De meeste wapens zwijgen op dit moment
in Novorossia. Na een maand van hevige gevechten is weer een bestand van kracht
geworden. Tijd dus om de balans op te maken van de afgelopen weken en om te
kijken wat de toekomst zal brengen. Later we beginnen met de vraag; is dit een
bestand of alleen maar een gevechtspauze? Alle tekenen wijzen er op dat het
alleen om een gevechtspauze gaat. En zelfs dat is twijfelachtig omdat van een
volledig staakt-het-vuren nog geen sprake kan zijn. Het hele conflict blijft
een schaakspel, dat veel groter is dan de Oekraïne en Novorossia.
Dat er een aanzet is gedaan om een
bestand op gang te brengen heeft vooral te maken met de situatie in Debaltsevo,
een stad die bij Novorossia hoort, maar door het Kiev leger bezet werd
gehouden. Zoals bekend dateerde het eerdere staakt-het-vuren van 5 september
2014, toen er in Minsk een bestand werd afgesloten. Een bestand dat nooit
volledig is geweest. Vanaf de eerst dag hebben de Kiev fascisten op de steden
van de vrije republieken geschoten en dat werd in de loop van de tijd steeds
erger. Ook bleef het vliegveld van Donetsk maandenlang een twistpunt. Toen in
januari van dit jaar de aanvallen op de steden steeds heftiger werden en Kiev
met een offensief probeerde te beginnen, was voor de milities de maat vol.
Er werd een tegenoffensief ingezet en
dat had als eerste resultaat dat het vliegveld volledig onder controle van de
milities kwam en dat de fascisten daar een heftige nederlaag leden, met
honderden gesneuvelden. De milities zette het offensief door en het volgende
doel werd Debaltsevo, een stad die zich in een soort deuk in de frontlinie
bevond. Van daaruit werd op een andere stad geschoten, Gorlovka. Het was dus
duidelijk zaak om ook Debaltsevo in handen te krijgen en zo een rechte
frontlinie op te bouwen, die veel makkelijker te verdedigen zal zijn. De
Amerikanen, die Kiev tot het mislukte offensief hadden aangespoord, maakten
zich niet druk om de gevolgen van hun orders. Maar in Europese kringen brak een
soort paniek uit toen bleek dat de milities Debaltsevo aan het omsingelen
waren, en dat tussen de 5000 en 7000 fascisten in de val zouden zitten.
Doorslaggevend hierbij was dat zich onder deze legergroepen veel buitenlandse
huurlingen bevinden, die voor het westen vechten. Die mochten natuurlijk niet
verslagen worden.
Deze hele situatie was de reden dat
Merkel, trouw gevolgd door Hollande van Frankrijk, op een zogenaamde
“vredesmissie” ging. Ze telefoneerde met President Poetin in de hoop dat er
kans op een nieuw bestand was. Ze reisde zelfs met haar Franse volgeling naar
Moskou. Het zal Poetin zeker zijn opgevallen dat het nu plotseling de
Europeanen waren die om vrede bedelden, terwijl juist Moskou voor het september
bestand had gezorgd. Europa wilde hier toen niet al te veel van weten en
speelde geen actieve rol. Het bleef bij woorden zonder inhoud. Nu zaten daar
plotseling twee Europese leiders tegenover hem die een bestand wilden, en snel
ook. De Russische president zal een kleine glimlach niet hebben kunnen
onderdrukken. Te meer omdat dit initiatief buiten de Amerikanen om van de grond
was gekomen. Europa begon blijkbaar bang voor de toekomst te worden. En dat
niet zonder reden. De Amerikaanse oorlogsmachine kent immers geen grenzen. Ook
geen Europese grenzen.
Poetin was natuurlijk voor een
bestand, dat is zijn beleid geweest sinds de eerste Oekraïense aanval in het
voorjaar van 2014. Hij stemde dus zonder problemen in met een nieuwe poging.
Merkel kon een beetje optimistischer naar huis terugkeren. Wel moest ze de
volgende dag bij Obama op het matje komen omdat ze op eigen initiatief had
gehandeld. Ze liet zich echter niet van haar koers afbrengen. Zo kwam de
zogenaamde vredestop van Minsk tot stand, die op 11 februari werd gehouden. In
de dagen voor de top deden de Amerikanen alles om de poging te verstoren met
dreigementen en intriges. Maar dat hielp niet. Zowel Poetin als ook Merkel en
Hollande, en natuurlijk de zogenaamde Oekraïense president vertrokken naar
Minsk en onderhandelden voor bijna 17 uur lang. Het was zonder meer de “Nacht
van Minsk”. Soms leek het goed te gaan, dan kwam er weer een kink in de kabel.
Geruchten waren er volop. De volgende morgen stond alleen Poetin de pers te
woord en zei dat er op 15 februari een bestand zou beginnen. De zware wapens
zouden worden teruggetrokken en er waren ook afspraken over een toekomstige
permanente oplossing.
Merkel en Hollande verdwenen zonder de
pers te woord te staan en er werd geen document getekend. De overeenkomst waar
Poetin over sprak was al een dag eerder afgesproken door de Contact Groep waar
ook de leiders van Novorossia in zitten. Uiteindelijk bleek dat het nieuwe
Minsk Akkoord bijzonder veel lijkt op het eerste Minsk Akkoord dat in september
werd afgesloten. Terwijl de westerse leiders zwijgend vertrokken had Poetin een
overwinning behaald, want hij was er nu in geslaagd om Merkel en Hollande te
betrekken bij een plan waarvan hij al in september de architect was geweest.
Toen hield het westen afstand, nu zat men er plotseling midden in. Het was dus
geen wonder dat men zweeg. Later werd er wel over een sprankje hoop gesproken,
maar dat was meer grootspraak dan commentaar geven op de feiten.
Poetin had overigens nog meer bereikt
dan alleen maar een bestand. Door onenigheid tussen de verschillende partijen
konden er geen besluiten over Debaltsevo worden genomen. De Russische president
zei dat militaire deskundigen eerst zouden kijken of de milities de stad
inderdaad omsingeld hadden. Hiermee verschafte hij de milities tijd en ruimte
om zelfs na de aanvang van het staakt-het-vuren door te gaan met het offensief
tegen Debaltsevo. Toen in de nacht van zaterdag op zondag in de meeste plaatsen
de wapens zwegen, ging de strijd om Debaltsevo gewoon door. Intussen hebben de
milities de stad in handen en weten de fascisten niet waar ze heen moeten
vluchten. Bij honderden legden ze de wapens neer. Opnieuw is dit een
verpletterende nederlaag voor het Oekraïense leger en haar westerse meesters.
Het rechtrekken van de frontlinie zal nu geen probleem meer zijn. Wat bij het
vliegveld maanden duurde is nu bij Debaltsevo in een paar dagen afgewerkt. Als
de ketel van Debaltsevo eenmaal is verdwenen zal het front rustiger worden.
Maar voor hoe lang?
Als we naar het Minsk Akkoord kijken
zien we dat het alleen uitgevoerd kan worden als de leiding van Novorossia nauw
gaat samenwerken met de leiding in Kiev. Met de huidige regering van idioten en
fascisten in Kiev zal dat nooit lukken. Dat weet Poetin natuurlijk ook en
daarom moeten we er vanuit gaan dat hij het akkoord meer ziet als een plan voor
de toekomst, als Kiev de huidige kliek aan de kant zet en weer gaat proberen om
een normaal land te worden. Zonder junta en met een onafhankelijke regering die
buiten de EU en de NAVO zal blijven. Dat is voor de Russische president altijd
de enige werkbare optie geweest. Het plan voor na de fascisten ligt dus klaar.
Het ziet er echter niet naar uit dat de fascisten zomaar zullen verdwijnen. Ze
worden immers gesponsord door Amerika voor de aanval tegen Rusland.
De kans is groot dat er na een paar
maanden wapenstilstand een nieuwe poging door Kiev zal worden ondernomen om een
offensief tegen Novorossia te beginnen. Dat zal in het voorjaar zijn. Als dit
inderdaad gebeurd zal het Kiev leger voor de laatste keer volledig verslagen
worden. De Amerikanen zullen wapens leveren en proberen om het Kiev leger te
trainen, maar dat zal geen enkel verschil maken. In morele zin is het leger al
gebroken na twee grote nederlagen en een nieuwe strijd zal de wil tot vechten
helemaal wegnemen. Hier tegenover staan de milities die hoog gemotiveerd zijn,
en vechten voor hun eigen huis en haard. De uitkomst is dus niet moeilijk te
voorspellen. Het zal alleen weer veel levens kosten, wat een tragedie is. Dit
scenario kan alleen voorkomen worden als het regime in Kiev verdwijnt. Dat is
dus afwachten.
Terwijl Europa op deze manier steeds
dieper in de ellende wordt meegesleurd kan Poetin rustig verder gaan met zijn
plannen voor de toekomst. Hij heeft namelijk iets wat de Europeanen missen, en
dat is tijd. Iedere dag dat de vrije republieken standhouden is winst omdat het
de NAVO bij de Russische grenzen weghoud. Ook geeft het Rusland meer tijd om de
eigen economie om te vormen en onafhankelijker van het westen te worden. Daar
komt nog bij, en dit is misschien wel het aller belangrijkste, dat de milities
van Novorossia de Amerikaanse aanval op Rusland blokkeren. Voor Moskou is dit
van levensbelang en voor de mensen in Novorossia ook. Zo zien we hoe
plaatselijke milities, die begonnen met een paar oude geweren en intussen een
echt leger zijn geworden, het machtige Amerikaanse Keizerrijk de voet dwars
hebben gezet. Als er nog iemand aan twijfelt of verzet tegen het machtige
westen zin heeft, is een blik op Novorossia voldoende.
Als vrije mensen weigeren om de
dictaten van een machtige vijand op te volgen en hun eigen weg gaan, kunnen de
resultaten nog al eens verrassend uitpakken. Strijd en verzet zijn lonend, dat
bewijst Novorossia iedere dag opnieuw. Een ware bron van inspiratie.