De grote Europese leugen

We hadden het al eerder voorspeld, Europa en de Europese Unie spelen een steeds grotere rol in de dagelijkse politiek. Hierdoor zijn ook een aantal dingen de ronde gaan doen, die in feite niet waar zijn. De politici van de meeste partijen in binnen en buitenland schrikken er niet voor terug om met complete leugens, hun steun aan de EU, de eenwordingsgedachte en de Euro uit te spreken. Zo wordt beweerd dat mocht Nederland de Euro en de EU verlaten de Nederlandse economie zou instorten. Onzin, want Nederland is al eeuwen een export en handelsland geweest en dit zal echt niet stoppen als de EU verlaten wordt. De goederen en diensten zullen nog steeds dezelfde afnemers vinden. Immers waar vraag is, is ook handel.

Verder wordt beweerd dat we intussen ook niet meer zonder de Euro verder zouden kunnen. Ook dit is niet waar, want Groot Brittannië heeft vastgehouden aan het Pond, en dit is geen enkel probleem gebleken. Sommige politici laten het zelfs zo overkomen als of er geen leven meer zou zijn na de EU. Ook dit is onzin. Nederland en andere huidige EU landen deden het prima zonder de Unie en ook na de Unie zal het geen probleem zijn. We zullen alleen een stuk goedkoper uit zijn.

Waar komt dan al deze onzin vandaan, en hoeft heeft het zo ver kunnen komen? Het laatste punt nemen we eerst. De Europese Unie en eerder de EEG hadden bij het ontstaan in feite twee doelen; de onderlinge handel bevorderen en voorkomen dat er opnieuw een oorlog in Europa zou uitbreken. Binnen de kapitalistische gedachtegangen was hier niets mis mee. Maar nog niet zo lang geleden werd het proces in rap tempo verder gezet en kreeg als einddoel een Europese superstaat, waar aan alles ondergeschikt zou zijn.

Voor dit proces werd een agenda ontwikkeld die er op was gericht Europa tegen 2010 zo in te richten dat het Europese continent volledige kon concurreren met de Verenigde Staten van Amerika. Om dit te bereiken moest er bezuinigd worden, en moest er ook veel meer macht naar Brussel. Dat zou immers de slagkracht bevorderen en een einde maken aan de obstakels vaak opgesteld door de individuele landen. Verder moest alles teruggebracht worden naar het laagste niveau. Alleen zo zou concurreren mogelijk zijn. Zo werd het mes in heel veel dingen gezet, lang voordat de huidige crisis een feit was. De crisis begon immers pas in 2008. Dat er dus al voor de crisis schrikbarende bezuinigingen werden opgelegd lijkt iedereen nu vergeten te zijn.

Ook de Euro kwam als uitdrukking van deze eenheidsgedachte. Omdat dit alles ruim voor 2010 gehaald moest worden, werd er vaart achter gezet, en natuurlijk werden hierdoor grote fouten gemaakt. Het bleek onmogelijk alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, en er was geen rekening mee gehouden dat de EU landen enorme verschillen vertoonden in werkwijze, financiën en regeringsystemen. Dit was in zo’n kort tijdsbestek nooit weg te werken. Toch werd er doorgezet, tegen beter weten in. Konden sommige landen niet mee komen op financieel gebied, werden er gewoon meer leningen verstrekt.

De schulden van veel landen groeide niet met de dag, maar met de minuut. In 2008 kwam dan de explosie, en de miljarden verdampten. Het hele proces lag van de rails, maar de trein denderde gewoon verder. Precies op dit punt zitten we nu, niet omdat de zuidelijke landen hun budgetten niet op orde konden krijgen, maar omdat het hele proces met een noodgang is doorgedreven om de grote winsten binnen te halen. Winsten die nooit realiteit werden.

Dan het tweede punt; waarom houden de politici met hun leugens de schijn op? Het antwoord is niet moeilijk te vinden. De angst voor een volledige mislukking is zo groot dat niemand durft te zeggen wat iedereen eigenlijk allang weet. De Europese Unie en het gedachtegoed dat er achter zit zijn failliet, en dat zal ook niet meer veranderen. De trein raast met grote snelheid op de buffers toe, maar niemand durft aan de noodrem te trekken, omdat dan het hele kapitalistische kaartenhuis in Europa in zal storten.

Dus sluit men de ogen, en hoopt men met leugens en noodgrepen het tij te keren. Ze weten dat dit niet kan, maar dat andere, de dreigende afgrond, is zo angstaanjagend dat niemand er over na wil denken. Dus worden de schroeven nog meer aangedraaid en worden hele gemeenschappen in de armoede gestort. Allemaal voor niets, want het zal niet helpen. In tegendeel, de ellende wordt alleen maar groter. Zelfs de meeste achterlijke zakenman investeert niet in een failliete boedel. Maar dat is precies wat de EU politici wel doen, iedere dag, met onze centen. Wij mogen betalen en verder toekijken, want ons wordt nooit iets gevraagd.

Waar ligt dan het antwoord op al deze ellende? In de makkelijke antwoorden van de opportunisten en de fascisten die met hun benauwend nationalisme buitenlandse kapitalisten aanvallen en de eigen kapitalisten verdedigen? Nee, zeker niet. Als revolutionairen zijn wij internationalisten. Maar dat betekend niet dat we geen oog hebben voor nationale belangen. Dit is een onderdeel van het Marxisme dat een beetje in de vergetelheid is geraakt. Marx en Engels spraken zich uit voor de nationale belangen van Duitsland en Polen om de macht van Tsaristisch Rusland aan te pakken en uit te schakelen. Dit is geen nationalisme, maar een vorm van patriottisme die tot een groter doel moet leiden.

De arbeidersklasse in een bepaald land zal zich in eerste instantie met de eigen rechten bezig houden, dus de strijd aangaan met de plaatselijke heersers. Als deze heersers verslagen zijn komt er ruimte voor het kijken over te grenzen. Dan komen de gemeenschappelijke belangen met de andere arbeiders wereldwijd op de agenda. Zo groeit het internationalisme dat deel uit maakt van het socialisme. Dit is een proces waar te vaak overheen is gekeken, en op deze manier zijn veel arbeiders van het socialisme vervreemd.

Hoe moet het dan nu verder? Europa in zijn geheel de rug toekeren is geen oplossing. Maar in de samenwerking en de samensmelting moet het vooral gaan over de sociale en culturele noodzaken van samenwerken en samen leven. De huidige EU systemen gaan alleen over geld en financiële macht. Dit moet compleet verdwijnen. Een les van de huidige toestand is dat de landen in Europa te grote verschillen kennen om tot een eenheidsstaat te worden. Met een land als de VS is niet te concurreren. Dat is grootheidswaanzin die haar wortels vindt in Berlijn en Parijs.

Het Europa van de banken en het grote geld willen we niet. Wij willen een Europa van vrije samenwerkende volkeren. Geen druk en geen dwang. Verschillen kunnen niet worden uitgewist, en misschien moeten we dat op een aantal terreinen ook helemaal niet willen. Verschillen kunnen wel minder belangrijk worden in de loop van tijd. Dat is een proces dat niet te voorspellen is. Dit Europa van de vrije volkeren is een eerste stap naar een socialistisch Europa waar de belangen van de werkende mensen voorop staan. Ook in dat Europa zullen nog verschillen zijn. Maar dat mag, en er zal ruimte voor zijn. Van onderdrukking en oplegging, zoals nu gebeurd door Brussel, is dan geen sprake meer.

En het grote geld zal geen rol meer spelen. Dit mag klinken als een paradijs of een utopie, maar dat is het beiden niet. We zullen er allemaal keihard aan moeten werken, maar we zullen er ook de vruchten van plukken. Dus sta op voor het Europa van de volkeren en tegen het Europa van de banken. Pas dan is onze toekomst verzekerd.