Meneer Europa, de gokverslaafde alcoholist

Het begon allemaal vele jaren geleden. Meneer Europa had toen een goede baan als hogere beambte bij een ministerie wat er niet toe doet. Hij verdiende behoorlijk, had een vrouw een huis en zelfs twee kinderen. Hij was niet rijk, maar ook niet arm en het leven was goed. Maar Meneer Europa had ambitie. En hij had een concurrent. Net tegenover hem, aan de andere kant van het water woonde een familielid die Uncle Sam heette. Uncle Sam woonde in een enorm huis dat witte muren had en zo’n grote tuin dat er drie tuinmannen in verdwaald waren die men nooit meer had teruggezien. Voor Meneer Europa was Uncle Sam eerst een voorbeeld, maar later een obsessie. Waarom kon zijn familielid zich alles permitteren terwijl hij altijd moest oppassen? Dat ging hem over de jaren steeds meer dwars zitten.

Op een dag leek in de situatie verandering te komen. Op het ministerie werd bekend gemaakt dat er een nieuwe werkgroep opgericht zou worden die uiteindelijk een nieuwe afdeling zou worden. Het doel; het invoeren van een nieuwe munt die de Knudde zou gaan heten. Op zich interesseerde Meneer Europa deze munt weinig, tot hij ontdekte dat hij in de werkgroep plaats mocht nemen, en later leider van de nieuwe afdeling zou worden. Dit betekende promotie en een fikse salaris verhoging. Meneer Europa duizelde als hij aan dit alles dacht. Zou hij toch zijn droom nog kunnen waarmaken? Zou hij toch nog eens net zo succesvol worden als die oude vrek aan de overkant van het water?

Meteen na dat hij het goede nieuws ontvangen had belde hij zijn vrouw, die er met gepaste trots op reageerde. Maar Meneer Europa dacht meteen verder. Dit was zijn moment. Iemand had ooit eens gezegd dat iedereen recht had op 15 minuten in de zon. Voor Meneer Europa was de zon nu begonnen met schijnen. Tenminste, daar ging hij vanuit. Hij moest zijn moment nu pakken, meteen toeslaan. Hij belde zijn makelaar en gaf hem het bevel om het mooiste en het grootste huis voor hem aan te kopen dat nu op de markt te vinden was. De makelaar aarzelde tot hij het nieuwe salaris van Meneer Europa hoorde. Op dat moment won zijn geldgier het van zijn voorzichtigheid, en hij stemde in. Meneer Europa belde ook de bank en regelde een mega hypotheek. Ook de bankier aarzelde, maar ook bij hem won de geldgier het van zijn voorzichtigheid en hij stemde in.

In de 2 weken die volgde tekende Meneer Europa het contract plus hypotheek en betrok een reusachtig huis, dat weliswaar nog niet zo groot was als het huis aan de overkant van het water, maar het ging in die richting. En misschien in de toekomst…….wie weet. Hij moest en zou zijn droom uitvoeren. Voor 2 weken leefde Meneer Europa als een prins en genoot van het leven. Maar toen, het was op een vrijdag, ging er een schok door het ministerie. Lagere ambtenaren die een salaris vermindering waren opgedrongen om voor de invoering van de nieuwe werkgroep en dus ook de Knudde te betalen, gingen in staking. Ze pikten het niet dat zij aan de bedelstaf zouden eindigen terwijl een paar uitverkorenen er met de buit vandoor gingen. Eerst dreigde het ministerie met ontslag, maar de ambtenaren opperde plannen voor een bezetting en dat was teveel voor het hoofd van de dienst. Hij liet een memo uitgaan waarin stond dat de werkgroep en de nieuwe afdeling niet door gingen. De Knudde, nou ja, daar zou nog wel eens een onderzoekje naar gedaan worden. Meer zat er nu niet in. Onderaan het memo stond dik gedrukt dat hiermee alle promoties en verhogingen waren teruggedraaid.

Toen Meneer Europa deze woorden op zijn computerscherm las zat hij stokstijf. Eerst dacht hij dat het een grap of een vergissing was. Maar dit bleek niet het geval. Het was de bittere, koude waarheid. Hij verliet zijn werkplek en liep naar buiten. Hij moest nadenken. Dit kon toch allemaal niet waar zijn. Van zijn gewone salaris kon hij de nieuwe hypotheek nooit betalen. Hij zat tot over zijn oren in de schulden, en nu moest hij zijn vrouw ook nog vertellen dat het allemaal niet door ging. Nee, het kon niet waar zijn. In gedachte zag hij ook Uncle Sam grinniken aan de andere kant van het water. Hij moest er niet aan denken. Er moest een oplossing zijn, maar wat? Eerst maar niets zeggen en tijd winnen.

Toen hij die avond naar huis reed passeerde hij een casino dat de naam “Kapitaal” droeg. Hij stopte en keek naar het gebouw met de flitsende lichten. Dat kon de oplossing zijn, maar hij aarzelde nog. Weer zag hij het grinniken van die oude vrek aan de overkant. Hij stapte kordaat uit en ging het casino binnen. Hij zou er een vaste klant worden. In het begin leek het allemaal goed te gaan. Hij won regelmatig aan de roulettetafel en als het zo door ging zou hij zijn nieuwe leven niet hoeven op te geven. Hij ging van het casino houden en het personeel zag hem graag komen. Maar al snel kwam de tegenwind. Hij verloor, steeds opnieuw. En zelfs als hij wat won dwong de speelzucht hem om het meteen weer in te zetten, wat meestal weer verlies betekende. Hij werd er wanhopig van en werd nu ook vaste klant bij de slijter. De wodkafles kon tenminste nog wat gouden randjes aan zijn inktzwarte dagen geven.

In zijn reusachtige huis stapelde zich de rekeningen op. De bank deed moeilijk over de hypotheek en zijn schuldeisers werden steeds brutaler. Tegen zijn vrouw deed hij net of er niets aan de hand was. Ze merkte wel dat haar man steeds vreemder begon te doen. Maar ze genoot van haar grote huis en de rest van de luxe, dus sloot ze haar ogen. Een veel voorkomend fenomeen in de familie Europa. Meneer Europa werd intussen steeds wanhopiger, en ook de flessen wodka die hij naar binnen werkte namen voordurend toe. Hij zag nog maar een uitweg. Hij moest een flinke som geld bij elkaar brengen en dan in het casino een grote slag slaan. Dat werd zijn nieuwe obsessie. Als hij maar een keer groot kon winnen zouden als zijn problemen voorbij zijn.

Hij leende overal geld bij vrienden, met beloftes dat hij binnen enkele dagen zou terug betalen. Toen kwam de grote avond. Nu zou hij zijn slag slaan. Nog een keer, een keer de grote overwinning binnen slepen. Hij noemde het zijn Euro-top. In het casino gooide hij alle remmen los. Hij zette al het geld dat hij had op nummer 26, zijn geluksnummer. Het kleine balletje zweefde over de nummers, het rolde langzamer. Meneer Europa zag zijn nieuwe toekomst al in de verte aan de horizon verschijnen. Langzaam rolde het balletje richting zijn nummer. Hij was zeker dat het zou lukken, en toen: op precies nummer 25 kwam het balletje tot stilstand. In een slag was al het geld verdwenen. Meneer Europa voelde hoe hij in de afgrond zakte. Over, afgelopen, uit.

Zo als was te voorspellen landde Meneer Europa in de goot. Hij verloor zijn huis, zijn vrouw liep weg en zijn kinderen wilden hem niet meer zien. Het ministerie had hem al lang buiten de deur gewerkt. Hij werd zwerver en speelbal van iedereen om hem heen. Soms, als hij in de avond in zijn woondoos onder de brug lag keek hij nog even over de rand naar het grote witte huis van Uncle Sam aan de overkant. Uncle Sam was zijn mislukte neef al lang vergeten en Meneer Europa wist het nu; Europa zou in de wereld nooit iets betekenen, de grootheidswaanzin had alles vernietigd. Van super status naar de totale ondergang. Het oude gezegde bleef waar; hoogmoed komt voor de val.