Het Midden Oosten is in de laatste
weken weer een oorlog rijker geworden. Ongeveer ander halve week geleden, op 20
januari, vielen Turkse troepen Syrië binnen om oorlog te voeren tegen de Koerdische
groepen die het grensgebied in handen hebben. Een gebied dat onderdeel is van
Koerdistan, en jarenlang bezet was. De YPG, YPJ en de koepelorganisatie SDF
hebben met steun van het westen, vooral Amerika, de gebieden verovert na
bittere gevechten tegen de islamfundamentalistische IS. Nadat de IS was
verslagen begonnen de Koerden met het opbouwen van een nieuwe toekomst.
Eindelijk was weer een deel van Koerdistan vrij. Vanaf het begin was dit
Turkije een doorn in het oog. Na maanden van dreigen maakte de Turkse dictator
Erdogan vorige week ernst. Hij liet het gebied bombarderen en beschieten, en
stuurde uiteindelijk grondtroepen.
Je zou denken dat de wereldgemeenschap
deze agressie op zijn scherpst zou veroordelen, maar niets is minder waar. Er
wordt over een breed front gezwegen, en sommige zeggen zelfs dat ze wel begrip
voor Erdogan hebben. Daar hoort ook Nederland bij. Rutte is net bezig om de
banden met Turkije te herstellen, en kan dus geen verdere problemen gebruiken.
Voor Merkel in Duitsland geldt hetzelfde. Als er handelsbelangen en andere
lucratieve dingen op het spel staan, wil men niets meer weten van
mensenrechten. Oorlogshandelingen worden dan als normaal gezien, en de
slachtoffers die daar bij horen ook. Opnieuw zien we het ware gezicht van
“democratisch” Europa. Als de geldzakken rammelen, verdwijnen principes als
sneeuw voor de zon. Dus hebben de Koerden vanuit Europa niets te verwachten.
Dat was vroeger al zo, dat is nu zo, en zal altijd zo blijven zolang het
gespuis dat zich Europese leiders noemt de dienst uitmaakt.
Maar laten we terug gaan naar het
gebied waar het eigenlijk om gaat. Er doen verhalen de ronde dat Erdogan met de
aanval begon nadat hij groen licht vanuit Rusland had gekregen. Het is maar de
vraag of dat klopt. Er zijn geen Russische verklaringen waaruit dit blijkt, de
enige aanwijzing is dat Russische troepen het gebied verlieten voordat de
Turkse aanval begon. Maar dat bewijst nog niets. In feite ligt de schuld ergens
anders. De Amerikanen hebben de Koerdische groepen gesteund en bewapend. Dit
omdat de YPG en de YPJ de enige groepen waren die echt tegen de IS vochten. De
Turken waren hier niet blij mee, maar deden niets omdat ze er vanuit gingen dat
de Koerden het tegen de IS niet zouden redden. Het is al jaren een publiek
geheim dat Turkije steun geeft aan groepen als de IS en Al Nusra. Maar
bloedsultan Erdogan had pech, de Koerden scoorden een stevig overwinning tegen
de jihadisten en het fundamentalistische complot kwam op dood spoor terecht.
De dictator was woedend maar aarzelde
om in te grijpen door de Amerikaanse steun aan de Koerden. Dus bleef het bij
dreigen en schuimbekken, tot Washington een provocatie bedacht. Men maakte
bekend dat de Koerden in Afrin een grensbewakingseenheid zouden worden. Ankara
dreigde meteen met militaire actie, maar de Amerikanen hielden vol. Het gevolg
was de aanval van 20 januari. Onder normale omstandigheden zou je dan
verwachten dat de Yanken de Koerden zouden steunen, immers dat doe je als
bondgenoten in dit soort gevallen. Maar we weten natuurlijk al heel lang dat de
Amerikanen geen bondgenoten willen maar slaven. Ze gebruiken hele volkeren, om
ze weer te laten vallen als het hun uitkomt. Dat is ook nu weer gebeurd.
Washington heeft geen vinger uitgestoken tegen de Turken, en heeft zelfs bekend
gemaakt dat de Koerden geen wapens meer zullen krijgen. Het verraad is dus weer
eens compleet.
Had de Koerdische leiding anders
moeten handelen om dit soort dingen te voorkomen? Dat is moeilijk te zeggen
omdat we alle afspraken en overeenkomsten niet kennen. Maar in de internationale
machtspolitiek is het meestal wel zo dat onduidelijke situaties heel lang
geaccepteerd kunnen worden. Het scheppen van feiten meestal niet. Voordat
Amerika over de grensbewaking begon was de status van het gebied onduidelijk.
Daar kon iedereen mee leven, hoewel in sommige gevallen met knarsende tanden.
