Al enige tijd geven wij commentaar en
roepen op tot waakzaamheid in verband met de huidige crisis in de wereld, omdat
de consequenties voor vooral Europa uiterst gevaarlijk kunnen zijn. Wij hebben
hierbij duidelijke standpunten ingenomen, en zeker niet geschuwd om ook af en
toe tegen heilige huisjes aan te schoppen. Intussen is gebleken dat er binnen
links veel vragen zijn over de situatie en hoe hier op te reageren. Veel van
deze vragen kwamen bij ons terecht via reacties op de verschillende artikelen.
We willen nu een poging wagen om aan de hand van de vragen de situatie en onze
standpunten nog wat te verduidelijken.
Waarom nu Rusland steunen?
Al sinds de eerste Amerikaanse plannen
om Syrië te bombarderen, in verband met het gebruik van gifgas, is gebleken dat
Rusland in haar buitenlandse politiek een veel positievere houding aanneemt dan
de westerse landen. In die tijd was het President Poetin die er voor zorgde dat
de Syrische leiding haar gifgasvoorraden opgaf, en op die manier werden
westerse bombardementen voorkomen. De Syrische crisis was de eerste keer dat
Rusland het westen de voet dwars zette, om een escalatie van de oorlog in het
gebied te voorkomen. Tot die tijd had de Russische leiding zich vooral met
interne zaken beziggehouden en de Amerikanen in het Midden-Oosten en andere
plekken hun gang laten gaan. Die tijd was nu voorbij en dat kwam als een grote
schok voor het westen. Het bleek een eerste waarschuwing want al snel daarna ontketende
de CIA in samenwerking met ondermeer Duitsland, de zogenaamde Maidan opstand in
de Oekraïne. De zittende regering werd met geweld weggejaagde om er voor te
zorgen dat de Oekraïne onder westerse invloed kwam. Het was onderdeel van het
plan om de NAVO en de EU steeds meer te laten opdringen naar de grenzen van
Rusland. Zo hoopte men Rusland te kunnen omsingelen. President Poetin reageerde
meteen, tegen de westerse verwachtingen in, en gaf de bevolking van de Krim de
kans om zich uit te spreken over een aansluiting bij de Russische Federatie.
Met een grote meerderheid werd er voor gestemd en gelijktijdig kwam het oosten
van het land tegen de nieuwe fascistische machthebbers in Kiev in opstand. De
Kiev fascisten stuurde troepen, op Amerikaanse orders, en begonnen een
burgeroorlog tegen het oosten. Na een aantal fascistische nederlagen is er nu
een soort wapenstilstand, en de vrije republieken kunnen zich nu goed
verdedigen. Maar het gevaar is nog niet weg. In al deze bovengenoemde situaties
was het voor ons een logische keuze om Rusland te steunen. Voor alle
duidelijkheid; het huidige Rusland is niet de Sovjet Unie, hoewel er nog wel
aan veel tradities uit die tijd wordt vastgehouden. Maar in alle recente
conflicten heeft Rusland wel steeds de juiste keuzes gemaakt. Het is dus geen
kwestie van moeten kiezen tussen twee imperialistische machten, Rusland en de
VS. De machtshonger en de interventies in andere landen komen van Amerika, niet
Rusland.
Wat is het verschil tussen Rusland en
de VS?
Toen de Sovjet Unie uit elkaar viel na
jaren van westerse aanvallen en sabotage, werd er een overeenkomst gesloten
waarbij de Amerikanen beloofde om zich niet te bemoeien met landen die ooit
onder Sovjet invloed hadden gestaan. Deze landen zouden onafhankelijk en neutraal
worden. Vanaf de eerste dag hebben de Amerikanen deze overeenkomst geschonden.
Als rasimperialisten konden ze het niet laten om land na land onder hun invloed
te brengen. Als instrumenten gebruikten zij de Europese Unie en de NAVO. Op die
manier kon men steeds verder oprukken naar de Russische grenzen. Door de
Russische interne problemen kon Rusland toen niet reageren. Dat is nu anders.
Rusland voert weer een eigen buitenlandse politiek los van het westen, en dat
is Washington een doorn in het oog. De Amerikanen dachten dat ze al in het
bezit waren van de wereldheerschappij en dat ze voor eigen belangen in ieder
land konden ingrijpen zonder zich wat aan te trekken van andere volkeren en
andere regeringen. De tactiek die men hier voor gebruikt zijn de zogenaamde
“kleurrevoluties”, opstanden opgezet door de CIA en grote geldschieters zoals
Soros. Deze dingen zijn geen geheim, men geeft het gewoon openlijk toe. Het
ware imperialisme dus. De Russische President Poetin wil een andere wereld
waarin er sprake is van echte samenwerking en partnerschap zonder dwang. Hij
wil dat er rekening wordt gehouden met de wensen van de volkeren en dat hun
soevereiniteit wordt gerespecteerd. Terwijl Poetin partners zoekt, wil Amerika
alleen maar slaven en vazallen. Een eigen mening die haaks staat op wat Amerika
wil is voor Washington een gruwel. Zeker, Rusland is een kapitalistisch land,
maar het is niet op zoek naar een nieuw rijk. Kijk maar naar de verschillen.
Het aantal Amerikaanse basissen in de wereld, waaronder die in Europa, loopt in
de honderden. Het aantal Russische basissen buiten de Russische Federatie is op
de vingers van een hand te tellen. Europa staat praktisch onder Amerikaanse
bezetting. Het is dus niet moeilijk te zien wie de ware imperialisten zijn. Na
de val van de Sovjet Unie was er geen tegenmacht meer en kon Amerika rustig
door gaan met uitbuiten en veroveren. Dat Rusland nu weer een tegenmacht begint
te vormen geeft hoop en is een stap naar meer balans in de wereld. Een stap die
links moet verwelkomen.
Waarom is de ene bom de andere niet?
Regelmatig komt ook de vraag terug
waarom we het afkeuren als de Amerikanen een land bombarderen en dit niet doen
als Rusland hetzelfde doet. Op zich geeft de geschiedenis al een antwoord op de
vraag. Rusland bombardeert maar weinig landen terwijl de Amerikanen al een hele
waslijst hebben afgewerkt. Als Rusland actie onderneemt gebeurd dat binnen de
kaders van de internationale wetten. De Amerikanen gebruiken deze wetten alleen
maar als het hun uitkomt. Meestal negeren of breken ze deze regels die ze wel
zelf hebben ondertekend. Kijk naar de lijst van Amerikaanse en NAVO bomdoelen:
voormalig Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië, Mali en Syrië. Via Saudi
Arabie gebeurt hetzelfde in Jemen. Allemaal landen waar is ingegrepen onder het
voorwendsel van het brengen van vrijheid en democratie, terwijl de ware grond
was het uitbreiden van de Amerikaanse belangen. In de loop van deze conflicten
werden groepen als de ISIS, Al Nusra, Al Quaida en de Taliban gecreëerd.
Groepen die ons nu allemaal bedreigen. Het zijn geen bedrijfsongevallen, maar
symptomen van de ziekte die Amerikaans imperialisme heet. Waar is de lijst van
landen die Rusland heeft gebombardeerd? Inderdaad, die is er niet. Rusland valt
nu aan in Syrië, maar dat is op aanvraag van de Syrische leiding die de aanval
van het westen zelf niet de baas kan. Bommen zijn nooit de oplossing, maar
Rusland probeert nu een gevaar te bezweren dat door het westen is gecreëerd.
Dat zou tot bijval moeten leiden, niet tot kritiek. Rusland heeft lang gewacht
voor dat het ingreep en de prijs is hoog. Maar er moet een dam worden
opgeworpen tegen die krachten die conflicten zoals dat in Syrië willen
gebruiken om een grote oorlog uit te lokken. De westerse aanval in Syrië
uitgevoerd door hun proxy strijders zoals de ISIS werd steeds bruter. Rusland
was nog net op tijd om erger te voorkomen.
Wat zijn de kwaliteiten van Poetin?
Steun geven aan Vladimir Poetin was
niet altijd vanzelfsprekend. In de eerste jaren van zijn presidentschap leek
hij feilloos aan te sluiten bij de westerse agenda. Hij leek tevreden als hij
er maar bij kon horen. Het westen heeft het plan om Rusland te overheersen
nooit opgegeven, maar de westerse leiding dacht dat het onder Poetin vanzelf
zou gaan. Ze waren gewend geraakt aan verraders als Gorbachov en Yeltsin die
het Russische volk verkochten voor een paar dollars. Ze zagen Poetin als een
opvolger van hetzelfde kaliber. Hij liet hen in die waan. Hij moest eerst orde
op zaken stellen binnen Rusland. Toen dat was gelukt kon hij Rusland weer een
eigen gezicht geven. Niet meer een verlengstuk van het westen, maar een modern
land met een eigen wil en een volk dat trots kan zijn op de eigen identiteit.
Kortom; de uitverkoop was afgelopen. Natuurlijk heeft niet alleen Poetin dit voor
elkaar gebracht. Niemand doet zo iets alleen. Maar hij is wel de inspiratie van
het opnieuw opgestane Rusland. Toen eenmaal duidelijk werd dat hij zijn eigen
weg ging, was het schrikken voor het westen, en de terugkeer van de hoop voor
al diegenen die uitkeken naar een tegenmacht. Een macht die de honger en de
decadentie van het westen een halt toe kon roepen. Die hoop heeft hij intussen
waar gemaakt. Rusland laat zich niet meer uit de rails werpen, en dat zou wel
eens de redding van de wereld kunnen zijn. Niet voor de eerste keer, want ook
in de jaren 40 was het Rusland dat Nazi Duitsland de nek brak. Dat doe je niet
met onbezonnen avonturen en wilde schietpartijen. Dat doe je met slimheid,
vertrouwen en rust. Dat zien we in de huidige Russische leiding. Waar in de
westerse leiding de waanzin overheerst aangedreven door de honger naar macht,
kiest Rusland een rustige maar standvastige koers. Als dit anders was geweest,
als er in Rusland van een zelfde waanzin sprake zou zijn was de oorlog, waar
het westen op wacht, allang een feit geweest. Provocaties zijn er immers
genoeg. De oorlog in de Oekraïne, de tegenwerking in Syrie en het neerschieten
van de Russische SU-24 door Turkije. Poetin heeft zich er niet te laten
verleiden om deze situaties aan te grijpen om een oorlog te beginnen. Dat zal
ook in de toekomst niet gebeuren. Terwijl de westerse leiding zich te buiten
gaat aan buitensporig geweld op vele plekken in de wereld, zien we Poetin en
zijn Minister van Buitenlandse zaken Lavrov alle uitdagingen aangaan met een
professionalisme en kennis van zaken waar het westen alleen maar van kan
dromen. Dat geeft de Russische leiding steeds opnieuw een voorsprong, die
cruciaal kan zijn in het schaakspel dat internationale politiek heet.
Volgende week in Deel II; de positie
van Europa, hoe groot is het gevaar op dit moment en wat eventueel de
antwoorden van links zouden kunnen zijn.
