Laten we het rijtje maar aflopen. Tijdens de lokale
verkiezingen in Groot Brittannië verloren de conservatieven honderden zetels,
en de coalitiepartner, de Liberal Democrats, werden bijna weggevaagd. Vooral
Labour profiteerde hiervan en in Bradford scoorde de meer radicaal linkse
Respect Partij een stevige overwinning. In Frankrijk werd de zittende rechtse
president gewipt en komt er nu een socialistisch president. Duizenden Fransen
vierden dit op straat. Het is de eerst keer in 17 jaar dat Frankrijk weer een
socialistische president heeft.
In Servië maakte de socialistische partij stevige
vorderingen door campagne te voeren tegen de pro-Europese agenda van de
zittende regering. In Griekenland kregen zowel de conservatieven als ook de
sociaal democraten klop omdat zij de vele IMF bezuinigingen hebben doorgevoerd
en grote delen van de bevolking in de armoede hebben gestort. De linkse partijen
wonnen veel stemmen en de radicaal linkse Syriza partij werd zelfs tweede. Ook
hier heeft de conservatieve agenda geen meerderheid meer. Welke regering hier
uit gaat komen is nog niet duidelijk, maar de boodschap die uit al deze
resultaten spreekt is niet mis te verstaan. In Italië is ook van alles gaande
en in september is Nederland aan de beurt om de gang naar de stembus te maken.
De uitkomst is nog onzeker en het lijkt een harde campagne te worden.
De Europese volkeren laten merken dat ze de bezuinigingen
en hen die deze agenda uitvoeren meer dan zat zijn. Ze pikken de
verslechteringen niet meer en het politieke landschap krijgt langzaam een
andere kleur. Het is nog maar licht rood, maar de trend is duidelijk naar
links. Dat is een hoopvol teken, maar niet voldoende. Als we daadwerkelijk een
ander Europa willen zal er veel meer moeten gebeuren dan een bezoek brengen aan
het stemlokaal. De parlementaire democratie is immers maar een klein onderdeel
van het systeem. De macht ligt elders en daar worden ook de beslissingen
genomen.
Een groot deel van onze strijd moet dus buiten het
parlement liggen. Demonstraties, stakingen, bezettingen enzovoort zijn de
wapens om echte veranderingen af te dwingen. Pas door deze strijdervaringen zal
een massabeweging ontstaan die het kapitalisme in een hoek kan drukken en
uiteindelijk omver werpen. Verkiezingen spelen in dit alles maar een beperkte
rol. Toch zijn ze niet onbelangrijk als ze gebruikt worden om de strijd aan te
drijven. Om de verschillende mogelijkheden en alternatieven onder de aandacht
te brengen.
Als de huidige trend zich voortzet zal alles een beetje
beter worden. Maar dat is nog geen overwinning. Wat kruimels van de rijke man’s
tafel zijn niet meer genoeg. We willen de hele bakkerij in onze handen krijgen.
Tijdelijke verbeteringen kunnen met een pennenstreep weer worden afgenomen. Dat
heeft de huidige crisis opnieuw bewezen. Crisis en oorlog zijn de kenmerken van
het kapitalistische systeem. Ga dus zeker stemmen en maak het het rechtse
geteisem zo moeilijk mogelijk. Maar laat het daar niet bij. Onze strijd ligt op
de straat, niet in het parlement alleen. Dus organiseer en sla terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten