donderdag 20 september 2012

Speelbal van de onwilligen

Het huidige politieke system is gebaseerd op de gedachte dat je je toekomst in handen van anderen legt. Immers je kunt over het algemeen 1 keer in de 4 jaar een gang naar de stembus maken, en daarna kun je alleen maar hopen dat je de juiste vertegenwoordiger hebt gekozen. Dat is de basis van het parlementarisme. Als we kijken hoe het de Nederlandse arbeidersklasse onder dit systeem in de laatste 20 tot 30 jaar is vergaan, zien we dat het van kwaad tot erger is geworden met die vertegenwoordiging. Van de eerder gewonnen verworvenheden is bijna niets meer over.

Laten we even naar de feiten kijken: toen de CPN werd opgeheven, begin jaren 90, was er geen echte arbeiderspartij meer over. Natuurlijk zijn hier en daar wel kleine splinters, maar die maken weinig of geen verschil. De Nederlandse werkers moesten het dus hebben van de PvdA, de rechtse sociaal democratie. Er was vertrouwen in deze partij, maar de PvdA zakte steeds verder weg in het regentendom en de eigen traditionele achterban werd vergeten. Soms per ongeluk, soms met volle opzet.
De PvdA is immers een volkspartij in het centrum, en geen arbeiderspartij. De achterban voelde zich in de steek gelaten en niet gehoord, vooral in de oude arbeiderswijken. Hoe gingen de mensen hier mee om? Er begon een serie van experimenten. In het midden van de jaren 90 stemden veel mensen in de oude wijken op de Centrum Democraten, of andere fascistische groeperingen. De meeste stemmers waren geen overtuigde aanhangers, maar men zocht een uitweg en het racisme van deze partijen klonk aanlokkelijk in teleurgestelde oren. Het ging echt niet alleen maar om proteststemmers.

Al snel kwamen de meesten er achter dat de fascisten niet het echte antwoord waren. Niet alleen waren hun programma’s gewoon pro-kapitalistisch, maar hun vertegenwoordigers waren knoeiers, half criminelen en in veel gevallen zelfs veroordeelden met een strafblad. Weer raakte men teleurgesteld, en in de volgende etappe zette men op de opportunisten vooral in de gedaante van Pim Fortuyn. Fortuyn kreeg niet de kans om zijn kiezers teleur te stellen, wat zeker was gebeurd, want hij werd in Hilversum doodgeschoten. Met hem stierf zijn beweging. Weliswaar niet meteen, maar wel na verloop van tijd.
Het gat werd gevuld door eerst Verdonk en daarna Wilders. Wilders verdrong Verdonk en werd de top opportunist opnieuw met een racistische boodschap, en een fascistische partij in wording, de PVV. Hij kreeg wel de kans om zijn kunnen te tonen als gedoogpartner van Rutte 1, ook wel Bruin 1 genoemd. Zijn steun voor Rutte was geen verrassing want Wilders is een aanhanger van het kapitalisme, weliswaar in een extreme vorm, en komt uit dezelfde stal als Rutte. Hij brak zijn beloften meteen na de verkiezingen, werd steeds asocialer, en trok uiteindelijk de stekker uit Rutte 1 in de hoop hier door een held te worden. Weer had de kiezer het nakijken en met dat held worden wilde het niet echt vlotten.

Nu zwaait men massaal over naar de sociaal democratie, in de vorm van de SP en de PvdA. De steun voor de SP geeft aan dat men hoopt dat een wat radicaler links kan doen wat extreem rechts niet is gelukt en de populisten ook niet voor elkaar kregen. De kans is groot dat zich een nieuwe teleurstelling aan de horizon aan het ontwikkelen is. Immers ook de SP en zeker de PvdA werken binnen het systeem, en willen geen grote maatschappelijk veranderingen. Daarom ook kan de sociaal democratie in zijn geheel nooit de vertegenwoordiging van de arbeidersklasse zijn.
Het is ook te zien in het optreden van partijen als de SP, ze streven of beweren te streven naar veranderingen die binnen dit systeem niet mogelijk zijn. Toch weigeren ze te breken met dat systeem en de heersende logica. Ze denken al meer dan een eeuw dat de het kapitalisme beter kunnen besturen dan de kapitalisten zelf. En al meer dan een eeuw lang werkt dit niet. Je kunt niet met een been in beide kampen staan. Daar zijn de tegenstellingen veel te groot en veel te talrijk voor.

Al ander halve eeuw proberen de werkers zich te emanciperen. Deels is dit gelukt. Veel mensen zijn bewuster en velen zijn mondige burgers geworden. Maar zonder politieke vertegenwoordiging is dit proces niet compleet. Op dit moment is er buiten de sociaal democratie niets te kiezen. Maar als de arbeidersklasse echt de macht in eigen hand wil nemen is er een partij nodig die echt oog heeft voor de noden en wensen van de werkende mensen. Dat kan alleen maar een revolutionaire partij zijn, omdat er gebroken moet worden met het heersende systeem. Pas zo’n partij, gebaseerd op het Marxisme-Leninisme, kan het emancipatie proces compleet maken.
De strijd tussen de klassen zal in de komende jaren alleen maar toenemen, omdat er steeds minder te verdelen is. Deze strijd kun je alleen winnen als je gewapend bent met een revolutionaire partij die niet opzij gaat voor dreigementen en repressie. Zo’n partij zal niet uit de lucht komen vallen, of als een natuur verschijnsel ontstaan. We zullen hem zelf moeten opbouwen en versterken. Daar mee zullen we bewijzen dat het lot in eigen hand nemen geen loze belofte is. Niemand geeft ons iets cadeau en niemand zal de wereld verbeteren als we het niet zelf doen. Daarin schuilt ook de waarde van onze daden. We blijven het zeggen: organiseer en sla terug!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten