Wat was het geval? De gemeenteraad van Belfast besloot in de tweede week van december dat de Britse vlag in het vervolg niet meer iedere dag boven het stadhuis zou wapperen. Sinds het gebouw in gebruik werd genomen in 1906 was de vlag iedere dag zichtbaar. Dit werd door de nationalisten in de stad altijd als een provocatie gezien. Nu leek de tijd aangebroken voor verandering. De nationalistische partijen, waaronder Sinn Fein, kregen een meerderheid voor het verwijderen van de vlag in de raad omdat de neutrale Alliance partij het voorstel, met een compromis, steunde. De Alliance stelde voor dat de vlag niet meer iedere dag, maar alleen maar op 17 bijzondere dagen zou worden uitgehangen. Het besluit werd genomen en de vlag werd weggehaald.
Maar hiermee was het niet gedaan want de protestanten, opgejut door de Unionisten partijen, pikte dit niet en probeerde het stadhuis te bestormen. Dit was het begin van nachtenlange rellen die zeker een week aanhielden. Republikeinse wijken werden aangevallen en vooral de leden van de Alliance partij moesten het ontgelden. De TV beelden leken weer verdacht veel op de donkerste dagen van de Troubles, zo als het conflict in Ierland wordt genoemd. Het was als of er nooit een vredesproces was geweest.
Dit is geen op zichzelf staand incident. De laatste tijd is de spanning in het Noorden weer toegenomen. Het conflict is nooit echt opgelost en daarom ook is er maar een vonk nodig om alles weer uit elkaar te laten spatten. Veel vroegere IRA leden hebben zich in kleinere organisaties verzameld die het vredesproces afwijzen. De groepen plegen af en toe aanslagen, zoals het doodschieten, kort geleden, van een cipier die in een gevangenis werkte waar republikeinse gevangenen heel lang actie hebben gevoerd tegen de slechte behandeling. Af en toe zijn er ook weer bommen en de groepen proberen ook de drugsdealers van de straat te vegen. De betrokken groepen waren lang verdeeld, maar nu is er een zekere mate van eenheid ontstaan die een ding duidelijk maakt; de tegenstand tegen het vredesproces neemt toe. Aan beiden kanten.
Dit kan ook bijna niet anders. Immers de grote problemen die het hoofdbestanddeel van de strijd vormden zijn nog steeds niet opgelost. Sinn Fein heeft zijn best gedaan om zo veel mogelijk te bereiken en natuurlijk zijn er stappen vooruit gezet. De Republikeinse minderheid heeft nu veel meer rechten en is ook politiek vertegenwoordigd. Daar kon men in 1968, toen het allemaal begon, alleen maar van dromen. Maar met wat meer rechten is het natuurlijk niet gedaan. Feit is dat het Noorden van Ierland nog steeds onder Britse controle staat, en dat Ierland nog steeds niet verenigd is. En dat was natuurlijk toch wel het uitgangspunt. Sinn Fein zegt dat het verenigde Ierland er op termijn gaat komen. Maar steeds minder mensen hechten hier geloof aan. Niet dat iedereen nu meteen de wapens weer wil oppakken, maar het aantal mensen dat wel deze weg kiest neemt weer toe.
Of een gewapende strijd op dit moment verstandig is of niet is intussen weer een discussiepunt geworden. Vooral voormalige IRA leden vragen zich af waarom de hoofdeisen al niet lang binnen zijn gehaald. Het is een terechte vraag geboren uit frustratie. En op die vraag is er maar een antwoord. Zolang de Britse regering in het Noorden de macht heeft zal er nooit aan de legitieme eis voor een verenigd Ierland worden voldaan. Het blijft dus van het grootste belang om de Britse invloed voorgoed te beëindigen. Dan kan via een referendum in heel Ierland een verenigd Ierland worden bereikt. Zolang dit alles niet het geval is blijft de gewapende strijd in principe legitiem.
Groepen en vrijwilligers die deze strijd willen aangaan hebben het volste recht dit te doen. Temeer omdat dit ook staat in de Declaratie van de Republiek uit 1916. Toch zal een verenigd Ierland niet voldoende zijn. Ook in de huidige republiek in het Zuiden worden arbeiders uitgebuit en heeft de katholieke kerk onrechtmatig veel macht. Om in deze situatie verandering te brengen is een arbeidersrepubliek nodig. Dit zal een einde maken aan de macht van de EU en de katholieke kerk. Het was deze arbeidersrepubliek die de grote Ierse revolutionair James Connolly voor ogen had. Hij moest zijn visie met de dood bekopen toen hij na de opstand van 1916 werd geëxecuteerd door de Britten. De euro crisis heeft Ierland hard getroffen en dat is een bewijs dat Ierland van Brussel niets te verwachten heeft. Het wordt tijd dat de arbeiders in zowel het Noorden als het Zuiden het recht in eigen hand nemen en zich ontdoen van de uitbuiters uit verschillende hoeken die Ierland al eeuwen leegzuigen.
Pas als de arbeidersrepubliek is bereikt zal er aan het conflict een einde komen. Het huidige vredesproces zal dit nooit kunnen bereiken. Daar voor heeft het te veel verborgen gebreken. De oplossing ligt in handen van het Ierse volk. Afwachten en niets doen zal alleen maar meer slachtoffers opleveren. De Ierse revolutionair en hongerstaker Bobby Sands heeft ooit gezegd dat de strijd in Ierland en in de rest van de wereld zo groot is dat iedereen een rol kan spelen, hoe groot of klein dan ook. Deze uitspraak heeft vandaag nog niets aan kracht ingeboet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten