Het beruchte Erdogan referendum in
Turkije is intussen voorbij, en dat betekend dat we nu kunnen kijken wat de
ontwikkelingen van de laatste maanden voor effect hebben, of zullen hebben, op
de Koerdische strijd. Ten eerste staat het voor ons vast dat Erdogan het
referendum heeft verloren, en dat hij alleen een overwinning kan claimen omdat
er op grote schaal fraude is gepleegd. Fraude door de AKP, maar ook door de
Turkse staat, omdat deze staat volledig in handen is van Erdogan en zijn
schurken, en er dus nooit van enige onafhankelijkheid en eerlijkheid sprake kan
zijn. Zelfs deze fraude heeft niet kunnen voorkomen dat men moest toegeven dat
ongeveer 49% van de stemmers tegen Erdogan hebben gestemd. In plaats van een overwinning
is dit een vernedering voor de islamitische dictator, die beweert dat alle
Turken achter hem staan. Veel mensen in de grote steden en in het Koerdische
zuid oosten stemden tegen, ondanks intimidatie, geweld en het opsluiten van
politici, activisten en journalisten.
De protesten tegen de fraude en tegen
Erdogan gaan door, en ook veel Koerden zijn daarbij betrokken. De vraag is nu;
welke richting moet de Koerdische beweging nu inslaan, waarbij we als
uitgangspunt moeten nemen dat er van een compromis met de groene fascisten van
de AKP nooit sprake kan zijn. Evenmin is zo’n compromis mogelijk met de Turkse
staat, of die staat nu in handen is van de islamisten of de kemalisten. Deze
weg is voorgoed afgesloten, en dat betekend dat er een streep gezet kan worden
onder alle pogingen om op een of ander manier in Turkije tot een vreedzame
oplossing te komen. Dat was eigenlijk al de praktijk, maar het referendum, en
alles wat daar om heen is gebeurd, levert de bevestiging van het bovenstaande.
Soms is het ook goed om dingen te kunnen uitsluiten, omdat dit de situatie
verhelderd, en de politieke doelen voor de komende tijd duidelijk maakt.
Dat de PKK jarenlang heeft geprobeerd
om tot een vreedzame oplossing van het conflict te komen, was de juiste koers.
We kunnen terugdenken aan de vele eenzijdige bestanden die over de jaren werden
uitgeroepen, en die bijna nooit door de Turkse staat werden beantwoord. Ook
zijn er veel initiatieven van de PKK uitgegaan om oplossingen aan te dragen, en
de oorlog voorgoed te stoppen. Ook deze initiatieven werden nooit door de
Turkse staat beantwoord. Niemand kan dus zeggen dat de beweging geen moeite
heeft gedaan om de zaak geweldloos op te lossen. Dat dit nooit is gelukt komt
voor rekening van eerst de kemalisten van Ataturk en nu de groene AKP fascisten
van Erdogan. Er zit dus niets anders op dan de oorlog nu weer op te voeren.
Niemand kan zeggen dat dit niet
gerechtvaardigd is. Als we kijken naar de vele moorden door de Turkse staat
gepleegd, naar de vernietiging van dorpen en hele wijken in het zuid oosten, en
naar het levend verbranden van mensen in kelders, moet duidelijk zijn dat ieder
wapen ingezet kan worden om deze monsterachtige gang van zaken te bestrijden.
Alleen door strijd zal er aan deze oorlog een einde komen, en gelijktijdig aan
het jarenlange lijden van het Koerdische volk. Binnen de Turkse grenzen zal dit
nooit mogelijk zijn. Dat is een illusie die tijdens de vredespogingen
veelvuldig naar voren is geschoven. Maar hoe kun je tot een oplossing binnen de
huidige grenzen komen, als je tegenstander alleen maar aan blijft koersen op
een volkerenmoord? Als er een ding uit de ontwikkelingen van de laatste tijd
naar voren is gekomen, is het wel dat Turken en Koerden nooit broeders kunnen
zijn. Ze zijn tot elkaar veroordeeld geraakt door de machtsspelletjes van de
imperialisten. Dat heeft intussen honderdduizenden levens gekost.
Het is correct dat de Koerden nu
blijven deelnemen aan de protesten tegen de fraude bij het referendum, en de
Turkse kameraden en revolutionairen steun geven. Maar dat betekend niet dat de
toekomst van de Koerden in het zuid oosten in Turkije ligt, in tegendeel. Welk
systeem ook in Turkije regeert, welke partij of stroming er ook aan de macht
is, er zal nooit ruimte zijn voor de Koerdische identiteit. De tegenstellingen
en ook de haat zijn gewoon te groot. De PKK heeft dit goed begrepen en is dan
ook hard bezig om zich op verdere oorlogsvoering voor te bereiden. Er kan
bijvoorbeeld een nieuwe Turkse invasie in Irak plaatsvinden, en het is
belangrijk om de verdediging dan paraat te hebben.
De Turkse staat voert nu al dagelijkse
bombardementen uit, maar dit heeft maar weinig effect op de guerrillastrijders in
de bergen. Tot nu toe voert het Turkse leger op de grond weinig uit,
waarschijnlijk omdat het weet dat het niet de kracht heeft om de guerrilla te
verslaan. De PKK daar en tegen gaat wel degelijk in het offensief. Vorige week
nog slaagde een HPG Guerrilla eenheid er in om explosieven te plaatsen in een
tunnel, die was gegraven onder het hoofdkwartier van de oproerpolitie in Amed.
De explosieven werden tot ontploffing gebracht en het hele gebouw werd met de
grond gelijk gemaakt. Tientallen agenten kwamen hierbij om. De schattingen
variëren van 19 tot 83. De bevolking van de stad werd niet door de explosie
getroffen.
Een HPG commandant, Bahoz Erdal, zei
later dat dit de nieuwe manier van oorlog voeren is. Hij benadrukte dat de HPG
tegen het imperialisme strijd, en dit soort acties zal uitvoeren zo lang als de
AKP fascisten hun moordpartijen tegen de Koerden voortzetten. Erdal gaf ook aan
dat de Turkse staat leugens vertelt over wat er in de oorlog precies gebeurd. “Iedere
dag beweert de AKP dat de PKK bijna vernietigd is. Ze zeggen dat ze het hol van
de leeuw zullen binnen gaan om deze vernietiging compleet te maken. Maar de
operatie in Amed, en de vele andere operaties die de HPG nu uitvoert, laten
zien dat het de PKK is die het hol van de leeuw durft te betreden om toe te
slaan. In plaats van zwakker, wordt de PKK steeds sterker. Dat is de waarheid
en de realiteit.”
Dit alles laat zien dat er alleen maar
gestreden kan worden voor een vrij en onafhankelijk Koerdistan, dat een
hoofdrol zal kunnen spelen in het oplossen van de vele problemen in het Midden
Oosten. De Koerden hebben van niemand iets te verwachten, en kunnen alleen maar
terugvallen op de eigen kracht. Gelukkig is die eigen kracht, mits ze gepaard
gaat met eenheid, voldoende om de oorlog te winnen en het imperialisme de pas
af te snijden. Uit het verleden hebben de Koerden geleerd dat geen enkele imperialistische
macht te vertrouwen is.
