Niet alleen in Europa, maar ook binnen
de Britse politiek blijft de Brexit stemming de gemoederen bezig houden.
Terwijl de Conservatieven al begonnen zijn met de verkiezing van een nieuwe
leider is er binnen de Labour Party een stevig conflict uitgebroken. Dit
conflict lijkt over Brexit te gaan, maar als we even verder kijken is dit
alleen maar een aanleiding. Er was al een langer lopende coup om de linkse
leider Jeremy Corbyn af te zetten. Zijn vijanden zijn al bezig om hem te
vervangen vanaf het moment dat hij werd gekozen. Brexit biedt nu een nieuwe
stok om mee te slaan. Maar gelijktijdig is het een stok die wel eens tot een
ware boemerang zou kunnen worden. Laten we dus maar eens kijken hoe de sociaal
democraten elkaar naar de strot vliegen.
Zo als gezegd is de poging om Corbyn
te wippen niet nieuw. Hij is met een grote meerderheid gekozen door de Labour
leden. Maar de parlementsfractie is voor het grootste deel rechts en deze
fractie heeft de beslissing van de leden nooit geaccepteerd. Verwonderlijk is
dat niet want de fractie zit vol met het wrakhout en het schroot van de
periodes Blair en Brown. Meest figuren die met de arbeidersklasse en de vakbonden
geen enkele band hebben. Al tijdens de leiderschapsverkiezing heeft men al het
mogelijke gedaan om Corbyn te stoppen. Hun samenzweringspraktijken mislukten en
Corbyn nam zijn intrek. Maar een huwelijk gebaseerd op liefde is het nooit
geworden. Haat is een woord dat de situatie dan een stuk beter beschrijft.
Corbyn heeft hier lak aan, en hij is
nog steeds heel populair onder de gewone leden, de vakbonden, de arbeiders en
de kiezers in het algemeen. Onder zijn leiding heeft Labour al verschillende
bijverkiezingsoverwinningen weten te scoren. Iets wat na de grote nederlaag van
2015 een unicum genoemd mag worden. De rechtervleugel maakt dit niets uit en
blijft tegenwerken. Zij hebben hun eigen agenda uit de Blair periode toen
Labour koos voor de grote bedrijven boven de vertegenwoordiging van de
arbeidersklasse. Dat is aan alles te merken, en dat is ook precies wat de
partij ondermijnd. Op de achtergrond proberen renegaten als Blair en Brown de
zaken binnen de partij nog steeds te sturen. De verkiezing van Jeremy Corbyn
maakte dat een stuk moeilijk en is deze verraders dan ook een doorn in het oog.
Brexit
Het is al langer bekend dat Jeremy
Corbyn geen vriend van de EU is. Dat is ook niet verwonderlijk, in het verleden
was Labour tegen wat toen nog de Common Market werd genoemd. Het zou dus zo
maar hebben gekund dat Corbyn voor de Brexit campagne was gaan voeren. Dat hij
dit niet deed had te maken met de bovenstaande couppogingen. Waarschijnlijk
wilde hij zijn vijanden niet nog meer munitie leveren. Hij besloot om zich toch
maar voor een verblijf in de EU uit te spreken omdat het de rechten van de
Britse arbeiders zou beschermen. Hetzelfde zou gelden voor de mensenrechten.
Dit onder het motto; beter dat wat de EU op dit gebied heeft te bieden dan
helemaal niets. Maar hij maakte wel duidelijk dat zijn kritiek op de EU niet
verdwenen was en dat hij een meer democratische Europese gemeenschap wilde zien
na een Ja stem. Het was een compromis, en zoals het vaak met dit soort
manoeuvres gaat, heeft het averechts gewerkt.
De Britten stemden voor de Brexit en
dat betekende dat naast Cameron ook Corbyn had verloren. Cameron besloot in de
herfst op te stappen, maar Corbyn zag geen noodzaak om een zelfde besluit te
nemen. Toch werden de messen al geslepen. Ironisch genoeg was het de leider van
de Liberal Democrats die hier de munitie voor leverde. In een interview vroeg
in de morgen na de uitslag beschuldigde hij Corbyn er van niet genoeg gedaan te
hebben om een Brexit te voorkomen. Hij zou niet “geleverd” hebben. Als of de
Labour kiezers niet in staat zouden zijn om zelf een beslissing te nemen, iets
wat ze trouwens wel degelijk hebben gedaan, met de Brexit als resultaat. De
beschuldiging werd met graagte overgenomen door Corbyn vijanden binnen Labour,
en de bal was aan het rollen gebracht.
Kort daarna vertelde Hilary Benn, de
zoon van Tony Benn, Jeremy dat hij geen vertrouwen meer in hem had. De Labour
woordvoerder voor buitenlandse zaken werd door Corbyn op staande voet
ontslagen. Deze Hilary Benn heeft eerder bewezen dat hij niet de ware erfgenaam
is van zijn vader’s linkse ideologie. Hij is in de laatste jaren steeds verder
naar rechts opgeschoven, en er bestaat geen twijfel aan dat Tony Benn hem ook
buiten de deur gezet zou hebben in gelijk omstandigheden. Dit ontslag was
aanleiding voor nog meer fractieleden om het bijltje er bij neer te gooien. We
moeten wel opmerken dat geen van de ontslagbrieven echte politieke redenen
bevatten, en men ook niet kon uitleggen waarom Corbyn zou moeten vertrekken. Voor
Corbyn was dit alles geen probleem. Hij stelde anderen aan die wel loyaal aan
de partij zijn. Hij maakte ook meteen duidelijk dat hij zelf niet zal
opstappen. “Als er een nieuwe verkiezing voor partijleider wordt gehouden, zal
ik weer kandidaat zijn,” waren zijn woorden. Hij heeft immers een mandaat van
meer dan 60% van de leden, en hij zal al deze mensen nooit in de steek laten.
Klassenstrijd
Dus hebben zijn vijanden een probleem.
De enige optie is om een andere kandidaat naar voren te schuiven en een nieuwe
leiderschapsverkiezing uit te schrijven. Een Labour parlementslid was al bijna
zo ver vorige week, maar zette het plan toch maar even in de ijskast omdat ze
bang is dat Corbyn ook de volgende verkiezing zal winnen. Ze heeft eerst
geprobeerd om hem onder druk te laten aftreden. Maar toen dat niet lukte trok
ze terug. Er zullen zeker nog andere pogingen volgen. Maar het probleem voor de
rechtervleugel blijft hetzelfde; Corbyn is nog steeds heel populair onder de
leden en de bonden, en zolang dat zo is kan hij steeds opnieuw winnen. Dat zou
zijn positie alleen maar verder versterken. Dus gaat het touwtrekken verder.
Labour is door de Brexit sneller dan
verwacht op een kruispunt beland. Een confrontatie die er al een tijd zat aan
te komen is nu in een stroomversnelling terecht gekomen. De partij zal moeten
beslissen of het met Corbyn wil terugkeren naar de eigen basis in de Britse
arbeidersklasse. Of dat men voort wil gaan op de middenweg ingeslagen door
Blair en Brown. Als men de eerste optie kiest kan de partij weer tot op zekere
hoogte optreden als spreekbuis van de arbeidersklasse. Een keuze voor de tweede
optie zal betekenen dat de partij voor altijd verloren is. Dan kan de
linkervleugel alleen nog maar afsplitsen. De komende weken zullen
doorslaggevend zijn. Niet alleen voor Labour, maar ook voor de arbeiders die
niet zonder vertegenwoordiging kunnen. De klassenstrijd stopt immers nooit.
