donderdag 20 juni 2013

Taksim: het Turkse ontwaken



De beelden uit Istanbul en andere Turkse steden in de laatste weken hebben ons vervuld met afschuw en bewondering. Afschuw omdat de Turkse politie steeds opnieuw zonder schromen burgeroorlogmiddelen inzette tegen vreedzame demonstranten, en bewondering omdat diezelfde demonstranten zich niet lieten verdrijven en steeds opnieuw terug komen. Dat is een teken dat het verzet niet oppervlakkig is, maar een grote woede in zich draagt die over jaren is opgebouwd. Niet zo zeer woede tegen de politie, maar tegen de dwingelandij van Erdogan en zijn islamitische AK partij. De demonstranten hebben nu voor het eerst gemerkt wat er gebeurd als ze zich tegen deze dwingelandij verzetten. Dan word er op geslagen, en niet zo zuinig ook. In feite merken de gewone Turken nu plotseling in wat voor land ze al jaren leven.

Het geweld dat we nu zien in de Turkse steden is namelijk niet nieuw. In de Koerdische gebieden is het politiegeweld, aangevuld met het geweld van het leger en de speciale eenheden al vele jaren de dagelijkse praktijk. Dan wordt er niet alleen met traangas geschoten, maar wordt er gewoon met scherp op een betoging gevuurd. Daar zijn in het verleden vaak doden en vele gewonden bij gevallen. Maar de aanvallen op de Koerden en ook op Armenen en andere minderheden werden door de media meestal genegeerd. Niet alleen in Turkije, maar ook in Europa. Het is dus niet zo dat de tactiek die de Turkse politie nu gebruikt nieuw is, maar diezelfde tactiek heeft wel de ogen van veel mensen doen opengaan.

Jarenlang hebben ze de leugens van de Turkse staat geloofd dat de Koerden allemaal terroristen waren, en dat er dus wel hard opgetreden moest worden. Jarenlang hebben ze het idee gekoesterd dat ze in een democratische staat leven waar het Koerdische probleem alleen een veiligheids probleem was. Als er dan al rapporten in de pers terecht kwamen waarin het geweld tegen de burgerbevolking in de Koerdische gebieden aan de kaak werd gesteld ging men er van uit dat het om incidenten ging en dat de Koerden het allemaal opbliezen om de Turkse staat schade toe te brengen. Dat werd weer als landverraad gezien en zo was de cirkel weer rond. De gemiddelde Turkse burger ging er vanuit dat dit soort politiegeweld, aangespoord door een corrupte en autoritaire regering, nooit hem of haar zou treffen. Taksim heeft bewezen dat dit een droom was. Een illusie die intussen is opgegaan in traangas en weggewist door de chemicaliën in de waterkannonen. De werkelijkheid is nu aan iedereen duidelijk. Als burger van Turkije, van wat voor achtergrond dan ook, heb je de staat te gehoorzamen. Niet meer en niet minder. Doe je dat niet dan komt het hele repressiearsenaal op je neer. En als dat niet werkt zal er binnenkort ook in de straten van Istanbul en Ankara met scherp worden geschoten. Nu al wordt er gedreigd met inzet van het leger.

We horen nu ook de geluiden dat Europa geschokt is over het geweld en het dictatorimago dat Erdogan zich heeft aan gemeten. Men had dit niet verwacht van een land dat in de wachtkamer van de Europese Unie zit. Opnieuw blijkt dat Europa van Turkije totaal niets heeft begrepen. De AKP is geen gematigde partij en ook niet de Turkse gelijke van de christen democraten in Europa. Het is een autoritaire reactionaire partij die tot staatspartij is geworden in opvolging van de kemalisten. Beiden stromingen hanteren het Turkse staatmodel wat is gebaseerd op een racistische en fascistische ideologie. Zolang die ideologie er is zal Turkije nooit een rechtstaat zijn en zeker geen democratie. Dit feit blijft men over het hoofd zien. Daar komt nog bij dat Europa slecht op de hoogte is van de plannen van Erdogan. Deze dictator heeft het idee van EU lidmaatschap al lang over boord gegooid. Zo als Europa eerst met Turkije speelde, zo speelt Turkije nu met Europa. Erdogan wil geen EU en hij wil geen democratie. Hij wil een islamitische staat, gesteund op het conservatieve platteland, die zich meer en meer opstelt als heersers in zowel het Midden Oosten als in de rest van de Islamitische wereld. In feite droomt hij van een nieuw Ottomaans Rijk.

Bij dit streven staat de Koerdische kwestie in de weg. Daarom ook accepteert hij het huidige vredesproces. Maar hij past er wel voor op om te veel concessies te doen. In feite wil hij de Koerden gebruiken zoals ook Ataturk dat deed in de jaren 20 toen de republiek gevormd werd. Toen deze republiek een feit was werden de Koerden rechteloos gemaakt en hun leiders vermoord. Dat proces is sinds die tijd doorgegaan met de assimilatie als constante factor. Erdogan hoopt met het huidige proces de PKK uit te schakelen omdat hij weet dat de Koerden alleen door de PKK sterk zijn. Als deze machtsfactor is verdwenen, kan Erdogan heel makkelijk het spelletje van de jaren 20 herhalen en zullen de Koerden weer de verliezers zijn. Natuurlijk laat de PKK dit niet zo maar gebeuren en zal er aan de noodrem worden getrokken als Erdogan zijn spel te ver doordrijft. En dat zal hij zeker doen, want naast zijn autoritaire houding heeft Erdogan nog iets anders gemeen met de eerdere Turkse leiders; hij is dom. In feite oerdom. De islamisten zijn op sommige gebieden slim en vaak ook gewetenloos. Maar deze domheid is een speciale  ingrediënt, die in de genen van de Turkse staat zit. Ook dit ingrediënt is onderdeel van de fascistische aard van de staat. Als we naar de geschiedenis kijken zien we dat de meeste fascisten dom en verblind zijn. Dat maakt ze ook zo gevaarlijk.

Bij Erdogan zijn al deze karaktertrekken aanwezig. Hij had het conflict over het park al lang kunnen oplossen, net als de Koerdische kwestie. Maar dat is voor dit soort figuren nooit genoeg. Er moet blindelings geluisterd worden anders komt het geweld in het spel. Dat de inzet, en vaak ook de chaos dan steeds groter word interesseert ze niet. In tegendeel; iedere fascist, groen of bruin, schept er voldoening in om te dansen op de graven van tegenstanders en opposanten. Het gaat hierbij om een soort perverse eer. Daar komt nog bij dat ze ook nooit zullen begrijpen dat mensen zich inzetten voor een paar bomen. Dat ze zelfs bereid zijn hun leven daar voor te geven. Daar kunnen de fascisten met hun toch al niet sterk aanwezige verstand niet bij. En het resultaat zien we nu. Domme figuren maken altijd kapot wat ze niet begrijpen. Wat je niet begrijpt of wat anders is dan hun eigen normen is een gevaar en moet weg.

Dus valt Erdogan zijn eigen burgers aan, net zo als Hitler dat deed en zoals alle fascisten dat altijd doen. Maar dat betekend niet dat hij een overwinning kan behalen met alleen geweld. Dat is in de Koerdische kwestie niet gelukt en dat zal ook met de Taksim protesten niet lukken. Er komen steeds meer eigenwijze burgers die dit soort onzin niet meer pikken. Ze zetten de nieuwe media in als wapen en tonen de wereld het AKP regime in actie. Ze laten zich ook niet wegjagen. De geschiedenis herhaalt zich. Toen de Koerden in de jaren 70 in opstand kwamen gebruikte de PKK geen geweld. Pas door het geweld van de staat begon de beweging in 1984 met de gewapende strijd. Een strijd die nooit is neergeslagen. Nu zijn het de Turken die in opstand komen. Ook zij krijgen te maken met het geweld van de staat. Hoe lang zal het duren voordat ook zij terug gaan schieten? Immers ieder mens heeft het legitieme recht op zelfverdediging. Dan komt de gewapende strijd naar het westen en naar de metropolen. Daar zal dan de toekomst van Turkije worden beslist.

De Koerdische bevolking heeft nooit gebogen voor de Turkse staat en voor de fascisten. Hoe hoog de prijs ook was. Het is nu aan het Turkse volk om te bewijzen dat men het zelfde wil en kan doen. Als dit lukt zullen de twee bevolkingsgroepen samen optrekken en dan is er misschien een kans op een ander Turkije. Een Turkije zonder fascistische staat en met democratie als leidraad. Maar dan moet het ook echte democratie zijn, dus democratie van het volk met gelijke rechten en volledige politieke vrijheid. De ene dictator inwisselen voor een andere is geen optie. Dat heeft de historie ons geleerd. Het woord is dus nu aan het Turkse volk. Laten we hopen dat ze tot het juiste antwoord in staat zijn. Dan pas zal er hoop op een beter leven zijn, voor iedereen in Turkije.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten