De duistere schaduw die achter hem school werd goed afgeschermd bewaard.

Jullie zullen niet geweten hebben dat hij constant naar Turkije reisde en geregeld telefonische contact had daar met schaduwachtige figuren. We weten nog steeds niet wie dat waren, maar dat ze onderdeel uitmaakten van de fascistische “diepe staat” is intussen wel duidelijk. De Turkse autoriteiten werken niet mee met het onderzoek en ook de Franse onderzoekers lijken zich niet al te druk te maken. Dit komt waarschijnlijk om dat de Franse geheime dienst wist wat er gaande was en de zaak gewoon heeft laten gebeuren. Dat soort dingen ziet men liever niet aan de grote klok komen. Maar denk niet dat er geen druk op Frankrijk staat om met de gevraagde antwoorden te komen. Regelmatig demonstreren Koerden, vooral van de vrouwenbeweging, in Parijs om de zaak in de publiciteit te houden en er voor te zorgen dat niet wordt vergeten wat jullie is aangedaan.

Jullie foto’s vullen het internet en de aandacht voor de zaak is nog geen moment verslapt. Natuurlijk zijn er eerst pogingen gedaan om de waarheid te verdoezelen. Al in de eerste dagen gaf de Turkse staat aan dat het om een intern conflict binnen de PKK zou gaan. Deze beledigende theorie werd al heel snel naar het land der fabelen verwezen. Toen zou het een relatieconflict zijn geweest, maar ook dat idee was niet houdbaar. Er was ook nog sprake van een tweede man, die betrokken zou zijn geweest. Allemaal onzinnige beweringen die intussen geen rol meer spelen in het onderzoek. Alles spitst zich nu dus toe op Omer Guney. We weten dat hij al veel eerder contact had met fascisten en extreme nationalisten. We weten ook dat hij een ring met drie halve manen draagt. Veel ruimte voor twijfel is er dus niet meer.

Maar Guney werkte natuurlijk niet alleen. Kort voor de aanslag is hij de vereniging in de nacht binnengedrongen en heeft alle ledenformulieren gefotografeerd. Ook dat deed hij in opdracht. Er kan dus alleen maar de conclusie worden getrokken dat jullie het slachtoffer zijn geworden van een goed geplande en lang voorbereidde aanslag van de fascisten binnen de Turkse staat. De moorden moesten chaos creëren in een tijd dat het er op leek dat er een oplossing mogelijk was van de Koerdische kwestie. In die tijd leek het of er eindelijk een lichtpuntje zichtbaar was in de vaak zo donkere Koerdische geschiedenis. Precies dat lichtpuntje probeerde de fascisten te doven door jullie uit te schakelen. Zo hoopten ze de Koerdische beweging tot een escalerende oorlog te provoceren. Hun opzet is niet geslaagd. Na jaren van strijd blijven de fascisten de PKK onderschatten.

De chaos die de fascisten voor ogen stond is er nooit gekomen. In plaats hiervan kwam er een waardige rouwperiode en een vastbesloten streven om de Koerdische kwestie duurzaam op te lossen. Dat dit streven intussen weer in een impasse is terechtgekomen, komt op rekening van de AKP regering, en niet de PKK. De Koerdische vrijheidsbeweging heeft alles gedaan om het proces te doen slagen. Nog steeds worden hierin stappen gezet en de hoop, die door het proces ontstond, is nog steeds niet vervlogen. Wel blijft het een feit dat je voor vrede een partner nodig hebt, en dat die partner op dit moment niet aanwezig is.

Sakine, Fidan en Leyla, veel mensen, waaronder ook veel vrouwen, hebben over de jaren hun leven in de strijd verloren. Iedereen die dit hoogste offer heeft gebracht leeft voort in onze gedachten en harten. Maar de manier waarop jullie van het leven zijn beroofd heeft een speciale plaats gekregen in de Koerdische geschiedenis en de geschiedenis van de revolutionaire beweging wereldwijd. Over de hele wereld zijn mensen opgestaan die hebben geëist dat de waarheid over de laffe moordaanslag in Parijs boven tafel komt. Jullie zijn als revolutionaire vrouwen een voorbeeld geworden voor vrouwen over de hele wereld en voor revolutionairen in het algemeen.

Om de strijd voort te kunnen zetten zijn lichtende voorbeelden nodig, die inspireren en een boodschap uitdragen. Dat zal jullie blijvende bijdrage zijn, lichtende voorbeelden die de weg wijzen naar een vrij Koerdistan en een vrije wereld. Martelaren sterven niet, zij gaan ons voor in de strijd. Slaap zacht, Sakine, Fidan en Leyla, het is nu aan ons allemaal om de strijd voor de vrijheid en een rechtvaardige wereld tot een succesvol einde te brengen.

Een kameraad.

* Sakine Cansiz, Fidan Dogan en Leyla Şaylemez, leidende Koerdische revolutionairen, werden in hun kantoor in Parijs vermoord door een Turkse fascist op 9 januari 2013. De moordenaar is nog niet veroordeeld en het onderzoek is nog steeds gaande.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten