Omdat er in een aantal landen
beslissende verkiezingen zijn geweest, of nog op de agenda staan, is het
interessant om eens naar een paar zaken te kijken die er uit springen. Ten
eerste; in bijna alle Europese landen zien we hoe de sociaal democratie totaal
aan lager wal lijkt te raken. Het heeft er veel van weg dat de rekening nu
wordt gepresenteerd voor jaren van verraad en gebroken beloften. Eens waren de
sociaal democratische partijen volkspartijen, maar die tijd lijkt nu voorgoed
voorbij. Gelijktijdig zien we dat de groene partijen stevig vooruitgang boeken.
In de meeste gevallen zit regeringsdeelname er nog niet in, maar ook dat moment
lijkt te naderen. Laten we maar een kijken wat er achter deze ontwikkelingen
schuil gaat.
De sociaal democratie lijkt in heel
Europa op de ondergang af te stevenen. Wat in de zuidelijk landen, zoals
Griekenland, begon is nu ook een feit in het noorden en westen van Europa. In
Nederland is van de Partij van de Arbeid nog maar weinig over, en ook in
Duitsland krijgt de SPD klap na klap. De kiezers lopen weg, de leden zijn
ontevreden, en de leiding kan het maar moeilijk met elkaar vinden. Het lijkt er
dus echt op dat men bezig is een dure rekening te betalen. Verwonderlijk is dit
niet, omdat de sociaal democratie al tientallen jaren niets anders heeft gedaan
dan het systeem in de kaart spelen. Dit natuurlijk ten koste van de eigen
achterban. Samen met de vakbonden, zijn de sociaal democraten jarenlang
opgetreden als politieagent tegen de arbeidersklasse, en het mag een wonder
heten dat men zo lang zijn gang heeft kunnen gaan.
Is de arbeidersklasse eindelijk wakker
geworden? Of zien we een heel ander spel aan ons voorbij trekken? Als we de
feiten beschouwen is eigenlijk het laatste het geval. De arbeidersklasse lijkt
nu niet veel alerter dan in de laatste jaren het geval is geweest. Wat we wel
zien is een verandering in het systeem. Heel lang heeft de elite de sociaal
democratie gebruikt, ten eerste om de arbeiders rustig te houden, en op de
tweede plaats om toch altijd maar weer de schijn op te houden dat er binnen hun
begrip van democratie ook plaats is voor een echte oppositie. De sociaal
democraten, die maar wat graag principes inruilden voor privileges, vormden het
perfecte vijgenblad. Aan die tijd lijkt nu een einde te komen. Het systeem is
op zoek naar iets anders, dus gaan de sociaal democraten zonder veel ceremonie
de vuilnisbak in.
Het eerste voorbeeld zagen we in
Griekenland. De oude sociaal democratische partij verloor door het vele verraad
aan steun, dus moest er snel een vervanger komen. Dat werd Syriza, de
zogenaamde radicaal linkse tegenhanger van de sociaal democratie. Even leek het
er op dat Griekenland de ketens aan het afgooien was. Maar dit was schijn, want
Syriza bleek helemaal niet radicaal en voert nu braaf alle orders van de
Europese Unie en de eigen elite uit. Een nieuw vijgenblad dus. Weer zijn de
Grieken verraden, en ze zijn niet de enige.
In Nederland steeg de ster van
GroenLinks net zo snel, als de ster van de PvdA daalde. Bijna nam men zelfs
plaats in het huidige kabinet Rutte, maar dat bleek nog een bruggetje te ver.
Intussen heeft men Amsterdam in handen, en de elite vindt het allemaal prima.
Er is geen onvertogen woord te horen. Terwijl de SP als te star en
onbetrouwbaar wordt gezien, klom GroenLinks op via de zogenaamde “constructieve
oppositie”. Daar plukt men nu de vruchten van. Een zelfde beeld zien we in
Duitsland. Die Grunen werden vorig jaar door Merkel als een gewenste coalitiepartner
aangemerkt. Helaas voor Merkel was er te weinig steun van de kiezers voor dit
concept, en een poging om de FDP er bij te betreken mislukte jammerlijk.
Terwijl Die Grunen geen probleem hadden met het verraden van de eigen
achterban, ging dit de FDP toch te ver. Dus trok men de stekker eruit, en moest
Merkel terugkruipen naar de verslagen SPD.
Deze koers heeft Die Grunen niet
beschadigd. Integendeel, in de recente verkiezingen in Beieren haalde men bijna
18% van de stemmen, en ook in de peilingen staat de partij er goed voor.
Eigenlijk is dit een vreemd fenomeen want Die Grunen werden ooit als
staatsgevaarlijk en verwerpelijk gezien. Hun steun voor ontwapening, de vele
milieueisen die het kapitaal in het hart zouden treffen, en de roep om
legalisering van seks met kinderen, maakten dat de partij in de gaten werd
gehouden, en zoveel mogelijk gemeden. Ook het feit dat leidende leden ooit in
gewelddadige links groepen actief waren geweest maakt het niet beter. Maar die
tijd is voorbij. Net als GroenLinks zijn Die Grunen een constructieve oppositie
geworden. Het heeft er alle schijn van, dat de elite in heel Europa de groenen
partijen als het nieuwe vijgenblad op het oog heeft. In Beieren zag je
bijvoorbeeld dat de partij niets in de weg werd gelegd, ondanks het feit dat
het hier om een uiterst conservatieve deelstaat gaat, en Die Grunen nog steeds
banden hebben met gewelddadige groepen zoals de antifa en de autonomen. Normaal
gesproken zou dat de stok zijn geweest om de partij mee te slaan. Maar dit
gebeurde niet, en alle kritiek ging naar AfD. Die Grunen liet men ongemoeid.
Dit signaal bereikte ook de kiezers,
die massaal overliepen en de SPD in de steek lieten. Hier moeten we even bij
stil staan. Het systeem heeft aangegeven geen moeite met Die Grunen te hebben,
net als we in Nederland zien met GroenLinks. Is dit alleen maar het installeren
van een nieuw vijgenblad, of zit het dieper. Dat laatste lijk het geval. De
agenda van de huidige groenen partijen komt steeds meer overeen met die van de
elite. De steun voor open grenzen, het verwelkomen van nepvluchtelingen en
migranten, en het aaien van de islam, zijn een paar van die punten. Maar ook
het opdrijven van bestaande belastingen en het uitwerken van fantasiebelastingen,
om op deze wijze het milieu te ontlasten, meestal ten koste van de laagstbetaalden.
En dan is er natuurlijk ook de nodige flexibiliteit voor handen. Die Grunen
laten rustig een heel bos omhakken als het hen uitkomt. De zogenaamde groene
principes gaan dan gewoon het raam uit. Dan komt er ook nog bij dat dit soort
partijen een enorme afkeer heeft van tradities en identiteit. En ook dat komt
de elite natuurlijk prima uit. Denk hierbij aan de bevolkingsuitwisseling, en
het migratie pact.
We kunnen dus gerust vaststellen dat
de rebellen van weleer tot het establishment zijn gaan behoren. Ze liegen en
bedriegen nu op dezelfde manier als de sociaal democratie het jarenlang heeft
gedaan. Overigens zouden de SP en Die Linke in Duitsland het niet veel anders
doen, als ze de kans kregen. Maar het systeem heeft aan een vijgenblad meer dan
genoeg. En de kiezers? Die krijgen het niet makkelijker. Of je nu voor de ene
vorm van verraad of de andere kiest, het zal allemaal niets uit maken. Als we
onze maatschappij leefbaar willen houden, en willen vasthouden aan onze
identiteit en tradities, als we niet mee willen gaan in de islamisering, en het
verzwakken van de Europese volkeren, zullen we dit gevecht op straat moeten
uitvechten. Parlementen zijn spreekbuizen, geen machtsmiddelen. Dat moeten we
nooit vergeten. Alleen een sterke volksbeweging kan de koers van de elite
stoppen en voorgoed blokkeren. Dan helpen ook vijgenbladen niet meer.