Maar toen er over een grensbewakingseenheid werd gesproken verdween de
onduidelijkheid en leek een besluit te zijn gevallen die de status van het
gebied voor lange tijd zou vastleggen. Dat ging net iets te ver, en het
resultaat zien we nu. Het was beter geweest als de Koerdische organisaties het
Amerikaanse plan hadden afgewezen. Het was immers niet in Koerdisch belang en
zou alleen hebben gediend om de Amerikanen een permanente aanwezigheid te geven
in Syrië, waar ze de oorlog dik hebben verloren. Als je met machtspolitiek
bezig bent speel je naar twee kanten. Als je te veel partij kiest voor een
bepaalde kant riskeer je problemen met de andere kant. Het is immers allemaal
een spel. Jammer genoeg een dodelijk spel als je niet een van de groot machten bent.
Kan de zaak nog gered worden, en zijn
de Turken te verslaan? Vast staat dat het laatste woord nog lang niet gevallen
is. De Koerden kunnen het best zo snel mogelijk afstand van de Amerikanen
nemen. Ook dat is een risico, maar een risico dat te overzien is. Het zou geen
slecht idee zijn om nauwere banden aan te knopen met de Syrische leiding. Syrië
wil geen Amerikanen en ook geen Turken op haar grondgebied, dus is er een
duidelijk gelijkluidend belang. Daar komt nog bij dat samenwerking met de
Syrische leiding ook indirect betere contacten met Rusland zal opleveren. Dat
zou er nog wel eens toe kunnen leiden dat Erdogan in zijn eigen zwaard valt.
Natuurlijk zijn dit geen tactieken waar je trots op kunt zijn, maar
internationale politiek is nu eenmaal een smerig spel, en als je niet wilt
verliezen moet je mee spelen. Alleen moet je er wel altijd voor zorgen dat je
aan je eigen principes en rode lijnen vasthoudt. De Koerden hoeven met niemand
rekening te houden. Immers wie houdt er rekening met de Koerden?
Dan het tweede deel van de vraag. Het
antwoord hierop is duidelijk; zeker kunnen de Turken verslagen worden. De
aanval is nu meer dan ander halve week aan de gang, en in feite heeft het
Turkse leger nog geen meter terrein winst geboekt. De Koerdische milities
vechten immers voor hun thuisland, en er is geen betere motivatie. Daar komt
nog bij dat als het om vechtlust gaat iedere Koerd zeker 10 Turken waard is.
Dat is in het verleden steeds opnieuw bewezen. Natuurlijk zijn er verliezen en
wordt er veel schade aangericht, maar terug vechten is het enige antwoord op de
Turkse agressie. De Turken zullen het zeker nog niet opgeven, maar uiteindelijk
zullen ze over de grens teruggejaagd worden. Erdogan en zijn jihadistische
bondgenoten denken intussen een soort wereldmacht te zijn. Afrin zal bewijzen
dat dit een illusie is.
De Koerden zullen dus waarschijnlijk
de strijd winnen, en hopelijk zal dit een vrij Koerdistan een stap dichterbij
brengen. Maar er is ook nog een andere kant die zeker niet minder belangrijk is.
Erdogan en zijn groene AKP fascisten spelen een cruciale rol in de complotten
van de politieke islam om steeds meer invloed en macht te verwerven. De
Koerdische strijders hebben steeds opnieuw de strijd aangebonden tegen deze
figuren en hun verwerpelijke ideologie, en hebben steeds opnieuw gewonnen. Zij
vechten niet alleen voor Koerdistan, maar voor ons allemaal. Het zou niet meer
dan terecht zijn als ze hiervoor het respect en de bewondering krijgen, die ze
zonder twijfel verdienen.
In heel Europa is er tegen de aanval
op Afrin gedemonstreerd. Maar ook hier krijgen de Koerden te maken met
repressie. In Keulen werd een demonstratie van meer dan 20.000 mensen
voortijdig afgebroken omdat de politie “verboden” vlaggen zag. Een uitvloeisel
van het onterechte Duitse PKK verbod. In Nederland demonstreerden meer dan 2.000
mensen in Amsterdam. Er waren verschillende Turkse provocaties waarbij de
politie zich meestal tegen de Koerdische demonstranten keerde. Op een zeker
moment trok een smeris zelfs zijn pistool. Er werd niet geschoten, maar het
geeft wel een goed beeld van de mentaliteit. Daar komt nog bij dat in
verschillende Nederlandse steden, waaronder Amsterdam en Utrecht, een anti-PKK
boek in brievenbussen is gestopt. Het verwerpelijke boek komt uit de hoek van
de AKP fascisten en beschrijft de PKK als goddeloos. Het is taal gebruik dat
typisch is voor de politieke islam. De strijd is dus niet alleen in Koerdistan,
maar ook hier. Waakzaamheid is geboden.
