Soms kom je via de meest vreemde
routes toch weer op het spoor van de huidige politiek. Even een nostalgisch
stukje TV geschiedenis kijken, kan plotseling de realiteit van onze huidige
wereld en onze huidige strijd weer naar het centrum van de aandacht trekken.
Van dromerij naar rauwe werkelijkheid in een paar seconden. Op YouTube kom je
veel oude TV series tegen uit de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw. Zo ook de
Duitse familieserie “Ich heirate eine familie”. Een stukje TV geschiedenis uit
1983/86, waar de kijkers in die tijd letterlijk voor thuis bleven, en waar ook
in Nederland met plezier naar werd gekeken. Het ging om een familie uit West
Berlijn, die met inzet van alle krachten, bezig was een nieuwe toekomst op te
bouwen. Gelijktijdig was het ook een serie die een goed gevoel moest geven.
Dat is ongeveer 35 jaar geleden, een
periode die je in de wereldgeschiedenis zeker niet als lang kunt beschrijven.
Als je nu naar deze serie begint te kijken, heeft de nostalgie in eerste
instantie de overhand. Je ziet immers bekende gezichten, je kent het verhaal
nog en ook de beelden doen vertrouwt aan. Maar naar enige tijd kom je
plotseling tot de conclusie dat diezelfde beelden een Duitsland laten zien dat
intussen niet meer bestaat. En dan hebben we het niet over de hereniging en het
verdwijnen van de DDR. Het Duitsland van toen is er gewoon niet meer, als je
het vergelijkt met het Duitsland van vandaag. En dat is niet ten goede bedoelt.
Maar laten we nog even bij de serie
blijven. Wat hadden de Duitsers in die tijd een mooi land. Natuurlijk waren er
ook problemen, maar de gemiddelde Duitser kon goed leven. Er was welstand, de
steden zagen er goed uit, het was vrij veilig en veel mensen waren tevreden. Op
een zeker moment zien we de familie over een Kerstmarkt in Berlijn lopen. Wat
ging dat allemaal gemoedelijk, en wat straalde er een gezelligheid vanaf. Kijk
naar de Kerstmarkten nu, die gehouden moeten worden achter betonblokken en met
gewapende politie op iedere straathoek. Angst voor islamitische terroristen.
Dat had men toen nooit voor mogelijk gehouden. Toen hadden Merkel en haar
medecriminelen dan ook nog geen macht. Maar het gaat nog verder. De welstand
van Duitsland had ook met de industrie te maken. De auto-industrie en de
elektronica waren de beste in de wereld. En de energie kwam via de steen en
bruinkool, die overal voor handen was. Hoe je ook over Duitsland en de Duitsers
mocht denken, ze hadden het goed voor elkaar. Een goed leven, dat weliswaar op
de achtergrond nog onder Amerikaanse bezetting afspeelde, maar daar merkten de
meeste Duitsers niets of weinig van. Ze wilden het ook niet weten. Een vrij
leven was het ook, tot op zekere hoogte. De bijna volwassen dochter in de serie
kon gerust in de avond laat thuis komen. Het risico was klein, hoewel
natuurlijk nooit helemaal afwezig.
Hoe groot is het contrast met het
Duitsland van nu. En dan spreken we niet alleen over de zogenaamde Merkel
betonblokken op de Kerstmarkten. Er zijn wijken in ondermeer Berlijn, Keulen en
Hamburg waar je praktisch geen geboren Duitser meer ziet. Kijk maar rond in
Moabit of Neukolln. De chaos die ooit in Kreuzberg begon, heeft intussen heel
wat andere districten bereikt. En het gaat zelfs nog verder, want in Frankfurt,
de thuishaven van het Duitse kapitaal, zijn niet de geboren Duitsers, maar de
buitenlanders in de meerderheid. Ook in andere steden zal dit binnen niet al te
lange tijd een realiteit zijn. Als we nu in deze steden rond kijken, kan het
contrast met de jaren 80 van de vorige eeuw niet groter zijn. Overal graffiti,
zeker op de zogenaamde Antifa hoofdkwartieren, of beter gezegd de Soros bunkers
die een grimmige indruk maken. Maar ook in de buurten die er om heen liggen.
Het geld voor deze uitvalsbasissen van de Antifa knokploegen komt deels van de
overheid, en deels van Soros. De aanblik geeft iedere voorbijganger het gevoel
naar verval en neergang te kijken. De vreemd uitgedoste figuren die er rond
hangen versterken dit gevoel nog. Je ziet ook parken, die vroeger geliefde
recreatieplekken waren, maar waar nu geen Duitser meer komt door de constante
drugshandel, en stadscentrums die in de avonduren praktisch verlaten zijn. Kijk
naar de Prager Strasse in Dresden, een grote winkelstraat, waar in de avond en
nacht migranten bendes elkaar bevechten. De enige Duitsers die daar in de avond
verschijnen zijn de politie agenten die nog enigszins moeten proberen om de
ergste excessen te voorkomen. Wat overigens vaak niet lukt. Even in de avond
winkeletalages kijken zo als vroeger is een levensgevaarlijk bezigheid
geworden.
Vooral voor vrouwen is het leven
compleet veranderd. Uitgaan of winkelen, kan alleen nog maar in groepen, en
natuurlijk is de pepperspray altijd bij de hand. Ook worden er steeds meer
kleine wapenvergunningen aangevraagd, die recht geven op een alarm of
gaspistool. Ondanks dit alles worden vrouwen en meisjes nog steeds lastig
gevallen door migranten, die door hun islamitische opvoeding geen enkel respect
voor vrouwen hebben. Vaak gaat het ook verder dan alleen lastigvallen, maar
over de vele verkrachtingen en moorden schreven we al eerder. Het gaat nu meer
om hoe een land langzaam aan het verval is prijs gegeven. Een proces dat nog
steeds gaande is, en dat in tempo toeneemt.
Hoe heeft het allemaal zo ver kunnen komen?
Waarom hebben de Duitsers niet veel eerder gereageerd en Merkel naar de duivel
gejaagd? Hoe komt het dat ze zijn blijven stemmen op een figuur die haar land
en haar volk zo heeft verraden? Deels komt het door de verblindheid van de
Duitsers in het westelijke deel. Ze hebben het nog altijd beter dan de mensen
in de voormalige DDR. Daar zijn ze veel te lang tevreden mee geweest. Ze slapen
rustig verder, terwijl de grond onder hun voeten wordt weggetrokken. Ze kijken
de andere kant op, en willen de problemen niet zien. Ook geloven ze de
gelijkgeschakelde media nog steeds, de misthoorns van het Merkel regime. Daar
komt nog bij dat ze niet leren. Weliswaar beginnen ze nu genoeg te krijgen van
Merkel, maar als alternatief kiezen ze steeds vaker voor Die Grunen, die nog 10
keer erger zijn dan Merkel. Het is niet alleen het graven van je eigen graf,
het is de aanleg van een heel kerkhof. Een kerkhof waar velen van hen
vroegtijdig terecht zullen komen, als het slaapwandelen zo door gaat. Niet
alleen door de massamigratie, maar ook door de klimaatwaanzin. Op het altaar
van deze nieuwe religie worden de auto, de staal, en de kolenindustrie
geofferd. Merkel heeft een proces in gang gezet dat de ruggengraat van
Duitsland, waar zo lang op is vertrouwd, steeds verder sloopt en afbreekt.
Chaos en armoede zullen het gevolg zijn, en de eerste tekenen hiervan zijn nu
al overal zichtbaar. Een trieste, maar ware constatering, waar zelfs de
grootste optimist niet meer om heen kan.
Volgende week zien we in deel 2 dat het beeld niet in
heel Duitsland hetzelfde is, en gaan we in op het waarom hier van.
