Door de crisis over Syrië is de
situatie in Egypte wat op de achtergrond geraakt. Maar dat is niet terecht
omdat beide conflicten verschillede kanten van dezelfde medaille zijn. Daarom is het de moeite waard om de toestand
in Egypte goed in de gaten te houden vooral met het oog op de rol van de
politieke islam.
Het lijkt wel of Egypte inde laatste
jaren in een orkaan van ontwikkelingen is terecht gekomen. Na jarenlang de rust
van het kerkhof onder Mubarak wisselen de gebeurtenissen zich snel af. De vraag
is alleen waar dit alles toe gaat leiden. Zijn dit de geboorteweeën die nodig
zijn om een nieuw Egypte te laten ontstaan, hoe bloedig de weeën ook zijn. Of
zal al de opwinding voor niets zijn geweest en zal Egypte weer terug vallen in
de stofnesten van de dictatuur? De geschiedenis zal het natuurlijk leren, maar
daar kunnen we geen genoegen mee nemen, want wat zich nu afspeelt in Egypte,
vooral de invloed van de politieke islam, komen we steeds weer tegen. En dat kan
alleen maar als een bedreiging voor ons allemaal worden opgevat.
We kunnen niet vaak genoeg herhalen
hoe groot de dreiging van de politieke islam is, zowel voor linkse progressieve
mensen, als ook voor de gehele Moslim gemeenschap wereldwijd, die over het
algemeen met deze scherpslijpers niets te maken willen hebben. We hebben over
de jaren voorbeelden genoeg gezien van islamitische organisaties die zich
zogenaamd als anti imperialisten opstellen en er zo soms zelfs in slagen om
steun uit linkse hoek te krijgen. Deze groepen zijn absoluut niet anti
imperialistisch, sterker nog, ze komen meestal uit de koker van de
imperialisten zelf. Kijk naar de Taliban en de Mudjahedeen in Afghanistan, die
door de VS werden bewapend om tegen de Sovjet Unie te vechten. Ook Al Qaida,
had ooit banden met de Amerikanen en groepen als Hamas, Jihad en Hezbollah
hebben een enorme haat tegen alles wat links en progressief is. Over het regime
in Iran hoeven we al helemaal niets meer te zeggen. Het aantal socialisten en
communisten dat daar door de mullahs is vermoord is niet meer te tellen.
Maar de politieke islam heeft vele
gezichten, zoals de AKP regering in Turkije en het regime in Tunesië. En
natuurlijk mag de Moslimbroederschap in dit rijtje niet ontbreken. Het
Egyptische leger heeft in de laatste weken grof geschut ingezet om de
Moslimbroederschap onder controle te krijgen. Hierbij zijn veel doden gevallen
en dat is natuurlijk te betreuren. Maar als we goed naar de situatie kijken
moeten we concluderen dat er eigenlijk onder de gegeven omstandigheden geen
andere keuze meer was. De Moslimbroederschap hebben met Morsi als president
geprobeerd om een shariastaat te vestigen. Dat is voorkomen omdat het
Egyptische volk hier tegen in opstand kwam. Uiteindelijk heeft het leger toen
Morsi afgezet en een interim regering laten vormen. Maar hiermee was de
Moslimbroederschap nog niet verslagen. Daar was geweld voor nodig, hoe jammer
dit ook was. We moeten niet vergeten dat de politieke islam voor niets
terugschrikt en precies op die manier heeft ook de Moslimbroederschap
opgetreden. Luister maar naar de verhalen van de gewone Egyptenaren die in hun
dagelijks leven met de broederschap te maken kregen. Zij spreken van moorden en
intimidatie.
In de wijken waar de
Moslimbroederschap haar protestkampen had opgezet werden de omwonenden aan een
schrikbewind onderworpen door gewapend broederschap leden die op grote schaal
terreur verspreidden. Het was niet voor niets dat de bewoners meteen na het
opdoeken van de kampen hun buurten met barricades begonnen af te zetten. Ze
waren doodsbang dat de Moslimbroederschap op een of andere manier weer terug
zou komen. Natuurlijk wil niemand een leger zien optreden tegen demonstranten
en het grote dodental blijft natuurlijk schokkend, maar voor grote delen heeft
de Moslimbroederschap dit over zichzelf afgeroepen. En nog steeds blijven ze
mensen ophitsen om voor Morsi de straat op te gaan. Gelukkig trappen steeds
minder mensen hier in. De protesten zullen nog wel even aanhouden op kleinere
schaal, maar de voornaamste leiders van de broederschap zitten in de bak en
naar anderen wordt nog gezocht. Hun rol zal binnenkort uitgespeeld zijn.
Had het anders kunnen gaan? Ja, zonder
meer. Toen het Egyptische volk met hulp van het leger Mubarak had afgezet en de
dictatuur verdwenen was gingen de meeste mensen naar huis en pakten hun gewone
leven weer op. Dat is natuurlijk begrijpelijk, maar het had dramatische
gevolgen. De Egyptenaren gaven de opbouw van het nieuwe Egypte in handen van de
reguliere politici. Dat was een vreselijke fout. De oppositie was verdeeld en
corrupt en het gaf de Moslimbroederschap de kans om in het gat te springen dat
was ontstaan. Tijdens de opstand stak de Moslimbroederschap geen vinger uit om
Mubarak weg te krijgen. Ze deden dit zogenaamd omdat ze niets naar zich toe
wilden trekken. Dit was alleen maar camouflage. Terwijl de opstand gaande was
wachtte de broederschap als een hongerig beest op haar kans. Die kans kwam toen
de verkiezingen werden uitgeschreven en de oppositie verdeeld was.
Uiteindelijk konden de kiezers toen
alleen kiezen tussen een voormalige steunpilaar van Mubarak en Morsi van de Moslimbroederschap.
Het was dus kiezen uit twee slechten. Morsi won deze strijd en begon zijn
stappen richting de sharia. Pas toen werd het volk wakker en kwam een nieuwe
opstand op gang. Maar intussen had de broederschap veel macht opgebouwd en
daarom is het niet makkelijk om deze groep nu in te perken. In feite had het
volk zelf het heft in handen moeten nemen, meteen na de val van Mubarak. Dan
had de huidige toestand vermeden kunnen worden. De reguliere politici zullen
het volk nooit op de juiste manier vertegenwoordigen. Een land moet jezelf
opbouwen nadat een dictatuur is verdwenen, omdat alle nieuwe verworvenheden
anders weer worden afgebroken door de corrupte politici, die alleen maar
interesse hebben in hun eigen zak en de weg vrijmaken voor groepen als de Moslimbroederschap.
Ook Hitler is in de jaren 30 door burgerlijke politici aan de macht geholpen.
Het volk van Egypte zal de
Moslimbroederschap moeten verslaan om een echte vrije toekomst te verwerven. Er
is geen alternatief. Dat is de enige taal die zowel bruine als ook groene
fascisten verstaan. Hier en daar in de rest van de wereld wordt nu geklaagd dat
er te hard wordt opgetreden tegen de extremisten. Dat is zielig gezwets van
figuren die hopen de broederschap ooit nog eens te kunnen gebruiken voor eigen
doeleinden. De les is duidelijk; het Egyptische volk moet zijn eigen toekomst
bepalen en zo de vrijheid bereiken waar al zo lang naar wordt uitgekeken.
Hierbij is er geen plaats voor reactionaire organisaties als de
Moslimbroederschap en is het oprollen van dit soort groepen de enige weg. De
politieke islam zal geen enkel volk ooit bevrijden, juist het tegendeel is
waar. Net als de bruine fascisten leven de groene fascisten van onderdrukking,
repressie en moord. Hard terug slaan is daarop het enige antwoord. De situatie
in Egypte is hiervan het meest recente bewijs.
Bestaat er nog iets anders dan een pol[tieke islam dan?. De islam is geen godsdienst maar opgericht als politiek orgaan. Dat een stel naivelingen in een gods-sprookje geloven doet niet ter zake. Een kankergezwel blijft een kankergezwel. Geef ze een geweer en ze moorden namens allah. Niet de meerderheid van de moslims zal daar een uitzondering op zijn, maar een enkeling. Of praten jullie nooit met moslims?
BeantwoordenVerwijderenJawel. Goed bedoeld uit een onverwachte hoek. En nogal confronterend. Tijdens een voor mij moeilijke periode. Maar nu weer fijn alles op de rails.
Verwijderen