De bloedige handen van de Moslimbroederschap

Door de crisis over Syrië is de situatie in Egypte wat op de achtergrond geraakt. Maar dat is niet terecht omdat beide conflicten verschillede kanten van dezelfde medaille zijn.  Daarom is het de moeite waard om de toestand in Egypte goed in de gaten te houden vooral met het oog op de rol van de politieke islam.

Het lijkt wel of Egypte inde laatste jaren in een orkaan van ontwikkelingen is terecht gekomen. Na jarenlang de rust van het kerkhof onder Mubarak wisselen de gebeurtenissen zich snel af. De vraag is alleen waar dit alles toe gaat leiden. Zijn dit de geboorteweeën die nodig zijn om een nieuw Egypte te laten ontstaan, hoe bloedig de weeën ook zijn. Of zal al de opwinding voor niets zijn geweest en zal Egypte weer terug vallen in de stofnesten van de dictatuur? De geschiedenis zal het natuurlijk leren, maar daar kunnen we geen genoegen mee nemen, want wat zich nu afspeelt in Egypte, vooral de invloed van de politieke islam, komen we steeds weer tegen. En dat kan alleen maar als een bedreiging voor ons allemaal worden opgevat.

We kunnen niet vaak genoeg herhalen hoe groot de dreiging van de politieke islam is, zowel voor linkse progressieve mensen, als ook voor de gehele Moslim gemeenschap wereldwijd, die over het algemeen met deze scherpslijpers niets te maken willen hebben. We hebben over de jaren voorbeelden genoeg gezien van islamitische organisaties die zich zogenaamd als anti imperialisten opstellen en er zo soms zelfs in slagen om steun uit linkse hoek te krijgen. Deze groepen zijn absoluut niet anti imperialistisch, sterker nog, ze komen meestal uit de koker van de imperialisten zelf. Kijk naar de Taliban en de Mudjahedeen in Afghanistan, die door de VS werden bewapend om tegen de Sovjet Unie te vechten. Ook Al Qaida, had ooit banden met de Amerikanen en groepen als Hamas, Jihad en Hezbollah hebben een enorme haat tegen alles wat links en progressief is. Over het regime in Iran hoeven we al helemaal niets meer te zeggen. Het aantal socialisten en communisten dat daar door de mullahs is vermoord is niet meer te tellen.

Maar de politieke islam heeft vele gezichten, zoals de AKP regering in Turkije en het regime in Tunesië. En natuurlijk mag de Moslimbroederschap in dit rijtje niet ontbreken. Het Egyptische leger heeft in de laatste weken grof geschut ingezet om de Moslimbroederschap onder controle te krijgen. Hierbij zijn veel doden gevallen en dat is natuurlijk te betreuren. Maar als we goed naar de situatie kijken moeten we concluderen dat er eigenlijk onder de gegeven omstandigheden geen andere keuze meer was. De Moslimbroederschap hebben met Morsi als president geprobeerd om een shariastaat te vestigen. Dat is voorkomen omdat het Egyptische volk hier tegen in opstand kwam. Uiteindelijk heeft het leger toen Morsi afgezet en een interim regering laten vormen. Maar hiermee was de Moslimbroederschap nog niet verslagen. Daar was geweld voor nodig, hoe jammer dit ook was. We moeten niet vergeten dat de politieke islam voor niets terugschrikt en precies op die manier heeft ook de Moslimbroederschap opgetreden. Luister maar naar de verhalen van de gewone Egyptenaren die in hun dagelijks leven met de broederschap te maken kregen. Zij spreken van moorden en intimidatie.

In de wijken waar de Moslimbroederschap haar protestkampen had opgezet werden de omwonenden aan een schrikbewind onderworpen door gewapend broederschap leden die op grote schaal terreur verspreidden. Het was niet voor niets dat de bewoners meteen na het opdoeken van de kampen hun buurten met barricades begonnen af te zetten. Ze waren doodsbang dat de Moslimbroederschap op een of andere manier weer terug zou komen. Natuurlijk wil niemand een leger zien optreden tegen demonstranten en het grote dodental blijft natuurlijk schokkend, maar voor grote delen heeft de Moslimbroederschap dit over zichzelf afgeroepen. En nog steeds blijven ze mensen ophitsen om voor Morsi de straat op te gaan. Gelukkig trappen steeds minder mensen hier in. De protesten zullen nog wel even aanhouden op kleinere schaal, maar de voornaamste leiders van de broederschap zitten in de bak en naar anderen wordt nog gezocht. Hun rol zal binnenkort uitgespeeld zijn.

Had het anders kunnen gaan? Ja, zonder meer. Toen het Egyptische volk met hulp van het leger Mubarak had afgezet en de dictatuur verdwenen was gingen de meeste mensen naar huis en pakten hun gewone leven weer op. Dat is natuurlijk begrijpelijk, maar het had dramatische gevolgen. De Egyptenaren gaven de opbouw van het nieuwe Egypte in handen van de reguliere politici. Dat was een vreselijke fout. De oppositie was verdeeld en corrupt en het gaf de Moslimbroederschap de kans om in het gat te springen dat was ontstaan. Tijdens de opstand stak de Moslimbroederschap geen vinger uit om Mubarak weg te krijgen. Ze deden dit zogenaamd omdat ze niets naar zich toe wilden trekken. Dit was alleen maar camouflage. Terwijl de opstand gaande was wachtte de broederschap als een hongerig beest op haar kans. Die kans kwam toen de verkiezingen werden uitgeschreven en de oppositie verdeeld was.

Uiteindelijk konden de kiezers toen alleen kiezen tussen een voormalige steunpilaar van Mubarak en Morsi van de Moslimbroederschap. Het was dus kiezen uit twee slechten. Morsi won deze strijd en begon zijn stappen richting de sharia. Pas toen werd het volk wakker en kwam een nieuwe opstand op gang. Maar intussen had de broederschap veel macht opgebouwd en daarom is het niet makkelijk om deze groep nu in te perken. In feite had het volk zelf het heft in handen moeten nemen, meteen na de val van Mubarak. Dan had de huidige toestand vermeden kunnen worden. De reguliere politici zullen het volk nooit op de juiste manier vertegenwoordigen. Een land moet jezelf opbouwen nadat een dictatuur is verdwenen, omdat alle nieuwe verworvenheden anders weer worden afgebroken door de corrupte politici, die alleen maar interesse hebben in hun eigen zak en de weg vrijmaken voor groepen als de Moslimbroederschap. Ook Hitler is in de jaren 30 door burgerlijke politici aan de macht geholpen.

Het volk van Egypte zal de Moslimbroederschap moeten verslaan om een echte vrije toekomst te verwerven. Er is geen alternatief. Dat is de enige taal die zowel bruine als ook groene fascisten verstaan. Hier en daar in de rest van de wereld wordt nu geklaagd dat er te hard wordt opgetreden tegen de extremisten. Dat is zielig gezwets van figuren die hopen de broederschap ooit nog eens te kunnen gebruiken voor eigen doeleinden. De les is duidelijk; het Egyptische volk moet zijn eigen toekomst bepalen en zo de vrijheid bereiken waar al zo lang naar wordt uitgekeken. Hierbij is er geen plaats voor reactionaire organisaties als de Moslimbroederschap en is het oprollen van dit soort groepen de enige weg. De politieke islam zal geen enkel volk ooit bevrijden, juist het tegendeel is waar. Net als de bruine fascisten leven de groene fascisten van onderdrukking, repressie en moord. Hard terug slaan is daarop het enige antwoord. De situatie in Egypte is hiervan het meest recente bewijs.