Laten we even naar de feiten kijken: toen de CPN werd opgeheven, begin jaren 90, was er geen echte arbeiderspartij meer over. Natuurlijk zijn hier en daar wel kleine splinters, maar die maken weinig of geen verschil. De Nederlandse werkers moesten het dus hebben van de PvdA, de rechtse sociaal democratie. Er was vertrouwen in deze partij, maar de PvdA zakte steeds verder weg in het regentendom en de eigen traditionele achterban werd vergeten. Soms per ongeluk, soms met volle opzet.
De PvdA is immers een volkspartij in het centrum, en geen arbeiderspartij. De achterban voelde zich in de steek gelaten en niet gehoord, vooral in de oude arbeiderswijken. Hoe gingen de mensen hier mee om? Er begon een serie van experimenten. In het midden van de jaren 90 stemden veel mensen in de oude wijken op de Centrum Democraten, of andere fascistische groeperingen. De meeste stemmers waren geen overtuigde aanhangers, maar men zocht een uitweg en het racisme van deze partijen klonk aanlokkelijk in teleurgestelde oren. Het ging echt niet alleen maar om proteststemmers.
Al snel kwamen de meesten er achter
dat de fascisten niet het echte antwoord waren. Niet alleen waren hun
programma’s gewoon pro-kapitalistisch, maar hun vertegenwoordigers waren
knoeiers, half criminelen en in veel gevallen zelfs veroordeelden met een
strafblad. Weer raakte men teleurgesteld, en in de volgende etappe zette men op
de opportunisten vooral in de gedaante van Pim Fortuyn. Fortuyn kreeg niet de
kans om zijn kiezers teleur te stellen, wat zeker was gebeurd, want hij werd in
Hilversum doodgeschoten. Met hem stierf zijn beweging. Weliswaar niet meteen,
maar wel na verloop van tijd.
Het gat werd gevuld door eerst Verdonk
en daarna Wilders. Wilders verdrong Verdonk en werd de top opportunist opnieuw
met een racistische boodschap, en een fascistische partij in wording, de PVV.
Hij kreeg wel de kans om zijn kunnen te tonen als gedoogpartner van Rutte 1,
ook wel Bruin 1 genoemd. Zijn steun voor Rutte was geen verrassing want Wilders
is een aanhanger van het kapitalisme, weliswaar in een extreme vorm, en komt
uit dezelfde stal als Rutte. Hij brak zijn beloften meteen na de verkiezingen,
werd steeds asocialer, en trok uiteindelijk de stekker uit Rutte 1 in de hoop
hier door een held te worden. Weer had de kiezer het nakijken en met dat held
worden wilde het niet echt vlotten.
Nu zwaait men massaal over naar de
sociaal democratie, in de vorm van de SP en de PvdA. De steun voor de SP geeft
aan dat men hoopt dat een wat radicaler links kan doen wat extreem rechts niet
is gelukt en de populisten ook niet voor elkaar kregen. De kans is groot dat
zich een nieuwe teleurstelling aan de horizon aan het ontwikkelen is. Immers ook
de SP en zeker de PvdA werken binnen het systeem, en willen geen grote
maatschappelijk veranderingen. Daarom ook kan de sociaal democratie in zijn
geheel nooit de vertegenwoordiging van de arbeidersklasse zijn.
Het is ook te zien in het optreden van
partijen als de SP, ze streven of beweren te streven naar veranderingen die
binnen dit systeem niet mogelijk zijn. Toch weigeren ze te breken met dat
systeem en de heersende logica. Ze denken al meer dan een eeuw dat de het
kapitalisme beter kunnen besturen dan de kapitalisten zelf. En al meer dan een
eeuw lang werkt dit niet. Je kunt niet met een been in beide kampen staan. Daar
zijn de tegenstellingen veel te groot en veel te talrijk voor.
Al ander halve eeuw proberen de
werkers zich te emanciperen. Deels is dit gelukt. Veel mensen zijn bewuster en
velen zijn mondige burgers geworden. Maar zonder politieke vertegenwoordiging
is dit proces niet compleet. Op dit moment is er buiten de sociaal democratie
niets te kiezen. Maar als de arbeidersklasse echt de macht in eigen hand wil
nemen is er een partij nodig die echt oog heeft voor de noden en wensen van de
werkende mensen. Dat kan alleen maar een revolutionaire partij zijn, omdat er
gebroken moet worden met het heersende systeem. Pas zo’n partij, gebaseerd op
het Marxisme-Leninisme, kan het emancipatie proces compleet maken.
De strijd tussen de klassen zal in de
komende jaren alleen maar toenemen, omdat er steeds minder te verdelen is. Deze
strijd kun je alleen winnen als je gewapend bent met een revolutionaire partij
die niet opzij gaat voor dreigementen en repressie. Zo’n partij zal niet uit de
lucht komen vallen, of als een natuur verschijnsel ontstaan. We zullen hem zelf
moeten opbouwen en versterken. Daar mee zullen we bewijzen dat het lot in eigen
hand nemen geen loze belofte is. Niemand geeft ons iets cadeau en niemand zal
de wereld verbeteren als we het niet zelf doen. Daarin schuilt ook de waarde
van onze daden. We blijven het zeggen: organiseer en sla terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten