We weten allemaal nog hoe het al meteen mis ging met de zorgpremie. De VVD kapitalisten begonnen te krijsen dat zij een paar centen meer moesten betalen en het kabinet trok het plan meteen in. Toen kwam het gedoe over de woningmarkt. Na de formatie waren er prachtige uiteenzettingen over hoe dit kabinet de woningmarkt eindelijk vlot zou trekken. Dit was nog nooit vertoond, werd erbij gezegd. Alleen dit laatste klopte want het hele plan is intussen wel tien keer door de mangel gehaald en daarna weer opgepoetst. Minister Blok moest met zijn pet in de hand de boer op bij de oppositie om een woonakkoord door de Eerste Kamer te krijgen. Op zich was dat al een afgang, maar er komt nog bij dat het hele akkoord puur slecht is voor de woningmarkt. De huren stijgen, er is geen geld meer voor onderhoud aan de bestaande woningvoorraad en de nieuwbouw ligt praktisch stil. Dit omdat het kabinet de woningmarkt niet hervormd, maar gewoon ordinair uitmelkt. Wie de rekening voor dit alles mag betalen is geen geheim, de gewone huurder natuurlijk. Wie anders?
Overigens was de vernedering voor Blok nog niet voorbij. Nu weer zegt een deel van de PvdA in de Eerste Kamer dat ze grote moeite heeft met de afdracht die de woningcorporaties moeten ophoesten. De huurverhogingen hebben ze dan weer geen moeite mee. Blok heeft net de oppositie zo ver dat ze hem steunen, nu wordt hij schietschijf voor zijn eigen collega’s. Kortom, de chaos wordt alleen maar groter. Dan was er nog minister Asscher van Sociale Zaken die durfde voor te stellen dat de lonen misschien toch maar wat om hoog moeten om de economie weer aan het draaien te krijgen. Op zich een verstandig voorstel. Maar binnen enkele uren werd hij teruggefloten, want dat paste niet in het plan van het kabinet. Nu zijn de vakbonden en de werkgevers aan het onderhandelen om zelf met een oplossing te komen. Het kabinet mag hier nog niet aan mee doen. Maar het wil wel een snel akkoord. Wat men maar niet wil begrijpen is dat snelle akkoorden vaak slechte akkoorden zijn. De lessen van de formatie hebben ze nog steeds niet geleerd. Ook dat was een snel akkoord. Maar het was een akkoord op grote lijnen, terwijl het venijn altijd in de details zit. Dat begrijpen de warhoofden in het kabinet nog steeds niet.
Diederik Samsom maakte het nog bonter door op TV een grote show te maken van een zogenaamd “Oranjeakkoord” dat er nog voor het koningsdrama moest komen. Hij moest tegenover de Tweede Kamer, en in het volle licht van de TV lampen zijn excuses aanbieden. Weer te voorbarig geweest, weer te vroeg gejuicht. Zo struikelt Rutte II van de ene mislukking naar de volgende afgang. In feite zou je het als een grote comedyshow kunnen zien als de resultaten niet zo droevig waren. Want dat we met z’n allen op een nog grotere crisis afstevenen is niet over het hoofd te zien. De economie ligt aan puin, de werkeloosheid is in jaren niet meer zo hoog geweest en stijgt verder, en de armoede strekt zijn benige vingers naar steeds meer gezinnen uit. Zo’n situatie vraagt om heldere geesten en een positieve aanpak. In plaats hiervan zitten we opgescheept met een parlement vol malloten, warhoofden en in sommige gevallen gevaarlijke gekken.
Natuurlijk is er ook tegengas. Vooral de plannen om de WW te korten en het sluiten van verzorgingshuizen stuiten op verzet. Maar het is vooral institutioneel verzet. Het komt vanuit instellingen en vakbondstoppen die er in de praktijk niets tegen ondernemen. Waar blijft de stem van de gewone mensen? Wie staat als eerste op en zegt dat hij of zij het niet meer pikt? Wanneer komt er verzet tegen deze waanzin vanuit de mensen die er het hardste doorgetroffen worden? In tegenstelling tot andere landen blijft het hier angstwekkend stil.
Het lijkt als of de bevolking verlamd is door al het slechte nieuws en als enige reactie de hand op de knip legt om minder uit te geven. Maar daar mee zijn de problemen niet opgelost. Als we nu niets doen zal het alleen maar erger worden. Het probleem is dat er geen enkele partij of organisatie is die daadwerkelijk voor de Nederlandse arbeidersklasse spreekt. De linkse partijen die er zijn, zijn sociaal democratisch en hebben helemaal niet de intentie om de strijd met het systeem aan te gaan. De vakbonden zeggen dat sommige dingen onbespreekbaar zijn, maar alle oproepen tot actie worden door de bonzen aan de top de kop ingedrukt. Het is dus duidelijk dat we met dit soort figuren in de huidige tijd nergens komen.
De vakbonden moeten heroverd worden op de bestuurskliek en de arbeidersklasse moet weer een stem krijgen. Zo’n stem kan alleen komen van een goed georganiseerde revolutionaire communistische partij. Een partij die zich niet bezighoudt met allerlei deelbelangen, maar optreedt voor de werkende bevolking. We moeten ons zelf niets wijs maken. Het systeem heeft ons niets te bieden, alleen maar meer ellende en armoede. De sociaal democraten gebruiken mooie woorden, maar in de praktijk zullen ze altijd weer optreden als de slippendragers van het systeem. Dat maakt alles alleen maar erger. De opstand moet van onderaf komen. We hebben veel mogelijkheden van de bedrijven tot de straat. Van de sociale media tot het wapen van de sabotage. Als wij vandaag zeggen dat we het niet meer pikken kan niet alleen Rutte II inpakken, dan kan het hele kapitalistische systeem op de vuilnisbelt van de geschiedenis. Maar dan moeten we wel in actie komen, en snel ook.
Laatst zei iemand dat we op het moment worden geregeerd door een generatie van snotneuzen. Ze hebben niets meegemaakt, kennen de prijs van alles en de waarde van niets. Overal hebben ze een antwoord op, maar geen enkele oplossing. Deze korte analyse zegt eigenlijk alles. Het geeft het ware beeld van het kapitalisme dat op zijn eigen ondergang af rent. Als we niet in die ondergang meegesleurd willen worden moeten we ons weren. Dus daarom; organiseer en sla terug!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten