Deze week vierde Duitsland opnieuw de
“Dag van de Duitse Eenheid”. In feite viert men dan dat de DDR verdwenen is en
dat de Duitsers weer een compleet land hebben. Het is een arrogant feest omdat
eigenlijk alleen het westelijk deel wat te vieren heeft, terwijl in het oosten
de mensen nog steeds in armoede leven. Op zich geeft dat al aan dat er van
eenheid helemaal geen sprake is. Het land is nog steeds verdeeld in twee zones,
ook al staat er nu geen muur meer tussen. Maar deze verdeeldheid gaat nog veel
verder. Het is niet overdreven om te zeggen dat de Duitse maatschappij nog
nooit zo gespleten is geweest dan vandaag het geval is.
Het spreekt voor zich dat dit niet zo
over komt, zeker niet in de media. En natuurlijk tijdens de feestelijkheden,
die op de dag zelf werden georganiseerd, kwam Merkel met haar medeleugenaars
naar Dresden om te laten zien hoeveel er wel niet bereikt was sinds de val van
de muur. Maar dat is allemaal maar propaganda. Men denkt nog steeds dat als je
iets maar vaak genoeg roept, de bevolking het van zelf gaat geloven. Ze hebben
het echter mis. De gemiddelde Duitser prikt tegenwoordig zonder moeite door de
leugens heen en keert zich steeds meer af van de gevestigde politiek. Dat mag
Merkel betreuren, maar ze doet er absoluut niets aan om het te veranderen. In
Dresden kon ze het van nabij voelen toen ze werd uitgefloten en volksverrader
werd genoemd.
De breuklijnen in de Duitse
maatschappij zijn pas goed duidelijk geworden door de vluchtelingencrisis, en
het onverantwoordelijke beleid van Merkel om iedereen zo maar binnen te laten.
Niet alleen is gebleken dat een aantal “vluchtelingen’ in waarheid ISIS
aanhangers zijn, verschillende van deze figuren zijn er ook in geslaagd om
aanslagen te plegen. Ook nu nog worden regelmatig figuren opgepakt die
gelijksoortige plannen hebben. Dit tot grote woede van veel Duitse burgers die
het beleid van Merkel nooit hebben gesteund, maar wel met de consequenties
worden geconfronteerd. Zij hebben de Nieuwjaarsnacht in Keulen en Hamburg
gezien, het groeiende aantal salafisten in de Duitse steden en de aanslagen in
binnen en buitenland. Naast woede is er ook angst. Nog nooit hebben zoveel
Duitsers een kleine wapenvergunning aangevraagd, wat het recht geeft om een
gaspistool of pepperspray te bezitten. Is dat de eenheid die Merkel zegt zo
hoog in het vaandel te dragen?
Al deze zaken hebben natuurlijk ook
politieke consequenties gehad. Merkel’s CDU en haar zusterpartij in Beieren, de
CSU, zijn elkaar nog nooit zo vaak in de haren gevlogen als in het afgelopen
jaar. Er is zelfs verschillende keren met de rechter gedreigd. Daar komt nog
bij dat de enige partij die echt van de crisis heeft geprofiteerd de
populistische AfD is. Bij verkiezingen in de laatste weken haalde de partij
steeds dubbele cijfers als het om stemmen ging. Dit leidde tot vermanende
woorden, zowel van de gevestigde politiek als ook in de media. Dit terwijl het
juiste Merkel en haar slaafse media zijn die de kiezers in de armen van de
populisten drijven. Veel stemmers doen dit uit protest, maar als er geen
koerswijziging komt kan protest snel tot overtuiging worden. Dat is nog het
grootste gevaar. Is dit de politieke eenheid die Merkel zegt na te streven?
Haar partner in de coalitie, de SPD, laat haar begaan, met af en toe een kleine
noot van kritiek. Veel meer dan de muis die brulde is het niet.
De SPD weet zelf niet meer wat men nu
eigenlijk moet doen. De coalitie met Merkel heeft veel verlies opgeleverd en
bereikt is er niets. Ook de partij is gespleten, net als de rest van Duitsland.
Terwijl een deel van de SPD weer met Merkel in zee zou gaan, willen anderen dat
Rood-Rood-Groen een kans krijgt. De vraag is echter of men na de verkiezingen
volgend jaar nog wel naar een coalitiepartner hoeft te zoeken. De
opinieonderzoekers voorspellen het ergste. De prijs van klassenverraad is
gelukkig altijd hoog. Net als ook in andere landen het geval is laten de
kiezers zich niet meer leiden door de media en de gevestigde politiek. Ook in
Duitsland baart dit de machthebbers grote zorgen. De tijd van het stemvee is
voorbij, en daar moet men nog aan wennen. In dit geval is echter de vraag of
dit positief zal uitvallen. Als de AfD een machtsbasis kan bouwen is de ellende
niet te overzien.
Economisch mag het volgens de regering
beter gaan, maar daar staat tegenover dat er nog nooit zo veel mensen in
armoede hebben geleefd als nu het geval is. Met de kinderen als grootste
slachtoffers, spoort ook dit steeds meer mensen aan om de gevestigde politiek
de rug toe te keren. De vervreemding is enorm en vooral in de grote steden
leidt dit tot steeds meer problemen. Criminaliteit, drugsgebruik en een
groeiend aantal daklozen. Dat werpt de vraag op: wie profiteert er eigenlijk
van die zogenaamde eenheid? In ieder geval niet de gewone mensen die steeds
meer bijbaantjes moeten aannemen om nog enigszins te overleven. Intussen
groeien de schulden en de hopeloosheid. Ook dat is het Duitsland van Merkel
anno 2016.
Het zogenaamde “eenheidsfeest” vond
plaats in Dresden, en als je wilt zien hoe gespleten de Duitse maatschappij
intussen is kan Dresden symbool staan. Terwijl de gevestigde politiek hun
“stappen vooruit” bewieroken, geeft een blik achter de façade een heel ander
idee. Vorige week ontplofte er in Dresden twee bommen. Er was een explosie bij
een moskee en ook een bij het congrescentrum waar deze week delen van het feest
plaats hadden. Er werd aangenomen dat de aanslagen uit extreem rechtse hoek
kwamen. Maar vreemd genoeg dook er een brief op waarin een linkse Antifa groep
de verantwoordelijkheid opeiste. Dit bleek later weer een vervalsing te zijn.
Wie de bommen werkelijk heeft gelegd is nog steeds onduidelijk, maar het waren
vrij professionele explosieven, en dat is zorgwekkend. Afgelopen weekend ging 3
politieauto’s in vlammen op, en dat kan wel een actie uit linkse hoek zijn. In
de buurt werd graffiti op de muren gespoten, waaronder “Heel Dresden haat de
politie”. Kortom, de stad die het hoofdtoneel van het feest was, gaf buiten de
veiligheidszone een beeld van chaos en paniek.
Nu kunnen we natuurlijk zeggen dat dit
niet ons probleem is. Dat de Duitsers hun eigen problemen en conflicten maar
moeten oplossen. Maar door de machtspositie van Duitsland binnen de Europese
Unie, en het feit dat de Duitse regering in feit een agent van Washington is,
maakt dat ook wij vroeg of laat met dezelfde problemen te maken krijgen. Het
gevaar is al eerder over de oostgrens gekomen. Het is maar dat we het weten.
