Het schaakspel in Midden Europa is een
nieuwe fase in gegaan. Een fase waarvan wij nog niet kunnen zeggen of het de
beslissende fase is. Maar er zijn dingen aan het veranderen. In feite was het
begin van de verandering al in februari van start gegaan, toen Rusland met de
Oekraïne, Duitsland en Frankrijk het 2de Minsk Akkoord afsloot. Op
zich verschilde dat akkoord niet zo veel met het eerste akkoord van vorig jaar,
maar het is meer gedetailleerd en ook de betrokkenheid van Duitsland en
Frankrijk hebben er voor gezorgd dat het voor de fascisten in Kiev niet zo
makkelijk is om de oorlog opnieuw van start te laten gaan. Kiev wil niets
liever dan weer een offensief starten, maar dat zou een slag betekenen voor de
diplomatie van zowel Duitsland als Frankrijk, en Kiev kan zich nog niet
veroorloven om deze twee bondgenoten voor het hoofd te stoten.
De Amerikanen zouden ook graag weer
een nieuwe oorlog zien, maar ook zij hebben nu minder ruimte omdat ze toch
rekening met Duitsland moeten houden. Dat zal nooit doorslaggevend zijn, maar
de handen van Washington zijn toch wel een beetje meer gebonden. De uitkomst
van dit alles kunnen we iedere dag in Novorossia zien. De Kiev fascisten zijn
dagelijks bezig met het aanvoeren van nieuwe wapens en manschappen. Dit gaat in
tegen het Minsk Alkkoord, maar dat kan de fascisten weinig schelen. Verder
schieten zij ook weer iedere dag op doelen in Novorossia. Hierbij vallen ook
burgerslachtoffers, maar we moeten wel vaststellen dat de beschietingen minder
intensief zijn dan aan het begin van het jaar. Het gaat nu vooral om
provocaties.
Het doel is duidelijk; men wil
proberen de milities in gevechten te betrekken om vervolgens te kunnen zeggen
dat de milities Minsk schenden. Dat zou voor Kiev de weg openen voor het
starten van een nieuw offensief. Hun probleem is echter dat de milities niet op
de provocaties in gaan. Als de beschietingen te ver gaan wordt de OSCE
ingeschakeld en dan wordt het wel weer minder. De OSCE doet wel niet veel, maar
ze zijn intussen toch wel een hinderpaal voor de fascisten geworden. Dus gaan
de provocaties door en de meeste analisten verwachten nog steeds dat de grote
aanval eind mei of begin juni gaat komen. Niet dat Kiev verwacht nu grote
overwinningen te kunnen boeken. Dat zit er zeker niet in. De milities zijn
intussen een goed bewapend leger geworden en als de Kiev fascisten aanvallen
zullen ze alleen hun eigen graf graven.
Dat men toch wil doorzetten heeft met
twee dingen te maken. Ten eerste is de economie van de Oekraïne volledig
ingestort en komen hier steeds meer protesten van de bevolking tegen. Deze
protesten worden ook steeds grimmiger, hoewel hiervan in de westerse media
niets terug te vinden is. Kiev heeft dus weer een oorlog nodig om de aandacht
van de bevolking van de dagelijkse ellende af te leiden. Het tweede punt is dat
Kiev de internationale ontwikkelingen met veel zorgen in de gaten houdt en bang
is dat de situatie haar aan het ontglippen is. Men hoopt dat door nieuwe
gevechten de zogenaamde NAVO bondgenoten meer troepen en materieel zullen
sturen. Het is nog maar de vraag of deze theorie klopt. De internationale
situatie keert zich namelijk inderdaad steeds meer tegen de Kiev leiders. Dat
dit het begin van het einde kan zijn weet men daar natuurlijk ook.
Na het afsluiten van Minsk 2 is er
immers nog meer gebeurd. Maandenlang hebben de Amerikanen gedreigd om de
sancties tegen Rusland uit te breiden, dit om Rusland weer op een westerse
koers te dwingen. President Poetin heeft zich hier echter weinig van aan
getrokken. Hij blijft herhalen dat Minsk 2 de problemen van de Oekraïne en
Novorossia kan oplossen, en verder dan dat wil hij absoluut niet gaan. Hij
blijft ook herhalen dat hij de mensen in de Russisch sprekende gebieden nooit
in de steek zal laten. Dat zijn de rode lijnen waar hij niet van afwijkt. Het
maakt Washington gek dat het geen grip op Rusland kan krijgen, en men probeert
dan ook alles. Tot nu toe zonder veel succes. In tegendeel; Rusland gaat steeds
meer over op eigen producten en productie om de sancties te ontlopen en het
land versterkt hier mee haar positie. Daar komt nog bij dat de partnerschap met
China met de dag in kracht toeneemt en dat ook andere landen aan de Russische
deur beginnen te kloppen. Dit tot verbijstering van Washington.
Een keerpunt van dit alles was de
grote overwinningsparade in Moskou op 9 mei, toen het Russische volk massaal de
overwinning op het Hitler fascisme, nu 70 jaar geleden, herdacht. Wekenlang had
Amerika druk op allerlei landen gezet om niet bij de parade aanwezig te zijn.
De meeste westerse landen volgden slaafs de lijn van Washington, zoals
gebruikelijk is. Maar er komen steeds meer uitzonderingen. Hongarije,
bijvoorbeeld en niet te vergeten Slowakije en Tsjechië. Langzaam aan begint het
gesloten Europese front scheuren te vertonen. Maar dat was nog lang niet alles.
Op 9 mei zat de Chinese leider tijdens de feestelijkheden de hele dag naast
President Poetin. Daar kwam nog bij dat troepen uit China en India in de parade
meeliepen. Amerika was woedend, maar Obama en zijn trawanten stonden
machteloos.
Als verdere tegenvaller werd bekend dat
Griekenland, spuugzat van de Europese dictaten, een interesse begint te tonen
in de BRICS Bank, die onder Russische regie wordt opgezet. Deze bank hoort bij
het project dat een aantal landen onderleiding van Rusland onafhankelijk moet
maken van het westen. Dat Griekenland hier nu naar kijkt geeft opnieuw aan dat
de spleten in de Europese vesting steeds meer zichtbaar worden. Dat zien de
Amerikanen natuurlijk ook en Obama heeft publiekelijk toegeven dat hij er niet
in is geslaagd om Rusland te isoleren. In tegendeel; de sancties en de andere
drukmiddelen hebben Rusland er toegebracht om allerlei alternatieve structuren
veel eerder op te zetten dan in feite de bedoeling was geweest. Het komt er dus
eigenlijk op neer dat het westen in haar eigen val is getrapt.
Het was dus duidelijk dat de
Amerikanen een nieuwe strategie nodig hadden. Na het sterke Russische optreden
tijdens de Dag van de Overwinning op 9 mei kon men in Washington niet langer wachten
Minister van Buitenlandse Zaken Kerry werd naar Rusland gestuurd en hij had een
gesprek met President Poetin in Sochi. Het was de eerste keer in twee jaar dat
een Amerikaanse officiële vertegenwoordiger Russische bodem betrad. Dit alleen
al is een enorme overwinning voor de Russische diplomatie. Een paar dagen later
was er een Amerikaanse delegatie, geleid door Nuland, in Moskou. Deze
gebeurtenissen maakten duidelijk dat tenminste een deel van het Amerikaanse
establishment het roer wat heeft omgegooid. Over de uitkomst van de gesprekken
is weinig bekend, maar in Sotchi verklaarde Kerry dat de Minsk 2 Akkoorden de
enige weg zijn om het conflict op te lossen. Het was de eerste keer dat de
Amerikanen hun steun gaven aan het Minsk proces, iets wat Washington tot nu toe
steeds had uitgesloten.
De vraag blijft dan wat hier allemaal
achter zit. Er wordt gezegd dat er een plan is om de Oekraïne tot een federatie
te verklaren waarbij de verschillende regio’s autonomie zullen krijgen. Maar het
zal geen gewone federatie zijn omdat de republieken in de Donbass praktisch
onafhankelijk zullen worden. Het spreekt vanzelf dat een plan als dit totaal
onacceptabel is voor de fascisten in Kiev. Maar het schijnt dat het plan wel is
geaccepteerd door President Poetin en Merkel. De Amerikanen waren steeds tegen.
Maar er wordt nu gefluisterd dat ook Kerry en de huidige Amerikaanse leiding
het plan hebben geaccepteerd. Met de Amerikaanse neocons zal dit zeker niet het
geval zijn. Zij willen meer bloed zien.
De vraag is nu hoe dit plan tot
realiteit kan worden omgezet. Zo als gezegd zal Kiev het niet accepteren en zal
er eerst een hernieuwde oorlog nodig zijn waarbij Kiev opnieuw een nederlaag
leidt. Als dit gebeurd is de kans dat de junta in Kiev verdwijnt een stuk
groter geworden. Er is nu eenmaal een monster gecreëerd en er moet behoorlijk
wat werk verzet worden om dit monster weer te vernietigen. Het zijn alleen maar
voorspellingen en de uitkomst is onzeker. Maar dat het bovengenoemde plan
circuleert staat vast. Voor Kiev is dat een reden te meer om de oorlog
binnenkort weer volop van start te laten gaan. Er rest de fascisten niets
anders dan een vlucht naar voren. Dat ze net als eerder weer een nederlaag
kunnen verwachten staat vast, maar dat zal de zieke geesten in Kiev niet tegen
houden. In tegendeel, ze zullen het zien als een laatste poging om te
overleven.
Als dit plan werkelijk wordt
uitgevoerd en de situatie weer stabiel wordt, moeten we ons afvragen hoe het
verder gaat met de Amerikaanse aanval op Rusland. Die aanval zal zeker niet
stoppen. Washington neemt nu even gas terug, omdat het ziet dat haar tactiek
een mislukking is geworden. Maar dit soort mislukkingen hebben de Amerikanen
nooit tegengehouden. Er zal dus weer een nieuwe fase komen waarin de aanval
weer in alle hevigheid wordt voortgezet. Het enige dat dit kan tegenhouden is
een Amerikaanse acceptatie dat er in de wereld meer machten zijn die buiten
Amerika om functioneren. Zo’n acceptatie zit er op dit moment absoluut niet is.
Rusland weet dit maar al te goed en is
op alles voorbereid, ook op de uiterste consequentie. De Amerikaanse ouvertures
worden nu met een glimlach aangehoord en waar mogelijk ook gebruikt. Dit onder
het motto dat iedere kans benut moet worden. Maar Moskou zal niets toegeven en
ook geen koerswijziging doorvoeren. De bal zal dus bij de Amerikanen blijven
liggen. President Poetin zit niet te wachten op een volledige confrontatie met
het westen. Maar als die confrontatie er komt zal hij niet aarzelen. Dan kunnen
in Europa de stormluiken gesloten worden.